The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1111 หากเป็นเฟิงหยูเฮงในอดีต เจ้าจะต้องตาย

“มันดีที่เจ้ากลับมา! ” เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นก่อนตบหลัง ของผู้หญิงพิงหน้าอกของนางเบา ๆ แล้วกางแขนออกนางกอดคนข้างหน้าไว้แน่น สิ่งนี้ดูเหมือนความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างพี่น้อง แต่โดยไม่รู้ตัว เมื่อเฟิงหยูเฮงกอด นางใช้แขนของนางเพื่อวัดขนาดตัวของคนที่อยู่ในอ้อมแขนของนาง มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่สายตาของนางค่อนข้างดุร้ายและเย็นชา จากนั้นด้วยสายตาที่จ้องมองดวงตาของซวนเทียนฮั่ว ทำให้คำตอบที่คลุมเครือถูกส่งไปอย่างลับ ๆ ภายใต้แขนเสื้อของคนที่เหมือนเทพเซียนนั้นทั้งสองมือของเขากำแน่น
“พี่รองข้ากลัวมาก ข้ากลัวมากจริง ๆ ” ทักษะการแสดงของผู้หญิงในอ้อมแขนของนางคือผ่านการร้องไห้และหัวเราะ จับมือของเฟิงหยูเฮงและทำหน้าที่ด้วยความคุ้นเคยและความอบอุ่น และสีหน้าท่าทางของนางคล้ายเฟิงเซียงหรูมากนี่เป็นผลลัพธ์หลังจากที่นางตรวจสอบรายละเอียดเฟิงเซียงหรู และฝึกฝนอย่างหนักหลังจากจับเฟิงเซียงหรูไป
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจถ้านางมีความเฉลียวฉลาดน้อยกว่านี้ เพียงแค่มองใบหน้านี้ นางจะถูกหลอกได้อย่างง่ายดายจริง ๆ แม้ว่าจะเห็นเพียงใบหน้าของนาง แต่มันก็ไม่ได้มีความคล้ายคลึงกันอย่างสมบูรณ์ ระดับความคล้ายคลึงนี้จะไม่ทำให้ผู้คนตั้งคำถามกับความจริง นอกจากนี้สำหรับสีหน้าท่าทางของนาง นางเลียนแบบเฟิงเซียงหรูจนกระทั่งมันสมจริงมาก แต่น่าเสียดายที่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหยูเฮง ผู้ที่มีสายตาแหลมคมราวกับเหยี่ยว
“เมื่อเจ้าหายตัวไปเราออกค้นหาเจ้าทุกวัน มาเข้าบ้านกับข้า ข้าจะตรวจสอบชีพจรของเจ้า ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากลับมาท่ามกลางสายฝนเมื่อวาน และไม่รู้ว่าเจ้าเปียกฝนมานานหรือไม่ บอกข้าทีว่าเจ้าหายไปที่ไหนมา ? เกิดอะไรขึ้นในวันที่เจ้าหายตัวไป”
นางพูดอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องสงสัยหยูเฉียนหยินไม่รู้สึกว่านางไม่มีความลับใด ๆ เลยต่อหน้าเฟิงหยูเฮง และด้วยการส่งข้อความจากการจ้องมองของเฟิงหยูเฮง องค์ชายเจ็ดไม่แสดงความกังวลเหมือนเมื่อคืนที่เขาแสดงออกมา
ติดอยู่ท่ามกลางสายฝนแต่ก็ไม่มีปัญหาร้ายแรง การตรวจสอบชีพจรของเฟิงหยูเฮงนั้นเป็นการยืนยันตัวตนของนางต่อไป และซวนเทียนฮั่วนั่งอยู่ที่ด้านข้างดูคู่ของพวกเขา เขาไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้แสดงออกมากบนใบหน้าของเขา มันเป็นเหมือนภาพวาดที่เงียบสงบและมีบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
หยูเฉียนหยินมีคำอธิบายอยู่แล้วนางบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ในวันนั้นน้องสี่มาหาข้าเพื่อชวนไปซื้อของ ข้าตามนางไปตามถนนและเห็นพ่อค้าเร่ขายของบนถนน มีคนมากมายลุ่มเข้าไปซื้อของและเราก็เข้าไปมุงด้วย แต่มีคนจำนวนมากเกินไปและมันก็แคบนิดหน่อย ชานชาพูดหยาบคายและตะโกนใส่คนเหล่านั้น พวกเขาโกรธมาก และลักพาตัวข้า จริง ๆ เมื่อพวกเขาแยกย้ายกันไป ข้าถูกลักพาตัวไปด้วยความงุนงง ปากของข้าถูกปิดและตาของข้าก็ถูกปิด ดังนั้นข้ารู้เพียงว่าข้าเดินทางไกล และผู้คนที่พาข้าไปมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา จนกระทั่งพวกเขาจะโยนข้าเข้าไปในทุ่งหญ้า จากนั้นผู้คนวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ข้าพยายามคลายเชือกที่มัดมือของข้าและผูกขาของข้า หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักก็สามารถดึงผ้าปิดตาออกได้ ข้าค้นพบว่าข้าถูกโยนลงไปในภูเขาโดยพวกเขา พี่รองไม่รู้หรอกมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ตอนกลางคืนพวกเขาเดินทางกันทั้งวันแล้วโยนข้าขึ้นไปในภูเขา ข้าอยู่คนเดียวและไม่กล้าเดินบนถนนในตอนกลางคืน ดังนั้นข้าจึงซ่อนในทุ่งหญ้า และในที่สุดก็รอจนถึงกลางวัน นั่นคือเมื่อข้าคิดถึงวิธีที่จะออกจากภูเขา แต่ข้าหลงทางอยู่บนภูเขา โชคดีที่มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงและมีผลไม้มากมาย และดื่มน้ำบนภูเขา นั่นคือวิธีที่ข้าจะเอาชีวิตรอดเจ้าค่ะ”
นางเช็ดน้ำตาของนางขณะที่พูดอย่างน่าสงสารสร้างความรู้สึกเวทนาให้แก่ผู้คนที่ได้ยิน เฟิงหยูเฮงคิดว่าถ้านั่นเป็นเฟิงเซียงหรูจริง ๆ นางก็รู้สึกเจ็บปวดใจและจะตามหาคนเหล่านั้นเพื่อสอนบทเรียนให้พวกเขา น่าเสียดายที่นางรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นตัวปลอม มันเป็นเพียงเรื่องโกหก บางคนปฏิบัติต่อนางเหมือนคนโง่ที่ถูกหลอก ดังนั้นนางก็จะแกล้งทำเป็นโง่จนจบ !
นางยื่นมือออกมาและลูบหัว“เซียงหรู” พูดด้วยท่าทางที่เจ็บปวด “ข้าขอให้เจ้าฝึกศิลปะการต่อสู้ แต่เจ้าไม่เชื่อฟัง ถ้าเจ้ารู้ศิลปะการต่อสู้ เจ้าจะถูกรังแกโดยคนที่ไม่เชื่อฟังหรือไม่” นางโบกมือขณะพูดว่า “อย่าลืม อย่าพูดถึงสิ่งเหล่านี้ มันเป็นเรื่องดีเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว” หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางก็หันไปพูดกับบ่าวรับใช้ในบ้านว่า “พวกเจ้าทุกคนฟัง คุณหนูสามไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลและอาศัยอยู่ที่นั่นชั่วคราว นางไม่ได้หายไปไหน พวกเจ้าทุกคนจำได้หรือไม่ ? ”
ทุกคนเข้าใจอย่างรวดเร็วจากนั้นพวกเขาได้ยินซวนเทียนฮั่วพูดว่า “เมื่อเจ้ากลับมาแล้ว จงอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง อย่าออกไปอีก จำบทเรียนจากเมื่อก่อน ไม่ว่าใครจะมาหาเจ้า”
“เฟิงเซียงหรูจะจำไว้เจ้าค่ะ”หยูเฉียนหยินแสดงท่าทางที่เชื่อฟัง และเจ็บปวด พร้อมก้มหน้างุด ดูคล้ายเฟิงเซียงหรูมาก
สีหน้าของซวนเทียนฮั่วมืดลงอีกแม้จะไม่มีการเตือนของเฟิงหยูเฮง เขาก็สามารถบอกได้ในขณะนี้ และวิธีการของเขา “สามารถบอกได้” นั้นชัดเจนมากขึ้นเมื่อเฟิงเซียงหรูก้มศีรษะของนาง มันจะเห็นได้ขวัญผมของนางอย่างชัดเจนซึ่งแตกต่างจากขวัญผมของเฟิงเซียงหรู
“พี่เจ็ดพูดถูกแล้ว”เฟิงหยูเฮงยังกล่าวอีกว่า “เจ้ากำลังจะเดินทางไปยังมณฑลจี่อันในไม่ช้า ดังนั้นเจ้าจะไม่สามารถหายตัวไปอย่างฉับพลัน เจ้าและพี่เจ็ดกำลังจะหมั้นกันในไม่ช้า และเจ้ายังต้องเตรียมตัวอย่างเหมาะสม เจ้าเข้าใจหรือ ? ”
นางบอกอย่างจงใจแล้วเห็นคนที่อยู่ตรงหน้านางเผยความเกลียดชังในแววตาของนาง ในขณะที่นางทำท่าเอียงอาย
เฟิงหยูเฮงยังคงเผยรอยยิ้มเย็นชาที่ไม่สามารถบอกได้จากนั้นลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “น้องสามยังต้องการพักผ่อนมาก ๆ ข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีกต่อไปแล้ว พี่เขยของเจ้ากลับมาเร็ว ๆ นี้ และรอข้ากินอาหารกลางวัน ! ” Aileen-novel
นางออกไปด้วยรอยยิ้มซวนเทียนฮั่วเดินตามหลังพวกเขาทั้งสองอย่างเป็นปกติ แต่หลังจากออกจากเรือนเล็ก ๆ แล้ว สีหน้าของพวกเขาก็มืดครึ้ม
เมื่อซวนเทียนฮั่วยกมือขึ้นองครักษ์เงาปรากฏขึ้นทันทีและเดินเข้ามาหา แต่พวกเขาได้ยินเขาสั่งให้ทำดังนี้ “ปกป้องเรือนนั้น ให้ใส่ใจทุกการกระทำของเฟิงเซียงหรู”
องครักษ์เงาไม่ได้ถามเหตุผลเพียงดำเนินการตามที่ได้รับคำสั่งหายไปในอากาศเมื่อพวกเขารับคำสั่งและได้ยินคำพูดของเฟิงหยูเฮงในตอนนี้นางพูดว่า “ดูเหมือนว่าคนที่คุ้นเคยมาหาเราโดยอัตโนมัติ พี่เจ็ดผูกนางใต้ม้าแต่นางไม่ถูกฆ่าตาย ตอนนี้ท่านพี่เสียใจหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วจดจำทุกสิ่งที่หยูเฉียนหยินทำในเวลานั้นและเทพเซียนผู้นี้เหมือนคนที่ไม่เคยเห็นคนที่ชั่วร้าย พบว่ามันยากที่จะเก็บความโกรธของเขาและเพียงแค่พูดว่า “ถ้าสิ่งต่าง ๆ สามารถย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะตัดหัวของนางและส่งมันกลับไปที่ซงซุย”
อย่างไรก็ตามตอนนี้มันสายเกินไปแล้วแต่เฟิงหยูเฮงมองโลกในแง่ดี นางพูดว่า “สถานการณ์นี้ดีกว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้เราแค่คาดเดาทุกอย่าง และไม่สามารถหาใครได้ ตอนนี้อีกฝ่ายมาหาเราเอง นั่นจะเป็นเนื้อบนเขียงของเรา ไม่ว่าเราต้องการจะทำเช่นไร มันไม่ได้หรือขึ้นอยู่กับความปรารถนาของเรา ! แต่สำหรับพี่เจ็ด เมื่อหยูเฉียนหยินทำเช่นนี้อีกครั้ง ความคิดของนางจะมุ่งเป้าไปที่ท่านพี่อย่างแน่นอน ในครั้งนี้อาจเป็นไปได้ว่านางต้องการยืมตัวตนของเฟิงเซียงหรูเพื่อเข้าใกล้ท่านพี่ เมื่อแผนนี้ล้มเหลว นางจะมีแผนสำรองแน่นอน เราไม่รู้ว่าแผนสำรองนั้นคืออะไร แต่ก็น่าจะมีเรื่องเกี่ยวข้องกับเฟิงเซียงหรู มันเป็นจิตใจของผู้หญิง หากพวกนางไม่ได้มัน พวกนางก็จะทำลายมัน นางไม่มีความสามารถใด ๆ ที่จะทำลายท่าน แต่นางสามารถทำลายเฟิงเซียงหรูได้” ขณะที่นางพูด นางหยุดเดินไปทางซวนเทียนฮั่ว “ถ้าวันหนึ่งทันใดนั้นข่าวแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงว่าคุณหนูสามตระกูลเฟิงถูกลักพาตัวและอาจถูกพรากความบริสุทธิ์ไป พี่เจ็ดจะทำอย่างไร”
ซวนเทียนฮั่วจ้องที่นางโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเขาพูดอย่างใจเย็น “การแต่งงานของข้าคือธุระของข้า พวกเขาจะกระจายข่าวที่พวกเขาต้องการ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ข้าได้รับอิทธิพลจากการกระทำจากโลกภายนอก ? ” หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้ เขาพูดอย่างไร้ประโยชน์ “เจ้ารู้ว่าข้าจะตอบอย่างไร และรู้มากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าจะทำ ทำไมเจ้าถึงถาม ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกหงุดหงิดนางพูดอย่างซึมเศร้า“ข้าไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนพี่เจ็ด เหมือนตอนนี้ข้าระงับอารมณ์ตัวเองตลอดเวลา สามารถจับปลาใหญ่ ! จากนั้นเราสามารถขุดรังของนางออกมา และหาซวนเทียนโมและเสี่ยวเปา หากข้าไม่ได้ระงับอารมณ์ตัวเองไว้เช่นนี้ เมื่อเราพบกันครั้งแรกข้าจะจับผู้หญิงคนนั้น และลงโทษนางด้วยการลงโทษที่โหดร้ายที่สุดในโลกนี้ เพื่อแก้แค้นให้กับการลักพาตัวน้องสาวของข้า พี่เจ็ด ท่านพี่คิดว่าจะใช้องค์หญิงของซงซุยเพียงพอที่จะแลกเฟิงเซียงหรู เสี่ยวเปา และซวนเทียนโมได้หรือไม่”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์“อาเฮง เจ้าก็รู้ดีว่าเป็นนางป็นผู้หญิงที่เจ้าคิดเจ้าแค้น แน่นอนนางจะไม่รอนานเพื่อแก้แค้นในจุดนี้ ข้าเคยชื่นชมผู้หญิงแบบนั้นทุกอย่างที่ทำและทุกอย่างที่พูดนั้นทำอย่างรวดเร็วและน่าพอใจ แต่ภายใต้การเปลี่ยนแปลงทุกปี ความกังวลในใจของนางก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนและสิ่งที่นางต้องดูแลและปกป้องเพิ่มขึ้น จนถึงจุดที่นางสูญเสียการควบคุมตัวเองไปตั้งแต่แรก แล้วนางจะต้องมานั่งเสียใจทีหลัง”
เขาจ้องที่เฟิงหยูเฮงโดยพูดอย่างชัดเจนว่า “ทุกคนรู้ว่านี่เป็นราคาของการเติบโตเช่นเดียวกับหมิงเอ๋อย้อนกลับไปสองสามปี เขาไม่เหมือนเจ้าหรือ? และด้วยเหตุนี้จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเจ้าทั้งคู่จึงเข้ากันได้ดี แต่ดูสิตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมาแล้วตอนนี้เขารู้ดีว่าจะต้องพิจารณาเรื่องราชวงศ์ต้าชุน เพื่อความปลอดภัยและความมั่นคงของพลเมือง ความดื้อรั้นของเขาถูกซ่อนเร้นไปเรื่อย ๆ พร้อมกับความเป็นเด็กที่ลดน้อยลง และความรู้สึก แต่เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเป็นพี่ชายของเขา ข้ามีความสุขที่น้องชายของข้าเป็นคนฉลาด แต่ข้ามักจะคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่สุภาพเมื่อเขายังเด็ก และหวังว่าข้าจะสามารถดำเนินการทุกอย่างด้วยตัวเองได้ ใช้ชีวิตตามใจชอบของเขาเอง อย่างไรก็ตามเราเกิดในครอบครัวของฮ่องเต้ และทั้งหมดนี้เป็นไปไม่ได้ แต่อาเฮง เจ้าแตกต่างไป เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลมาก เจ้าต้องจำไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร แม้ว่าเจ้าจะแหวกท้องฟ้า เจ้ามีหมิงเอ๋อและข้าอยู่ข้างหลังเจ้า เพื่อค้ำยันท้องฟ้า และเจ้า เจ้าต้องเป็นตัวของเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเพราะใครหรืออะไร เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่นในขณะที่รู้สึกมึนงง นางกำลังทำความเข้าใจคำพูดของซวนเทียนฮั่วอย่างจริงจัง และเมื่อนางทำความเข้าใจมันจนหมด นางก็ยิ้มทันที “พี่เจ็ดบอกข้าว่าอย่าคิดมากเหมือนเมื่อก่อน ดังนั้นข้าจะตีนาง ! นางสร้างปัญหาที่ตำหนักจุน ดังนั้นข้าจะจับนางมัดแล้วทุบตีนางดีหรือไม่?”
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะเสียงดัง“ถูกต้อง ! ทำทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ นั่นคืออาเฮงที่พวกเราทุกคนรู้จัก ! ”
“ฮ่าๆๆ! ” เฟิงหยูเฮงหัวเราะ นางหัวเราะอย่างใจจดใจจ่อและกล้าหาญ เหมือนว่านางไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแล้ว นางบอกซวนเทียนฮั่ว “ถ้าพี่เจ็ดไม่เอ่ยถึงสิ่งเหล่านี้ ข้าอาจลืมสิ่งที่ข้าทำโดยไม่ลังเล ถูกต้อง ! ทำไมคนต้องกังวลมากเมื่อเติบโตขึ้น ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ข้าเริ่มติดนิสัยที่ไม่ดีนี้ ? เมื่อคิดถึงวิธีที่ข้าตีซวนเทียนยี่ และองค์หญิงรุ่ยเจีย ในอดีตที่ผ่านมาข้าไม่เคยอดทน ทำไมกับองค์หญิงของซงซุยในตอนนี้ ข้าลังเลมากจริง ๆ ” นางเอื้อมมือไปที่แขนของนาง ขณะที่พูดออกมา แส้ของซวนเทียนหมิงออกจากมิติแล้วโบกไปรอบ ๆ นางพูดว่า “ไปกันเถอะ พี่เจ็ด ข้าจะฟาดนาง ท่านพี่จะสนับสนุนข้าหรือไม่ ! ”
ซวนเทียนฮั่วตามใจนางเหมือนกับเด็กนิสัยเสียไม่ว่าเด็กคนนี้จะสร้างปัญหาร้ายแรงขนาดไหน เขาก็จะเป็นคนที่จะเก็บกวาดหลังจากนั้น และสำหรับเฟิงหยูเฮงที่เอาสิ่งต่าง ๆ ออกจากแขนเสื้อของนางซึ่งไม่ควรมีอยู่ เขาได้เห็นว่ามันเป็นปัญหาเล็กน้อยและคุ้นเคยกับมันเช่นกัน
ผู้หญิงข้างหน้าดูมีชีวิตชีวาราวกับว่านางได้กลับไปเมื่อสองสามปีก่อนในทันที โดยย้อนกลับไปเมื่อนางเป็นคนที่พูดจาห้าวหาญมากที่สุดและไม่กลัวอะไรเลย มือข้างหนึ่งถือแส้นางเดินเร็ว เสียงของนางประกอบไปด้วยความชั่วร้าย ขณะที่นางพูดว่า “ดู ข้าจะเช็ดหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออก แล้วมัดนางขึ้น จากนั้นส่งนางไปที่ประตูเมือง นางจะออกไปเที่ยวที่ประตูเมือง ดังนั้นข้าไม่เชื่อว่าสิ่งนี้จะไม่ส่งผลตามที่ข้าต้องการ ! คราวนี้ข้าจะบอกให้นางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเส้นทางที่ไม่อาจย้อนกลับมา ! ”