The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 491 What Are The Girls Up To?(14)

มุมมองของราเซลเลีย :

‘อีกแค่นิดเดียวจนกว่าฉันจะได้พบกับเขาอีกครั้ง….’

ราเซลเลียคิดพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้า ความคิดของเธอเล่นทับกับหลายๆ ฉากที่เป็นไปได้ในการพบกันอีกครั้ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นมันช่างโหดร้ายสำหรับเธอที่ต้องมองเขาจากที่ห่างไกลแต่ไม่สามารถสัมผัสเขาได้ มันฆ่าหัวใจเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะการลงโทษของเธอยังไม่จบสิ้น

การลงโทษของเธอเบาเหลือเชื่อ เมื่อพิจารณาว่าเธอได้มอบพลังแห่งการทำลายล้างทั้งหมดให้กับออสติน ซึ่งถ้าหากใช้เต็มที่อาจทำให้เกิดการทำลายล้างเป็นวงกว้างได้ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยเสียใจในการกระทำของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

‘อีกแค่นิดเดียวจนกว่าฉันจะได้สัมผัสความอบอุ่นของเขา’

สำหรับราเซลเลียที่ไม่สามารถสัมผัสและรู้สึกได้ การได้กลับไปหาออสตินเป็นสิ่งที่เธอปรารถนาตลอดชีวิต ตลอดหลายปีที่ผ่านมาออสตินเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม และเธอแทบรอไม่ไหวที่จะกอดเขาแน่นๆ เพื่อสัมผัสผิวของเขาด้วยผิวของเธอ รู้สึกถึงเขาในตัวเธอ

เพียงแค่ความคิดเหล่านี้ก็ทำให้ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่สามารถอธิบายได้ จิตใจของเธอสูญเสียการควบคุมในขณะที่พลังของเธอเริ่มรั่วไหลออกมา มือของเธอค่อยๆ หยิบขวดออกมาและสูดดมกลิ่นของออสตินที่เธอเก็บไว้ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอเก็บมาจากออสตินช่วยให้เธอควบคุมความต้องการของตัวเองได้จนกว่าจะจบการลงโทษ

‘อีกแค่นิดเดียว ฉันก็จะสามารถเอาตัวเธอมาได้แล้ว…’

แต่ขณะที่ความคิดเหล่านี้เติมเต็มในจิตใจของเธอมันกลับหยุดลง คำเตือนของออสตินปรากฏขึ้นมาในสมองของเธอทำให้ใบหน้าของเธอกลายเป็นเคร่งเครียด เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว – วิธีการที่จะทำให้ออสตินอยู่กับเธอตลอด 24 ชั่วโมงหลังจากการลงโทษของเธอเสร็จสิ้น แต่มันกลับพังทลายเมื่อออร์เฟียสได้รับออสตินเป็นลูกบุญธรรม

‘ชิ ทำไมต้องเป็นแบบนี้กันนะ?’

เสียงบ่นออกจากปากของเธอในขณะที่สภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวเธอสั่นสะเทือน ราเซลเลียรู้ว่าแม้แต่ออร์เฟียสก็มีความหลงใหลเช่นเธอ – ความหลงใหลที่คล้ายคลึงแต่แตกต่างจากราเซลเลียและนี่ทำให้ทั้งสองมีความสัมพันธ์เล็กน้อยระหว่างกัน แต่ตอนนี้ไม่มีอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่หลังจากที่เธอถูกขู่โดยออร์เฟียสที่บอกให้เธอระวังการกระทำของตัวเอง

‘เธอคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมการตัดสินใจของฉันได้งั้นเหรอ?’

ขณะที่เธอมีความสุขที่ออสตินได้ออร์เฟียสมาเป็นแม่ของเขา เธอก็ไม่ค่อยพอใจกับความจริงที่ว่าเธอต้องฟังออร์เฟียสว่าเธอควรจัดการกับออสตินอย่างไร ในใจเธอ เธอเข้าใจได้ว่าทำไมออร์เฟียสถึงพูดแบบนั้นกับเธอ

เธอรู้ดีว่าออร์เฟียสมีความหลงใหลในการมีลูกอย่างแท้จริง และตอนนี้ออร์เฟียสก็มีออสตินแล้ว และเธอคงจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาปลอดภัยและตามใจเขา ไม่มีทางเลยที่ราเซลเลียจะรู้ถึงสถานการณ์ความสัมพันธ์ระหว่างออสตินและออร์เฟียสที่เกินกว่าระดับปกติ เธอจึงไม่มีทางคาดเดาได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไปไกลกว่าความสัมพันธ์ปกติระหว่างแม่ลูก

เพียงแค่ความคิดนั้นเองก็ไม่สมเหตุสมผลในใจของเธอแล้ว

‘นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาพิเศษมากแค่ไหน’

ราเซลเลียคิดพร้อมรอยยิ้มขณะที่ภาพของออสตินยังคงปรากฏขึ้นมาในความคิดของเธอ ในทางหนึ่งการมีออร์เฟียสเป็นผู้ปกป้องออสตินนั้นถือเป็นข้อดีมากกว่าเสีย นอกจากนี้ มันยังอาจช่วยควบคุมเธอได้ด้วย

ราเซลเลียเข้าใจว่าความรักของตัวเองกำลังเกินขอบเขต และด้วยประวัติของเธอในการทำสิ่งบ้าๆ มีโอกาสสูงที่เธออาจทำสิ่งบ้าๆ ที่เธอจะเสียใจต่อออสตินด้วย อหนึ่งจะต้องไม่ลืมว่าเธอคือแม่มดตนแรก ซึ่งจิตใจของเธอทำและฝึกฝนสิ่งบ้าคลั่งมาเยอะ

ในกรณีนี้ออร์เฟียสอาจเป็นไม้ค้ำที่สมบูรณ์แบบเพื่อควบคุมราเซลเลีย แม้ว่าเธอจะไม่ชอบค่อยใจก็ตาม สำหรับตอนนี้สิ่งที่ราเซลเลียปรารถนาคือการหลุดพ้นจาก ‘การลงโทษ’ ของเธอเพื่อที่จะได้รวมเป็นหนึ่งกับบุคคลที่ถูกกำหนดไว้สำหรับเธอ – บุคคลที่สามารถช่วยเธอให้มีชีวิตที่ต่างไปจากคำสาปของเธอ ชีวิตที่เหมือนครอบครัวธรรมดา ชีวิตที่ได้เป็นแม่…

เมื่อคิดเช่นนั้นราเซลเลียก็วางมือลงบนท้องของตัวเอง ดวงตาของเธอหมุนวนไปด้วยความคิดที่บ้าคลั่ง เธอไม่ชอบครอบครัวหรือแม่เพราะเธอไม่สามารถมีพวกเขาหรือเป็นแม่ได้ และสิ่งนี้เป็นแผลลึกที่ติดอยู่ในใจของเธอมาโดยตลอด – เป็นสิ่งที่เธอถ่ายทอดไปยังผู้ศรัทธาของเธอด้วยการวางคำสาปเบาๆ ไว้บนผู้ที่ต้องการเดินตามทางของเธอ

‘แต่ตอนนี้ เมื่อเขาไม่ถูกปฏิเสธโดยฉัน และเขาได้รับการเลี้ยงดูโดยออร์เฟียส เขาจะสามารถทำให้ฉันให้กำเนิดชีวิตได้ไหมนะ?’

ความคิดเช่นนี้จู่ๆ ก็เปิดกว้างถึงความคิดที่อันตรายในจิตใจของราเซลเลีย ไม่เหมือนเทพเจ้าคนอื่นๆ ของสวรรค์ เธอไม่ได้ถูกสร้างขึ้นโดย ‘มัน’ ดังนั้นข้อจำกัดของการมีความรัก, การมีเพศสัมพันธ์หรือความสัมพันธ์ใดๆ ไม่เคยมีอยู่สำหรับเธอ นี่เป็นเหตุผลหลักที่ชีวิตที่ยิ่งใหญ่เริ่มกัดกร่อนในตัวเธอ และออสตินกลายเป็นแสงสว่างที่ปลายทางสำหรับเธอ

ดวงตาสีม่วงของราเซลเลียเริ่มเปล่งประกายเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน จิตใจของเธอปั่นป่วนไปด้วยความคิดนับล้านขณะที่ผมสีดำของเธอเริ่มลอยขึ้น ความปรารถนาในตัวเธอระเบิดออกมาราวกับสึนามิที่พยายามจะหลุดพ้น แต่เธอก็ยับยั้งตัวเองไว้ก่อน ตอนนี้เวลาของเธอกำลังใกล้เข้ามาแล้ว และเมื่อมันสิ้นสุดลง เธอจะทำให้มั่นใจว่าจะได้ออสตินในทุกวิถีทางที่เธอฝันถึง

“อาาา~ ผู้ถูกลิขิตของฉัน ฉันแทบรอไม่ไหวที่เราจะได้เป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว~”

เสียงหัวเราะบ้าคลั่งออกมาจากปากของราเซลเลียพร้อมกับคำกล่าวนั้น ความบ้าคลั่งที่เธอซ่อนไว้เริ่มรั่วไหลออกมา บางทีตอนนี้อาจจะสายเกินไปที่จะควบคุมความบ้าคลั่งนี้ได้แล้วก็ได้ ถึงเวลาที่จะปล่อยมันทั้งหมดออกมาแล้ว

…..

มุมมองของลาล่า :

‘ขอบคุณท่านผู้สร้างออร์เฟียสที่ปกป้องเรา’

ลาล่าคิดในขณะเช็ดเหงื่อสมมติออกจากใบหน้า การพบปะที่เธอมีกับของเล่นชิ้นใหม่ของเธอคงเป็นเกมสุดท้ายของเธอถ้าไม่มีออร์เฟียสคอยปกปิดเรื่องนั้นจากราเซลเลีย ไม่อย่างนั้นถ้ารู้ว่าราเซลล่ามีความบ้าคลั่งขนาดไหน บางทีสงครามกับเธอคงจะเกิดขึ้น

‘แต่มันรู้สึกดีจริงๆ…’

ลาล่าจับท้องของตัวเองขณะคิดถึงความรู้สึกทั้งหมดที่ออสติน ของเล่นใหม่ของเธอได้มอบให้ เธอเคยเห็นผู้หญิงมนุษย์ส่งเสียงร้องในตอนที่ผู้ชายสัมผัสพวกเธออยู่ แต่เธอไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนั้นจนกระทั่งบัดนี้

มันคือการเปิดโลกของเธอ ลาล่าเคยคิดว่าความรู้สึกที่ดีที่สุดในโลกคือในตอนที่เธอเล่นเกมและชนะ แต่เธอคิดผิด ความรู้สึกที่ดีที่สุดที่เธอมีคือตอนที่ออสตินกระแทกเธออย่างบ้าคลั่ง – จูบของเขา สัมผัสของเขา ทุกอย่างทำให้เธอถึงจุดสุดยอดของความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้ว่ามีอยู่!

ในความเป็นจริงเธอต้องการได้รับความรู้สึกนั้นตลอดไป และเธอก็ต้องการเอาตัวออสตินมาอยู่ข้างๆ ตัวเองเพื่อให้เขามอบความรู้สึกแบบนั้นให้เธอตลอดไป แต่เธอก็รู้ว่าความคิดนั้นไม่สามารถทำได้ ไม่ว่าเธอจะเป็นคนสำคัญแค่ไหน เธอจะไม่มีชีวิตที่ดีหลังจากที่ทำให้ทั้งราเซลเลียและออร์เฟียสโกรธ

‘แต่ฉันต้องการเขาอีกครั้ง และความรู้สึกเหล่านี้ในตัวฉันคืออะไรกัน?’

ลาล่าถามตัวเองขณะที่ผมสีดำของเธอร่วงลงมาที่ใบหน้า ดวงตาสีทองของเธอที่มีลูกบาศก์หมุนอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาของเธอเปล่งประกาย มือของเธอพบทางไปที่บั้นท้ายของเธอ แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร มือของเธอไม่ได้ให้ความรู้สึกใดๆ เหมือนที่ออสตินทำเลย สัมผัสของเขาทำให้เธอสั่นสะท้านด้วยความรู้สึก และหัวใจของเธอขณะนี้มีความขัดแย้งมากมาย

‘ทำไมหัวใจของฉันถึงรู้สึกหนักกัน? ทำไมฉันถึงอยากอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดเวลา?’

เทพธิดาแห่งเกมผู้น่าสงสารไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนี้ แม้ขณะอยู่ในหน้าที่ศักดิ์สิทธิ์ของเธอ ใบหน้าของออสตินก็ยังคงปรากฏขึ้นมาในจิตใจของเธอ และเมื่อใดก็ตามที่เธอว่าง เธอมักคิดถึงวิธีการที่จะทำให้การพบกันครั้งต่อไปของพวกเธอเป็นอย่างไร พร้อมกับคิดถึงของขวัญที่เธอควรจะมอบให้เขา

‘อึ๊กกก….มันมาอีกแล้ว’

ความศักดิ์สิทธิ์ของเธอสั่นไหวชั่วครู่ขณะที่ลูกบาศก์ในดวงตาของเธอหมุนเร็วขึ้นกว่าเดิม สิ่งที่เธอเข้าใจคือความจริงที่ว่าตอนนี้เธอต้องการใช้เวลาอยู่กับออสตินให้มากกว่านี้เพื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา เพื่อรู้สึกถึงสัมผัสของเขาบนร่างกายของเธอ

‘ฉันอยากจะได้รับมันให้มากกว่านี้!’

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของลาล่าขณะที่เธอคิดถึงมัน เธอไม่รังเกียจความรู้สึกนี้เลย ในชีวิตอันยิ่งใหญ่ของเธอ การค้นพบสิ่งใหม่ๆ ถือเป็นสิ่งที่น่ายินดี และหลังจากนั้นเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็พบ ‘เกม’ ที่เธอชอบมาก และเธอไม่ต้องการหยุดเล่นมันเลย อันที่จริงเธออยากจะตามหาออสตินและ ‘เล่น’ กับเขาต่อ

‘แต่ฉันทำไม่ได้ ทุกอย่างควรมีความระทึกใจของมัน…’

ลาล่าคิดขณะหยิบหนังสือที่สอนเธอถึงวิธีจัดการกับผู้ชาย ซึ่งแนะนำให้เธอใช้ร่างกายของเธอเพื่อดึงดูดพวกเขา ซึ่งเธอได้ทำไปแล้วหรือเธอทำอะไรผิด?

“ฉันควรจะเล่นเกมอะไรกับเขาต่อดี?”

เธอถามออกมาดังๆ ด้วยเจตนาอันมืดมิดในแววตาของเธอในขณะที่เธอทำเช่นนั้น จิตใจของเธอสั่นเทาเมื่อนึกถึงเกมที่เธอกำลังเล่นอยู่ตอนนี้ – เกมที่ต้องพยายามเอาออสตินมาจากเทพธิดาทั้งสอง การเดิมพันนั้นสูงมาก และมันนำมาซึ่งความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมสำหรับเธอ

‘ดูเหมือนว่าฉันต้องวางแผนการเล่นเกมยาวพิเศษต่อแล้วสิ’

ขณะที่เธอคิดเช่นนั้น มิติห้องศักดิ์สิทธิ์ของเธอก็ถูกทำลายก่อนจะมีเทพเจ้าหลายองค์ที่เธอสนิทด้วยเข้ามา พวกเขาเป็นอีกกลุ่มที่ออกเดินทางเพื่อค้นหาว่าความรู้สึกของการที่ได้อยู่กับใครสักคนนั้นเป็นอย่างไร ความอดทนของพวกเขานั้นไม่มีที่สิ้นสุด สิ่งที่พวกเขาปรารถนาก็คือการได้รับความรู้สึกที่ลาล่ามีในตอนนี้ในที่สุด

หลังจากเวลาที่ผ่านมานาน…

…เวลาของอาณาจักรสวรรค์ได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว