The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 627-628
ตอนที่627 ความกดดันขององค์หญิง
ทั้งราชวงศ์ต้าชุนมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถใช้น้ำเสียงแบบนี้ในการเรียกชื่อของเฟิงหยูเฮงโดยตรงโดยเฉพาะในหมู่สาว ๆ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นถามหวงซวน”องค์หญิงหวู่หยางอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้พร้อมกับฮองเฮาไม่ใช่หรือ ? ”
หวงซวนก็สับสนเช่นกัน“นั่นคือที่เขาพูดกันเจ้าค่ะ นางออกมาเมื่อไหร่ ? ”
ขณะที่พวกเขากำลังพูดถึงมันซวนเทียนเก้อได้เข้ามาในห้องแล้ว หลังจากดูกลุ่มที่มีชีวิตชีวานั่งอยู่รอบ ๆ โต๊ะ นางก็ไม่มีความสุขอีกครั้ง “อาเฮง เจ้าออกไปแค่ปีเดียว และข้าเป็นห่วงเจ้าทุกวัน ในขณะที่หวังว่าเจ้าจะได้กลับมาในไม่ช้าก็เร็ว ข้าเผาเครื่องหอมทุกวันเพื่อสวดภาวนาเพื่อให้เจ้าปลอดภัย เป็นผลให้หลังจากเจ้ากลับมาแล้ว ไม่เพียงแต่เจ้าไม่ได้มาเล่นกับข้า แต่เจ้ายังไม่ได้เชิญข้าเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ นี่มันช่างน่าเศร้าใจจริง ๆ ”
แม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่นางพูดแต่นางก็ไม่ได้สงวนไว้เลย นางนำเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ เฟิงหยูเฮง ผลักองค์ชายเหลียนออกไปด้านข้าง
เฟิงหยูเฮงสั่งให้บ่าวรับใช้นำอุปกรณ์มาให้อีกชุดแล้วถามซวนเทียนเก้อ “ข้าอยากเรียกเจ้า แต่หลังจากข้าได้ยินเรื่องสถานการณ์ของฮองเฮาเป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าเลยไม่ได้ไป”
ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ข้าไปนั่งพักหนึ่ง ข้ากลับมาตอนบ่าย” เมื่อนางพูดนางสังเกตเห็นว่าเก้าอี้ขององค์ชายเหลียนขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงใช้แขนของนางผลักหลัง “นั่งห่างออกไปเล็กน้อย”
ในช่วงเวลาแห่งความประมาทองค์ชายเหลียนเกือบตกเก้าอี้จากการถูกผลัก อย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อไม่ได้ช่วยเขาเลย หลังจากมองไปรอบ ๆ โต๊ะ นางก็จ้องมองเฟิงเซียงหรูด้วยรอยยิ้ม นางโน้มตัวเข้าใกล้เฟิงหยูเฮงและตบไหล่ของเซียงหรู “เซียงหรู! องค์หญิงผู้นี้คิดถึงเจ้ามาก ! ”
เซียงหรูตกเก้าอี้จากการถูกตบที่ไหล่
อันชิได้รับความหวาดกลัวและช่วยนางจากนั้นนางได้ยินเฟิงเซียงหรูถามซวนเทียนเก้อด้วยสีหน้าขมขื่น “ทำไมดูเหมือนว่าองค์หญิงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เพคะ ? ”
ซวนเทียนเก้อยิ้มและบอกพวกเขาว่า “พี่รองนำอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้มาสอนเฟยหยู และข้าไปเรียนกับเขา”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“นี่เป็นความคิดที่ดี การมีทักษะจะไม่ทำให้ร่างกายของเจ้าช้าลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งศิลปะการต่อสู้ นี่คือสิ่งที่ควรเรียนรู้สำหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด”
ซวนเทียนเก้อกล่าวเห็นด้วย“ข้าก็คิดแบบนี้เช่นกัน ไม่ว่าจะมีการพูดอะไรคนที่อยู่ในสถานะของเราก็ไม่มีปัญหากับคนที่วางแผนต่อต้านเรา เราไม่สามารถรอองครักษ์เงามาช่วยเราได้ ยิ่งกว่านั้นถ้าว่าที่สามีไม่เชื่อฟังเจ้า เราสามารถทำให้เขาบาดเจ็บปางตายได้ด้วยฝ่ามือของข้า”
องค์ชายเหลียนยิ้มเยาะเมื่อได้ยินสิ่งนี้“ทุกคนบอกว่าผู้หญิงในภาคเหนือมีความกล้าหาญ ดูเหมือนว่าความคิดทั้งหมดนั้นจะไม่ถูกต้อง ! ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหัวเราะให้ซวนเทียนเก้อ“มันคืออะไร ? เจ้าไม่อยากแต่งงานไม่ใช่หรือ ? เจ้ามีคนที่ชอบหรือ ? ”
ด้วยนิสัยของซวนเทียนเก้อมันทำให้นางไม่กลัวหัวข้อนี้เลยนางแสดงความรู้สึกของนางทันที “ลา!” เสี่ยวหยาเพิ่งนำเนื้อชิ้นหนึ่งใส่ปากนาง แต่ไม่สามารถพาตัวเองไปกินได้ หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งนางก็วางมันลงในจานเพราะนางได้ยินซวนเทียนเก้อกล่าวต่อ “อาเฮง ข้าแค่กลัวว่าข้าจะไม่โชคดีเหมือนเจ้า ในภาพรวมราชวงศ์ของราชวงศ์ต้าชุน มีเพียงข้าในฐานะบุตรสาว พี่ชายของข้าทุกคนแต่งงานช้า และมีบุตรช้า พี่ใหญ่และพี่รองเท่านั้นที่มีบุตร เป็นผลให้พวกเขาเป็นเด็กชายทั้งหมด บอกเด็ก ๆ ว่าหากมีความต้องการอะไรบางอย่าง เช่น การแต่งงานทางการเมือง เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะต้องถูกนำออกมาโดยที่ไม่สามารถทำตามใจของข้าได้ ? ”
ความคิดเรื่องการแต่งงานทางการเมืองถูกนำขึ้นโดยซวนเทียนเก้อและนางก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดจนเกินไป อย่างไรก็ตามนางดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เฟิงหยูเฮงปลอบใจนางว่า “บางทีราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ต้องการการแต่งงานทางการเมือง ทุกอาณาจักรรอบ ๆ ราชวงศ์ต้าชุนเป็นรัฐบริวาร เฉียนโจวก็เอาชนะได้เช่นกัน ไม่ต้องกังวลโดยไม่จำเป็น”
ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ไม่เป็นไร ข้าได้เตรียมใจไว้แล้ว เสด็จลุงปฏิบัติต่อข้าอย่างดี ดังนั้นการแบ่งเบาภาระของราชวงศ์ต้าชุน บางอย่างเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ” หลังจากพูดอย่างนี้นางไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ นางหันไปมององค์ชายเหลียนแทน ในขณะที่มองนางถอนหายใจซ้ำ ๆ “ดูดีมาก ดูดีมากจริง ๆ ! ”
ความมั่นใจขององค์ชายเหลียนเพิ่มขึ้นในทันทีแม้หลังจากที่ซวนเทียนเก้อผลักเขาล้มลงไปกองกับพื้นเขานั่งตัวตรงเล็กน้อยและยืดอกพร้อมยิ้มอย่างสดใส
ด้วยเหตุนี้คำพูดถัดไปของซวนเทียนเก้อจึงทำให้เขากลับมาปรากฏตัวก่อนหน้านี้“ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเหลียนโจว เฉียนโจวหาที่หลบภัยกับพี่เก้าและอาเฮงเพื่อกลับสู่เมืองหลวง อย่างไรก็ตามด้วยรูปร่างหน้าตาของเจ้า ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าพี่ชายเหลียนหรือพี่หญิงเหลียน ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถกลั้นหัวเราะไว้และเริ่มหัวเราะ
องค์ชายเหลียนเหลือบไปมองนางอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “องค์หญิงเรียกข้าว่าองค์ชายเหลียนเถิด”
“แต่อาณาจักรของเจ้าหายไปแล้วเจ้าจะเป็นองค์ชายได้อย่างไร ? ” เสียงของซวนเทียนเก้อไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อยเมื่อโจมตีผู้อื่น “เอาล่ะ ข้าจะเรียกองค์ชายเหลียน ฮ่า ๆ ที่อยู่ข้างคือ…”
“ข้าเป็นพระชายาเอกขององค์ชายเหลียนแซ่ของข้าคือหวู่” หลี่เฉิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อตอบกลับ
ซวนเทียนเก้อโบกมือแล้วบอกนางว่า”นั่งลง” ในขณะเดียวกันนางสับสนก็ถามองค์ชายเหลียนว่า “เจ้าแต่งงานแล้วหรือ ? ” นางเริ่มคิดกับตัวเองว่าถ้าผู้หญิงแต่งงานกับสามีแบบนี้ แรงกดดันจะมีมากแค่ไหน การใช้เวลาทุกวันเพื่อดูใบหน้าที่ดูดีนับครั้งไม่ถ้วน นี่เป็นความทุกข์อย่างแท้จริง
ในส่วนที่เกี่ยวกับสิ่งที่ซวนเทียนเก้อถามองค์ชายเหลียนไม่รู้วิธีตอบกลับ หากเขาพูดโดยตรง เขากลัวว่าหลี่เฉิงจะบ้าคลั่ง ถ้าเขายอมรับมันเขาจะรู้สึกอึดอัดใจ เขาค่อนข้างหดหู่อย่างแท้จริง
เฟิงหยูเฮงดึงแขนเสื้อของซวนเทียนเก้อและกล่าวอย่างเงียบๆ “ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังในภายหลัง” นางโบกมือให้ทุกคน “ทานข้าวกันต่อเถิด”
อาหารที่ปรุงโดยพ่อครัวของโรงเตี้ยมครัวเทพล้วนเป็นที่ชื่นชอบแม้แต่อันชิก็กำลังกินอย่างมีความสุข
เฟิงหยูเฮงกลับมาแล้วและนั่นทำให้หัจิตใจของอันชิสงบลงในที่สุดการอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลเฟิงกับเฟิงจินหยวนและเฟิงเฟินไดนั้น แม้ว่าพี่น้องเฉิงจะปกป้องพวกนางได้ดีมาก แต่พวกนางก็ไม่สามารถพึ่งพาผู้อื่นให้เจริญรุ่งเรืองได้เสมอไป เฟิงเฟินไดบางครั้งจะวิ่งไปตามหาเฟิงเซียงหรูเมื่อนางไม่มีความสุข นางต้องการระบายเล็กน้อย เช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงกลับมาที่เมืองหลวงและก้าวเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิง นางก็สนับสนุนเฟิงเซียงหรูในการจัดการเรื่องของคุณหนูรองของคฤหาสน์ของเสนาบดีคนใหม่ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ตระกูลเฟิงจะไม่เดือดร้อนกับเฟิงเซียงหรูอีกต่อไป
ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารเฟิงหยูเฮงได้บอกสถานการณ์ของเป่ยฟูหรงกับซวนเทียนเก้อ เฟิงหยูเฮงบอกซวนเทียนเก้อ และซวนเทียนเก้อเริ่มไตร่ตรองเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามนางกล่าวด้วยความสับสน “ถ้าเจ้ากำลังพูดว่าช่างฝีมือเป่ยนั้นตกอยู่ในอันตรายในเมืองหลวง ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาอยู่ที่พระราชวังทำงานเกี่ยวกับเครื่องประดับ ข้าไม่เคยได้ยินว่าเขาออกจากพระราชวังเลย ? ”
นี่คือสิ่งที่เฟิงหยูเฮงเป็นห่วงมากที่สุดนางลดเสียงของนางแล้วกล่าวกับซวนเทียนเก้อ “นั่นหมายความว่าอันตรายอยู่ในพระราชวัง”
หลังจากที่นางพูดเรื่องนี้มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากข้างนอกรายงานว่า “คุณหนูรองเจ้าคะ เสนาบดีฝ่ายซ้ายและท่านฮูหยินหลู่มาขอพบคุณหนูเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเยาะเย้ย“พวกเขามาเร็วจริง ๆ เชิญพวกเขาไปที่ห้องโถง”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้นางก็ลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตามนางถูกดึงกลับโดยซวนเทียนเก้อ “เราเพิ่งทานอาหารอยู่ ทำไมพวกเขาถึงมารบกวนเราเมื่อพวกเขาต้องการ ? ” นางจึงพูดกับหญิงสาวว่า “พาพวกเขาไปที่ห้องโถง บอกพวกเขาว่าองค์หญิงบอกให้รอ เราจะไปหาพวกเขาเมื่อเรากินเสร็จแล้ว”
บ่าวรับใช้มองที่เฟิงหยูเฮงเมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่มีข้อคัดค้านใด ๆ นางก็โค้งคำนับจากนั้นก็แยกย้ายกันไป
เฟิงหยูเฮงไม่มีการคัดค้านใดๆนางได้ผ่านการเคลื่อนไหว แต่จริง ๆ แล้วนางกำลังรอให้ซวนเทียนเก้อพูด หากพูดคำเดียวกันจากปากของนางผลจะไม่เหมือนเดิม
ซวนเทียนเก้อย่อมเข้าใจความรู้สึกของเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างดีสหายที่ดีเหล่านี้สามารถรู้สิ่งที่คนอื่นต้องการโดยไม่พูด ทั้งสองจึงพูดคุยกันอย่างต่อเนื่องด้วยอาหารบนโต๊ะ
ในอีกด้านหนึ่งบ่าวรับใช้รีบกลับไปที่ทางเข้าของคฤหาสน์อย่างสุภาพเชิญเสนาบดี, หลู่ซ่ง และเก้อซื่อเข้าไปรอในห้องโถงใหญ่ หญิงสาวพูดหลังจากเสิร์ฟชาแล้ว “คุณหนูของเรากำลังทานอาหารเย็นอยู่ ท่านเสนาบดีและท่านฮูหยินโปรดรอสักครู่เจ้าค่ะ”
หลู่ซ่งกล่าวอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไร ข้ามาเร็ว โปรดบอกองค์หญิงว่าไม่ต้องรีบร้อน”
