Rise of the White Dragon การตื่นขึ้นของมังกรขาว - ตอนที่ 42

ลูเอนออกจากอาคารบริษัทดีมาส พร้อมกับแม่ของเขาและเด็กสาวทั้ง 3 คน และในที่สุดพวกเขาก็ขับรถออกไปที่ถนน อาคารตั้งอยู่ใจกลางเมือง เขาจึงจำเป็นต้องใช้ทางหลวงกลับไปที่หาดจูเรเร่

ตอนนั้นทางหลวงพลุกพล่านมาก มีรถหลายคันอยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม ลูเอน สงสัยในรถคันหนึ่งที่ดูเหมือนจะตามเขามา ในตอนนั้นเขาเห็นรถสีดำคันหนึ่งแสดงท่าทางมีพิรุธและด้วยวิสัยทัศน์ที่ดีขึ้นของเขา เขาสามารถมองผ่านฟิล์มสีเข้มของรถและเห็นชาย 4 คนในรถชี้ไปในทิศทางของพวกเขา อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แต่ลูเอนยังคงตื่นตัว

รถเลี้ยวเข้าวงเวียนอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลูเอนควบคุมพวงมาลัย เขาเร่งความเร็วและเห็นรถคันข้างหน้าชะลอตัว เมื่อเขากำลังจะชะลอความเร็ว ดวงตาสีแดงของเขาก็มองเห็นรถคันเดิมในกระจกมองหลังของเขา!

รถจากัวร์สีดำคันนั้น!

ลูเอนผ่านทางข้ามมาแล้ว แต่รถจากัวร์สีดำก็ยังตามเขาอยู่!

ความคิดของลูเอนตอนนี้ รู้สึกถึงความเป็นไปได้ของสตอล์กเกอร์ ดังนั้นเขาจึงคิดอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว เขาจับจ้องกระจกมองหลังอยู่นาน รถที่มาจากทางแยกก่อนหน้านี้ค่อยๆชะลอตัวลง ในขณะที่รถคันหลังยังคงไล่ตามเขาไป

“เรากำลังถูกติดตาม อย่ามองย้อนกลับไป มิฉะนั้นคุณจะเจอคำเตือนจากพวกเขา” ลูเอนเตือนคนอื่น ๆ

“โอเค แต่ลูกตั้งใจจะทำอะไร” ไมร่าถามด้วยความกังวล เธอไม่กลัวลูเอนและอิงกริด เนื่องจากพวกเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เธอ คาธารีน่าและคริสตินา ก็แทบจะได้รับอันตรายหากเกิดอุบัติเหตุขึ้น

“ไม่ต้องห่วงแม่ ตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ มันจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น ผมแค่จะหลอกล่อพวกเขาไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านน้อยกว่านี้ … อืมรอดูก่อนนะครับ” ลูเอนกล่าว ด้วยรอยยิ้ม

“ ตอนนี้ลูกกำลังทำตัวลึกลับกับแม่ของลูกอยู่เหรอ?” ไมร่าหัวเราะอย่างสนุกสนาน เธอรู้สึกมีความสุขในใจที่มีลูกที่น่าเชื่อถือได้เช่นนี้ นอกจากนี้หลังจากที่เธอได้ยินสิ่งที่เขาเพิ่งพูดด้วยเหตุผลบางอย่าง ความกังวลก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเธอก็หายไปเหมือนสายลม

“ พี่จะฆ่าพวกมันเหรอ?” คาธารีน่าตัวสั่น เมื่อคิด เธอใช้ชีวิตตามปกติและความคิดที่จะเห็นพี่ชายของเธอฆ่าใครสักคนก็ไม่น่ายินดี

“ไม่ แต่พวกเขาจะไม่มีที่หนีไปไหน” ลูเอนตอบอย่างเมินเฉยและเสริมว่า “นอกจากว่าพวกเขาถูกส่งมาโดยที่ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นน่ะนะ … ยังมีบางสิ่งที่ฉันอยากให้เธอและแม่ของฉันเห็น”

เมื่อเห็นว่าแม้ว่าเขาจะออกจากทางหลวงไปแล้วและเข้าสู่พื้นที่ชนบท รถจากัวร์สีดำก็ยังติดตามเขาอยู่ และมีแสงแวบผ่านดวงตาของลูเอน ขณะที่รอยยิ้มเหยียดหยามโค้งริมฝีปากของเขา เขาเห็นว่าถนนว่างจึงหยุดรถ

