The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 186

ตอนที่ 186 แย่จริงที่เขาเป็นเกย์

เทพมือระเบิดก็ยังคงเป็นเทพมือระเบิดวันยังค่ํา ด้วยการที่เขาเป็นคนที่สนิทกับหวังลิ่งมากที่ สุดในโลกผู้ฝึกตน เขาเห็นหวังลิ่งนั้นมักจะชอบแอบดูแอบฟังและแอบทําอยู่เบื้องหลังตลอด และ ในบรรดาคนในกลุ่มแชทมีเพียงแค่เทพมือระเบิดและไม่กี่คนที่เคยเจอหวังลิ่งตัวเป็นๆ

เมื่อตอนหวังลิ่งอายุครบสิบขวบ ไฉ่เหรียนเฉินเหรินก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เคยเจอเขา แต่เธอก็ไม่รู้ว่าหลิงเงินเหรินในกลุ่มแชทคือเด็กผู้ชายที่เธอเคยเจอเมื่อตอนนั้น

หลังจากคิดอยู่นาน หวังลิ่งก็ตัดสินใจเห็นด้วยกับแผน

เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ชอบมาพากลและภาพนิมิตที่เขาเห็นผ่านตาสวรรค์ของเขาก็ยังคงไม่ชัดเจน หรือจะพูดให้ดี แม้ว่าหัวหน้านักฆ่าสาวจะสูญเสียพลังวิญญาณไป600ปี การหายตัวไปของพนักงานส่งอาหารจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า มันเป็นเรื่องยากที่จะตอบในตอนนี้

วันเสาร์ที่ 11 มิถุนายน สัปดาห์ที่ 7 ของปีการศึกษาที่ 1

หวังลิ่งและโทยะจอมอมตะได้นัดเจอกันที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากร้านสะดวกซื้อร้าง เมื่อหวังลิ่งถึงสถานที่นัดพบ เขามองเห็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีแต่งตัวค่อนข้างย้อนยุคและแบกน้ําเต้าไว้ข้างหลังยืนอยู่ข้างหน้าเก้าอี้ในสวนหย่อม

น้ําเต้าอันใหญ่บนหลังของผู้ชายคนนั้นกลายเป็นจุดสนใจ จนทําให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหยุดมอง

“สวัสดีค่ะ หนูขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ?” ก่อนที่หวังลิ่งจะเดินเข้าไปหา หวังลิ่งเห็นเด็กผู้หญิงกําลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดคุยกับผู้ชายคนนั้น จากนั้นเขาจึงหันไปมองก่อนที่จะพยักหน้าให้

เมื่อเด็กผู้หญิงได้รับอนุญาต เธอก็รีบถ่ายเซลฟี่กับผู้ชายคนนั้นหลายรูปด้วยกัน จนทําให้บรรดาผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆอิจฉา

เด็กผู้หญิงคนนั้นเลื่อนดูรูปที่เธอถ่าย ยิ่งเธอเลื่อนดูมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หล่อมาก! ถ้าหากเธอโพสต์รูปนี้ลงบนหน้าWeChatของเธอมันจะต้องทําให้ผู้หญิงที่อยู่รอบตารุกเป็นไฟอย่างแน่นอน

หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายรูป โทยะก็สังเกตเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกําลังเดินเข้ามาหา เด็กผู้ชายคนนี้สวมเสื้อเชิ้ทสีขาวและมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ เขาจึงหยิบเอารูปถ่ายที่เทพมือระเบิดส่งให้เขาเทียบดู… ผมสีดํา ตาปลาตาย และใบหน้าโป๊กเกอร์เฟซ นี่คือหลิงเงินเหรินอย่างไม่ต้องสงสัย!?

บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่คนอื่นต่างอยากจะมาถ่ายรูปคู่กับโทยะเช่นกัน แต่พวกเธอกลับเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกําลังเดินไปหาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

ทันใดนั้นเองทุกคนต่างเงียบกริบ คุณพระช่วย! นี่มันวันอะไรกัน พวกเราถึงได้พบเจอผู้ชายหน้าตาดีสองคนในตอนเช้าแบบนี้?!”