บ่าวรับใช้ยิ้มและถอยกลับไปที่ด้านข้างไม่พูดอะไรอีกนางยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อคอยดูแลพวกเขา นางทำให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่กี่ชั่วยาม ก่อนที่เก้อซื่อจะรู้สึกทนไม่ไหวเพียงเล็กน้อย นางบอกกับตัวเองว่าองค์หญิงจี่อันหยิ่งเกินไป ออกจากห้องรับแขกเพื่อรอสักครู่ก็ดี แต่พวกเขาถูกทิ้งให้รอนาน พวกเขาดื่มชาไป 4 ถ้วยไปแล้ว นางไม่สามารถแม้แต่นำตัวเองไปจิบอีก เป็นผลให้คนที่พวกเขารอยังไม่มาถึง สิ่งนี้ไม่ชัดเจนเพียงแค่ปล่อยให้แห้งหรือไม่ ตระกูลหลู่ยังเป็นตระกูลอันดับต้น ๆ พวกเขาจะได้รับความอัปยศเช่นนี้ได้อย่างไร
นางเหลือบมองหลู่ซ่งและเขาก็มีความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเขาเมื่อเห็นท่านฮูหยินมองเขา เขาคิดกับตัวเองเล็กน้อย เมื่อจ้องมองบ่าวรับใช้ เขากำมือไว้แล้วก็แบ ก่อนจะถอนหายใจสองครั้ง
บ่าวรับใช้หัวเราะข้างในแต่ใบหน้าของนางยังคงนิ่ง “ท่านเสนาบดีกระหายน้ำหรือไม่เจ้าคะ ? บ่าวรับใช้จะได้รินน้ำชาให้อีกถ้วยเจ้าค่ะ”
ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางเริ่มเดินหลู่ซ่งบอกอย่างรวดเร็ว “ไม่ ! เสนาบดีคนนี้ไม่กระหายน้ำ” แทนที่จะรู้สึกกระหายน้ำ เขาเต็มอิ่มจนจะอ้วก
บ่าวรับใช้หยุดและหันกลับทันทีถามว่า “ท่านเสนาบดีรู้สึกเป็นห่วงใช่หรือไม่เจ้าคะ? ท่านต้องการให้บ่าวรับใช้คนนี้ไปเรียนคุณหนูอีกรอบหรือไม่เจ้าคะ ? ”
“ข้าไม่กล้า”เจ้าหน้าที่สามารถเร่งองค์หญิงผ่านมื้ออาหารของนางได้อย่างไร หลู่ซ่งก็ครุ่นคิดกับตัวเองแล้วกล่าวว่า “ถ้าองค์หญิงจี่อันสั่งให้เจ้าหน้าที่ผู้นี้รอ เจ้าหน้าที่ผู้นี้ก็จะรอ”
บ่าวรับใช้นั้นตกตะลึงแล้วจึงแก้ไข“ท่านเสนาบดีเข้าใจผิดเจ้าค่ะ ไม่ใช่องค์หญิ
งที่ต้องการให้ท่านรอเจ้าค่ะ”
“หืม? ” ทั้งคู่ตกตะลึง เก้อซื่องงงวย และถามว่า “ถ้าอย่างนั้นจะเป็นใคร ? ” ใครอาจหาญถึงเพียงนี้ ?
บ่าวรับใช้ยิ้มและกล่าวว่า “คำสั่งนี้ได้รับจากองค์หญิงหวู่หยางเจ้าค่ะ องค์หญิงกำลังรับประทานอาหารร่วมกับคุณหนูของเรา”
หลู่ซ่งและเก้อซื่อเกือบหายใจไม่ออกด้วยน้ำลายของพวกเขาเองเพียงเฟิงหยูเฮงก็เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะจัดการ ตอนนี้ยังมีองค์หญิงพ่วงเข้ามาอีกคน มีใครบ้างไม่รู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนมีองค์หญิงเพียงคนเดียว ! นั่นคือบุตรของพระอนุชาฮ่องเต้ อ๋องเหวินซวนก็เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้อีกด้วย ผู้ที่กล้าที่จะล่วงเกินองค์หญิงหยางหวู่ ไม่ต้องพูดถึงขุนนางขั้นหนึ่ง แต่แม้ว่าองค์ชายจะขัดใจนาง พวกเขาก็จะถูกเรียกเข้ามาในพระราชวังเพื่อรับการสั่งสอนและลงโทษ
หลู่ซ่งเช็ดหน้าผากของเขายืนขึ้นเพื่อกล่าวว่า“เป็นเจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยที่เข้าใจผิดไปเอง”
บ่าวรับใช้ยิ้มแต่ไม่ส่งเสียงในเวลานี้เสียงมาจากนอกห้องโถง ซวนเทียนเก้อเปล่งเสียงของนางกล่าวว่า “จริง ๆ แล้วข้าไม่สามารถแม้แต่จะรับประทานอาหารที่เหมาะสมได้ ถ้าองค์หญิงผู้นี้ไม่ยอมให้อาเฮงมาที่นี่อีกต่อไป ข้ากลัวว่าท่านใต้เท้าและท่านฮูหยินจะโกรธด้วยใช่หรือไม่ ? จากนั้นในวันพรุ่งนี้ข่าวลือจะแพร่กระจายไปทั่วว่าองค์หญิงจี่อันเลือกที่จะทำตัวไร้มารยาทต่อท่านเสนาบดี ท่านหลู่ถูกต้องหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคุกเข่าบนพื้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้เก้อซื่อก็ยังคุกเข่าในขณะที่เขากล่าวว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่กล้า องค์หญิงทรงตรัสเกินไปแลว เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่กล้าจริง ๆ พะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮงเข้ามาในเวลาเดียวกันเมื่อพวกเขาเดินผ่านทั้งสอง เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ท่านเสนาบดีโปรดลุกขึ้น”
