The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 172 Start Of An unforgettable Day

“นี่มันวันอะไรเนี่ย…..”

ผมพูดอย่างเหน็ดเหนื่อยขณะที่เดินกลับไปยังคฤหาสน์ของตัวเอง มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีนักเรียนมากมายวิ่งไปมา ขณะที่บางคนกำลังคุยกันด้วยเสียงกระซิบ มันจะไม่เป็นแบบนี้ได้ยังไง? ในเมื่อสถาบันบาบิโลนทั้งหมดเกิดการสั่นสะเทือนไปชั่วขณะ?

แถมทุกคนยังรู้สึกได้ชั่วครู่ถึงมานามหาศาลที่ดูเหมือนจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางทาง หลายคนสงสัยว่าจะมีการโจมตี แต่เนื่องจากไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น หลายๆ คนจึงเริ่มสงบลงแล้ว หลังจากนั้นก็เป็นการค้นหาคำตอบ

ด้วยเหตุนี้สิ่งอำนวยความสะดวกอย่างเทเลพอร์ตจึงถูกระงับชั่วคราว ผมต้องรออยู่ 1 ชั่วโมงหลังจากนั้นผมถึงสามารถเทเลพอร์ตออกไปได้โดยการปลอมตัว จิตใจและร่างกายของผมต่างก็ระแวดระวัง 

ทั้งเล่นกับโอลิเวีย, พูดคุยกับเซเลสทีเนียและสุดท้ายก็เผชิญหน้ากับสการ์เล็ต มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นใน 1 วันนี้และมันทำให้จิตใจของผมเหนื่อยล้าจริงๆ

ผมแค่อยากจะกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่ออาบน้ำร้อนและสุดท้ายก็ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ มันไม่ง่ายเลยที่จะรับมือกับคนไม่ปกติ แต่โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมกลับมาถึงคฤหาสน์ของตัวเองและได้พูดคุยกับคนอื่นๆ แถมผมยังได้รับข้อความจากเอลด้ามาด้วยว่าเธอจะใช้เวลาทั้งคืนกับเพื่อนๆ ของเธอ และสำหรับคลาร่าดูเหมือนว่าเธอกำลังอยู่กับโซเนีย

บางทีคงประมาณ 1 สัปดาห์หรือมากกว่านั้น ผมจะสามารถเริ่มแผนการอีกส่วนหนึ่งได้ 

ยังไงก็ตามหลังจากจัดการกับเรื่องน่ารำคาญใจแล้ว ผมก็อาบน้ำเพื่อผ่อนคลายและเข้านอนทันที เนื่องจากความเหนื่อยล้าของผม ผมเลยรีบเข้านอน

วันต่อมาเริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างเป็นปกติ ผมตื่นขึ้นมาจัดการกับของบางอย่างและออกเดินทาง ก่อนอื่นผมไปเยี่ยมทาสที่รักของผมก่อนจะเริ่มการฝึกของเธอ ผมต้องทำให้แน่ใจว่าร่างกายของเธอจะเต็มไปด้วยรอยประทับ, ความเจ็บปวดและความสุข ผมจะทำแบบนี้อีกแค่ 2 วัน เพื่อประทับความสุขที่แท้จริงลงในร่างกายของเธอ แล้วการฝึกที่แท้จริงของเธอจะเริ่มขึ้น

อย่างไรก็ตาม อีก 2 วันต่อมาชั้นเรียนจะเริ่มขึ้น เนื่องจากวันหยุดประจำสัปดาห์กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อชั้นเรียนเริ่มขึ้น การจะแอบไปหาเธอแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาซักเท่าไหร่ ยังไงก็ตามผมแค่ต้องใช้ประโยชน์ให้สูงสุดจากเวลานี้ก็เท่านั้นเอง

ดังนั้นหลังจากจัดการกับโอลิเวียแล้ว ผมจึงมุ่งหน้าไปเซเลสทีเนียต่อเพื่อโต้เถียง, ตั้งคำถามและดูหมิ่นเหยียดหยามซึ่งกันและกัน หลังจากจัดการเรื่องนั้นและสัญญากันอีกรอบ ผมก็จากไป

ตอนนี้ผมกำลังรออยู่ที่สี่แยกแห่งหนึ่ง ซึ่งผมค่อนข้างแต่งตัวเรียบร้อย ตอนนี้ผมกำลังรอที่จะเดทกับสการ์เล็ตอยู่ ถูกต้องแล้ว ในตอนที่สการ์เล็ตหนีไปเมื่อวาน เธอได้ทิ้งอุปกรณ์สื่อสารของเธอไว้เพื่อติดต่อผมถึงการเดทกันในวันนี้

แล้วใครมันจะไปปฏิเสธได้หล่ะ? ผมไม่มีพลังพอที่จะปฏิเสธเธอได้จริงๆ ดังนั้นผมจึงอยู่ที่นี่เพื่อรอสการ์เล็ตมาถึง เวลาที่เรานัดว่าจะมาพบกันคือ 8.30 น. แต่ผมมาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ซึ่งการมาก่อนและเตรียมตัวให้พร้อมก็ไม่เลว

ขณะที่ผมรอไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มได้ยินเสียงส้นเท้ากระทบพื้น เมื่อได้ยินดังนั้นผมจึงหันศีรษะไปทางผู้ที่มาถึง…สการ์เล็ต เธอสวมชุดวันพีซสีเทาและทองที่สวยงามซึ่งเข้ากับตัวเธอเป็นอย่างดี 

ผมเห็นว่าเพียงแค่การแต่งหน้านิดหน่อยบนใบหน้าก็ทำให้เธอมีเสน่ห์มากขึ้นแล้ว หลังของเธอตั้งตรงขณะที่เดินมาหาผมอย่างภาคภูมิ

“นายมาก่อนเวลานะ”

สการ์เล็ตพูดด้วยรอยยิ้มและหน้าแดงขณะที่เธอเดินมาหาผม 

ผมยิ้มขณะตอบกลับเธอ

“ก็…ผมต้องการสร้างความประทับใจแรกที่ดี แถมเธอก็เหมือนกันหนิ”

“ก็…ฉันกังวลนิดหน่อย”

สการ์เล็ตพูดอย่างตรงไปตรงมา 

ผมพยักหน้าให้เธอขณะที่มองเธอขึ้นๆ ลงๆ เมื่อเห็นผมจ้องมอง เธอก็ยิ้มขณะที่จับขอบชุดของตัวเองก่อนจะหมุนตัวไปรอบๆ หลังจากหมุนเพียงครั้งเดียวเธอก็พูด

“นายคิดว่ายังไงบ้าง?”

“สวยมาก”

ผมพูดตามตรงในขณะที่มองเธอ 

เมื่อได้ยินคำตอบของผม เธอก็ยิ้มขณะที่มองมาที่ผมและม้วนผมของตัวเองอย่างเขินอาย ตอนนี้เธอดูเหมือนเด็กสาววัยรุ่นทั่วไปที่ไปออกเดทครั้งแรก ซึ่งแตกต่างกับผู้หญิงที่เกือบจะร่ายคาถา 3 คาถาที่ควบคุมชีวิตของผมเมื่อวานนี้อย่างมาก

‘เห้อออ…ผู้หญิงนี่นะ’

โดยไม่ได้แสดงความคิดอะไรออกไปภายนอกเลย ผมยิ้มให้สการ์เล็ตก่อนจะพูดขึ้นมา

“แล้วเราจะไปไหนกันหล่ะสการ์เล็ต?”

“นั่นเป็นเซอร์ไพรส์ที่นายต้องรอ”

สการ์เล็ตพูดในขณะที่ดวงตาเป็นประกายอย่างลึกลับ เธอยื่นมือมาที่ผมโดยไม่พูดอะไรอีก สถานที่เดทของเรานั้นมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ ใช่…ถูกแล้ว เดทนี้สการ์เล็ตเป็นคนวางแผนเอง ดูเหมือนว่ามันจะอยู่นอกสถาบัน ผมยิ้มก่อนจะจับมือเธอเพื่อยอมรับข้อเสนอของเธอ

ในโอกาสปกติ ไม่จำเป็นต้องจับมือกันเพื่อเทเลพอร์ต แต่สการ์เล็ตต้องการแค่นั้น 

เมื่อเห็นว่าผมจับมือเธอแล้ว สการ์เล็ตก็ยิ้มขณะที่จับมือผมแน่นและในวินาทีต่อมา วงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นด้านล่างผมก่อนพวกเราจะถูกเทเลพอร์ตหายไป

ผมหลับตาขณะที่แสงของการเทเลพอร์ตส่องเข้าตา วินาทีต่อมาที่ผมเปิดมัน ผมก็อยู่ในพื้นที่เปลี่ยวซะแล้ว 

ดวงตาที่สับสนของผมหันไปหาสการ์เล็ตที่เอาแต่ยิ้มและเริ่มเดินในขณะที่เธอจับมือผม ผมส่ายหัวขณะที่ เริ่มเดินไปข้างๆ เธอโดยที่จับมือเธอไปด้วย

ไม่นานนักเราก็เดินออกมาถึงถนนที่เงียบสงบ ดวงตาของผมเบิกกว้างเมื่อเห็นถนนที่เต็มไปด้วยพวกมนุษย์สัตว์ที่เดินไปมา มีมนุษย์สัตว์ทุกประเภท แน่นอนว่ามีสายพันธุ์อื่นด้วย แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือมนุษย์สัตว์ ดูเหมือนว่าผมจะอยู่ที่ที่อยู่อาศัยของพวกเขาหรือมากกว่านั้นนี่อาจเป็นอาณาเขตของพวกเขา

“เราอยู่ที่ไหนเหรอ?”

ผมถามสการ์เล็ตที่ซึ่งยิ้มก่อนจะตอบกลับ

“ดินแดนแห่งความรักที่แยกจากกัน โรเซียน่า”

“โรเซียน่าเหรอ?”

ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อมองไปที่สการ์เล็ตที่กำลังยิ้มและพยักหน้ากลับมาให้ ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง เราก็กำลังอยู่ในพื้นที่ภายใต้เผ่าสิงโต พื้นที่ของทะเลทรายอันยิ่งใหญ่ที่ซึ่งแร่และสิ่งของอื่นๆ มากมายถูกผลิตและนำเข้าจากที่นี่

แต่พื้นที่ของโรเซียน่ามีความพิเศษเนื่องจากมีตำนานที่รู้จักกันเป็นอย่างดี นั่นก็คือมันเป็นจุดยอดนิยมสำหรับคู่รัก สถานที่นี้มีตำนานของหนึ่งในกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าสิงโต เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่คนรักบอกว่าจะย้ายทะเลทรายตามความปรารถนาของเขา ตำนานของชายผู้เปลี่ยนโลกสีเขียวให้กลายเป็นทะเลทรายเพื่อช่วยหญิงสาวที่เป็นคนรัก

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต