The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 815-816

ตอนที่ 815 รวมตัวกันเพื่ออธิษฐานขอให้โชคดี
ตอนที่815 รวมตัวกันเพื่ออธิษฐานขอให้โชคดี
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางจะไม่สามารถแสร้งทำต่อไปได้เพราะนางหัวเราะอย่างงุ่มง่าม“เอ่อ.. ดีถ้าเจ้ารู้ แต่เจ้าต้องไม่พูดเรื่องนี้กับคนนอก ! ”
หวงซวนพูดไม่ออกว่า“พวกเราไม่ใช่คนโง่เจ้าค่ะ”
อย่างไรก็ตามบานซูกล่าว“เรื่องของการหลบหนีจากใต้จมูกของข้าเป็นสิ่งที่ข้าสามารถยอมรับได้เมื่อเร็ว ๆ นี้ นอกจากนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่คุณหนูนำสิ่งเหล่านั้นเข้าสู่คลังได้อย่างไรขอรับ” ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เขาก็ไม่เข้าใจ ในอดีตเขาไม่เข้าใจว่าเฟิงหยูเฮงหายตัวไปจากการเฝ้าดูของเขาได้อย่างไร ยกตัวอย่างเช่น พลังภายในของเฟิงหยูเฮงดีกว่าเขา แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่สำหรับห้องใต้ดิน สมบัติของคฤหาสน์มากมายที่ถูกขนเข้ามา และเงินทั้งหมดในร้านแลกเงินเช่นกัน ด้วยความสามารถของนาง มันเหมือนกัน…ยากที่จะหยั่งถึง ใช่หรือไม่ ?
มันเข้ามาในคลังได้อย่างไร? เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน ท้ายที่สุดนางไม่ได้ใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ นางกลับใช้ความแข็งแกร่งของมิติของนางเพื่อทำสิ่งนั้น มิฉะนั้นแม้ว่ามันจะเป็นแฟนตาซี มันก็ไม่สามารถทำได้ แต่นางไม่สามารถบอกคนทั้งสามได้ นางคิดและเอ่ยด้วยเสียงเบา ๆ โดยเจตนา และกล่าวว่า “ในความจริงแล้วมันไม่ใช่แค่ข้าคนเดียว องค์ชายเจ็ดก็ช่วยข้าด้วย ! ” นางอยากจะบอกว่าซวนเทียนหมิงได้ช่วยนาง แต่หลังจากความคิดบางอย่างก็ไม่ดี ซวนเทียนหมิงอยู่ที่ค่ายทหารและเรื่องนี้จะถูกเปิดเผยทันที นางทำได้เพียงใช้ซวนเทียนฮั่วเป็นแพะรับบาป
แต่บานซูยังไม่เชื่อนาง“ไม่ว่าใครจะช่วยคุณหนูย้าย แต่การย้ายของเข้าไปคฤหาสน์จะทำให้เกิดเสียงไม่ใช่หรือ ? เราไม่ได้ตาบอดหรือหูหนวก เป็นไปไม่ได้ที่เราจะไม่ได้ยิน”
เฟิงหยูเฮงก็อารมณ์เสีย“แต่ความจริงก็คือสิ่งต่าง ๆ ถูกนำเข้ามาในคฤหาสน์ และเจ้าไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย ! ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้บานซูเกือบจะระเบิดอารมณ์ออกมาแต่วังซวนกล่าวว่า “คุณหนูเป็นคนที่มีความสามารถสูงส่ง ข้าเชื่อคุณหนู” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางกล่าวกับบานซู “คุณหนูย่อมมีวิธีการและเหตุผลเมื่อทำสิ่งต่าง ๆ ” ครึ่งหลังเป็นสิ่งที่นางไม่ได้กล่าว : เราไม่ได้ทำเกินไป ใครเคยได้ยินว่ามีเจ้านายที่ถูกบ่าวรับใช้บังคับให้ตอบคำถาม
หวงซวนยังรู้สึกว่าบานซูจะไปไกลเกินไปเมื่อพูดนางเป็นห่วงว่าเฟิงหยูเฮงจะตำหนิเขา ดังนั้นนางจึงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ให้ราบรื่น
เฟิงหยูเฮงโบกมือเป็นทำนองว่าไม่ต้องการพูดคุยเรื่องนี้อีกต่อไปนางไม่ต้องการนั่งบนชิงช้าต่อไป นางกลับไปที่ห้องของนางเองและไม่อนุญาตให้ใครติดตามนาง
เมื่อเห็นนางปิดประตูห้องของนางหวงซวนกระทืบเท้าของนางแล้วกล่าวกับบานซู “เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู ? คุณหนูปฏิบัติต่อเราได้ค่อนข้างดี นั่นคือคุณหนูที่ใจดี แต่เราไม่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นได้งั้นหรือ ? สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร ? เจ้าสนใจวิธีการที่พวกมันถูกนำเข้ามา ? คุณหนูได้ให้คำอธิบายและเราก็ต้องยอมรับมัน เจ้าจะถามแบบนั้นต่อไปได้อย่างไร ? ”
