Super God Gene - ตอนที่ 2584

Super God Gene – ตอนที่ 2584
ก่อนหน้านี้หานเซิ่นและคนอื่นเคยสำรวจเกาะแห่งนี้อยู่หลายครั้ง แต่นอกจากเห็ดแล้วมันไม่มีอะไรอย่างอื่นที่พิเศษ

พวกเขาได้สำรวจยานอวกาศที่พังหลายรอบเช่นเดียวกัน แต่พวกเขาก็ไม่เจออะไรที่สำคัญ

“เจ้าเสือขาวกำลังพาพวกเราไปที่ไหนกัน? นี่มันกำลังจะพาพวกเราออกไปจากที่นี่อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นสงสัย

แต่หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ต้องผิดหวังที่เจ้าเสือขาวไม่ได้มีแผนที่จะออกไปจากเกาะ พวกเขามาถึงเห็ดขนาดใหญ่ที่สูงพอๆกับตึกสามชั้น เสือขาวเดินเข้าไปหาเห็ดและใช้อุ้งเท้าตบใส่มัน เห็ดล้มลงไปและเผยให้เห็นถ้ำที่นำลงไปใต้พื้นดิน

“มันมีถ้ำอยู่ที่นี่?” หานเซิ่นพึมพำอย่างประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าพื้นของเกาะแห่งนี้ทำขึ้นมาจากอะไร แต่หินของมันแข็งขนาดที่แม้แต่พลังระดับเทพเจ้าก็ไม่สามารถทำลายพวกมันได้

การจะสร้างถ้ำในที่แห่งนี้จึงเป็นเรื่องที่ยากมากๆ

เสือขาวหายเข้าไปในถ้ำ หลังจากผ่านไปสักพักมันก็กลับออกมาและส่งเสียงมาทางหานเซิ่น ราวกับว่ามันกำลังบอกให้เขารีบตามเข้าไปข้างใน

หานเซิ่นเห็นงูอยู่ด้านหลังไม่ไกลไปจากพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่เข้าไปในถ้ำตอนนี้ พวกงูก็อาจจะมาถึงก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสได้หนีไป นั่นจะทำให้พวกเขาต้องตกอยู่ในการต่อสู้ที่เลวร้ายอีกครั้ง

แต่เมื่อหานเซิ่นคิดเกี่ยวกับมันดูดีๆ เขาก็รู้สึกตัวว่าไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าพวกเขาต้องการจะอยู่บนเกาะต่อ พวกงูก็เป็นศัตรูของพวกเขา ซึ่งตอนนี้พวกเขาไม่สามารถทำอะไรกับได้

ทุกคนลงมาจากวาฬขาว และหานเซิ่นก็ย่อขนาดวาฬขาวลงเพื่อเก็บเข้ากระเป๋าไป หลังจากนั้นพวกเขาก็ลงไปในถ้ำใต้ดิน

พวกเขาเข้าไปในถ้ำได้ไม่ถึงนาที พวกงูก็เดินทางมาถึงและเข้าปกคลุมพื้นดินเหมือนกับผ้าคลุมสีดำ พวกมันหลายตัวยื่นหัวเข้าไปในถ้ำ

แต่ทว่าเนื่องจากมันไม่มีเห็ดไหนอยู่ข้างใน พวกงูจึงไม่ได้สนใจอะไรมาก หลังจากที่มองดูถ้ำเพียงชั่วครู่ พวกมันก็เลื้อยผ่านไป

หานเซิ่นและคนอื่นยังคงตามเสือขาวลึกเข้าไปในถ้ำ หานเซิ่นรู้สึกตัวว่าถ้ำแห่งนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกสร้างขึ้น นั่นทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างมาก

ถ้ามันถูกสร้างขึ้นด้วยมือ อย่างนั้นอะไรก็ตามที่สร้างถ้ำแห่งนี้ขึ้นมาก็จะเป็นอะไรที่อันตรายมากๆสำหรับพวกเขา แต่ถ้ามันเกิดขึ้นตามธรรมชาติ มันก็มีโอกาสที่จะเป็นแค่ถ้ำธรรมดา

“ทำไมเสือขาวถึงใจดีพาพวกเรามาหลบในถ้ำแห่งนี้? หรือว่านี่จะเป็นแผนการร้ายบางอย่าง?” หนึ่งในโจรสลัดถาม

“ไม่ว่ายังไงก็ตามพวกเราจำเป็นต้องตามมันไป นอกซะจากเจ้าต้องการจะต่อสู้กับเจ้ามอนเตอร์ที่อยู่ข้างนอกถ้ำนั่น” โจรสลัดอีกคนพูด

“ไหนๆก็เข้ามาแล้ว พวกเราควรจะสำรวจถ้ำนี้ให้ทั่ว ไม่แน่ที่นี่อาจจะเป็นที่ที่เจ้าเสือขาวเก็บสมบัติของมันเอาไว้”

เหล่าโจรสลัดเริ่มพูดคุยกัน แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากส่วนที่ลึกเข้าไปในถ้ำ

ความจริงแล้วพวกเขามองไม่เห็นอะไร พวกเขาแค่รู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังเข้ามาจากด้านหน้า

วินาทีต่อมา ทุกคนก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เสื้อผ้าของพวกเขาปลิวไสวขณะที่ลมหนาวพัดมาจากส่วนลึกของถ้ำ

ลมหนาวไม่ได้รุนแรงอะไร มันเป็นแค่ลมที่ทำให้ใบไม้สั่นไหวเท่านั้น มันไม่ได้ทำร้ายอะไรกลุ่มของหานเซิ่น แต่ทว่าลมนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกๆ

หนึ่งในโจรสลัดพูดขึ้นมา “แปลกจริงๆ มันมีลมพัดมาจากใต้ดิน นั่นหมายความว่ามันมีทางออกอยู่อย่างนั้นหรอ?”

ดวงตาของฟางชิงอวี่เป็นประกายขึ้นมา “พวกเราสันนิษฐานว่าตอนนี้พวกเราอยู่ในท้องของแมงมุมหลุมดำใช่ไหม? ถ้ามหาสมุทรนี่คือกระเพาะของมัน มันก็ควรจะมีอวัยวะอื่นที่เชื่อมต่อกับกระเพาะ บางทีการไปสู่อวัยวะเหล่านั้นจะนำพวกเราไปสู่ทางออก”

“นั่นหมายความว่าลมนี่คือตดของมันอย่างนั้นหรอ?” โจรสลัดคนหนึ่งพูดด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีเขียว

การอธิบายของฟางชิงอวี่ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่สบายใจ แต่เหนือกว่าสิ่งอื่นใด พวกเขาประหลาดใจ ถ้านี่เป็นความจริง มันก็มีโอกาสที่พวกเขาจะหนีไปจากที่นี่ได้

การหนีออกไปผ่านลำไส้ของแมงมุมหลุมดำอาจจะฟังดูไม่รื่นรมย์ แต่มันก็ดีกว่าการต้องตายอยู่ที่นี่ ไม่ว่ามันจะเป็นการเดินทางที่น่าขยะแขยงสักแค่ไหน ชีวิตก็สำคัญกว่า

ทุกคนดูเต็มไปด้วยความหวัง พวกเขาตามหลังเสือขาวไปอย่างกระตือรือร้นมากยิ่งขึ้น

อุโมงค์นั้นคดเคี้ยว แต่ในภาพรวมแล้วมันพาพวกเขามุ่งไปข้างล่าง บางส่วนของอุโมงค์นั้นกว้างพอที่จะให้เครื่องบินผ่านไปได้ ขณะที่บางส่วนแคบถึงขนาดที่พวกเขาผ่านไปได้แค่ทีละคนเท่านั้น

ขณะที่พวกเขาเดินทาง ลมหนาวก็ยังคงพัดผ่านพวกเขาเรื่อยๆ มันเป็นลมอ่อนๆในตอนแรก แต่ยิ่งพวกเขาเข้าไปลึกมากเท่าไหร่ ลมก็รุนแรงมากขึ้นเท่านั้น กำแพงหินรอบตัวพวกเขานั้นแบนเรียบ ซึ่งเป็นผลลัพธ์จากการถูกลมหนาวอย่างต่อเนื่องอย่างไม่ต้องสงสัย เหมือนกับว่าพวกมันถูกลมหนาวพัดมาเป็นพันล้านปี

หลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงลมอีกครั้ง มันก็มาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้อง มันเหมือนกับมีพายุฝนฟ้าคะนองที่ไม่มีที่สิ้นสุด เหล่าโจรสลัดรู้สึกราวกับว่าหูของพวกเขากำลังจะแตก

