The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 171

ตอนที่ 171 แสงแปลกๆในดวงตาของมัน

กระสุนปืนใหญ่ทั้งหมดหยุดลงเนื่องจากคําขู่ของเจียงหลิวเย่

“ไม่ใช่ว่าฉันสั่งให้ยิงปืนใหญ่ตั้งรับอย่างเดียวหรือยังไง? แมวตัวไหนกันที่บุกขึ้นไปจนถึงยอดเขา?!” เจิ้งทานไม่คิดว่าแผนของเขาจะมีการผิดพลาด มันหยิบกล้องส่องทางไกลส่องดูบนยอดเขา “ขอเห็นหน้ามันหน่อย…”

เจิ้งทานมองผ่านกล้องส่องทางไกลไปบนยอดเขา เขาเห็นสิ่งมีชีวิตตัวสีขาวราวกับหิมะอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงคนหนึ่ง

ราชันย์…เหมียว?

เจิ้งทานใบ้รับประทานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในขณะที่หวังลิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเจียงหลิวเย่ เขาก็ยังคงค้นหาเจิ้งทานต่อไปและในที่สุดเขาก็พบมันพบว่ามันยังคงอยู่ที่ตีนเขา หวังลิ่งถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และในทํานองเดียวกันเขาก็ชื่นชมในตัวเจิ้งทานที่คิดแผนเช่นนี้ได้

ในการควบคุมแมวกว่าหมื่นตัวในสนามรบ เจิ้งทานสามารถทําให้ไม่เกิดการสูญเสียได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังต้อนนักฆ่าเงาสายธารให้มารวมตัวกันบนยอดเขาโดยใช้ปืนใหญ่อิตาลี่ ทําให้พวกเขาไม่กล้าลงมาจากยอดเขา

หวังลิ่งรู้สึกว่าเขาคงจะคิดมากเกินไป

เจิ้งทานนั้นเติบโตเร็วกว่าที่เขาคิดไว้

เขาหันหัวกลับไปมองผู้หญิงที่กอดเข้าไว้แนบหน้าอกของเธอ หวังลิ่งรู้ว่าคนคนนี้คือหัวหน้าแก๊งนักฆ่าเงาสายธาร

แต่ทว่าหวังลิ่งกลับพบความผิดปกติบางอย่าง เขารู้สึกถึงพลังวิญญาณเบาบางเกินไป

จากข่าวลือตัวจริงของหัวหน้าองค์กรเงาสายธารนั้นจะต้องมีระดับอยู่ที่แก่นแท้วิญญาณ

ด้วยความสงสัยเขาจึงใช้ตาสวรรค์ตรวจสอบและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ หัวหน้านักฆ่าคนนี้ไม่ใช่ตัวจริง คือมันเป็นตัวจริงแต่ไม่ใช่ตัวจริงของเธอ มันเป็นแค่เพียงร่างโคลนปั้นซึ่งเธอสร้างขึ้นมาโดยพลังวิญญาณของเธอ

เทียบกับวิชาร่างจําลองขั้นสูงของหวังลิ่ง ร่างโคลนปั้นนั้นมีพลังวิญญาณที่เสถียรกว่า ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเลยว่ามันจะหายไป แต่ข้อเสียของมันคือจําเป็นต้องอยู่ใกล้ร่างจริงเพื่อรับพลังวิญญาณอยู่สม่ำเสมอ ถ้าหากร่างโคลนนั้นได้รับความเสียหายภายนอก ร่างจริงก็จะได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน

ไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะตั้งป้อมอยู่ข้างบนยอดเขาไม่กล้าลงไปข้างล่าง ถ้าหากเป็นร่างจริงปืนใหญ่อิตาลี่คงไม่สามารถทําอะไรเธอได้

ช่างเป็นผู้หญิงที่ระมัดระวังตัว ยอมสร้างสิ่งนี้เป็นหลักประกันเพื่อไม่ยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าองค์กรเงาสายธารเจียงหลิวเย่นั้น มีความระมัดระวังตัวมากกว่าที่ใครจะคาดคิด แต่ถึงอย่างไรก็มีหนึ่งคนที่เธอไม่สามารถป้องกันได้

นั่นคือหวังลิ่ง

“ไอเจ้าพวกแมวบ้านรอกําลังเสริมของฉันมาก่อนเถอะ พวกแกต้องตายให้หมด!” เจียงหลิวเย่กอดรัดหวังลิ่งแน่นขึ้นในขณะที่เธอพูดกับตัวเองด้วยเสียงโทนต่ำ

หวังลิ่งจ้องมองหัวหน้านักฆ่าสาวด้วยสีหน้าเฉยเมย แม้ว่าเธอจะกอดรัดเขาแรงมากแต่มันก็ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย ด้วยจุดที่เขาอยู่นั้นค่อนข้างแปลกประหลาด ลูกบอลกลมๆสองลูกข้างหลังเขานั้นทําให้เขาเหมือนกําลังนั่งพิงโซฟาอยู่

แน่นอนว่าหวังลิ่งที่ไม่ใช่คนลามกแบบนั้น เขารู้ดีว่าสิ่งนี้มันไม่ถูกต้องและเขาก็ไม่ได้ชอบมันสักเท่าไร

ในขณะที่เขายังคงอยู่ในอ้อมกอดของนักฆ่าสาวในฐานะตัวประกัน หวังลิ่งบิดตัวนิดหน่อยเพื่อที่จะสลัดให้หลุดจากอ้อมแขนของหญิงสาว

“บ้าจริง!” เจียงหลิวเยไม่คิดว่าเจ้าแมวเปอร์เสียตัวสีขาวจะแข็งแรงขนาดนี้ เธอรีบยื่นมือออกไปเพื่อจะจับมัน เธอสัมผัสได้แค่เพียงปลายขนหางของเจ้าแมวเปอร์เซียตัวนั้น ก่อนที่มันจะลอยขึ้นไปบนกลางอากาศและมองลงมาที่เธอ

เธอคิดมาก่อนแล้วว่าเจ้าแมวตัวนี้มันอาจจะไม่ใช่แมวธรรมดา

เพราะตอนที่มันโผล่มา มันก็โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ หรือมันอาจจะใช้ของวิเศษบางอย่างเทเลพอร์ทมา?

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่” เธอจ้องไปยังหวังลิ่ง

และหลังจากนั้นเองเธอก็ได้รับคําตอบ….พลังวิญญาณมหาศาลถาโถมเข้ามาหาตัวเธอราวกับน้ำหลาก!

เจียงหลิวเย่เห็นแสงประหลาดส่องแสงออกมาจากดวงตาของแมวเปอร์เซีย

ไม่ใช่เพียงแค่เธอ แต่นักฆ่าทุกคนที่อยู่บนยอดเขาต่างขยับไปไหนไม่ได้เลย!

ทั้งเจียงหลิวเยีและโหมวลีต่างรู้สึกเหมือนเลือดของตัวเองโดนแช่แข็ง พวกเขาตัวแข็งที่อไม่สามารถขยับส่วนไหนของร่างกายได้เลย

นักฆ่าทุกคนที่ถูกตรึงร่างกําลังตกอยู่ในความหวาดกลัว ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถใช้วิชาใดได้เลย ซึ่งนั่นหมายความว่าสนามพลังป้องกันจะถล่มลงมาทันทีถ้าหากโดนปืนใหญ่ยิงเข้าใส่

หวังลิ่งมองลงมาทางตีนเขาที่ซึ่งเจิ้งทานกําลังถือกล้องส่องทางไกลส่องดูเขาและรอคําสั่งจากเขา

หวังลิ่งพยักหน้าให้จากตรงนั้น

ครู่ต่อมาเจิ้งทานก็สั่งให้แมวทุกตัวเปิดฉากยิงปืนใหญ่อีกครั้ง!

ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้มมมมม….

