The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 757-758

ตอนที่ 757 หายตัวไป
ตอนที่757 หายตัวไป
ความดื้อรั้นของเฟิงเฟินไดทำให้องค์ชายห้ารู้สึกโมโหมากมีอยู่หลายครั้งที่เขาคิดว่าจะยอมแพ้ในตัวผู้หญิงคนนี้ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะสามารถใช้ชีวิตที่สงบสุขต่อไปได้ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถลืมการร่ายรำกลางหิมะที่สวยงามที่เฟิงเฟินไดได้แสดงไว้
ลืมไปเลยว่ามันตั้งใจแล้วว่าเขาจะถูกทำลายโดยการร่ายรำกลางหิมะที่สวยงามวิธีที่เขามีชีวิตอยู่ในปีก่อนหน้านั้นคือชีวิตที่เหลือของเขา เขาเพียงแค่ยอมรับชะตากรรมของเขาและยอมรับการแทรกแซงของผู้หญิงคนนี้ ที่แย่ที่สุดเขาจะถูกลากไปยังนรกที่ไม่มีที่สิ้นสุดและตายไปพร้อมกับนาง นั่นคืออะไร แม้ว่าเฟิงเฟินไดจะไม่ปรากฏขึ้น แต่เขาก็ใช้ชีวิตโดยปราศจากความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนอยู่ข้างเขาและได้ยินเสียงร้องของพวกนางทุกคืน เรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้รู้สึกเบื่อหน่ายเพียงแค่มองเขา ไม่ว่าในกรณีใด วันเวลาของเขาจะดีกว่าเมื่อก่อน แค่จัดการเรื่องยุ่ง ๆ ของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีอะไรจะพูดถึง
ซวนเทียนหยานยิ้มและลูบหัวของเฟิงเฟินไดพลางเอ่ยว่า“เอาล่ะ เราจะทำตามที่เจ้าต้องการ ชีวิตของข้าเป็นของเจ้า”
เฟิงเฟินไดยังเด็กนางเห็นว่าซวนเทียนหยานแสดงความรักต่อนาง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถมองเห็นเจตนาที่อยู่เบื้องหลังความรักของเขา เมื่อได้ยินว่าซวนเทียนหยานจะทำตามที่นางต้องการ นางคิดว่าในที่สุดเขาก็แสดงออกว่าเขาต้องการจะแย่งชิงบัลลังก์ อย่างไรก็ตามที่นางรู้จักซวนเทียนหยานได้ตั้งใจเล่นเกมนี้กับนางจนตาย ไม่เพียงแต่เขาจะตายเท่านั้น เฟิงเฟินไดก็จะตายไปพร้อมกับเขาเช่นกัน
”ดี! ” เฟิงเฟินไดเล่าถึงบางสิ่งบางอย่าง “เฟิงหยูเฮงและตระกูลเฟิงได้ตัดความสัมพันธ์กันแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่มีเหตุผลที่จะยื่นมือเข้าไปในตระกูลเฟิงอีกต่อไป เด็กที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยฮันชิพร้อมกับแม่นม บ่าวรับใช้ และคนชราที่อยู่ข้าง ๆ พวกเขาล้วนเป็นคนของเฟิงหยูเฮง เมื่อเรากลับไป เราจะไล่พวกเขาทั้งหมดออก”
ซวนเทียนหยานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“เอาล่ะ พวกเขาทั้งหมดจะถูกไล่ออก”
“หากไม่มีใครดูแลเด็กนั้นถ้าหากเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการเห็นเขาตาย นางจะต้องพาเขาออกไปทันที ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปที่อยู่อาศัยจะถูกกวาดล้าง”
ลานล่าสัตว์ยังคงดำเนินต่อไปอีกสามวันตามความเป็นจริงฮ่องเต้ต้องการกลับเมืองหลวงในวันที่ซวนเฟยหยูถูกเสือกัด แต่หมอหลวงและเฟิงหยูเฮงต่างก็ส่ายหัว พวกเขาทั้งคู่กล่าวว่าอาการบาดแผลของเฟยหยูเพิ่งถูกเย็บแผล และไม่สามารถรับมือกับการขับขี่ที่เป็นหลุมเป็นบ่อ หากแผลเปิดออกจากการขับขี่ การเย็บแผลจะไม่เป็นผล จากนั้นฮ่องเต้ก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่อีกสามวัน
หลังจากสามวันแผลของซวนเฟยหยูดีขึ้นและในที่สุดฮ่องเต้ก็ประกาศว่าจะเดินทางกลับสู่เมืองหลวง ทุกคนก็เริ่มเก็บข้าวของของพวกเขาทันที ขณะที่เฟิงหยูเฮงส่งเสือขาวตัวน้อยให้หวงซวนบอกนางว่า “จับมันไว้ เจ้าอย่าให้มีเรื่องเกิดขึ้นอีก”
หวงซวนพยักหน้าพวกเขาทุกคนรู้ถึงความสำคัญของคำแนะนำของเฟิงหยูเฮง เสือขาวตัวน้อยถูกขโมยไปและจบลงด้วยการทำร้ายเฟยหยู หากเกิดขึ้นครั้งเดียวก็มีโอกาสมากที่จะเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง สำหรับครั้งที่สองนั้นถ้าฮ่องเต้ได้รับบาดเจ็บ นั่นคือผลลัพธ์ที่ไม่มีใครอยากจินตนาการ หวงซวนอุ้มเสือขาวตัวน้อยอย่างระมัดระวัง และแม้แต่วังซวนซึ่งอยู่กับนางก็เฝ้าระวังเพื่อป้องกันปัญหาที่อาจเกิดขึ้น เมื่อทุกอย่างเก็บหมดแล้ว เสียงของฮ่องเต้ก็มาจากด้านนอกกระโจมกล่าวว่า “องค์หญิงจี่อัน องค์หญิงหวู่หยางมาถึงแล้ว”
เฟิงหยูเฮงไปที่ประตูทางเข้าแล้วยกผ้าขึ้นเพื่อนำซวนเทียนเก้อเข้าไปข้างในซวเนเทียนเก้อเข้ามา และกล่าวในทันทีว่า “อาเฮง เมื่อข้ามาถึงที่ลานล่าสัตว์ ข้าส่งคนกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อสอบสวนเรื่องรถม้าราชสำนัก น่าเสียดายที่คนที่รับผิดชอบดูแลรถหายไปแล้ว ข้าได้ยินคนที่เลี้ยงม้าพูดว่าหลังจากเราออกมาไม่นาน คนผู้นั้นก็ออกจากพระราชวังด้วยข้ออ้างที่จะต้องซื้ออะไรสักอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมา”
เฟิงหยูเฮงตบไหล่ของนางและกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ “นั่นไม่แปลกใจเลย รถม้าราชสำนักถูกดัดแปลง และเป็นไปได้มากว่ามันจะชำรุดเสียหายไปแล้วก่อนที่จะออกจากพระราชวัง แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ชัดเจนว่ามีการลอบทำร้ายบางอย่าง แต่ตอนนี้เขาหนีไปแล้ว และการตามหาเขาตอนนี้จะยากพอ ๆ กับการงมเข็มในมหาสมุทร”
ซวนเทียนเก้อยังกล่าวอีกว่า“ใช่ องครักษ์เงากลับมาอย่างรวดเร็ว แต่เขารู้สึกอีกฝ่ายมีส่วนพัวพัน พวกเขาค้นหาเมืองหลวงสองสามวัน แต่หาเขาไม่พบ พวกเขาจึงกลับมารายงานเมื่อเช้านี้” ในขณะที่นางพูด นางปล่อยมือของเฟิงหยูเฮง นางเดินไปรอบ ๆ กระโจมสองสามครั้ง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลมาก “จะทำอย่างไรดี ? หากพระราชวังไม่ปลอดภัย สถานที่แบบไหนที่ปลอดภัย ? ศัตรูมาถึงบ้านแล้ว หากพวกมันลงมือกับรถม้าราชสำนักได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าวันหนึ่งพวกมันต้องการชีวิตของข้า ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่… ”
“เจ้าคิดมากเกินไป”เฟิงหยูเฮงปลอบโยนนางอย่างรวดเร็ว “เจ้าเป็นถึงองค์หญิงและเจ้ามีองครักษ์เงามากมายคอยปกป้องเจ้า หากพวกเขาต้องการชีวิตของเจ้าจริง ๆ ศัตรูจะทำอย่างง่ายดายได้อย่างไร นอกจากนี้ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วย อย่างที่ข้าเห็นไม่ว่าพวกมันจะต้องการทำร้ายเจ้า เป็นไปได้ว่าพวกมันพุ่งเป้ามาที่ข้า เมื่อออกเดินทางมาลานล่าสัตว์ เป็นไปได้มากที่ข้าจะเดินทางด้วยรถม้าของเจ้า เมื่อรถม้าของเจ้าถูกดัดแปลง เจ้าก็ไม่ใช่คนเดียวที่จะล้มลง ยังมีข้า”
“เจ้ากำลังบอกว่าพวกมันต้องการทำร้ายเจ้าหรือ”ซวนเทียนเก้อคิดถึงเรื่องนี้ซักพักแล้วก็ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “แต่การดัดแปลงรถม้าของข้าโดยหวังว่าจะทำร้ายเจ้านี่เป็นความหวังที่คลุมเครือมาก ฮะ! เมื่อเจ้าจับพระสนมหลี่ เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าไม่ใช่นางที่ทำเช่นนั้น ? หรือมากกว่านั้นคำพูดของนางจะเชื่อถือได้หรือไม่ ? จะทำอย่างไรถ้านางไม่ยอมรับ”
