The Bloodline System ศึกแห่งสายเลือด - ตอนที่ 237: คําพิพากษา 35 ปี

ตอนที่ 237: คําพิพากษา 35 ปี

“หินเหล่านั้นที่นายพูดถึงอยู่ที่ไหน” กุสตาฟถามด้วยท่าทางสนใจ

“โอ้ ตามฉันมา ฉันจะให้นายดู” กูอาราตอบขณะยืนขึ้น

พวกเขาย้ายออกจากโครงสร้างเล็กๆ และมุ่งหน้าไปยังมุมต่างๆของพื้นที่

หลังจากผ่านไปประมาณ 10 นาที กุสตาฟก็มีหินสีส้มขนาดประมาณ 10 ก้อนอยู่ในครอบครอง

พวกมันมีจุดเรืองแสงอยู่ตรงกลาง พวกมันเรียบมากจนการคว้ามันเพื่อถอนรากถอนโคนออกจากกําแพงไม่ใช่เรื่องง่าย อาร์คิเนดถึงกับต้องทําลายกําแพงบางพื้นที่เพื่อเอาก้อนหินออก

กุสตาฟเก็บหินก้อนใหญ่ไว้ในอุปกรณ์จัดเก็บของเขา และจ้องมองไปยังเส้นทางข้างหน้า ซึ่งนําไปสู่ทางเดินด้านหลังบริเวณนี้

“หม พวกนายบอกว่า MBO ได้ทําข้อตกลงกับนายทั้งหมดเพื่อแกล้งใครก็ตามที่เข้าใกล้บริเวณนี้และหยุดพวกเขาจากการเอาก้อนหินมาลดโทษของนายที่นี่” กุสตาฟขอคํายืนยัน

กูอาราและสัตว์ตัวอื่นๆ ที่อยู่เบื้องหลังพยักหน้ายืนยัน

“แล้วคําพิพากษาโทษของนายล่ะคะ” กุสตาฟถาม

“ก็ เราอยู่ที่นี่มา 20 ปีแล้ว เรายังมีเวลาอีก 20 ถึง 30 ปี.. เอ่อ ฉันคิดคํานวณไม่เก่นะ ออร์รัว” กูอาราร้องเรียกผู้บังคับบัญชาคนที่ 2 ของเขา ซึ่งเป็นคนที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 หลังจากเขา

“เอ่อ ท่านลอร์ด เราอยู่ที่นี่มา 30 ปีแล้ว และเหลือเวลาอีกเพียง 5 ปี” ออร์รัวตอบ

“เราอยู่ที่นี่มานานขนาดนั้นเหรอ เดี๋ยวก่อน เราเหลือเวลาอีกแค่ 5 ปี แล้วทําไมนายไม่ห้ามฉันไม่ให้ยอมรับข้อเสนอของไอ้เวรนั่นล่ะ เราจะได้อะไรจากการช่วยให้พวกเขายับยั้งเด็กพวกนั้นไว้” กูอาราพูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่น่ารําคาญ

“เอ่อ นายท่าน เราบอกท่านแล้ว…” กูอาราขัดจังหวะออร์รัว ก่อนที่เขาจะพูดจบ

“หุบปากไป ไอ้พวกโง่!”

“ผมเป็นเพียงคนเดียวที่พูดท่านลอ…”

แววตามรณะฉายออกมาทันที!

ออร์รัวเงียบอย่างรวดเร็วในทันทีที่เขาสังเกตเห็นแสงสะท้อนของกูอาราจากด้านหน้า

“นายทําอะไรกันแน่ถึงได้รับโทษจําคุกสาม 35 ปี” กุสตาฟค่อนข้างแปลกใจที่พวกเขาอยู่ที่นี่มานานและไม่เคยเสียสติ

ประมาณ 3 ชั่วโมงแล้วตั้งแต่เขามาถึงที่นี่พร้อมกับคนอื่นๆ และเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ เขานึกภาพไม่ออกว่าจะอยู่ใต้ดินโดยไม่สามารถจากไปได้นานถึง 1 ปี อย่างไรก็ตาม ฝูงสัตว์ประหลาดเหล่านี้อยู่ที่นี่มาถึง 30 ปีแล้ว

“ฮ่าฮ่า เราพยายามขโมยบางสิ่งที่มีความสําคัญอย่างยิ่งต่อโลกของนาย” กูอาราหัวเราะเบาๆขณะที่เขาอธิบาย

“ถ้าเราทําสําเร็จ เราอาจขายมันให้กับดาวดวงอื่นและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมั่งคั่งและรํารวย อย่างไรก็ตาม การที่เราประสบความสําเร็จจะทําให้ดาวเคราะห์ของนายไม่มีที่พึ่งให้โอกาสดาวเคราะห์ดวงอื่นในท้ายที่สุดเพื่อโจมตีโลกของนาย โอกาสที่ดาวเคราะห์ดวงอื่นบุกโลกได้ก็จะเพิ่มขึ้น ฮ่าฮ่า เราโชคดีที่ไม่ได้รับโทษจําคุกตลอดชีวิต” กูอารา อธิบายและปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ฉันสงสัยว่าสิ่งนั้นคืออะไร… ด้วยความสําคัญระดับนั้น พวกเขาควรถูกคุมขังไว้นานกว่านี้จริงๆ เนื่องจากความสําเร็จของพวกเขาจะเป็นอันตรายต่อโลกทั้งใบ ฉันสงสัยว่าทําไมพวกเขาถึงได้รับการลงโทษที่เบากว่า” กุสตาฟสงสัย โดยลืมไปว่าเมื่อไม่นานมานี้ เขากล่าวว่าประโยคของพวกเขาที่เยินยอตัวเองสูงเกินไป

