The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1073 ข้าไม่ต้องการบัลลังก์ฮ่องเต้ของเจ้า

ซวนเทียนโมเพิ่งรู้ตัวว่าแขนของเขาที่เขาติดอยู่ในกางเกงของเขาถูกแส้เบา ๆ และปลายแส้ที่อ่อนนุ่มถูกยึดอย่างแน่นหนาในมือของซวนเทียนหมิง
นี่ยังไม่เลวเท่าที่เขาวางแผนที่จะเอามืออีกข้างหนึ่งล้วงกางเกงของเขาในทำนองเดียวกันความรู้สึกที่แน่นก็รู้สึกได้ที่แขนนั้น แส้อีกอันพันรอบมันและคราวนี้ปลายอีกด้านของแส้นั้นถูกจับอยู่ในมือของเฟิงหยูเฮง
“พวกเจ้าทั้งสองต้องการทำอะไร…”ซวนเทียนโมรู้สึกอึดอัดมาก และเขาไม่สามารถพูดเบา ๆ และใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการที่อยากเกาส่วนล่างของเขา มันคันมากจนเขาอยากตาย แต่อย่างช่วยไม่ได้เขาไม่สามารถปล่อยมือ โดยไม่มีทางเลือกอื่น เขาสามารถพยายามอย่างดีที่สุดที่จะกดตัวเองกับเหล็กห้องขัง และเดินถูไปรอบ ๆ เพื่อพยายามที่จะบรรเทาอาการคัน ตะโกนเสียงดังในเวลาเดียวกัน “เฟิงหยูเฮง เจ้ามันเจ้าเล่ห์ คนอย่างเจ้าต้องไม่ตายดี ข้าจะเป็นแบบนี้ เจ้าต้องตาย ! เจ้าโยนผู้หญิงคนนั้นลงบนเตียงของข้า มันจะต้องเป็นเพราะเจ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้ายอมรับเรื่องนี้อย่างจริงจังนางบอกซวนเทียนโม “ใช่แล้ว ข้าเอง ข้าเป็นคนที่พาผู้หญิงคนนั้นไปจากพระราชวังฮ่องเต้ และโยนนางลงบนเตียงของเจ้า เจ้าอารมณ์เสียทำไม ? ซวนเทียนโม เจ้าไม่ควรบ่นเกี่ยวกับคนอื่น ถ้าเจ้าต้องการที่จะทำเช่นนั้นแล้ว เจ้าก็ควรตำหนิตัวเอง หากเจ้าไม่ได้กำหนดเป้าหมายเป็นจื่อหรูแล้ว เจ้าจะไม่ลงเอยแบบนี้ เจ้าสร้างความวุ่นวายไปทั่ว เจ้าจะต้องชดใช้มันสักวัน เจ้าทำสิ่งชั่วร้ายมากมายและจะได้รับการแก้แค้นในวันเดียว และการลงโทษในตอนนี้ข้ายังคงคิดว่ามันไม่เพียงพอ”
หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ซวนเทียนหมิงก็ไม่ได้ห้ามและยื่นมือออกไปหาซวนเทียนโมอีกต่อไป นั่นคือการนับผู้บัญชาการทหารองครักษ์ในพระราชวังด้วยเรื่องเช่นนี้ เขาสามารถเปลี่ยนทหารทั้งหมดเพื่อกำจัดกองกำลังขององค์ชายแปดในพระราชวังได้อย่างหมดจด
เดิมทีซวนเทียนโมดูแลทหารองครักษ์เป็นอย่างดีแต่ในปัจจุบันเขาไม่มีความสามารถที่จะจัดการกับเรื่องนี้ได้อีกต่อไป ร่างกายส่วนล่างของเขามีอาการคันมากจนเขาอยากตาย แต่มือทั้งสองของเขาถูกมัดอย่างแน่นหนาด้วยแส้ของสมาชิกในครอบครัวทั้งสองคนนี้ เขาอยากเกาแต่ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นอย่างช่วยไม่ได้
แต่เฟิงหยูเฮงก็รู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่ดีในการทรมานใครบางคนดังนั้นนางจึงเรียกผู้คุมและสั่งให้นำเชือกที่แข็งแกร่งที่สุดมาผูกซวนเทียนโม ดึงเขาขึ้นมาในเวลาเดียวกันเพื่อที่เขาจะได้เห็นหายนะจากร่างกายส่วนล่างของเขาตลอดเวลา
