Rise of the White Dragon การตื่นขึ้นของมังกรขาว - ตอนที่ 153: ฝูงมอนสเตอร์

“ยิง ยิง!” ผบ.ตร.ตะโกนลั่น

ชายติดอาวุธหนักยิงไม่หยุดในทิศทางของสัตว์อสูร มันเป็นสถานการณ์ที่น่ากลัวยิ่งกว่าในหนังเสียอีก การทำลายล้างที่เกิดจากมอนสเตอร์เหล่านี้มีมากมาย และหลายคนตกเป็นเหยื่อและฆ่าโดยมอนสเตอร์เหล่านี้

สัญญาณเตือนรถ เสียงกรีดร้อง และเสียงร้องดังก้องจากทุกที่ บางคนสูญเสียแขนขาและมีเลือดออกจนเสียชีวิต

ถนนพังและไม่ง่ายที่จะหลบหนี ส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าพวกเขาต้องการ พวกเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรง

“เร็ว อย่ายืนนิ่ง ยิงเข้าไป!” ผบ.ตร.ตะโกนลั่น

ผู้คนจำนวนมากบนรถบัสกำลังจะถูกกอริลลาผมสีน้ำเงินโจมตี แต่ด้วยเสียง ‘ปึ้ง!’ กอริลลาสีน้ำเงินโดนชกที่หน้าอกของเขาอย่างแรงและบินไปที่ขอบสะพาน เมื่อชนขอบถนน กอริลลาสีน้ำเงินก็กระดอนข้ามราวสะพานแล้วตกลงไปในแม่น้ำ

ลูเอนที่มาถึงก็ทำให้รถมั่นคงป้องกันไม่ให้เลี้ยวและล้มลงไป ผู้คนในรถบัสกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและหวาดกลัว แม้ว่าพวกเขาจะเห็นการกระทำของ ลูเอน พวกเขาก็ยังกลัวมาก ท้ายที่สุด หลายคนเสียชีวิตที่นั่นแล้ว มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่พวกเขาลืมไปได้ง่ายๆ เพียงเพราะพวกเขาได้รับความช่วยเหลือ

อิงกริดที่มีผมสีบลอนด์ยาวปลิวไปในสายลม กระโดดและเตะหัวสิงโตพร้อมกับต่อยหัวของจิงโจ้พร้อมกัน

ต่างจากลูเอนตรงที่อิงกริดไม่รู้วิธีควบคุมความแข็งแกร่งและทิศทางของเธอให้ดีได้มากนัก ด้วยเหตุนี้ จิงโจ้สูงเกือบ 300 ซม. แทบจะหลีกเลี่ยงการชนรถบัสไม่ได้ โชคดีที่ ลูเอน ตอบสนองอย่างรวดเร็วและโจมตี ทำให้จิงโจ้ออกทะเล เกือบตกลงบนตัวของกอริลลาสีน้ำเงิน

*เฮ้อ~*

อิงกริด รู้สึกหัวใจเต้นแรง โชคดีที่ ลูเอน อยู่ที่นั่นด้วย

“ฉันเสียใจค่ะ” เธอพูดขณะก้มหน้าลูเอน รู้สึกผิด

เมื่อเห็นการแสดงออกถึงความผิดของเธอ ลูเอน ก็พูดเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร แค่พยายามอย่าใช้กำลังมากและวิเคราะห์ว่าสัตว์ประหลาดจะถูกปล่อยที่ไหน”

“ได้เลยค่ะ” อิงกริด พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา เธอรู้ว่าเธอต้องระวังให้มากกว่านี้

ในระหว่างนี้ ผู้คนต่างตกตะลึงและแทบไม่ตอบสนอง เมื่อเห็นว่า ลูเอน และ อิงกริด สามารถทำอะไรได้บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่อาวุธปืนก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี

“พวกเขาจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไงกัน” ความไม่เชื่อถูกเขียนบนใบหน้าของตำรวจ พวกเขาพยายามอย่างมากที่จะกำจัดมอนสเตอร์เพียงตัวเดียว ในขณะเดียวกัน ลูเอน และ อิงกริด ก็สามารถจัดการมันเพียงลำพังได้อย่างง่ายดาย

“เขาคือ ลูเอน ดีมาสใช่ไหม” มีคนระบุตัวเขาและอุทานออกมาว่า “ถ้าเป็น ความแข็งแกร่งที่เขาและหญิงสาวแสดงออกมา เป็นเพราะเกมหรือเปล่า!?”

ถ้าจริง ตอนนี้หลายคนเต็มใจเล่นเกมนั้น

“อย่าเพิ่งยืนคุยกัน” ผบ.ตร. กล่าว “ต่อให้พวกเขากำลังช่วย เราก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะเปล่าประโยชน์ ตอนนี้เรากำลังจะไปช่วยผู้บาดเจ็บ!”

“ครับ!” ตำรวจหยุดพูดคุยแบบสุ่มและเริ่มลงมือทำและช่วยชีวิตผู้คนที่ไม่สามารถเดินได้

“ใช้รถเมล์” ลูเอน ดึงรถบัสกลับไปที่ถนน

“เอ่อ…” ผบ.ตร.กลืนน้ำลาย “ได้ครับ ขอบคุณครับ”

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามคำถามมากมาย แม้ว่าเขาจะอยากรู้มากว่า ลูเอน และ อิงกริด จะแข็งแกร่งแค่ไหน

“ช่วยผู้บาดเจ็บขึ้นรถบัส เรากำลังขับรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!” ผบ.ตร.ตะโกนลั่น

ในขณะเดียวกัน อิงกริด และ ลูเอน ก็ป้องกันมอนสเตอร์ไม่ให้โจมตีคนอื่น และตอนนี้ อิงกริด ไม่ได้โจมตีแบบสุ่ม แต่เธอคำนวณก่อนทำการเคลื่อนไหวใดๆ

ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะถูกโจมตี ตอนที่เธอลงจากรถพลางกรีดร้องด้วยความกลัว

*วิ้ววว!*

วัตถุที่เป็นโลหะลอยฉีกลม เหมือนเหยี่ยวดำที่กำลังจะตีหญิงสาวด้วยกรงเล็บที่แหลมคมของมัน ทำให้รู้สึกได้ว่าจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวของเขาขณะที่วัตถุมากระทบที่ศีรษะของเขาแน่นอน

“อย่าเพิ่งยืนตรงนั้น วิ่ง!” ลูเอน กล่าวอย่างเย็นชา

“ดะ-ได้!” ผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าที่จะยืนอยู่ที่นั่น เธอขอบคุณ ลูเอน ในใจและเริ่มวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้ามกับมอนสเตอร์

มันเป็นคืนที่มืดมิด และเสาไฟไม่ทำงานเนื่องจากไฟฟ้าลัดวงจร ด้วยเหตุนี้ หญิงที่หลบหนีจึงสะดุดล้มไปหนึ่งทีจึงสะดุดล้มแต่ไม่นานก็ลุกขึ้นวิ่งต่อไปไม่กล้าหันกลับมามอง

ในขณะนั้น โทรศัพท์ของลูเอน ก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาและตอบมัน

“ลูเอน? นี่อีเลียส”

“ฉันรู้” ลูเอน ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“โอ้ ใช่แล้ว ฉันกำลังคิดจะพาคนที่นายให้ฉันไปฝึกเพื่อฆ่าสัตว์ประหลาดที่นี่ในฟลอเรียโนโปลิส ถ้าฉันทำอย่างนั้นจะมีปัญหาไหม?” อีเลียสถาม