จากนั้นหลู่ซ่งจึงลุกขึ้นยืนแล้วยืนเงียบๆ อยู่ด้านข้าง หลังจากมองดูทั้งสองที่ด้านหน้า ซวนเทียนเก้อเลือกที่จะนั่งด้านล่าง ขณะที่เฟิงหยูเฮงนั่งที่ด้านบนมองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของนาง เมื่อเทียบกับเฟิงหยูเฮงแล้ว ซวนเทียนเก้อก็ไม่สุภาพมาก เมื่อมองไปที่หลู่ซ่ง นางถามโดยตรง “เจ้ามาที่คฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่ออะไรกัน ? อาเฮงมีความสัมพันธ์กับเจ้าไม่มาก”
ตอนที่ 628 ตรงตามที่ต้องการ
ตอนที่628 ตรงตามที่ต้องการ
หลู่ซ่งไม่กล้าหวังว่าความสัมพันธ์ฉันมิตรเขากล่าวความจริง “เจ้าหน้าที่ผู้นี้มาขอโทษองค์หญิง บุตรสาวของเจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่มีเหตุผลและใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อกลั่นแกล้งคุณหนูสามของตระกูลเฟิง นี่คือสิ่งที่ข้าค้นพบหลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้น บุตรสาวของข้า หลู่เหยา ถูกกักตัวไว้ในบ้านแล้ว ถ้าข้าไม่ได้มาขอโทษองค์หญิงด้วยตัวเอง ข้าจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างแท้จริง”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้เลือกหัวข้อนี้นางถามหลู่ซ่ง “องค์หญิงผู้นี้ได้ยินว่าคุณหนูรองของเสนาบดีได้หมั้นหมายกับจอหงวนอันดับหนึ่งจากตระกูลเหยา และเจ้าเป็นคนที่ร้องขอการแต่งงานครั้งนี้จากเสด็จพ่อ เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งตกใจและระมัดระวังคำพูดของเขามากขึ้น “อันที่จริงแล้วข้าร้องขอจากฮ่องเต้ ด้วยการพูดของข้ากลัวว่าองค์หญิงอาจหัวเราะ แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญ บุตรสาวของข้าและจอหงวนอันดับหนึ่งพบกันสองสามครั้ง และพบว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี จากนั้นข้าก็นำเรื่องนี้ไปทูลขอฮ่องเต้เพื่อขอพระราชทานการหมั้นครั้งนี้ขอรับ”
เก้อซื่อเข้าใจก็กล่าวว่า“ใช่เจ้าค่ะ การหมั้นหมายนี้ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ แต่ก็เป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ต้องการ เป็นการแต่งงานที่ยิ่งใหญ่จริงๆ”
นางดูมีความสุขบนใบหน้าของนางขณะที่นางคิดถึงการใช้การแต่งงานครั้งนี้เพื่อเข้าใกล้องค์หญิงจี่อันอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะกล่าวว่า “หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานหรือแต่งงานแล้วควรหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้คนอื่นมากเกินไป เสด็จพ่อเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ถ้าเสด็จพ่อทำไม่ได้ สิ่งนี้จะไม่นำความหายนะมาสู่ชีวิตที่ขาดหายไปของตระกูลหลู่”
คำพูดของนางสงบอย่างไรก็ตามตระกูลหลู่รู้สึกตกใจ พวกเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ในเวลานี้ที่เรือนด้านนอกห้องโถงฉิงหยูกำลังนำหญิงสาวที่ไม่คุ้นเคยมา ท้องฟ้ามืดครึ้มเล็กน้อย และมีหญิงสาวคนหนึ่งถือโคมไฟนำทาง
เมื่อมาถึงที่ทางเข้าฉิงหยูก็เห็นว่ามีแขกอยู่ข้างใน นางจึงถอยกลับไปที่ทางเข้าและรอสักครู่ หลังจากนั้นไม่นานหวงซวนก็ออกมาและกระซิบกระซาบกับฉิงหยูอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับเข้าไปในห้องโถงเพื่อรายงานต่อเฟิงหยูเฮงอย่างเงียบ ๆ เฟิงหยูเฮงตกตะลึงและเปล่งเสียงพูดว่า “โอ้ ! เกิดเรื่องเช่นนี้จริง ๆ หรือ ? ” จากนั้นนางก็มองออกไปข้างนอกทางเข้า “ฉิงหยูเข้ามา เสนาบดีหลู่ก็มาที่นี่ด้วย เราสามารถหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ได้”
ใจของหลู่ซ่งสั่นและคิดกับตัวเองว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกใช่หรือไม่? อย่างไรก็ตามเมื่อหันกลับมาเขาเห็นว่ามีคน 2 คนเข้ามา เขาจำคนหนึ่งได้ เขาจำชื่อของหญิงสาวไม่ได้ แต่นางเป็นหนึ่งในบุตรสาวคนที่สองจากบ่าวรับใช้ของฮูหยินใหญ่
เก้อซื่อสามารถจำชื่อได้นางก็รีบถามว่า “รุ่ยยี่หรือ ? ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ ? ”
บ่าวรับใช้ชื่อลุ่ยเห็นได้ชัดไม่ได้คิดว่าทั้งเจ้านายและตระกูลหลู่จะมาด้วยนางกลัวจนคุกเข่าลง
ในเวลานี้ฉิงหยูยังคงเดินหน้าต่อไปเพื่อทักทายซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮงจากนั้นนางก็หันไปคำนับหลู่ซู่และเก้อซื่อ “บ่าวรับใช้ ฉิงหยู คารวะท่านเสนาบดี และท่านฮูหยินเจ้าค่ะ” นางไม่ต่ำต้อยหรือหยิ่ง ไม่ว่านางจะถืออะไรอยู่ ท่าทางนางที่คำนับดีกว่ารุ่ยยี่ที่คุกเข่า
เฟิงหยูเฮงถามนางว่า“ที่หวงซวนพูดเป็นความจริงหรือไม่ ? ”
ฉิงหยูพยักหน้าลุกขึ้นยืนเพื่อเปิดกล่องไม้ในมือของนาง“คุณหนูดูนี่เจ้าค่ะ นี่คือเครื่องประดับเสริมที่ได้รับคำสั่งซื้อจากคุณหนูรองของตระกูลหลู่ ศาลาหงส์เพลิงของเรายอมรับงานนี้และมอบสินค้าในวันนี้ ผลที่ตามมาคือคุณหนูรองของตระกูลหลู่ไม่มา นางส่งบ่าวรับใช้จากคฤหาสน์มาแทน เมื่อพนักงานจากศาลาหงส์เพลิงนำเครื่องประดับออกมา มือของพวกเขาชนกันทำให้กล่องตกลงกับพื้น และทำให้เครื่องประดับบางชิ้นตกลงไปที่พื้น เครื่องประดับเสริมหยกสองชิ้นแตก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนที่สุด เราสามารถซ่อมแซมได้ โชคไม่ดีที่บ่าวรับใช้คนนี้เสียการทรงตัวแล้วเหยียบเครื่องประดับเสริมที่หลุดออกไปในทันที ทำให้แปดในสิบส่วนของสินค้าถูกทำลายเจ้าค่ะ”
ฉิงหยูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารขณะที่นางจ้องมองบ่าวรับใช้ด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงนั้นมีความอ่อนไหวเล็กน้อยต่อคำว่าศาลาหงส์เพลิง สถานที่พำนักแห่งสุดท้ายของผู้ปกครองของเฉียนโจวคือศาลาหงส์เพลิง ความบังเอิญทำให้นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางจะต้องเปลี่ยนชื่อร้านเครื่องประดับนั้น
หลังจากที่ฉิงหยูพูดจบบ่าวรับใช้ที่คุกเข่าก็เริ่มปกป้องตัวเอง “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ ! ไม่ใช่บ่าวรับใช้คนนี้ที่ทำให้ตก กล่องยังอยู่ในมือของพนักงานและมันก็ไม่ได้ส่งมอบให้ข้าเลย สำหรับบ่าวรับใช้ผู้นี้ที่เหยียบเครื่องประดับ เป็นเพราะมีบ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งชนข้าจากด้านหลัง โปรดอย่าเชื่อเรื่องไร้สาระ ! ”
นางชี้ไปที่ฉิงหยูซ้ำๆ อย่างไรก็ตามฉิงหยูเริ่มหัวเราะ “บ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่มันเป็นเพียงกล่องเครื่องประดับ ไม่ต้องพูดถึงศาลาหงส์เพลิง แม้ว่าข้าจะใช้เงินของตัวเอง ข้าก็ยังสามารถจ่ายได้ เครื่องประดับที่สั่งโดยคุณหนูรองของตระกูลหลู่ไม่เคยมีราคาแพงเลย เมื่อรวมเข้าด้วยกัน ราคาไม่เกิน 300 เหรียญเงิน ใช้เครื่องประดับเหล่านี้สำหรับงานแต่งงานมันดูด้อยไปเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ได้บอกเจ้าแล้วในร้านว่าเราจะจ่ายค่าเสียหายให้ทั้งหมด ชิ้นส่วนบางส่วนจะถูกเปลี่ยนเป็นชิ้นที่มีคุณภาพสูงขึ้น และเราจะไม่ขอเก็บเงินจากเจ้าอีกแน่นอน แต่เจ้าไม่พอใจ เจ้าทำให้เรื่องนี้วุ่นวายและทำให้เรื่องนี้มาถึงหูขององค์หญิง แค่พูดออกมา เจ้าต้องการแก้ไขปัญหานี้อย่างไร ? ”
