The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 258 Broken Heart's and Sunken Tears

“แล้วไงหล่ะ? เธอไม่ได้เป็นอะไรมากเลยสำหรับฉัน”

ประโยคเล็กๆ แต่ผลลัพธ์ของมันช่างทำลายล้างเหลือเกิน โซเนียที่อยู่ภายในตู้เบิกตากว้าง เธอกำความเจ็บปวดที่หัวใจเกินกว่าสิ่งใดที่เธอเคยรู้สึกผ่านร่างกายของเธอ 

คำพูดที่เลโอนาร์โดพูดอย่างตั้งใจดังก้องอยู่ในหูของเธอ เธอสามารถเห็นสีหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะห่อด้วยความขยะแขยงเมื่อเขาพูดถึงเธอได้อย่างชัดเจน

“ห้ะ? แต่ฉันรู้สึกว่านาย 2 คนสนิทกันนะ”

ขณะที่โซเนียจมดิ่งสู่วังวนแห่งความหดหู่ไม่รู้จบ เธอก็ได้ยินคำพูดของออสติน คำพูดของเขามีนัยยะแห่งความโกรธอยู่ เมื่อเธอหันศีรษะโดยอัตโนมัติเธอก็เห็นใบหน้าที่ขมวดคิ้ว

“นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการแสดง เธอเป็นเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ ที่ฉันเลี้ยงไว้ข้างตัวมากกว่า”

เลโอนาร์โดพูดด้วยน้ำเสียงที่หยิ่งยโสเพื่อพยายามทำเหมือนไม่สนใจโซเนียให้ดีที่สุด ด้วยการแสดงของเขา เขาจะทำให้ออสตินหมดความสนใจในตัวโซเนีย 

ขณะที่โซเนียซึ่งอยู่ในตู้รู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลมหายใจของเธอเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

‘ทำไมกัน?’

คำถามนี้วนเวียนอยู่หัวใจของเธอ เขาไม่เห็นเธอเป็นอะไรเลยจริงๆ หรือ? เธอแค่วิ่งตามคนๆ นี้เหมือนคนโง่งมงั้นเหรอ? รอยร้าวเริ่มปรากฏบนภาพที่สมบูรณ์แบบที่เธอสร้างขึ้นเหนือเลโอนาร์โด จิตใจของเธอดูเหมือนจะพังทลาย โลกรอบตัวเธอสูญเสียสีสันไปอย่างรวดเร็ว ความรักที่เต็มหัวใจของเธอเริ่มสลายไป

“นายแตกต่างจากที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ นายรู้ไหมว่าโซเนียรักนาย นายรู้ไหมว่าเธอพยายามทั้งวันทั้งคืนในสถาบันเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับนายมากขึ้น”

“คุณรู้ไหมว่าเธอกระดูกหักจากการต่อสู้? นายรู้ไหมว่าเธอไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากคลาร่า? ทั้งหมดนี้เพื่อที่เธอจะได้อยู่ใกล้นาย ดูเหมือนฉันจะมองนายผิดไป”

เมื่อได้ยินคำพูดของออสตินและสายตาของเขาที่จับจ้องไปที่เลโอนาร์โด จิตใจของโซเนียก็สั่นคลอนเมื่อได้ยินคำถามของเขา เธอสามารถได้ยินอย่างชัดเจนถึงความโกรธที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของออสติน ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังรู้สึกว่าหัวใจของเธอสงบลงเมื่อได้ยินคำพูดของออสติน เธอรู้สึกเหมือนมีคนเห็นความพยายามของเธอในที่สุด แต่เขารู้ได้ยังไงกัน?

ตอนนั้นเองที่เธอจำได้ว่า ตั้งแต่มาถึงสถาบัน เธอจะฝึกจนถึงกลางคืน และจะหยุดก็ต่อเมื่อเป็นลม หลังจากนั้นเธอก็จะตื่นขึ้นในห้องพยาบาลโดยไม่รู้ว่าใครเป็นคนพาเธอมาที่นี่ เธอถามพยาบาลแล้ว แต่พยาบาลก็ไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนพาเธอมา สิ่งเดียวที่พยาบาลบอกเธอคือคนที่พาเธอมาที่นี่เป็นเด็กผู้ชายและเขาหล่อมาก

เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าต้องเป็นเลโอนาร์โดที่แอบดูแลเธอแน่ๆ แต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิด ภาพผมสีเงินพร่ามัวสว่างขึ้น และความทรงจำของเธอก็สดใสขึ้นเกี่ยวกับหนุ่มหล่อที่พาเธอไปส่งที่ห้องพยาบาล บวกกับตอนนี้เธอคิดเกี่ยวกับมัน การกลั่นแกล้งของเธอก็หยุดลงเพียงเพราะเข้าร่วมกลุ่ม ทันใดนั้นหลายฉากก็เชื่อมต่อกันในใจของเธอ

‘เขาคือ…..’

ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอ ทำให้มันเปิดออกมา ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ออสตินซึ่งกำลังเผชิญหน้ากับเลโอนาร์โดที่ตอนนี้กำลังสับสน 

เมื่อเลโอนาร์โดมองไปที่ออสติน เขาก็รู้สึกถูกดึงกลับด้วยความโกรธของออสติน นี่แตกต่างจากที่เขาคิด แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่อย่างชัดเจนบนริมฝีปากของอีกฝ่ายและจากนั้นเขาก็เข้าใจ

ออสตินพยายามเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขาออกมา!

เลโอนาร์โดรีบหมุนตัวกลับมาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามเต็มเปี่ยม

“ทำไมฉันต้องแคร์? เธอคู่ควรกับฉันเหรอ? ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอไล่ตามฉันหนิ”

ถ้าเขาไม่รู้เกี่ยวกับตัวตนของออสติน เลโอนาร์โดคงจะไม่ทำตัวแบบนี้ ท้ายที่สุดเขารักเอลด้าและเขาไม่ต้องการทำให้พี่ชายของเธอโกรธ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการก็คือชักดาบออกมาและฆ่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แต่สำหรับตอนนี้เขารั้งตัวไว้โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังก่อหายนะให้ตัวเองอยู่

กลับมาที่ตู้ โซเนียรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเลโอนาร์โด เธอรู้สึกเพียงความ…ว่างเปล่า ความเงียบสงัดและความสูญเสียเข้าครอบงำเธอ เธอรู้สึกเหมือนเปลือกที่ว่างเปล่า

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคนที่เธอรัก เขาต่างจากที่เธอรู้ เธอตกหลุมรักเขาได้ยังไง? ทั้งหมดที่เธอพยายามมาเพื่ออะไรกัน? ตอนนี้เธอจะทำยังไงต่อดี?

สำหรับบุคคลที่มีความปรารถนาที่จะจับคนที่เธอรัก การเสียเป้าหมายทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเอง, โลกสูญเสียสีสัน, จิตใจของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ 

โซเนียไถลตัวลงกับพื้นขดตัวเป็นลูกบอลขณะที่น้ำตาไหลอาบใบหน้า เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเต็มอยู่ในตู้ ดวงตาของเธอหายไปเหมือนคนตาย เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ตัวเองตกหลุมรักกับขยะคนนี้

นี่ตาของเธอบอดหรือเปล่า? ความพยายามทั้งหมดของเธอสูญเปล่างั้นเหรอ? เวลาทั้งหมดที่เธอใช้ในการฝึกฝนหล่ะ? ตลอดเวลาที่เธอร้องไห้กับหมอนเพราะความเหงา? ความเจ็บปวดที่เต็มร่างกายของเธอจากการต่อสู้ของเธอ? ไร้ประโยชน์อย่างนั้นเหรอ? ทั้งชีวิตของเธอเป็นเพียงเรื่องตลก?

โซเนียมีความคิดที่ดำมืดมากขึ้น แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของออสตินที่กลั้นความโกรธไว้แทบไม่ไหว

“ออกไปซะ! อย่าคิดว่าฉันปล่อยให้เธออยู่กับนาย ฉันคิดว่าการมีความรู้สึกกับโซเนียคงไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเธอจดจ่ออยู่กับนาย แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเสียใจแล้ว!”

“แล้วไงหล่ะ? เธอหลงรักฉันอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเอง ไม่ว่านายจะพูดอะไรก็ไม่เปลี่ยนความจริงนั้น แถมนายจะเอาเธอไปก็ได้ ฉันไม่ได้จะแคร์อยู่แล้ว”

เลโอนาร์โดตอบทั้งที่ยังคิดว่าออสตินพยายามยั่วยุเขา 

ขณะที่โซเนียรู้สึกใจสั่นกับคำพูดของออสติน เธอไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ออสตินชอบเธอเหรอ? ความคิดที่มืดมนในใจของเธอดูเหมือนจะหยุดลง แต่ความเจ็บปวดยังคงเต็มเปี่ยมเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเลโอนาร์โด มันไม่ง่ายเลยที่จะสลัดความรู้สึกหลายปีออกไป

“ออกไปซะ!”

ออสตินคำรามก่อนที่เลโอนาร์โดจะเดินออกไป 

โซเนียได้ยินเสียงปิดประตูขณะที่เธอขดตัวเป็นก้อนกลมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้าพร้อมกับเสียงสะอื้นของเธอที่ดังขึ้นมา ตอนนี้เธอหมดความยับยั้งชั่งใจแล้ว

“หือ…..เสียงอะไรหน่ะ?”

ออสตินพูดอย่างตกใจก่อนที่จะไปถึงตู้ที่เปิดอยู่ ทำให้ดวงตาของโซเนียแข็งค้างเมื่อเห็นออสตินซึ่งมองมาที่เธอด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกปรากฎอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเมื่อเขาจ้องมองไปที่โซเนียผู้น่าสงสาร เขาก็พูดขึ้นมา

“เธอได้ยินทั้งหมดนั่นเลยเหรอ?”

เขาไม่ได้รับคำตอบและมีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ข้างหู

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต