Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 215 เงินสดครึ่งล้าน

Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 215 เงินสดครึ่งล้าน

ตอนที่ 215 เงินสดครึ่งล้าน

หลังจากตะโกนผ่านวิทยุสื่อสารสองครั้งติด อีกฝ่ายไม่ตอบสนองเลยจนแมวเฒ่าเริ่มสงสัย เขาปรับจูนคลื่นวิทยุอีกครั้งเพื่อความแน่ใจก่อนตะโกนแบบเดิม

“มีใครได้ยินฉันไหม?”

“ฮัลโหล?! ได้ยินไหม!”

หลังจากตะโกนมาหลายครั้งตํารวจไท่จวงไม่ตอบสนองเลย ทําให้จู้เหว่ยเริ่มกังวลขึ้นมา “แมวเฒ่าเกิดอะไรขึ้น ทําไมไม่มีใครตอบเลยล่ะ?”

“นั่นสิ” แมวเฒ่าขมวดคิ้ว “ทําไมเงียบกันหมด?”

“เมื่อกี้รถของหวังปิงเลี้ยวขวา เราก็ตามหลังอยู่แท้ๆ พอเลี้ยวตามไปก็คลาดสายตาไปแล้ว” หลังจากที่แมวเฒ่าอธิบายอย่างรวดเร็ว “แต่พวกนั้นเฝ้าตรงทางออกไว้แล้ว น่าจะเห็นแล้วติดต่อฉันมาก่อนสิ!”

“พวกเขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าสัญญาณไม่ดีนะ?” จู้เหว่ยถามทันที “เป็นไปได้ไหมว่าสัญญาณอาจถูกตัดไป?”

แมวเฒ่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนก้มหน้าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “สัญญาณของโทรศัพท์มีสองแบบ ถึงอินเทอร์เน็ตจะถูกตัด ก็ยังมีสัญญาณเครือข่ายปกติอยู่พวกนั้นยังโทรมาได้ แต่นี่กลับเงียบกันเป็นป่าช้าเลย!”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!” เสี่ยวไท่ขมวดคิ้วถาม

แมวเฒ่ามองไปสองข้างถนน บริเวณนั้นผู้คนปิดประตูบ้านอย่างมิดชิดและมืดสนิท หูทั้งสองข้างได้ยินเพียงเสียงยางรถที่เกลือกกลิ้งไปกับพื้นหิมะ

คนขับรถเหงื่อออกเติมหน้าผาก “หัวหน้า เราตามในตรอกนี้มานานแล้วนะแถมรถที่ดักอยู่ด้านหน้าก็ไม่มีใครรายงานมา พวกนี้ตามยากจริงๆ”

“หยุดรถ!” แมวเฒ่าตะโกนทันที

คนขับชะงัก “หืม จอดรถเนี่ยนะ?!”

“หยุดตามก่อน” แมวเฒ่ามีลางสังหรณ์บางอย่าง “ถอยกลับ! ช้าๆ นะ”

“ครับ” คนขับพยักหน้าพลางเข้าเกียร์ถอยหลังและกดเปิดไฟต่ํา

“อย่าเพิ่งเปิดไฟ! แค่ลดความเร็วก็พอ” แมวเฒ่ารีบพูดทันที

ตํารวจอีกสองคนที่นั่งเบาะหลังมองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่างรถด้วยท่าที่ประหม่า หนึ่งในนั้นทําหน้าบูดบึง “อยู่ในหมู่บ้านแท้ๆ ทําไมมันเงียบขนาดนี้ล่ะ?!”

“ใช่” คนด้านข้างพยักหน้า “หมู่บ้านผีสิงนี่เงียบเกินไปแล้ว!”

“เงียบก่อน อย่าส่งเสียงดัง” แมวเฒ่าโบกมือห้ามพวกเขาไม่ให้พูดก่อนกระซิบบอกกับคนขับให้ใจเย็น “ไปช้าๆ อย่ารีบ”

ถนนในหมู่บ้านไม่ได้แคบเกินไปแต่คนขับถอยรถช้ามากและรถยังไม่เปิดไฟหน้า กว่าจะเลี้ยวได้ก็กินเวลาไปสองถึงสามนาที

“เหยียบเลย!” แมวเฒ่าเร่ง

คนขับเหยียบคันเร่งมิดและพุ่งไปที่ถนนสายหลัก

แท้จริงแล้วแมวเฒ่านั้นกังวลที่สุด แต่เขาไม่สามารถแสดงให้ตํารวจคนอื่นเห็นได้ ทําได้เพียงมองไปโดยรอบเพื่อกลบเกลื่อนความวิตกในใจ

หลังจากสามสิบเมตร

แมวเฒ่ามองไปทางขวาโดยหันหลังแนบติดกับประตูรถด้านใน เขาเห็นร่างเงาสองร่างที่กําแพงซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก

“ช้าก่อน!” แมวเฒ่าตะโกนทันที

คนขับหันมาถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกทันที “กะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับหัวหน้า?!”

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นจากทางขวาของพวกเขา แสงไปจากปลายกระบอกปืนพุ่งออกมากว่าครึ่งเมตร!

