Super God Gene - ตอนที่ 3081 ช่วยไม่ได้

ตอนที่ 3081 ช่วยไม่ได้

ในที่สุดหานเซิ่นก็เข้าใจเหตุผลที่ชายหัวโล้นเอาแต่จ้องไปในแม่น้ำและไม่ขยับไปไหน ตอนนี้เมื่อเขามองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำ หานเซิ่นก็มีความรู้สึกเพียงแค่อย่างเดียว

“หล่ออะไรขนาดนี้” หานเซิ่นรู้ว่ามันมีบางสิ่งผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากภาพสะท้อนของตัวเองได้ เขาชอบมันมากๆ เขาหลงรักมัน มันเหมือนกับว่าเขาพบกับความรักที่ปรารถนามาตลอดทั้งชีวิต

หานเซิ่นและชายหัวโล้นนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำ หัวของพวกเขาก้มลงต่ำและจ้องมองไปที่แม่น้ำราวกับว่าพวกเขากําลังต้องมนตร์สะกด

“ผิดปกติ… นี่มันผิดปกติ เราจะเอาแต่มองภาพสะท้อนของตัวเองไม่ได้ แต่มันดูดีจริงๆ…”

หานเซิ่นรู้สึกขัดแย้ง เขาไม่สามารถห้ามตัวเองจากการมองภาพสะท้อนได้ ถึงหานเซิ่นจะมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความยั่วยวนของมันได้

หานเซิ่นรู้ว่านี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับจิตใจ เขารู้ว่าตัวเองกําลังถูกสะกดโดยพลังบางอย่างมันบิดเบือนจิตใจของเขา และทําให้เขาตกหลุมรักภาพสะท้อนของตัวเอง

หานเชิ้นดีใจที่เขาไม่ได้ตกหลุมรักภาพสะท้อนของชายหัวโล้นไปด้วย

“ในตอนค่ำมันจะไม่มีแสงอีก บางที่ภาพสะท้อนก็อาจจะหายไป”

หานเซิ่นยังคงมีสติอยู่ แต่เขาไม่สามารถหนีไปจากความยั่วยวนของภาพสะท้อนได้

ขณะที่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกเขาทั้งสองคนก็ยังคงนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำ หานเซิ่นรู้สึกว่าดวงอาทิตย์กําลังตกและท้องฟ้าก็กําลังมีดลง

หานเซิ่นคิดว่าอาการจะดีขึ้นหลังจากนี้ แต่ดาวคู่หย่างนั้นไม่ได้มีดวงจันทร์แค่ดวงเดียว มันมีดวงจันทร์ถึงสามดวงส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า ภาพสะท้อนของพวกเขาภายในน้ำยังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจน ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นเริ่มจะรู้สึกตกหลุมรักภาพสะท้อนของเขามากซะจนเขาต้องการจะเข้าไปกอดมัน

ขณะที่หานเซิ่นต้องการจะทําแบบนั้น ชายหัวโล้นก็ลุกขึ้นเรียบร้อยแล้ว เขากางแขนออกและเริ่มเดินลงไปในแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม

แม้แต่หานเซิ่นก็แทบจะยับยั้งความปรารถนาของตัวเองไม่ได้ เขาพยายามใช้หางตามองไปทางชายหัวโล้นที่ยังคงเดินลงไปในแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม เขาเดินลึกลงไปเรื่อยๆ

ในตอนแรกน้ำท่วมแค่หัวเข่าของชายหัวโล้นเท่านั้น แต่ในเวลาไม่นานมันก็ท่วมถึงเอวของเขา หานเซิ่นมองดูชายหัวโล้นเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ ใบหน้าของเขายังไม่มีความเปลี่ยนแปลง รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ มันดูเหมือนกับว่าเขากําลังจะเข้าไปกอดผู้หญิงที่เขารัก

“มันต้องเป็นฝีมือยีนเรซแน่ ยีนเรซของโลกนี้มีพลังที่แปลกประหลาด นี่มันเป็นพลังแบบไหนกันแน่?”

ถึงหานเซิ่นจะเข้าใจแบบนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองจากการยืนขึ้นได้ เขาเริ่มจะเดินลงไปในน้ำ

หานเซิ่นรู้ว่านี่เป็นแค่ภาพสะท้อน และเขารู้ว่าไม่ควรจะทําแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถห้ามความต้องการที่จะเข้าไปกอดภาพสะท้อนที่อยู่ในน้ำได้

“นี่เป็นฝีมือของกงซูจินอย่างนั้นหรอ? เขาเป็นคนบ่งการเรื่องนี้อย่างนั้นใช่ไหม? ไม่มีทาง! ถ้าเป็นฝีมือของกงซูจิน เขาก็น่าจะเผยตัวออกมาเพื่อฆ่าเรา หลังจากที่เรากําลังถูกพลังประหลาดนี่เข้า

หานเป็นพยายามครุ่นคิดขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มเดินลงไปในแม่น้ำ

แม่น้ำนั้นหนาวเย็น แต่มันไม่สามารถดับไฟภายในหัวใจของเขาได้ เขาเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ ถึงจะเห็นระดับนาขึ้นมาจนถึงเอว เขาก็ยังไม่สามารถหยุดตัวเองเอาไว้ได้

