The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1075 ในที่สุดก็มีคนเปิดเผยตัวตนออกมาอย่างชัดเจน

ฮ่องเต้ได้ทำพูดสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเสร็จแล้วและทุกคนก็ไม่มีข้อสงสัยเรื่องขององค์ชายหกที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ถือเป็นการยืนยัน จากนั้นทุกคนตะลึงออกจากห้องโถงจาวเหอ ในตอนท้ายเฟิงหยูเฮงฉีดยาแก้อักเสบให้ฮ่องเต้และเตรียมการที่จะเข้าไปในพระราชวังทุกเช้าเพื่อฉีดยา จากนั้นนางก็ออกไปพร้อมกับซวนเทียนหมิง
ทุกคนมาเป็นกลุ่มใหญ่และออกเป็นกลุ่มใหญ่เหลือเพียงฮองเฮาที่ยังคงอยู่ในห้องโถงด้านนี้ต่อไป
ฮ่องเต้ไม่ได้ไล่นางออกไปและโบกมือเพียงเพื่อขับไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดรวมถึงจางหยวน ในที่สุดเมื่อมีเพียงฮ่องเต้และฮองเฮาที่เหลืออยู่ในห้องโถงด้านนี้ เขาได้ยินฮองเฮาถาม “ฝ่าบาทยังคงรอให้คนผู้นั้นปรากฏตัวหรือไม่ ? หากคนผู้นั้นไม่มาเป็นเวลานาน ฝ่าบาทวางแผนจะปลดตำแหน่งฮองเฮาของภรรยาผู้นี้เมื่อใด ? ”
ฮ่องเต้ระลึกถึงวันขึ้นปีใหม่อย่างคลุมเครือเขาได้จับมือกับฮองเฮาไปยังห้องโถงสวรรค์เพื่อรับการทักทายจากเสนาบดีต่าง ๆ เขายังประชดประชันและเยาะเย้ยฮองเฮาที่ทำผิด และสิ่งที่เขาพูดรุนแรงเป็นพิเศษ ลองคิดดูสิ ถ้าเป็นเขาแล้ว มันคงยากที่จะยอมรับ
เขาถอนหายใจอย่างขมขื่นและเพียงพูดว่า “เจ้ารู้เช่นกันในเวลานั้นจิตใจของข้าถูกควบคุม ข้าไม่ได้หมายความอย่างที่ข้าพูดและทำ มันเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถควบคุมได้ทำไมฮองเฮาจึงจำเป็นต้องยึดติดกับเรื่องนี้” เขามองฮองเฮาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าพูดอีกครั้งว่า “ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน”
ฮองเฮาส่ายหน้ามองหาเก้าอี้ขยับไปที่เตียงของฮ่องเต้และนั่งลง นางพูดว่า “ภรรยาผู้นี้ไม่คิดว่ามันเป็นความทุกข์ แต่เป็นเพียงความวิตกกังวล และอีกสิ่งหนึ่งที่ข้าคิดว่าฝ่าบาทไม่รู้ แต่หลังจากนั้นหลิวซื่อใช้มันเพื่อข่มขู่ข้า และหลังจากไม่กี่ครั้ง ข้าตระหนักด้วยความตกใจที่ฝ่าบาททรงทราบทุกอย่างแต่เลือกที่จะไม่พูด การเก็บข้าไว้ในตำแหน่งฮองเฮาเป็นเพียงการดึงดูดผู้คนจากฝ่ายนั้นให้เปิดเผยตัว ในช่วงเวลาก่อนที่ความสัมพันธ์จะเลวร้าย ตัวตนนี้ไม่มีนัยสำคัญ แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันนี้เขาได้หายไปเป็นเวลาหลายปี และข้าได้กลายเป็นเบี้ยหมากรุกที่ยอดเยี่ยมอีกครั้ง”
“ข้าไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเป็นเบี้ยหมากรุก”ฮ่องเต้บอกนางอย่างจริงจัง “ในฐานะฮองเฮาของราชวงศ์ต้าชุน เจ้าได้ให้การสนับสนุน ข้าไม่สนใจตำหนักในของฮ่องเต้มาหลายปีแล้ว แต่มองว่าเจ้าเป็นหุ้นส่วน การจัดการอาณาจักรร่วมกับเจ้านั้นสะดวกสบายมาก ด้วยการมองข้าเพียงแวบเดียว เจ้าสามารถเข้าใจความหมายของมัน ด้วยประโยคเดียวจากข้า เจ้าสามารถจัดการด้วยความเข้าใจมากกว่าใคร การทำงานร่วมกับเจ้า ข้าไม่จำเป็นต้องพูดมาก และมีความเข้าใจโดยปริยายนี่เป็นสิ่งที่หาได้ยาก”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้แสดงความคิดเชิงรุกของเขาต่อฮองเฮาฮองเฮาคิดว่าถ้าเป็นเมื่อฮ่องเต้ยังหนุ่ม เขาคงไม่สามารถพูดคำเหล่านี้ได้ แม้กระทั่งก่อนที่เขาจะประสบกับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายแปดและพระชายาหยวนกุ๋ย เขาก็จะวางท่าเป็นฮ่องเต้อยู่และรักษาทัศนคติที่น่าภาคภูมิใจอยู่เสมอ ไม่เคยริเริ่มที่จะชมเชยนาง แต่ตอนนี้ชายชราคนนี้พูดคำเหล่านี้ ทำให้หัวใจของนางเจ็บปวดเมื่อนางได้ยิน
นางพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น“เมื่อได้ยินตอนนี้ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ได้เป็นของสามีภรรยา แต่มีเพียงคู่ค้าที่ทำงานร่วมกัน ข้าเป็นเพื่อนฝ่าบาทบริหารอาณาจักรโดยดูแลตำหนักในของฮ่องเต้ เพื่อเห็นแก่ฝ่าบาท การนั่งอยู่บนบัลลังก์ของฮองเฮา แสดงให้เห็นถึงภาพลักษณ์ที่ดีที่สุดในการทำให้หัวใจของพลเมืองมั่นคง และฝ่าบาทให้เกียรติและสิทธิอำนาจแก่ข้า แต่สิ่งเดียวที่ฝ่าบาทไม่ต้องการให้ข้าคือความรู้สึกของฝ่าบาท ซวนจ้าน” นางเรียกชื่อฮ่องเต้ “ข้าอาจไม่ใช่ฮองเฮาคนแรกของฝ่าบาท แต่ข้าเป็นภรรยาคนแรกของฝ่าบาท ฝ่าบาทควรรู้ว่าสิ่งที่ผู้หญิงต้องการมากที่สุดคือความรักจากสามีของนาง ใช่หรือไม่ ? ”
นางพูดในลักษณะที่น่าเวทนาและการแบกรับผลงานของนางซึ่งนางเก็บไว้เป็นเวลาหลายปีแสดงให้เห็นถึงความแก่ชราในทันที
แต่ฮ่องเต้ถามเพื่อตอบแทน“ไม่ใช่ทุกคนที่คิดเช่นนั้นเช่นหลิวซื่อ สิ่งที่นางต้องการไม่ใช่ความรักแต่เป็นอำนาจ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เก็บความรู้สึกจะใช้ทักษะกู่ชนิดนั้นเพื่อทำร้ายสามี”
“นางทำเพื่อบุตรชายของนางด้วย”ฮองเฮากล่าวอย่างยุติธรรมมาก “นอกจากนี้ฝ่าบาทละเลยตำหนักในมานานกว่ายี่สิบปีเพราะพระชายาหยุน ความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงขนาดที่ความรู้สึกไม่จางหายไปในเวลากว่ายี่สิบปี ? ซวนจ้านอย่ากล่าวโทษผู้อื่นสำหรับทุกสิ่งในโลก หากมีเหตุก็จะมีผล นี่เป็นสาเหตุที่เกิดจากฝ่าบาท ดังนั้นฝ่าบาทต้องทนกับผลกระทบเช่นนี้ในวันนี้ สิ่งที่ดีคือฝ่าบาทยังมีบุตรชายที่ดีอยู่สองสามคน และมีอาเฮงที่จะนำฝ่าบาทกลับมามีชีวิตอีกครั้ง อาณาจักรนี้จะต้องถูกฝังไปกับสิ่งนี้”
คำพูดจากฮองเฮาซึ่งมีการเตือนสติบางอย่างทำให้ฮ่องเต้มึนงงเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาตกตะลึง ไม่นานก่อนที่จะกลับไปที่ความรู้สึกของเขา เขาพึมพำกับตัวเอง “มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าเป็นคนทำให้ความรักของพวกนางกลายเป็นความเกลียดชัง และเป็นเพราะข้าที่ทำให้พวกนางกลายแบบวันนี้” ขณะที่เขาพูด เขามองไปที่ฮองเฮาแล้วถามว่า “แล้วเจ้าล่ะ ในรอบกว่ายี่สิบปีที่ข้าไม่ได้นอนร่วมห้องกับเจ้า เจ้าเคยคิดที่จะทำร้ายข้าอย่างที่หลิวซื่อทำหรือไม่ ? ”