เหล่าสตรีในสวนสาธารณะเห็นว่าทั้งสองคุยกันก่อนที่จะพากันเดินจากไป

เด็กผู้หญิงที่ได้ถ่ายรูปกับโทยะไปก่อนหน้านี้จ้องรูปโทยะในมือถืออย่างโมโห พลางชําเลืองตามองแผ่นหลังของทั้งสองที่ค่อยๆเดินออกไป เสียดายคนหล่อๆแบบนี้ทําไมต้องเป็นเกย์ด้วยนะ…”

ในที่สุดก็ได้พบหลิงเงินเหรินตัวเป็นๆ” นี่เป็นสิ่งที่โทยะจอมอมตะคิดในใจ…แต่อันที่จริงแล้ว นี่เป็นการพบเจอกันครั้งที่สองของเขา ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว เมื่อเทพมือระเบิด และหวังลิ่งได้มาขอให้เขาช่วยเหลือและเขามีโอกาสได้เห็นหลิงเงินเหรินจากระยะไกลเท่านั้นเอง

ซึ่งจริงๆแล้วในตอนนั้นเป็นเพียงร่างแยกของหวังลิ่ง

ในตอนนั้นโทยะก็คิดว่าหลิงเงินเหรินดูเด็ก และการพบเจอกันครั้งนี้ก็ช่วยยืนยันถึงข้อนั้นได้ดี

ไม่ว่าผู้ฝึกตนจะพยายามคงสภาพรูปร่างหน้าตาไว้มากแค่ไหน ทั้งใช้สกินแคร์ยาบํารุง ยาลดอายุ ความเต่งตึงของผิวย่อมต้องเสื่อมสภาพตามวัยหรือตามพลังที่เพิ่มขึ้น แต่ในทางกลับกัน หวังลิ่งนั้นสามารถคงสภาพได้ทุกอย่างไม่มีเปลี่ยนแปลง!

“เขาทําได้ยังไงกัน??

โทยะยกมือขึ้นจับคางอย่างครุ่นคิดขณะที่มองหวังลิ่งด้วยความสงสัย

อพาร์ทเม้นหรูแห่งนี้อยู่ใจกลางของเมืองจิงหัวซึ่งมีราคาอยู่ที่ 20,000 หยวนต่อตารางเมตร ระบบรักษาความปลอดภัยก็เข้มงวด ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไป ด้วยน้ําเต้าขนาดใหญ่ผิดสังเกตบนหลังของโทยะ ทําให้รปภ.ที่ดูแลอยู่เดินเข้ามาขวางทันที่ที่หวังลิ่งและโทยะเดินมาถึงหน้าทางเข้า

รปภ.จ้องมายังพวกเขา “มาหาใครครับ?”

“พวกเขามาหาใครบางคน” โทยะตอบกลับไปตามความจริง

รปภ.จึงตอบกลับมาตามหน้าที่ “ถ้าหากคุณต้องการมาหาเพื่อน เจ้าของห้องจะต้องโทรมาหาพวกเราก่อน จึงจะสามารถให้พวกคุณเข้าไปได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าหากเป็นเจ้าของก็สามารถเข้าไปได้ในทันทีเลยใช่ไหม?” โทยะถามกลับไป

รปภ.ตอบกลับมาด้วยน้ําเสียงหนักแน่น “ใช่แล้วครับ!”

“โอ้” ชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสไลด์นิ้วเรียวของเขาบนหน้าจอไปมา และสามนาที หลังจากนั้นเขาจึงยื่นโทรศัพท์ไปให้รปภ.ดูบนหน้าจอเป็นใบเสร็จออนไลน์

เมื่อสามนาทีที่แล้วโทยะได้ทําการซื้อห้องหนึ่งยูนิตราคา 30 ล้านหยวน

หวังลิ่ง: “…”

ทั้งสองคนเดินตามทางเดินจากทางเข้าจนพบกับทางลงไปยังชั้นใต้ดิน

“เครื่องหอมล่อวิญญาณจะมีประสิทธิภาพดีเยี่ยมในการใช้งานครั้งแรก ฉันนําวัตถุดิบมันมาครบ ขอเวลาห้านาทีในการสร้างมัน ถ้าหากพวกพนักงานส่งอาหารถูกฆ่าจริง ฉันจะนําวิญญาณพวกมันใส่น้ําเต้าอันนี้ น้ํามนต์ข้างในจะทําให้พวกมันไม่สามารถหนีไปไหนได้” โทยะวางน้ําเต้าลงบนพื้นขณะที่มองมาทางหวังลิ่ง

หวังลิ่งพยักหน้า และในขณะเดียวกันเขาก็มองไปยังทางร้านสะดวกซื้อร้างที่อยู่หลังกําแพงอย่างน่าสงสัย เขาค่อนข้างมั่นใจว่ามีบางคนอยู่ข้างในนั้นและเป็นคนมีฝีมือเสียด้วย

เขารู้ว่ามีกําแพงพลังวิญญาณบางอย่างถูกสร้างขึ้นล้อมรอบร้านสะดวกซื้อ และพลังวิญญาณทั่วไปก็ไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ แน่นอนว่าเขาสามารถใช้พลังวิญญาณของเขาฝามันเข้าไปได้ แต่นั่นหมายถึงอีกฝ่ายก็จะรู้ตัวด้วยเช่นกัน

มันไม่มีทางเลยที่หัวหน้านักฆ่าสาวที่สูญเสียพลังวิญญาณไป600ปี จะสามารถสร้างกําแพงพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้

“คนในกลุ่มพูดถูก นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ” โทยะจ้องไปยังร้านสะดวกซื้อ ประสาทการรับรู้ของนักเล่นแร่แปรธาตุหรือนักปรุงยานั้นดีกว่าคนทั่วไปหลายเท่า เขาสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นของตัวยาหลายแขนง ดังนั้นเขาจึงรับรู้ได้ถึงพลังงานแปลกประหลาดบางอย่างจากข้างในนั่น

“รุ่นพี่ ใส่เสื้อตัวนี้ก่อนที่จะเดินไป” เมื่อพูดจบโทยะก็หยิบเอาเสื้อพนักงานส่งอาหารที่ไฉ่เหรียนเจินเหรินส่งมาให้ แม้ว่าคุณภาพมันจะไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

ตัวอักษร “Mi” ปักอยู่กลางหลังชุดพนักงานส่งอาหารนั้นทําให้หวังลิ่งนึกถึงชุดนักเรียนของโรงเรียนอันดับที่60

เขาคิดว่าคนออกแบบสองชุดนี้คงเป็นคนคนเดียวกัน

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว โทยะมองดูหวังลิ่งอย่างพินิจพิเคราะห์ และรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง “อืม.รุ่นพี่ได้นําอาหารติดตัวมาบ้างไหม?”

พวกเขาตัดสินใจที่จะปลอมตัวเป็นพนักงานส่งอาหารแล้ว พวกเขาต้องแสดงให้สมจริงที่สุด มันคงน่าสงสัยถ้าหากพนักงานส่งอาหารไม่มีอาหารมาส่ง

แน่นอนว่าหวังลิ่งได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว มีแสงเรืองออกมาจากมือขวาของเขาและจากนั้นเองก็มีถุงพลาสติกปรากฏขึ้นในมือ

ภายในถุงมีขนมบะหมีรสเกี่ยวน้ําซึ่งปของเขาเป็นคนทําขึ้นเมื่อคืน

โทยะเห็นขนมบะหมีที่อยู่ในถุงพลาสติกแบบลวกๆนั่นทําให้เขาไม่กล้าแสดงความเห็นใดออกมา