หานเซิ่นต้องการจะเรียกยีนเรซออกมา แต่นั่นก็ไม่ได้ผลเช่นกัน ผู้คนที่ตกหลุมรักนั้นจะไม่ชักดาบใส่คนรักของพวกเขา มันไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถทําได้ แต่มันเป็นเพราะเขาไม่ต้องการ

ชายหัวโล้นนั้นลงไปในน้ำก่อนหน้าหานเซิ่น และเขาก็เดินรวดเร็วกว่าหานเซิ่น ด้วยเหตุนั้น ตอนนี้น้ำจึงถึงหัวโล้นของชายคนนั้นเรียบร้อยแล้ว

หานเช่นรู้ว่าชายคนนั้นกําลังจะตาย มนุษย์ในโลกใบนี้นั้นไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่ง ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากยีนเรซ พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานานได้

ส่วนตัวหานเซิ่นรู้เองนั้นไม่เป็นอะไร ถึงแม้เขาจะถูกหลอกให้ลงไปในน้ำ เขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจมน้ำตาย

“อยากเห็นจริงๆว่าแกจะยังมีลูกไม้อะไรอยู่อีก”

หานเชิ้นเดินลงไปน้ำแม่น้ำเรื่อยๆจนกระทั่งระดับน้ำอยู่เหนือหัวของเขา มันทําให้เขาไม่เห็นภาพสะท้อนของตัวเองอีกต่อไป

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เป็นอิสระ ภายในนหานเซิ่นมองเห็นเงาของใครบางคน เงานั้นดูเหมือนกับตัวเขาไม่มีผิด และมันกําลังยิ้มให้กับเขา

หานเซิ่นอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเงานั้น เขาเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ

หานเซิ่นเห็นว่าชายหัวโล้นที่อยู่ด้านหน้าของเขานั้นดูแย่อย่างมาก เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นหายใจไม่ออก เขาจะจมน้ำตายในเร็วๆนี้

ถึงอย่างนั้นใบหน้าของชายหัวโล้นก็ยังคงดูมีความสุข แต่ความสุขนั้นดูเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ มันดูเหมือนกับรอยยิ้มของยมทูต

หานเขื่นขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักชายหัวโล้นคนนั้น แต่เขาก็ไม่ใช่อริกัน เขาไม่อยากเห็นคนสายพันธุ์เดียวกันต้องมาตายต่อหน้าของเขา

ในตอนที่หานเซิ่นกําลังสงสัยว่าควรจะใช้พลังเพื่อทําลายกฎของโลกใบนี้ดีไหม จู่ๆเขาก็เห็นแสงสว่างประหลาดตรงหน้าของเขา

หานเป็นจ้องไปที่สิ่งนั้นและสังเกตเห็นว่ามันเป็นทรงกลมที่ดูเหมือนกับว่าแสงที่เรื่องออกมาจากอัญมณี เงาในแม่น้ำนั้นกําลังยั่วยวนให้เขาไปในทิศทางของแสงสว่างนั่น

หานเซิ่นมองไปที่แสงสว่างอย่างระมัดระวัง และในตอนที่เขาเริ่มเห็นมันชัดๆ เขาก็สังเกตเห็นว่ามันก็คือเปลือกหอยสีครีมขนาดใหญ่

เปลือกหอยเริ่มเปิดออกและในตอนที่หานเซิ่นมองไปที่มัน เขาก็เห็นเงาของใครบางคนอยู่ภายในเปลือกหอย เงาของตัวเขาเองนั้นเข้าไปรวมกับเงาที่อยู่ในเปลือกหอย และมันทําให้ความรักของหานเซิ่นไปอยู่ที่เงานั้นแทน

ในที่สุดหานเซิ่นก็เห็นว่าเงาภายในเปลือกหอยนั้นคืออะไร ในเปลือกหอยมีผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่ง เธอนอนอยู่ในเปลือกหอยและมือข้างหนึ่งของเธอกําลังเท้าคางเอาไว้ เธอสวมใส่ชุดคลุมที่กึ่งโปร่งใส มันปลิวไสวไปกับสายน้ำ มันทําให้ร่างกายของเธอดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ

ผู้หญิงคนนั้นแค่นอนตะแคงข้าง ขณะที่จ้องมองมาที่หานเซิ่นจากภายในเปลืองหอย เธอไม่ได้พูดหรือทําอะไร แต่หานเช่นก็เป็นเหมือนกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ เขาค่อยๆเดินไปหาเธอ มันเหมือนกับว่าเธอเป็นคนที่เขาตกหลุมรักมาเป็นเวลากว่าพันปี เขาอยากจะกอดเธอและบอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน

ในตอนนี้ชายหัวโล้นหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเขาตายไปแล้วหรือยัง ร่างกายของเขาลอยขึ้นๆลงๆอยู่ในน้ำและท้องของเขาก็ป่องเหมือนกับลูกบอล

หานเซิ่นยังคงถูกยั่วยวนโดยพลังบางอย่าง เขาเดินเข้าไปมาผู้หญิงในเปลือกหอย ดวงตาของเธอดูเหมือนกับว่าพวกมันกําลังพูดขึ้นว่า

“เข้ามานี่สิ คนรักของข้า เข้ามาในอ้อมกอดของข้า”