ฮองเฮาส่ายหน้า“ไม่ แต่นี่ไม่ใช่เพราะข้าเป็นคนมีเกียรติ แต่เพราะข้าไม่มีบุตรชาย นอกจากนี้ฝ่าบาทยังมอบตำแหน่งฮองเฮาแก่ข้า และเหนือกว่าคนหลายพันคน ดังนั้นข้าจึงแตกต่างจากพวกนาง”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไรถ้าเจ้ามีบุตรชายถ้าเจ้าไม่ใช่ฮองเฮา เจ้าจะเหมือนกับหลิวซื่อหรือ ? ”
ฮองเฮาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า“นั่นอาจไม่ใช่เรื่อง จริง ๆ แล้วนิสัยของทุกคนแตกต่างกัน เช่นเดียวกับพระสนมกู่เซียน, พระสนมซื่อเต๋อ พวกนางมีบุตรชายด้วย แต่พวกนางไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้ใช่หรือไม่ ? แต่อย่าคิดว่าเพียงเพราะข้าจะไม่ทำ คนอื่นก็จะไม่ทำ ลองคิดดูว่าทำไมเฟิงเอ๋อจึงได้ออกพระราชโองการฉบับแรกให้กับให้พระสนมหลี่ พระองค์ได้รับตำแหน่งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ! ในฐานะที่เป็นประมุขของอาณาจักร และในฐานะบุตรชายที่ต้องการปกป้องมารดาผู้ให้กำเนิดตัวเอง พระองค์ไม่มีทางเลือก นอกจากใช้วิธีนี้ ข้าบอกได้ว่าเฟิงเอ๋อไม่ต้องการที่จะทำมัน แต่นี่ก็หมายความว่าพระสนมหลี่ต้องทำความผิดบางอย่างที่เฟิงเอ๋อพบ เฟิงเอ๋อเป็นเด็กดี แต่ความภักดีและความกตัญญูไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกัน” ไอรีนโนเวล
เมื่อพิจารณาถึงการมอบตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนแก่ซวนเทียนเฟิงฮ่องเต้ก็ไม่ได้เสียใจ ฮองเฮาก็ดูเหมือนจะพึงพอใจเช่นกัน ฮ่องเต้ยกมือขึ้นและเช็ดใบหน้า ถอนหายใจ “เราคิดว่าบัลลังก์เป็นสิ่งที่ดี และอยากจะให้หมิงเอ๋อ แต่หมิงเอ๋อ…ไม่ต้องการ” ขณะที่เขาพูดเขามองไปที่ฮองเฮา แต่นำหัวข้อเก่าขึ้นมาแทน เขาพูดว่า “เจ้าพูดถูกต้องและไม่ถูกต้องในเวลาเดียวกัน ข้าต้องการใช้เจ้าเพื่อล่อตวนมู่อันกัว เขาสร้างพระราชวังฤดูหนาวในชายแดนภาคเหนือเพื่อเลี้ยงอนุในฤดูหนาวและเป็นผู้เลี้ยงดูบุตรมากมายจนส่งบุตรสาวจำนวนมากออกจากอาณาจักร ข้ายังรู้เกี่ยวกับตัวตนของเจ้าเมื่อหลายปีก่อน เป็นเพียงเจ้าไม่รู้ในเวลานั้น แต่เราไม่เคยคิดที่จะให้เจ้าพ้นจากตำแหน่งฮองเฮาหลังจากล่อตวนมู่อันกัวออกมา เจ้าไม่ใช่เบี้ยหมากรุก แต่เป็นฮองเฮาของข้า”
เมื่อฮองเฮาได้ยินคำพูดเหล่านี้นางไม่เชื่อจริง ๆ นางมองไปที่ฮ่องเต้อย่างต้องการจับผิด โชคไม่ดีที่นางค้นหาสองสามครั้งและไม่พบมัน ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ฝ่าบาทกำลังพูดความจริงหรือเพคะ ? ข้าไม่ใช่เบี้ยหมากรุก ? ”
ฮ่องเต้พยักหน้า“ไม่ เจ้าเป็นฮองเฮาของข้า และไม่ว่าองค์ชายคนใดจะขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต เจ้าจะเป็นแม่ใหญ่ของพวกเขา เจ้าจะเป็นฮองเฮาตามที่คิดไว้”
“แต่ข้าเป็นบุตรสาวของตวนมู่อันกัว! ฝ่าบาทไม่กลัวที่ข้าจะทรยศราชวงศ์ต้าชุนสักวันหรือ ? ฝ่าบาทไม่กลัวหรือว่าเมื่อตวนมู่อันกัวตาย ข้าคิดที่จะแก้แค้นให้เขา?”
ฮ่องเต้ไม่สามารถช่วยแต่หัวเราะ“เจ้าจะไม่ทำแบบนั้น”
“ทำไมฝ่าบาทคิดอย่างนั้น? ”
“จากสายตาของข้า”
ฮองเฮาจะพูดอะไรอีกนางเป็นห่วงเรื่องนี้มาหลายปี แต่นางก็ได้ยินคำตอบเช่นนี้ในวันนี้ นางนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง และไม่นานนางก็เอามือปิดหน้านางร้องไห้อย่างเงียบ ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่นางร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่นางเป็นฮองเฮา และนางก็ทำสิ่งนี้ต่อหน้าฮ่องเต้โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของนาง นางแค่อยากร้องไห้และไม่สามารถหยุดมันได้
จิตใจที่หวาดหวั่นมานานในที่สุดก็สามารถปล่อยวางได้ นางอยากจะบอกว่านางเหนื่อยมากและนางก็มีความสุขมาก ยิ่งกว่านั้นนางอยากจะบอกว่าแม้ว่านางจะไม่สามารถกลายเป็นนางในดวงใจของเขา และเป็นเพียงฮองเฮาในนามหุ้นส่วนเพื่อนร่วมงาน นางก็รู้สึกโชคดีมาก ที่ได้รับความไว้วางใจจากชายในดวงใจของนาง นางจะขออะไรอีก
เมื่อเห็นฮองเฮาร้องไห้เช่นนี้ฮ่องเต้ก็รู้สึกปวดใจอย่างกะทันหัน เขาต้องการยกมือขึ้นเพื่อปลอบโยนนาง แต่หลังจากยกมือขึ้น เขาก็ไม่สามารถเอื้อมถึงได้และร่างกายของเขาเจ็บปวดเมื่อเขาขยับ เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้
เขาวางมือของเขาลงโดยคิดถึงสิ่งที่ฮองเฮาพูดไว้ก่อนหน้านี้มันเป็นเรื่องจริง ! ทุกสิ่งในโลกนี้เกิดจากเหตุและผล เพื่อเห็นแก่พระชายาหยุน เขาละเลยตำหนักในของตัวเองมานานกว่ายี่สิบปี โดยไม่คำนึงว่าพระสนมและท่านผู้หญิงเหล่านั้นรู้สึกรักเขามากเพียงใด ความรู้สึกเหล่านั้นส่วนใหญ่กัดเซาะมานานกว่ายี่สิบปี การไม่เป็นศัตรูก็ค่อนข้างดีอยู่แล้ว ในเรื่องของหลิวซื่อกลายเป็นศัตรูของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องปกติ
อย่างไรก็ตามหากพวกเขากลายเป็นศัตรูการแก้แค้นควรได้รับการชี้นำจากเขาและไม่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าชุนทั้งหมด เมื่อมาถึงจุดนี้ ฮ่องเต้ขีดเส้นอย่างชัดเจน สิ่งที่เขาคิดอยู่นั้นเป็นวิธีการจัดการกับคนสองคนในเรือนจำนักโทษประหาร เขาเก็บสายใยครอบครัว ความสัมพันธ์สายเลือดที่มีค่า แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดหวังในบุตรชาย
ในที่สุดฮองเฮาหยุดร้องไห้นางยิ้มให้กับฮ่องเต้ เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนางขณะที่นางยิ้ม “ให้ฝ่าบาทเห็นสิ่งที่น่าอายแล้ว เป็นภรรยาผู้นี้ที่ทำผิดมารยาท”
ฮ่องเต้ส่ายหัว“ไม่ต้องกังวล”
“เนื่องจากภรรยาผู้นี้ไม่ใช่เบี้ยหมากรุกดังนั้นภรรยาผู้นี้จึงจะยังคงเป็นฮองเฮาของราชวงศ์ต้าชุนต่อไป ไม่ต้องกังวล เฟิงเอ๋อจะไม่ทำผิดพลาด ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และภรรยาผู้นี้จะจัดการตำหนักในเป็นอย่างดี สำหรับคนผู้นั้น… เขาจะมา เขาทำให้ข้าเกิดมา แต่ไม่ได้เลี้ยงดูข้า ภรรยาผู้นี้ไม่จำรูปร่างหน้าตาของเขา ดังนั้นแม้ว่าเขาจะตามหาข้า ข้าก็ไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนแปลง ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องกังวล”
ฮองเฮาแสดงจุดยืนของนางและให้มุมมองที่มั่นคงแก่ตัวเองเมื่อนางเดินออกจากห้องโถงจาวเหอ หมอกควันที่สะสมอยู่ในใจนางหลายปีผ่านไป แม้แต่ฟางอี้ก็สามารถตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของนางได้ แม้ว่าดวงตาของฮองเฮาจะยังคงเป็นสีแดง ฟางอี้ถามด้วยรอยยิ้ม “เกิดอะไรขึ้นกับพระองค์เพคะ ? ”
ฮองเฮาพยักหน้ามือข้างหนึ่งวางบนข้อมือของฟางอี้พูดด้วยความตื่นเต้น“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราสามารถมีชีวิตอยู่อย่างเปิดเผย ! ไม่จำเป็นที่จะต้องแบกรับภาระอันใหญ่หลวงนั้นในใจของข้าอีกต่อไปแล้ว ! ”
ฟางอี้เข้าใจอย่างชัดเจนว่า”ภาระอันใหญ่หลวง” ที่อ้างถึง และรู้สึกตื่นเต้นในทันทีเช่นกัน “นี่หมายความว่าฝ่าบาทไม่ตำหนิพระองค์ ฝ่าบาทไม่สนใจตัวตนของพระองค์หรือเพคะ ? ”
”ใช่!ข้ายังคงเป็นฮองเฮา และจะเป็นเจ้านายในตำหนักในของราชวงศ์ต้าชุนตลอดไป ข้าจะปกป้องซวนจ้านจนกว่าข้าจะตาย ข้าจะไม่ให้ใครใช้ประโยชน์จากมันแน่นอน ! ”
วันนี้มีเหตุการณ์ที่สำคัญมากบางคน ความฝันของพวกเขาแตกสลายและถูกโยนเข้าเรือนจำนักโทษประหาร ใครบางคนทำให้ร่างกายทรุดโทรมและสามารถเชื่อมต่อส่วนที่หายไปของพวกเขาได้อีกครั้ง และบางคนก็คลายปมในใจ อยู่อย่างเปิดเผยจากวันนี้เป็นต้นไป
และนอกพระราชวังของฮ่องเต้ผู้ปกครองอีกคนหนึ่งอยู่ในห้องส่วนตัวในโรงเตี้ยมครัวเทพ ใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อปิดปากหญิงสาวตรงหน้า เขาบอกนางอย่างต่อเนื่องว่า “ถ้าเจ้าใส่ใจผู้หญิงสวยทั้งสามคนในตำหนักในของฮ่องเต้ เจ้าสามารถกำจัดพวกนางด้วยตัวเอง ข้าจะไม่หยุดเจ้า นอกจากนี้ถ้าเจ้าคิดถึงบ้านเกิดของเจ้า ข้าสัญญากับเจ้าว่าเราสามารถกลับมาอย่างน้อยปีละครั้ง หรือเจ้าสามารถกลับมาได้ทุกเมื่อที่เจ้าต้องการ ดีหรือไม่ ? ข้าสัญญากับเจ้า”