Super God Gene - ตอนที่ 2809

Super God Gene – ตอนที่ 2809
ตอนที่ 2809 ซีโน่เจเนอิคพิเศษ

หานเซิ่นไม่รู้ว่าราชาไป๋กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาต้องมีแผนการบางอย่างแน่ถึงได้เอาอกเอาใจหานเซิ่นมากขนาดนี้ หลังจากที่ข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป ทุกคนในเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงก็รู้สึกตกใจ พวกเขารู้ว่าราชาไป๋ไม่เคยเอาอกเอาใจใครแบบนี้มาก่อน แม้แต่บุตรชายคนแรกของราชาไป๋ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีแบบนี้

ความจริงแล้วราชาไป๋มักจะโหดกับลูกของตัวเอง เขาไม่เคยตามใจใครคนไหนเหมือนกับที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้

ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือความจริงที่ราชาไป๋มอบสิทธิ์ในการเข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ให้กับโฮลี่เบบี้ ข่าวนี้แพร่กระจายออกไปหลังจากที่ผู้คนได้เห็นร่างของวานรปีศาจ ซึ่งทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวัง

“มิสเตอร์โฮลี่เบบี้จะเริ่มเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติได้ในตอนนี้เลยใช่ไหม?” เป่าอิงเอนตัวลงบนเก้าอี้โยก เธอดูสิ้นหวังขณะที่พูดออกมา

ถ้าเธอเลือกได้ เธอก็คงจะไม่มาสอนหานเซิ่น แต่เนื่องจากว่าราชาไป๋สั่งให้เธอทำ เธอก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้

หานเซิ่นกระพริบตาปริบๆและพูด “ชื่อของข้าคือโฮลี่เบบี้ และชื่อของเจ้าคือเป่าอิง นั่นถือเป็นเรื่องบังเอิญ ด้วยความบังเอิญนี้ เจ้าจะตอบคำถามของข้าได้ไหม?”

“นอกจากเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว ข้าไม่รู้อะไรอย่างอื่น” เป่าอิงพูด

“ไม่ต้องกังวล” หานเซิ่นพูด
“ข้าไม่ได้จะถามเพื่อล้วงความลับสุดยอดอะไร ตอนนี้ข้าได้รับสิทธิ์ให้เข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ ดังนั้นเจ้าพอจะบอกข้าเกี่ยวกับปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ได้ไหม?”

“มิสเตอร์โฮลี่เบบี้ต้องการจะรู้อะไรเกี่ยวกับปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์?” เป่าอิงถามอย่างแปลกๆ

“สถานที่ที่เรียกว่าปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์คืออะไร?” หานเซิ่นถามด้วยรอยยิ้ม
“และพระมเหสีแค่มาหาเรื่องข้าเพราะข้าได้สิทธิ์เข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์อย่างนั้นใช่ไหม?”

ก่อนหน้านี้พระมเหสีไม่ได้มายุ่งอะไรกับเขา ดังนั้นมันดูจะพอดิบพอดีเกินไปที่เธอมาหาเรื่องเขาหลังจากที่เขาเดินทางเข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นเป็นครั้งแรก และเมื่อคำนึงถึงท่าทางของไป๋ว่านเจี้ย มันก็ไม่ยากอะไรที่จะคาดเดาในเรื่องนั้น

ดวงตาของเป่าอิงสั่นไหวเล็กน้อย แต่เธอยังคงส่ายหัว “ข้าไม่รู้ถึงความคิดของพระมเหสี”

“ถึงอย่างนั้นเจ้าจะต้องรู้เกี่ยวกับปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์บ้างถูกไหม?”
หานเซิ่นถาม “เจ้าจะต้องรู้บางสิ่ง หยุดบอกข้าว่าเจ้าไม่รู้”

“ข้าไม่รู้จริงๆ มิสเตอร์โฮลี่เบบี้เป็นคนที่ได้สิทธิ์เข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้น ถ้าแม้แต่ท่านยังไม่รู้ แบบนั้นข้าจะไปรู้ได้ยังไง?” เป่าอิงยังคงพูดอย่างเย็นชา

“พวกเรามาทำการตกลงกัน” หานเซิ่นพูดขณะที่มองไปที่เป่าอิง
“เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ และข้าจะยอมเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติ ไม่อย่างนั้นเจ้าก็เตรียมตัวสอนข้าไปตลอดการ”

