SWEET ADORABLE WIFE, PLEASE KISS SLOWER! ภรรยาผู้น่ารัก ได้โปรดจูบช้าๆ! - บทที่ 308-309 : ไม่สามารถลุกเป็นไฟได้

บทที่ 308-309 : ไม่สามารถลุกเป็นไฟได้

แม่เฒ่าหลินมองไปที่พระหยกอันสวยงามและมีค่าในมือของนายผู้เฒ่าหลิน จากนั้นเธอมองที่ถุงเท้าขาดๆที่ได้รับ

เธอกัดฟันด้วยความโกรธ เธอโกรธมากจนรู้สึกว่าไฟกําลังลุกไหม้ในอก แต่จากคําพูดของหลินว่านว่าน เธอไม่สามารถลุกเป็นฟืนเป็นไฟได้

ในท้ายที่สุด นายท่านผู้เฒ่าหลินคือผู้ที่หยุดความวุ่นวายนี้

“ลืมมันซะ ว่านว่านกตัญญต่อเราทั้งสองก็เหมือนกัน ของขวัญเป็นเพียงวิธีการแสดงออกและไม่ใช่สิ่งสําคัญ เอาล่ะๆ เริ่มทานข้าวกันได้ล่ะ”

คนต่อแถวกันไปยังห้องอาหาร เพราะของขวัญ แม่เฒ่าหลินและหลินชิอิงยังคงรู้สึกไม่พอใจ

ที่โต๊ะอาหาร แม่เฒ่าหลินมองไปที่หลินชิอิง และถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชิอิงกําลังจะครบสิบแปดปีเร็วๆนี้ใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ อีกสามเดือนจะอายุสิบแปด”

เมื่อเห็นว่าเธอทําตัวดีแค่ไหน แม่เฒ่าหลินก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “หลานจะเป็นผู้ใหญ่หลังจากครบสิบแปดปี หลานน่ารักและทั้งยังถูกต้อง และเหมาะสมเป็นหลานคนโตที่รักที่สุดของตระกูลหลินด้วย ผู้ชายคนไหนที่สามารถแต่งงานกับหลานได้ในอนาคตจะได้รับพรอย่างมาก”

นางจงใจเน้นคําว่า “ถูกต้องและเหมาะสม

หลินว่านว่านแสร้งทําเป็นไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร และกินอย่างเงียบๆ

หลินชิอิงเขินมากจนหน้าแดง เธอมองไปที่แม่เฒ่าหลินด้วยความความกระดากอาย “ท่านย่า”

“สาวน้อยขี้อาย” แม่เฒ่าหลินยิ้มและพูดด้วยคําพูดที่จริงใจและปรารถนาอย่างจริงจังว่า “ในฐานะผู้หญิงเรามีวัยหนุ่มสาวเพียงไม่กี่ปี ดังนั้นต้องคว้าโอกาสไว้ให้ได้ตั้งแต่เนิ่นๆ ฟังย่านะ ในขณะที่เจ้ายังเด็กอยู่ให้รีบหาผู้ชายที่ดี ถ้าไม่แล้วเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นและวัยหนุ่มสาวของเจ้าหมดไป การหาผู้ชายดีๆคงยากกว่าการได้ขึ้นสวรรค์”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินว่านว่านรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

หญิงชราคนนี้มีวิธีคิดแบบสมัยเก่าที่ผิดปกติ หลินชิอิงยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย เร็วเกินไปไหมที่จะพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับการแต่งงานและลูก?

หลินชอิงกวาดสายตาไปที่หลินว่านว่าน แสงริบหรี่แวบผ่านดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็ยิ้มเขินๆ

“ท่านย่า จริงๆ…หนูมีแฟนแล้ว”

“จริงรึ? นายน้อยคนนั้นเป็นใครกัน?”

“หนูจะพาเขามาในงานวันเกิดของคุณปู่ แล้วย่าจะรู้ค่ะ”

“แน่นะ แน่ใช่ไหม ได้!”

แม่เฒ่าหลินยิ้มด้วยความเปี่ยมศักดา อย่างไรก็ตาหลินฉิงเทาก็รู้สึกว่าหลินชิอิงยังเด็กและไม่ควรตกหลุมรักตั้งแต่ยังอายุน้อย

ก่อนที่เขาจะตําหนิเธอ แม่เฒ่าหลินจ้องเขาอย่างปราม “ฉันได้ให้กําเนิดเจ้าแล้วตอนที่ฉันอายุสิบเจ็ดปี ชิอิงเป็นคนหลานคนโต แน่นอนว่าเราควรวางแผนให้เร็วกว่านี้!”

หลินฉิงเทารู้ว่ามันไร้ประโยชน์ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เขาทําได้เพียงส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขึ้น

แม่เฒ่าหลินมองหลินว่านว่านอย่างเย็นชาอีกครั้งและพูดว่า “ชิอิงของเรายังคงมีความสามารถมากที่สุดไม่เหมือนกับคนชั้นต่ําบางคน การล้างหมูต้องเสียทั้งน้ําทั้งสบู่ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะมีใครสักคนแต่งงานด้วยในช่วงชีวิตนี้ได้หรือไม่ ฉันขอแค่เธอไม่ต้องเป็นหญิงชราและต้องพึ่งพาตระกูลหลินไปตลอดชีวิต ถ้าไม่แล้ว นั่นคงเป็นความอับอายอย่างไม่น่าให้อภัย!”

กับคําพูดเหล่านั้น แม่เฒ่าหลินชี้ไปที่คนหนึ่งแต่ทําร้ายอีกคนในพวกเขา หลินว่านว่านแสร้งทําเป็นไม่ได้ยิน เมื่อเธอเห็นผู้เฒ่าหลินขมวดคิ้ว เธอสายหน้าเล็กน้อยให้เขา

ผู้เฒ่าหลินตกตะลึง แววตาของเขาขอโทษ ราวกับวิจารณ์ตัวเองที่ปกป้องเธอไม่ได้

หลินว่านว่านอาจพูดได้ว่าเข้าใจ ข่งหรงคนนี้เป็นอย่างไร ในวันนี้เธอไม่รู้ว่าคุณปู่ใช้ชีวิตร่วมกับนางมาตลอดหลายปีนี้ได้อย่างไร

หลังอาหารค่ํา แม่เฒ่าหลินเริ่มพูดคุยกับหลินฉิงเทาเกี่ยวกับงานวันเกิด แม้ว่าจะจัดขึ้นเพื่อผู้เฒ่าหลินแค่ในนาม เห็นได้ชัดว่าแม่เฒ่าหลินเป็นคนที่เรียกร้องทั้งหมด

เธอและหลินฉิงเทาคุยกันอย่างมีความสุขเป็นเวลานาน ในท้ายที่สุด พวกเขาตัดสินจที่จะเก็บไว้จัดที่คฤหาสน์สุดหรูในอีกสามวันต่อมา

เวลาและสถานที่เป็นที่ตัดสินใจแล้ว หลินว่านว่านลุกขึ้น และเตรียมตัวออกไป

เธออดทนมานานมากพอและอยากกลับมานานแล้ว

มันก็แค่นั้น

บทที่ 309 : รอดูกัน!

เธอมองไปยังนายท่านผู้เฒ่าหลินและสงสัยว่าเธอควรอยู่กับเขาต่อหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผู้เฒ่าหลินส่งสัญญาณ ให้เธอละสายตาจากไปอย่างรวดเร็ว เขาเข้าใจดีว่า ถ้าเธอยังคงอยู่ต่อไป เธอก็จะตกเป็นเป้าย่างแน่นอน

ความเศร้าโศกปรากฏขึ้นในใจของหลินว่านว่าน อย่างไรก็ตาม เธอโค้งยิ้มหวานและพูดว่า “ฉันกลับก่อนนะท่านปู่ แล้วพบกันใหม่”

“ได้ๆ ท้องฟ้ามืดลงเรื่อยๆแล้ว รีบออกไปเร็วๆ”

“ลาก่อนค่ะ ท่านปู”

ตั้งแต่ต้นจนจง นายหญิงผู้เฒ่าหญินไม่ได้มองไปที่หลินว่านว่านเลย

หลินชิงยิ่งหยุดเธอทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ว่านว่านของขวัญต้อนรับของท่านปู่มีค่ามาก ฉันเชื่อว่าในงานวันเกิดของท่าน เธอจะมอบของขวัญที่มีค่าและราคาแพงกว่าให้เขาแน่นอน ฉันตั้งตารอดูมันเลยล่ะ ท่านปู่ท่านย่าคะ ว่านว่านจะไม่ทําให้พวกเราผิดหวังแน่นอนค่ะ ใช่ไหม?”

ในที่สุด นายหญิงผู้เฒ่าหลินก็มองไปที่หลินว่านว่าน เธอเยาะเย้ยด้วยความรังเกียจ “ฉันหวังอย่างนั้น เธอชอบปู่ของเธอมาตลอด แน่นอนว่าเธอจะไม่ทําให้เขาผิดหวัง หากเธอไม่ทําของขวัญที่ทําให้เราประหลาดใจมากขึ้นในวันงาน นั่นหมายความว่าความกตัญญและความจริงใจของ เธอเป็นเพียงแค่ลมปาก ไม่ใช่การกระทํา”

หลินชิงอิงยิ้มอย่างเห็นด้วย วิธีที่เธอมองไปที่หลินว่านว่านเป็นยิ้มที่ประสงค์ร้ายอย่างชัดเจน

ในวันงานเลี้ยงวันเกิด เธอไม่เพียงแต่เตรียมของขวัญสํา หรับผู้เฒ่าหลิน นอกจากนี้ เธอยังเตรียมเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่สําหรับหลินว่านว่านเป็นพิเศษ

ฟังทั้งสองคนเข้ากันอย่างลงตัว ดวงตาของหลินว่านว่านเย็นชา “แม้ว่าฉันจะรู้สึกว่าความจริงใจสําคัญที่สุดในของขวัญ ท่านย่าพูดเช่นนั้น แน่นอนว่าฉันไม่ทําให้ทุกคนผิดหวัง”

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่น่าสนใจเกิดขึ้นในวันงานวันเกิด

แล้วมารอดูกัน!

หลังจากออกจากตระกูลหลิน หลินว่านว่านก็เดินไปตามถนน อากาศเย็นๆที่พัดเข้าหาเธอ เมื่อนึกถึงของขวัญวันเกิด เธอก็อดปวดหัวไม่ได้

ในขณะนี้ มือถือในกระเป๋าของเธอสั่น เธอเหลือบมองไปที่หมายเลขผู้โทร เรียกความสนใจและเธอรับสายทันที

“ลู่ซานเป่ย ฉันอยู่ที่ถนนคังปิง ใกล้บ้านของตระกูลหลิน ฉันเรียกแท็กซี่ไม่ได้ ถ้าคุณว่าง คุณช่วยมาหาฉันได้ไหม?”

“ รอฉันสิบห้านาที”

“ได้คะ”

ในที่สุด ภายในสิบห้านาที รถคันงามของลู่ซานเป่ยหยุดอยู่ตรงหน้าหลินว่านว่าน

เธอเปิดประตูรถและตระหนักว่าคนที่ขับคืออู่ซานเป่ย เธอเข้าไปที่ผู้โดยสาร ขณะที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัย เธอพูดว่า “วันนี้ฉันขอลาแล้ว ไม่จําเป็นต้องกลับไปโรงเรียนอีก ไปส่งฉันกลับคอนโดมิเนียมเลย”

อู่ชานเป่ยออกรถ จากหางตาของเขา เขาเห็นท่าทางที่มีปัญหาของเธอและเหล่ตามองเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้น? มีคนรังแกเธอเหรอ?”

เมื่อเธอกลับไปที่ตระกูลหลินในครั้งนี้ เธอแค่ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากหญิงชราและเด็กสาวคนนั้นเท่านั้น มันส่งผลกระทบเล็กน้อยต่อเธอและเธอก็ไม่ได้คํานึงถึงสิ่งเหล่านั้น

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอแบ่งปันสิ่งที่เกิดขึ้นและอยากได้ความคิดเห็นจากลู่ซานเป่ยด้วย

“บอกฉันหน่อยสิว่าฉันควรจะให้ของขวัญวันเกิดแบบไหน เพื่อที่คุณปู่ของฉันจะมีความสุขและคุณย่าต่ําช้าของฉันจะได้ไม่มีความสุข”

ลู่ซานเป่ยยิ้มเยาะและโค้งริมฝีปากของเขา “มันเป็นเรื่องง่ายๆ มองสิ่งนี้ให้ฉันสิ ฉันรับประกันว่าฉันจะเตรียมของขวัญที่เธอจะต้องพอใจเชียวล่ะ”

“ไม่!”

่ ่

หลินว่านว่านโพล่งออกมา หลังจากนั้นเห็นใบหน้าของลู่ซานเป่ยสลดลงเล็กน้อย เธอยิ้มด้วยความลําบากใจและรีบอธิบายว่า “คุณลู่คะ คุณจะผลิตสิ่งที่สวยงามอย่างแน่นอน แม่เฒ่าหลินเป็นคนโลภ จะเป็นอย่างไรถ้าเธอเห็นของขวัญที่คุณเตรียมไว้และฉกไปจากคุณปู่ล่ะ? จะไปร้องไห้ที่ไหน?”

ใบหน้าของลู่ซานเป่ยอ่อนโยนลง “ไม่ต้องกังวล นางไม่สามารถฉกมันไปได้”

หลินว่านว่านยังคงรู้สึกขัดแย้ง