บานซูทำหน้ากระอักกระอ่วนใครจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เพราะเขายืนอยู่ตรงนั้นและไม่พูดอะไร
วังซวนเห็นบานซูเป็นอย่างนี้แล้วก็วิตกกังวลเช่นกันนางอ่อนโยนกว่าหวงซวนเสมอเมื่อกล่าว อย่างไรก็ตามนางก็ส่ายหน้าและให้คำแนะนำ “เราแค่ต้องทำส่วนของเรา เรารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงคุณหนู แต่ท้ายที่สุดมีความแตกต่างระหว่างเจ้านายกับบ่าวรับใช้ สิ่งที่ควรและไม่ควรพูด เราต้องมีการจัดการกับสิ่งนั้น พวกเราสามคนออกมาจากตำหนักหยู เราต้องถามตัวเองว่าถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับองค์ชายเก้า บานซู เจ้าจะถามองค์ชายเก้าอย่างนี้หรือไม่ ? เจ้ากล้าที่จะพูดแบบนี้กับองค์ชายหรือไม่”
บานซูสะดุ้งและหน้าผากของเขาย่นเล็กน้อยคำแนะนำทำให้เขาเข้าใจได้ ถูกต้อง ! ในช่วงหลายปีที่ติดตามเฟิงหยูเฮง เขารู้สึกว่าเจ้านายคนนี้ไม่มีกฎมากมาย และพวกเขาใช้เวลาทั้งวันคุยและหัวเราะ ระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อย ๆ หายไป แต่เขาจะลืมได้อย่างไร ไม่ว่าพวกเขาจะเข้าได้ใกล้แค่ไหน นางยังคงเป็นเจ้านายของเขาอยู่ดี ในท้ายที่สุดนางก็แตกต่างจากพวกเขา สำหรับเขาแล้ว เขาจะกล้ามีคำถามอะไรกับเจ้านายของเขา ? ไม่ว่าเจ้านายของเขาจะทำอะไร นางต้องรายงานกับบ่าวรับใช้หรือไม่ ?
บานซูรู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่ได้เกิดจากความเศร้าโศก เขาไม่สามารถกล่าวได้ว่ารู้สึกอย่างไร แต่รู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ต้องการพูดอะไรและไปซ่อนตัวในที่มืด หวงซวนจับมือนางอย่างไร้จุดหมายแล้วมองไปที่วังซวน จากนั้นนางมองไปที่ห้องและถามอย่างเงียบ ๆ “เราควรเข้าไปข้างในหรือไม่”
วังซวนส่ายหัว“เราจะไม่เข้าไปข้างใน” จากนั้นนางก็แนะนำหวงซวน “เรื่องของวันนี้จะเป็นบทเรียน เราสองคนเป็นคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับคุณหนูมากที่สุด แต่เราต้องจำไว้ว่าต้องใส่ใจกับวิธีที่เราพูด เราควรทำสิ่งที่เราควรทำในแต่ละวัน แต่สิ่งที่คุณหนูไม่ต้องการพูดถึง เราต้องไม่ตั้งคำถามเหมือนที่บานซูทำ ถ้าเป็นเจ้านายคนอื่น พวกเขาจะไม่ชอบบ่าวรับใช้แบบนี้แน่นอน”
หวงซวนพยักหน้า“ข้าเข้าใจ”
วังซวนถอนหายใจและกล่าวว่า“คุณหนูเป็นคนที่มีความคิดที่ยิ่งใหญ่ และนางเป็นคนที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยม มีบางสิ่งที่เราไม่ควรรู้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ไม่มีใครในโลกที่สามารถยืนเคียงข้างนางได้ นอกจากองค์ชายเก้า”
บ่าวรับใช้ตรวจดูตัวเองในสนามแต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดอย่างนั้น ในใจของนางนางไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับบ่าวรับใช้หลัก มีหลายครั้งที่นางใช้ตำแหน่งของนางในการพูด แต่มันก็มักจะยุ่งกับบ่าวรับใช้ สำหรับบานซู นางมักจะมองเขาว่าเป็นเพื่อน นางชอบวิธีนี้ในการโต้ตอบกับบานซู การสื่อสารเช่นนี้และพูดอะไรก็ตามที่อยู่ในใจ นางไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นเดียวกับเจ้านายและบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ ที่บ่าวรับใช้จะปฏิบัติตามเท่านั้น นางไม่ต้องการหุ่นยนต์ นางต้องการให้คนที่อยู่เคียงข้างนางมีความคิดของตัวเอง แม้ว่าความคิดเหล่านั้นไม่สอดคล้องกับนาง ทุกคนสามารถรวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับมัน ทั้งหมดนี้มันสนุก หลังจากทั้งหมดนางเป็นคนจากโลกสมัยใหม่
