SWEET ADORABLE WIFE, PLEASE KISS SLOWER! ภรรยาผู้น่ารัก ได้โปรดจูบช้าๆ! - บทที่ 277-278 : โกรธมาก !!!

บทที่ 277-278 : โกรธมาก !!!

บทที่ 277 : ตราบใดที่ความงามอยู่ในมือฉันแล้ว มีประโยชน์อะไรที่ฉันใช้หน้า?

“เธอคิดว่าฉันเมาเหรอ?” ลู่ซานเปยเหยียดแขนยาวออกและโอบเอวเธอไว้ “ฉันไม่ได้เมาเลย”

“…”คนที่เมาชอบบอกว่าไม่เมา

หลินว่านว่านูริมฝีปากของเธอเบาๆ และพยุงเขาออกไปในขณะที่เธอกําลังจะเปิดประตูห้องที่จองไว้ อู่ซาน เปยก็ผลักเธอชิดกําแพง

โดยไม่ได้เตรียมตัวสําหรับเรื่องนี้เธอพบว่าตัวเองถูกจูบอีกครั้ง

“อือ…” การหายใจของหลินวานว่านไม่คงที่ เธอเริ่มทุบไหล่ของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

นี่มันบ้าอะไร! อย่าคิดว่าเขาจะทําทุกอย่างที่ต้องการได้เพียงเพราะเมา!

เสียงไม่ต่อเนื่องของชายคนนั้นดังออกมาจากริมฝีปากที่พันกันยุ่งของพวกเขา “ฉันไม่ได้เมา ฉันรู้ว่าฉันกําลังทําอะไร หลินวานว่านสัญญากับฉันแม้ว่าตอนนี้เธอยัง ไม่ต้องการยอมรับฉันก็อย่าปฏิเสธฉัน คิดให้ดีก่อนให้คําตอบฉัน”

หลินวานว่านไม่ได้พูดอะไร แต่พยายามผลักเขาออกไปอย่างสุดแรงเธอร้องครวญครางเมื่อรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากล่าง

“ถ้าเธอไม่ให้สัญญากับฉัน ฉันจะทําเดี๋ยวนี้!”

หลินวานว่านเสียงกร้าว อย่าคิดว่าเธอจะซื้อมันเพียงเพราะเขารับบทเป็นประธานาธิบดีที่เอาแต่ใจนะ!

ดวงตาของหลินว่านว่นเปลี่ยนเป็นเย็นชา เดี๋ยวนั้นเธอต้องการที่จะตีหน้าอก ตบ เตะ ลู่ซานเปยเงยหน้าขึ้น และดวงตาที่สับสนของเขาเต็ปด้วยความคาดหวัง

“สัญญากับฉัน ตกลงไหม?”

หลินวานว่านได้ยินคําใบ้ของเด็กนิสัยเสียจากคําพูดสุดท้ายเธอตกใจมากราวกับว่าเธอเห็นผี

เธอไม่ได้คาดหวังโดยสิ้นเชิงว่าพ่อเทพบุตร เจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่และเหนือกว่าใครในใจของเธอจะทําตัวเหมือนเด็กเอา แต่ใจต่อหน้าเธอ!

ในขณะเดียวกันกับที่เธอคิดว่ามันเหลือเชื่อมากเธอแค่อยากจะบอกว่า …

ช่วยด้วย!

ความตายของการเคลื่อนไหวนี้ยอดเยี่ยมเกินไป

ในที่สุด หลินวานว่านก็พบว่ามันยากที่จะต้านทานความนุ่มนวลและความอบอุ่นจากดวงตาของลู่ซานเปย เธอกัด ฟันแล้วพยักหน้า “ตกลง!”

ครั้งนี้ ลู่ซานเปยยิ้มและดูมีเสน่ห์และพอใจเป็นพิเศษหลินวานว่านรู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดในใจของเธอราวกับว่า เธอได้ทําอะไรบางอย่างที่ทรยศ

เธอระงับความรู้สึกแปลก ๆ ในใจอย่างมากและผลักเขาออกไป “ไปกันเถอะ ฉันจะช่วยคุณกลับก่อน”

ลู่ซานเปยเชื่อฟังให้เธอพาเขาออกจากห้องที่จองไว้ศีรษะ ที่ต่ําลงของเขาปิดกั้นคลื่นใต้น้ําในดวงตาของเขา

เขาเข้าใจว่าเมื่อไหร่ที่จะไม่ทําเลยเถิดในบางสิ่ง

หลังจากเค้านความแข็งแกร่งทุกออนซ์ที่เหลืออยู่ในตัวเธอออกมาใช้ ในที่สุดหลินวานว่านก็พาเขาเข้าไปในรถขณะที่เธอใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเธอปล่อยให้กโมขับรถกลับไปที่หยุนแมนชั่น

ลู่ซานเปยเงียบมากระหว่างทาง นอกจากกอดเธอแน่นแล้วเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก

หลินวานว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก ต่อมาไม่นานเธอก็รู้ว่าเธอถอนหายใจโล่งอกเร็วเกินไป

หลังจากไปถ

แล้ว หลินวานว่านต้องการ ให้กโมและตัวเธอช่วยลู่ซานเปยด้วยกัน

แต่ตาการจ้องมองอย่างเยือกเย็นของลู่ซานเปยแล้วทําให้กูโมตกใจทันทีเมื่อเขาหันไปมองเธอเขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “เธอช่วยฉันพอ”

หลินว่านว่านทรุดไหล่ลงอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันแบกคุณไม่ได้”

คู่ชานเปยเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันทําเอง”

หลังจากพูดแบบนี้เขาก็ก้มตัวและอุ้มหลินวานว่านไว้ในอ้อมแขน

เพื่อที่จะทําตัวเหมือนคนเมา ลู่ซานเปยเดินโซเซอย่างจงใจ หลินวานว่านกลัวมาก ปฏิกิริยาตอบสนองของเธ อทําให้เธอกอดคอเขาแน่น

กูโมที่เห็นสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดอยู่เบื้องหลังพวกเขาไม่สามารถช่วยได้แต่กลอกตาของเขาและแสดงท่าทางดูถูก

เพื่อที่จะได้เปรียบ นายท่านทําไปหมดแล้วทุกสิ่ง

เขาอยากถาม…คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? คุณธรรมของคุณอยู่ไหน?!

บางที่สายตาของกูโมที่มองแข็งแกร่งเกินไป ทันใดนั้นซานเปยก็หันศีรษะและมองมาที่เขามุมริมฝีปากของเขาโด้ งขึ้น

ราวกับว่าดวงตาของเขากําลังพูดว่า “ตราบใดที่ความงามอยู่ในมือฉัน จะมีประโยชน์อะไรกับหน้า?”

ถ้าสมองเขาไม่ได้รับความเสียหายแสดงว่าโลกนี้ต้องแย่แน่ๆ”

ในท้ายที่สุด กูโมก็จากไปด้วยการแสดงออกที่เหมือนฝัน

ในห้องนอน ลู่ซานเปยวางหลินวานว่านไว้บนเตียง โดยไม่รอให้เธอปืนลง เขารีบล้มตัวลงนอนข้างๆเธอและกอดเธอไว้ด้วยแขนยาวๆของเขา

ตอนที่ 278: โกรธมาก !!!

ร่างกายแข็งขึ้นของหลินวานว่าน มีความมืดแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

“นอนกับฉันสักพัก” เสียงของเขาบ่งบอกถึงความง่วงงุนหลังจากพูดแล้วเขาก็หลับตาลง

หลินวานว่านไม่กล้าขยับตัวนอนนิ่งในอ้อมแขนของเขาจนกระทั่งร่างกายของเธอรู้สึกชาเล็กน้อย เธอมองไปที่อู่ซานเปยอย่างไม่แน่ใจและคิดว่าว่าเขาหลับไปแล้ว

หลังจากสงบลงแล้ว เธออยากเกาหู ลูบแก้มด้วยความอาย

บ้า! ทําไมถึงกลายเป็นแบบนี้! เธอจะโต้ตอบกับลู่ซานเปยอย่างไรในอนาคต? เมื่อนึกถึงความลําบากใจในการเผชิญหน้ากับเขานับจากนี้ หลินวานว่านรู้สึกหดหู

เธอเอียงศีรษะและจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เงียบสงบและหลับใหลของลู่ซานเปยด้วยแววตาซับซ้อนในขณะที่เธอพึมพํากับตัวเอง “บอกฉัน ฉันควรทําอย่างไรกับคุณ? ถ้าฉัน ปฏิเสธคุณฉันจะคืนความเมตตาของคุณด้วยความสํานึกผิดได้หรือไม่? แต่ถ้าฉันไม่ปฏิเสธคุณฉันก็ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบ กับคุณอย่างไรนับจากนี้ไป คุณกําลังทําให้ฉันปวดหัว…”

เธอถอนหายใจ คําว่า “ทุกข์” กําลังจะถูกสลักไว้บนใบหน้าของเธอ

หลินวานว่านที่รู้สึกกังวลไม่ได้สังเกตว่าขนตายาวของลู่ซานเปยสั่นเล็กน้อย

ปวดหัว? ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอทําให้เธอทุกข์ใจขนาดนี้เลยเหรอ?