ข้างบนยอดเขาเต็มไปด้วยหมอกและฝุ่นควัน

เสียงระเบิดดังสั่นต่อเนื่องประมาณห้านาทีกว่าจะจบลง หลังจากควันทั้งหมดจางหายไปแล้ว นักฆ่าทุกคนนอนสลบด้วยท่านอนประหลาดหลายท่า บางคนตัวดําเป็นถ่าน แม้ว่าสะเก็ดปืนใหญ่อิตาลี่จะโดนตัว มันก็ไม่สามารถฆ่าคนเหล่านี้ได้ หวังลิ่งยืนอยู่ท่ามกลางดงระเบิดจากปืนใหญ่ จากนั้นเขาก็เดินไปเดินมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถ้าหากอยู่ในเกม ทุกคนคงเห็นคําว่า “MISS” ลอยขึ้นเต็มหัวของเขาแล้ว

เขาคํานวณความแรงของปืนใหญ่เรียบร้อยแล้ว มันสามารถสร้างอาการบาดเจ็บได้แค่นั้น

แค่สกัดการเคลื่อนไหวของพวกเขาก็น่าจะพอ ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้เหล่าแมวทําหน้าที่ไป

เมื่อเจิ้งทานมาถึงบนยอดเขาพร้อมกับหัวหน้าหน่วยคนอื่น แมวทั้งหมดมักจะเห็นนายพลของพวกเขานั้นสุขุมและเป็นแมวบ้าพลัง ตอนนี้เจ๋งทานกลับวิ่งเข้าไปสวมกอดหวังลิ่ง

หลวงพี่ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างอับอาย “…” “หัวหน้าอย่างน้อยก็เก็บอาการนิดนึง”

หวังลิ่ง: “…”

สําหรับเจิ้งทานนี่เป็นครั้งที่สองที่มันได้มีโอกาสพบราชันย์เหมียว ทุกอย่างเกิดขึ้นเป็นเพราะมันตื่นเต้นมากจนเกินไป

หลังจากที่มันสงบสติตัวเองได้แล้วมันก็กลับสู่สภาวะปกติ มันหันหลังไปสั่งให้ลูกน้องของมัน “พวกนายเข้าไปค้นหาข้างใน…”

ทางเข้าของศูนย์บัญชาการบนยอดเขานั้นซ่อนไว้ในบ่อน้ำได้อย่างแนบเนียน แต่เนื่องจากตอนนี้พวกนักฆ่าทั้งหมดนั้นไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ พวกแมวจึงสามารถเดินผ่านเข้าไปอย่างสะดวก

หวังลิ่งมองไปรอบๆเพื่อยืนยันว่านักฆ่าทั้งหมดถูกจัดการหมดแล้ว

ร่างโคลนปั้นของเจียงหลิวเยถูกทําลายจากแรงระเบิดเหลือแค่เพียงใบหน้าครึ่งหนึ่ง

ใบหน้าที่เหลือเพียงครึ่งนึงนั้นก็มีสภาพเหมือนแผ่นเปลือกโลกที่ปริแตกออกมา

เธอจ้องเขม็งไปทางหวังลิ่งอย่างไม่พอใจ ด้วยสภาพที่เหลือเพียงเท่านี้เธอยังคงพูดออกมาได้ “ตกลงแกเป็นตัวอะไรกันแน่?”

หวังลิ่งไม่ได้ตอบอะไรเขาปล่อยพลังวิญญาณบางส่วนออกไป เริ่มต้นเขาอยากจะใช้วิชากู้คืนความทรงจําเพื่อจะขโมยข้อมูลสําคัญ แต่โชคไม่ดีที่ข้างในร่างโคลนปั้นนั้นกลับว่างเปล่า

เขายังคงจําเป็นต้องตามหาร่างจริงของนักฆ่าสาว เพราะวิชากู้คืนความสงจํานั้นใช้ไม่ได้ผลกับร่างโคลนปั้น

และเนื่องจากว่ามันไม่มีอะไรในหัวก็แปลว่าร่างโคลนนั้นมันไม่มีค่าอะไรกับเขา

เขาเบิกตาขึ้นและส่งลําแสงออกจากตาทั้งคู่พุ่งตรงไปหาใบหน้าครึ่งซีกที่เหลือของหญิงสาว

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องใต้ดินที่ป้องกันแน่นหน้าในเมืองจิงหัว

ผู้หญิงซึ่งกําลังนั่งปิดตาขัดสมาธิอยู่ จู่ๆก็สําลักและไอเป็นเลือดออกมาจากปาก..