“ไม่ใช่นาง”ในเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงค่อนข้างเข้าใจดี นางบอกกับเทียนเก้อว่า “จากสิ่งที่พระสนมหลี่ทำในวันนั้น แม้ว่าสิ่งนี้จะไม่ได้ถูกเพิ่มเข้ามา มันก็อาจจะเป็นโทษประหารชีวิต การเพิ่มความผิดเข้ามาอีกกระทงยังคงเป็นโทษประหารชีวิต ไม่มีความแตกต่างที่แท้จริง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่นางจะซ่อนอะไรจากเรา เทียนเก้อ สิ่งที่เจ้าพูดถูกต้องเช่นกัน การทำลายรถม้ามุ่งมาที่ข้า ความหวังนี้ช่างคลุมเครือเกินไป นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องระวังตัวด้วย ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เจ้าก็เป็นองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของราชวงศ์ต้าชุน มีบางคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นที่กำลังเฝ้าดูอยู่ เป็นไปได้ว่าพวกมันจะจับตาดูเจ้า ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างแน่นอนเกี่ยวกับสิ่งนี้ ระวังตัวมากขึ้นจะดีที่สุด”
ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“ข้าเข้าใจ ไม่ต้องเป็นห่วง ใช่แล้ว เมื่อเรามุ่งหน้ากลับไปยังเมืองหลวง เจ้าจะนั่งกับข้าหรือไม่”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่ ข้าต้องนั่งกับเฟยหยู ข้ากังวลว่าการสั่นของรถม้าจะทำให้บาดแผลของเขาเปิดออก ก่อนที่เจ้าจะปีนเข้าไปในรถม้าของเจ้า เจ้าต้องตรวจสอบอย่างระมัดระวัง มันเป็นการดีที่สุดที่จะไม่นั่งในรถม้าที่กำหนดไว้ล่วงหน้า และเปลี่ยนรถม้าในช่วงเวลาสุดท้าย”
ทั้งสองพูดกันนานก่อนที่ซวนเทียนเก้อจะรู้สึกสบายใจและจากไปในที่สุด ในเวลานี้ภายในของกระโจมส่วนใหญ่ถูกทำให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนเริ่มเก็บของลงในรถม้า ด้านของเซียงหรูเป็นแค่นางกับบ่าวรับใช้ของนางที่จะเดินทางไป แม้จะเป็นวันที่อากาศหนาวทั้งสองก็ยังเปียกเหงื่อจากความเหนื่อย
ต้องบอกว่าพวกนางไม่ได้หอบข้าวของมามากมายมันเป็นเพียงแค่เสื้อผ้าที่เฟิงเซียงหรูจะเปลี่ยนทุกวันและพวกมันน้ำหนักเบามาก แต่การเดินทางกลับของพวกนางแตกต่างกัน ! ในช่วงไม่กี่วันของการล่าสัตว์ในฤดูหนาว ซวนเทียนยี่ได้สูญเสียตำแหน่งในฐานะองค์ชาย และเขาเป็นคนที่มีเวลามากที่สุด เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่มีอะไรทำ เขาก็จะไปตามล่า ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาได้รับขนสัตว์ไม่กี่ผืน และพวกมันทั้งหมดถูกส่งมาให้เฟิงเซียงหรูเพื่อให้นางกลับไปใช้ทำประโยชน์
ในตอนแรกเฟิงเซียงหรูไม่ต้องการพวกมันแต่ความเอื้ออาทรขององค์ชายสี่นั้นยากที่จะปฏิเสธ ถ้านางไม่ยอมรับมัน เขาก็จะเดินไปรอบ ๆ หน้ากระโจมของนางทุกวันและเขาไม่เพียงแต่จำกัดตัวเองให้เดินไปรอบ ๆ เขาจะตะโกนเสียงดัง เฟิงเซียงหรูไม่สามารถทำอะไรได้และจำต้องยอมรับสิ่งที่เขาส่งมาให้เท่านั้น เมื่อนางยอมรับสิ่งของต่าง ๆ ต่อไป นางยอมรับมากพอที่จะขนใส่รถม้าได้ครึ่งคัน
ในขณะที่ชานชูเคลื่อนตัวไปมานางก็ยิ้มและกล่าวกับเฟิงเซียงหรูว่า “องค์ชายสี่ปฏิบัติต่อคุณหนูดีมากเจ้าค่ะ หนังสัตว์พวกนี้สามารถทำเป็นเสื้อผ้าหลายชุดหลังจากเรากลับไปแล้ว สามารถตัดให้อนุอัน ในอดีตเสื้อผ้าที่องค์ชายห้ามอบให้กับคุณหนูสี่มันดูน่าอัศจรรย์ทีเดียวเมื่อคุณหนูสี่สวมมัน นางเดินไปรอบ ๆ บ้านหลายครั้งในขณะที่สวมเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูไม่ได้มีความสุขโดยเฉพาะพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “นางสามารถสวมใส่สิ่งของได้ ใครจะอิจฉาก็สามารถอิจฉาได้ เราจะไม่เปรียบเทียบกับนาง”