โชคดีที่สายลมไม่รุนแรงพอที่จะทำร้ายใคร มันแค่ทำให้พวกเขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเท่านั้น

“นี่มันแปลกๆ ถ้าอุโมงค์นี้นำไปสู่ลำไส้ของแมงมุมหลุมดำจริง แบบนั้นมันก็ไม่ควรจะมีตดต่อเนื่องมากขนาดนี้ได้”

“บางทีแมงมุมหลุมดำอาจจะกำลังท้องเสีย”

“ได้โปรดใช้สมองคิด ถึงแม้มันจะท้องเสีย มันก็ยังจำเป็นต้องมีบางสิ่งเพื่อย่อย พวกเราเดินทางมาจนถึงตรงนี้ แต่พวกเราก็พบแค่พื้นหินที่แห้งสนิท มันไม่มีอะไรอย่างอื่น”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่าที่นี่คืออะไรล่ะ?”

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง”

เหล่าโจรสลัดถกเถียงกันอีกครั้ง พวกเขาไม่ได้ถกเถียงกันเพื่อความสนุก แต่มันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาจำเป็นต้องระเบิดอารมณ์ พวกเขาพยายามที่จะลดความตึงเครียดของสถานการณ์

หานเซิ่นรู้นานแล้วว่านี่ไม่ใช่ลำไส้ของแมงมุม และการมีอยู่ของสายลมนั้นก็ทำให้หานเซิ่นรู้สึกค่อนข้างแปลก

ถ้ามันไม่มีความออกอยู่ข้างล่าง อย่างนั้นการมีอยู่ของสายลมก็จะเป็นอะไรที่แปลกมากๆ

หานเซิ่นอยากจะถามเสือขาว แต่เสือขาวยังคงเดินไปข้างหน้า มันไม่ได้ให้ความสนใจอะไรพวกเขา ดังนั้นการจะถามข้อมูลจากมันจึงดูเป็นไปไม่ได้

ตูม! ตูม! ตูม!

สายลมพัดขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันพัดรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าของเหล่าโจรสลัดบิดเบี้ยวไปในรูปร่างที่แปลกประหลาด ผิวหนังบนใบหน้าของพวกเขาพับไปติดกับกะโหลกด้วยแรงของลม

ฟางชิงอวี่ที่เป็นระดับมาร์ควิสเกือบจะถูกพัดปลิวออกไป ร่างกายของเขาลอยขึ้นสู่อากาศ และหานเซิ่นจำเป็นต้องเอื้อมมือเพื่อจับตัวเขาเอาไว้

“ลมเริ่มจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พวกเราควรจะไปต่อไหม?” เหล่าโจรสลัดหยุดเดินและหันมามองหานเซิ่น หานเซิ่นเป็นผู้นำของพวกเขา

หานเซิ่นเองก็ลังเลเช่นกัน เขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเสือขาวมากนัก บางทีการตามหลังเสือขาวไปอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดี ถ้าเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็คงจะไม่พาคนลงมาในนี้

ขณะที่หานเซิ่นครุ่นคิดอยู่นั้น เสือขาวก็สังเกตเห็นว่าพวกเขาหยุดเดิน มันหันกลับมาและส่งเสียงใส่หานเซิ่นอีกครั้งเพื่อบอกให้พวกเขารีบตามมันไป

“เอาแบบนี้เป็นไง? ขณะที่งูยังมาไม่ถึง พวกเจ้าก็หยุดพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ขณะที่ข้าไปสำรวจข้างหน้า” หานเซิ่นพูดกับฟางชิงอวี่

หานเซิ่นไม่ได้สนใจชีวิตของอัศวินของเอ็กซ์ตรีมคิงหรือเหล่าโจรสลัด แต่เขาเป็นห่วงกู่ชิงเฉิงและหนิงเยวี่ย

“ให้พวกเราไปกับนาย” กู่ชิงเฉิงและจันทราสวรรค์ตัดสินใจจะตามไปด้วย

“อย่าทิ้งฉันเอาไว้ที่นี่!” หนิงเยวี่ยเกาะตัวหานเซิ่นเอาไว้ เธอคิดว่าการตามหานเซิ่นไปนั้นดีกว่ารออยู่ที่นี่