Rise of the White Dragon การตื่นขึ้นของมังกรขาว - ตอนที่ 12: แม่?! เกิดอะไรขึ้น?

“ฮัลโหล?” หลังจากนั่งสมาธิเสร็จและใช้ฝักบัวในห้องน้ำ อิงกริดก็ได้รับโทรศัพท์

“อิงกริด? นี่คือป้าของแก ลูเซีย” เสียงของหญิงชราอายุประมาณ 40 ปีดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสาย

“หวัดดีค่ะป้า ทุกอย่างเรียบร้อยหรือเปล่า” อิงกริดถาม

“ ทุกอย่างโอเคไหมงั้นหรอ? ไอ้เด็กเลว นี่มันเพราะแก … ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเธอพูด แต่เธอก็ควบคุมตัวเองและพูดทุกอย่างด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น “มาที่บ้านของแก แม่ของแกกำลังจะตายแล้ว และตอนนี้มันสับสนวุ่นวายมาก ตอนนี้ฉันคิดว่าแกควรมาเร็ว ๆ ดีกว่า!”

แม้ว่าเธอจะไม่ชอบวิธีที่ป้าพูดกับเธอ แต่ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญ เธอเป็นห่วงแม่มากกว่า “โอเคป้าฉันกำลังจะไป”

จากนั้นเธอก็วางสายโดยไม่รอคำตอบของป้า ซึ่งทำให้ป้าของลูเซียหัวร้อนด้วยความโกรธและกรีดร้องจากความหยาบคายของเธอ

ลูเอนยังคงนั่งสมาธิและดูเหมือนว่าจะอยู่ท่ามกลางความก้าวหน้าในการฝึกฝันของเขา และอิงกริดไม่อยากรบกวน เธออาบน้ำอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าและทิ้งข้อความไว้ว่า เธอจะกลับบ้านเพราะแม่ของเธอกำลังจะเสียชีวิตแล้ว

หลังจากลงลิฟต์พนักงานต้อนรับจำอิงกริดได้และถามว่า “คุณอินกริด คุณต้องการให้ฉันโทรหาคนขับรถไหม?”

“ไม่จำเป็น แต่เรียกแท็กซี่ให้ฉันได้ไหม” อิงกริดถาม

“คุณอินกริดคุณดีมาสบอกไว้ชัดเจนว่า ถ้าคุณต้องการออกไปคุณสามารถใช้คนขับรถได้ตลอดเวลา คุณจะได้ไม่ต้องกังวลกับการเรียกแท็กซี่” พนักงานต้อนรับกล่าวด้วยรอยยิ้มใจดี

“… โอเคขอบคุณ” อิงกริดยอมรับอย่างไม่เต็มใจ เธอสามารถจินตนาการถึงความตื่นเต้นที่จะเกิดขึ้น เมื่อเข้ามาในย่านของเธอด้วยรถหรู แต่ด้วยความที่เธอเป็นห่วงแม่มากเธอจึงยอมแพ้

“คุณไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันมีความสุขที่ได้ให้บริการคุณ” พนักงานต้อนรับยิ้ม

อิงกริดรู้ว่าเธอได้รับการดูแลที่อบอุ่นนี้เพราะลูเอน แต่เธอก็ยังยิ้มกลับไปให้ผู้หญิงคนนั้น

“สวัสดีตอนบ่ายครับ คุณอิงกริด” เซบาสเตียนคนขับรถคนเดียวกับที่พาลูอันและเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าทักทายอิงกริด เขาสวมชุดคนขับแบบคลาสสิกสวมสูทสีดำและหมวก

“เซบาสเตียนสวัสดีตอนบ่าย” อิงกริดกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

อิงกริดเดินตามเซบาสเตียนไปยังรถแฟนทอม โรล รอยส์สีดำและขึ้นรถ

“ คุณอิงกริดอยากไปไหน?” เซบาสเตียนถาม ขณะมองกระจกมองหลัง

“ถนนJoão Almeida de Oliveira ที่ ชิโค่ เมนดิส” อิงกริดตอบ

เซบาสเตียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินว่าอิงกริดอยากไปที่ไหน แต่เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนั้น และพยักหน้า “โอเค คุณอิงกริด จะไปที่นั่นใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที”

“ขอบคุณ” อิงกริดขอบคุณเขา เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นห่วงแม่ เธอพบว่าป้าของเธอมีพฤติกรรมแปลกประหลาดกว่าปกติ แม้ว่าป้าของเธอจะปฏิบัติต่อเธออย่างไม่ดีมาโดยตลอด แต่เธอก็ไม่เคยหยาบคายขนาดนั้น

‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่ทำให้แม่ของฉันเสียชีวิต’ อิงกริดสงสัย ขณะที่เธอมองออกไปนอกรถ เธอนึกไม่ออกว่าอะไรจะทำให้แม่ของเธอเสียชีวิตได้ เนื่องจากแม่ของเธอมีสุขภาพที่ดีและไม่ค่อยได้ไปโรงพยาบาล

อิงกริดจับโทรศัพท์มือถือม็อตโตโลร่าที่เรียบง่ายของเธอไว้แน่น ขณะรอกลับบ้าน เมื่อรถมาถึงในละแวกบ้านของเธอ ผู้คนบนถนนต่างมองไปยังทิศทางของแฟนทอม โรล รอยส์ สีดำด้วยสายตาสงสัย และเนื่องจากเป็นรถที่ดูสุขุมและติดฟิล์มสีเข้มพวกเขาจึงมองไม่เห็นว่าใครอยู่ในรถ หากพวกเขาเห็นว่านั่นคืออิงกริด … การซุบซิบที่เป็นอันตรายจะแพร่กระจายออกไป

“มันคือบ้านหลังสีชมพูนั่น” อิงกริดพูดอย่างกะทันหัน บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สีชมพูหลังเล็กมีห้องนอน 2 ห้องห้องน้ำและห้องครัว

“ได้ครับ” เซบาสเตียนหยุดรถใกล้ทางเท้า

เมื่ออิงกริดออกจากแฟนทอม โรล รอยส์ คันสีดำ หลายคนจำเธอได้และตกตะลึง โดยเฉพาะลูเซียป้าของเธอที่รอด้วยสีหน้าดุร้ายที่ประตูบ้านของเธอ

“อีบ้า!” ป้าของลูเซียจากฝั่งพ่อของอิงกริด เข้ามาหาเธอด้วยเจตนาไม่ดี พร้อมกับสาปแช่งเธอเสียงดังพอที่จะให้ทุกคนได้ยิน

เซบาสเตียนที่อยู่ในรถได้ออกไปและคิดว่าจะช่วย ถ้ามันจำเป็น เขาไม่ใช่คนโง่ เขาตระหนักว่าลูเอน ดีมาส ชื่นชมผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน และถ้าเขาปล่อยให้บางสิ่งเกิดขึ้นกับเธอ ชีวิตของเขาอาจจะวุ่นวายได้ นอกจากนี้เขาชอบผู้หญิงคนนี้ ที่มักจะทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่ใจดี ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงขี้เห่อที่เขาคุ้นเคย

“ว้าว! เธอหาผู้ชายรวยๆมาได้หรอ”

“ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดูจริงจังกับการเรียน … ไม่คิดว่าเธอจะขายตัวให้กับคนรวย นี่เป็นเรื่องตลกมากเลย เพราะแม่ของเธอมักจะภูมิใจในความขยันขันแข็งของลูกสาวของเธอและเธอก็มักมีคะแนนสูงเสมอ”

“ เธอฉลาดจริงๆที่ขายเรือนร่างเพื่อให้ได้มาเป็นคนรวย … ” ตามที่คาดไว้ผู้คนจำนวนมากที่อิจฉา เริ่มปล่อยความคิดเห็นที่เป็นอันตรายทุกรูปแบบ เพื่อทำให้อิงกริดเสื่อมเสียชื่อเสียง ความจริงก็คือคนเหล่านี้โดยเฉพาะผู้หญิงเต็มใจที่จะขายร่างกายเพื่อไปอยู่กับคนรวยและออกไปจากย่านที่ยากจนนี้ อย่างไรก็ตามพวกเขาทำได้เพียงแค่อิจฉาเธอ และแสดงความคิดเห็นเพื่อบรรเทาความหงุดหงิดและความอิจฉาของพวกเขา

เมื่อป้าลูเซียของเธอเข้ามาและกำลังจะตบหน้า แต่อิงกริดก็หลบมันอย่างเป็นธรรมชาติ ลูเซียมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่านั่นที่อิงกริดควรจะอยู่แล้วก็ตะลึง เธอไม่เข้าใจว่าอิงกริดเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร

“ มึงไม่กล้าหนีหรอกอีบ้า!” ลูเซียไม่ยอมแพ้และเดินตามอิงกริดไปอีกครั้ง

* เพี้ยะ! *

ไม่เหมือนกับสิ่งที่ลูเซียจินตนาการไว้คราวนี้อิงกริดไม่หลบแต่ตอบโต้ การตบอย่างแรงทำให้ใบหน้าที่แก่ชราของลูเซียเปลี่ยนเป็นสีแดงและบวมขึ้น ทันทีที่จับเธอได้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

“ ลูเซีย” อิงกริดไม่แม้แต่จะเรียกเธอว่า ‘ป้า’ อีกต่อไป เธอบอกว่า “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่คุณเรียกฉันว่าอีตัวและโสเภณีและฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าทำไมคุณถึงพยายามตีความให้ฉันดูเหมือนสัตว์ร้าย แต่อย่าคิดว่าฉันจะ หยุดนิ่งและปล่อยให้คุณตีฉัน คุณไม่ใช่แม่ของฉันและคุณไม่เคยช่วยเรา เมื่อพ่อที่เป็นพี่ชายของคุณจากไป คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะลงโทษฉัน หากฉันทำอะไรผิด “

“แก – แก! … ” ลูเซียโกรธจนน้ำลายฟูมปาก เธอรู้สึกเจ็บปวดมากที่ใบหน้าของเธอ เธอแทบพูดไม่ออก เธอทำได้เพียงมองดูอิงกริดอย่างโกรธ ๆ ขณะชี้นิ้วชี้ของเธอ

‘ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ … ถ้าฉันคุยกับอาเบลาร์ด แกรอดูได้เลยอีเลว!’ ลูเซียกรีดร้องภายใน ขณะที่เธอคิดจะคุยกับสามีเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ลูเซียต้องการให้อิงกริด ‘ปฏิเสธ’ และห้ามไม่ให้ตำรวจไล่ตามเบอร์นาร์โด หรือไม่ก็ห้ามไม่ให้ไล่ตามสามีของเธอ … เธอหยุดด้วยความคิดของเธอเอง เธอไม่อยากจินตนาการว่าจะต้องเป็นคนยากจนอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะไม่เคยร่ำรวยด้วยวิธีใด ๆ ก็ตาม แต่ก็ทำได้ดีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เซบาสเตียนที่พร้อมจะช่วยเหลือ หากจำเป็น และเขาก็รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของอิงกริดเช่นกัน เขาอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วขึ้น เมื่อเห็นว่าการตบที่เธอทำให้ป้าของเธอสวยงามแค่ไหน

แม้แต่คนที่ดูแบบสุ่มก็ไม่คิดว่าอิงกริดจะดุร้ายขนาดนี้ โดยปกติแล้วเธอเป็นเด็กผู้หญิงเงียบ ๆ ที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้หรือการโต้เถียง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นเธอทำ แต่พวกเขาต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง เมื่อพ่อของเธอวิ่งหนีไปพร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่ทิ้งแม่และลูกสาวสองคนไว้ข้างหลัง แม่ของอิงกริดต้องดูแลตัวเองทำงานเป็น พนักงานทำความสะอาดในบ้านหลายหลัง พร้อมทั้งการจัดอาหารบนโต๊ะให้บ้านพวกนั้น

ลูเซียจ้องมองอิงกริดอย่างเกลียดชัง แต่ไม่ได้พยายามโจมตีเธออีกต่อไป คงเป็นเรื่องไร้สาระหากจะลองอีกครั้ง เธอทำมันก่อนหน้านี้เพราะเธอไม่คิดว่าอิงกริดจะสู้กลับอย่างดุเดือดขนาดนี้

อิงกริดไม่สนใจลูเซียและเดินเข้าไปทางประตูไม้ เมื่อเปิดประตูเธอพูดว่า “แม่?”

“แม่อยู่นี่ … ” เสียงแม่ของเธอดังมาจากห้องของเธอ

อิงกริดเดินเร็วมากและเข้าไปในห้องของแม่และเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง ถัดจากแม่ของอิงกริด คือน้องสาวของเธอ ซึ่งมีสีหน้าเกลียดชังเธอมาก เมื่อเธอเห็นอิงกริด การแสดงออกของเธอก็ดูเกลียดชังอิงกริดยิ่งขึ้น

“ แม่?! เกิดอะไรขึ้น?” อิงกริดเดินไปที่เตียงและจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ ในขณะที่มองเธอด้วยความกังวล

จากลักษณะใบหน้าจะเห็นได้ว่าแม่ของอิงกริด นั้นสวยมาก เมื่อเธอยังเด็ก เธอมีผมสีบลอนด์ตาสีฟ้าและผิวหนังเหี่ยวย่นเล็กน้อย เนื่องจากเธอทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวเพียงลำพัง ดูเหมือนว่าเธอจะแก่กว่าปกติที่ควรเป็นด้วยซ้ำ

“ลูกสาว … ” น้ำเสียงของแม่เธอช่างน่าเวทนา เธอพูดกับลูกสาวด้วยความปวดร้าว “เรากำลังเผชิญกับวิกฤตครั้งใหญ่แล้ว”

——————————————————————————————————————————–