ในท้ายที่สุด หลินวานว่านไม่สามารถควบคุมอาการง่วงนอนของเธอได้และเข้าสู่ห้วงนิทรา

ลู่ซานเปยลืมตาขึ้นและดูเหมือนจะไม่เมาเลย รูปลักษณ์ที่ชัดเจนและซับซ้อนของเขาสแกนใบหน้าของเธอไปมา

ในท้ายที่สุดเขาก็ลดศีรษะลง ริมฝีปากสีแดงบางของเขาทาบลงบนริมฝีปากสีแดงของเธอจูบเธอเบา ๆ

“ฉันจะให้เวลาเธอ แต่อย่าให้ฉันรอนานเกินไปนะ”

วันคืนผ่านไป หลินวานว่านหลับสนิทมาก

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอยังไม่ได้ลืมตา แต่เอื้อมมือไปแตะมือถือโดยสัญชาตญาณ

แทนที่จะสัมผัสมือถือเธอสัมผัสผิวที่แข็งและยืดหยุ่น

เสียงขี้เกียจของชายคนหนึ่งดังขึ้นเหนือหัวของเธอ “คุณตื่นแล้ว”

ร่างกายของหลินว่านว่านแข็งที่อ ความทรงจําของคืนที่แล้วกลับคืนมาและเธอรู้สึกลําบากใจอย่างมาก

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมีกลไกและพบกับดวงตารูปนกฟีนิกซ์ที่สงบและลึกล้ําคู่หนึ่ง หัวใจของเธอบีบรัดและพูดด้วยเสียงแห้ง “ เช้าแล้ว”

“อรุณสวัสดิ์”

ลู่ซานเปยเหลือบมองเธออย่างมีความหมาย วิธีที่เขามองเธอทําให้เธอรู้สึกถึงเข็มทิ่ม

“เอ่อ เมื่อคืนวานนี้ คุณ…”

เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าต้องการพูดคุยกับเขาอย่างตรงไปตรงมาและเปิดเผยเมื่อลู่ซานเปยเลิกควขึ้น “ เมื่อคืนเธอทําอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

หลินวานว่านรู้สึกสับสน “อะไร?”

การแสดงออกของลู่ซานเปยดูเหมือนจะดูถูก IQ ที่ต่ํา ของเธอเขาลองวิธีอื่นถามอีกครั้งว่า “เมื่อคืน เธอใช้ประ โยชน์จากการที่ฉันเมาหรือเปล่า?”

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายบางตัวกอดและจูบเธอเมื่อคืนวานนี้และยังบอกว่าเขาชอบเธอ ทําไปตอนนี้ถึงกลายเป็นเธอที่ เอาเปรียบเขา!

เมื่อเห็นท่าทางตกใจของเธอเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถสั่งเกตเห็นได้ง่าย ๆ แวบผ่านดวงตาของลู่ซานเปย เขายังคงพูดอย่างจริงจังว่า “ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ทําตอนนี้ ฉันรู้ สึกโล่งใจล่ะ ขอบคุณที่ส่งฉันกลับมาอย่างไรก็ตาม โปรดอย่าส่งตัวเองไปที่เตียงของฉันในอนาคต”

ไปตายซะ ลงนรกไปเลย! การกล่าวโทษผู้อื่นเช่นนี้ เมื่อต้องตําหนิตัวเองเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากมาก!

เธอไม่ได้อยู่กับเขาสําหรับการจูบเมื่อวานนี้เหรอ ตอนนี้ เขามีหน้าที่จะมาให้โอวาทเธอ!

หลินวานว่านอยากจะเป็นลมจากความโกรธในเช้านี้ ไม่ว่าจะรู้สึกอับอายและไม่สบายใจ อะไรก็ตา มที่เธอมีทั้งหมดก็กลายเป็นความโกรธ

“หึหึหึหึ คุณคิดมากเกินไปแล้ว แม้ว่าฉันจะรู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยวฉันก็จะไม่ใช้ประโยชน์กับคุณ!”

“นั่นเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ”

สู่ชานเปยดูเหมือนเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหลินวานว่านโกรธมากจนเกือบตายอีกครั้ง

เธอกําลังจะลงจากเตียงและออกไป แต่รู้สึกโกรธมากเกินไป เธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ชายหญิงนอนด้วยกันบน เตียง ทําไมคุณไม่กังวลว่าคุณจะอยากมีเซ็กส์กับฉันหลังจา กเมาล่ะ”