เป็นเสียงของปืนลูกซองที่ดังพร้อมกับเสียงกระจกหน้ารถแตก หลังได้ยินแมวเฒ่าก็ใจเต้นทันที

“ฉิบหายแล้ว เราโดนโจมตี!” ตํารวจที่นั่นคํารามพร้อมกับล้วงปืนออกมาพร้อมยิง

“อย่าเพิ่งกระโตกกระตาก!” แมวเฒ่าตะโกน

เสียงดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงรถออฟโรดชนเข้ากับผนังด้านซ้าย บริเวณหน้ารถพังยับเยิน ฝากระโปรงได้รับแรงกระแทกจนผิดรูป

แมวเฒ่าหันไปมองคนขับ เขาเห็นว่าร่างกายส่วนบนของคนขับโชกไปด้วยเลือด กะโหลกศีรษะที่หน้าผากขวามีรอยร้าวและบาดแผลที่เห็นได้ชัด

“ระ..รถชน ทําไม…ได้ไง?!” ตํารวจที่หน้าอาบไปด้วยเลือดมองแมวเฒ่าหลังจากพูดบางอย่างไป ร่างกายของเขากระตุกอย่างรุน แรงและก็แน่นิ่งไปทันที

“ปังๆ!”

เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัดจนควันโขมงลอยขึ้นจากประตูด้านขวา แมวเฒ่าก้มไปหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาแล้วตะโกน “จู้เหว่ยมาช่วยทางที่เสียงปืนดังหน่อย เราถูกโจมตี!”

“ได้ยินแล้ว ฉันจะรีบไปหา!” จู้เหว่ยตะโกนตอบ

“ฉันอยู่ใกล้ที่สุด รอหน่อยนะแมวเฒ่า!” เสี่ยวไท่พูดแทรกเข้ามา

ภายในรถ แมวเฒ่าขึ้นนกปืนพร้อมยิงก่อนตะโกนว่า “สองนาฬิกาหลังกําแพง ยิงสวนไปเลย!”

ตํารวจสองคนด้านหลังยกปืนขึ้นเล็งไปทางกําแพงและกระหน่ํายิงไปทันที

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ตํารวจและอีกฝ่ายกระหน่ํายิงในระยะประชิด

กระสุนกระทบกับผิวกําแพงทําให้มีเศษปูนกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เศษไม้กระเด็นเหมือนกระดาษปลิวภายใต้กระสุนปืนที่รัวกระหน่ําอย่างไม่ลดละ

เพื่อหลีกเลี่ยงกระสุน แมวเฒ่าทําได้เพียงออกไปอยู่อีกด้านหนึ่งของรถ และยิ่งผ่านกระจกรถใส่อีกฝ่าย

ประมาณแปดวินาทีต่อมา อีกฝ่ายถูกยิงล้มลงในลานที่มีกําแพงล้อมรอบ

“ระวังกระสุนหมด อย่ายิงมั่วซั่วล่ะ!” แมวเฒ่าเอื้อมมือไปเปิดประตูรถเพื่อเข้าไปสอดส่องก่อนตะโกน “บนกําแพงมีอีกสองคน!”

จากนั้นตํารวจที่อยู่ด้านหลังก็ตอบกลับทันที “ฉัน..ฉันมีกระสุนอื้อเลย!”

“ยิงหน่วงเวลารอกําลังเสริมจากจู้เหว่ยไปก่อน!” แมวเฒ่าก้มศีรษะพลางล้วงซองกระสุนออกมาเปลี่ยน

บนกําแพง

ชายฉกรรจ์กําลังเติมกระสุนใส่ซองกระสุน ขณะพูดผ่านวิทยุสื่อสาร “เราเจ็บหนึ่งคน แต่พวกนั้นเหลือกระสุนไม่มากแล้ว!”

ไม่ถึงห้าวินาทีต่อมา ภายในตรอกก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเต็มไปหมด

แมวเฒ่าได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าไปส่องดูเห็นชายเจ็ดหรือแปดคน สวมชุดเลอะเทอะ ถือมีดพลั่วและอาวุธสังหารอื่นๆ วิ่งมา

เสียงชายบนกําแพงกัดฟันตะโกน “บุกเข้าไป! ใครฆ่าพวกมันได้ เจ้านายจะให้หัวละแสน!”

“เวรเอ๊ย!”

แมวเฒ่ารีบลงจากรถและตะโกน “ไม่ต้องรอตํารวจจากไท่จวงแล้ว! พวกมันถืออาวุธระยะประชิดมากันเต็มเลย!”

“ปัง ปัง!”

แมวยิงปืนสองนัดพลางคําราม “เอาวิทยุสื่อสารออกมา!”

…

ด้านทิศเหนือของหมู่บ้าน

หวู่เวินเพิ่งลงจากรถพลางตะโกนด้วยสีหน้าบูดบึง “เฒ่าหลี่มันเล็งฉันอยู่ ถึงฉันไม่กล้าทําอะไรมันแต่หลานชายของมันมาหาที่ตายเอง ฉันจะฆ่ามันฟังนะ ฉันนําเงินสดครึ่งล้านมาด้วย ใครช่วยฉัน และพาหนีไปจากเขตที่เก้าได้ก็เอาไปเลย!”