พัสดีเหล่านี้มีชีวิตชีวาเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้พวกเขารู้วิธีที่จะทรมานผู้คนได้หลายวิธีในวันนี้ พวกเขาเรียนรู้สิ่งใหม่จากพระชายาหยูจนถึงจุดที่พวกเขาทุกคนต้องการถามว่าอาการคันนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ที่นี่ในอนาคตหากมีคนเข้ามาใหม่ พวกเขาสามารถลองทรมานพวกเขาให้คันอย่างนี้ได้
ซวนเทียนโมไม่ประสบความสำเร็จในความพยายามที่จะต่อต้านและเสื้อผ้าของเขาถูกนำไปใช้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นเชือกก็ถูกมัดรอบแขนขาทั้งสี่ของเขา และเขาถูกผูกติดกับกรอบไม้ในห้องขัง แผ่นไม้เดิมนั้นใช้สำหรับการสอบปากคำ ลองดูที่นั่นตอนนี้ร่างกายส่วนล่างของเขาถูกแขวนอยู่กลางอากาศ อาการคันยังคงอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีทางที่เขาจะเดินไปมา
ซวนเทียนโมสูญเสียความหวังและเริ่มตะโกนเสียงดังแต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังตะโกน ภายใต้อาการคันนั้น สภาพจิตใจของเขาเริ่มพร่ามัว
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงมองอย่างเย็นชาเพียงแค่พูดว่า“ดูแลเขาให้ดี” ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะให้อะไรแก่เขา ไม่ว่าจะเป็นการตัดหัวหรือตัดอวัยวะของเขา มันรู้สึกว่าไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความรู้สึกเกลียดชังหรือทำให้พลเมืองสบายใจ พลเมืองราชวงศ์ต้าชุนที่ตายเพราะเขา ตอนนี้เป็นวิธีการของชายาที่ดี ปล่อยให้เขาแบกรับบาป มีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนแทนความเกลียดชัง”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“หลังจากนี้อย่าลืมบอกผู้ดูแล และขอให้พวกเขาเฝ้าเขาให้ดี เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย”
“เราควรยัดอะไรบางอย่างเข้าไปในปากของเขาหรือไม่? ถ้าเขากัดลิ้นเพื่อฆ่าตัวตายล่ะ ? ” เมื่อทั้งสองมองซวนเทียนโม พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกัน
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ไม่มีใครจะฆ่าตัวตายได้โดยการกัดลิ้น เมื่อกัดลิ้น เขาจะไม่สามารถพูดได้ เขาจะไม่ตาย ข้าเป็นหมอ ข้าชัดเจนมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ข้าอยู่ใกล้ ๆ ! เมื่อเขาก้าวเข้าไปในประตูแห่งนรกหนึ่งก้าว ข้าสามารถดึงเขากลับมาอีกครั้ง อยากตายไม่ใช่เรื่องง่าย”
เมื่อซวนเทียนโมได้ยินคำพูดจากคนสองคนนี้ในที่สุดวิญญาณของเขาก็เริ่มพังทลายลง เมื่อเทียบกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเสียใจ
ซวนเทียนโมยังคงอยู่ในห้องขังของเขาจนกว่าทั้งสองจะออกเดินทางผู้ดูแลก็ได้รับคำสั่งและเฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิด ไม่กล้าปล่อยให้เขาตาย รวมถึงพระชายาหยวนกุ๋ยด้วยเช่นกัน หมอหลวงถูกเรียกตัวภายใต้คำสั่งของเฟิงหยูเฮงเพื่อพันแผล ทำให้นางตื่นขึ้น ทำให้ใบหน้าของนางตรงข้ามกับบุตรชายของนาง เพื่อดูสภาพที่น่าเศร้าที่บุตรชายของนางเป็น ฉากนี้รู้สึกโหดร้ายและน่าพอใจในเวลาเดียวกัน……
ฮ่องเต้ฟื้นขึ้นมาในตอนบ่ายเมื่อเขาลืมตา เฟิงหยูเฮง ซวนเทียนหมิง และเหยาเซียนอยู่ที่นั่น แม้แต่จางหยวนก็ยืนอยู่ข้างเตียงสวมชุดขันทีที่อยู่ในอันดับต่ำกว่ามองดูเขาอย่างคาดไม่ถึง
ฮ่องเต้ค่อนข้างงุนงงเล็กน้อยถามด้วยความสับสน“เสี่ยวหยวนจื่อ ทำไมเจ้าแต่งตัวแบบนี้ ? ” จากนั้นมองคนอื่น ๆ “ทำไมพวกเจ้าถึงทุกคนมา ? ข้าอยู่ที่ไหน ทำไมพวกเจ้าถึงมองเราเหมือนเราเป็นคนตาย และเหยาเซียน! โดยปกติแล้วเจ้าจะไม่เข้ามา เมื่อข้าขอให้เจ้ามาที่พระราชวัง ทำไมวันนี้เจ้าถึงมาที่นี่ แม้ว่าข้าจะไม่ถามอะไร ใช่เพราะเจ้าอยู่ที่นี่แล้วดื่มกับข้าซักหน่อย นานมากแล้วที่เราดื่มด้วยกัน” เขาต้องการที่จะลุกขึ้นนั่งขณะที่เขาพูด แต่ด้วยการกระทำนี้ ความเจ็บปวดในร่างกายส่วนล่างของเขาจึงพุ่งขึ้น ผลักเขากลับไปที่เตียง
เมื่อความเจ็บปวดนี้เกิดขึ้นความทรงจำของเขาก็ชัดเจน ในครั้งเดียวฮ่องเต้จดจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และความทรงจำทั้งหมดกลับไปยังสถานที่ที่ถูกต้อง เขาอยู่บนเตียงที่ได้รับข้อมูลนี้ทีละเล็กทีละน้อย มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับพระชายาหยวนกุ๋ยและองค์ชายแปด และฉากการทำร้ายตัวเองก่อนที่เขาจะหมดสติ ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้หายใจไม่ออกและหดหู่มากขึ้นเท่านั้น ยิ่งรู้สึกว่าไม่ควรมีชีวิตอยู่
เขามองไปที่เหยาเซียนและเฟิงหยูเฮงความโกรธในดวงตาของเขาถามเสียงดัง “ทำไมเจ้าไม่ปล่อยให้ข้าตาย ? ทำไมเจ้าต้องช่วยข้า ! ” Aileen-novel
เหยาเซียนเหลือบตาไม่สนใจที่จะตอบสนองต่อชายชราผู้นี้มันคือซวนเทียนหมิงที่พูดว่า “เนื่องจากราชวงศ์ต้าชุนยังต้องการรักษาชื่อเสียงไว้ เพราะเมื่อข่าวแพร่ออกไปว่าผู้ปกครองของราชวงศ์ต้าชุนเป็นคนไร้ราก อาณาจักรก็จะถูกหัวเราะเยาะ” เขารู้สึกโกรธข้างในและไม่ได้พูดด้วยท่าทีที่ดี เพียงพูดตรง ๆ ว่า “พวกเขาไม่ได้ช่วยชีวิตเสด็จพ่อ แต่ช่วยอาณาจักรนี้ให้รอด”
เกี่ยวกับบุตรชายคนที่เก้านี้เมื่อฮ่องเต้จำทุกสิ่งได้ เขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด การได้ยินซวนเทียนหมิงพูดเช่นนี้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม เขาต้องการที่จะขอโทษบุตรชายคนนี้ และบอกเขาว่าเขาเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ แต่เมื่อเขาอ้าปากอีกครั้ง เขาก็ยังคงถามคำถามที่เขาต้องการถามมากที่สุด “พระชายาหยุนเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
“ฮึ่ม! ” ซวนเทียนหมิงเย้ยหยันและไม่ตอบสนอง
มันคือเฟิงหยูเฮงที่พูดว่า“เสด็จพ่อไม่ต้องห่วง เราได้คุ้มกันเสด็จแม่อย่างดี นางไม่เป็นอะไรเพคะ”
“เป็นเรื่องดีที่นางสบายดี”ฮ่องเต้ไม่ได้คิดว่าพระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในพระราชวังอีกต่อไป และเป็นห่วงเพียงว่านางถูกกลั่นแกล้งโดยพระชายาหยวนกุ๋ย ตอนนี้เขาได้ยินว่านางไม่เป็นไร ในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจ แต่เมื่อเขารู้สึกโล่งใจ เขาก็เครียดทันทีจากนั้นก็หายใจเข้า และพูดว่า “เราไม่มีหน้าที่จะพบนางอีกต่อไป เราไม่มีความกล้าพอที่จะไปที่ตำหนักศศิเหมันต์และเคาะประตู เราได้ทำสิ่งนั้นและปล่อยให้พวกนางทุกคนดูถูกนาง นางได้รับความทุกข์ทรมานมากอยู่ในพระราชวังมานานหลายปี ข้ารู้ว่านางไม่ชอบชีวิตนี้ ข้าขังนางไว้ในตำหนักศศิเหมันต์กว่ายี่สิบปีที่ผ่านมา แม้แต่คนดีก็คงจะเป็นบ้าจากการถูกขังเช่นนี้ ถ้า……ถ้านางอยากออกไปเที่ยวข้างนอก และ……ปล่อยนางไป ! แต่พวกเจ้าทุกคนต้องหาคนที่ไว้ใจได้เพื่อปกป้องนาง นางจะไม่ถูกกลั่นแกล้ง ข้าไม่สามารถทำให้นางอยู่และไม่มีใบหน้าที่จะทำให้นางอยู่ นางคงเกลียดข้าหรืออาจจะไม่เกลียดข้า แต่ข้าหวังว่านางจะไม่ลืมข้า นั่นก็เพียงพอแล้ว”
ฮ่องเต้พูดจบแล้วฝังหน้าของเขาลงในฟูกเขาไม่ต้องการร้องไห้ต่อหน้าคนเหล่านี้ แต่เขาไม่สามารถจับมันได้ และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้มือปิดใบหน้าของเขา ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
ไม่มีใครส่งเสียงและมีเพียงจางหยวนเท่านั้นที่ติดตามฮ่องเต้และเช็ดน้ำตาของเขา ไม่นานหนึ่งฮ่องเต้ก็หยุดร้องไห้และบอกพวกเขาว่า “พวกเจ้าทุกคนออกไปได้แล้ว ! ข้าอยากนอนที่นี่คนเดียวเงียบ ๆ ให้จางหยวนอยู่กับข้าคนเดียวพอ” เมื่อพูดอย่างนี้เขาดูเหมือนจะจำอย่างอื่นเพิ่มอย่างรวดเร็ว “ด้วยร่างกายของข้าเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่สามารถเข้าร่วมราชสำนักตอนเช้า หมิงเอ๋อ ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแทน เข้าร่วมการประชุมภาคเช้า และเป็นตัวแทนของข้า ! เจ้าสามารถตัดสินทุกเรื่องในราชสำนักโดยไม่จำเป็นต้องรายงานข้า”
ประโยคนี้เทียบเท่ากับการให้ซวนเทียนหมิงดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทในท้ายที่สุดผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้ใช้อำนาจของฮ่องเต้แทนฮ่องเต้ นี่คือพลังจำนวนมาก และไม่มีฮ่องเต้คนใดยอมให้มันได้อย่างง่ายดาย
แต่ซวนเทียนหมิงไม่ต้องการมันเลยเขาส่ายหัวแล้วพูดกับฮ่องเต้โดยตรง “อาณาจักรนี้ ข้าจะไม่เป็นผู้สำเร็จราชการ”