เป่าอิงดูลังเลเล็กน้อย เธอขมวดคิ้วและคิดเกี่ยวกับมันอยู่สักพัก
“ข้าไม่ได้รู้อะไรมากนัก ข้ารู้แค่ว่าปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์นั้นขังซีโน่เจเนอิคที่พิเศษเอาไว้ และมันก็ถูกควบคุมโดยกษัตริย์หรือองค์รัชทายาทมาหลายต่อหลายรุ่น”

ถึงแม้เป่าอิงจะพูดแค่สามประโยค แต่มันก็มีข้อความหลายอย่างที่ซ่อนอยู่ในสิ่งที่เธอพูดออกมา

ปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์นั้นขังซีโน่เจเนอิคที่พิเศษเอาไว้ และมันถูกควบคุมโดยองค์รัชทายาทมาหลายต่อหลายรุ่น นั่นหมายความว่าคนที่ควบคุมปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์นั้นอาจจะกลายเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป

ตอนนี้เมื่อราชาไป๋มอบปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ให้กับหานเซิ่น มันก็เป็นอะไรที่แปลกมากๆ หานเซิ่นรู้ว่าราชาไป๋นั้นจะไม่มอบบัลลังก์ให้กับลูกศิษย์คนหนึ่ง

‘อย่างนี้นี่เอง ไม่แปลกใจเลยที่ไป๋ว่านเจี้ยจะโกรธมากขนาดนั้น แม้แต่พระมเหสีก็ยังมาหาเรื่องเรา นี่ราชาไป๋กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? ถ้ามิสเตอร์ไวท์อยู่ที่นี่ เขาก็อาจจะวิเคราะห์อะไรได้บ้าง แต่เมื่อคำนึงถึงฐานะของเราในตอนนี้ การเรียกหาเขาอาจจะดูเป็นอะไรที่น่าสงสัย มันอาจจะทำให้เขามีภัยไปด้วย’
หานเซิ่นตัดสินใจจะลืมเรื่องทั้งหมดไปก่อน ในตอนนี้เขาต้องการจะกอบโกยผลประโยชน์ให้มากที่สุด

“มันมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับซีโน่เจเนอิคที่ถูกขังอยู่ในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์?” หานเซิ่นถาม

“ข้าไม่รู้จริงๆ” เป่าอิงส่ายหัว

เมื่อเห็นว่าเป่าอิงไม่ต้องการจะตอบคำถามของเขา หานเซิ่นก็พยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
“ชื่อสกุลของเจ้าคือเป่า เจ้าอยู่ฝ่ายของราชาเป่าอย่างนั้นหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมเจ้าถึงมาเป็นแค่สาวใช้อยู่ที่นี่?”

“มิสเตอร์โฮลี่เบบี้ พวกเราควรจะเริ่มบทเรียนของพวกเราได้แล้ว” เป่าอิงไม่ต้องการจะตอบคำถามของเขาไปมากกว่านี้

“ตอบคำถามของข้าก่อน หลังจากนั้นพวกเราจะเริ่มเรียนธรรมเนียมปฏิบัติ” หานเซิ่นพูด

เป่าอิงไม่สามารถทำอะไรได้ เธอเงียบไปอยู่สักพักก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
“ปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์มักจะถูกรับผิดชอบโดยกษัตริย์หรือไม่ก็องค์รัชทายาท คนนอกนั้นไม่รู้ว่าทำไมซีโน่เจเนอิคถึงถูกขังเอาไว้ข้างใน ซีโน่เจเนอิคเหล่านั้นถูกขังเอาไว้โดยตัวกษัตริย์เอง ข้ากลัวว่ามิสเตอร์โฮลี่เบบี้จะเป็นคนเดียว นอกเหนือจากกษัตริย์หรือองค์รัชทายาทที่เข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ได้ ถ้าต้องการคำตอบที่ชัดเจน ท่านจำเป็นต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง”

เมื่อหานเซิ่นเห็นว่าเป่าอิงไม่ได้พยายามที่จะหลอก เขาก็ไม่ได้บังคับให้เธอพูดอะไรไปมากกว่านั้น เขายิ้มและพูดขึ้นว่า
“พวกเรามาเริ่มเรียนกันเลย เจ้าสอนธรรมเนียมปฏิบัติให้กับข้า หลังจากนั้นพวกเราจะพักเบรกเพื่อพูดคุยกันต่อ”

ขณะที่เป่าอิงอ่านเกี่ยวกับธรรมเนียมปฏิบัติให้หานเซิ่นฟัง เขาก็กำลังคิดกับตัวเอง
‘นี่แผนการของราชาไป๋เกี่ยวข้องกับการที่เรามีสิทธิ์ได้เข้าไปในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์อย่างนั้นหรอ? แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมัน เขาแค่อนุญาตให้เราฆ่าซีโน่เจเนอิคในปราสาทไนน์ดีเฟ้นส์ได้ ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น?’

สาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาในสวนและพูดกับเป่าอิงที่กำลังอ่านธรรมเนียมปฏิบัติให้หานเซิ่นฟัง
“เป่าอิง พระมเหสีรู้สึกไม่ค่อยดี นางต้องการให้เจ้าไปพบนาง”

สีหน้าของเป่าอิงเปลี่ยนไป สาวใช้พูดต่อไปว่า “พระมเหสีบอกว่าไม่ว่ายังไง เจ้าก็ต้องกลับไปหานางเดี๋ยวนี้”

“มิสเตอร์โฮลี่เบบี้ ข้ากลัวว่าพวกเราจำเป็นต้องหยุดบทเรียนไว้เพียงแค่นี้” เป่าอิงลุกขึ้นและโค้งคำนับ

“เป่าอิง อาจารย์ของข้าสั่งให้เจ้าสอนให้กับข้าไม่ใช่หรอ?” หานเซิ่นถาม

“มิสเตอร์โฮลี่เบบี้ ข้าจะกลับมาใหม่วันพรุ่งนี้” เป่าอิงพูด

“ข้าต้องการเรียนรู้มันในตอนนี้! ไม่อย่างนั้นมันจะถือว่าเจ้าขัดคำสั่งของราชาไป๋” หานเซิ่นพูด

เป่าอิงดูลำบากใจ เธอมองไปยังสาวใช้ที่กำลังขมวดคิ้ว
“เจ้าจะเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติเมื่อไหร่ก็ได้ พระมเหสีนั้นรู้สึกไม่ค่อยดี นางต้องการให้เป่าอิงไปพบนางเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ไม่อาจจะล่าช้าได้”

“เจ้าจะบอกว่าเรื่องของพระมเหสีสำคัญกว่าเรื่องของราชาไป๋อย่างนั้นหรอ? ถ้าเรื่องของพระมเหสีสำคัญถึงขนาดนั้น ดูเหมือนว่าข้าควรจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับท่านอาจารย์” หานเซิ่นดูเหมือนกับว่าเขากำลังยิ้มให้กับสาวใช้ แต่เขาไม่ได้กำลังยิ้ม

ใบหน้าของสาวใช้เปลี่ยนไป เธอกัดฟัน “ไม่มีความจำเป็น…”

“ถ้าไม่มีความจำเป็น อย่างนั้นก็รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ ถ้าเจ้าเข้ามาในสวนของข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่ใจดีแบบนี้” หานเซิ่นเรียกวิญญาณอสูรโกสต์เฮดออกมาและส่องแสงไปใส่สาวใช้คนนั้น

ปัง!

สาวใช้ถูกส่งกระเด็นออกไปจากสวนพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมา ทุกคนหันมามองสิ่งที่เกิดขึ้น

“เขาอวดดีจริงๆ นี่เขากล้าทำร้ายสาวใช้ของพระมเหสีเลยหรอเนี่ย”

“นั่นเป็นเพราะเขามีราชาไป๋คอยหนุนหลัง ก่อนหน้านี้ราชาไป๋ไม่เคยปฏิบัติกับใครแบบนี้มาก่อน ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมราชาไป๋ถึงได้มองว่าเขาสำคัญขนาดนั้น”

…

“ทำไมมิสเตอร์โฮลี่เบบี้ถึงได้ล่วงเกินพระมเหสี?”
เป่าอิงถามพร้อมกับถอนหายใจ “ท่านจะไม่ได้อะไรจากการทำแบบนั้น”

“เจ้าเองก็ไม่อยากกลับไปเช่นกันถูกไหม?” หานเซิ่นถามพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ

เป่าอิงดูตกใจ เธอไม่คิดว่าหานเซิ่นจะมีสายตาที่แหลมคมแบบนั้น เขาเห็นถึงสิ่งที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ในใจ