The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1072 เห็นได้ชัดว่าข้าทำเช่นนี้เพื่อโกงเงินของเจ้า

พระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปดต่อสู้กันและตะโกนใส่กันท่ามกลางสายตาของคนอื่นมันเหมือนกับหมากัดกัน ไม่มีตัวไหนดีและต้องการโยนความรับผิดชอบให้อีกฝ่าย
ฮองเฮาคิดว่าหากผู้ปกครองกูซูไม่ได้อยู่ใกล้นางก็มีความสุขที่ได้เฝ้าดูสิ่งนี้มานานแล้ว โดยดูว่าผลลัพธ์ระหว่างการต่อสู้ของมารดาและบุตรจะเป็นอย่างไร องค์ชายแปดถึงขั้นกัดนิ้ว 2 นิ้วของมารดาตัวเองขาด ดังนั้นเขาอาจจะสูญเสียการควบคุมและทุบตีพระชายาหยวนกุ๋ยจนถึงแก่ความตาย ในตำหนักในของฮ่องเต้ทั้งหมด นางไม่ชอบพระชายาหยวนกุ๋ยมากที่สุด ถ้าอีกฝ่ายตายด้วยน้ำมือขององค์ชายแปด นางจะตบมืออย่างร่าเริง
แต่ผู้ปกครองกูซูอยู่ที่นี่ในวันนี้ในฐานะฮองเฮา นางไม่สามารถออกอาการได้ เสื้อผ้าสกปรกของพวกเขาต่อหน้าคนนอก แม้ว่าพวกเขาจะเสียหน้าไปมาก แต่อย่างน้อยนางก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาเห็นความวุ่นวายเหล่านี้ต่อไปได้ ดังนั้นฮองเฮาจึงกล่าวว่า “พระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปดได้ร่วมมือกับอาจารย์กู่จากภายนอก ก่อให้เกิดความเสียหายต่อฮ่องเต้ด้วยทักษะพิษของกู่ ความผิดนี้มีโทษถึงตาย ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังพักฟื้น ข้าจะออกพระราชโองการก่อนจะส่งคนสองคนนี้เข้าสู่ลานประหาร เมื่อฮ่องเต้ฟื้นขึ้นมา การลงโทษก็จะถูกตัดสิน”
ทุกคนรู้ว่าองค์ชายแปดและพระชายาหยวนกุ๋ยก็ถึงจุดจบ! คนสองคนนี้เป็นม้ามืด และหลังจากประสบความรุ่งโรจน์สองสามเดือน พวกเขาไม่สามารถเข้าใจผลลัพธ์สุดท้ายที่พวกเขาจินตนาการได้ตกอยู่ในมือขององค์ชายเก้าในที่สุด แม้แต่บ่าวรับใช้ในพระราชวังก็ยังมีอารมณ์ ในท้ายที่สุดนี่เป็นเพียงการเคลื่อนไหวของเกมหมากรุก ในที่สุดองค์ชายเก้าที่ฮ่องเต้โปรดปรานมาตั้งแต่เด็กก็น่าทึ่งกว่า
บ่าวรับใช้กลุ่มใหญ่เดินเข้ามาคุมคู่กันซวนเทียนโมพยายามต่อสู้ แต่องค์ชายหกได้สั่งให้กองทัพภาคตะวันออกเฉียงเหนือเข้าช่วย และดำเนินการอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ออกไปจากห้องโถงจาวเหอ เขาส่งพวกเขาไปยังเรือนจำสำหรับนักโทษประหาร
