The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 485 What are The Girls Up To?(8)

มุมมองของซานะ :

‘ต้องเร็วกว่านี้…’

ซานะคิดขณะที่มีดในมือเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดวงตาแมวของเธอหรี่ลงพร้อมกับพลังภายในเธอที่พุ่งสูงขึ้น

เป้าหมายตรงหน้าเธอแตกเป็นชิ้นๆ อย่างรวดเร็ว ซานะหายใจออกขณะที่พลังกลับมาสู่ตัวเธอช้าๆ

ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เธอมองไปที่มีดในมือที่ได้มาจากดินแดนเร้นลับด้วยข้อมูลที่ออสตินให้มา พอคิดถึงเขาแล้วใบหน้าที่น่ารักของเธอก็แดงขึ้นพร้อมกับหางและหูเหมือนแมวของเธอที่กระดิกไปมา

ซานะนั่งลงกับพื้นก่อนจะหยิบขวดน้ำออกมาและเริ่มจิบ และนึกถึงคำสั่งที่ออสตินให้ไว้

‘ฉันต้องแข็งแกร่งกว่านี้…’

เขาสั่งให้พวกเธอทุกคนแข็งแกร่งขึ้น เพื่อไต่อันดับชั้นอย่างรวดเร็วและทำให้เกิดเสียงดังให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งเธอเป็นคนหนึ่งที่จะไม่ทำให้ออสตินผิดหวัง ผู้ช่วยชีวิตของเธอ, เพื่อนของเธอ, พี่ชายของเธอและ…คนที่เธอเริ่มตกหลุมรัก

เพียงแค่คิดถึงออสตินก็ทำให้ท้องของเธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ ใจเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เธอไม่เข้าใจ ขณะพิงกำแพงอยู่ในห้องฝึก ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในสมองของซานะ ความเจ็บปวดที่เธอเคยประสบ

‘มันคือขุมนรก…’

ทั้งเธอและพี่สาวของเธอ รินะ เป็นส่วนหนึ่งของการทดลองพิเศษเพื่อดึงพลังและความสามารถที่ซ่อนอยู่ในมนุษย์สัตว์ออกมา หัวหน้าการทดลองเชื่อว่ามนุษย์สัตว์ทุกคนมีพลังแฝงที่ยังไม่ได้รับการปลุกให้ตื่นขึ้น ศักยภาพอันลึกล้ำที่หลับไหลอยู่ในตัวพวกเขา

ซานะสามารถจำวันคืนเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน ความเจ็บปวดที่เต็มอยู่ในหัวใจของเธอ เสียงของความทุกข์ทรมานและความสิ้นหวัง ในความจริงเธอจำอะไรได้น้อยมากจากชีวิตในวัยเด็กของเธอ ในตอนที่เธอพอจะจำความอะไรได้บ้าง เธอก็จำได้ว่าตัวเองนั้นอยู่ในกรงแล้ว อยู่กับคนอื่นๆ ที่เหมือนกับเธอ จากนั้นฝันร้ายของเธอก็เริ่มต้นขึ้น ด้วยการทดลองโหดร้ายที่ผลักดันจิตใจของพวกเขาไปถึงขีดสุด

เป้าหมายคือการปลุกสัญชาตญาณของสัตว์ในตัวมนุษย์สัตว์ทั้งหมด เพื่อปลดล็อกสิ่งที่อยู่ในตัวพวกเขา พวกเขาถูกเลี้ยงดูมาให้ฆ่ากันเองในตอนสุดท้าย ถูกบังคับให้เผชิญกับการบาดเจ็บทางจิตทุกแบบ ไม่นาน หลายคนก็เริ่มปลุกพลังที่เป็นเอกลักษณ์ที่เกี่ยวข้องกับสายเลือดของพวกเขาได้ กลายเป็นเหมือนสัตว์มากขึ้น

ซานะรอดจากเหตุการณ์นี้ แต่ก็ไม่ได้มีเพียงแค่เธอที่รอดมาได้ บนเส้นทางแห่งความทรมาน เธอได้พบกับพี่สาวของเธอ รินะ ที่กลายเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกนี้ ซานะรู้ว่าการสร้างครอบครัวเป็นเพียงการสร้างจุดอ่อนอีกแบบหนึ่งสำหรับพวกเธอ เส้นทางอีกสายหนึ่งที่พวกคนโหดร้ายเหล่านั้นสามารถใช้เพื่อทำลายจิตใจของพวกเธอได้

ความเจ็บปวดในใจของเธอลดลงเมื่อเวลาผ่านไป เวลาดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่เธอจะรู้ตัวก็เหลือเพียงไม่กี่คนในห้องทดลองแล้ว หลายคนตายไปเพราะความกดดันทางจิต ในขณะที่ผู้ที่รอดชีวิตพัฒนาความสามารถพิเศษบางอย่าง แม้ว่าจะมีผลข้างเคียงคือการกลายเป็นสัตว์ที่ไร้สติก็ตาม

มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถรักษาจิตใจให้คงสติไว้อยู่และคงไว้ซึ่งความสามารถพิเศษของพวกเขาได้ ซานะและรินะเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น มีพวกเธอมีทั้งหมด 7 คน และพวกเธอก็วางแผนที่จะหลบหนีจากนรกที่อยู่มาตลอดชีวิตนี้ด้วยกัน พวกเธอไม่เคยเห็นอะไรเลยนอกจากกำแพงที่กักขังพวกเธอ เพียงเสียงกระซิบของท้องฟ้าที่กว้างใหญ่เท่านั้นที่เข้าถึงหูของพวกเธอ ถูกทารุณโดยผู้ทรมานที่มอบความหวังและทำลายมัน

พวกเขาทุกคนคือสัตว์ประหลาดที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำลายจิตใจของพวกเธอ แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดโอกาสขึ้น และพวกเธอทั้ง 7 คนก็ได้ดำเนินแผนตามที่วางไว้นานแล้ว สิ่งที่น่าขันก็คือมีเพียงแค่ซานะและรินะเท่านั้นที่เป็นผู้หนีรอดออกมาได้ในขณะที่คนอื่นๆ เสียชีวิต

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงที่แก้มของซานะ ซึ่งเธอก็เช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว ขาของเธอแยกออก เธอยังคงถูกครอบงำโดยความทรงจำ เธอได้ร้องไห้ไปนับครั้งไม่ถ้วนในอดีต และตอนนี้ไม่มีน้ำตาเหลือให้ร้องอีกแล้ว

‘พอคิดว่าเรารอดมาได้แล้ว…’

การรอดจากสถานที่นั้นไม่ใช่จุดจบสำหรับพวกเธอ ซานะและรินะพบว่าตัวเองอยู่ในทะเลทราย เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับสิ่งที่นอกเหนือจากกำแพงเหล็กเย็น แต่โชคชะตากลับเล่นตลกโหดร้ายกับพวกเธอ เพราะประสบการณ์ใหม่นี้เกือบจะทำให้พวกเธอตาย พวกเธอไม่รู้เรื่องการเอาตัวรอดเลย ซึ่งพวกเธอควรจะตายไปในดินแดนที่ร้อนจัดและกลายเป็นอาหารของนกแร้งที่ครอบครองท้องฟ้าในวันนั้นไปแล้ว

แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ทั้งหมดเป็นเพราะเขา…

‘พวกเราควรตายไปแล้วในวันนั้น…’

ตอนนั้นซานะไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าถ้าออสตินไม่ปรากฏตัวในตอนนั้น พวกเธอคงตายไปแล้ว และถึงแม้พวกเธอจะรอดมาได้ พวกเธอก็คงจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่กว่าเดิม เพราะพวกเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกจริงๆ เลย พวกเธอเหมือนทารกแรกเกิดที่พร้อมจะถูกเอาเปรียบ

ซานะและรินะในตอนนั้นไม่ต่างจากสัตว์ที่ไม่รู้จักการเอาตัวรอดในโลกนี้ ซานะเชื่อเสมอว่าออสตินคือสิ่งที่ดีที่สุดที่โชคชะตาได้มอบให้พวกเธอ เธอเชื่อว่าหลังจากการทรมานทั้งหมดที่พวกเธอผ่านมา ออสตินเป็นความช่วยเหลือเดียวที่โลกได้มอบให้

‘พวกเราทั้งคู่ค่อนข้างดื้อรั้นเลยในตอนนั้น…’

ความคิดเหล่านั้นทำให้เธอหัวเราะเบาๆ เธอจำได้ว่าพวกตัวเองทำตัวป่าเถื่อนแค่ไหนต่อออสติน ทำตัวเหมือนสัตว์ที่พร้อมจะกัด เธอจำได้ถึงรอยแผล, คำสบถและการโจมตีที่พวกเธอทำ แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่เคยมีความเกลียดชังต่อพวกเธอเลย เขาสามารถหลอกลวงพวกเธอได้ง่ายๆ แต่เขาก็ไม่ทำ เขาสอนพวกเธอเกี่ยวกับโลกและให้ชีวิตใหม่แก่พวกเธอ

“หนูจะตอบแทนคุณยังไงดี…”

