The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1068 ความเกลียดชัง และความเสียใจของฮ่องเต้

เมื่อมีคำสั่งของฮ่องเต้มาถึงเฟิงหยูเฮงและคนอื่น ๆ ก็รวมตัวกัน และรออยู่ ผู้ปกครองกูซูได้บอกพวกเขาแล้ว เมื่อกู่ในร่างกายของฮ่องเต้ถูกกำจัดออกไป เขาจะโยนสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายกับกู่ของอีกฝ่าย หากกู่ชีวิตของอีกฝ่ายเป็นแมงป่อง ก็จะอาเจียนเป็นแมงป่องตัวเล็ก ๆ ออกมา ถ้าเป็นงูก็จะอาเจียนเป็นงูตัวเล็ก ๆ ออกมา สำหรับอาการที่หายากเช่นนี้ หมอหลวงไม่มีวิธีการรักษาใด ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องออกไปนอกพระราชวังเพื่อไปพบหมอเทวดา และในฐานะหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดของราชวงศ์ต้าชุน เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนจะเป็นตัวเลือกแรก
ดังนั้นเหยาเซียนจึงถูกพาไปที่ตำหนักหยูเมื่อไม่นานมานี้และในเวลานี้เมื่อเห็นบ่าวรับใช้ของพระราชวังมาเรียกพวกเขา พวกเขาต้องยอมรับทักษะของผู้ปกครองกูซู
สำหรับการเดินทางนี้เพื่อเข้าสู่พระราชวังนอกจากเฟิงหยูเฮง เหยาเซียน ซวนเทียนหมิง ซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนเก้อ และฟานเทียนหลี่ก็ไปเช่นกัน บ่าวรับใช้ในพระราชวังที่อ่านพระราชโองการประกาศว่ามีเพียงพระชายาหยูและหมอเหยาเซียนเท่านั้นที่ถูกเรียกตัว แต่คิดอีกครั้ง สถานการณ์ในพระราชวังดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาในฐานะบ่าวรับใช้จะมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง แต่ก็มีความรู้สึกว่าพระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปดจะสูญเสียความโปรดปรานในไม่ช้า ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ฟังการเตรียมงานของซวนเทียนหมิง
ฝ่ายฮ่องเต้ไม่ได้ยืนเคียงข้างและไม่ทำอะไรเลยเช่นกันเนื่องจากการเรียกผู้คนจากนอกพระราชวังมาช้า ฮองเฮาก็เรียกหมอหลวงมารักษาก่อน แต่เมื่อหมอหลวงเห็นพื้นที่ปกคลุมไปงูเต็มไปหมด เขาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และเขาล้มลงที่หน้าห้องโถง ไม่สามารถเดินเข้าไปได้
จางหยวนกังวลอย่างมากเขารีบวิ่งตรงไปลากหมอหลวงมาและได้ยินหมอหลวงกรีดร้องเสียงดังเมื่อเขาโดนตัวงู เขาตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “ถ้าเจ้าตะโกนอีก ข้าจะเอางูพวกนั้นยัดปากเจ้า ! จากนั้นโยนเจ้าเข้าสู่หลุมงู และให้เจ้าถูกงูกัดตาย ! เจ้าเป็นหมอและกลัวงู เจ้าจะเป็นหมอได้อย่างไร ? ”
ขันทีที่แสดงอำนาจของเขาก็น่ากลัวเหมือนกันนอกจากนี้หมอหลวงเห็นฮ่องเต้นั่งอยู่บนพื้นในขณะที่เปลือยกาย และสระเลือดที่ร่างกายส่วนล่างของฮ่องเต้เช่นเดียวกับ “น้องชายของฮ่องเต้” หล่นลงบนพื้น เขารู้สึกว่าสมองของเขาระเบิดพร้อมกับ “ความเจริญ” และตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ในทันที
แต่ถ้าเขารู้แล้วล่ะสิ่งนั้นถูกตัดออกไปแล้ว นอกจากช่วยห้ามเลือดให้ฮ่องเต้เพื่อรักษาชีวิตของเขาแล้ว มีวิธีการอื่นอีกหรือไม่ ? ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าลงและบอกฮ่องเต้ “ฝ่าบาท ข้าจะช่วยห้ามเลือดให้ฝ่าบาทก่อน แต่ยอดเขาหยางนี้ข้ากลัวว่ามันจะไม่สามารถยึดติดไว้ได้ขอรับ”
(หมายเหตุนักแปล:ยอดเขาหยางเป็นคำที่สามารถใช้เพื่ออ้างถึงอวัยวะเพศชาย)
ฮ่องเต้กำลังจะตายแต่การมาถึงของจางหยวนทำให้เขาฟื้นจิตวิญญาณ และได้ยินหมอหลวงพูดอย่างนี้ ในตอนนี้เขาโบกมืออย่างเหน็ดเหนื่อย “ไม่จำเป็นต้องติดมันอีก ข้าจะตัดมันเสียโดยเปล่าประโยชน์ มันสกปรกเกินไป ข้าคือคนที่ไม่ต้องการอีกต่อไป นำมันไปให้หมากิน ข้าไม่อยากเห็นมันอีก”
“แต่…”หมอหลวงเหงื่อตก เขาเป็นกังวลและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เขาอยากจะบอกว่า ถ้าไม่มียอดเขาหยาง ฝ่าบาทจะยังคงเป็นผู้ชายหรือไม่ ? ฮ่องเต้จะยังคงเป็นฮ่องเต้หรือไม่ ? แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ฮ่องเต้ก็อยู่ในวัยนี้แล้วและเขามีบุตรชายมากมาย ดังนั้นดูเหมือนว่าจะไม่มีผลกระทบมากนักว่าเขาต้องการหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงกลืนประโยคครึ่งหลัง และไม่กล้าที่จะเอาสิ่งนั้นไปให้หมากิน ดังนั้นเขาจึงโยนเรื่องนี้ไปที่จางหยวนโดยพูดว่า “เช่นนั้นข้าขอให้ขันทีจางหยวนจัดการกับมัน ข้าจะห้ามเลือดของฝ่าบาทก่อน”
จางหยวนไม่สนใจสิ่งที่เขาพูดและกระตุ้นให้อีกฝ่ายห้ามเลือดอย่างรวดเร็วจากนั้นหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาจากพื้นเขาพบกล่องและเก็บไว้ในนั้น กอดมันเหมือนของมีค่าแม้กระทั่งบอกฮ่องเต้ “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้หมากิน ในราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน ไม่มีสุนัขตัวใดมีโชคลาภที่จะกินมัน พระชายาหยูและหมอเหยาเซียนกำลังเข้ามาในพระราชวัง ในไม่ช้าหมอหลวงก็ไร้ประโยชน์ แต่ทั้งสองคนอาจมีวิธีที่จะต่อมันกลับเข้าไปใหม่ ! ” หลังจากพูดแบบนี้ เขาเห็นฮ่องเต้จ้องมองเขาด้วยความโกรธ แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแสงสะท้อนแบบนั้น ขันทีก็รู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างใน เพราะแสงจ้านี้แตกต่างจากเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ในเวลานั้นฮ่องเต้ทำตัวเหมือนเขาไม่รู้จักจางหยวน เขาปฏิบัติต่อจางหยวนในฐานะศัตรู แสงจ้าเป็นแสงจ้าจริง และการลงโทษเป็นการลงโทษที่แท้จริง แต่แสงจ้าในตอนนี้เหมือนว่าพวกเขากลับไปสู่อดีต พวกเขาจะทะเลาะกันและต่อสู้ตลอดเวลา และฮ่องเต้จะจ้องมองเขาแบบนี้และพูดคำพูดที่ดุร้าย แต่จะไม่มีวันลงโทษเขา ทั้งสองจะทะเลาะกันเมื่อพวกเขาต้องการมัน และวันเวลาจะผ่านไปอย่างมีความสุขสุดจะพรรณนา
เขาประคองกล่องไว้ในอ้อมแขนของเขาและไม่สามารถหยุดน้ำตาไหลออกมา ขันทียกมือขึ้นเช็ดพวกมันออกไปและพูดว่า “มันไร้ประโยชน์ แม้ว่าฝ่าบาทจะจ้องมองข้า ถ้าฝ่าบาททำได้ก็โยนข้าไปที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดอีกครั้ง ข้าจะขอร้องพระชายาหยูและหมอเหยาเซียนให้เชื่อมมันอย่างแน่นอน”
“บัดซบ! ” ฮ่องเต้สาปแช่งและเตะหมอหลวง “เบาหน่อย ! มันเจ็บ ! ”
หมอหลวงผู้นั้นรู้สึกว่าเขาถูกตำหนิอย่างผิดๆ และจ้องมองที่จางหยวนอย่างโศกเศร้าโดยคิดว่า ‘เจ้าคือคนที่เริ่มต้นมัน แต่ข้าเป็นคนที่ได้รับผลที่ตามมา ข้าเป็นหนี้เจ้ามาตั้งแต่ชาติที่แล้วหรือ ! ‘
แต่จางหยวนไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้และจ้องมองหมอลวงเช่นกันโดยกล่าวว่า “ทำไมเจ้ามองข้า เร็ว รีบห้ามเลือดให้ฝ่าบาท ! ถ้าฝ่าบาทบอกว่าเจ็บ เจ้าจะไม่ยอมแพ้หรือไม่ ? ฝ่าบาทเสียเลือดไปมากแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ เพราะเลือดไหลไม่หยุด จะถือว่าเป็นความผิดของเจ้าโทษฐานฆาตกรรม ! ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ยกโทษให้เจ้า ! ”
หมอหลวงสั้นสั่นเทาและออกซิเจนเกือบหมดจากการวิตกกังวลมากเกินไปฮ่องเต้ต้องการที่จะฆ่าตัวตาย และเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกตั้งข้อหาการฆ่าฮ่องเต้ ? อย่างไรก็ตามเขาเป็นหมอหลวงและไม่มีทางที่จะเปล่งเสียงออกมาได้ ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าเพื่อห้ามเลือดของฮ่องเต้ได้อย่างเงียบ ๆ อธิษฐานอย่างเงียบ ๆ ในหัวใจของเขาว่า ‘พระชายาหยูและเหยาเซยนโปรดมาเร็ว ๆ ‘ ! เขาสามารถเป็นอิสระได้เมื่อทั้งสองคนมา !
ในขณะนี้พระชายาหยวนกุ๋ยที่หนีไปได้กลับไปที่ตำหนักชุนชานของนางแล้ว เหตุผลที่นางยังคงกลับมาที่นี่ก็เพราะนางยังคงยึดมั่นกับความหวังครั้งสุดท้ายโดยคิดว่าอาจารย์กู่ยังไม่ตาย และทักษะกู่ของเขากำลังประสบเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ตราบใดที่มันยังสามารถปรับเปลี่ยนได้ ฮ่องเต้ยังอยู่ในการควบคุมของนาง ไอรีนโนเวล
นางกลับมาเก็บความรู้สึกไว้นางที่วิ่งกลับจากห้องนอนจากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้องลับนั้นเอง จากนั้นก็มองไปที่หนึ่งเห็นศพที่ลอยอยู่ในน้ำ และสระน้ำใสก็ย้อมเป็นสีแดงสด
พระชายาหยวนกุ๋ยสิ้นหวังอย่างแท้จริงนางก็ตัวแข็งทันที ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ขาทั้งสองของนางสั่นพั่บ ๆ กลิ่นอายแห่งความตายกำลังล่องลอยไปรอบ ๆ พื้นที่นี้ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางเหมือนนรกลากนางไปทีละเล็กทีละน้อย
“พระองค์! พระองค์ ! ” ข้างนอกห้องนอน หยูซู่ทุบประตูด้วยความสามารถทั้งหมดของนางพร้อมตะโกนเสียงดัง “พระองค์ ! พระองค์กำลังทำอะไรอยู่ข้างในเพคะ ? เวลานี้พระองค์ต้องคิดทำอะไรสักอย่าง ! พระองค์จะตายแบบนี้หรือเพคะ ! ” นางไม่รู้ว่านางสนมของฮ่องเต้หยวนกุ๋ยทำอะไรในช่วงสองสามเดือนนี้ แต่สำหรับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในอารมณ์ของฮ่องเต้ สิ่งนี้ไม่สามารถทำได้โดยไม่มีเหตุผล นางรู้ว่าต้องเป็นเจ้านายของนางที่ทำอะไรบางอย่าง สำหรับวิธีการที่ทำ นางไม่สามารถคาดเดาได้เลย แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พระชายาหยวนกุ๋ยเป็นเจ้านายของนาง เมื่อมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้านายของนาง นางจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายได้อย่างแน่นอน ดังนั้นด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน นางหวังว่าพระชายาหยวนกุ๋ยจะไม่ลากนางไปตายด้วย นางตะโกนเสียงดังและแนะนำแนวคิด “พระองค์ ! หาวิธีที่จะติดต่อกับองค์ชายแปด ให้องค์ชายแปดช่วยคิดเพคะ ! ”
เมื่อเอ่ยถึงองค์ชายแปดพระชายาหยวนกุ๋ยก็เริ่มมีสติกลับมา นางไม่คิดว่าบุตรชายที่ไร้ประโยชน์ของนางครึ่งหนึ่งสามารถช่วยนางได้แต่อย่างใด แต่ความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดของนางก็ถูกจุดประกายอีกครั้ง นางคิดแผนการหนีที่นางเตรียมไว้
เมื่อความคิดนี้มาจิตใจของนางมั่นคง ในขณะนั้นจ้องมองที่ห้องลับครั้งหนึ่งเดินออกมา แล้วปิดประตูราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเดินออกจากห้องนอนและบอกกับหยูซู่ว่า “ไปส่งคนไปที่ตำหนักจางหนิง และจับพระสนมหลี่ กล่าวว่านางใช้ทักษะกู่พื่อทำร้ายฮ่องเต้ และเราเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ และเมื่อข้าเห็นฮ่องเต้อ้วกออกมาเป็นงู ข้าก็นึกถึงพระสนมหลี่ ดังนั้นข้าจึงวิ่งออกมาเพื่อให้พระสนมหลี่ชดใช้สำหรับเรื่องนี้ ! ”
หยูซู่ไม่เข้าใจที่มาของคำเหล่านี้แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่พระชายาหยวนกุ๋ยกล่าว นางเต็มใจที่จะลองมันดีกว่ารอความตายของนางมาถึง ดังนั้นหยูซู่จึงพานางกำนัล 2 คนรีบวิ่งไปที่ตำหนักจางหนิงเป็นการส่วนตัว นางเรียกร้องให้ทหารองครักษ์ไปด้วย และเมื่อนางลากพระสนมหลี่ผู้งงงวยออกจากที่นอน นางก็กลับไปที่ห้องโถงจาวเหออย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขากลับมาเฟิงหยูเฮงและคนอื่น ๆ ได้เข้ามาในพระราชวังแล้ว เหยาเซียนก็โกรธที่ฮ่องเต้ทำร้ายตัวเองเช่นนี้ สำหรับเฟิงหยูเฮง นางเอื้อมมือหยิบกล่องจากแขนของจางหยวน จากนั้นจึงหันไปบอกฮองเฮา “ได้โปรดให้ทุกคนในห้องโถงชั้นในออกไป ข้าและท่านปู่กำลังจะใช้วิธีลับในการเชื่อมต่ออวัยวะของเสด็จพ่อ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เห็น”
ฮองเฮาไม่ได้สงสัยคำพูดของเฟิงหยูเฮงเลยนางพยักหน้าทันที และออกไปสั่งคำสั่ง ทุกคนออกจากห้องโถงชั้นในและเก็บกวาดงูบนพื้นในเวลาเดียวกัน
ในที่สุดมีเพียงเหยาเซียนและเฟิงหยูเฮงที่ถูกทิ้งไว้ในห้องโถงชั้นในเหยาเซียนก็โกรธมากจนเขาต้องการทุบตีฮ่องเต้ผู้นี้ แต่ไม่สามารถทำมันได้ ในตอนท้ายเพียงมองไปที่อีกฝ่ายและพูดด้วยความโกรธเคืองว่า “ในที่สุดปัญหานี้อาจไม่สามารถตำหนิฝ่าบาทได้ ใครบางคนควบคุมสภาวะจิตใจของฝ่าบาทด้วยทักษะกู่ ซึ่งนำไปสู่การกระทำที่ไร้สาระเหล่านี้ในช่วงสองสามเดือนนี้ สิ่งนี้เกิดจากทักษะกู่และไม่ใช่ความตั้งใจของฝ่าบาท ตราบใดที่สิ่งนี้ถูกตรวจสอบอย่างเหมาะสม จะไม่มีใครตำหนิฝ่าบาท แต่ทำไมฝ่าบาทถึงรุนแรงขนาดนั้นตัดอวัยวะของตัวเอง”
ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมองเหยาเซียนอย่างเย้ยหยันและพูดเหมือนว่าเขากำลังจะร้องไห้ “ข้าไม่ต้องการมัน ! มันสกปรกเกินไป ข้ารู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อเห็นมัน พวกเราปล่อยเปี้ยนเปิ้ยนและหมิงเอ๋อลง……” ขณะที่เขาพูดเขามองไปที่เฟิงหยูเฮง และพูดว่า “ข้าขอโทษด้วย อาเฮง”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางและให้คำแนะนำ“ท่านปู่พูดถูกแล้ว เสด็จพ่อถูกควบคุมโดยทักษะกู่ นี่ไม่สามารถตำหนิเสด็จพ่อได้ เราจะอธิบายให้เสด็จแม่เข้าใจ ไม่ต้องกังวล เราจะช่วยเสด็จพ่อเพคะ”
เหยาเซียนยังกล่าวอีกว่า“ฝ่าบาทรอมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว อีกยี่สิบปีก็ไม่ได้สร้างความแตกต่าง”
“ข้าไม่มีเวลาอีก20 ปี ! ” ฮ่องเต้พูดเสียงดัง “ข้าได้กลิ่นความตายบนตัวข้า ทุกอย่างที่ใต้อกของข้าอยู่ในดิน ข้าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ! ” เขาเริ่มร้องไห้ขณะที่เขาพูด โดยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำในช่วงสองสามเดือนนี้ เขายกมือขึ้นตบปากของเขาเอง จากนั้นเขาก็ร้องโหยหวนและพูดว่า “ทำไมเราถึงสับสน ? เราจะทิ้งเปี้ยนเปิ้ยนได้อย่างไร ? เราจะทิ้งหมิงเอ๋อได้อย่างไร ? ข้ายังพูดอีกว่าข้าจะมอบบัลลังก์ให้องค์ชายแปด ผู้ที่สมควรตายเช่นเขาจะคู่ควรกับบัลลังก์ของข้าได้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนมองหน้ากันทั้งคู่ถอนหายใจ นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถช่วยได้ ฮ่องเต้ได้สติกลับมาและจดจำทุกสิ่งได้ และสำหรับสิ่งเหล่านี้ พวกเขาคาดหวังว่าฮ่องเต้จะไม่สามารถยอมรับได้ แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ตัดน้องชายของเขาเองโดยตรง
เฟิงหยูเฮงมองยอดเขาหยางที่ดูน่าเกลียดแต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร พวกเขายังต้องต่อมัน พวกเขาไม่สามารถให้ฮ่องเต้กลายเป็นขันทีได้ ! ถ้าเป็นเช่นนั้นเมื่อฮ่องเต้กลับคืนสู่สวรรค์ในอนาคตด้วยร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเขา เขาอาจจะไม่สามารถเข้าไปในสุสานฮ่องเต้ได้ใช่หรือไม่ ?
นางเดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดว่า“เสด็จพ่อ ฟังข้าเถอะ มาคุยเรื่องนี้กันก่อน เสด็จพ่อต้องรักษาตัวให้หายดี ยังมีคนบาปจำนวนมากที่รอให้เสด็จพ่อจัดการกับพวกเขาด้วยตัวเอง ! ”
คำพูดเหล่านี้กระตุ้นฮ่องเต้ทันใดนั้นเขาก็ตื่นเต้น “ถูกต้อง ! คนเจ้าเล่ห์ ! และบุตรชายผู้ทรยศ ! ข้าต้องให้พวกเขาพบจุดจบอย่างเลวร้ายที่สุด ! ”