The Bloodline System ศึกแห่งสายเลือด - ตอนที่ 149

ตอนที่ 149: การปฏิเสธของครูเอมมี่

“อืม” กุสตาฟหันไปด้านข้างและสังเกตเห็นสาวสวยผมยาวสีขาวและร่างสูงเดินมาหาเขา

“มาทิลด้า” กุสตาฟพูดเสียงต่ำ

“ฉันจะเข้าไปด้วย ไปด้วยกันเถอะ” มาทิลด้าพูดเมื่อไปถึงหน้ากุสตาฟ

กุสตาฟชำเลืองมองเธออีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในโรงอาหาร

พวกเขาเข้ามาพร้อมกันและเดินเคียงข้างกันทำให้นักเรียนในโรงอาหารจ้องมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

– “นี่ นั่นมาทิลด้าหรือตาฉันมันเบลอไปเอง”

-“เธอนั่นแหละๆ”

–“แล้วเธอกับกุสตาฟมาทำอะไรด้วยกันน่ะ ฉันคงฝันไปใช่ไหม”

–“พวกเขาดูสบายใจมากที่เดินด้วยกัน เป็นไปได้ยังไง ทำไมเธอถึงไปเดินกับคนอย่างเขา”

-“แกลืมไปแล้วหรอ ว่าเขาได้รับความนิยมมากขึ้น หลังจากชนะกิจกรรมแลกเปลี่ยนความรู้สำหรับโรงเรียนเราหรือไง”

-“ถึงกระนั้นเราทุกคนก็รู้ดีว่าเลือดผสมอย่างเขาไม่มีอนาคต จึงไม่สมเหตุสมผลที่มาทิลด้าจะเคลื่อนไหวกับเขาต่อไป”

นักเรียนพูดคุยกันเอง ขณะที่มาทิลด้าและกุสตาฟเดินไปที่บันได

พวกเขาเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ซึ่งมีคนน้อยกว่าชั้นล่าง แต่ทันใดนั้นเมื่อ นักเรียนในชั้นนี้เห็นกุสตาฟและมาทิลด้าเคลื่อนไหวด้วยกัน สภาพแวดล้อมก็ส่งเสียงดังมากกว่าเดิม

นักเรียนที่นี่ก็แปลกใจเช่นกันที่เห็นมาทิลด้าและกุสตาฟอยู่ด้วยกันเป็นครั้งที่ 2 และสงสัยว่านี่จะกลายเป็นเรื่องปกติต่อจากนี้ไปหรือไม่

ทั้ง 2 คนเดินไปที่เคาน์เตอร์ทางด้านขวาของพื้น

“กุสตาฟนายได้พิจารณาข้อเสนอของฉันแล้วหรือยัง” มาทิลด้าทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา เมื่อพวกเขามาถึงเคาน์เตอร์

“อ้อ นั่น… ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ” กุสตาฟตอบก่อนจะสั่งอาหารของตัวเองต่อไป

มาทิลด้าสั่งอาหารที่เธอต้องการ ก่อนที่จะหันไปหากุสตาฟเพื่อนั่ง

ทั้งคู่นั่งอยู่ด้านหลัง ซึ่งบังเอิญเป็นจุดโปรดของกุสตาฟ

มาทิลด้าต้องนั่งที่นี่เพราะกุสตาฟไม่ยอมนั่งที่อื่นแน่นอน และเนื่องจากเธอต้องการอยู่กับเขาในช่วงพักเบรก เธอจึงต้องประนีประนอม

นักเรียนในโรงอาหารต้องหันศีรษะหลายครั้งเพื่อเหลือบมองทั้ง 2 คน

“ทำไมนายถึงยังลังเลอยู่เรื่อย ๆ เวลาจบการศึกษาของเราใกล้เข้ามาแล้ว” มาทิลด้าถามหลังจากกินอาหารไป 1 ช้อนเต็ม

“ใช่ อีก 1 เดือน ฉันจะให้คำตอบเธอ เมื่อฉันพร้อมที่จะตอบ… ถึงอย่างนั้นก็อย่ารบกวนฉันอีกเลย” กุสตาฟตอบด้วยท่าทางสงบและตักอาหารเข้าปากของเขาอีกครั้ง

มาทิลด้าจ้องไปที่ใบหน้าของกุสตาฟด้วยสีหน้าสับสน ขณะที่เธอกลืนน้ำลายอย่างสง่างาม

‘ทำไมเขาไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของฉัน… เขามีคนอื่นให้พึ่งพาภายในค่ายงั้นหรอ… เขาไม่ควรคิดที่จะปฏิเสธฉัน หรือแม้แต่ใช้เวลานานขนาดนี้ในการตอบโต้ เขาควรจะกระโจมเข้าหาข้อเสนอนี้สิ … ฉันมองทะลุเขาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่’

เฮ้อ~

มาทิลด้าถอนหายใจเบาๆ ระหว่างที่เธอกินข้าวต่อไปอย่างไม่เต็มใจ

เธอเริ่มหมดหวัง เนื่องจากทัศนคติที่กุสตาฟมอบให้เธอ

พวกเขากินอาหารกันในเวลาไม่กี่นาทีโดยไม่มีการแลกเปลี่ยนการสนทนาอื่นๆระหว่างพวกเขา

หลังอาหาร กุสตาฟกำลังจะลุกขึ้นยืน แต่มาทิลด้าวางฝ่ามือลงบนเขาก่อน

“ฉันได้ยินเรื่องไฟไหม้… นายสบายดีไหม” มาทิลด้าถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

กุสตาฟจ้องมองเธอด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่ 2-3 วินาทีก่อนจะตอบว่า “ฉันสบายดี ขอบคุณที่ถาม” เขาพูดพร้อมกับดึงมือของเขาออกจากการจับกุมของเธอ

เขากำลังจะหันหลังเดินจากไปเมื่อมาทิลด้าพูดขึ้นอีกครั้ง

“นายไม่เคยแลกเปลี่ยนเบอร์ติดต่อบนอุปกรณ์กับฉัน ฉันจะสื่อสารกับนายในอนาคต หลังจากสำเร็จการศึกษาได้อย่างไร” มาทิลด้าถาม

“เราอาจไม่จำเป็นต้องติดต่อกัน” กุสตาฟตอบก่อนจะหันหลังกลับ

มาทิลด้าจ้องมองแผ่นหลังด้วยท่าทางขัดแย้ง ขณะเดินจากไป

กุสตาฟออกไปนอกโรงอาหารมีคนเรียกเขาอีกครั้ง

“กุสตาฟ”

มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย กุสตาฟจ้องมองที่เส้นทางข้างหน้าและเดินไปหาบุคคลนั้น

“บอสดันโซ!” เขาเปล่งเสียงออกมา เมื่อมาถึงหน้าชายวัยกลางคนที่เตี้ยและอ้วน

—

หลังจากกิจกรรมของโรงเรียนสิ้นสุดลงในวันนั้น กุสตาฟก็มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของครูเอมมี่

เขาไปที่ประตูและกำลังจะเคาะ แต่มันเปิดออกเองก่อน

“เข้ามา” เสียงผู้หญิงดังมาจากข้างใน

จากประตูที่เปิดกว้าง ตอนนี้เขาสามารถเห็นที่นั่งบนโซฟาของเธอ ซึ่งวางชิดกับผนังในตำแหน่งที่สง่างาม

เธอไขว่ห้างและถือหนังสือในมือซ้ายและถ้วยชาทางขวามือ

สวมเสื้อรัดรูปสีม่วงและกระโปรงสีแดงเข้ม ครูเอมมี่ ก็ดูสง่างามเหมือนเดิม

กุสตาฟเดินไปหาครูเอมมี่และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“ครูเอมมี่” กุสตาฟพึมพำเสียงต่ำ

“ผมต้องการให้เขา…” ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ครูเอมมี่ก็พูดสั้นๆ

“เขาถูกไล่ออก ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว” ครูเอมมี่พึมพำทั้งๆ ที่ยังตายังคงจับจ้องอยู่บนหน้าหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่

“อืม…” ครูเอมมี่ขัดจังหวะเขาก่อนจะพูดอะไรได้อีก

“คำตอบคือไม่” เธอเปล่งเสียงออกมาก่อนจะค่อยๆ จิบจากถ้วยแก้วที่เธอถืออยู่

‘เธอไม่ให้ฉันถาม แล้วยังปฏิเสธมาทันทีงั้นเหรอ’ หน้าของกุสตาฟขมวดคิ้ว ขณะที่เขาครุ่นคิดในใจ แต่เขาก็สงบลงทันทีหลังจากจำได้ว่าครูเอมมี่เป็นคนปกติแบบนี้เสมอ

“ทำไม?” กุสตาฟถามด้วยท่าทางสงบ

“เพราะฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยว” ครูเอมมี่ตอบทั้งๆ ที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่

“ครูเอมมี่ ได้โปรด… ผมไม่สามารถปล่อยให้เขาถูกไล่ออกด้วยเหตุผลที่ไม่สมควรได้” กุสตาฟกล่าวด้วยแววตาตกตะลึง

“คำตัดสินของฉันถือเป็นที่สิ้นสุด…ฉันจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” ครูเอมมี่ตอบอีกครั้ง

“ฉันยินดีที่จะตามใจเธอ ถ้าเธอต้องการฝึก แต่สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องของฉัน … ฉันจะไม่พยายามช่วยเหลือทุกคน” น้ำเสียงของครูเอมมี่ฟังดูเหมือนเย็นชาและเป็นปกติของเธอเมื่อ เธอกำลังสอนอยู่ในชั้นเรียน ซึ่งทำให้กุสตาฟประหลาดใจอย่างมาก