POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 60
บทที่ 60 ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ คำขอบคุณจากหัวหน้าเสี่ยวหยาน
ผู้แปล loop
การยิ่งประตูที่อันน่าอัศจรรย์นี้ใช้เวลาเพียง 10 วินาทีเท่านั้น
ผู้เล่นในเขตตะวันออกหลายคนยังคงมีความสุขในการทำตามคำสั่งของรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวหลังจากรักษาประตูสำเร็จ!
‘เดียว! ทำไมเขาถึงโต้กลับได้เร็วขนาดนั้น!’
กรรมการเป็นคนเดียวในสนามที่เห็นกระบวนการทั้งหมด
ดงซูบินทิ้งความประทับใจไว้ให้กับกรรมการจากการแข่งขันเมื่อวานนี้ เมื่อดงซูบินเข้ามาในการแข่งขันวันนี้ กรรมการก็ยังคงหัวเราะอยู่ภายในใจ ‘ผู้รักษาประตูมาเล่นเป็นกองหน้า? เรื่องไร้สาระนี้คืออะไร?’ แต่กรรมการรู้ดีว่าเขตตะวันตกไม่เหลือผู้เล่นสำรองอยู่แล้ว และเขาก็ไม่สนใจเรื่องนั้นด้วย การแข่งขันกำลังจะจบลงเช่นกัน เขาถือนกหวีดไว้ในปากแล้วและเตรียมที่จะจบเกม แต่เมื่อเขากำลังจะเป่านกหวีดเขาเห็นดงซูบินเริ่มวิ่งไปที่กรอบเขตโทษจากอีกฝากของสนาม กรรมการสงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
วินาทีต่อมาเกิดสถานการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ขึ้น
กองกลางเขตตะวันออกเตะบอลกลับมาครึ่งหลังของสนามฝ่ายตนเองโดยไม่ได้มองย้อนกลับไป!
นี่เป็นมากกว่าเรื่องโชคแล้ว กรรมการยังคงสงสัยว่าดงซูบินรู้ได้อย่างไรว่าบอลจะตกลงจุดนั้น ทั้งๆที่ไม่มีสัญญาณจะบอกเลยว่ากองกลางคนนั้นจะเตะบอลย้อนกลับเข้าที่กองหลังแดนตัวเอง อีกทั้งดงซูบินยังเริ่มวิ่งตอนที่กองกลางคนนั้นกำลังจะตัดสินใจเตะคืนกลับหลังเสียอีก มันไม่มีข้อบ่งชี้ว่าดงซูบินจะวิ่งกลับมารับลูกบอลแต่อย่างใด เขาหันหลังกลับและเตะบอลกลับไปยังทิศทางที่ดงซูบินกำลังวิ่งไป ลูกบอลลงไปที่เท้าของดงซูบินอย่างสมบูรณ์ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง! เขาไม่เข้าใจว่าดงซูบินทำมันได้อย่างไร ดูเหมือนมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย!
หลังจากทำประตูได้กรรมก็กำลังตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขายืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาเกือบ 5 วินาทีก่อนที่จะเป่านกหวีดหมดเวลา!
กรรมการยังสงสัยว่าใครมันจะทำเรื่องน่าเชื่อนี้ได้กัน!
‘คะแนน 1: 0 สำนักงานเขตตะวันตกได้รับชัยชนะ!’
ต้าหลินเหม่ยยืนขึ้ยพร้อมกับจับมือจ้วงจื่อ และ จางจ้วง “เวรเอ๋ย! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั่ย เราชนะ? เราชนะการแข่งขันครั้งนี้จริง ๆ !?”
พี่หยางเองที่ไม่ชอบฟุตบอลก็มีท่าทางที่ตื่นเต้นเช่นกัน “ ซูบินของเรายอดเยี่ยมมาก!”
ไชโย! เสียงกรีดร้อง! เสียงตะโกน! ดังลั่นขึ้นมาทั่วสนาม
ตอนนี้ในสนามกีฬาอยู่ในความโกลาหล!
เสี่ยวหยาน, หลี่ชิงและกองเชียร์จากเขตตะวันตกคนอื่นๆวิ่งเข้าไปในสนาม!
ผู้เล่นเขตตะวันตกทั้งหมดได้ล้อมดงซูบินไว้แล้ว “ ซูบิน! นายยอดเยี่ยมมาก!”
ผู้เล่นที่มาจากสำนักงานคณะกรรมการเพื่อการตรวจสอบวินัย:“ ฉันสาบานว่าลูกยิงนั้นเป็นลูกยิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตของฉันเลย!”
ผู้เล่นตัวสูงใหญ่คนหนึ่งจากแผนกการเมืองถามว่า:“ นายวิ่งไปที่นั่นเมื่อไหร่? มันเร็วมากเลย! นายยิงเข้าประตูไปก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัวเสียอีก!”
“ มันก็แค่เรื่องบังเอิญครับ” ดงซูบินยิ้มและยืนขึ้น
“ อย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลยน่า!” กองหลังจากสำนักการป้องกันภัยทางราชการที่หกปรบมือให้กับเขา “ มาฉลองกันเถอะ!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ! แน่นอน!”
“ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดอยู่แล้วล่ะ!”
ผู้เล่นทุกคนหันกลับมามองที่ดงซูบิน ก่อนที่ดงซูบินจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้เล่น 7 ถึง 8 คนคว้าเขาแล้วโยนเขาขึ้นไปในอากาศ “ เฮ้!” ผู้เล่นจับเขาขณะที่เขาตกลงมาจากนั้นก็โยนเขาขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง “ เฮ้!” สิ่งนี้ดำเนินต่อไป 5 ถึง 6 ครั้ง ก่อนที่ดงซูบิน จะลุกขึ้นยืนเขาสังเกตว่ารองเท้าบูทของเขาหายไป!
ดงซูบินดีใจมากเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมทุกคนมีความสุข ในที่สุดเขาก็แก้แค้นให้กับรองหัวหน้าสำนักเสี่ยวและจ้วงจื่อได้แล้ว!
“ เอาเขาลงมา!” เสี่ยวหยานเดินมาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว “ ซูบินเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาและเขายังไม่หายดี!”
ผู้เล่นในทีมจำสิ่งนี้ได้อย่างรวดเร็วและวางดงซูบิน พวกเขาประทับใจมากขึ้นเมื่อจำเรื่องอาการบาดเจ็บของดงซูบินได้ ถูกต้อง ดงซูบินได้รับบาดเจ็บตอนที่เขาวิ่งเข้าไปในห้องที่เกิดเพลิงไหม้เพื่อเข้าไปเอาเอกสารสำคัญ แต่ก่อนที่เขาจะหายจากอาการบาดเจ็บ เขาสามารถรับลูกโทษได้และทำประตูในช่วงสองสามวินาทีสุดท้ายของการแข่งขันในวันนี้ได้
ไม่น่าแปลกใจที่ฉายาของเขาคือ“ นักผจญเพลิง!”
เขาสมควรได้รับฉายานี้จริงๆ! เมื่อใดก็ตามที่มีความยากลำบาก เขาจะอยู่ที่นั่นและแก้ไขปัญหาให้ได้เสมอ!
ดงซูบินยืนขึ้นและให้ความสนใจไปที่หน้าของหัวหน้าทั้งสองที่กำลังมาเดินถึง “ หัวหน้าเสี่ยว ผู้อำนวยการหลี่!”
หลี่ชิงฉีกรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา:“ นายไม่ทำให้พวกเราทุกคนผิดหวังจริงๆ! ดี! ดีมากเลย!”
เสี่ยวหยานไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จากสายตาของเธอทำให้ทุกคนสามารถบอกได้ว่าเธอดีใจมากขนาดไหน
อีกด้านหนึ่งของสนามผู้เล่นในเขตตะวันออกนั้นแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวนั้นสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ เธอชี้ไปที่กองกลางที่ทำเตะบอลย้อนหลังคนนั้นและดุด่าเขา “ แกทำอะไรลงไป มีเพียงไม่กี่วินาทีก็จะสิ้นสุดของการแข่งขันและแกทำพลาดได้ยังไง! แกนี้มันโง่เง่ามาก? ฉันบอกแล้วใช่ไหมก่อนการแข่งขันในวันนี้นะ? แกคิดว่าแกมีตาอยู่ด้านหลังอยู่ยังไง? แล้วทำไมแกถึงเตะบอลกลับหลังอย่างงั้น? ทำไมแกไม่ตรวจสอบว่าอีกฟากให้ดีก่อนที่แกจะเตะบอลกลับไป? แล้วคนที่เหลือกำลังทำอะไรอยู่? แกไม่เข้าใจสัญญาณที่ฉันส่งไปหรือยังไงกัน? แกนี้มันไร้ประโยชน์สิ้นดี”
กองกลางและผู้เล่นคนอื่นๆก้มศีรษะลงและไม่กล้าที่โต้ตอบ พวกเขายังคงผิดหวังจากคะแนนที่มาตอนใกล้จะจบการแข่งขัน และมาจากผู้รักษาประตูตัวสำรองที่ลงมาเล่น และสามารถทำประตูได้ เรื่องนี้ฟังดูเหมือนเรื่องตลก แต่นี่คือความจริงและมันก็ยังคงเป็นการยิงเข้าประตูที่สวยงาม!
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยง ยังคงไม่พอใจอย่างหนัก เธอดุผู้เล่นของเธอต่อไปเรื่อยๆ
ในขณะนั้นเสี่ยวหยาน เธอมองไปที่ทีมคู่แข่ง มันทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ ในที่สุดเธอก็ระบายความผิดหวังที่เธอเก็บไว้ในใจเธอมานานหลายปีออกไปได้เสียที
“ พวกนายทำได้ดีมาก กลับไปพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ พรุ่งนี้เราจะได้กลับไปทำงานเหมือนเดิม!” เสี่ยวหยานกล่าว ขณะที่เธอหันหลังกลับไปและเดินผ่านดงซูบิน เธอพูดเบา ๆว่า :“ ขอบคุณ……”
แต่เสี่ยวหยานพูดเบาเกินไปทำให้ดงซูบินไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด “อา? หัวหน้าพูดว่าอะไรนะครับ?”
ท่าทางของเสี่ยวหยาน ก็กลับคืนจากการแสดงออกที่ไร้สาระเปลี่ยนเป็นจริงจังเหมือนตามปกติ เธอตบไหล่ของดงซูบินและเดินออกจากสนามไปกับหลี่ชิง ข้างหลังพวกเขาผู้เล่นและกองเชียร์ก็มาหลายล้อมรอบๆดงซูบิน
มีเพียงฉางจี้เท่านั้นที่ยืนห่างจากดงซูบิน เขาดูท่าทางแย่มาก เขาต้องการให้ทีมของเขาชนะก็จริง แต่เขาไม่ต้องการให้ดงซูบินทำประตูได้ หากเป็นเช่นนี้มันก็เหมือนกับเขาแพ้การแข่งขันเช่นกัน การได้เห็นดงซูบินเป็นศูนย์กลางของทุกคน มันทำให้เขาโกรธมาก! ‘ทำไมผู้ชายคนนี้จึงโชคดีขนาดนี้ สิ่งนี้เกิดขึ้นทุกครั้ง โชคดีของเขาจะสิ้นสุดเมื่อไรกัน’
หลังจากวันนี้ฉายานักผจญเพลิงของดงซูบินก็ได้แพร่กระจายไปทั่วสำนักงานทุกแห่งในสำนักสาขาเขตตะวันตก!