เรือนจำสำหรับนักโทษประหารนั้นไม่ได้เป็นของซวนเทียนโมแต่อย่างใดเขาเคยมาที่นี่มาก่อนและเดินไปที่ลานประหารชีวิตจากสถานที่แห่งนี้ เขาคิดว่าเขาจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก แต่โดยไม่คาดคิดอีกไม่กี่เดือนต่อมา ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอย่างปาฏิหาริย์
ทหารลากตัวเขาและพระชายาหยวนกุ๋ยไปโดยเลือกห้องขัง 2 แห่งที่หันหน้าเข้าหากัน ขังห้องละคน การที่ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันแบบนี้ มันน่าเยาะเย้ยจริง ๆ
เมื่อทหารเหล่านั้นออกไปและในคุกก็เงียบลงในที่สุดพระชายาหยวนกุ๋ยมองบุตรชายของนางที่อยู่ตรงกัน นางรู้สึกเสียใจอย่างมาก ถ้านางไม่ช่วยเขาและไม่ได้ร่วมมือกับอาจารย์กู่ในเวลานั้นเพื่อช่วยบุตรชายคนนี้ แม้ว่าบุตรชายคนนี้จะตาย นางก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป ตราบใดที่นางไม่สร้างความวุ่นวายในตำหนักในอีกครั้ง แม้ว่านางจะไม่ได้มีชีวิตที่น่านับถือ นางก็จะไม่ตกอยู่ในสถานะปัจจุบันของนาง ยิ่งนางคิดมากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกเศร้าเสียใจมากขึ้น และอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ “ข้าไม่ควรช่วยเจ้า ! ข้าไม่ควรช่วยชีวิตเจ้าเลย ! ”
ซวนเทียนโมมองมารดาที่เกิดของเขาอย่างเฉยเมยและไม่รู้สึกถึงความรักต่อมารดาผู้นี้ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขากล่าวว่า “ใครขอให้เจ้าช่วยข้า เจ้าตัดสินใจเพื่อช่วยข้าเอง ตอนนี้เจ้าเสียใจหรือไม่ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ หากเจ้าไม่มีความคิดที่จะทิ้งข้าไว้ และให้กำเนิดบุตรชายอีกคนเพื่อสืบทอดบัลลังก์นั้น ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อนอย่างนี้ ทั้งหมดนี้เกิดจากเจ้า ! ” ในที่สุดเขาพูดอย่างดุดัน นอกจากคำพูดที่รุนแรงแล้ว ในสายตาที่เขาจ้องมองพระชายาหยวนกุ๋ยยังมีการดูถูกเหยียดหยาม
พระชายาหยวนกุ๋ยส่งเสียงดังและตะโกนว่า “เจ้ามันคนเนรคุณ ! เจ้ามันคนเนรคุณ ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ในที่สุดนางก็หมดสติ และบริเวณที่นิ้วมือของนางถูกกัดขาดเริ่มมีเลือดออก มีการติดเชื้อจากน้ำที่นองในห้องขังและเน่าเปื่อยเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ซวนเทียนโมไม่รู้สึกเห็นใจในเรื่องนี้เช่นเดียวกับที่เขาพูดเมื่อเขารู้สึกว่าพระชายาหยวนกุ๋ยเตรียมพร้อมที่จะละทิ้งเขาแล้ว เขาก็ได้สูญเสียความหวังทั้งหมดในตัวมารดาผู้นี้ มารดาที่สามารถทิ้งบุตรชายที่เกิดมาได้ นางควรถูกเรียกว่ามารดาหรือไม่ ?
ในขณะนี้เท้าของเขาทั้งสองอยู่ในท่อระบายน้ำของห้องขังน้ำนิ่งที่ปกคลุมด้านบนของรองเท้าทำให้เท้าทั้งสองของเขารู้สึกเย็น แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ซวนเทียนโมกลัวความเย็น กลิ่นเหม็น ความเจ็บปวดอะไรทั้งหมดนี้ไม่สามารถเทียบได้กับโรคที่เขามี เมื่ออาการคันที่แปลกประหลาดปะทุขึ้นอีกครั้ง เขาเกลียดที่เขาไม่สามารถใช้มีดแทงตัวเองจนตาย ก่อนหน้านี้เขายังสั่งให้บ่าวรับใช้นำเงิน 10,000 เหรียญเงินในการซื้อยาจากเฟิงหยูเฮง เขาไม่รู้ว่ายานั้นสามารถส่งมาที่ห้องขังได้หรือไม่
เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้เขาตะโกนอย่างรวดเร็ว “มีใครอยู่ข้างนอก ? มีใครอยู่ที่นั่นหรือไม่ ? มาหาข้า ! องค์ชายผู้นี้มีคำถาม ! ”
ภายใต้การตะโกนอย่างต่อเนื่องของเขาในที่สุดทหารยามสองคนก็มา แต่ทั้งสองคนดูถูกเหยียดหยาม และทั้งสองคนก็พูดว่า “องค์ชายผู้นี้อะไร? เจ้าคิดว่าเจ้ายังคงเป็นเชื้อพระวงศ์อยู่อีกหรือ ? องค์ชายแปด นี่คือการเตือนครั้งสุดท้าย หลังจากเข้าสู่ห้องขังนักโทษประหารนี้ ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอด แม้ว่าเจ้าจะเคยทำผิดกฎนี้มาก่อน แต่โชคของเจ้าก็หมดแล้ว หยุดตะโกนแล้วรอคำตัดสิน ! ”
ทั้งสองพูดจบจากนั้นก็หันหลังออกไปไม่ฟังแม้แต่ซวนเทียนโมที่ต้องการพูด ในสายตาของพวกเขา พวกเขาไม่แตกต่างจากคนตายรวมถึงพระชายาหยวนกุ๋ยที่อยู่ตรงข้าม นางกำลังตกอยู่ในหลุมน้ำนิ่ง เสื้อผ้าของนางหลุดรุ่ยกระเซอะกระเซิงและเลือดไหลออกมาจากนิ้วมือที่ขาดของนาง แต่ไม่มีใครสนใจ เมื่อนางเข้ามาในสถานที่นี้แม้ว่านางจะเสียชีวิต ไม่มีใครจะถามเกี่ยวกับมัน ไม่ว่าพวกเขาจะมีสถานะเช่นไร มันจะเหมือนกัน
ในที่สุดซวนเทียนโมก็เริ่มรู้สึกกลัวเขาไม่กลัวสิ่งอื่น เขากลัวว่าหลังจากผ่านไป 1 ชั่วยาม อาการคันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง และความรู้สึกทรมานนั้นแย่ยิ่งกว่าความตาย !
นอกจากคนสองคนนี้ในเรือนจำนักโทษประหารในเวลานี้นอกห้องโถงจาวเหอ โดยคำสั่งสุดท้ายของฮองเฮาลงโทษพระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปด พระสนมและท่านผู้หญิงทุกคนที่ต้องการพบฮ่องเต้ ทุกคนถูกปฏิเสธ พวกนางไม่ได้อยู่อีกต่อไปและกลับไปที่ตำหนักของตนเอง Aileen-novel
ในเวลานี้ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้วและมีเพียงองค์ชายเท่านั้นที่อยู่ด้านนอกห้องโถงจาวเหอ พวกเขาต้องการที่จะพบฮ่องเต้หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา และผู้ปกครองกูซูออกจากพระราชวังพร้อมกับซวนเทียนเก้อ นี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดที่จะได้พบฮ่องเต้ การประชุมอย่างเป็นทางการระหว่างผู้ปกครองทั้งสอง ควรรอจนกระทั่งหลังจากผู้ติดตามของเขาเข้าสู่เมืองหลวง
เนื่องจากการดมยาสลบฮ่องเต้ยังต้องการเวลามากขึ้นก่อนที่เขาจะฟื้นขึ้นมา เหยาเซียนคอยเฝ้าอยู่ข้างในและไม่มีปัญหาใหญ่ และเฟิงหยูเฮงเดินออกจากห้องโถงด้านข้างอธิบายสถานการณ์ภายในแก่ฮองเฮาและองค์ชายทั้งหมด เมื่อทุกคนได้ยินว่าฮ่องเต้ไม่ได้ตกอยู่ในภาวะอันตรายที่คุกคามชีวิต พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก โดยเฉพาะฮองเฮา นางได้รับความเจ็บปวดอย่างมากในช่วงสองสามเดือนนี้ ในที่สุดก็รู้สึกว่าท้องฟ้ามืดครึ้มได้ผ่านพ้นไปแล้ว นางผ่อนคลายและพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “เจ้าสามารถทำอะไรได้บ้าง ข้าเคยกังวลว่าฝ่าบาทจะยังคงสับสนต่อไปจนถึงขั้นส่งมอบอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ต้าชุนให้กับองค์ชายแปดและผู้หญิงคนนั้น นั่นจะเป็นความโชคร้ายของราชวงศ์ต้าชุน” หลังจากพูดอย่างนี้ นางถอนหายใจลึก ๆ
และในช่วงเวลานี้ผู้คนที่จางหยวนส่งไปก็กลับมาจากตำหนักเซียง ถือตั๋วแลกเงิน 10,000 เหรียญเงินในมือของพวกเขา ส่งไปที่จางหยวน ตั๋วแลกเงินเหล่านี้ได้มาโดยไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องส่งยาอีกต่อไป จางหยวนมอบตั๋วแลกเงินให้กับเฟิงหยูเฮง ในขณะที่หัวเราะพูดทันที “ถ้าข้ารู้ว่ามันจะออกมาเช่นนี้ มันคงจะดีกว่าถ้าจะเรียกเงินมากกว่านี้ ! ” ตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก ขันทีคนนี้ไม่เคยมีใครอยู่ในใจเลย อุทิศหัวใจทั้งหมดของเขาเพื่อรับใช้ฮ่องเต้ เมื่อฮ่องเต้หายดีแล้วก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนกันดูเหมือนว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มีชีวิตชีวามากขึ้น อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้มีความสุขมากจนลืมทุกอย่าง และเตือนซวนเทียนหมิง “พระองค์ คนที่รับใช้อยู่ข้างฝ่าบาทเมื่อก่อน พวกเขาหลายคนถูกซื้อโดยพระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปด และหลายคนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ตอนนี้มีคนน้อยมากที่สามารถพึ่งพาได้ ข้าขอให้พระองค์ช่วย และนำคนที่เชื่อถือได้มาช่วยพะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“สำหรับเรื่องเหล่านี้ ข้าจะจัดการมันเป็นการส่วนตัวรวมถึงองครักษ์เงาที่อยู่กับเสด็จพ่อ มันเป็นเวลาที่จะเปลี่ยนพวกเขาเป็นกลุ่มอื่น นอกจากนี้ทหารองครักษ์ในพระราชวังดูเหมือนว่าองค์ชายผู้นี้จะต้องไปเยี่ยมเรือนจำเป็นการส่วนตัวในภายหลัง”
”ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “สำหรับผู้ที่ได้รับเกียรติเพียงไม่กี่เดือน ข้าต้องการดูว่าพวกเขายังคิดว่าพวกเขามีโอกาสที่จะพลิกสถานการณ์ในตอนนี้อีกหรือไม่” ขณะที่นางพูด นางส่งตั๋วแลกเงิน 10,000 เหรียญเงินคืนจางหยวน “เอาไปซื้อของอร่อย ๆ เพื่อบำรุงร่างกายของเจ้า เจ้าทรมานมากในช่วงนี้ นอกจากนี้ที่นี่จำเป็นต้องเปลี่ยนคนดูแลเสด็จพ่อด้วยหรือไม่ ? ไปหาคนเหล่านั้นด้วย คนที่ไม่ได้ซ้ำเติมหรือดูถูกเมื่อเจ้าประสบปัญหา อย่าปล่อยพวกเขาไป เพราะเจ้าตกจากตำแหน่ง และพวกเขาเต็มใจที่จะช่วยเหลือเจ้า นิสัยของมนุษย์จะเปิดเผยในช่วงเวลาเช่นนี้เท่านั้น ในช่วงเวลาเช่นนี้คนเหล่านั้นคือบ่าวรับใช้ที่มีค่า” หลังจากพูดจบ นางเดินไปที่เรือนจำนักโทษประหารพร้อมกับซวนเทียนหมิง
เมื่อทั้งสองยืนต่อหน้าซวนเทียนโมในที่สุดมันก็ผ่านมา 1 ชั่วยามตั้งแต่ซวนเทียนโมทายา และอาการคันก็กลับมาอีกครั้ง ขณะนี้เขากำลังนอนอยู่บนพื้น เกาในกางเกงนี้ เมื่อเขาเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมา เขาก็พุ่งไปที่ประตูโดยตรงไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขา แล้วพูดทันที “เจ้ามาส่งยาหรือไม่? รับ 10,000 เหรียญเงินของข้า เจ้าควรส่งยาใช่หรือไม่ ? รีบเอามา ! เฟิงหยูเฮง เอายามาให้ข้าเร็ว ! ”
เฟิงหยูเฮงทำตัวเหมือนที่นางเคยได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดนางถามซวนเทียนโม “เราเป็นศัตรู ! เราต่อสู้กัน ! ทำไมเจ้าถึงไร้เดียงสาคิดว่าหลังจากที่ข้าได้รับเงิน ข้าจะเอายาให้เจ้า ? ”
ซวนเทียนโมตกตะลึง“ไม่ให้ยาข้าหรือ ? ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าเอาเงินของข้าไป ทำไมเจ้าถึงพูดว่ายาราคา 1,000 เหรียญเงินต่อตลับ ? ”
นางยักไหล่“เห็นได้ชัดว่าข้าทำแบบนี้เพื่อโกงเงินของเจ้า” นางพูดอย่างนี้ว่า “ซวนเทียนโม ลองคิดดูสิ ตำหนักเซียงของเจ้าร่ำรวยเหลือเกิน ! เมื่อนึกถึงวิธีที่ข้านำสิ่งของมากมายออกมาจากห้องเก็บของที่ด้านหลัง ข้าไม่คิดว่ามันจะไม่ส่งผลอะไรต่อเจ้าเลย”
เฟิงหยูเฮงบอกว่าสิ่งนี้ทำให้ซวนเทียนโมลืมอาการคันที่ร่างกายของเขาอยู่ครู่หนึ่ง เขาอ้าปากค้างและมองเฟิงหยูเฮงเหมือนที่เขาเห็นสัตว์ประหลาด “เจ้ากวาดสมบัติที่นั่นหรือ ? ” เขาไม่กล้าที่จะเชื่อมันถึงแม้ว่าเขาจะคิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อน แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เฟิงหยูเฮงพูดถึงมันและบังคับให้เขาเชื่อ เหตุการณ์ที่ดูลึกลับนั้นมีความสัมพันธ์กับเด็กสาวคนนี้ต่อหน้าเขา
“ทหารรักษาการณ์ในพระราชวังเทียบข้าไม่ได้หรอก”เฟิงหยูเฮงพูดดูถูกมากในขณะที่พูดสิ่งนี้และหลังจากเสร็จสิ้น นางมองไปที่ซวนเทียนโมซึ่งมือยังอยู่ในกางเกงของเขาและเกาอย่างไม่รู้ตัว และดูน่ารังเกียจ “เจ้ายังเป็นพี่ชาย และเจ้าไร้ยางอาย เอามือล้วงกางเกงของเจ้าต่อหน้าภรรยาของน้องชายเจ้า ? ” หลังจากพูดแบบนี้ นางก็หันมาถามซวนเทียนหมิงว่า “สามี เจ้าคิดว่าเราควรลงโทษเขาอย่างไรดี ? ”
ซวนเทียนหมิงเผยรอยยิ้มชั่วร้ายรอยยิ้มนี้ทำให้ซวนเทียนโมเกิดอาการหนาวสั่นจนกระดูกสันหลัง และเขาถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่โดยไม่ต้องรอให้เขาถอยห่างออกไปก้าว เขารู้สึกว่ามีแรงบีบรอบแขนของเขา และร่างกายทั้งหมดของเขาถูกดึงไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล แล้วกระแทกกรงขัง “ปัง”