ซานะพูดออกมาดังๆ พร้อมกับค่อยๆ จับหัวใจของตัวเองที่เต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม ในอดีต เธอจะถือว่ามันเป็นสัญญาณของความกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า และสักพักเธอก็คิดว่ามันเป็นเช่นนั้น แต่ชีวิตอันแสนสั้นของเธอในโลกแห่งความเป็นจริงได้สอนเธอมากกว่านั้น เธอได้เข้าใจแล้วว่าความรู้สึกที่ไหลผ่านร่างกายของตัวเองไม่ใช่ความเจ็บป่วย

ในทางหนึ่งมันเป็นความเจ็บป่วย – ความเจ็บป่วยจากความรัก…

รอยยิ้มเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซานะขณะที่เธอควงมีดในมือ ออสตินได้ให้สิ่งต่างๆ แก่พวกเธอมากมายโดยไม่ขอสิ่งใดตอบแทน ตลอดเส้นทางเขากลายเป็นสมาชิกคนที่ 2 ของครอบครัวเธอ ซึ่งในไม่ช้าก็กลายเป็นความรัก เขาคือชายที่เธออยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย

“เขาจะยอมรับเราไหมนะ?”

ซานะถามออกมาดังๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอไม่ได้ไม่รู้ถึงความหล่อเหลาและเสน่ห์ของออสติน และการที่เห็นผู้หญิงคนอื่นพยายามเข้าหาเขาทำให้มือเธอคันอยากจะใช้มีดทิ่มหัวพวกเขา

ซานะไม่ได้เป็นชนชั้นสูง เธอไม่ได้สวยเหมือนผู้หญิงที่ล้อมรอบออสติน หรือฉลาดเหมือนพวกเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอหนักใจ สิ่งที่เธอมีคือพลังที่ไม่เคยทรยศเธอ แต่ในสนามรักนั้นเธอไม่แม้แต่เป็นสาวที่แข็งแกร่งที่สุดที่ออสตินรู้จัก

“แล้วทำไมเขาถึงจะเลือกเราหล่ะ?”

เธอถามอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีคนฟัง จิตใจของเธอเดินไปตามเส้นทางเดิมอีกครั้ง แต่เธอสะบัดความคิดเหล่านั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ความเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอขณะที่เธอโจมตีเป้าหมายอื่นในห้อง มีดในมือของเธอเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและตัดพวกมันทั้งหมด

‘ระ-เราอยากให้เขารัก!’

เธอกรีดร้องในใจ และตอนนั้นเองที่มีดในมือเธอพูดขึ้นด้วยเสียงเหมือนงู

‘บางทีเราอาจจะช่วยได้…’

…..

มุมมองของรินะ :

“น่าเบื่อจัง…”

รินะพูดขณะนอนอยู่ในห้องฝึกซ้อมด้วยหูเหมือนกระต่ายของเธอที่ตกลงมา ผมสีชมพูของเธอแผ่กระจายอยู่รอบห้อง และดวงตาสีชมพูของเธอที่มองไปยังเพดาน เธอเพิ่งกลับมาจากการประลองครั้งสุดท้าย และจำนวนการชนะอย่างต่อเนื่องก็ทำให้เธอไม่สามารถรับการประลองได้อีกในขณะหนึ่ง

“ฮึ่มมม…มีแต่พวกอ่อนแอ…”

เธอพึมพำด้วยดวงตาที่แคบลง ไม่มีใครให้การต่อสู้ที่ดีแก่เธอได้เลยและความสามารถใหม่ที่เธอได้รับทำให้การต่อสู้ของเธอง่ายขึ้น

‘อยากสู้กับออสตินจัง…’

เธอคิดด้วยรอยยิ้มที่เป็นครึ่งหนึ่งความหิวกระหายในการต่อสู้และครึ่งหนึ่งของความอ่อนโยนที่กระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่สวยงามของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสับสน

‘อึ๊กกก…มันมาอีกแล้ว’

เธอคิดขณะจับหัวใจ

เธอเป็นแบบนี้มาซักพักแล้ว และยังคงเป็นอยู่ต่อไป—ปัญหาของหัวใจที่เต้นเร็วมากเมื่อเธอคิดถึงออสติน สถานการณ์ที่เธอคิดว่าจะดีขึ้นกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ทำให้ชีวิตประจำวันของเธอยากลำบากขึ้น

เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดถึงเขา หัวใจของเธอจะเต้นเร็วกว่าที่จะควบคุมได้ จิตใจของเธอรู้สึกอ่อนแอ และเธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่เหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง ด้วยเหตุผลบางอย่าง บริเวณส่วนล่างของเธอเองก็รู้สึกเสียวซ่าเหมือนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นกัน ทำให้ฮอร์โมนของเธอระเบิดออกมาเหมือนเขื่อนที่แตก และตอนนี้ ออสตินก็อยู่ในใจของเธอตลอดเวลา

“เราน่าจะทำอะไรบางอย่างกับเรื่องนี้แล้ว…”

รินะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขณะลุกขึ้น เธอยืดร่างกายช้าๆ ทำให้ทรัพย์สินที่อุดมสมบูรณ์ของเธอสั่นไหว ขณะที่เธอเดินออกจากห้องฝึกซ้อมและมุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาลของสถาบันอีกครั้ง จิตใจของเธอถูกครอบงำด้วยความคิดเกี่ยวกับออสติน และเธอก็รู้สึกถึงความเปียกตรงระหว่างขาของเธอ

ขณะที่เดินอยู่เธอก็รู้สึกถึงสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ตัวเอง แต่เธอก็เมินเฉยพวกมันและเดินต่อไป สายตาที่ปรารถนาของผู้ชายจ้องมาที่เธอ ซึ่งเธอคุ้นชินกับมันแล้ว ในความเป็นจริง เธอได้รับคำเชิญจากผู้ชายทรงพลังหลายคนจากกลุ่มเผ่ามนุษย์สัตว์ที่หวังจะยึดเธอเป็นของตัวเอง แต่เธอก็จัดการพวกเขาได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ด้วยการสนับสนุนจากออสติน ไม่มีใครกล้าท้าทายเธอเมื่อเธอซ้อมพวกเขาจนแพ้

‘เราเป็นหนี้เขาทุกอย่างจริงๆ…’

เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของตัวเองจะเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เมื่อเธอและซานะติดอยู่ในคุกที่ทำการทดลองพวกเธอเหมือนหนู 2 ตัว ตลอดชีวิตของเธอนั้นเป็นผู้นำและเป็นโล่ที่ไม่แตกสลายเพื่อปกป้องซานะ ซึ่งเธอถือว่าเป็นน้องสาวมาตลอด รินะเข้าใจตั้งแต่เด็กว่าโลกนี้เป็นที่ที่แย่มาก

มีเพียงน้องสาวของเธอเท่านั้นที่นำแสงสว่างมา แต่การมาถึงของออสตินทำให้เธอรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ใช่ที่ที่แย่นัก จิตใจของเธอจดจำการผจญภัยทั้งหมดที่พวกเธอทั้ง 3 คนได้ผ่านมาด้วยกันได้ และเธอก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกถึงปัญหามากมายที่ตัวเองก่อ ทำให้ออสตินต้องจัดการกับปัญหาพวกนั้นทั้งหมด

มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอัศจรรย์สำหรับเธอ และในใจของเธอนั้นเชื่อว่าออสตินเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เธอได้รับหลังจากความเศร้าที่เธอผ่านมา คำพูดและการกระทำของเขาทำให้ชนะใจเธอ และความภักดีของเธอก็อยู่ในมือของเขามาเสมอ เขาให้ความหวังและบ้านแก่เธอ ทำให้โลกนี้เป็นที่ที่ดีขึ้นมากสำหรับเธอที่จะมีชีวิตอยู่ และสำหรับสิ่งนั้น เขาจะได้รับความภักดีของเธอตลอดไป

สำหรับรินะผู้ซึ่งสาบานว่าจะไม่พึ่งพาใคร ออสตินกลายเป็นเสาหลักที่แข็งแรงและเป็นเพื่อนที่ดี—คำที่เธอไม่เคยคิดว่าจะใช้หรือรู้จัก สำหรับเธอนั้นเพื่อความอยู่รอด เธอต้องฆ่าทุกคนที่เธอรู้จัก ความมืดเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้จัก และออสตินคือแสงสว่างที่ทำให้เธอมองเห็น

เช่นเดียวกับซานะ ออสตินกลายเป็นครอบครัวของเธอ และสำหรับเขา เธอจะยอมเป็นศัตรูของทั้งโลกหากเขาต้องการ

รินะตกอยู่ในความคิดจนกระทั่งมาถึงห้องพยาบาลส่วนตัวสำหรับผู้หญิง เมื่อเข้าไปข้างในแล้วเธอก็อธิบายอาการทั้งหมดของตัวเองให้ผู้รักษาฟัง ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอด้วยสีหน้าประหลาดก่อนจะตอบกลับมา

“เธอรู้ว่านี่คือความรักใช่ไหม?”

“เอ๋?”

เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของรินะ ผู้รักษาจึงพูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“ฉันหมายถึงว่าเธอกำลังมีความรัก ความรักระหว่างชายและหญิง”

เธออธิบาย ซึ่งทำให้รินะสับสนมากขึ้นเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้คงต้องใช้เวลาสักหน่อยสินะ”

ผู้รักษาพูดขณะที่เธอล็อกประตูห้องและนั่งลงตรงหน้ารินะ

ขณะที่เธอเริ่มอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับความรัก ทำให้มุมมองของรินะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงเธออย่างช้าๆ