The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1200 ลุกขึ้นดื่มกับข้า

　　หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็ออกจากพระราชวังพร้อมกับองค์ชายทั้งหมดในเมืองหลวง เขาไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยา มาหาเพื่อนคนเดียวของเขา

　　กล่าวได้ว่าเหยาเซียนถึงแก่กรรมโดยไม่คาดคิดองค์ชายทั้งหมดก็มาที่นี่เช่นเดียวกับฮ่องเต้ และองค์ชายมาร่วมแสดงความเสียใจเป็นการส่วนตัว ตระกูลเหยาไม่แปลกใจเลยที่ฮ่องเต้จะมา นอกจากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้กับเหยาเซียนนั้นไม่ธรรมดา ตระกูลเหยาก็กังวลเรื่องนี้เช่นกัน เพราะกลัวว่าการตายของเหยาเซียนจะทำให้ฮ่องเต้เศร้าและล้มป่วย นั่นไม่ใช่เรื่องตลก

　　แต่พวกเขาจะทำอย่างไรถ้าฮ่องเต้กังวล? ด้วยเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ใครจะหยุดฮ่องเต้ได้ ? ฮ่องเต้และจางหยวนต่างกล่าวว่าถ้าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากพระราชวัง จางหยวนจะถูกส่งไปยังสำนักทาส นอกจากนี้เขายังชี้ไปที่จมูกของซวนเทียนเฟิงและถามเขาว่าเขาเคยได้รับการรักษาหรือไม่ และถามว่าเขารู้จักเหยาเซียนหรือไม่ เขาคือใคร ?

　　แน่นอนซวนเทียนเฟิงรู้ว่าเหยาเซียนคือใคร เขารีบไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาทันทีที่ทราบข่าว ซวนเทียนหมิงไม่ได้อยู่ที่นั่นและเฟิงหยูเฮงก็ไม่อยู่ เขาต้องการแสดงความกตัญญูแทนทั้งสองคน ดังนั้นองค์ชายหกจึงเฝ้าศพเหยาเซียนเป็นการส่วนตัวและอยู่หน้าศพตลอดทั้งคืน ดังนั้นเขาไม่สามารถหักล้างคำพูดของฮ่องเต้ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องติดตามฮ่องเต้มาอีกครั้ง

　　ฮ่องเต้มาถึงองค์ชายก็มาถึง ผู้คนคุกเข่าต้อนรับ ทุกคนในตระกูลเหยาก็ออกไปพบ ฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา สายตาของเขาจ้องไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ของเหยาเซียน แต่เมื่อเขามาถึงหน้าห้องโถงไว้ทุกข์ เขาหันหน้าไปทางโลงศพโดยไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เขาจึงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่าจ้องมองไปที่โลงศพ　　ทุกคนมาพร้อมกับองค์ชายที่ยืนอยู่ด้วยกันในห้องโถงไว้ทุกข์ห่างจากฮ่องเต้เล็กน้อยในที่สุดจางหยวนก็กระซิบถามฮ่องเต้ว่า  ฮ่องเต้ไม่จุดธูปเพื่อเคารพศพหมอเหยาหรือพะยะค่ะ ?  

　　 อะไรนะใครจะจุดธูป ?   ฮ่องเต้เปลี่ยนใจกะทันหัน  จางหยวน เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร เหยาเซียนสบายดี ทำไมเจ้าถึงให้ข้าจุดธูปให้เขา ? บุตรชายคนโตของตระกูลเหยา เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? เรียกท่านพ่อของเจ้าออกมา ! ข้ามาหาเขาเพื่อดื่มในช่วงปีใหม่ ข้าจัดงานเลี้ยงในพระราชวังและเขาไม่ไป ถ้าข้าเชิญเขาไปงานนั้น ดังนั้นข้าจึงไม่เห็นหน้าเขา วันนี้ข้าจึงมาหาเขาถึงบ้านและข้าจะไม่อภัยถ้าไม่ดื่ม เหยาเซียนออกมา 

　　ทุกคนในปัจจุบันตกตะลึงกับคำพูดเหล่านี้แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เข้าใจ ทุกคนรู้ว่าฮ่องเต้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหยาเซียน พวกเขาจินตนาการว่าฮ่องเต้จะแสดงปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเผชิญกับการตายของเหยาเซียนแม้หลังจากที่ฮ่องเต้ตัดสินใจออกจากพระราชวัง จางหยวนได้แต่ติดตามอย่างเงียบ ๆ กำลังยืนอยู่นอกคฤหาสน์ของตระกูลเหยา พร้อมที่จะรีบเข้าไปช่วยชีวิตผู้คน หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นภายใน

　　โดยไม่คาดคิดปฏิกิริยาของฮ่องเต้นั้นพิเศษมากเขาไม่ได้เศร้าหรือเสียใจ เขาไม่ยอมรับการตายของเหยาเซียนและจินตนาการว่าเหยาเซียนยังมีชีวิตอยู่ตามปกติ ทันทีที่เขามา เขาจะขอให้เหยาเซียนดื่มกับเขา

　　ซวนเทียนเฟิงกล่าวว่า ตอนนี้พวกเราต่างเศร้าโศกเป็นอย่างมาก นั่นคือการละเว้นความเจ็บปวดโดยสิ้นเชิง เสด็จพ่อมีทางเลือกของเสด็จพ่อเอง เสด็จพ่อเลือกที่จะปล่อยให้หมอเหยาอยู่ในโลกแห่งจิตวิญญาณของเขา ดังนั้นสำหรับเสด็จพ่อแล้ว หมอเหยายังมีชีวิตอยู่เสมอ  เขาพูดกับเหยาจิงจุน  ไปเอาสุรามากาหนึ่ง เสด็จพ่ออยากดื่มให้หมอเหยา ให้เสด็จพ่อดื่มสักครั้ง 　　เมื่อได้ยินคำพูดของซวนเทียนเฟิงเหยาจิงจุนก็รีบไปเอาสุรา เมื่อเขากลับมา เขาเห็นว่าฮ่องเต้เดินเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ ย้ายเก้าอี้นั่งหน้าโลงศพ พูดเสียงดังคุยกับโลงศพ ฮ่องเต้กล่าวว่า  หมอเหยา ! ทำไมเจ้าดื้อแบบนี้ ครั้งที่แล้วข้าบอกว่าเจ้าไม่เมาเท่าข้าหรือ เจ้าไม่ได้หมายความว่าเจ้าแก่ตัวลงและอารมณ์ของเจ้าก็ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนหรือ ? ข้ามาที่นี่เป็นการส่วนตัว และเจ้าก็เลี่ยงที่จะไม่พบข้าจริง ๆ เจ้าไม่มาตำหนิข้าหรือที่เรียกเจ้าว่าหมอเหยาแก่ ! อย่าเคอะเขิน เราทุกคนอายุปูนนี้แล้วและยังดื่มได้ กี่ปีแล้วที่ดื่มกับข้า มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ข้าจะออกมานอกพระราชวัง จาวหยวนจะไม่ปล่อยข้าออกมานอกพระราชวัง เด็กชายตัวเหม็นเหล่านั้นก็กังวลเช่นกัน หันข้อศอกออก ไม่มีใครเชื่อฟังข้าเลย วันนี้ข้าสามารถออกมาได้ด้วยการต่อสู้กับพวกเขาด้วยไหวพริบและความกล้าหาญ ! เจ้าต้องพลาดโอกาสนี้ ข้าไม่รู้ว่าคราวหน้าจะมาเยี่ยมเมื่อไร  เขาพูดและยื่นมือออกไป เขาตบโลงศพและส่งเสียงดัง  หมอเหยาแก่ ! คฤหาสน์ของเจ้ายังปิดอยู่ ประตูบานนี้ค่อนข้างหนาไม่ได้เปิดมานานแล้ว ข้าก็อายุมากแล้วถ้าปล่อยไว้ในปีเดียวกัน เจ้าก็ไม่ได้ปิดประตู ใช่ ข้าสามารถเตะประตูของเจ้าให้เปิดออกได้ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว ไม่เป็นไร ออกมาเร็ว ๆ หยุดสร้างปัญหา ! หมอเหยาแก่เหยา !

　　ในที่สุดฮ่องเต้ก็มีปฏิกิริยาที่ค่อนข้างรุนแรงเขาลุกขึ้นยืนหันหน้าเข้าหาโลงศพ ยกมือขึ้นแล้วทุบโลงศพเสียงดัง และเขาก็ยังคงเรียกชื่อของเหยาเซียน

　　ในที่สุดมือของเขาก็ชาและเสียงของเขาก็แหบลงแต่โลงศพยังคงเป็นโลงศพไม่ขยับ

　　ฮ่องเต้หยุดมองไปที่มือที่แดงของเขาจากนั้นมองไปที่คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา เขาถามผู้คน  ทำไมเจ้าเอาแต่ดู ? ไม่ช่วยข้าหรือ ?  

　　จางหยวนเช็ดน้ำตา ดวงตาของขันทีน้อยคลอไปด้วยน้ำตาและเขามองไม่เห็นอะไร ฉากนี้บ่งบอกถึงความทุกข์ทรมานใจของฮ่องเต้ซวนเทียนหวู่ เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดเสียงดังว่า  หมอเหยาจากไปแล้วพะยะค่ะ หมอเหยาไม่สามารถออกมาดื่มกับฝ่าบาทได้อีกแล้ว กลับพระราชวังกันเถิดพะยะค่ะ! ฝ่าบาท อย่าทำแบบนี้เลยพะยะค่ะ 

　　 ไร้สาระ! ฮ่องเต้ตะโกนด้วยความโกรธ  เด็กตัวเล็ก ๆ จากไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้ามากเกินไป ข้ารังแกรังแกเจ้า ปกติเจ้าไม่มีปัญหา เจ้าจะสาปแช่งเขาได้อย่างไร เขาบอกความสัมพันธ์ของข้าดี แต่ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีเพียงเพราะข้าดีกับเขา ! เจ้ารีบนำคำพูดนั้นกลับมาและช่วยเรียกเหยาเซียนออกมา ตราบใดที้ข้าสามารถเรียกเขาออกมาได้ ข้าจะกลับพระราชวัง ข้ามีรางวัลให้เจ้าด้วย เมื่อข้ากลับไป ข้าจะให้รางวัลเจ้า เจ้าต้องการอะไร ?  

　　จางหยวนก็กังวลเช่นกันมีคนนอกมากมายอยู่ที่นั่น และการเจรจากับฮ่องเต้แบบส่วนตัวในวันธรรมดาก็เปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับตะโกนใส่ฮ่องเต้  เขาตายไปแล้ว ดูป้ายวิญญาณในคฤหาสน์นี้และมองไปที่คนข้างนอกพะยะค่ะ ทุกคนมาแสดงความเสียใจ ! อย่าโกหกตัวเองเลยพะยะค่ะ ยอมรับความเป็นจริง ทำไมไม่ไปดูในโลงศพ หมอเหยานอนอยู่ในนั้นพะยะค่ะ ! ฝ่าบาทจะเห็นพะยะค่ะ !  

　　ฮ่องเต้ไม่กล้าไปดูเขาฟังคำพูดของจางหยวน แต่เขาไม่กล้ามองเข้าไปในโลงศพที่เปิดกว้าง ในที่สุดเขาก็ถูกบังคับให้ทำอะไรบางอย่าง เขายังคงพูดห้วน ๆ  นั่นคือการหลับ ใครบ้างที่ไม่นอน !  

　　ไม่มีใครสามารถพูดกับฮ่องเต้ได้องค์ชายหกหยิบสุราที่เหยาจิงจุนนำมา และส่งให้ฮ่องเต้ด้วยตัวเอง และพูดเบา ๆ  เสด็จพ่อมาหาใต้เท้าเหยาเพื่อดื่ม ! นี่สุราพะยะค่ะ เสด็จพ่อไม่ต้องกังวลว่าใต้เท้าเหยาจะไม่ออกมา เสด็จพ่อสามารถดื่มได้ที่ข้างนอกประตู และเขาอยู่ด้านในประตู ใต้เท้าเหยายังคงโกรธเสด็จพ่อ ไว้เสด็จพ่อมาใหม่คราวหน้า ข้าจะเกลี้ยกล่อมหมอเหยาให้ ดีหรือไม่ ?  　　ฮ่องเต้ตกตะลึงมองไปที่ซวนเทียนเฟิงและหายใจไม่ออกเป็นเวลานาน  ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจ เฟิงเอ๋อของข้า เจ้ามีความรู้และพูดจาชวนฟัง แต่ครั้งนี้ข้าไม่ได้เจอเขา เจ้าปล่อยข้าออกจากพระราชวังในครั้งต่อไปได้หรือไม่ ?  

　　 ได้พะยะค่ะ ซวนเทียนเฟิงพยักหน้าและยืนยัน  ตราบใดที่เสด็จพ่อต้องการ เมื่อเสด็จพ่อออกจากพระราชวัง ไปบอกขันทีเฉิน ข้าจะไปกับเสด็จพ่อ 

　　 ตกลง ฮ่องเต้พยักหน้า จากนั้นเขาก็หยิบกาสุราในมือของซวนเทียนเฟิง แล้วรินสุรา 1 ถ้วย  หมอเหยาแก่ !   หลังจากจิบสุราแล้ว เขาก็พูดกับคนในโลงศพว่า  ข้าจะดื่มก่อน และเจ้าก็ดื่มเองได้ ! ข้ารู้ว่าเจ้าชอบสุรา และเปียนเปี้ยนมักจะหยุดเมื่อข้าดื่ม นางไม่อนุญาตให้ข้าดื่มมากเกินไป วันนี้นางไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเรามาดื่มกันเยอะ ๆ !   เขาเคาะกาลงในโลงศพ และเริ่มดื่มอีกครั้ง

　　ดื่มตั้งแต่เที่ยงถึงเย็นจางหยวนนั่งอยู่บนขั้นบันไดด้านนอก เช็ดน้ำตาจากดวงตาของเขา ฮ่องเต้อายุมากขึ้นและสับสนมากขึ้นทุกวัน เขาโกหกตัวเองเสมอว่าฮ่องเต้มีอายุยืนยาว แม้ว่าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นาน แต่อย่างน้อยเขาก็มีชีวิตที่ยืนยาวได้ ชีวิตของฮ่องเต้ยังยืนยาว !

　　แต่ตอนนี้เหยาเซียนตายไปแล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกกลัวมาก และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าหลาย ๆ อย่างไม่ดี การมีชีวิตอยู่นานเป็นความปรารถนาดี ดังนั้นทำไมไม่ใช้ชีวิตให้ยืนยาว ? ฮ่องเต้เคยอยู่ในสนามรบเมื่อเขายังเด็กและมีรอยแผลเป็นจำนวนมากถูกเผาบนร่างกายของเขา ต่อมาเขาครองราชย์เป็นเวลาหลายสิบปีและทำงานหนักทุกวัน ทุกคนอยากให้เขามีชีวิตอยู่ได้ถึงร้อยปีจริง ๆ หรือ?

　　ทันทีที่เขานึกถึงเรื่องนี้น้ำตาของขันทีตัวน้อยก็ไหลออกมา และเขากำลังคิดว่าถ้าวันหนึ่งฮ่องเต้ไปหาเหยาเซียน เขาจะทำอย่างไร ? เมื่อเขายังเด็ก เขาถูกส่งไปตอนโดยครอบครัวของเขา จากนั้นก็ไปที่พระราชวังเพื่อเป็นขันที ในช่วงสองสามปีแรก เขาติดตามขันทีเก่าในฐานะเด็กฝึกงาน แต่ความพยายามไม่ได้ไร้ผล คนที่ถูกแทงมักจะรู้สึกไม่สบายใต้ลำตัวโดยเฉพาะในช่วง 2-3 ปีแรกของการตอน ร่างกายพวกเขามักจะตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดในตอนกลางคืน ในเวลานั้นไม่มีใครดูแลพวกเขา อัตราการรอดชีวิตของขันทีน้อยไม่มากนัก หลายคนทนความทรมานไม่ไหว และไม่มีใครให้ยาที่ดีแก่พวกเขา

　　เขาโชคดีที่รอดชีวิตมาได้และด้วยความโชคดี เขาจำได้ว่าขันทีที่อยู่ข้างฮ่องเต้เป็นอาจารย์ของเขา ต่อมาอาจารย์ของเขาไปที่พระราชวังหลวง อาจารย์ต้องการพาเขาไปด้วยเพราะฮ่องเต้บอกว่าเขาฉลาด และเก็บเขาไว้เพื่อคลายความเบื่อ ดังนั้นเขาจึงอยู่ในพระราชวัง จากนั้นเขาก็เห็นฮ่องเต้ติดตามของอาจารย์ของเขาเหมือนผู้ติดตาม และสามารถพบเห็นได้ทุกที่

　　ตอนนั้นเขาอายุเพียง5 ขวบ และเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะไม่มีฮ่องเต้อยู่ในโลกนี้ แต่ตอนนี้ความเป็นจริงอยู่ตรงหน้าเขา เขารู้ว่าวันหนึ่งฮ่องเต้จะนำหน้าเขาไปหนึ่งก้าว เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจะเป็นเหมือนใบไม้ที่ตกลงมาจากต้นไม้ และเขาจะหมดหนทางในอนาคต

　　จางหยวนมองย้อนกลับไปและเห็นว่าฮ่องเต้ยังคงดื่มอยู่ที่นั่น เขาดื่มในขณะที่คุยกับเหยาเซียน พูดทุกประโยคทำให้ทุกคนแสบจมูก องค์ชายหกอยู่เคียงข้างและกล่าวคำสองสามคำเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้อารมณ์ของฮ่องเต้สงบลง แต่ในขณะนี้มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านนอกประตู ซึ่งทำให้ทุกคนตกใจ และตะโกนออกไปข้างนอกประตู  พระชายาหยุนมา !