The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 988 การท่องเที่ยวกับกลุ่มนี้ผ่อนคลายจริง ๆ !

ตอนที่ 988 การท่องเที่ยวกับกลุ่มนี้ผ่อนคลายจริง ๆ !
ตอนที่988 การท่องเที่ยวกับกลุ่มนี้ผ่อนคลายจริง ๆ !
อาจเป็นไปได้ว่าผลกระทบของการที่บรรดาคุณหนูร้องไห้นั้นมากเกินไปหรืออาจเป็นไปได้ว่าการร้องไห้แบบนี้ช่างน่าเศร้า แม้แต่บ่าวรับใช้ของตำหนักเซียงก็เริ่มรู้สึกเศร้าเมื่อได้ยิน ไม่นานนางกำนัลก็เริ่มเช็ดน้ำตา แม้แต่บ่าวรับใช้ชายก็เริ่มร้องไห้
นอกจากทหารรักษาการณ์ที่มีความสามารถด้านการต่อสู้ซึ่งไม่ได้รับผลกระทบคนอื่นๆ ทั้งหมดก็เริ่มร้องไห้ และเสียงร้องก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนท้ายบ่าวรับใช้ก็แค่คุกเข่าลง เมื่อพวกคุณหนูเป็นผู้นำพวกเขาก็ตะโกนเสียงดังๆ “องค์ชายแปด! พระองค์น่าสงสารมาก ! พระองค์ ! พระองค์ต้องเสียโฉม ! ”
ซวนเทียนโมแทบกระอักออกมาเป็นเลือดเขาเกือบจะสงสัยว่าเฟิงหยูเฮงให้ยาแก่คนเหล่านี้ทำให้พวกนางร้องไห้ นอกจากนี้พวกนางมาเยี่ยมคนป่วยหรือร้องไห้ที่งานศพ ?
การร้องไห้แบบนี้ดำเนินต่อไปประมาณครึ่งชั่วยามก่อนที่ซวนเทียนเก้อจะกล่าวว่า“เอาล่ะ เอาล่ะ หยุดร้องไห้ พี่แปดยังไม่ตาย การร้องไห้ตอนนี้เร็วไป เก็บน้ำตาของเจ้าไว้เมื่อถึงตอนที่ต้องร้องไห้ ! ” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางมองซวนเทียนโมและกล่าวว่า “สีหน้าของพี่แปดไม่ดีเลย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ร่างกายของเสด็จพี่คงจะอ่อนแอ พักผ่อนให้เต็มที่! เราจะไม่รบกวนเสด็จพี่แล้วเพคะ”
ซวนเทียนโมไม่ต้องการพูดอะไรและเพียงแค่พยักหน้าเขาหวังว่าพวกคนเหล่านี้จะจากไปอย่างรวดเร็ว
ซวนเทียนเก้อจากไปตามที่เขาปรารถนาและนำผู้คนออกไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นเพียงว่านางถอนหายใจขณะที่เดินออกไป “ฮะ พี่แปดเก่งทุกอย่าง แต่ผู้หญิงที่เสด็จพี่เลือกไม่ดีเลย เสด็จพี่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับพี่เก้าได้ พี่ชายของข้า พวกเขาเป็นต้นเหตุของความกังวล ข้าอยากรู้สึกสบายใจแต่ทำไม่ได้ ลืมมันไปเถิด ไปหาพี่ห้าเพื่อเตือนถึงสถานการณ์ของพี่แปด เราต้องให้เสด็จพี่เข้ากับคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงได้ดี มันจะดีที่สุดถ้าพี่ห้าไม่ได้เดินตามรอยเท้าของพี่แปด”
ในที่สุดทุกคนก็จากไปและในห้องก็เงียบลงมีแต่บ่าวรับใช้ของตำหนักเซียงเท่านั้นที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้น ด้วยน้ำตาบนใบหน้า ในที่สุดพวกนางก็รู้สึกตัว ทำไมพวกนางต้องร้องไห้ ? ทำไมพวกนางถึงคุกเข่า ? พวกนางร้องไห้โดยไม่รู้ตัว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
เมื่อเห็นความสับสนในใบหน้าของบ่าวรับใช้ซวนเทียนโมก็สงสัยอีกครั้งว่าเฟิงหยูเฮงให้ยาแปลก ๆ แก่พวกนางเพื่อที่จะทำให้พวกนางสับสนหรือไม่ เขาสบถกับบ่าวรับใช้ที่โง่เขลาเสียงดังลั่นและระบายความโกรธที่เขากับบ่าวรับใช้เหล่านี้ ในท้ายที่สุดเขายังคงกระอักเลือดด้วยความโกรธ
สำหรับกลุ่มของซวนเทียนเก้อพวกนางบอกว่าพวกนางจะไปเยี่ยมองค์ชายห้า และไปหาเขาจริง ๆ กลุ่มออกจากตำหนักเซียง และมุ่งหน้าไปยังตำหนักหลี่ หลังจากไปถึง พวกนางเกาะติดองค์ชายห้าและเตือนเขาด้วยการวิเคราะห์ความเจ็บปวดขององค์ชายแปดได้ทนทุกข์กับองค์ชายห้า พวกนางกระตุ้นให้เขาเข้ากันได้ดีกับคุณหนูสี่ตระกูลเฟิง และไม่อนุญาตให้เกิดโศกนาฏกรรมขององค์ชายแปดซ้ำในตำหนักหลี่
ในขณะเดียวกันซวนเทียนเก้อยังกล่าวอีกว่า“ผู้หญิงใช่หรือไม่ ! พวกนางไม่สามารถถูกทรมานได้และจะไม่ถูกทำลาย คุณหนูสี่ซึ่งเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง ถ้าเสด็จพี่ไม่ได้ชี้นำนางอย่างจริงจัง ข้ากลัวว่าสิ่งที่นางจะทำอาจจะแย่กว่าสิ่งที่คุณหนูตระกูลจู้ทำ ! พี่ห้า เสด็จพี่มีใบหน้าที่ดีกว่าพี่แปด เสด็จพี่ต้องไม่ปล่อยให้ใบหน้าของเสด็จพี่ถูกผู้หญิงทำลาย เสด็จพี่เข้าใจหรือไม่ ? ข้าเป็นห่วงเสด็จพี่จริง ๆ ”
เมื่อซวนเทียนเก้อเป็นผู้นำเรื่องนี้บรรดาคุณหนูก็เริ่มกล่าวไม่ออกจากห้องเพื่อให้คนอื่นพูดอะไร พวกนางทั้งหมดอยู่ในตำหนักหลี่นานกว่า 1 ชั่วยาม ซึ่งทำให้ศีรษะขององค์ชายห้ามึนงง ในขณะที่เขารู้สึกว่าเขาอยู่บนขอบเหวของการล่มสลายทางจิตใจ จากนั้นพวกนางจึงกล่าวคำอำลา
เฟิงหยูเฮงคิดว่านี่จะเป็นจุดจบแต่ผลลัพธ์คือการที่คุณหนูได้พูดคุยกันอย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าการเยี่ยมชมตำหนัก 2 แห่งก่อนหน้านี้มีพลังงานเชิงลบ ในการโต้ตอบกับคนที่ไม่ดีเหล่านี้ในวันเดียว มันไม่ดีต่อสุขภาพอย่างแท้จริง ดังนั้นพวกนางจึงตัดสินใจไปเยี่ยมองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองซึ่งจะถือว่าเป็นสถานที่ซึ่งมีความสุขที่จะฟื้นฟูอารมณ์ของพวกนาง
เช่นนั้นนางนั่งในรถม้าของราชสำนักกับซวนเทียนเก้อในขณะที่กินเมล็ดแตงตามกลุ่มไปยังตำหนักทั้งสอง
ตลอดทั้งวันพวกนางไปตำหนักเซียงตำหนักหลี่จนถึงตำหนักจิง แล้วไปที่ตำหนักหยวน มีคนที่จัดการเรื่องต่าง ๆ ตลอดทาง เมื่อพวกนางไปถึง จะมีบ่าวรับใช้มาต้อนรับพวกนาง และพวกนางเข้าแถวเพื่อใช้ห้องน้ำ หลังจากพวกนางมาถึงตำหนักจิง ตำหนักจิงก็จัดอาหารให้ด้วย
เฟิงหยูเฮงคิดว่าการไปเที่ยวกับกลุ่มนั้นผ่อนคลายจริงๆ !
แต่ในขณะที่มันผ่อนคลายสำหรับบางคนมันจะเป็นปัญหาสำหรับคนอื่น ๆ สิ่งที่ต้องกังวลก็คือด้านขององค์ชายแปด เพื่อป้องกันสิ่งต่าง ๆ จากการควบคุม เขายังคงคิดหาวิธีที่จะให้คนของเขาบุกเข้าไปในคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อเอาตัวกงซานออกมา เขายังคิดที่จะใช้ชีวิตของตระกูลจู้เป็นภัยคุกคามเพื่อป้องกันกงซานจากการทำสิ่งที่ชั่วร้าย แต่น่าเสียดายที่คฤหาสน์ขององค์หญิงนั้นปลอดภัยมากจนไม่มีแม้แต่แมลงวันจะเข้าไปได้ เขาก็นิ่งงันโดยสมบูรณ์ อะไรคือที่อยู่อาศัยที่เต็มไปด้วยความปลอดภัยแน่นหนา ? สำหรับด้านของตระกูลจู้ ซวนเทียนโมก็ไม่ใช่คนโง่ แม้ว่าเขาจะข่มขู่พวกเขา มันก็ไร้ประโยชน์ กงซานเกลียดตระกูลจู้มากจนนางอยากเห็นพวกเขาตายไปหมด
ก่อนที่เขาจะหาวิธีแก้ไขสถานการณ์นี้และก่อนที่เขาจะหาวิธีที่เขาจะทำสิ่งนี้ทุกคนในเมืองหลวงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ ที่คนเกลียดเขาเพราะคนที่ตายทางเหนือของเมืองหลวง ส่วนที่ทำให้โกรธมากขึ้นก็คือบรรดาฮูหยินและครอบครัวของขุนนางก็เกลียดเขา ด้วยเหตุผลก่อนหน้านี้ หมอของร้านห้องโถงสมุนไพรและยารักษาโรคที่ดีที่สุดจึงถูกนำมาใช้ในทางเหนือของเมืองหลวง เรื่องนี้ทำให้เกิดการขาดแคลนหมอและยา สิ่งนี้ทำให้พวกเขาไม่มีที่สำหรับการรักษาหรือซื้อยา
ดังนั้นทางเข้าของตำหนักเซียงจึงกลายเป็นพื้นที่หายนะเนื่องจากพลเมืองจำนวนมากไปโยนโคลนและก้อนหิมะจำนวนมากทุกวัน มีบางคนที่ขว้างขวานด้วยซ้ำ นี่ทำให้ทหารยามที่เฝ้าประตูอยู่ห่างจากที่ยืนอยู่ข้างนอก ขณะที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในเรือน…Aileen-novel
ในวันที่สามกงซานถูกเฟิงหยูเฮงส่งตัวไปยังสำนักการลงโทษอย่างลับ ๆ เพื่อสอบสวน นางถูกซูจิงหยวนซักถามทั้งหมด กงซานโยนความผิดทั้งหมดของนางให้กับซวนเทียนโม ในขณะที่นางกลายเป็นเหยื่อที่ได้รับความเดือดร้อนมากมาย ซูจิงหยวนยังมียายจากพระราชวังมาตรวจร่างกายของกงซาน หลังจากได้รับคำตอบว่านางไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป ก็มีการเพิ่มรายการอื่นในรายการความผิดที่กระทำโดยองค์ชายแปด
สำหรับช่างตัดเสื้อที่ตัดเสื้อให้กับท่านผู้หญิงหยวนพวกเขาใช้เวลาทั้งวันที่คณะกรรมสำนักการลงโทษ ตามที่เถ้าแก่ร้านตัดเสื้อบอกว่ามีคนจากพระราชวังที่อ้างว่าเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ของท่านผู้หญิงหยวนให้เงินกับพวกเขาเพื่อทำเสื้อกันหนาว พวกเขายังจัดหาวัสดุจำนวนมาก แต่พวกเขาจำเป็นต้องเตรียมฝ้ายเอง พวกเขาได้รับเงินและเตรียมพร้อมที่จะทำงาน แต่ในวันที่สองบ่าวรับใช้ในพระราชวังอีกคนมาหาพวกเขา บอกว่าผ้าฝ้ายที่ใช้ไม่จำเป็นต้องมีคุณภาพสูง มันคงจะดีถ้าเพียงใช้ของเก่าที่ถูกทิ้งไว้ในคลัง เสื้อผ้าแต่ละชิ้นไม่ต้องหนามากและถ้าหนาไม่พอก็เพิ่มขยะเข้าไป โดยสรุปค่าใช้จ่ายลดลง และพวกเขาบอกว่าพวกเขาจะใช้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่วัวและแกะเท่านั้น พวกเขาไม่เพียงแค่กล่าวอย่างนี้ แต่พวกเขายังเอาเงินครึ่งหนึ่งที่ได้รับไปเมื่อวันก่อนคืนไป มันเพียงพอที่จะทำให้เป็นอย่างนั้นได้ ไม่เพียงแต่พวกเขาใช้ฝ้ายเก่า แต่วัสดุส่วนใหญ่ที่ใช้คือวัสดุเหลือใช้ที่ถูกนำกลับมาใช้ใหม่จากเสื้อผ้าที่คนอื่นสวมมานานหลายปี
เจ้าของร้านคนนี้พูดด้วยความชอบธรรม“เนื่องจากวัวและแกะจะต้องใช้สิ่งที่เราจัดหาให้ก็ดีพอ มีไว้สำหรับปศุสัตว์เท่านั้นและไม่ให้ผู้คนสวมใส่ ! ”
ซูจิงหยวนรู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขากล่าวนั้นถูกต้องพวกเขาทำให้ใช้กับปศุสัตว์ ใครจะรู้ว่าพวกมันจะถูกมอบให้กับผู้คน แน่นอนเขาตั้งใจเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าพวกเขาทำเพื่อผลกำไรและช่วยเพียงส่วนหนึ่ง โดยเถ้าแก่ของร้านกล่าวเน้นว่าเป็นท่านผู้หญิงหยวนสั่งให้ใครบางคนทำเช่นนี้
หลังจากสามวันของการสอบสวนคดีนี้ได้รับการรายงานไปยังฮ่องเต้ในช่วงเช้าของวันที่สี่ในราชสำนัก
ทุกคนกำลังรอให้ฮ่องเต้ตัดสินใจเรื่องนี้พวกเขาเห็นว่าฮ่องเต้อ่านรายงานเป็นเวลานาน เนื่องจากสีหน้าที่ขัดแย้งกันปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาตัดสินใจไม่ได้อยู่นาน ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้ว และมองไปในทิศทางของซูจิงหยวน ซูจิงหยวนก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าทันทีโดยกล่าวว่า “ฝ่าบาท มีพยานคนหนึ่งก็คือจู้กงซานรออยู่ข้างนอกห้องโถง นางยืนยันที่จะเล่าเรื่องนี้ต่อหน้าฝ่าบาท เพื่อยื่นเรื่องร้องเรียนของนางต่อองค์ชายเซียงพะยะค่ะ ! ”
ฮ่องเต้มีสีหน้าที่ขัดแย้งกันบนใบหน้าของเขาฟังสิ่งที่ซูจิงหยวนกล่าว เขาไม่ได้พูดนาน ขุนนางในราชสำนักเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น ขณะที่ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างกะทันหัน “เมื่อนางมาแล้วก็ให้นางเข้ามา และฟังสิ่งที่นางพูด ! ”
ด้วยการพูดของซวนเทียนหมิงใครบางคนจากข้างนอกพากงซานเข้ามาข้างใน ฮ่องเต้จ้องมองที่ซวนเทียนหมิงแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่จ้องมองกงซานคุกเข่าอยู่กลางห้องโถง ขณะที่นางกล่าวเสียงดัง “ฝ่าบาท ! เด็กหญิงผู้ต่ำต้อยคนนี้ต้องการยื่นเรื่องร้องเรียนต่อองค์ชายแปด ! ข้าขอให้ฝ่าบาทสนับสนุนผู้หญิงที่ต่ำต้อย และพลเมืองของโลกนี้เพคะ ! ”
ตอนนี้กงซานใช้ตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นในการกล่าวในหัวข้อนี้จากมุมมองที่แตกต่างเรื่องราวโดยรวมเริ่มขึ้น “เด็กหญิงผู้ต่ำต้อยคนนี้เกิดที่เป็งโจวและทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจนในเป็งโจว เรื่องนี้สามารถตรวจสอบได้อย่างง่ายดาย ตราบใดที่ส่งคนเข้าไปที่เป็งโจวและไปสอบถามรอบ ๆ ก่อนเริ่มฤดูหนาว หม่อมฉันมาที่เมืองหลวงเพื่อมาเยี่ยมท่านป้าทั้งสองของหม่อมฉันในพระราชวัง แต่มีขอทานและคนจนมากมายในทางเหนือของเมืองหลวง ดังนั้นหม่อมฉันไม่สามารถทนได้และต้องการช่วยพวกเขา หม่อมฉันใช้เงินที่ข้านำมาทำเสื้อกันหนาวสำหรับขอทาน ซ่อมแซมวัดและตั้งแผงโจ๊ก หม่อมฉันยังเชื่อว่าเพื่อนหลายคนในเมืองหลวงได้ทำความดีร่วมกับข้า และเราก็ยินดีอย่างมากในทางเหนือของเมืองหลวง ในเวลานี้องค์ชายแปดได้เห็นประโยชน์ของการกระทำของเรา และต้องการให้เราบอกทุกคนว่าตำหนักเซียงนั้นมอบเงินให้เราเพื่อทำความดีเหล่านี้ ตั้งแต่หม่อมฉันไปพักที่ตำหนักขององค์ชายแปด หม่อมฉันไม่มีทางเลือกอื่น ข้าคิดว่าไม่ว่าใครจะทำอะไร ตราบใดที่ทำไปแล้วมันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพลเมือง ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่ได้โต้แย้ง แต่องค์ชายแปดไม่เคยให้เงินแม้แต่เหรียญเดียว แต่พระองค์ได้มอบเครื่องประดับเล็กน้อยให้หม่อมฉัน ซึ่งหม่อมฉันได้เอาไปขายเพื่อแลกเงินมา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อสนับสนุนแผงขายโจ๊กในทางเหนือของเมืองหลวง หม่อมฉันกำลังคิดจะสานต่อเรื่องนี้ตลอดฤดูหนาว ด้วยวิธีนี้ผู้คนจะสามารถรู้สึกอบอุ่นและมีข้าวกิน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าองค์ชายแปดจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพระองค์ พระองค์ไม่เพียงทำให้ร่างกายของหม่อมฉันมีมลทินในตำหนักเซียงเท่านั้น แต่พระองค์ยังร่วมมือกับท่านผู้หญิงหยวนเพื่อผลิตเสื้อกันหนาวที่ชั่วร้ายเหล่านั้นเพื่อทำให้พลเมืองตาย พระองค์เอายาพิษใส่ในโจ๊กเพื่อวางยาพิษให้กับพลเมืองมากยิ่งขึ้น ! ฝ่าบาทโปรดตัดสินเรื่องนี้ด้วยเพคะ ทุกสิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นเป็นความจริงเพคะ ! ”
ทุกอย่างที่กล่าวมาตรงกับสิ่งที่ซูจิงหยวนเขียนไว้ในรายงานของเขาอย่างไรก็ตาม มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสิ่งที่ซวนเทียนโมทำ กงซานมองฮ่องเต้และรู้สึกว่าการจ้องมองของฮ่องเต้ผู้นี้มีคุณภาพที่คล้ายกับวิญญาณขององค์ชายแปด มันทะลุปรุโปร่งและเต็มไปด้วยความมั่นใจ และมันก็ไม่ทนต่อการโต้แย้งใด ๆ อย่างสมบูรณ์
แต่วันนี้นางไม่ได้มาเพื่อใช้ปากพูดถ้อยคำเหล่านี้นางไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าฮ่องเต้จะเชื่อคำให้การของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างนาง นางยังคิดว่าฮ่องเต้นั้นฉลาดพอที่จะสืบสวนเรื่องนี้ทั้งหมด และเขาจะค้นพบความจริงอย่างแน่นอน
แต่มันคืออะไรนางมาที่นี่เพื่อบังคับให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธจัดและบังคับให้เขาลงโทษองค์ชายแปดและเลิกสอบสวน นางต้องทำให้แน่ใจว่าองค์ชายแปดถูกตัดสินว่ามีความผิด
การแสดงออกที่แน่วแน่ปรากฏบนใบหน้าของกงซานขณะที่นางยืนขึ้นและพุ่งตัวด้วยแรงทั้งหมดที่เสากลมในห้องโถง ผู้คนร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ไม่มีใครหยุดนางได้ พวกเขาได้ยินเสียง กงซานกรีดร้องขณะที่วิ่ง “องค์ชายแปดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ข้าคนนี้จะประกาศความผิดของพระองค์ด้วยการตายของข้า ! ”
ด้วยเสียง”อันดัง” กงซานประสบความสำเร็จในการชนเสา เลือดสาดไปทั่ว นางเสียชีวิตทันที…