“ออกไปได้แล้ว” ลูเอนพูดกับแม่และเด็กผู้หญิงทั้งหลาย

ขณะที่พวกเขาออกจากรถมา ไมร่า และเด็กสาวทั้ง 3 เห็นรถจากัวร์สีดำพุ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วที่ลดลง จากนั้นพวกเขาก็เห็นลูเอน ยื่นมือทั้งสองข้างออกและมีลมแรงออกมาจากมือของเขา

* ฟู่! *

เสียงลมพัดสะท้อนและรถจากัวร์สีดำก็หมุนไปบนถนนดูเหมือนเบย์เบลด ก่อนที่รถจะพุ่งชนกำแพงบ้านตอนนั้นรถจึงหยุดลงได้

“รอที่นี่ก่อนนะ” ลูเอนพูดและเริ่มเดินไปหารถจากัวร์สีดำ ข้างในรถเละเทะ ชายสี่คนในรถมีรอยฟกช้ำที่ศีรษะจากการกระแทกกับหน้าต่างรถ

“ออกมา!” ลูเอนกล่าวเสียงดัง

จิตใจของชายสี่คนอยู่ในความระส่ำระสาย พวกเขายังไม่ฟื้นตัว แต่เมื่อได้ยินเสียงของลูเอน และเมื่อพวกเขาเห็นชายหนุ่มผมสีขาวและดวงตาสีแดงมองมาที่พวกเขา ร่างกายของพวกเขาก็สั่นเทาโดยไม่ได้ตั้งใจ

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาจับปืนพวกเขารู้สึกมีพลังมากขึ้นและไม่เกรงกลัว พวกเขาลงจากรถพร้อมกับชี้ปืนไปที่ลูเอน

“เด็กน้อย ใจเย็นและเข้าไปข้างในรถจากัวร์คันนี้ซะ ไม่อย่างนั้นเราจะยิงแก” ชายในชุดดำคนหนึ่งซึ่งโกนหัวขู่

“ คุณกำลังขู่ฉันด้วยของเล่นพวกนี้หรือ?” ลูเอน ขมวดคิ้วและในทันใดนั้นทั้ง 4 คนก็ร้องครวญครางอยู่บนพื้นแขนของพวกเขาหักทั้งหมดทำให้ทั้งสี่คนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ลูเอนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว จนไมร่าและเด็กสาวทั้งสามไม่สามารถตามทันได้ ราวกับว่าเขาไม่ได้ขยับตัวและด้วยกระดูกที่แตกทั้ง 4 คนก็ล้มลงกับพื้นทันที

เมื่อเข้ามาใกล้พวกเขา ลูเอนก็เห็นความกลัวแฝงอยู่ในดวงตาของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขากำลังมองไปที่ตัวประหลาด แน่นอนลูเอน ไม่สนใจรูปลักษณ์ที่พวกเขามอบให้เขา เขาวางมือบนศีรษะของพวกเขาสามคนแล้วพูดว่า “หลับซะเถอะ”

ชายหัวโล้นเป็นคนเดียวที่ตื่นอยู่ เขามองไปที่ลูเอนแล้วแทบจะฉี่รดกางเกงออกมา เขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน “แกจะทำอะไรกับเรา”

ลูเอนไม่ตอบ เขาเพียงแค่วางมือบนศีรษะของชายคนนั้นและในช่วงเวลาถัดมาดวงตาของลูเอน ก็เป็นสีดำและออร่าของเขาก็เป็นสีขาว เมื่อลูเอน ทำเช่นนี้ ดวงตาของชายคนนั้นก็ดูไม่สนใจและเขาก็เริ่มแสดงท่าทางเหมือนหุ่นยนต์

ลูเอน โบกมือให้แม่ของเขาและเด็กสาวทั้งสามเข้ามาใกล้และถามชายคนนั้นว่า “พวกคุณมีความตั้งใจอะไร ถึงตามฉันมา”

ไมร่า, คาธารีน่า, อิงกริด และ คริสตินา กลั้นหายใจเพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยิน

“ ลักพาตัว คาธารีน่า.” เสียงของชายคนนั้นฟังดูเป็นหุ่นยนต์ ขณะที่เขาพูด

“ทำไมและคุณตั้งใจจะทำอะไร เมื่อคุณลักพาตัวคาธารีน่าไป” ลูเอน ถาม

“เราจะได้รับเงิน 100,000 ดอลลาร์เป็นค่าใช้จ่ายในการลักพาตัวเธอและเราจะได้รับอีก 400,000 ดอลลาร์ หากเราแสร้งทำเป็นว่าเราสามารถ **** เธอได้ จากนั้นคนที่จ้างเราจะมาช่วยเธอ” ชายคนนั้นตอบกลับด้วยเสียงหุ่นยนต์