“ใช่เราจะไม่เปรียบเทียบเจ้าค่ะ” ชานชูกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เราจะสามารถตัดเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งได้ เมื่อเห็นคุณหนูใส่ เมื่อถึงเวลานั้นใครจะรู้ว่านางจะโกรธแค่ไหน ฮ่าๆ แค่คิดว่ามันสนุกแล้วเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในมือของเฟิงเฟินไดบ้างเล็กน้อย แต่เมื่อคุณหนูของนางสามารถทำได้ดี นางหัวเราะอย่างเต็มที่ “ฮ่าๆ ถ้าองค์ชายสี่ยังคงเป็นองค์ชายมันจะดีขนาดไหน ขึ้นอยู่กับความรู้สึกของพระองค์ที่มีต่อคุณหนู คุณหนูจะได้ทัดเทียมคุณหนูสี่ ไม่มีวิธีใดเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ! ” gab’เซียงหรูถลึงตาใส่ชานชูและขมวดคิ้วแน่น “องค์ชายสี่ไม่มีเป็นอะไรมากไปกว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ระหว่างเรา ความรู้สึกจะเข้ามาอยู่ที่ไหน หยุดพูดเรื่องไร้สาระของเจ้า การสร้างเรื่องเกี่ยวกับองค์ชายโดยบังเอิญเป็นความผิดที่มีโทษโทษประหารชีวิต”
ชานชูหุบปากทันทีไม่พูดถึงองค์ชายสี่อีกต่อไปแล้ว นางไม่สามารถกลั้นและกล่าวว่า “คุณหนู เป็นไปได้หรือไม่ที่คุณหนูยังคงคิดถึงองค์ชายเจ็ดเจ้าคะ ? ”
เฟิงเซียงหรูหยุดเคลื่อนไหวแล้วฟื้นตัวอย่างรวดเร็วการบรรจุสิ่งของที่นางบรรทุกอยู่ในรถม้า นางปีนเข้าไปในรถม้าโดยไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ นั่งอยู่ในรถม้านางไม่พูด
ชานชูรู้ว่านางทำให้คุณหนูของนางไม่มีความสุขดังนั้นนางจึงไม่กล้าพูดอีกคำในขณะที่ปีนเข้าไปในรถม้าด้วย
เร็วมากทุกคนเรียบร้อยกันหมดแล้ว และกลุ่มก็เริ่มมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองหลวงอย่างช้า ๆ
เฟิงหยูเฮงนั่งข้างเฟยหยูในรถม้าราชสำนัก,องค์ชายรอง ซวนเฟยหยูสะกิดนางและขอให้นางเล่านิทาน ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงเลือกเทพนิยายที่นางจำได้จากยุคสมัยใหม่ ทำให้เด็กรู้สึกประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างไร้ปัญหา “เจ้าอายุเท่าไหร่ ? ทำไมเจ้ายังฟังนิทานอยู่ เจ้าควรเรียนรู้ตำรับตำราได้แล้ว ? ”
องค์ชายรองก็กล่าวว่า“เจ้าได้ยินหรือไม่ ! ในอนาคตเจ้าต้องพยายามใส่ใจกับการศึกษาของเจ้ามากขึ้น อย่าเพิ่งใช้เวลาทั้งวันไปกับการเล่นและสร้างความวุ่นวาย เมื่อวานนี้เสด็จปู่ของเจ้าทดสอบการบ้านของเจ้าและเจ้าไม่สามารถตอบได้ มันเป็นเพราะเจ้าได้รับบาดเจ็บ เสด็จปู่เลยไม่ได้ลงโทษเจ้า”
เฟยหยูขยับตัวใกล้กับเฟิงหยูเฮงมากขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สมเหตุผล “มันไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ข้าไม่ได้ทุ่มเทมากในการศึกษาของข้า แต่ทักษะศิลปะการต่อสู้ของข้าได้รับการยกย่องจากอาจารย์เป็นอย่างมาก ! ”
“ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังคงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ? ” องค์ชายรองยิ้มอย่างขมขื่น เขาไม่เข้าใจ บุตรชายของเขาตัวไม่เล็ก เขามีพละกำลังและเขาได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากอาจารย์ของเขา ทำไมเขาถึงถูกเสือกัด ?
เฟยหยูตอบอย่างเป็นธรรมชาติมาก“นั่นคือเสือขอรับ ! ”
“แต่ตัวมันเท่าแมว! ”
“ไม่ว่าเสือจะตัวเล็กแค่ไหน! ” เฟยหยูไม่พอใจอย่างมาก “ข้าก็ถูกกัดในสถานการณ์ที่ข้าไม่ได้เตรียมตัวแม้แต่น้อย ข้าจะมีจิตใจต่อสู้ได้อย่างไร นอกจากนี้แม้ว่าข้าจะต่อสู้ อาจารย์ก็สอนข้าเกี่ยวกับการต่อสู้กับคน แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับวิธีการต่อสู้กับเสือขอรับ”
คำพูดของเด็กเล็กทำให้เฟิงหยูเฮงและองค์ชายรองหัวเราะเสียงดังเฉพาะเมื่อเฟิงหยูเฮงแนะนำให้ซวนเฟยหยูให้ความสนใจกับการศึกษาของเขามากขึ้น ซวนเฟยหยูก็บอกนางว่า “หลังจากปีใหม่ข้าจะไปเสี่ยวโจว เช่นเดียวกับจื่อหรู ข้าจะเข้าสำนักหยุนหลู่ ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องวิชาการขอรับ”
จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็สงบลงนางปลอบโยนซวนเฟยหยูและบอกเขาว่าอาการบาดเจ็บที่แขนของเขาจะดีขึ้นในปีใหม่ มันจะไม่รบกวนการเรียนของเขา
ทั้งกลุ่มเดินทางเป็นเวลาหลายชั่วยามเมื่อพวกเขามาถึงเมืองหลวงก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว เจ้าหน้าที่กลับไปที่คฤหาสน์ของตัวเองหลังจากเข้าเมืองหลวง องค์ชายได้ส่งฮ่องเต้กลับไปที่ทางเข้าของพระราชวังฮ่องเต้ก่อนที่เขาจะคำนับ และกล่าวลา สำหรับเฟิงหยูเฮง เมื่อเข้าสู่คฤหาสน์ขององค์หญิง ฉิงหยูก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับแจ้งข่าวเล็กน้อย “คุณหนู ท่านฮูหยินเหยาและเฟิงจินหยวนหายตัวไปทั้งคู่เจ้าค่ะ”

ตอนที่ 758 ให้โอกาสนางในการตามหาพ่อ
ตอนที่758 ให้โอกาสนางในการตามหาพ่อ
เหยาซื่อและเฟิงจินหยวนหายตัวไปข่าวนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงหยุดนิ่ง แต่นางก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว นางกลับไปที่ห้องของนางพร้อมด้วยสีหน้าหนักใจ ฉิงหยู, วังซวน, หวงซวน และบานซูต่างก็มาอยู่ด้วย และพวกเขาต่างก็มองนาง รอคำสั่งของนาง พวกเขาจ้องมองเจ้านายเป็นเวลานานโดยไม่เห็นว่าเฟิงหยูเฮงมีปฏิกิริยาแบบใด หวงซวนไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้วถามว่า “คุณหนู เราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ ? ”
จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็เริ่มตอบสนองและถามว่า“จะสามารถทำอะไรได้ ? ”
หวงซวนรู้สึกงงขณะที่บานซูและวังซวนขมวดคิ้ว มันเป็นฉิงหยูที่กล่าวขึ้นมาว่า “ข่าวการหายตัวไปของพวกเขามาเมื่อสองวันก่อนโดยมีคนพูดว่าฮูหยินเหยาไม่ได้อยู่ที่เรือน แต่เห็นได้ชัดว่าจริง ๆ แล้วนางหายตัวไปเมื่อสามวันก่อน เนื่องจากเราเอาองครักษ์เงาของเราออกจากบ้านนั้น ข้อมูลจึงขาดไป เมื่อพูดถึงการหายตัวไปของเหยาซื่อ ก็เห็นการเคลื่อนไหวจากด้านข้างของตระกูลเหยาก่อน ต่อจากนั้นองครักษ์เงาที่เราประจำอยู่ที่บ้านตระกูลเฟิงซึ่งคอยจับตาดูนายน้อยยังรายงานด้วยว่าเฟิงจินหยวนก็หายตัวไปเช่นกัน จนกระทั่งคุณหนูกลับมาก็ยังไม่พบทั้งสองคนเจ้าค่ะ”
“หายไปไหนแต่สองคนนั้นหายไปพร้อมกันได้อย่างไร ? ” หวงซวนนิ่งงันอย่างสมบูรณ์ “ทั้งสองนั้นไม่ถูกกัน ! พวกเขาไม่ใช่ศัตรูหรือ หรือบางที… การหายตัวไปของพวกเขาเป็นเรื่องบังเอิญและไม่เกี่ยวข้องกัน”
อย่างไรก็ตามวังซวนกล่าวอย่างเย็นชา“จะบังเอิญได้อย่างไร? เท่าที่ข้าเห็นพวกเขากำลังร่วมมือกัน” หลังจากพูดแบบนี้นางถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนูจะจัดการกับเรื่องนี้เช่นไรเจ้าคะ ? เราควรกังวลกับมันหรือไม่ ? หากทั้งสองวางแผนร่วมด้วยกัน นั่นจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ถ้าพวกเขาถูกคนอื่นจับ… ”
“เจ้าคิดว่าเฟิงจินหยวนจะลักพาตัวฮูหยินเหยางั้นหรือ? ” หวงซวนโบกมือให้นาง “ไม่ต้องพูดถึงเฟิงจินหยวนที่ไม่มีความกล้าหรือความสามารถ แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น คุณหนูของเราได้ตัดความสัมพันธ์กับนางแล้ว ใครก็ตามที่ต้องการลักพาตัวนาง สามารถลักพาตัวนางได้ง่าย ๆ คุณหนูของเราจะไม่สนใจมัน ข้าจะไปอาบน้ำให้คุณหนูทันที คุณหนูควรนอนหลับฝันดี และเรื่องข้างนอกก็ปล่อยเป็นไปตามที่ต้องการ มันไม่เกี่ยวข้องกับเราแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ”
วังซวนกระทืบเท้าของนางและหยุดหวงซวนก่อนที่จะให้คำแนะนำแก่เฟิงหยูเฮง “คุณหนู อย่าฟังที่หวงซวนพูด เรื่องนี้จะต้องมีการคิดอย่างรอบคอบ เท่าที่ข้าเห็นมันจะเกี่ยวข้องกับท่านผู้หญิงหยวนหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เมื่อวังซวนเอ่ยออกมาในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็ยิ้มออกมาแล้วชื่นชมว่า “ในที่สุดเจ้าก็แสดงความก้าวหน้า หากสถานการณ์เป็นจริง กับการที่ทั้งสองหายตัวไปในเวลาเดียวกัน มันเป็นไปได้มากว่าพวกเขาถูกส่งไปยังภาคใต้โดยท่านผู้หญิงหยวนเพื่อพบกับเสี่ยวหยา หรือบางทีพวกเขาจะพบกันระหว่างทางก่อนที่พวกเขาจะไปถึงภาคใต้”
“เราควรจะตามล่าหรือไม่? ” บานซูถามนาง แต่หลังจากคิดไปซักพักเขาก็ส่ายหัว “มันสายเกินไปแล้วที่จะตามล่า มันผ่านมาหลายวันแล้ว ใครจะรู้ว่าพวกเขาไปได้ไกลแค่ไหน แม้ว่าจะมีถนนหลักเพียงเส้นทางเดียวจากเมืองหลวงไปภาคใต้ แต่ก็มีเส้นทางเล็ก ๆ มีไม่มากที่เราสามารถทำได้”
“เราจะไม่ตามล่ามีอะไรให้ตามล่า ? ” เฟิงหยูเฮงยักไหล่ เมื่อได้รับชาหนึ่งแก้วที่เพิ่งถูกนำเข้ามาโดยบ่าวรับใช้ นางก็นั่งจิบแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้หญิงหยวนกำลังพยายามสร้างภาพลักษณ์ที่ผิด ๆ ว่าองค์หญิงจี่อันปรากฎในภาคใต้ เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าการแสดงนั้นออกมาได้อย่างสมบูรณ์ หากมีเพียงเสี่ยวหยาจะเพียงพอได้อย่างไร เพื่อที่จะทำให้ผู้คนเชื่อมั่นว่าองค์หญิงจี่อันยังไม่ได้แต่งงาน นางคนเดียวไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้ ถ้าท่านพ่อและท่านแม่ของนางถูกพาไปด้วย การที่เฟิงจินหยวนและเหยาซื่ออยู่ที่นั่นจะทำให้สิ่งต่าง ๆ ชัดเจน นั่นจะเป็นฉากที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ตัวตนของเสี่ยวหยาจะได้สมจริงขึ้น”
“เมื่อเป็นเช่นนั้นทำไมเราไม่ตามล่าเจ้าคะ? ” หวงซวนรู้สึกงงงวยอย่างมาก “คุณหนู คุณหนูได้วิเคราะห์แล้วว่าผลตอบรับแบบไหนที่จะเกิดขึ้นในภาคใต้ ดังนั้นทำไมไม่ส่งคนไปตามล่า ? หากคนเพียงคนเดียวไม่สามารถติดตามได้ ให้ส่งไป 2 คน เรามีคนมากพอเราสามารถส่งคนเพิ่มได้ เพียงส่งพวกเขาไปทุกเส้นทาง แม้ว่าพวกเขาจะไปถึงภาคใต้แล้ว พวกเขาก็สามารถนึกถึงบางสิ่งที่จะนำพวกเขากลับ เราปล่อยให้พวกเขาพัฒนาความแข็งแกร่งไม่ได้เจ้าค่ะ ! ”
คำถามของหวงซวนก็นำความคิดของคนอื่นออกมาในเรื่องที่เกี่ยวกับการตัดสินใจของเฟิงหยูเฮงที่ไม่ไล่ตาม แม้แต่วังซวนและฉิงหยูก็ไม่เข้าใจ
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“อย่าตกใจ ข้าพูดไปแล้วก่อนหน้านี้ ช่วงเวลาที่เสี่ยวหยาอยู่ในภาคใต้จะไม่เงียบอย่างนั้น” หลังจากพูดจบแล้วนางก็ถามบานซูว่า “แจ้งร้านห้องโถงสมุนไพรแล้วหรือยัง ? ”
บานซูพยักหน้า“คำสั่งนั้นได้รับแจ้งแล้วขอรับ ข้อมูลของเราถูกนำไปแล้ว ความเร็วที่ห้องโถงสมุนไพรสามารถส่งข้อมูลได้นั้นสูงมากขอรับ”
เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียงออกมาว่า“อ่า” แล้วพูดว่า “นอกจากนี้เหตุผลที่ข้าเลือกที่จะไม่ตามล่าคือ มีใครบางคนจะตามล่าแทนพวกเรา”
“ใคร? ” ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกัน
เฟิงหยูเฮงตอบว่า“เฟิงเฟินได ! ลองคิดดูสิ เฟิงจินหยวนและเหยาซื่อหายไปพร้อมกับเสี่ยวหยา ครอบครัวที่น่าทึ่งทั้งสามคนนี้มุ่งหน้าไปภาคใต้ พวกเขาจะช่วยใคร เห็นได้ชัดว่ามันเป็นองค์ชายแปด ! แต่เฟิงเฟินไดล่ะ นางเป็นว่าที่พระชายาเอกขององค์ชายห้า แผนและความคิดทั้งหมดของนางวางอยู่บนองค์ชายห้า ซึ่งรวมถึงความร่วมมือกับท่านผู้หญิงหลี่ ทั้งหมดนี้เพื่อปูทางไปสู่ความสำเร็จขององค์ชายห้า แต่เฟิงจินหยวนในฐานะบิดาของนางไปภาคใต้ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้เพื่อช่วยองค์ชายแปด เขากลับร่วมมือกับเหยาซื่อ พูดตามนิสัยของเฟิงเฟินได นางจะไม่คลั่งหรือ ? ”
“นางคงคลั่งแน่ๆ เจ้าค่ะ” หวงซวนเข้าใจในจุดนี้ “คุณหนูหมายความว่าเฟิงเฟินไดจะให้องค์ชายห้าส่งคนไปตามล่าพวกเขาอย่างแน่นอน แต่นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเฟิงจินหยวนจะไปไหนเจ้าคะ ? ”
“โง่”บานซูกลอกตา “เราแค่ต้องการหาโอกาสที่จะบอกนาง”
“นั่นเป็นเรื่องจริง”หวงซวนยอมรับ “แล้วคุณหนูก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องของการกระจายข้อมูลนี้เราทำได้ เรารับประกันได้ว่าเฟิงเฟินไดจะมุ่งหน้าไปภาคใต้ในวันพรุ่งนี้แน่นอน ไม่ว่านางจะจับได้หรือไม่ เด็กสาวคนนั้นทำให้เกิดความยุ่งยาก ภาคใต้จะไม่สงบสุขเจ้าค่ะ”
“ดี! ” เฟิงหยูเฮงถอนหายใจ “หลายปีมาแล้วที่เราจะให้โอกาสนางได้ตามหาบิดาของนาง”
การคาดเดาของเฟิงหยูเฮงนั้นถูกต้องในบ้านตระกูลเฟิงเมื่อได้ยินว่าเฟิงจินหยวนไม่ได้กลับมาที่บ้านมาหลายวันและดูเหมือนหายตัวไป เฟิงเฟินไดเกือบระเบิดด้วยความโกรธ นางตะโกนเสียงดัง “ทำไมไม่ดูแลท่านพ่อ เพียงแค่ใส่ใจเขา ! เขาไปทำอะไรในเวลานี้ ? ” หลังจากกรีดร้อง นางคว้าเฮ่อจงผู้ซึ่งมารายงานข่าวนี้และถามเสียงแหลม “เฟิงจินหยวนหายไปไหน ? ไปที่ไหนกันแน่ ? ”
เฮ่อจงแสดงออกอย่างขมขื่น“คุณหนูสี่ ถ้าข้ารู้ว่านายท่านหายไปไหน ข้าจะพานายท่านกลับมาก่อน และจะไม่รอรายงานต่อคุณหนูสี่ขอรับ”
“โรงน้ำชา!หอนางโลม ! ย่านโคมแดง ! เจ้าไปค้นหาสถานที่เหล่านี้แล้วหรือยัง ? ” เฟิงเฟินไดเข้าใจบิดาของนางและระบุสถานที่เหล่านี้ทันที
แต่เฮ่อจงส่ายหัว“มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปยังสถานที่เหล่านั้น นายท่านไม่มีเงิน นายท่านจะไปได้อย่างไรขอรับ”
“นั่นเป็นเพราะเขาไม่มีเงินข้าจะให้เจ้าไปตามหาเขา ! ” เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “เป็นไปได้มากที่สุดที่เขาถูกทุบตีจนเสียชีวิตเพราะเขาไม่มีเงิน พวกเขายังไม่กล้าที่จะส่งรายงาน ดังนั้นพวกเขาจึงฝังเขาอย่างรวดเร็ว ! ท่านพ่อแก่แล้ว ตระกูลเฟิงต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะเขา ! ”
เฟิงเฟินไดเปล่งเสียงร้องทุกข์ของนางที่สนามหน้าบ้านเฟิงเซียงหรูได้กลับมาพร้อมกับนางและได้ยินทุกอย่างชัดเจน การหายตัวไปของเฟิงจินหยวนนั้นเป็นสิ่งที่นางไม่รู้เรื่องมาก่อน แต่นางก็ไม่ได้กรีดร้องเหมือนเฟิงเฟินได นางเตือนเฮ่อจงว่า “ทำตามที่น้องสี่พูด ไปค้นหา ไม่ต้องพูดถึงว่ามันเป็นเรื่องจริงที่คุณหนูสี่พูด ท่านพ่อไม่ได้นำเงินติดตัวไป ถ้าท่านพ่อต้องการใช้เงิน ท่านพ่อสามารถขโมยของออกไปจากบ้านแล้วขายแลกเงินได้”
เมื่อเฟิงเซียงหรูเอ่ยตือนนี้เฮ่อจงรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสมเหตุสมผล เขานำคนออกไปค้นหา
เฟิงเฟินไดยืนอยู่ในสนามแต่ความโกรธของนางไม่ลดลง ใจของนางยังคงหมุนอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากนางคิดอย่างหนักว่าเฟิงจินหยวนจะหนีไปไหน อย่างไรก็ตามเฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านี่ไม่น่าสนใจและไม่ได้พูดอะไรอีก นางเพิ่งนำบ่าวรับใช้และเริ่มเดินกลับไปที่ลานบ้านของนาง สำหรับหนังสัตว์ที่พวกนางนำกลับมา พวกมันถูกส่งไปยังร้านปักเมื่อเข้าสู่เมืองหลวง สำหรับนาง บ้านของตระกูลเฟิงในปัจจุบันนั้นเล็กไปกว่าสถานที่พักผ่อน นางจะสามารถออกไปเองได้ทุกเวลา บ้านไม่เหมือนบ้านและไม่รู้สึกปลอดภัย และนางไม่รู้สึกอะไรเลย นางเริ่มแอบเก็บเงินไว้เพื่อซื้อบ้านในเวลาต่อมา ในเวลานั้นนางจะพาอันชิไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับนาง
“คุณหนูคุณหนูคิดว่านายท่านไปไหนเจ้าคะ ? ” ชานชูถามนาง “นายท่านจะไปหอนางโลมจริง ๆ หรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงเซียงหรูกล่าวอย่างเย็นชา“ใครสนใจเขา ท่านพ่อสามารถไปในที่ที่เขาต้องการไป มันไม่เกี่ยวกับเราเลย”
ขณะที่นางพูดพวกเขามาถึงลานเล็ก ๆ ของนาง อันชิยืนตรงทางเข้าลาน เมื่อเห็นการกลับมาของนาง นางเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและถามอย่างอบอุ่นว่า “เจ้าเหนื่อยหรือไม่ ? เจ้าไปหลายวันแล้ว เจ้าไม่ได้นำชุดไปหลายชุด ลานล่าสัตว์หนาวหรือไม่ ? ลานล่าสัตว์นั้นสนุกหรือไม่ ? ”
จิตใจของเฟิงเซียงหรูรู้สึกอบอุ่นขึ้นในที่สุดนางก็จับมืออันชิ ในที่สุดนางก็พบความรู้สึกของครอบครัว “ท่านแม่ ข้าสบายดีมากเจ้าค่ะ”
อันชิมองไปรอบๆ และกล่าวว่า “เจ้าควรเรียกข้าว่าแม่รอง”
เฟิงเซียงหรูส่ายหัว“นั่นไม่ดีเลย ท่านแม่คือท่านแม่ คำพูดที่ว่าแม่รองมาจากไหน ? ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ตระกูลเฟิงปัจจุบันเป็นเช่นนี้แล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขายังต้องการสร้างกฎบางอย่าง ? ใครจะสนใจพวกเขา สถานที่โทรมแห่งนี้มีไว้ให้เรานอนหลับ ไม่ช้าก็เร็วเราจะย้ายออกไปเจ้าค่ะ”
อันชิได้ยินคำเหล่านี้และไม่อดทนต่อไปบุตรสาวของนางเรียกนางว่าท่านแม่ และนางก็มีความสุข ด้วยความสุขนี้นางตื่นขึ้นมาพบกับความล้มเหลวของตระกูลเฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเฟิงล้มลง นางอาจจะไม่เคยได้ยินคำว่าท่านแม่
ทั้งสองเดินไปด้วยกันที่ห้องพักของอันชิในขณะที่ชานชูติดตามไปอย่างมีความสุขแล้วกล่าวว่า “ท่านฮูหยินไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีที่ลานล่าสัตว์ องค์ชายสี่ดูแลคุณหนูดีมากเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ได้รับอาการบาดเจ็บใด ๆ คุณหนูยังนำหนังสัตว์ต่าง ๆ กลับมาด้วยเจ้าค่ะ เมื่อเราเข้าไปในเมืองหลวง พวกมันถูกส่งไปที่ร้าน พรุ่งนี้ท่านฮูหยินไปดูสิเจ้าคะ มันสามารถทำเสื้อคลุมจำนวนมากได้ พวกมันทั้งหมดถูกล่าโดยองค์ชายสี่เจ้าค่ะ”
บ่าวรับใช้เปลี่ยนวิธีที่นางเรียกนางเฟิงเซียงหรูเรียกนางว่าท่านแม่แทนที่จะเป็นแม่รอง ในตอนนี้บ่าวรับใช้เรียกนางว่าท่านฮูหยิน คำพูดที่นางเก็บไว้ข้างในไม่อาจถูกระงับไว้ได้อีกต่อไป นางบอกกับเฟิงเซียงหรูว่า “ข้าคิดดูแล้วเราไม่ควรอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลเฟิงต่อไป ในช่วงสองปีที่ผ่านมาธุรกิจของร้านไปได้ค่อนข้างดี แม้ว่าเราจะไม่สามารถจ่ายเงินซื้อคฤหาสน์ขนาดใหญ่ได้ แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับบ้านที่ใหญ่พอสำหรับเราสองคนและบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่ง เมื่อเจ้าสองคนเรียกข้าว่าท่านแม่กับท่านฮูหยิน ข้ากลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นถ้าเรายังอยู่ที่นี่ อารมณ์ของคุณหนูสี่ก็ค่อนข้างแปรปรวนเช่นกัน การมีสิ่งที่ต้องกังวลเป็นพิเศษนั้นแย่กว่าการมีสิ่งที่ไม่ต้องกังวล ต่อหน้านางเราไม่สามารถพูดกันได้แบบนี้ หากเราย้ายออกไป เราจะได้อยู่ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีใครคอยควบคุมเราอีกต่อไป ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าและเห็นด้วยทันทีกับการตัดสินใจครั้งนี้ขณะที่นางกำลังจะพูดคุยกับอันชิเกี่ยวกับการหายตัวไปของเฟิงจินหยวน และสงสัยว่าเมื่อไรพวกเขาจะไปดูบ้านใหม่นั้น บ่าวรับใช้มาจากข้างนอก เมื่อมาถึงตรงหน้าทั้งสอง พวกเขาก็กล่าวอย่างเงียบ ๆ “อนุอัน คุณหนูสี่สงสัยว่านายท่านไปที่บ้านของจาวเหลียนเจ้าค่ะ นางยืนอยู่ข้างนอกบ้านเหลียนและเริ่มตะโกนสาปแช่งเจ้าค่ะ”