The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1067 ฮ่องเต้ผู้ไม่ต้องการเป็นขันที ไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี

ไม่มีใครคาดคิดว่าในช่วงกลางดึกฮ่องเต้จะลุกขึ้นมาทันทีและยิ่งคาดไม่ถึงสิ่งที่เขาโยนออกมาแล้วเป็นงูกองเล็ก ๆ
งูทุกตัวมีความยาวเท่ากับฝ่ามือพวกมันมีขนาดเล็กมาก แต่มีจำนวนมากเกินไปดังนั้นผู้คนตัวสั่นเมื่อชำเลืองมองเพียงแวบเดียว แม้แต่พวกขันทีก็ไม่กล้าเข้าใกล้ พวกเขายืนตัวแข็งอยู่กับที่จ้องมองฮ่องเต้ ในขณะที่ถูกแยกด้วยฝูงงูที่ถูกโยนออกมาราวกับว่าฮ่องเต้เป็นสัตว์ประหลาด ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ฮ่องเต้รู้สึกว่าอวัยวะของเขาใกล้จะถูกโยนออกไปแต่ความรู้สึกคลื่นไส้ยังคงมีอยู่ เมื่อเขาอ้าปากของเขา งูอีกตัวหนึ่งก็ออกมาจากปากของเขา
เขารู้สึกตกใจกลัวและตัดสินใจหลับตาไม่มองอีกต่อไป เขายังคงขว้างไปและพระชายาหยวนกุ๋ยที่เห็นภาพนี้จากที่นอน นางตกใจนึกถึงสิ่งหนึ่งที่อาจารย์กู่เล่าเรื่องนี้ เมื่อนางเห็นสิ่งที่ฮ่องเต้ปาออกมา และสิ่งที่เขาโยนขึ้นมาคืองูตัวเล็ก ๆ ทักษะกู่ถูกกำจัดออกไป และกู่มรณะที่หัวใจไม่สามารถลบออกได้ ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมีคนใช้ชีวิตของพวกเขาเพื่อต่อสู้กับเขา ฆ่ากู่ชีวิตตายก่อนที่เขาจะตาย
ด้วยการตายของกู่ชีวิตคนที่เลี้ยงกู่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ พระชายาหยวนกุ๋ยเข้าใจสิ่งนี้ คนผู้นั้นตายแล้วหรือยัง นางไม่กล้าที่จะเชื่อเรื่องทั้งหมดนี้ คนผู้นั้นเป็นอาจารย์กู่ เขาจะตายได้อย่างไร? มีคนต่อสู้กับกู่ชีวิตของพวกเขาจริง ๆ หรือ ? มีใครบางคนที่มีกู่ชีวิตที่น่าทึ่งมาก
พระชายาหยวนกุ๋ยรู้สึกอ่อนแอนางกลัวเกินไปเมื่อกู่ในร่างกายฮ่องเต้ตายไป นางจะยังมีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ? แต่ตอนนี้เขากำลังอาเจียนงูออกมาอยู่ นางควรทำอย่างไร ?
เมื่อเห็นจำนวนของงูบนพื้นเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากและเห็นว่าบรรดาขันทีและนางกำนัลไม่กล้าเข้าใกล้ หลังจากคิดสักครู่ ทันใดนั้นนางก็มีความคิดที่จะหนีไป !
ใช่แล้วฉวยโอกาสตอนที่ฮ่องเต้ยังไม่ได้สติเต็มที่ นางต้องวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว บ่าวรับใช้และทหารองครักษ์ในพระราชวังฮ่องเต้ทุกคนอยู่ใต้บังคับบัญชาของซวนเทียนโม อย่างน้อยที่สุดนางก็สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้
เมื่อนางคิดอย่างนี้พระชายาหยวนกุ๋ยไม่รีรออีกต่อไปแล้ว นางใส่เสื้อผ้าของนางอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าใส่ถูกหรือไม่ และไม่มีเวลาคิดมาก นางลุกจากเตียงแบบนี้ จากนั้นนางวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่สวมรองเท้า
บรรดาขันทีและนางกำนัลยังไม่ได้สติกลับมาพวกเขากลัวฉากที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขายังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่พระชายาหยวนกุ๋ยต้องการทำ พวกเขาดูเฉพาะสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าของพวกเขาด้วยความงุนงง บางคนถึงกับแสดงอาการรังเกียจ แม้ว่าหยูซู่จะมีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่เมื่อเห็นเจ้านายของนางวิ่งหนี นางก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งตามหลังพระชายาหยวนกุ๋ยไป
ฮ่องเต้โยนงูจนเขารู้สึกเวียนศีรษะแต่ในช่วงเวลานี้เขายังคงรู้สึกว่าคนบนแท่นบรรทมออกไปแล้ว เขาใช้มือของเขาดึงไว้โดยไม่รู้ตัว ต้องการหยุดพระชายาหยวนกุ๋ย เขาต้องการบีบคอนางจริง ๆ แต่เมื่อเขาหลับตาเขาจะจับถูกตัวนางได้อย่างไร เขาดึงเสื้อผ้าได้เพียงมุมเดียว และพระชายาหยวนกุ๋ยก็บินหนีไปราวกับสายลม
ฮ่องเต้โกรธมากตะโกนด้วย“อ่า” แต่เสียงโห่นี้ทำให้บ่าวรับใช้ต้องถอยไปไม่กี่ก้าว ในที่สุดเขาก็เลิกโยนเงยหน้าขึ้นมองดูด้วยความโกรธ พูดเสียงดัง “เราเป็นสัตว์ประหลาดหรือ ? พวกเจ้ายืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไร ? ” เมื่อเขาตะโกนสิ่งนี้ เขายังคงรักษาตำแหน่งที่ถูกกระแทกอยู่บนที่นอน ครึ่งร่างของเขายื่นออกมา หัวของเขายกสูงขึ้น เนื่องจากเส้นเลือดของเขาโป่งออกมาด้วยความโกรธ และยิ่งกว่านั้นเขาสนุกกับตัวเองก่อนหน้านี้และไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าของเขา ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง ทำให้ทุกคนดูจะตกตะลึง และพวกเขาไม่กล้ายืนยันว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาเป็นฮ่องเต้หรือไม่
ฮ่องเต้รู้สึกหมดหนทางอย่างมากแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรนี้ ถึงแม้ว่าบ่าวรับใช้เป็นของเขา แต่ทำไมเมื่อเขาต้องการพวกเขามากที่สุด ทุกคนถึงกลัวเขา “จางหยวน ! จางหยวนอยู่ที่ไหน ? ” เขาตะโกนเสียงดัง ความทรงจำของเขาคลุกเคล้าและจดจำสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วว่าทำไมจางหยวนไม่อยู่ที่ห้องโถงจาวเหอ เขากัดฟันของเขาและมีแรงกระตุ้นให้ฉีกพระชายาหยวนกุ๋ยออกจากกัน เสี่ยวหยวนจื่อ เขาปฏิบัติต่อเสี่ยวหยวนื่ออย่างนั้นและส่งเขาไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ไปยังสถานที่นั้น ‘เขาจะถูกทารุณจนกว่าจะเหลือเพียงผิวหนังหุ้มกระดูก’ ฮ่องเต้เริ่มตื่นตระหนกกับความคิดนี้มากขึ้น และตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “ไปเร็ว ! ไปที่ตำหนักจิงซีเร็ว และเรียกจางหยวนมาหาข้า ! ” ในช่วงเวลานี้ทุกคนกลัวเขา ทุกคนกลัวงูบนพื้น และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่ฮ่องเต้ก็รู้ตราบใดที่จางหยวนอยู่ใกล้ แม้ว่าเขาจะโยนสิ่งที่มีพิษมากกว่านี้ จางหยวนก็จะช่วยเขาโดยไม่ลังเล มีเพียงเสี่ยวหยวนจื่อของเขาเท่านั้นที่จะไม่กลัวสิ่งใดและทำทุกอย่างเพื่อเขา บ่าวรับใช้เหล่านี้ไร้ประโยชน์ !
เมื่อพวกเขาได้ยินว่าฮ่องเต้ต้องการจางหยวนในที่สุดคนเหล่านี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เดินออกจากห้องโถงชั้นในของห้องโถงจาวเหอ วิ่งไปที่ตำหนักจิงซี ตราบใดที่พวกเขาสามารถออกจากสถานที่แห่งนี้ได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงว่าเป็นหน้าที่อะไร
การจ้องมองของฮ่องเต้จางลงเขาจำบ่าวใช้เหล่านั้นได้ มีคนหนึ่งที่รู้จักกันในชื่อหวู่หยิง สวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่จางหยวนสวมก่อนหน้า นั่นคือหัวหน้าขันทีใหม่ที่เขาเลื่อนตำแหน่งในช่วงเวลานั้น เขาเป็นคนตาบอดหรือคนโง่ เขาจะส่งเสริมคนนี้ให้มาแทนที่เสี่ยวหยวนจื่อได้อย่างไร เสี่ยวหยวนจื่อหยุดพระชายาหยวนกุ๋ยเท่านั้น และเขาส่งอีกฝ่ายไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด?
บ่าวรับใช้ออกจากห้องโถงและอาการคลื่นไส้ของฮ่องเต้รู้สึกลดลงมาก งูบนพื้นยังคงสร้างภาพที่น่าตกใจ แต่สิ่งที่ดีคืองูเหล่านั้นตายหมดแล้วและไม่เลื้อยไปรอบ ๆ และในเวลานี้เขาไม่มีทางที่จะจัดการงูได้ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น และเขาก็เริ่มคิดอย่างตื่นตระหนกเกี่ยวกับพวกเขามากขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับเข า? ทำไมเขาถึงหลงใหลพระชายาหยวนกุ๋ยกะทันหัน และองค์ชายแปดนั้นเขาจำได้อย่างชัดเจนถึงการพิจารณาลงโทษเขาถึงการประหารชีวิตตั้งแต่แรก ทำไมเขาถึงปล่อยตัวอีกฝ่ายอย่างกะทันหัน? เขาไม่เพียงแต่ปล่อยอีกฝ่ายเท่านั้น เขายังมอบความรุ่งโรจน์เช่นนี้ให้กับอีกฝ่าย ? ในช่วงงานเลี้ยงฉลองขึ้นปีใหม่ของฮ่องเต้ เขายังเลื่อนตำแหน่งให้พระชายาหยวนกุ๋ย และสัญญากับองค์ชายแปดถึงตำแหน่งองค์รัชทายาทในอนาคต ทั้งหมดนี้ด้วยเหตุผลอะไร
เขาไม่เข้าใจไม่ว่าเขาจะคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มากแค่ไหนและอะไรที่ทำให้สับสนมากกว่านั้นคือเขาแข็งแรง ดังนั้นทำไมเขาถึงอ้วกออกมาเป็นงู ?
มีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในใจของฮ่องเต้เขาลุกขึ้นจากที่นอน แต่ยังคงอยู่ในความมึนงง เขาลืมที่จะใส่เสื้อผ้าและครุ่นคิดอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับสิ่งไร้สาระที่เขาทำในช่วงเวลาเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกในใจ
ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งตื่นตระหนกยิ่งเขารู้สึกเศร้ามากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งความโปรดปรานที่เขามอบให้กับพระชายาหยวนกุ๋ยในช่วงกลางคืนเหล่านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขารู้สึกว่าเขาน่ารังเกียจและสกปรกเป็นพิเศษ เขาลูบมือของเขาเองแล้ว ถูร่างของเขาเองโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเขาต้องการที่จะถูผิวชั้นหนึ่งของเขา แต่แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น ความรู้สึกของความสกปรกไม่หายไป กลิ่นกายจากพระชายาหยวนกุ๋ยยังคงลอยอยู่รอบเตียงนี้ และเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ Aileen-novel
ฮ่องเต้นั้นค่อนข้างเมามันไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเขาเป็นคนไร้สาระโดยที่หยุนเปี้ยนเปี้ยนฉลาดมาก นางไม่สามารถรู้ได้ เขาควรทำอะไรตอนนี้ เขายังมีทางออกอยู่หรือไม่ ?
ฮ่องเต้ทรุดตัวลงบนเตียงรู้สึกถึงปัญหามากมาย เขาร้องไห้อย่างขมขื่น รู้สึกกลัวความเกลียดชังและหมดหนทาง เขาทำให้ตำหนักในกลายเป็นเช่นนี้ เขาจะเผชิญหน้ากับเปี้ยนเปี้ยนในอนาคตได้อย่างไร พวกเขาสองคนมีพัฒนาการที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ เขาจะสามารถเข้าไปในตำหนักศศิเหมันต์ได้อย่างไร แต่โดยไม่คาดคิด ทันใดนั้นเขาก็สับสนและทำลายความหวังที่เขาสร้างขึ้นด้วยความพยายามมานานกว่ายี่สิบปี เขาชื่นชอบพระชายาหยวนกุ๋ยอีกครั้งและเลิกสนใจเปี้ยนเปี้ยน เมื่อเปี้ยนเปี้ยนเพิกเฉยเขาอีกครั้ง เขามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
ความคิดของฮ่องเต้สับสนและครุ่นคิดหาวิธีในไม่ช้าแต่ก็ปฏิเสธทั้งหมดในท้ายที่สุด ไม่มีวิธีในการชำระบาปของเขา ไม่มีวิธีการทำให้ร่างกายของเขาสกปรกอีกครั้ง เขาดูถูกความเป็นชายที่ผู้ชายภูมิใจ ตอนนี้มันดูสกปรกและไม่จำเป็นเลย
ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็ทำปฏิกิริยามากเขารู้สึกว่าเขาถูกผลักให้จนมุม ร่างนี้สกปรกมากจนเขารู้สึกเบื่อหน่าย เขาดูถูกเหยียดหยามตัวเอง อะไรคือจุดที่เก็บมันไว้ ?
เขาลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปที่กำแพงมีดาบอันล้ำค่าแขวนอยู่ที่นั่น เขาใช้มันในสนามรบเพื่อฆ่าศัตรูเมื่อเขายังเด็ก เป็นเวลาหลายปีที่เสี่ยวหยวนจื่อจะเช็ดมันเป็นการส่วนตัว มันวาวและคมมาก !
ฮ่องเต้ดึงดาบออกจากกำแพงเมื่อดาบถูกดึงออกมาจากฝัก โดยไม่ลังเลเขาก็แทงเข้าที่ร่างกายท่อนล่างของเขาด้วยกำลังแรง
ด้วยการโจมตีครั้งนี้เขาใช้ความมุ่งมั่นอย่างมากจริง ๆ เขาไม่ได้ทิ้งอะไรแม้แต่นิดเดียวเมื่อเห็น ‘น้องชาย’ ถูกตัดอย่างหมดจดด้วยการโจมตีครั้งเดียว เขาล้มลงบนพื้นด้วย ‘ตุ๊บ’ ในเวลาเดียวกัน เลือดที่ร่างกายส่วนล่างของเขาเริ่มย้อมสีพื้นอย่างรวดเร็ว
ฮ่องเต้รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยและนั่งลงในสระเลือด เห็น “น้องชาย” ซึ่งอยู่กับเขามาตลอดชีวิต การแสดงออกของเขาก็คือการปฏิเสธ
“ความยุ่งเหยิงทั้งหมดนี้เกิดจากเจ้า! ” เขาจ้องมองสิ่งนั้นและพูดกับตัวเองว่า “ทำไมเจ้าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ? ทำไมเจ้าไม่สามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจนว่าเจ้ากำลังเผชิญหน้ากับใคร เจ้าสกปรกเกินไป เราต้องทิ้งเจ้าไป นั่นคือเราที่ทำให้เจ้าผิดหวัง อย่าโทษเรา ตายไปโดยไม่ต้องกังวล ! เราจะไปกับเจ้าวันหนึ่ง และวันนั้น……อาจจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ ! ”
ในขณะที่ฮ่องเต้พูดเขารู้สึกถึงวิงเวียน เขามองหาขาโต๊ะและเอนไปข้าง ๆ มองประตูหลักของห้องโถงจาวเหอ ดูเหมือนว่ามีคนวิ่งเข้ามาใกล้แล้ว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงโห่ร้องเศร้าและโหยหวนมันเป็นเสียงที่คุ้นเคย เขาคือเสี่ยวหยวนจื่อของเขา ในขณะนี้เขากำลังตะโกน “ฝ่าบาท ! ฝ่าบาท ! ”
จางหยวนวิ่งเข้าไปในห้องและมองข้ามงูที่ยังคงอยู่บนพื้นและแม้กระทั่งวิ่งต่อหน้าฮ่องเต้พร้อมกับเหยียบงูตามทาง เมื่อเห็นว่าเลือดปกคลุมพื้น และดาบของฮ่องเต้ก็ยังถืออยู่ในมือ และสิ่งที่ตกลงมาบนพื้นซึ่งคุ้นเคยกับเขา แต่เขาก็เข้าใจทุกสิ่งในทันใด เขาก็คุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้พูด “ฝ่าบาท ! การแก้ไขยังสามารถทำได้ หากมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น การตัดสิ่งนั้นออกไป มันจะไม่งอกกลับมาพะยะค่ะ ! ฝ่าบาท ! ฝ่าบาทจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไรพะยะค่ะ ฝ่าบาทบ้าไปแล้วหรือพะยะค่ะ ? ”
เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาความรู้สึกของจางหยวนถูกเก็บกดและไม่มีทางที่จะปลดปล่อยออกมา เขานอนร้องไห้ทุกคืนในขณะที่รู้สึกเจ็บปวดโดยหวังว่าทุกวันว่าฮ่องเต้จะตื่นขึ้นมาและกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
และในวันนี้ในที่สุดก็มีคนเข้ามาในตำหนักจิงซีและพูดว่าฮ่องเต้ต้องการพบเขา และโดยไม่คาดคิดเมื่อทั้งสองพบกันอีกครั้ง ฮ่องเต้ก็ทำสิ่งที่โง่เง่า… เอาล่ะ ! ฮ่องเต้ผู้ไม่ต้องการเป็นขันทีไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี ต่อจากนี้ไปฮ่องเต้ก็เหมือนกับเขาในที่สุด
เมื่อเห็นฉากนี้ฮองเฮาที่ตามมาข้างหลังจางหยวนก็ตกใจมากเช่นกัน แต่สิ่งที่ดีคือนางได้สติกลับมาอย่างทันท่วงที พร้อมกับมีมาตรการตอบโต้อย่างรวดเร็ว นางสั่งเสียงดัง “ส่งคนไป ! เชิญพระชายาหยูและหมอเหยาเซียนให้รีบเข้ามาในพระราชวังทันที ! ”