ตัวอย่างเช่นในวันนี้ทั้งสามคนที่อยู่ข้างนอกรู้สึกไม่สบายใจเพราะกลัวว่านางจะโกรธพวกเขา แต่เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้ามาในห้อง นางตบหน้าอกของนางและคิดว่ามันเกือบไปแล้ว จากนั้นนางหันกลับมาและทำหน้าแปลก ๆ ให้หันไปด้านนอก นั่งบนเตียงนางหัวเราะโดยไม่ต้องกังวลกับรูปร่างหน้าตา
เพื่อให้สามารถทำให้บานซูรู้สึกหดหู่ใจมากเพราะเขาไม่สามารถเข้าใจได้เป็นสิ่งที่นางพบว่าให้ความสุนกมาก สีหน้าของเด็กโข่งนั่นเมื่อรู้สึกยุ่งเหยิงเป็นเรื่องตลกมากจริง ๆ มันดีกว่าการแสดงท่าทางเยือกเย็นตามปกติของเขา แต่ในท้ายที่สุดเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญในการถามคำถามที่แหย่ที่ต้นตอของปัญหา การซักถามนี้ทำให้นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องแสร้งโกรธเพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถาม
เฟิงหยูเฮงเอาชามาจิบและเริ่มคิดเกี่ยวกับเงินที่ถูกขโมยไป
ไม่มีที่ว่างพอที่จะวางมันทั้งหมดไว้ในมิติของนางแต่นางไม่สามารถทิ้งมันไว้ข้างหลังได้ ท้ายที่สุดมันพร้อมสำหรับการต่อสู้ในภาคใต้ ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าจะไม่จำเป็นต้องมีเงินอยู่ที่นั่น แม้นางจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง นางก็รู้สึกไม่สบายใจที่จะทิ้งมันไว้ในคฤหาสน์ ! เกิดอะไรขึ้นถ้ามี “ตีนแมวเทวดา” มาขโมยไปหมด นางจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์หรือไม่ ?
นางรู้สึกสับสนเป็นเวลานานในตอนท้ายนางตัดสินใจทิ้งส่วนหนึ่งไว้และให้ซวนเทียนหมิงเอาไปเมื่อเขาออกจากเมืองหลวง ท้ายที่สุดเขาจะออกเดินทางกับกองทัพ การให้พวกเขาเอาเงินไปจะช่วยให้มั่นใจได้ว่าไม่มีปัญหาเกิดขึ้น นางเติมเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิ่งที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังนั้นถูกวางไว้ในคฤหาสน์เหยาและตำหนักจุน ตราบใดที่มันถูกส่งมอบให้กับซวนเทียนฮั่ว นางจะรู้สึกสบายใจและไม่รู้สึกกังวล
นางคำนวณสิ่งต่างๆ อย่างมีความสุข เมื่อนางไปถึงมณฑล นางจะใช้เงินนี้เพื่อสร้างมณฑล จากนั้นนางจะรอให้ซวนเทียนหมิงไปถึงภาคใต้ก่อนจะส่งมอบเงินที่เหลือให้ เมื่อถึงเวลานั้นนางจะต้องไปเยี่ยมชมเขตการปกครองของมณฑลหลัว และมณฑลการปกครองของหลานโจว ครั้งที่แล้วพวกเขาจ่ายเงินให้เฟิงเซียงหรูจำนวนมาก นี่ก็ครึ่งปีผ่านไปแล้ว ตอนนี้คลังสินค้าของพวกเขาควรได้รับการเติมเต็มแล้วใช่หรือไม่ ?
งานเลี้ยงที่จัดโดยพระราชวังเหวินซวนเกิดขึ้นในวันที่ 10 นั้นใช้เวลา 2 วันเต็ม ! งานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อสวดมนต์ขอให้โชคดีแด่ราชวงศ์ต้าชุน ฮ่องเต้และฮองเฮาได้เชิญทุกท่านที่เป็นฮูหยินและคุณหนูในเมืองหลวง แม้แต่อนุและบุตรของอนุก็ยังได้รับเชิญ อนุและบุตรสาวของอนุเหล่านั้นแทบจะไม่ได้มีโอกาสเข้าร่วมในงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะผู้ที่จัดงานคือผู้มีชื่อเสียงเช่นองค์หญิงหวู่หยาง นั่นเป็นสาเหตุที่พวกนางรู้สึกประทับใจมากที่ได้รับเทียบเชิญนี้ และพวกนางสนใจที่จะอธิษฐานขอให้โชคดี พวกนางทุกคนเกลียดที่ไม่สามารถนำสิ่งที่ดีที่สุดของพวกนางมาได้ ท้ายที่สุดพวกนางไม่สามารถสวดอ้อนวอนขอโชคชะตาที่ดีด้วยมือเปล่า พวกนางทั้งหมดเข้าใจตรรกะนี้
แต่ใครจะรู้ว่าองค์หญิงหวู่หยางจะเป็นคนชั่วร้าย! มีบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่คิดว่าการให้ตั๋วแลกเงิน 100 เหรียญเงินจะเพียงพอ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าหญิงในพระราชวังหวู่หยางจะตบโต๊ะ: ให้อย่างน้อย 1,000 เหรียญเงิน ! 1,000 เหรียญเงิน เป็น 1,000 เหรียญเงิน แต่หลังจากบริจาคเงินจำนวนนั้น พวกนางก็ได้ยินองค์หญิงหวู่หยางกล่าวสุนทรพจน์ที่ไม่เป็นทางการซึ่งอธิบายราชวงศ์ต้าชุนว่าเป็นคนยากจนและอธิบายอาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทรายว่าเลวทรามที่สุด ราวกับว่าอาณาจักรเล็ก ๆ ในภาคใต้สามารถโจมตีเมืองหลวงได้ทุกเมื่อ หากพวกนางไม่ให้การสนับสนุนทางการเงิน นอกจากนี้องค์หญิงหวู่หยางยังกล่าวอีกว่าเมื่อชายแดนไม่มั่นคง พลเมืองทางนั้นก็จะรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน ฮ่องเต้กินไม่นอนไม่หลับ เมื่อคำนึงถึงสุขภาพของผู้ปกครอง นี่เป็นสิ่งที่ต้องกังวล ! เมื่อฮองเฮาเห็นว่าสุขภาพของฮ่องเต้กำลังแย่ นางก็จะกังวลเช่นกัน เพียงไม่กี่วันที่ผ่านมานางไอเป็นเลือด
เหรินซีเฟิงได้ยินถึงกับเหงื่อตกตัวเย็นเฉียบขณะฟังจากด้านข้างนางคิดกับตัวเองว่ามีเพียงซวนเทียนเก้อเท่านั้นที่กล้าพูดสิ่งนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสาปแช่งฮ่องเต้และฮองเฮาเช่นนี้ พวกเขาจะต้องถูกประหารแน่นอน ! แต่มันเป็นองค์หญิงที่ไม่กลัว แม้ว่านางแหย่รูบนท้องฟ้า ฮ่องเต้ก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย
เพื่อประโยชน์ในการทำงานกับองค์หญิงหวู่หยางและเพื่อเป็นการสร้างความประทับใจให้กับองค์หญิงหวู่หยาง อนุและบุตรสาวของอนุที่ได้รับเทียบเชิญก็กระตือรือร้น โดยไม่ลังเลเลยพวกนางโยนตั๋วแลกเงินมูลค่า 1,000 เหรียญเงิน การบริจาคตั๋วแลกเงินก็ยังไม่เพียงพอเพราะพวกนางแสดงความสนับสนุนต่อราชวงศ์ต้าชุนด้วยน้ำตา การถอดเครื่องประดับบนหัวที่พวกนางสวม พวกนางโยนพวกมันทั้งหมดลงในหีบที่จัดทำโดยกลุ่มของซวนเทียนเก้อ
บรรดาฮูหยินคุณหนู อนุและบุตรสาวของอนุที่มาถึงตำหนักเหวินซวนมักไม่มีโอกาสปรากฏตัว และนำสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ ปิ่นเก่า ๆ ที่ถูกส่งมอบออกไปนั้นมีมูลค่าไม่กี่พันเหรียญเงิน และพวกนางก็บริจาคได้อย่างง่ายดายโดยที่พวกนางไม่กระพริบตา มีแม้กระทั่งอนุบางคนที่แนะนำบุตรสาวของพวกนางที่กังวลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ “สิ่งที่ควรได้รับการบริจาคต้องได้รับการบริจาค ท่านพ่อของเจ้ารักเรา หลังจากเรากลับไปที่คฤหาสน์ ท่านพ่อก็จะซื้อใหม่ให้เรา มีโอกาสน้อยมากที่จะได้พบองค์หญิงหวู่หยาง และเราจะไม่มีโอกาสเข้ามาในพระราชวังสำหรับงานเลี้ยงวันหยุด”
มันก็เป็นเรื่องบังเอิญขณะที่ด้านนี้พูดจบซวนเทียนเก้ออาจได้ยินเสียงพูดจากอีกด้านหนึ่งไปจนถึงบุตรสาวของอนุที่บริจาค 5,000 เหรียญเงิน “คุณหนูผู้นี้ ข้าไม่ค่อยเห็นในเมืองมากนัก ในอนาคตเจ้าควรออกมาเดินเล่นรอบ ๆ เราพึ่งรู้จักกันในวันนี้ ดังนั้นมาพูดคุยองค์หญิงผู้นี้ให้มากขึ้น ! ”
เมื่อคำเหล่านี้ออกมาผู้ที่มีทัศนคติที่เหมาะสมและมองอย่างบ้าคลั่งทันทีพวกนางพุ่งเข้าหากล่องบริจาค
ตอนที่ 816 สิ่งตอบแทนหลังจากการบริจาค
ตอนที่816 สิ่งตอบแทนหลังจากการบริจาค
“ข้าให้3,000 เหรียญเงิน!”
“ข้าให้4,000 เหรียญเงิน!”
“5,000เหรียญเงิน”
“ข้าให้2,000 เหรียญเงิน พร้อมปิ่น ! ” คุณหนูที่บอกว่าพวกนางจะเพิ่มปิ่นมีความกล้าหาญมาก พวกนางเริ่มถอดปิ่นที่ปักผมออก และพวกมันทั้งหมดถูกโยนลงไปในกล่องบริจาค
เฟิงเทียนหยูรีบเก็บสิ่งของต่างๆ อย่างไรก็ตามมีผู้คนที่ขว้างสิ่งของเข้ามาเร็วเกินไปและนางก็ไม่สามารถจดจำได้ว่าเป็นของผู้ใด แต่มันก็ไม่เป็นไร ไม่ว่ามันจะระบุเจ้าของได้หรือไม่ มันเป็นเพียงการแสดง ผู้คนที่มางานเลี้ยงมีเชือกสีแดงผูกที่ข้อมือเพื่อรำลึกถึงการสวดอ้อนวอนขอให้โชคดี
ด้วยมารดาและบุตรสาวของอนุเหล่านี้เป็นผู้ริเริ่มบรรดาฮูหยินและบุตรสาวของฮูหยินไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อีกต่อไป พวกนางจะอนุญาตให้บุตรสาวของอนุเกินหน้าเกินตาพวกนางได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงหวู่หยางยังวางตัวห่างเหินจากพวกนาง หากพวกนางไม่ยอมเสียสละเงินสักนิด พวกนางก็จะทำเพื่อราชวงศ์ต้าชุน ! แต่เนื่องจากบุตรสาวของอนุและอนุได้บริจาคเงินจำนวนมากไปแล้ว จึงไม่น่าจะทำให้คนที่อยู่ในสถานะของพวกนางถูกปราบโดยปีศาจน้อยด้านล่าง !
ดังนั้นบรรดาฮูหยินและบุตรสาวของฮูหยินก็เริ่มเคลื่อนไหวแต่พวกนางไม่ได้เตรียมตนเองสำหรับเรื่องนี้ และพวกนางไม่ได้นำเงินจำนวนมากมาด้วย ดังนั้นใครบางคนเริ่มตะโกนดัง ๆ “ข้าจะบริจาค 10,000 เหรียญเงิน แต่ข้าไม่ได้นำตั๋วแลกเงินมาด้วย ข้าจะสั่งบ่าวรับใช้นำมาให้ทันที” บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางได้รับคำสั่งในทันที และรีบกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อเตรียมเงินมา
ซวนเทียนเก้อพยักหน้า“องค์หญิงผู้นี้จะยอมรับความปรารถนาดีของเจ้าในนามของฮองเฮา”
กับใครบางคนที่เป็นผู้นำด้วยความคิดที่ว่า“จะกลับไปเอาเงิน” ผู้คนที่อยู่ข้างหลังนางก็เลียนแบบสิ่งนี้ และพวกนางก็บริจาคมากขึ้น แม้แต่เครื่องประดับที่พวกนางให้ก็มีค่ามากกว่าสิ่งที่บุตสาวของอนุให้มา ในทันใดนั้น “งานเลี้ยงเพื่อสวดขอความโชคดี” ได้กลายเป็นการชุมนุมเพื่อแสดงความมั่งคั่งระหว่างฮูหยิน บุตรสาวของฮูหยิน อนุและบุตรสาวของอนุ เมื่อเห็นว่าพวกนางแข่งขันกันอย่างดุเดือด กลุ่มของซวนเทียนเก้อยิ้มสดใสอยู่ในใจ
แบบนี้วันหนึ่งก็ผ่านไปอย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อประกาศว่าพวกนางจะดำเนินการต่อในวันถัดไป
เมื่อแขกได้ยินว่าพวกนางจะดำเนินการต่อพวกนางทั้งหมดแทบจะเป็นลม เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลงเท่านั้น พวกนางสังเกตเห็นว่าพวกนางใช้เวลาเกือบทั้งหมดในการก่อตั้งกองทุน พวกนางรู้สึกเสียใจและเป็นทุกข์เล็กน้อย แต่เงินที่ใช้ไปเหมือนน้ำที่ล้นออกแก้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนนี้อยู่ในมือของซวนเทียนเก้อ ใครจะกล้าทวงคืน พวกนางทุกคนทำได้เพียงรักษาความสงบและอดทน ในที่สุดเมื่อพวกนางคิดว่ามันใกล้จะสิ้นสุดแล้ว วันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น?
แต่ซวนเทียนเก้ออธิบายอย่างรวดเร็วว่า“พรุ่งนี้จะไม่มีการบริจาคเงินหรือสิ่งของ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่มอบสิ่งตอบแทนให้ทุกคน เฉพาะฮูหยินและคุณหนูที่ร่วมบริจาคในวันนี้เท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าร่วมในวันพรุ่งนี้”
เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ผู้คนรู้สึกสบายใจสิ่งตอบแทน ! สิ่งตอบแทนจะเป็นการคืนเงินใช่หรือไม่ ในท้ายที่สุดนางมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และพวกนางไม่ได้สูญเสียเงินทั้งหมดนี้ พวกนางจึงตัดสินใจว่าจะต้องมาในวันพรุ่งนี้ พวกนางจะต้องได้รับเงินคืนอย่างแน่นอน
ดังนั้นในวันที่11 ของเดือนหนึ่ง พระราชวังเหวินซวนจึงเต็มไปด้วยผู้คนอีกครั้ง หลังจากผู้คนมาถึง พวกนางคุยกันว่าการตอบแทนคืออะไร อย่างไรก็ตามพวกนางไม่เคยคิดว่าสิ่งตอบแทนที่ว่านี้จะต้องมีการชำระเงิน ! นี่เป็นเพราะสิ่งตอบแทนเป็นการประมูลจริง ๆ และสิ่งที่ถูกประมูลคือเครื่องประดับที่ช่างฝีมือเป่ยทำขึ้นมา
เป่ยฟูหรงนั้นแตกต่างจากซวนเทียนเก้อและคนอื่นๆ และนางไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น โดยแต่ละคนให้ 100,000 เหรียญเงิน แม้ว่าจะขายคฤหาสน์ไปมันก็ไม่เพียงพอ โชคดีที่ช่างฝีมือเป่ยมีความสามารถนี้ และเขาก็มีชื่อเสียง เครื่องประดับที่เขาทำล้วนแต่ส่งเข้าพระราชวัง แม้แต่พระสนมของฮ่องเต้ก็ยังต้องการ นั่นก็เป็นเกียรติเช่นกัน นอกจากพระชายาหยุนและฮองเฮา หากพระสนมของฮ่องเต้คนอื่นต้องการพวกมัน พวกนางจะต้องร้องขอจากฮองเฮา พวกนางถึงจะได้รับการอนุมัติ แต่กว่าจะได้รับการอนุมัตินั้นมันยากมาก
แต่สามารถมองเห็นความสามารถของช่างฝีมือเป่ยเครื่องประดับที่เขาทำขึ้นมาเองนั้นมีความพิเศษไม่เหมือนใครทั้งหมดของราชวงศต้าชุน ฝีมือของเขาไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้ ครั้งหนึ่งมีคนที่ต้องการคำนับเขาเป็นอาจารย์ และเขาก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะถ่ายทอดมัน อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายไม่สามารถเรียนรู้ได้อย่างสมบูรณ์ ผู้คนเริ่มทยอยเลิกคิด พวกเขาแอบเริ่มสงสัย ช่างฝีมือเป่ยถึงวัยชราเช่นนี้ ถ้าเขาไม่อยู่ในอนาคต พวกนางกลัวว่าจะไม่มีใครรับตำแหน่งต่อเขา
ถึงแม้ว่าจะมีฮูหยินและคุณหนูที่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่พบว่าสิ่งตอบแทนนี้เป็นการประมูลแต่เมื่อพวกนางได้ยินว่าสิ่งที่ประมูลเป็นเครื่องประดับของช่างฝีมือเป่ยสร้างขึ้นเอง บรรยากาศก็ระเบิดขึ้น นอกจากนี้ยังไม่มีคนที่สงสัยอะไรเลย ครั้งแรกคำพูดที่ได้รับการกล่าวโดยองค์หญิงหวู่หยาง ประการที่สองเป่ยฟูหรงก็ยืนอยู่ด้านหน้าเช่นกัน นางเป็นบุตรสาวของช่างฝีมือเป่ย ยิ่งไปกว่านั้นนางกำนัลกำลังถือถาดและแสดงชุดปิ่นที่จะประมูล มันเป็นงานที่น่าประทับใจอย่างแท้จริง และความงามของมันก็ทำให้จิตใจของพวกนางสั่นไหว
ดังนั้นบรรดาฮูหยินและคุณหนูทั้งหลายจึงรู้สึกเสียใจอีกครั้งพวกนางนำเงินมาน้อยมาก ! ดังนั้นบางคนจึงส่งบ่าวรับใช้ไปเอาตั๋วแลกเงินมาเพิ่ม และมีบางคนถามว่า “เราจะเป็นหนี้เงินในตอนนี้ แล้วข้าส่งคนกลับไปเอาเงินมาได้หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนเก้อหัวเราะและพยักหน้า“แน่นอนว่าไม่เป็นไร ท่านฮูหยินและคุณหนูไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะไม่มีเงินในมือ เพียงแค่เขียนสัญญา และมันจะไม่เป็นไร พระราชวังของเราจะส่งคนไปรับเอง”
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พวกนางมีความสะดวกในการเข้าร่วมการประมูลมีทั้งหมด 5 รายการที่ถูกประมูล และไม่มีข้อยกเว้น พวกมันมีราคาสูงกว่า 200,000 เหรียญเงิน ปิ่นผลึกชุดสุดท้ายก็ขายได้ที่ 3,000,000 เหรียญเงิน
อาจกล่าวได้ว่ารายได้จากงานเลี้ยงนี้เพื่อสวดขอโชคดีนั้นค่อนข้างมหาศาลในท้ายที่สุดซวนเทียนเก้อประกาศว่ากำไรจากสองวันนี้จะถูกใช้ในภาคใต้เพื่อช่วยในการต่อสู้
เมื่อมาถึงจุดนี้ผู้คนเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง กองทหารในภาคใต้เพิ่งถูกโอนให้องค์ชายเก้า, ซวนเทียนหมิง นี่หมายความว่าการต่อสู้จะต่อสู้โดยองค์ชายเก้า ชัดเจนว่าสองวันที่ผ่านมาเป็นพวกนางหาทุนให้กับองค์ชายเก้า ! พวกนางเข้าใจแนวคิดที่ต้องการเงินเพื่อทำสงคราม แต่มันควรมาจากท้องพระคลังหรือไม่ ? ผู้คนไม่ชัดเจนในสถานการณ์ สำหรับฮูหยินและคุณหนูที่พลาดโอกาสจากองค์ชายแปด พวกนางส่วนใหญ่ไม่ได้มาเพราะครอบครัวไม่มีเงินเหลือ ทุกสิ่งที่มีมูลค่าเป็นเงินถูกเฟิงเฟิงหยูเฮงขโมยไปจนหมด แม้แต่สิ่งที่อยู่ในห้องนอนของพวกนางก็ถูกขโมยไป พวกนางกล้าที่จะมางานเลี้ยงเพื่อสวดขอโชคดีได้อย่างไร
ซวนเทียนเก้อแจ้งคนที่ไม่ได้มางานเลี้ยงในวันที่ 12 ของเดือนหนึ่ง นางส่งคนมาบอกพวกนางว่าพวกนางไม่ได้มีส่วนร่วมในงานเลี้ยงเพื่อสวดขอโชคดีของราชวงศ์ต้าชุนเพื่อฮ่องเต้และฮองเฮา และองค์หญิงหวู่หยางจะเข้าไปในพระราชวังเพือส่งมอบรายชื่อที่เข้าร่วมในงานเลี้ยงของฮ่องเต้ ไม่มีอะไรที่บรรดาฮูหยินและคุณหนูทำได้ พวกนางกัดฟันและเอาเครื่องประดับที่พวกนางมีเหลืออยู่มอบให้กับบ่าวรับใช้ของพระราชวังเหวินซวน เนื่องจากกลัวการล่วงเกินเบื้องสูง เพื่อเพิ่มชื่อของพวกนางในรายการ
ต้องมีการกล่าวว่างานเลี้ยงระดมทุนครั้งนี้ยังมีเฟิงเฟินไดเข้าร่วมแต่ซวนเทียนเก้อไม่ได้ส่งคำเชิญไปยังเฟิงเซียงหรู โดยนางส่งบ่าวรับใช้ไปบอกว่าเฟิงเซียงหรูว่านางไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องจ่ายเงิน
เฟิงเฟินไดเองไม่มีเงินมากนักแต่นางมีองค์ชายห้าหนุนหลัง แม้ว่านางจะดูถูกเหยียดหยามของการระดมทุนแบบนี้ของราชวงศ์ต้าชุนเพื่อฮ่องเต้และฮองเฮา นางไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้อย่างอุกอาจ และได้แต่คล้อยตามด้วยการบริจาค 1,000 เหรียญเงิน ในความเป็นจริงนางค่อนข้างสนใจในการประมูลในวันที่สอง ท้ายที่สุดไม่มีผู้หญิงที่สามารถห้ามใจจากเครื่องประดับสวย ๆ เช่นนี้ได้ แต่ฮูหยินได้ประมูลราคาสูงเกินไป นางสนใจ แต่ไร้อำนาจในการลงมือทำ
แต่หลังจากกลับไปที่บ้านเฟิงเฟินไดก็รู้สึกว่ามันยากที่จะนั่งนิ่ง ๆ ยิ่งนางคิดถึงเครื่องประดับผลึกสีชมพูมากเท่าไหร่ นางก็ชอบมันมาก และทำให้นางโกรธมากเพราะนางขว้างปาสิ่งของต่าง ๆ มากมายจนดงหยิงเตือนนางว่า “ชุดเครื่องประดับผลึกสีชมพู ! คุณหนูต้องจำไว้ว่าองค์ชายห้าชอบผลึกสีขาว สิ่งเดียวที่ทำให้พระองค์ขยับได้คือผลึกสีขาว แม้ว่าเราจะมีเงินแต่ก็จำเป็นต้องใช้อย่างเหมาะสมเจ้าค่ะ”
เฟิงเฟินไดตอบสนองทันทีพยักหน้าซ้ำ ๆ นางหยุดขว้างปาสิ่งของต่าง ๆ แต่นางก็ยังรู้สึกหดหู่ใจ ทุกวันนี้นางต้องการที่จะเข้าไปในพระราชวังเพื่อพบท่านผู้หญิงหลี่ องค์ชายหกก็กลับมาเช่นกัน และนางก็มีความคิดบางอย่างที่นางต้องการให้ท่านผู้หญิงหลี่ร่วมมือด้วย น่าเสียดายที่นางไม่สามารถเข้าไปในพระราชวังแห่งนี้ได้ แม้ว่านางจะเข้าไป แต่การไปที่ตำหนักจิงซีซึ่งท่านผู้หญิงหลี่อาศัยอยู่นั้นก็อาจจะเป็นไปไม่ได้สำหรับนาง ตอนนี้องค์ชายแปดได้ควบคุมภายในของพระราชวังฮ่องเต้ ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายในพระราชวังนั้นเข้มงวดมาก นางไม่รู้ว่ามันเข้มงวดแค่ไหน นางถามองค์ชายห้า แต่องค์ชายห้าก็บอกไม่ได้เช่นกัน ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้นอกจากเกิดความคิดที่บ้าคลั่งด้วยตัวเองในบ้านของนาง
“ฮึ”เฟิงเฟินไดโกรธมาก และนางก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มสาปแช่ง “ข้าคิดว่าองค์ชายแปดเป็นคนฉลาด ใครจะรู้ว่าพระองค์เป็นคนโง่ ! เพียงคำพูดไม่กี่คำ พระองค์ก็สูญเสียการควบคุมกองทหารของพระองค์ในภาคใต้ ในที่สุดสิ่งนี้ดีสำหรับพระองค์หรือ ? พระองค์ทำงานอย่างหนักตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พระองค์ก็ส่งมอบทหาร 300,000 นายแบบนั้นหรือ ? พระองค์เป็นคนโง่จริง ๆ !”
หน้าผากของดงหยิงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อจากความกลัวขณะที่นางโบกมือให้บ่าวรับใช้ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็อ้อนวอน “คุณหนู ! คุณหนูอย่าพูดแบบนี้เจ้าค่ะ ! หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง แม้ว่าคฤหาสน์ของเราจะมีเพียงคุณหนูในฐานะเจ้านายแต่เพียงผู้เดียวซึ่งสามารถรับประกันได้ว่าไม่มีคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นซ่อนอยู่ที่นี่ ถ้าคำพูดนี้หลุดออกไป คุณหนูจะ…”
“จะเกิดอะไรขึ้น? ” เฟิงเฟินไดตะโกนอย่างเย็นชา “คนปัญญาอ่อนนั้นจะฆ่าข้าได้หรือไม่ ? ” นางพูดถึงองค์ชายแปด “พระองค์ไม่สามารถควบคุมกองกำลังของพระองค์ได้ พระองค์มีความสามารถอะไรที่จะฆ่าข้า ถ้ามันเป็นองครักษ์เงา คฤหาสน์ของเราก็มีพวกเขาด้วย พวกเขาถูกส่งมาโดยองค์ชายห้า ข้าไม่เชื่อว่ามีใครที่มีความสามารถที่สามารถทำอะไรกับข้าได้ ข้าแค่อยากสาปแช่ง ! มารดาของพระองค์เป็นเพียงท่านผู้หญิงที่ต่ำต้อย พระองค์มีความฝันแบบไหน ? พระองค์กลับมาที่เมืองหลวง แต่ท้ายที่สุดพระองค์ก็เสียสิทธิ์ในการบังคับบัญชากองทหารของพระองค์ ทำไมพระองค์ถึงไม่ตายเพราะความเดือดดาล ? เช่นนี้พระองค์ต้องการสร้างความวุ่นวายในเมืองหลวง และในความเป็นจริงพระองค์อยากควบคุมพระราชวัง นี่มันช่างน่าโมโหจริง ๆ ! ”
ดงหยิงเข้าใจอารมณ์ของเฟิงเฟินไดและนางไม่สามารถหยุดได้ ทำอะไรไม่ถูกนางทำได้แค่ยืนอยู่ข้าง ๆ แต่นางคิดแตกต่างจากเฟิงเฟินได ในงานเลี้ยง นางมององค์ชายแปดจากระยะไกลและรู้สึกว่าเขาปรับตัวได้ดีมาก เขาไม่ได้โง่อย่างที่เฟิงเฟินไดพูด เขาและมอบกำลังทหาร 300,000 นายเพื่อแลกกับทหารองครักษ์ ? ดูเหมือนว่ามีบางอย่างแอบแฝงในการทำเช่นนี้ !
แต่นางไม่สามารถพูดสิ่งนี้กับเฟิงเฟินไดอารมณ์ของคุณหนูของนางยังไม่ดี และจิตใจของนางก็อ่อนแอ ใครจะรู้ว่านางจะทำอะไรลงไป นางไม่สามารถมีปัญหากับอีกฝ่าย
“การที่ท่านผู้หญิงหลี่ใช้เข็มแทงบนหุ่นเล็กๆ นั้นได้ผลจริงหรือไม่ ? ” เฟิงเฟินไดเริ่มไตร่ตรองว่า “ถ้ามันได้ผลจริง ข้าจะแทงบ้าง ตัวหนึ่งจะสำหรับองค์ชายแปด และอีกตัวหนึ่งจะเป็นของเฟิงหยูเฮง มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาถูกแทงจนตาย เช่นนั้นเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่นี้จะกลายเป็นของข้า ! ”
ใบหน้าของดงหยิงซีดด้วยความกลัวคุณหนูของนางบ้าไปแล้วหรือ ? ครั้งต่อไปที่นางได้พบกับองค์ชายห้า นางจะต้องพูดเรื่องนี้และให้องค์ชายห้าพยายามแนะนำคุณหนูของนาง พวกเขาทำเช่นนี้ได้อย่างไร !
เมื่อเฟิงเฟินไดอยู่ในอารมณ์ฉุนเฉียวของนางเสียงฆ้อง และกลองก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก มันค่อนข้างมีชีวิตชีวา นางงง “เกิดอะไรขึ้น ? ”
ดงหยิงเปิดประตูแล้วฟังซักครู่ตอบว่า“คุณหนูดูเหมือนว่าเสียงจะมาจากเพื่อนบ้านของเรา บ้านเหลียนเจ้าค่ะ ! ”