SWEET ADORABLE WIFE, PLEASE KISS SLOWER! ภรรยาผู้น่ารัก ได้โปรดจูบช้าๆ! - บทที่ 293-294 : โอ้พระเจ้า! เราถูกหลอก! วิ่งเร็ว!

บทที่ 293-294 : โอ้พระเจ้า! เราถูกหลอก! วิ่งเร็ว!

เครื่องยิงจรวดถูกลดระดับลง แม้ไม่ต้องเล็ง ตัวเรียกใช้งานถูกส่งไปที่คูน้ำแล้ว

ในขณะนี้ผู้คนด้านล่างก็ตระหนักว่าถังเฉินกําลังเล็งเครื่องยิงจรวดมาที่พวกเขา พวกเขาดูตกใจทันที ต่างโยนเชือกและกระโดดลงไปโดยไม่ต้องคิด

“เชี่ย! หนีไปเร็ว ๆ !”

“โอ้พระเจ้า! เราโดนหลอก! วิ่งเร็ว ๆ !”

“….”

ท่ามกลางเสียงที่ตื่นตระหนก ถังเฉินโยนจูบบินไปให้ “ฉันขออวยพรให้พวกแกมีความสุขชั่วนิรันดร์ บาง”

เขาใส่หูฟังกันกระแทกและหมุนวาล์วเบา ๆ

ลูกปืนใหญ่ส่งเสียงขณะที่ยิงออกไปและมุ่งตรงไปที่คูน้ำ!

ตึมมม!!!

เสียงระเบิดนี้ทําให้ดังอึกทึก

พลังของการระเบิดนั้นรุนแรงมากจนทําให้กําแพงหิน จากคูน้ำทั้งสองด้านแตกเป็นเสี่ยง ๆ เศษหินขนาดใหญ่ร่วงหล่นลงมา ผู้คนที่อยู่ด้านล่างไม่มีเวลากรีดร้องก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะถูกฝังอยู่ใต้โขดหิน

“มันถูกปิดบัญชีแล้ว”

ถังเฉินโยนอาวุธลงกับพื้นและตบมือของเขา เขามองไปทางหลินเว่านว่าน ที่หันหลังกลับไปแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เขายิ้มเบา ๆ และเดินเข้าไปหาเธอ โดยวางแขนไว้รอบ ไหล่ของเธอ

“คุณไม่ชื่นชมดอกไม้ไฟสวย ๆ แบบนี้ได้อย่างไร คุณไม่รู้หรือว่าฉันเตรียมสิ่งนี้มาเพื่อคุณโดยเฉพาะ?”

เธออยากจะขอบคุณทั้งครอบครัวของเขาจริงๆ!

หลินวานว่านตบมือของเขาอย่างเย็นชา ในขณะนี้เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ เธอหันกลับไปและเห็นว่ามีคนอีกกลุ่มมาถึงตรงข้ามคูน้ำแล้ว มีผู้ชายประมาณ 30 ถึง 40 คน พวกเขาทั้งหมดแต่งกายด้วยชุดสีดําและมีรูปร่างสูงสง่า ถืออาวุธติดตัวมาด้วย

“ผู้ชายของคุณ?”

“ไม่”

หลินว่านว่านเตะปลายเท้าของเธอกับเครื่องยิงจรวดที่ถังเฉินวางขวางที่พื้นไป “แล้ว ยิ่งอีกนัด”

ถังเฉินยกมือขึ้นอย่างไร้เดียงสา “มีแค่ลูกเดียวและตอน นี้ใช้ไปแล้ว”

“…” หลินวานว่านนิ่งเงียบไปราวสองวินาที จากนั้นเธอก็คว้ามือเขาอย่างรีบร้อนและต้องการจะออกตัวและวิ่งหนีไป อย่างไรก็ตาม ถังเฉินดึงเธอกลับ คุณจะเปลี่ยนอารมณ์ เมื่อไหร่?”

หลินวานว่านเห็นว่าศัตรูแตกออกเป็นสองทีม ทีมหนึ่งหยิบปืนไรเฟิลแบบยิงระยะไกลขึ้นมาและเล็งมาที่พวกเขาจากฝั่งตรงข้า อีกทีมหนึ่งวางแผนที่จะข้ามคูน้ำและตรงเข้า มาหาพวกเขา เธอจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร?

“ถัง…”

“จุ๊ๆๆๆ” ถังเฉินขัดจังหวะเธอ ดวงตาของเขาชำเลืองมองเล็กน้อย “ฟังสิ”

หลินวานว่านสงบลงและเธอได้ยินเสียงแปลกๆ

ฟื้ววววีออ ตรีนๆๆๆ !!!