“ลงมือทำเลย” ลูเอนตอบ “ไม่ต้องห่วง การเปลี่ยนแปลงในปัจจุบันจำเป็นต้องมีมาตรการที่รุนแรง ฉันกำลังช่วยที่รีโอเดจาเนโรด้วย อันที่จริง ให้ส่งคนไปปกป้องคู่พ่อลูก พวกเขาอาศัยอยู่ในเซาโฮเซ่”

จากนั้นเขาก็ส่งตำแหน่งของเซบาสเตียนไป

เมื่อรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนสำคัญของอแมนด้า ลูเอน จึงอยากช่วยเขา

ข้างๆเขา อิงกริดประทับใจ แล้วเธอจะไม่มาได้ยังไง? เธอรู้ว่าเขาทำแบบนี้เพราะเธอ และแน่นอนว่าเธอยินดีอย่างยิ่งที่ได้ยินเช่นนั้น เธอยังโทรหาแม่ของเธอและบอกกับเธอว่า ลูเอน ได้ส่งคนมาปกป้อง เซบาสเตียนแล้วและลูกสาวของเขาเช่นกัน

“รอวววร์!”

กอริลลาสีน้ำตาลสูง 400 ซม. กระแทกพื้นอย่างแรง ทำให้สะพานสั่น จากนั้นเขาก็วิ่งไปทาง ลูเอน และ อิงกริด อย่างดุเดือด

“ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ฉันวางสายแล้วนะ” ลูเอน กล่าวและอีเลียสก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจว่ามีสัตว์ประหลาดบางตัววิ่งเข้ามาหาเขา ตั้งแต่เขาได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ร้าย

ลูเอน เก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกง ลูเอน มองกอริลลาสีน้ำตาลอย่างเย็นชา เขาเกือบจะใช้ <คลื่นสีน้ำเงิน> แต่เนื่องจากเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจเกินความจำเป็น ดังนั้น ลูเอน จึงวิ่งตามปกติแทน อย่างไรก็ตาม แม้แต่ความเร็วในการวิ่งปกติของเขาก็ยังเร็วกว่ารถยนต์และมอเตอร์ไซค์หลายคัน ในเวลาไม่นาน เขาก็ยืนอยู่หน้ากอริลลา

*ปัง!*

หมัดของเขาโดนหมัดของกอริลลา เห็นความแตกต่างของขนาดมือ มันเหมือนกับการเปรียบเทียบดอกไม้กับต้นไม้ อย่างไรก็ตาม คนที่ได้เปรียบคือ ลูเอน ที่หัก 2 นิ้วของกอริลลาสีน้ำตาลและทำให้มันถอยหนีไป ในขณะที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ

“พระเจ้า! เด็กคนนี้แข็งแกร่งเป็นบ้า!” มีคนตะโกนด้วยความไม่เชื่อ อ้าปากกว้าง

“ว้าว!”

เสียงถอนหายใจดังก้องในหมู่ตำรวจที่คอยปกป้องประชาชน มันวิเศษมากที่ ลูเอน สามารถได้เปรียบกับกอริลลาขนาดยักษ์และทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ

ในบรรดาตำรวจ มีคนหนึ่งที่มีกล้องติดหมวกและบันทึกภาพไว้ทั้งหมด เขารู้เพียงเล็กน้อยว่าด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกสัมภาษณ์ในหลายสถานที่ และยังเป็นภาระหน้าที่ที่จะต้องติดกล้องที่หมวกตำรวจด้วย นอกจากนี้ เนื่องจากวิดีโอดังกล่าว ทำให้ ลูเอน และ อิงกริด มีชื่อเสียงและเครดิตทั้งหมดไปที่เกม สิ่งนี้ทำให้เกมได้รับความนิยมมากขึ้นเท่านั้น

“อย่าเสียเวลา หนีไป!” ผบ.ตร.กล่าว

‘ไอ้โง่.’ ท่ามกลางผู้คนที่หลบหนีออกไป มีชายคนหนึ่งในชุดสูทและเนคไท ถือกระเป๋าเอกสารราวกับเป็นสมบัติที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้ เขามองไปทาง ลูเอน และ อิงกริด และหัวเราะเยาะเย้ย เขาพบว่าการกระทำของพวกเขาค่อนข้างน่าเสียใจ แม้จะอยากช่วยคน สุดท้ายตายไปจะได้ดีอะไร?

ชื่อของเขาคือ ร็อบสัน เดอ โอลิเวร่า นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งเชื่อว่าการทำบางสิ่งเพื่อตัวเองดีกว่าทำเพื่อคนอื่น ด้วยเหตุนี้ แม้จะอายุ 42 ปี เขาไม่เคยแต่งงานและไม่มีลูก เพราะเขาเป็นคนหวาดระแวงและกลัวว่าจะถูกภรรยาและลูกๆ ที่อาจจะถูกปล้นและฆ่าตาย

ในใจของเขา โอกาสรอดของ ลูเอน และ อิงกริด เกือบจะเป็นศูนย์ ‘อย่างน้อยด้วยวิธีนี้พวกเขาจะให้โอกาสฉันได้หนีไป’ รอยยิ้มเยาะเย้ยก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาวิ่งไปรอบๆ ถือกระเป๋าเอกสารสีดำของเขา

ด้วยดวงตาสีแดงเลือดของมัน กอริลลาโจมตีอีกครั้งในทิศทางของ ลูเอน แต่คราวนี้ด้วยมือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของมันแทน

*ปัง!*

ต่างจากเมื่อก่อน ลูเอน ใช้พละกำลังมากกว่าเดิม หมัดของเขาจมลงไปในหมัดของกอริลลาและเหมือนกับหมัดที่แตะโซฟานุ่ม ๆ ลึกเข้าไปอีก มือของ ลูเอน จมลงในนั้น ขณะที่มือของกอริลลากลายเป็นสีม่วงจนเลือดเริ่มไหลออกมา หมัดของลูเอน ฉีกผิวหนังและกระดูกหัก ทำให้นิ้วของกอริลลาสีน้ำตาลห้อยด้วยด้ายบางๆ

กอริลลายิ่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันทนไม่ได้ และก่อนที่เขาจะตอบสนองหรือคำราม ลูเอน ก็กระโดดขึ้นและตบมือบนหัวของกอริลลาด้วยมือทั้งสองด้วยมือที่เปิดอยู่

กอริลลาหูอื้อและเลือดก็ไหล ในขณะที่แก้วหูแตก แรงกระแทกนั้นรุนแรงมากจนส่งผลต่อสมองของมัน สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นทำลายเซลล์ประสาทและโดนทุบที่กะโหลกของมันเล็กน้อย

กอริลลากลอกตาไปทางด้านหลังเบ้าตา และเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ชายคนนั้นคิดว่า ลูเอน และ อิงกริด จะตายหากพวกเขาอยู่ ท้ายที่สุดแล้ว มีสัตว์ประหลาดมากมาย และถึงแม้คนๆ หนึ่งจะแข็งแกร่ง มันก็เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะฆ่าทั้งฝูง อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่หลายคนคิด

นอกจากนี้ สัตว์ประหลาดที่ปรากฎเป็นสัตว์ต่าง ๆ ทั้งหมด สัญชาตญาณของพวกมันไม่ธรรมดา และตำรวจหลายคนเสียชีวิตเพราะสัญชาตญาณของสัตว์

เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา ตำรวจกระสุนหมด แต่โชคดีที่พวกเขาสามารถอพยพทุกคนได้ อิงกริด และ ลูเอน สบายดี พวกเขาฆ่าสัตว์ประหลาดจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่ได้ทำให้เหงื่อออก อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องปลอมตัวเล็กน้อย แสร้งทำเป็นว่าพวกเขาค่อนข้างเหนื่อย

ในขณะนั้นเองที่กองทัพมาถึง และด้วยอาวุธหนักที่พวกเขายิงและสังหารฝูงมอนสเตอร์ที่เหลือ