The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1077 เราต้องเป็นฝ่ายรุกและมอบของหมั้น

จางหยวนบอกกับฮ่องเต้เกี่ยวกับการที่ซวนเทียนเก้อตกลงจะแต่งงานกับผู้ปกครองกูซูมันคือเฟิงหยูเฮงที่บอกเรื่องนี้กับเขา และขอให้เขาหาโอกาสที่จะบอกกับฮ่องเต้เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา
ข้อเท็จจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าฮ่องเต้กลับมามีชีวิตชีวาทันทีเมื่อเขาได้ยินว่าหลานสาวที่รักที่สุดของเขากำลังจะแต่งงานกับกูซูเพราะเขาเขาก็โกรธทันที “ไม่ ! ไม่ได้อย่างแน่นอน ! นางจะแต่งงานไม่ได้ ! ”
จางหยวนกางแขนของเขา“แต่องค์หญิงหวู่หยวงเห็นด้วยขอรับ”
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้! ” ท่าทางเจ้าอำนาจของฮ่องเต้กลับมาอีกครั้ง “เทียนเก้อถูกข่มขู่ ! นางถูกบังคับโดยชายคนนั้นจากกูซู เด็กคนนั้นกตัญญูมาตั้งแต่เด็ก และรู้วิธีที่จะทำให้ข้ามีความสุขมากที่สุด นางแข็งแกร่งกว่าเด็กเหลือขอเหล่านั้นมาก นางเห็นด้วยเพราะช่วยข้า นั่นคือการฉวยประโยชน์จากสภาวะที่น่าหวาดกลัวของผู้อื่น จะนับเป็นการตกลงได้อย่างไร”
“แต่คนผู้นั้นได้ช่วยฝ่าบาทแล้วกลับคำพูดในเวลานี้ พฤติกรรมนี้จะเหมาะสมสำหรับผู้ปกครองได้อย่างไรพะยะค่ะ” จางหยวนไม่เห็นด้วยที่จะแต่งงานกับซวนเทียนเก้อ แต่เขาก็โกรธเมื่อเขาเห็นความไร้เหตุผลของฮ่องเต้ และด้วยความโกรธนี้เขาจึงนึกถึงวันที่เศร้าที่สุดของเขา ทำให้เขาพูดด้วยความหงุดหงิด “ดู ฝ่าบาทชอบสิ่งนี้ ฝ่าบาทเป็นอย่างนั้นในเวลานั้น เมื่อฝ่าบาทได้ยินว่าหลิวซื่อแขวนคอตัวเองที่ตำหนักชุนชาน ฝ่าบาทก็วิ่งไปดูและเชื่อคำพูดโกหกของคนอื่น ด้วยความตื่นตระหนก ฝ่าบาทสั่งให้เฆี่ยนข้า 20 ที และโยนข้าเข้าไปในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาหยูช่วยข้าอย่างลับ ๆ และฮองเฮาอดทนต่อแรงกดดัน ต่อต้านฝ่าบาทด้วยกานนำข้าออกมาจากฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด บ่าวรับใช้ผู้นี้คงได้ตายไปแล้วในที่แห่งนั้น”
ขันทีคนนี้โกรธเมื่อเขาพูดถึงสมัยนั้น“ฝ่าบาทไม่มีเหตุผลในเวลานั้น และตอนนี้ฝ่าบาทก็ยังไม่มีเหตุผล ผู้ปกครองคนใหม่ที่ได้รับการแต่งตั้งจากกูซู ข้าเคยพบพระองค์เมื่อสองสามปีก่อน พระองค์เป็นคนที่มีความสามารถและมีความคล้ายคลึงกับองค์ชายเก้าของเรา ! ไม่สนใจเงื่อนไขการแลกเปลี่ยน หากพระองค์รักองค์หญิงหวู่หยางด้วยใจจริง มันก็ยังคงเป็นสิ่งที่ดีและสวยงาม ทำไมฝ่าบาทถึงพูดโดยไม่ถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้พะยะค่ะ ? ”
ดวงตาของฮ่องเต้ยังคงเป็นสีแดงเพราะตอนนี้เขากำลังร้องไห้และตอนนี้ด้วยเหตุนี้เขาจึงระงับความโกรธ แต่ความโกรธของเขากลับคืนมา เขาจ้องมองที่จางหยวนอย่างกัดฟัน “บัดซบ ขันทีกล้าท้าทายข้าหรือ ? เจ้าเห็นหรือไม่ว่าข้ากำลังนอนอยู่ที่นี่ และทำอะไรไม่ได้ และต้องการลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าในตอนนี้หรือไม่ ? ”
จางหยวนพูดอย่างตรงไปตรงมา“ข้ากล้าท้าทายฝ่าบาทตั้งนานแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฝ่าบาท ไม่ว่าฝ่าบาทจะนอนบนเตียงหรือไม่ก็ตาม หากฝ่าบาทหงุดหงิดข้า ฝ่าบาทก็เพียงแต่ไล่ข้ากลับไปที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดอีกครั้ง ข้าจะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากแขวนคอตัวเอง หากฝ่าบาทไม่ต้องการเห็นข้าหรือโกรธมากไปให้พัก เมื่อฝ่าบาทฟื้นและลงจากเตียงได้ ฝ่าบาทสามารถยกขาเตะข้าได้ ข้ารับรองได้ว่าข้าจะไม่หนี”
ฮ่องเต้จ้องมองขันทีผู้นี้ด้วยความงุนงงและมันก็ราวกับว่าวันนั้นได้หวนกลับคืนสู่สภาพเดิมในอดีต เช่นเดียวกับที่จางหยวนพูดว่าเขาไม่เคยกลัวฮ่องเต้ในอดีต กล้าพูดอะไร กล้าทำอะไร และไม่เคยปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ เขาก็คุ้นเคยกับมันเช่นกัน แต่เมื่อนึกถึงช่วงสองสามเดือนนี้ เขาก็ได้รับผลกระทบจากทักษะกูที่ทำให้เขาสับสนตลอดทั้งวัน ไม่สามารถแยกแยะความจริงจากการโกหก และความดีจากความชั่วร้าย จนเกือบทรมานขันทีผู้นี้จนตาย ในที่สุดเมื่อเขาพิจารณาอย่างชัดเจนในขณะนี้ ขันทีนี้ยังมีชีวิตอยู่……มันดีจริง ๆ
“เจ้าพูดว่า……”ฮ่องเต้เงียบไป 2 เค่อ และในที่สุดก็พูดว่า “ผู้ปกครองคนใหม่ของกูซูนั้นคล้ายกับหมิงเอ๋อของข้ามากหรือ ? ”
“อ่า”จางหยวนพยักหน้า “มีความคล้ายคลึงกันบางอย่าง พระองค์ดูเหมือนจะอยู่ในวัยยี่สิบ และดวงตาของเขามีกลิ่นอายที่น่ากลัวเช่นเดียวกับองค์ชายเก้า รูปร่างหน้าตาของพระองค์ดูดีเป็นพิเศษโดยอิงจากความรู้สึกของข้า พระองค์ดูดีกว่าองค์ชายหยูพะยะค่ะ”
“ฮึ่ม! ” ฮ่องเต้คร่ำครวญ สำหรับการที่จางหยวนนั้นบอกว่าฟานเทียนหลี่ดูดีกว่าซวนเทียนหมิง เขาไม่มีความสุขเลย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้มากขึ้น เขาส่ายหน้าอีกครั้งและพูดว่า “ไม่ดี ไม่ดี ไม่ดีเหมือนหมิงเอ๋อ ข้ารู้นิสัยของหมิงเอ๋อดีเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะอาเฮงน่าทึ่งมากที่ควบคุมเขาได้ เขาอาจไม่สนใจผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ นอกจากนี้เขาเป็นคนที่หน้าตาดี ถ้าเทียนเก้อแต่งงานและพบว่าเขาชอบคนหนุ่มและไม่ชอบคนแก่ หรือว่ามีนางสนมมากเกินไป และพวกเขาทำงานร่วมกันเพื่อจัดการกับคนที่เป็นคนนอก เทียนเก้อของเราจะต้องทนทุกข์ทรมาน ! ไม่มันไม่ดีเลย”
“องค์หญิงหวู่หยางของเราก็ไม่เลวเหมือนกัน!”จางหยวนกล่าวว่า “ข้าคิดว่านางน่าทึ่งมากเช่นกัน นางจะไม่สามารถปราบคนผู้นั้นได้อย่างไร นอกจากนี้พระองค์เป็นเพียงผู้ปกครองของรัฐบริวาร บุตรชายที่ฝ่าบาทมีนั้นทุกคนมีความเหมาะสมที่ขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต ฝ่าบาทคิดว่าพวกเขาจะไม่แสวงหาความยุติธรรมให้น้องสาวของพวกเขาหรือพะยะค่ะ ? หากผู้คนในกูซูกล้าที่จะรังแกน้องสาวของพวกเขา พวกเขาก็สามารถส่งกองทหารไปกำจัดกูซู ! นางจะถูกรังแกได้อย่างไรพะยะค่ะ”
”เจ้าจะรู้อะไร! ” ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมอง“สองชาติต่อสู้กัน มันจะเป็นเรื่องของผู้หญิงได้อย่างไร ? ผู้คนจะตายในสงคราม ชีวิตของทหารก็ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาสามารถไปในสนามรบเพื่อปกป้องอาณาจักร แต่ไม่สู้รบแน่นอนเพียงเพราะองค์หญิงถูกรังแกจากกฎหมาย” ฮ่องเต้ชราฟังดูไร้ประโยชน์เมื่อเขาพูดว่า “ทุกคนบอกว่าครอบครัวของฮ่องเต้นั้นดี แต่สิ่งที่ดีคืออะไร ? ดูเด็กที่เกิดมาในครอบครัวของฮ่องเต้สิ มีใครสามารถตัดสินใจชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่ ? เช่นเดียวกับองค์ชายหก เราสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่เต็มใจเลย แต่เขาก็ยังคงทำมันและยอมรับพระราชโองการ ทำไม ? เพราะเขาเป็นบุตรของตระกูลซวน เพราะเขาแบกความรับผิดชอบไว้บนบ่าของเขา” ไอลีนโนเวล
ฮ่องเต้ถอนหายใจยาวอีกครั้งจากนั้นโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้จางหยวนออกไปไกล ๆ โดยไม่พูดอะไรอีกต่อไป เขาหลับตาโดยไม่สนใจคนอื่น หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขานอนหลับสนิท　　จางหยวนมองฮ่องเต้ที่ดูแก่ขึ้นทุกวันและเริ่มรู้สึกทุกข์ใจเขาไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะยืนหยัดต่อไปได้นานแค่ไหนและต้องการที่จะถามเฟิงหยูเฮง แต่เขาก็ไม่กล้า สิ่งที่ดีก็คือตอนนี้เขาสามารถอยู่ข้างฮ่องเต้ได้ ไม่ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เขาก็แค่ต้องการรับใช้อีกฝ่ายอย่างดี เมื่อวันนั้นมาถึง เมื่อฮ่องเต้สวรรคตและและกลับคืนสู่สวรรค์ จากนั้นเขาจะไปกับอีกฝ่าย พวกเขาเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง และเขาก็คิดว่าเขาจะมีชีวิตอยู่และตายไปพร้อมกับฮ่องเต้คนนี้
ภายในพระราชวังของฮ่องเต้มันสงบและไม่รวมคลื่นของเสียงครวญครางซึ่งยังคงได้ยินจากเรือนจำนักโทษประหาร อีกมุมหนึ่งของพระราชวังได้ฟื้นความสงบจากเมื่อก่อน
นอกพระราชวังของฮ่องเต้ตำหนักจุน ซวนเทียนหมิงพาเฟิงหยูเฮงไปรับประทานอาหารกับพระชายาหยุน
หลังจากที่ฮ่องเต้กลับมาเป็นเหมือนเดิมพระชายาหยุนก็รู้เรื่องนี้แล้ว มันเป็นเพียงแค่ว่านางไม่ได้พูดถึงมันและทำราวกับว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ทำหน้าที่เหมือนไม่มีคนดังกล่าว นางยังคงต้องการใช้ชีวิตของตัวเองในตำหนักจุน และองค์ชายเจ็ดไม่ต้องการไล่นางกลับไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ หากสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นในเวลานี้ ทั้งครอบครัวรวมตัวกัน มารดามีบุตรชาย 2 คน และลูกสะใภ้ รวมถึงคนที่นางคิดว่าน่าจะเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของนาง ฉากที่กลมกลืนกันมาก
เฟิงเซียงหรูอยู่ในตำหนักจุนมานานและไม่ประหม่าเหมือนครั้งแรกที่นางมานางคุ้นเคยกับบ่าวรับใช้ในตำหนักจุนโดยเฉพาะกับพระชายาต้หยุน เพราะพวกนางคอยดูแลกันและกันทุกวัน ทั้งสองทำหน้าที่เหมือนพี่น้องที่ใกล้ชิด นิสัยของเซียงหรูนั้นดื้อเล็กน้อยและมีชีวิตชีวานิดหน่อย นางแค่ถูกตระกูลเฟิงกดขี่ข่มเหงมานานจนถึงจุดที่นางไม่รู้ว่านางมีนิสัยแบบไหน จากนั้นจะไปที่มณฑลจี่อัน ในเวลาต่อมานางกลายเป็นคนร่าเริงมากขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ตำหนักจุนและพูดคุยกับพระชายาหยุนทุกวัน นางเปลี่ยนไปมากขึ้น และแม้แต่เฟิงหยูเฮงยังถึงกับเอ่ยปาก “น้องสามของข้าเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก ถ้าท่านฮูหยินอันเห็นสิ่งนี้ นางจะอาจจะแปลกใจมาก”
เฟิงเซียงหรูปิดปากนางแล้วหัวเราะ“พี่รองพูดเล่นใช่หรือมั่ยเจ้าคะ ! ท่านพี่พูดเกินจริง ? ”
“แน่นอน”พระชายาหยุนยังกล่าวอีกว่า “เท่านี้หรือ ? ในความคิดของข้า นางต้องการเปลี่ยนแปลงมากขึ้นเรื่อย ๆ ตัวอย่างเช่น ข้าอยากให้นางแอบเข้าไปในห้องของฮั่วเอ๋อในตอนกลางคืน แต่นางก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น”
“โอ้วท่านฮูหยิน ! ” เฟิงเซียงหรูเขินอายทันที “ท่านพูดแบบนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ” นางยังจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่ว ขณะที่นางพูดและรู้สึกกังวล “องค์ชายเจ็ด ได้โปรดอย่าเข้าใจผิดเจ้าค่ะ ท่านฮูหยินล้อเล่น ได้โปรดอย่าเข้าใจเช่นนั้น ! ”
“ล้อเล่นอะไร? กำลังเล่นอะไรอยู่ ? ” พระชายาหยุนกล่าว “ข้าจริงจังเมื่อพูดอย่างนั้น เจ้าทั้งคู่กอดและจับมือกันงั้นหรือ ? เจ้าจะปล่อยมันไว้อย่างนั้นหรือ ? ข้าบอกว่าฮั่วเอ๋อ ถ้าเจ้าไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิง อย่าให้ความหวังกับนางมากนัก ในช่วงปีใหม่เจ้าเป็นคนกระตือรือร้น ดังนั้นทำไมไม่มีการดำเนินการใด ๆ หลังจากนั้น” ขณะที่นางพูด เมื่อเห็นว่าซวนเทียนฮั่วกำลังจะอ้าปากอธิบาย นางก็ขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ ! อย่าบอกข้าว่าเมืองหลวงกำลังวุ่นวายและยุ่งมากในช่วงสองสามเดือนนี้ ข้าไม่ชอบฟังเรื่องนั้น ให้ข้าถามเจ้าเมื่อใดที่เจ้าต้องการยืนยันเรื่องระหว่างเจ้ากับคุณหนูสาม ? ปีนี้คุณหนูสามอายุ 14 ปี และจะเป็นผู้ใหญ่ในปีหน้า มันจะช้าไปถ้าเจ้ายังคงช้าแบบนี้ การหมั้นนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก จะต้องแลกเปลี่ยนเวลาตกฟาก หาแม่สื่อนำของหมั้นไปส่งมอบ และของหมั้นจะต้องถูกส่งมอบเช่นเดียวกับสามหนังสือและหกพิธีการ มันจะวุ่นวาย ! มารดาของคุณหนูสามอยู่ที่มณฑลจี่อัน ในความคิดของข้า พวกเราในฐานะฝ่ายเจ้าบ่าวของครอบครัวต้องแสดงความจริงใจและไปที่นั่นด้วยตัวเอง ในฐานะที่เป็นมารดา ข้าควรไปมอบของหมั้นด้วยตัวเอง ข้า…”
“ท่านแม่ต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อแอบออกเมืองหลวงใช่หรือไม่ขอรับ? ” ซวนเทียนหมิงมองเห็นแรงจูงใจของพระชายาหยุนด้วยประโยคเดียว “ใช้โอกาสนี้เพื่อออกจากเมืองหลวงและทำสิ่งที่บ้าบิ่นเมื่อท่านแม่ออกไปข้างนอก มันสนุกมากใช่หรือไม่ขอรับ ? ”
พระชายาหยุนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น เพื่อพี่เจ็ดของเจ้า ! ”
“เราสามารถขอให้ท่านฮูหยินอันกลับมา”
“นั่นขาดความจริงใจอย่างชัดเจน”พระชายาหยุนพูดอย่างจริงจังและขู่ซวนเทียนหมิง “คุณหนูสามเป็นน้องสาวของอาเฮง เจ้าจะดูถูกนางได้อย่างไร ? การปฏิบัติตามจารีตประเพณีและจรรยาบรรณอย่างเต็มที่ยังเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของอาเฮง เจ้าไม่สนใจชายาของเจ้างั้นหรือ ? ”
ข้อกล่าวหานี้ไม่ยุติธรรมเกินไปซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง ๆ ขอรับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้น! เลือกวันที่ดีแล้วไปที่มณฑลจี่อันด้วยกัน นำเวลาตกฟากไปพร้อมกับของหมั้น ใช่ ยังมีสิ่งของดี ๆ มากมายในห้องเก็บของที่ตำหนักศศิเหมันต์ ค่อยเข้าไปในภายหลัง และค้นหานำสิ่งที่สามารถนำออกมาเป็นของหมั้นที่จะมอบให้กับคุณหนูสาม มันจะน้อยเกินไปไม่ได้”
นางคำนวณสินสอดทองหมั้นและคนสองคนที่เกี่ยวข้องไม่สามารถเข้าแทรกแซงได้ เฟิงเซียงหรูรู้สึกตกใจมากจนนางอ้าปากค้าง และใบหน้าของนางก็มีความประหม่า ซวนเทียนฮั่วเงียบสงบไม่ปฏิเสธและไม่เห็นด้วย เขามองรอยยิ้มของพระชายาหยุนเมื่อเห็นนางกางนิ้วออกนับหลังจากที่คิดเรื่องของหมั้น
มันคือเฟิงหยูเฮงที่ไม่สามารถดูต่อไปนางกล่าว “เสด็จแม่ เสด็จแม่ยังไม่ได้ถามพี่เจ็ดและเซียงหรูว่าพวกเขาคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” 　　“หืม? ” พระชายาหยุนหยุดชั่วคราว “ยังต้องถามคุณหนูสามอีกหรือ ? ข้ารู้แล้วเกี่ยวกับความคิดของนาง นางละเมอเรียกชื่อฮั่วเอ๋อเมื่อนางหลับตอนกลางคืน ! ”
เฟิงเซียงหรูแก้มสีแดงพระชายาหยุนจะเชิญนางให้นอนด้วยกันเป็นครั้งคราว และในความฝันที่นางฝันนางตะโกนชื่อซวนเทียนฮั่ว และพระชายาหยุนได้ยินอย่างชัดเจน นางโดนล้อเป็นเวลาหลายวัน นางยกสิ่งนี้ขึ้นมาพูดอีกครั้งโดยไม่คาดคิด ทำให้เฟิงเซียงหรูไม่รู้จะไปซ่อนตัวที่ไหนดี
“ถ้าเช่นนั้นพี่เจ็ด? ” เฟิงหยูเฮงมองไปที่ซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ดเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้หรือไม่เจ้าคะ ? ”