ดูเหมือนกูอาราจะเดาได้ว่ากุสตาฟกําลังคิดอะไรอยู่จึงพูดต่อไปว่า “ไอ้พวกนี้ดูถูกเรา พวกเขารู้ว่าเราไม่เคยมีโอกาสเลย ดังนั้นพวกเขาจึงให้การพิพากษาลงโทษสั้นๆแก่เรา โดยรู้ว่าเราไม่เป็นอันตรายและแม้ว่าเราลองอีกครั้ง เราจะไม่ประสบความสําเร็จ”

กุสตาฟสัมผัสได้ถึงความรําคาญในน้ําเสียงของเขาเมื่อพูด เขาสามารถบอกได้ว่าเขาหมายถึง MBO

“ฉันเห็นอีก 5 ปี กุสตาฟคิดว่าพวกเขาต้องเรียนภาษามนุษย์ก่อนจะมายังโลกเพื่อปฏิบัติการ

“พวกนายจัดการตัวเองให้อยู่ใต้หลุมนี้เป็นเวลา 30 ปีโดยไม่เสียสติได้อย่างไร” กุสตาฟถาม

“ฮ่าฮ่า ตราบใดที่ฉันมีลูกน้องอยู่ ฉันก็อยู่ในหลุมนี้ได้นานถึง 100 ปี” กูอาราตอบด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ลูกน้องใช่มั้ยนะ กุสตาฟพูดในใจพลางถอนหายใจ

“การตัดสินโทษของเราไม่มีอะไรเทียบได้กับผู้ต้องโทษที่จะใช้ชีวิตชั่วนิรันดร์ในหลุมนี้อันเนื่องมาจากอาชญากรรมที่ชั่วร้ายของพวกเขา” กูอารากล่าวด้วยท่าทางหดหู

“ดีใจที่ได้คุยกับพวกนายทุกคน ฉันจะไปแล้วนะ” กุสตาฟพูดขณะหันหลังจะเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน Sub parallel ที่ยอดเยี่ยม” กูอาราเรียกกุสตาฟซึ่งตอบสนองโดยหันกลับมาฟัง

“ข้างนอกต้องระวังให้ดี ในขณะที่นายกําลังจะออกจากอาณาเขตของเรา นายจะได้พบกับผู้ต้องขังตัวอื่นๆที่อยู่ที่นี่นานกว่าเรา…. บางตัวเสียสติไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้จะเคยอยู่มาแล้วก็ตาม เมื่อได้รับข้อเสนอที่จะแกล้งพวกนาย นั่นจึงเป็นทางออกที่พวกบ้านั้นจะทําร้ายพวกนายได้ ขึ้นไปและอย่าลืมปกป้องก้อนหินเหล่านั้นไว้ให้ดี เพราะเมื่อพวกมันได้รับก้อนหินนั้นไปพวกมันจะได้ลดโทษลงแน่ๆ และเนื่องจากจิตใจที่บิดเบี้ยวของพวกมัน พวกมันจะต้องโจมตีนายด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าแน่นอน” กูอาราเตือน

กุสตาฟคิดว่าสัตว์ประหลาดกูอาราไม่จําเป็นต้องบอกเรื่องนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องเจอคนบ้าที่นี่และเตรียมพร้อมสําหรับมัน

“ดีที่ MBO ไม่ได้ติดตั้งกล้องไปทุกที่ ในที่สุดฉันก็สามารถทําทุกอย่างได้” ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ กุสตาฟรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากจากภายในเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

แม้ว่าอาร์คิเนดจะแข็งแกร่งกว่าตัวเขาจริงๆ แต่ทางร่างกายพวกมันไม่รู้ว่าเขามีสายเลือดหลายสาย

จู่ๆ กุสตาฟก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่กอาราเพิ่งพูดถึง “นายพูดว่าดินแดนหรือเปล่า”

“ใช่ นี่คือดินแดนของเรา พวกเราอาร์คิเนด และเราจะต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนตายกับเผ่าพันธุ์อื่นที่พยายามบุกรุก สี่งมีชีวิตอื่นๆที่นี่ก็มีอาณาเขตของมันเช่นกัน ซึ่งฉันมั่นใจว่าเป็นสถานที่ที่นายต้องไปให้ได้มากกว่านี้ ของหินเหล่านั้น” กูอาราอธิบาย

“หลังจากออกจากที่นี่ นายจะไปถึงดินแดนอื่น นอกจากนี้ยังมีทางเดินมากมายที่นําไปสู่สถานที่ต่างๆที่มีคนอาศัยอยู่ ดังนั้นการค้นหาสถานที่ที่หินถูกเก็บไว้โดยไม่มีแผนที่ อาจทําให้นายหลงทางได้” กูอารากล่าวเสริม

“แผนที่… จริงสิ” ใบหน้าของกุสตาฟแสดงความตระหนัก ในขณะที่เขาจําได้ว่าเขาสะพายเป้สะพายหลังตลอดเวลา

“ฉันจําไม่ได้ด้วยซ้ําว่าจะเช็คมัน” กุสตาฟพูดภายในใจ ขณะที่เขาปลดกระเป๋าออกจากหลังของเขา