ฮ่องเต้ไม่เข้าใจ“เจ้าไม่ต้องการบัลลังก์ฮ่องเต้ของข้าหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงบอกเขาว่า“ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการนั่งบนบัลลังก์ที่ได้รับการเคารพและมีค่า ข้าเป็นคนหนึ่งในตระกูลซวนรับผิดชอบต่ออาณาจักรนี้ และยินดีที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อปกป้องอาณาจักรและราษฎร แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าต้องการนั่งในตำแหน่งนั้น ข้าตั้งคำถามตัวเองหลายครั้งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และได้ทำสิ่งที่ข้าสามารถทำได้เพื่อราชวงศ์ต้าชุนในเรื่องนี้ ดังนั้น……ได้โปรดปล่อยข้าไป”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซวนเทียนหมิงแสดงความคิดของเขาต่อฮ่องเต้อย่างชัดเจนทำให้ผู้ปกครองคนนี้เข้าใจเป็นครั้งแรกว่ามี คนที่ไม่ต้องการบัลลังก์ของฮ่องเต้ จริง ๆ ในอดีตเขาคิดแค่ว่าองค์ชายเจ็ดไม่ต้องการบัลลังก์ แต่โดยไม่คาดคิดบุตรชายคนที่เก้าที่เขาโปรดปรานมากที่สุดก็มีความคิดแบบเดียวกัน
เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ข้างซวนเทียนหมิงจับมือกันแน่นนางรู้ด้วยว่าการพูดเช่นนี้ต้องการความกล้าหาญมากมาย นางรู้ด้วยว่าเขาไม่ต้องการให้บัลลังก์เพื่อตัวเอง และการบอกกับฮ่องเต้ว่าเขาไม่ต้องการบัลลังก์นั้นแตกต่างกันในแง่ของความสำคัญ นางไม่คิดว่าเขาไม่เคยต้องการราชบัลลังก์มาตั้งแต่เริ่มต้น อย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะรู้จักนาง คนผู้นี้อาจต้องการสืบทอดบัลลังก์หรือไม่ นางมีอิทธิพลต่อเขาหรือไม่ ?
บางทีเขาอาจรู้สึกถึงความคิดของนางซวนเทียนหมิงจับมือเด็กผู้หญิงคนนี้ ใช้กำลังจำนวนเล็กน้อย ปล่อยให้นางรู้สึกถึงความมุ่งมั่น จากนั้นเขาก็บอกกับฮ่องเต้ว่า “ตอนนี้พี่แปดถูกส่งไปยังเรือนจำนักโทษประหารแล้ว ข้าไม่ต้องการให้เขามีโอกาสพลิกสถานการณ์ ถ้าไม่มี เขาก็จะเป็นเช่นเดียวกัน ไม่ว่าใครจะนั่งบนบัลลังก์ ไม่มีเมล็ดพันธุ์ที่ไม่ดีในตระกูลซวน พวกเขาทั้งหมดนั้นดี เสด็จพ่อสามารถมั่นใจได้และส่งมอบอาณาจักรนี้ให้กับทุกคนเพื่อจัดการในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ไม่ว่าพวกเขาจะทำเพื่อมันหรือไม่ ให้ถือเป็นบททดสอบ มันจะเป็นโอกาสที่ยุติธรรม”
ฮ่องเต้หลับตาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ซวนเทียนหมิงพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกเขารู้สึกว่าเขากำลังจะสูญเสียบุตรชายคนนี้ที่เขารักมากที่สุด อาจเป็นได้ว่าเป็นเพราะเขาชื่นชอบพระชายาหยวนกุ๋ยเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ? เขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับพระชายาหยุนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเผชิญหน้ากับบุตรชายคนนี้ได้เช่นกัน !
ฮ่องเต้ถอนหายใจอย่างลึกซึ้งและในที่สุดก็ยอมรับความจริงข้อนี้ และสำหรับใครที่จะเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เขายังค้นหาในใจของเขาเพื่อหาคำตอบ……