บ่าวรับใช้ยืนตัวแข็งเล็กน้อยในตอนแรกนางได้เตรียมบางอย่างที่นางสามารถใช้ได้ นางต้องการจะบอกว่านางต้องการสิ่งเดียวกัน แต่สถานการณ์ปัจจุบันจะไม่อนุญาตให้พวกนางทำ เช่นนี้พวกนางสามารถโจมตีชื่อเสียงของศาลาหงส์เพลิงได้เช่นกัน สิ่งนี้จะทำให้องค์หญิงจีอันเสียชื่อเสียงด้วย แต่นางไม่เคยคิดเลยว่านายท่านและท่านฮูหยินจะมาด้วย นิสัยของคุณหนูรองนั้นนายท่านและท่านฮูหยินรู้ดีแก่ใจว่าเป็นอย่างไร
นางยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นไม่กล้าทำเสียงอย่างไรก็ตามหลู่ซ่งก็พูดจาดุ และกำลังจะดุนาง แต่ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “บ่าวรับใช้นั้นถูกต้อง เรื่องนี้ศาลาหงส์เพลิงผิดจริง โดยไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่ายของสินค้า สิ่งที่สำคัญคือมันเป็นสิ่งที่คุณหนูรองหลู่เหยาชอบ ข้ากลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะหวังว่าเราสามารถซ่อมแซมเครื่องประดับเสริมเหล่านั้นได้ ใช่หรือไม่ ? ”
บ่าวรับใช้พยักหน้าอย่างว่างเปล่าเฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “จากนั้นเราจะทำตามที่เจ้าต้องการ แต่งานประเภทนี้ยากเกินไปและระยะเวลาสั้นเกินไป ศาลาหงส์เพลิงของข้าไม่สามารถทำได้ เมื่อเราเริ่มต้นด้วยความผิดพลาดและคุณหนูหลู่เหยาจะแต่งงานกับตระกูลเหยา และกลายเป็นฮูหยินของลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าจะเข้าพระราชวังเพื่อขอตัวช่างฝีมือเป่ยมาช่วย เราจะให้เขาทำเครื่องประดับเสริมสำหรับว่าที่ฮูหยินของลูกพี่ลูกน้องของข้า ใต้เท้าหลู่ ท่านคิดว่าการจัดการแบบนี้ดีหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งงุนงงเล็กน้อยเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนทิศทางอย่างฉับพลันและชาญฉลาด ตอนนี้นางรับรู้ถึงความสัมพันธ์ ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งซ่อนเร้นในเรื่องนี้ แต่เพื่อให้เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขาไม่สามารถคาดเดาได้ เมื่อเห็นว่าเขาต้องตอบคำถาม เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ถ้าองค์หญิงกรุณา เจ้าหน้าที่ผู้นี้ขอบคุณองค์หญิงสำหรับความเมตตาในนามของบุตรสาวของข้าขอรับ”
เก้อซื่อก็มีความสุขบนใบหน้าของนางช่างฝีมือป่ยก็มีชื่อเสียงมาก พระสนมของพระราชวังทุกคนต้องการเครื่องประดับบางชิ้นที่เขาทำด้วยมือ และไม่ง่ายเลยที่จะได้รับสักชิ้น แต่องค์หญิงจี่อันก็บอกว่าไปขอความช่วยเหลือจากช่างฝีมือเป่ย หลู่เหยาทำบุญมามากเท่าไรในชาติที่แล้ว ? การสวมใส่เครื่องประดับที่ทำโดยช่างฝีมือเป่ยในงานแต่งงานซึ่งจะนำความสุขมาสู่ครอบครัวของนางอย่างแท้จริง
เมื่อเห็นว่าตระกุลหลู่เห็นด้วยในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องนี้จะถูกจัดการ” นางและซวนเทียนเก้อมองหน้ากัน และซวนเทียนเก้อเข้าใจทันทีว่านางคิดอะไรอยู่
หลังจากส่งหลู่ซ่งและฮูหยินของเขาออกไปฉิงหยูเต็มไปด้วยความไม่พอใจกล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า “คุณหนู นี่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังทำสิ่งนี้อย่างจงใจ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“ไม่เป็นไร มันจะดีกว่าถ้ามีเจตนา นี่คือผลลัพธ์ที่ต้องการ อย่านำเรื่องนี้ไปใส่ใจ ทำในสิ่งที่ต้องทำ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ตระกูลหลู่จะไม่กล้ามาและสร้างปัญหาในร้านค้าของเราอีกต่อไป เจ้าเพียงแค่ต้องให้ความสนใจมากขึ้นในแต่ละวัน”
ฉิงหยูไม่ได้พูดอะไรอีกซวนเทียนเก้อก็จะกลับด้วย เฟิงหยูเฮงออกไปเพื่อส่งซวนเทียนเก้อ ทั้งสองจัดเรียงมตินี้เสร็จแล้ว เฟิงหยูเฮงจะไปเยี่ยมตำหนักเหวินซวนเพื่อสร้างความพึงพอใจให้กับซวนเทียนเก้อ
เมื่อหันหลังกลับอันชิพาเฟิงเซียงหรูออกมา
เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเฟิงเซียงหรูก็รีบวิ่งไปทันที ดึงที่แขนของนาง นางไม่ต้องการปล่อย เฟิงหยูเฮงหัวเราะกับนาง “เจ้าโตขึ้นอีกปีแล้ว เจ้าเป็นผู้หญิงตัวใหญ่อยู่แล้วทำไมเจ้าถึงยังสนิทกับพี่สาวมาก ? แม้แต่จื่อหรูก็ยังโตขึ้น”
เฟิงเซียงหรูกระทืบเท้าของนางด้วยความอายและถามเฟิงหยูเฮง “พี่รอง ในอนาคตข้าจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
นางกล่าวว่า“แน่นอน เจ้ามาได้” แต่หลังจากมองที่อันชิ นางกล่าวเสริมว่า “เจ้าต้องโตขึ้นด้วย วันที่เจ้าสามารถใช้เวลาอยู่ที่บ้านกับมารดาของเจ้านั้นน้อยลงเรื่อย ๆ ดังนั้นการใช้เวลากับแม่รองอันจะดีที่สุด”
อันชิยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาดังนั้นเฟิงเซียงหรูจึงไม่ต้องการที่จะอยู่ข้างนางต่อ
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและกล่าวว่า “มีคนมากมายที่คฤหาสน์ในวันนี้ เมื่อข้าได้จัดที่พักให้พวกเขาทั้งหมด ข้าจะพาเจ้ามาพักที่นี่ มันดึกแล้วรีบกลับบ้านเร็ว ข้าจะให้รถม้าของข้าไปส่ง”
นางจงใจเลือกให้อันชิและเฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ในรถม้าของนางเช่นนี้มันจะเป็นการเตือนตระกูลเฟิง นางจะไม่ปล่อยให้มารดาและบุตรสาวคู่นี้โดนกลั่นแกล้งมากเกินไป
ในที่สุดก็ส่งทุกคนออกไปนางก็ถอนหายใจ อย่างไรก็ตามนางสั่งฉิงหยู “มีองค์ชายจากเฉียนโจวกลับมากับข้า พรุ่งนี้พาเขาออกไปดูรอบ ๆ ช่วยเขาหาบ้าน ให้เขาใช้เงินซื้อเอง เขาไม่สามารถอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงต่อได้”
หวงซวนได้ยินเรื่องนี้และหัวเราะ“ถ้าองค์ชายเหลียนรู้ว่าคุณหนูรีบไล่เขา เขาจะร้องไห้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใสตอนนี้นางไม่มีเวลาให้ความสนใจกับคนแซ่เฟิง เหตุผลที่นางมีทัศนคติแบบนี้ต่อร้านขายเครื่องประดับก็คือนางต้องการที่จะนำช่างฝีมือเป่ยออกจากพระราชวัง ไม่ว่าเขาจะถูกนำกลับมาในภายหลังหรือไม่ อย่างน้อยนางก็จะสามารถชี้แจงบางสิ่งได้ หากมีอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ จะลำบากมากขึ้น
ตอนเย็นที่เริ่มต้นฤดูใบไม้ร่วงสดใสเสมอภายในของพระราชวัง ช่างฝีมือเป่ยเพิ่งทำต่างหูทองคำคู่หนึ่งผ่านการหลอม พวกเขาพิจารณาสินค้าที่เสร็จสมบูรณ์ เพื่อนร่วมงานของเขาอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญ “งานฝีมือของช่างฝีมือเป่ยเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถหวังได้แม้จะทำงาน 100 ปี ! สำหรับการทำงานที่ซับซ้อนเช่นนั้นจะถูกสลักลงบนพวกมัน ไม่เพียงแค่นี้หลังจากที่ทองคำที่หลอมออกมา ทำไมมันถึงสวยงามกว่าของเรามาก”
ช่างฝีมือเป่ยยิ้มแต่ไม่พูด การขัดทองเป็นสิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุด เขากล้าที่จะรับประกันได้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่สามารถขัดทองได้ดีกว่าเขา และประณีตกว่านี้
เขายื่นต่างหูไปให้คนงานโดยไม่ได้ตั้งใจเขายืนขึ้นและออกจากโรงงาน และไปที่สนาม
คราวนี้เขาเข้าพระราชวังมาเกือบปีแล้วมันนานกว่าที่เขาเคยอยู่ในอดีต พูดถึงมันมันค่อนข้างแปลก ทุกครั้งที่เขาส่งงานของเขาและต้องการออกจากพระราชวัง คำสั่งใหม่จะถูกส่งลงมา เช่นนี้สิ่งต่าง ๆ จะถูกลากออกไปจนถึงจุดนี้ เขาไม่รู้ว่าเป่ยฟูหรงกำลังทำอะไรอยู่ มันนานมากแล้ว แต่นางไม่ได้เข้ามาในพระราชวังเพื่อพบเขา มันเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงอย่างแท้จริง
ในเวลาเดียวกันภายในพระราชวังชั้นในขันทีที่มีขาพิการกระซิบบอกกับทหารยามที่เผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตกใจ…