The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 1157 เจ้านายไม่ต้องการให้พระองค์ตาย

　　ตอนที่1,157 เจ้านายไม่ต้องการให้พระองค์ตาย

　　มีคนของซงซุยขอพบซวนเทียนฮั่วซึ่งเขาคาดไม่ถึงอยู่แล้ว โดยไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่ามีคนบอกว่าเป็นผู้หญิง ซึ่งทำให้เขาสับสนมากขึ้น

　　คนแรกที่ซวนเทียนฮั่วนึกถึงคือเฟิงหยูเฮงเพราะเมื่อสองวันก่อนเขาได้รับรายงานลับจากองครักษ์เงาว่าพระชายาหยูได้ออกจากเมืองหลวงมุ่งหน้ามาทางทิศตะวันออก แต่ท้ายที่สุดแล้วเฟิงหยูเฮงไม่สามารถเดินทางได้เร็วขนาดนี้ และตอนนี้นางเดินทางมาได้ไม่ถึงครึ่งทางเท่านั้น ! เป็นไปไม่ได้ที่จะปรากฏตัวที่นี่อย่างกะทันหัน

　　เขาส่ายหัวเขาคิดไม่ออก เขาสั่งทหารที่มารายงาน  พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามา !  

　　เมื่อเขาเข้าไปในกระโจมเขาก็จัดโต๊ะและเก้าอี้ไว้ด้านใน และทันทีที่เขานั่งลง ผู้หญิงที่ขอพบก็มาถึงประตูแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำ มีหมวกใบใหญ่ปิดใบหน้ามิดชิด เขามองไม่เห็นใบหน้าชัดเจน และเขาสามารถตัดสินได้ว่าเป็นผู้หญิงตามเสียงของนาง นางกล่าวกับซวนเทียนฮั่วว่า  ข้ามาหาองค์ชายเจ็ดตามคำสั่งของเจ้านาย เจ้านายของข้าอยากให้พระองค์ถอนตัวจากการเป็นแม่ทัพและไม่เข้าร่วมการต่อสู้นี้ พระองค์สามารถเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้เจ้าค่ะ 

　　ซวนเทียนฮั่วสงสัย เจ้านายของเจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้นกับองค์ชายผู้นี้ ?  

　　หญิงสาวยังคงก้มหน้าลงและกล่าวว่า ข้าไม่สะดวกที่จะเปิดเผยชื่อเจ้านายของข้า ข้าหวังเพียงว่าราชวงศ์ของพระองค์จะรับฟังคำแนะนำนี้ และอย่าไปยังสนามรบ ! สงครามครั้งนี้ซงซุยได้รับความช่วยเหลือจากตวนมู่อันกัว และคนผู้นั้นจะชนะ ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่มีวันชนะ องค์ชายเจ็ดอยู่ในสนามรบมีแต่ทางตัน เจ้านายของเรา… ไม่อยากให้พระองค์เสียชีวิต 

　　สิ่งนี้ยิ่งสับสนมากขึ้นซวนเทียนฮั่วถามนางว่า  เจ้ามาจากซงซุยหรือ? รู้จักตวนมู่อันกัวและรู้ว่าเขามีแผนที่จะชนะ ตัวตนของเขาไม่คงธรรมดา แต่องค์ชายผู้นี้อยู่ในตระกูลซวนไม่มีคนรู้จัก ทำไมเจ้านายของเจ้าถึงรู้จักข้า ?  

　　ผู้มาเยือนส่ายหัว องค์ชายเจ็ดไม่จำเป็นต้องถาม ข้ามีหน้าที่เพียงแค่ส่งสารเท่านั้นและข้าไม่รู้อะไรแล้ว ตอนนี้เมื่อได้ส่งข่าวแล้ว ข้าขอตัวเจ้าค่ะ  หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังกลับและจากไป เป็นไปได้อย่างไรที่นางจะจากไปอย่างง่ายดาย เฉียนหลี่โบกมือ และทันใดนั้นทหารก็เอาดาบยาวในมือมาขวางทางและหยุดนางที่ประตู หญิงสาวหันไปถามซวนเทียนฮั่วด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย  ข้ามาส่งข่าวเท่านั้น ข้ามาด้วยเจตนาดี ทำไมพระองค์ถึงต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่และทำสิ่งที่เนรคุณ ?  

　　เฉียนหลี่ตะโกนด้วยความโกรธหลังจากได้ยินสิ่งนี้ เนรคุณอะไร ? เจ้านายของเจ้าเป็นผู้มีพระคุณจริง ๆ หรือ อธิบายไม่ถูก มาที่ค่ายของเรา ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเผยใบหน้าและพูดอะไรแปลก ๆ เพื่อให้ทหารสับสน แล้วจะปล่อยกลับไปได้อย่างไร 

　　หญิงสาวไม่สนใจเฉียนหลี่และมองกลับไปที่ซวนเทียนฮั่วเท่านั้นเมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉียนหลี่ก็ชี้ไปที่ซวนเทียนฮั่ว  พระองค์ พระองค์ไม่สามารถปล่อยนางไปได้ อย่างน้อยพระองค์ต้องให้นางบอกว่าใครเป็นเจ้านายของนางขอรับ !  

　　ซวนเทียนฮั่วไม่ได้พูดอะไรแต่จ้องไปที่หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนว่าต้องการมองอะไรบางอย่างในดวงตาภายใต้หมวกของนาง แต่หลังจากดูไปสักพัก เขาก็ยอมแพ้แล้วโบกมือ และพูดกับเฉียนหลี่ว่า  ปล่อยนางไป 

　　 พระองค์!  

　　 ปล่อยนางไป!   เขาแน่วแน่ และพูดกับเฉียนกลี่เท่านั้น  หญิงสาวคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย ข้าสามารถมองเห็นได้ ปล่อยนางไป 　　ซวนเทียนฮั่วพูดคำหนึ่งและแม้ว่าเฉียนหลี่ไม่เต็มใจที่จะปล่อยนางไป เขาก็ให้ทหารไปส่งนางออกจากค่าย จนกว่าหญิงสาวคนนั้นจะอยู่ห่างออกไป จากนั้นเขาก็เข้าไปในกระโจมและเดินไปหาซวนเทียนฮั่วพร้อมถามว่า  พระองค์ ทำไมพระองค์ถึงปล่อยนางไป ? นางเป็นคนของซงซุย แต่พระองค์สามารถซักถามได้มากกว่านี้โดยการจับนาง !  

　　ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว มันไม่มีประโยชน์ นางเป็นแค่องครักษ์เงา เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าองครักษ์เงาจะไม่ทรยศต่อเจ้านายของตัวเอง แม้ว่าเราจะจับนางไว้ แต่การแลกเปลี่ยนก็เป็นเพียงฝ่ายตรงข้าม สุดท้ายนางจะฆ่าตัวตาย มันไม่มีความหมาย การปล่อยให้ใครบางคนตามอยู่ข้างหลังอย่างเงียบ ๆ ดีกว่าที่จะติดตามไปทุกที่ แทนที่จะปล่อยให้นางตาย 

　　ทันใดนั้นเฉียนหลี่ก็ตระหนักว่าเขาจะไม่สามารถเปลี่ยนใจองค์ชายเจ็ดได้หากเขามองไปที่ทหารชั้นนำในการต่อสู้ เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ ดังนั้นเขาจึงรีบส่งคนไปติดตาม จากนั้นหันกลับมาถามซวนเทียนฮั่วว่า  ถ้าตวนมู่อันกัวมีความมั่นใจในชัยชนะจริง ๆ ความมั่นใจนั้นมาจากไหน ข้าคิดไม่ออกจะอาวุธอะไรเทียบได้อีก ? ราชวงศ์ต้าชุนมีปืนที่คุณภาพดีกว่า ?  

　　ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว ข้าคิดไม่ออก แต่เนื่องจากองค์ชายรองแห่งราชวงศ์ซงซุยมีความสามารถในการแย่งชิงบัลลังก์จากหลี่คุน เขาไม่ใช่คนโง่ หลังจากหันหน้ามาแล้ว เขาต้องมีความสามารถในการโน้มน้าวซึ่งกันและกัน แม้ว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมีสายฟ้าสวรรค์ และอีกฝ่ายจะมีความลับแปลก ๆ บางทีความลับแปลก ๆ นั้น… จะมีพลังมากกว่าสายฟ้าสวรรค์ 

　　ไม่มีใครสามารถคิดว่าจะมีอะไรที่ทรงพลังไปกว่าสายฟ้าสวรรค์และปืนเฉียนหลี่และเฮกานต้องการที่จะทำลายหัวของพวกเขา และไม่คิดว่าตวนมู่อันกัวจะได้อะไร ซวนเทียนฮั่วคิดไม่ออก เขาได้คำนวณการตายของตัวเองแล้ว และเขาก็พร้อมที่จะทำลายเรือ ร่องรอยจำนวนมากถูกทิ้งไว้ระหว่างทางเพื่อบอกทิศทางของกองทัพของพวกเขา สัญญาณเหล่านั้นถูกต้องทั้งหมด แต่เขาทำโดยเจตนา เขารู้จักน้องเก้าเป็นอย่างดี และเด็กคนนั้นเก่งมาก ยิ่งเขาทิ้งรอยไว้มากเท่าไหร่ อีกคนก็จะคิดว่ามันไม่ถูกต้อง และจากนั้นเขาก็ต้องไปทางอื่นตามที่เขาต้องการ เขาไม่รู้ว่าเขาจะยื้อซวนเทียนหมิงได้นานแค่ไหน อย่างน้อยเขาก็ชนะซงซุยเป็นคนแรก ! เขาต้องพบซงซุยก่อนเพื่อค้นหาว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร

　　ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นมีหมอกในตอนเช้าและเย็นสบายกว่ากลางคืน ที่ทางแยกจากเมืองหลวงไปตะวันออกไป เป่ยจื่อยืนอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ และมองไปที่เครื่องหมายที่วาดไว้ซึ่งสังเกตเห็นได้ยากมาก จากนั้นจึงตะโกนบอกซวนเทียนหมิงที่ยังอยู่บนหลังม้า  องค์ชาย เครื่องหมายยังอยู่ พวกเขาคงจะไปทางนี้  เขาพูดขณะชี้ถนนที่กว้างมาก และยังมีร่องรอยของกองทัพที่เดินอยู่บนถนน เป่ยจื่อมั่นใจในการตัดสินของเขามากเขากล่าวว่า ดูเหมือนว่ากองทัพจะเดินมาที่นี่อย่างน้อยหนึ่งเดือน มันก็ใกล้เคียงกับวิธีการขององค์ชายเจ็ด เราต้องเดินทางตามเส้นทางนี้ 

　　แต่ซวนเทียนหมิงส่ายหัวยกนิ้วขึ้นอีกทางแล้วพูดว่า ไปทางนั้น  

　　 ทำไม?   เป่ยจื่อสับสน  องค์ชายเจ็ดทำสัญลักษณ์ไว้แล้วขอรับ !  

　　 เพราะเสด็จพี่ไม่ต้องการให้ข้าตามไปทัน ซวนเทียนหมิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม  พี่เจ็ดต้องการกำจัดพวกเราและต่อสู้เพื่อข้า แต่ไม่เลย เนื่องจากเสด็จพี่จะไม่กลับเมืองหลวง อย่างน้อยที่สุดข้าต้องต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเสด็จพี่ในสงคราม เสด็จพี่จะเริ่มต้นได้อย่างไร แต่ข้ายังคงอยู่ระหว่างทาง เครื่องหมายที่เสด็จพี่ทำไว้นั้นเพื่อหลอกลวงเรา ดังนั้นไปในทิศทางตรงกันข้ามกันเถิด 

　　ซวนเทียนหมิงเลือกอีกเส้นทางอย่างดื้อรั้นแต่เขาไม่รู้ว่าซวนเทียนฮั่วประสบความสำเร็จในการคาดเดาอารมณ์ของเขา และนำเขาไปสู่เส้นทางที่  ถูกต้อง  ที่เขาวางแผนไว้ได้สำเร็จ

　　ฤดูหนาวมาถึงแล้วทั้งราชวงศ์ต้าชุนและซงซุยมีหิมะตกหนักและตกมากขึ้นรื่อย ๆ เพียงแค่ว่าหิมะในซงซุยน้อยกว่าที่ราชวงศ์ต้าชุนโดยเฉพาะในเมืองหลวงของซงซุย แม้ในฤดูหนาวที่รุนแรง หิมะก็เบาบาง และแม้แต่ต้นหญ้าในพระราชวังก็ไม่สามารถเก็บเกล็ดหิมะได้

　　ฮองเฮาหยูชิงยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองไปที่หิมะบาง ๆ ที่ตกอยู่ข้างนอก และพูดกับบ่าวรับใช้ข้าง ๆ นางว่า  ข้าได้ยินมาว่าที่ราชวงศ์ต้าชุน หิมะจะตกเยอะมากโดยเฉพาะเมืองหลวง เมื่อเจ้าเหยียบเท้าลงพื้น เท้าของเจ้าจะจมลงในหิมะ 

　　บ่าวรับใช้ตอบว่า น่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ มีทูตจากราชวงศ์ต้าชุนที่มาเยี่ยมพูดคุยเกี่ยวกับหิมะในราชวงศ์ต้น เมื่อสองสามปีก่อนภาคเหนือนั้นหิมะตกตลอดทั้งปีเจ้าค่ะ  นางชี้ต้นพลัมในฤดูหนาวสองสามต้นในสวน ขณะที่นางกล่าวว่า  พระองค์เห็นหรือไม่เจ้าคะ แม้ว่าต้นพลัมฤดูหนาวของเราจะบานสวยงามที่นี่ เมื่อหิมะตก ดอกไม้เริ่มเปียก แต่ว่ากันว่าทุกฤดูหนาวในราชวงศ์ต้าชุนจะมีฉากหิมะเกาะกิ่งไม้อย่างสวยงาม และดอกไม้กลายเป็นเกล็ดหิมะสีขาวทั้งหมด มีชั้นหนาสะท้อนกลีบดอก สวยมาก เจ้านายก็ขอให้บ่าวรับใช้ไปเก็บหิมะจากดอกพลัมใส่ขวดแล้ว ใช้น้ำนี้ชงชาซึ่งจะมีกลิ่นหอมของพลัมนิด ๆ ด้วยเจ้าค่ะ !  

　　คำพูดของบ่าวรับใช้ทำให้ใบหน้าของหยูชิงรู้สึกโหยหานางถอนหายใจเบา ๆ  ถ้าข้าอยู่ในสถานที่แบบนั้นได้ก็คงจะดีมาก !  

　　 พระองค์กำลังพูดอะไรเจ้าคะ เสียงของหยูชิงนั้นแผ่วเบา แต่บ่าวรับใช้ได้ยินชัดเจน อย่างไรก็ตามหยูชิงส่ายหน้าและไม่พูดอีก

　　ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็แกว่งไปมาข้างๆ เขาหรูหงพูดว่า  ใช่  และมองย้อนกลับไป แต่เห็นองครักษ์เงาหญิงยืนอยู่ข้างหลังพวกนาง ถ้าหรูหงเข้าใจกฎ นางก็ถอยกลับไปพร้อมกับบ่าวรับใช้ของนางทันที ออกจากห้องนอนปล่อยให้ฮองเฮาและองครักษ์เงาคุยกัน

　　 ทุกอย่างเรียบร้อยหรือไม่?   หยูชิงถามก่อน นางมองไปที่องครักษ์เงาและพูดอย่างเรียบเฉย  เจ้ากลับมาช้ากว่าที่คิดไว้ 3 วัน 

　　องครักษ์เงาพยักหน้า ข้าไปหาองค์ชายเจ็ดมาแล้ว แต่พระองค์ส่งองครักษ์เงาตามข้ามาเจ้าค่ะ ข้าต้องกำจัดองครักษ์เงานั้นออกไปก่อน ข้าต้องอ้อมไปอีกทาง เลยทำให้กลับมาช้าเจ้าค่ะ แต่ข้าได้ทำงานเสร็จเรียบร้อย หลังจากนี้อยู่แค่ว่าองค์ชายเจ็ดจะทำตามที่พระองค์บอกหรือไม่เท่านั้นเจ้าค่ะ 

　　 เฮ้อ หยูชิงถอนหายใจ  เพียงแค่ใช้คำพูดจนกว่าพวกเขาจะมาถึง มันเป็นทางเลือกของพระองค์ว่าจะเชื่อหรือไม่ 

　　องครักษ์เงาสับสนและถามว่า  ทำไมพระองค์ถึงทำเช่นนี้เจ้าคะ ? เราต้องหวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะแพ้ในสงครามไม่ใช่หรือ ? ทำไมเราต้องเตือนองค์ชายเจ็ดเจ้าคะ ?  

　　ดวงตาของหยูชิงหรี่แคบลงและนางมองไปที่องครักษ์เงาอย่างเย็นชาและกระซิบ:  ใครสอนให้เจ้าถามมาก ? ตระกูลชุนของข้าเลี้ยงเจ้าเพื่อที่วันหนึ่งเจ้าจะตั้งคำถามกับเจ้านายแบบนี้หรือ ?  

　　องครักษ์เงาตกใจและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ !  

　　 กลับไปได้แล้ว!   หยูชิงรู้สึกไม่พอใจมาก และในขณะเดียวกันก็กังวลเล็กน้อย องครักษ์เงามีความสงสัย และหากความสงสัยดังกล่าวค่อย ๆ ขยายออกไปก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับนาง เมื่อนางส่งคนไปบอกเรื่องนี้แก่ซวนเทียนฮั่วและคนข้างนอกได้รับรู้ นางก็กลัวว่าไม่ใช่แค่นางเท่านั้นที่เดือดร้อนแต่ยังรวมถึงตระกูลชุนด้วย เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ความหงุดหงิดของนางก็เกิดขึ้นในใจ เมื่อองครักษ์เงาคนนั้นจากไป นางเดินไปที่ประตูยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตู ตะโกนออกไป  เข้ามา 

　　ชายคนนี้เป็นขันทีในวัยยี่สิบและเป็นผู้ควบคุมตำหนักกลางแห่งนี้ หลังจากที่เขาเข้ามา หยูชิงทำท่าเอามือปาดที่คอของนาง เมื่อเห็นหยูชิงพยักหน้า เขาก็ไม่ถามอะไร ร่างค่อย ๆ หายไปจากห้องนอน……