“พระเจ้า!” ไมร่าปิดปากของเธอและร่างกายของเธอก็สั่น เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงมันและรู้สึกหวาดกลัว

ที่แย่กว่านั้นคือ คาธารีน่า เธอกำลังสั่นด้วยความกลัว เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด เธอนึกไม่ออกว่าใครจะคิดร้ายกับเธอ

“แล้วคนนั้นเป็นใคร” ลูเอนแน่ใจว่าจะไม่ฆ่าชายคนนี้

“ฉันไม่ทราบชื่อ แต่ฉันรู้จักรูปร่างหน้าตาของเขา ตั้งแต่เราได้รับรูปถ่ายของเขา” เมื่อนั้นเขาก็แสดงให้เห็นรูปของเขา เขาสูงประมาณ 190 ซม. มีหนวดเคราที่โกนอย่างดี ผมบลอนด์สั้นและตาสีน้ำตาลอ่อน ” จากนั้นชายคนนั้นก็ดึงรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าของเขา

“เห … อย่างที่ฉันสงสัย … ” ความโกรธของลูเอนพุ่งสูงสุดขึ้นไปบนท้องฟ้า!

“ ไอ้นั่น!” ไมร่าร้องออกมาด้วยความโกรธ เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บแค้นกับผู้ชายคนนั้นมาก่อน

“ … พ่อ?” คาธารีน่ารู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นไม่ดี แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะไปได้ไกลถึงขนาดที่ต้องการสร้างความบอบช้ำในตัวเธอ แล้วกลายเป็นอัศวินในชุดเกราะที่ส่องแสงซึ่งช่วยเธอ

“ เขายังคงอยู่ในโรงพยาบาลใช่มั้ย?” ลูเอนพึมพำด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าเขา

“ลูเอนผิดที่เขาทำแบบนั้นก็จริง แต่ลูกไม่สามารถฆ่าเขาได้ ไม่ใช่เพราะแม่ต้องการให้เขามีชีวิตอยู่ แต่ถ้าเขาต้องตายเพราะครอบครัวของเขา เขาก็จะไม่นิ่งเฉยแม้ว่าเขาจะเป็นแค่เห็บหมัด แต่ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น เขาบอกว่าตัวเองมาจากครอบครัวที่มีอำนาจ พวกเราจะแย่ยิ่ง” ไมร่ากล่าวด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกชายของเธอ

“ไม่ต้องห่วงแม่ ผมรู้ว่าต้องทำอย่างไร แม้ว่าผมจะไม่ฆ่าเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า การปล่อยพวกเขาเป็นทางเดียวและผมไม่มีทางเลือกทางนั้น ” ลูเอนกล่าวอย่างเป็นลาง “ไม่ใช่แค่ยาเม็ดเท่านั้นที่ช่วยให้ แม่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และผมรู้วิธีสร้าง ”

“ พี่จะวางยาเขาเหรอพี่ชาย” คาธารีน่าพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “ฉันยอมเต็มที่กับมัน ไอ้คนนี้เขาไม่สมควรมีชีวิตที่มีความสุข แม้แต่ฉัน … ที่เป็นลูกสาวของเขา เขาก็วางแผนที่จะทำอะไรบางอย่างที่ชั่วร้ายเช่นนี้ … “

“ มันไม่ใช่ยาพิษหรอก ที่ฉันตั้งใจจะใช้ แต่เป็นสิ่งที่อาจถือว่าแย่กว่านั้น” ลูเอนพูดอย่างเมินเฉย“ มันเรียกว่ายาอาภัพ ใครก็ตามที่กินยาเม็ดนี้ จะโชคร้ายเสมอในทุกสิ่งที่เขาทำและที่แย่กว่านั้นคือหลังจากนั้นแต่ละครั้ง ในเดือนนั้น โอกาสที่จะโชคร้ายกลายเป็นอันตรายมากขึ้น จนถึงขั้นคนที่กินเข้าไปแล้วอยากจะฆ่าตัวตายเลยก็ได้ และยิ่งเวลาผ่านไปมันก็จะยิ่งแย่ลง … หลังจากนั้นแม้ว่าเขาจะต้องการวางแผนบางอย่างกับใครบางคน ทุกคนก็จะหันหลังให้เขา “

————————————————————–