เสียงสองเสียงที่คล้ายกัน แต่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงมาจากด้านบนและจากตรงข้าม

หลินวานว่านเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและเห็นเฮลิคอปเตอร์บินอยู่กลางอากาศ ประตูห้องโดยสารที่ปิดถูกพิมพ์ด้วยปีกสีเงินคู่ใหญ่

เครื่องหมายนี้ซึ่งเธอเคยเห็นมาแล้วสองครั้ง หลินว่านว่านตื่นเต้นทันที เธอโบกมือกรีดร้องและกระโดด “ลูซานเป่ยฉันอยู่นี่!”

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ ถังเฉินก็ยิ้มเยาะ และมองข้ามคูน้ำ

ศัตรูกลุ่มใหม่นั้นก็ตระหนักว่ามีเสียงแปลก ๆ อยู่ข้างหลังพวกเขา ในเวลาเดียวกับที่พวกเขาหันกลับไป พวกเขายกปืนขึ้นในมือและเริ่มยิงอย่างบ้าคลั่ง

ปัง ปัง ฟิ้ว ฟิ้ว ปัง ปัง!!

กระสุนทั้งหมดถูกยิงกลับมาอย่างน่าอัศจรรย์

ภายใต้แสงจันทร์รถถังหน้าตาดร้ายสามคันขับผ่านไป เปลือกนอกที่เป็นโลหะส่องแสงแวววาวเย็น และมันก็เหมือนกับสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ที่กําลังเข้ามาอย่างช้าๆ

ฉากนี้ทําให้พวกเขาดูดหายใจเอาอากาศเย็น ๆ

หลังจากพบว่าการยิงของพวกเขาไม่สามารถทะลุแนวป้องกันของรถถังได้ พวกเขาจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วและกระโดดลงจากคูน้ำจากเชือกโดยวางแผนที่จะแยกตัวออกจากฝั่งด้านหลินว่านว่าน

หลินวานว่านกําลังจะหลบหนี อย่างไรก็ตาม เสียงฝีเท้า ชายกว่าสิบคนในชุดสูทสีดําวิ่งออกมาจากด้านหลังของเธอและยกปืนกลในมือ

เกิดการยิงอย่างรุนแรง

บทที่ 294 : เราจะเป็นศัตรูกันชั่วนิรันดร์

“โอ้ย!!!”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากด้านล่างคูน้ำ

สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเร็วมาก เร็วกว่าพายุทอร์นาโดอีก

หลินวานว่านตะลึง ลู่ซานเป่ยน่ากลัวเกินไป!

เขาใช้อุปกรณ์หนักเช่นนี้เพื่อบดขยี้ตัวละครเล็กๆเหล่านี้ใช่อยู่คนเหล่านี้ไม่ได้มาจากพื้นเพเรียบง่าย แต่ไม่จําเป็นต้องทําขนาดนี้ ใช่ไหม?!

ขณะนี้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดใกล้หลินว่านว่าน ประตูเปิดออกและบันไดพับก็ถูกโยนออกมา ชายร่างเพรียวปรากฏตัวขึ้นที่ด้านบนสุดของบันได

เมื่อสายลมคําราม เขาถูกปกคลุมด้วยเสื้อโค้ทตัวยาว เสื้อโค้ทพลิ้วไหวไปกับสายลม เขาดูเท่ห์และหล่อเหลา ไม่มีใครละสายตาไปจากเขาได้

รอยยิ้มหล่อเหลาไร้ที่ตินั้นเย็นชาเหมือนเดิม ดวงตารูปนกฟีนิกซ์กวาดผ่านถังเฉินที่กําลังยิ้ม ในที่สุด เขาก็มองไปที่หลินวานว่านและยื่นมือออกไป ซึ่งอยู่ในถุงมือสีดำ

“มานี้สิ”

หลินวานว่านดูเหมือนว่าเธอเพิ่งกําจัดภาระออก และเธอวิ่งไปโดยไม่ลังเล

มุมริมฝีปากของถังเฉินโค้งขึ้น แต่รอยยิ้มนั้นไม่เคยมาถึงตาของเขา

หลินวานว่านวางมือของเธอลงบนฝ่ามือของลู่ซานเป่ย เธอยังไม่ได้เดินต่อเมื่อเขาดึงอย่างรุนแรงและสวมกอดเธอ

ร่างกายของหลินว่านว่านแข็งที่อและเธอกําลังจะผละออก

“อย่าขยับ” น้ำเสียงของลู่ซานเปยมีความอดกลั้น

หลินวานว่านรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับจะบอกเธอถึงความกังวลใจที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้

หลังจากตะลึง ในที่สุดเธอก็หยุดเคลื่อนไหว

หลังจากนั้นไม่นานลู่ซานเปยก็ปล่อยเธอในที่สุด แขนของเขายังคงโอบรอบเอวเธอ “ฉันจะจัดการกับเธอเมื่อเรากลับไป!”

เมื่อได้ยินความโกรธของเขา หลินวานว่านก็กัดริมฝีปากของเธอ

ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุใช่มั้ย? เธอบริสุทธิ์!

“เธอเข้าไปก่อน”

ลู่ซานเปยส่งสัญญาณด้วยรูปลักษณ์ หลินว่านว่านรู้สึกได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสงบจากใบหน้าที่ไม่แสดงออกของเขาและไม่กล้าหักล้าง เธอเดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง

“เฮ้” จากไกลๆ ถังเฉินหัวเราะเยาะมา “หลินว่านว่านจะไม่บอกลาแฟนของคุณเหรอ?”

เทพเจ้าแห่งความด้านคนนี้กําลังพูดกับตัวเองอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าทําไป แต่เมื่อถึงเฉินบอกว่าเขาเป็นแฟนของเธอต่อหน้าลู่ซานเปย หลินวานว่านรู้สึกผิดอยู่ชั่วขณะ

“ถ้านายเลิกพูดคํานั้น ฉันอาจจะยินดีที่จะพบนายในอนาคต”

ถังเฉินเลิกคิ้วและปฏิบัติตามคําแนะนําที่ดีของเธอทันที เขาเปลี่ยนคําพูดและพูดว่า “จะไม่บอกลาแฟนในอนาคตของคุณเหรอ?”

“…” เธอจะไม่ถูกเถียงกับคนโง่เง่า หลินวานว่านเลือก ที่จะปล่อยไป

ถังเฉินถอนหายใจ เขาดูหนักใจและยกมือขึ้น “ลู่ซานเป่ย บอกฉันมาทําไมต้องทําแบบนี้ฉันเป็นคนขี้ขลาดอย่างนั้นเหรอ?”

ลู่ซานเป่ยมองเหมือนมองจากยอดเขาสูงไปที่เขา การจ้องมองอย่างเย็นชาและไม่มีร่องรอยของความอบอุ่นในดวงตา “ถังเฉิน”

ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนไม่รู้สึกถึงแววตาของเขาและ เขาก็ยิ้มสู้ต่อไป “อยู่นี้ ฉันอยู่นี้”

ลู่ซานเป่ยพูดอย่างเย็นชา “ฉันจะไม่หยุดนายไม่ให้ชอบ หลินว่านว่าน ฉันก็ไม่รังเกียจเช่นกันหากนายต้องการแย่ง เธอไปจากฉัน เธอเป็นเด็กสาวที่ดีที่สุดและควรค่าแก่การใฝ่หา อย่างไรก็ตาม หากนายทําให้หลินว่านว่านตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง ฉันจะไม่ไว้ชีวิตนาย!”

ถังเฉินให้การรับรู้ “ฉันต้องการให้นายช่วยฉันด้วยเหรอ?”

ลู่ซานเป่ยมองเข้าไปในดวงตาที่อวดดีของเขา “เทคนิคเล็กๆน้อยๆที่นายเล่นข้างหลังฉัน ถ้าฉันไม่เห็นด้วยกับพวกเขาแบบเงียบๆ นายคิดว่าพวกเขาจะเป็นไปอย่างราบรื่นงั้นเหรอ?”

การจ้องมองของพวกเขาในอากาศ เหมือนมีควันไหม้ของดินปืนถูกจุดขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน ถังเฉินยิ้มบางๆ “ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันต้องขอบคุณนาย”

ลู่ซานเป่ยมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร

ถังเฉินเลิกคิ้ว “อย่าจริงจังกับตัวเองเกินไป และอย่าจริงจังกับฉันเกินไป ฉันถังเฉินไม่จําเป็นต้องพึ่งพานายเพื่อความอยู่รอดในประเทศจีน นายไม่จําเป็นต้องคํานึงถึงมิตร ภาพที่เราเคยมีในอดีต เพราะหลินว่านว่าน เราอาจกลายเป็นศัตรูชั่วนิรันดร์”