The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 899-900

ตอนที่ 899 ข้ามาแล้ว !
ตอนที่899 ข้ามาแล้ว !
ความน่าเชื่อถือของเฟิงหยูเฮงนั้นน่าเชื่อถือจริงๆ มันเป็นเพียงหลังจากเฟิงหยูเฮงนำบางสิ่งออกมาจากด้านหลังของนาง มีผู้คนตระหนักว่ามีบางสิ่งที่อยู่ข้างหลังขององค์หญิงจี่อัน มันเป็นเพียงแค่สิ่งนี้ถูกคลุมด้วยผ้า และไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร ตอนนี้พวกเขาเห็นนางถอดผ้าออก และผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าอย่างแรง !
มันเป็นคันธนูยาวจากหยกสีดำโบราณเชือกนั้นทำจากผ้าไหมจักจั่นและมีอัญมณีหลากสีจำนวนมากที่หุ้มไว้บนคันธนูและมีชั้นแสงที่ปกคลุมเหมือนหมอก สำหรับผู้ที่มองมัน พวกเขาไม่สามารถละสายตาของตัวเองได้
พวกเขาเป็นทหารที่เข้าสู่สนามรบเพื่อต่อสู้ในสงครามทุกคนมีความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับคันธนู และพวกเขารู้ว่าธนูอะไรดี คันธนูอันยิ่งใหญ่ และแม่ทัพใหญ่คนไหนที่จะใช้คันธนู พวกเขามองคันธนูของกลุ่มพลธนูแห่งกองทัพศักดิ์สิทธิ์ขององค์ชายเก้าว่าใช้คันธนูแบบไหน แต่เมื่อคันธนูนี้ปรากฏต่อหน้า พวกเขาทุกคนงงงวย
พวกเขาได้ยินเสียงของเฟิงหยูเฮงดังขึ้นเรื่อยๆ “สิ่งนี้เรียกว่าธนูโฮยี่ และมันเป็นหนึ่งในสมบัติของราชวงศ์ต้าชุน มันถูกสร้างขึ้นจากหยกสีดำและมันมีน้ำหนัก 186 จิน บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งของราชวงศ์ต้าชุนใช้ธนูนี้เพื่อสร้างอาณาจักร และนับแต่นั้นเป็นต้นมาผู้ปกครองได้มอบคันธนูนี้ให้แก่ผู้เป็นเจ้าของโดยไม่คำนึงว่าพวกเขาจะเป็นชาย หรือหญิงในการเข้าสู่ค่ายทหารของราชวงศ์ต้าชุน และอนุญาตให้พวกเขาช่วยในการจัดการกองทัพเพื่อความสงบสุขในโลก ! บอกมาว่าข้าเข้ากองทัพภาคใต้นี้หรือไม่”
คำพูดเหล่านี้ทำให้กองทัพตกใจ
ธนูโฮยี่แม้ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นมัน พวกเขาเคยได้ยินอย่างแน่นอน นอกจากนี้พวกเขายังได้ยินมาว่าฮ่องเต้ได้มอบธนูโฮยี่ให้กับองค์หญิงจี่อันแล้ว ก่อนหน้านี้เมื่อรองแม่ทัพตงกล่าวว่าองค์หญิงจี่อันไม่ควรได้รับอนุญาตให้เข้าค่ายทหาร มีบางคนที่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แต่พวกเขาไม่สามารถหาสาเหตุได้ ตอนนี้พวกเขาจำได้แล้ว องค์หญิงจี่อันเป็นผู้ถือครองธนูโฮยี่ มันถูกต้องแล้วหรือสำหรับการที่รองแม่ทัพตงต้องหยุดนางจากการเข้าค่ายทหาร ?
ด้วยความตกใจที่เห็นธนูโฮยี่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลย เฟิงหยูเฮงเห็นว่าการตกใจครั้งนี้ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ดำเนินการตามหัวข้อต่อไป มีบางสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญซ้ำ ๆ หลังจากที่มันถึงจุดหนึ่งแล้ว สำหรับคนเหล่านี้ ถ้าพวกเขาไม่สามารถเข้าใจเหตุผล และถ้าพวกเขายังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าพวกเขาควรจะอยู่ที่ไหน หลังจากที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บค่ายกองทัพภาคใต้นี้ไว้ มันเป็นเพียงการสิ้นเปลืองพื้นที่ในกองทัพ
นางถือธนูโฮยี่ไว้ในมือแล้วกล่าวว่า“ในความเป็นจริงองค์ชายเก้าและข้าต่างก็วิตกกังวลมากเกี่ยวกับเสบียงจากเมืองหลวงที่ถูกขโมยไป แม้ว่าเราจะได้ตรวจสอบความจริงของเรื่องนี้แล้ว และแม้ว่าเราได้ปิดร้านค้าสิ่งทอในหลานโจวแล้ว แต่เสบียงเหล่านั้นก็กลายเป็นขี้เถ้าแล้ว ไม่สามารถกู้คืนได้อีกต่อไป เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเจ้าจะไม่อดอยากและเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเจ้ามีอาหารกิน องค์ชายเก้าจึงได้ใช้เงินส่วนพระองค์จำนวนมหาศาลให้ข้าไปที่หลานโจวและมณฑลลั่วเพื่อซื้อเสบียง เสบียงจะมาถึงภายใน 2 ชั่วยาม แทนที่เจ้าจะถามเหตุผลอย่างชัดเจน เจ้าแค่ไปปลุกระดม เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าสิ่งนี้จะเหยียบย่ำความใจดีขององค์ชายเก้า เจ้าเคยสงสัยหรือไม่ว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการดูแลกองทัพ 300,000 นาย ? หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าสามารถเข้าไปในเขตแดนของมณฑลลั่ว เพื่อดูรอบ ๆ ว่าข้าใช้เวลาซื้อของในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรือไม่ ดูว่ามีคำสั่งให้เกษตรกรในพื้นที่ส่งอาหารมาตามกำหนดเวลาหรือไม่ ดูว่ามีผัก และเนื้อสัตว์ในปริมาณมากถูกสั่งให้พวกเจ้าหรือไม่ ! ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของผู้ชายเปลี่ยนเป็นสีแดงยิ่งขึ้นเนื่องจากพวกเขาทั้งหมดก้มหน้าลงในการวิจารณ์ตนเอง คำพูดทั้งหมดของเฟิงหยูเฮงตบหน้าพวกเขา คนเหล่านี้โง่เกินไปและไม่มีอะไรที่จะทำได้เกี่ยวกับเสบียงที่ถูกขโมย เป็นองค์ชายเก้าที่ใช้เงินของพระองค์ไปซื้ออาหาร อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกเขาและเริ่มก่อปัญหา พวกเขาเกือบถูกยุยงโดยกลุ่มที่เหลือขององค์ชายแปดเพื่อก่อกบฏ นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำอย่างไร
มีคนกล่าวด้วยความหงุดหงิด“เราวู่วามเกินไป สิ่งที่องค์หญิงจี่อันนั้นพูดถูกต้อง ไม่ว่าเราจะได้รับอะไร พวกเขาจะไม่ชอบคนอย่างเรา การที่องค์ชายเก้าจะยอมรับคนอย่างเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หากเราทำเช่นนี้ต่อไป เราจะตัดตัวเองออก หากมีวันหนึ่งที่เราทำร้ายตัวเอง มันจะไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้”
มีคนนำกล่าวสิ่งนี้และคนอื่นๆ ก็แสดงความคิดเห็นที่คล้าย ๆ กัน พวกเขาทุกคนรู้ว่าพวกเขาทำผิดและหวังว่าองค์หญิงจี่อันจะให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง นับจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเขาจะแน่วแน่กับท่าทีของพวกเขาอย่างแน่นอน พวกเขาจะไม่ถูกครอบงำอย่างง่ายดายอีกต่อไปโดยทำตามคำพูดของคนอื่น แม้กระทั่งคนอื่นที่พูดว่า “ทุกวันนี้แม่ทัพซีเฟิงอยู่ที่นี่มาตลอด และมีสหายบางคนที่มาจากเมืองหลวงพร้อมกับองค์ชายเก้าซึ่งได้ช่วยมา แม้ว่าเราจะไม่เคยพูดอะไรเลย เราทุกคนก็เข้าใจ เรากองทัพภาคใต้ 300,000 นายไม่สามารถเปรียบเทียบกับสหายที่นำโดยองค์ชายเก้า พวกเขาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ในทางตรงกันข้าม เราใช้เวลาของเราโดยไม่ได้ทำอะไรทีเป็นประโยชน์ แต่…” คนผู้นั้นมองมาที่เฟิงหยูเฮง เขารวบรวมความกล้าหาญและกล่าวต่อไปว่า “แต่ภาคใต้ไม่ต้องทำอะไรมากมาย ! องค์ชายเก้าไม่ได้นำพวกเราไปสู่การต่อสู้ ใช้เวลาของเราที่นี่อยู่เฉย ๆ โดยไม่มีอะไรทำ เราก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันขอรับ”
ผู้คนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดในฐานะนักสู้ เห็นได้ชัดว่าจุดแข็งของพวกเขาคือการต่อสู้ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถเดินเท้าในสนามรบได้ มันมีความรู้สึกว่าถูกทิ้งโดยแม่ทัพ
แน่นอนเฟิงหยูเฮงเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ก่อนหน้านี้นางได้ทำข้อตกลงใหม่กับซวนเทียนหมิงเพื่อกองทัพภาคใต้ เมื่อได้ยินเสียงทหารถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางกล่าวทันที “ในบันทึกนี้องค์ชายเก้าได้เตรียมการไว้แล้ว เป็นเพียงว่าถ้าเจ้าไม่สามารถรอได้และเราได้เตรียมการสำหรับเสบียง เป็นเพราะเหตุนี้เราจึงกำหนดให้เจ้าอยู่ด้านข้าง แต่เราไม่คิดว่าเจ้าจะรู้สึกกดดันมาก” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วนางก็พูดต่อไปอีกด้านหนึ่งว่าจะถามอะไร “ปัจจุบันเมืองชาปิงและเมืองจือปิงถูกยึดไปแล้ว กองทัพได้จัดตั้งค่ายไปทางใต้ของเมืองจือปิง อย่างไรก็ตาม การจัดการและการป้องกันของทั้งสองเมืองเป็นจุดอ่อน ความตั้งใจขององค์ชายเก้าคือให้แม่ทัพซีเฟิงเลือกทหารจากกองทัพภาคใต้ที่จะส่งไปยังเมืองจือปิงและเมืองชาปิงเพื่อเป็นทหารยาม สองเมืองที่ถูกยึดครองจะต้องไม่สูญเสียไป ภารกิจในการปกป้องเมืองจะตกอยู่กับพวกเจ้า แน่นอนว่ากองทัพทั้ง 300,000 นายจะไม่ไปด้วยกัน ภาคใต้ยังคงต้องได้รับการปกป้อง อย่างไรก็ตามเพื่อไม่ให้พวกเจ้าถูกเก็บไว้ที่นี่ แม่ทัพซีเฟิงจะจัดให้พวกเจ้าผลัดเปลี่ยนกันระหว่างสองเมืองในทะเลทราย สำหรับวิธีการผลัดเปลี่ยน มันจะถูกทิ้งไว้ที่แม่ทัพซีเฟิงซึ่งจะบอกพวกเจ้าในภายหลัง”
เมื่อได้ยินว่านางพูดเรื่องนี้กับซวนเทียนหมิงแล้วทหาร 300,000 นายจากกองทัพภาคใต้ก็กลายเป็นกระตือรือร้น แม้ว่ามันจะไม่ได้ไปต่อสู้ในสนามรบ พวกเขาก็ยังสามารถที่จะก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย และนี่คือภารกิจที่กำหนดโดยองค์ชายเก้า พวกเขาไม่รู้สึกเหมือนกลุ่มคนที่ถูกทิ้งไปแล้ว
จิตวิญญาณการต่อสู้ของทหารเริ่มทยอยฟื้นตัวและเฟิงหยูเฮงก็มีความสุขกับสิ่งนี้ ก่อนออกเดินทาง นางแนะนำให้ซีเฟิงเข้าใจคนที่จะถูกส่งไปที่เมืองชาปิงและเมืองจือปิงอย่างดี หลังจากให้แน่ใจว่าคนเหล่านี้มีคุณภาพมาก แล้วพวกเขาควรถูกพาไปที่ทะเลทราย ซีเฟิงรับคำสั่งนี้ สำหรับลูกน้องขององค์ชายแปดที่ถูกจับ ซีเฟิงชี้ให้เห็นว่าพวกเขาได้รับการจัดการโดยการสอบสวนทางทหาร นี่จะเป็นการเตือนให้กองทัพรู้ เฟิงหยูเฮงไม่ได้มีการคัดค้านใด ๆ และส่งเรื่องนี้ให้กับซีเฟิง ก่อนจะกลับไปที่เมืองจือปิง
วิกฤตการณ์ในภาคใต้อาจได้รับการแก้ไขในขณะนี้เนื่องจากกองทัพภาคใต้ถูกเพิ่มเข้ามาในสองเมือง การจัดการจึงเป็นระเบียบมากยิ่งขึ้น นางเริ่มแจกจ่ายชาเพิ่มขึ้นเพื่อรับมือกับความร้อน นางไม่สามารถรอให้คนป่วยก่อนที่จะรักษาพวกเขา นางจำเป็นต้องใช้มาตรการป้องกัน
ทุกสิ่งในภาคใต้ยังคงก้าวหน้าอย่างเป็นระเบียบย้อนกลับไปที่มณฑลจี่อัน มีองค์ชายหก, ซวนเทียนเฟิงทำหน้าที่เป็นผู้นำ มีซูซื่อและฉินซื่อ รวมทั้งเฟิงเซียงหรู และเป่ยฟูหรงที่ทำงานร่วมกันเพื่อช่วย ดัชนีความสุขของพลเมืองยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และมณฑลจี่อันกลายเป็นสถานที่ที่น่าอิจฉาไปทั่วทั้งมณฑลหยุน ผู้คนจำนวนมากต้องการย้ายเข้ามาที่มณฑลจี่อัน มันเป็นเช่นนั้นที่ราคาอสังหาริมทรัพย์ในมณฑลจี่อันมีราคาแพงขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนที่ไม่มีเงินไม่สามารถย้ายมาได้ สำหรับคนยากจนที่อาศัยอยู่ที่นั่นตั้งแต่เริ่มต้น พวกเขาใช้เวลาทั้งวันในการจุดธูปและสวดภาวนา ถอนหายใจว่าโชคชะตาของพวกเขาดี
ร้านเย็บปักของเฟิงเซียงหรูกำลังเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากทุกคนรู้ว่านางเป็นน้องสาวขององค์หญิงจี่อัน นอกจากนี้แล้วงานปักในร้านของนางก็ยังดีที่สุด เมื่อได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมจากเฟิงเซียงหรูแล้ว ทักษะของพวกเขาก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน ดังนั้นบรรดาฮูหยินและคุณหนูผู้หลงรักที่อยู่ใกล้และไกลชอบที่จะมาเยี่ยมชมร้านนี้ นอกจากการซื้อบางสิ่งที่ทำไว้ล่วงหน้า พวกนางยังจะได้รับคำสั่งซื้อจำนวนมากทุกวัน มีบางคนที่จะมาสั่งล่วงหน้าหลายเดือนสำหรับการแต่งงานของบุตรสาวของพวกเขา
ในวันนี้เฟิงเซียงหรูเพิ่งออกมาจากร้านค้าของนางและกำลังเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง และพบว่าเป่ยฟูหรงจะพานางไปเดินเล่น ในเวลาเดียวกันนางจะดูสถานการณ์ธุรกิจของร้านค้าบนถนนสายหลัก แต่ก่อนที่นางจะก้าวออกจากร้านได้ นางเห็นชานชูบ่าวรับใช้ของนางรีบวิ่งมาจากข้างนอก นางรีบจับแขน “คุณหนู แย่แล้วเจ้าค่ะ คนผู้นั้นวิ่งมาจากเมืองหลวงและไล่ตามพวกเรามาที่นี่ ! ”
เฟิงเซียงหรูตัวแข็งทื่อและไม่สามารถตอบสนองได้ซักพัก“มีอะไรแย่ ? ใครไล่ตามเรามาที่นี่จากเมืองหลวง ? ”
ชานชากระทืบเท้าของนาง“ใครจะเป็นได้อีกเจ้าคะ ? ก็องค์ชายสี่ ! องค์ชายสี่ตามเรามาที่มณฑลจี่อันเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อนางพูดออกมาเสียงหัวเราะดังมาจากข้างนอกร้าน “ฮ่าๆๆๆ ! อาจารย์ตัวน้อยของข้า ข้ามาแล้ว ! ”
จิตสำนึกของเฟิงเซียงหรูอยากจะวิ่งหนีไปก่อนแต่ก่อนที่นางจะเดินได้ไม่กี่ก้าว แขนของนางก็ถูกจับโดยคนผู้นั้น จากนั้นนางก็ถูกดึงกลับอย่างแข็งแรง นางสูญเสียการทรงตัวของนางและตกลงไปในอ้อมกอดของคนผู้นั้นนั้น คนผู้นั้นกลับกางแขนออกแล้วโอบรอบร่างของนางแน่น
ในเวลานี้ทั้งสองยืนอยู่ตรงกลางของชั้นล่างและยังมีผู้คนจำนวนมากที่ทำงานปักในร้านเมื่อเห็นเจ้านายของพวกเขาถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของชายผู้นั้น บรรดาฮูหยินและคุณหนูที่อยู่ในร้านต่างก็ตกตะลึง พวกเขาถอนหายใจซ้ำ ๆ “น้องสาวขององค์หญิงจี่อันช่างกล้าหาญจริง ๆ!”
กล้าหาญบ้านเจ้าน่ะสิ! ความอดทนของเฟิงเซียงหรูแทบหมดแล้ว และคำพูดที่ออกมานั้นแทบจะเป็นเสียงคำราม ในขณะที่นางตะโกนเสียงดัง “ซวนเทียนยี่ ปล่อยข้า ! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ! หากเจ้ายังไม่ยอมปล่อย ข้าจะร้องขอความช่วยเหลือ ! ข้าจะบอกเจ้าว่ามณฑลจี่อันเต็มไปด้วยผู้คนของเรา เจ้าเป็นองค์ชายที่ไม่มีอันดับหรือตำแหน่ง เจ้าจะไม่ได้รับผลประโยชน์แม้แต่น้อยที่นี่ ตราบใดที่ข้าตะโกนออกไป ผู้คนจำนวนมากจะพุ่งเข้าหาเจ้า และฆ่าเจ้า ! ”
เมื่อนางตะโกนแบบนี้ผู้คนในห้องนิ่งงันอย่างสมบูรณ์
องค์ชาย? สวรรค์ องค์ชายอีกคนมาได้อย่างไร มณฑลจี่อันเป็นสถานที่แบบไหน ? ไม่ต้องพูดถึงว่ามีองค์หญิงในฐานะผู้นำ องค์ชายอีกคนก็ตามมา แล้วตอนนี้ก็มาอีกคน พวกเขามาทำอะไรกันแน่ ?
นอกจากนี้ยังมีคุณหนูที่ยังไม่ได้แต่งงานซึ่งได้ยินว่าเขาเป็นองค์ชายเมื่อพวกนางจ้องมอง พวกนางชื่นชมการปรากฏตัวขององค์ชายหกแล้ว พวกนางไม่รู้ว่าองค์ชายผู้นี้เป็นใคร แต่รูปร่างหน้าตาของเขา… ก็ค่อนข้างดี !
ผู้คนในตระกูลซวนดูดีมากนี่เป็นเรื่องของกรรมพันธุ์ ซวนเทียนยี่หน้าตาดี เด็กผู้หญิงเหล่านี้ต่างพากันหน้าแดงขณะที่พวกนางก้มหน้าลง อย่างไรก็ตามพวกนางยังคงมีความคิดที่ดุร้ายวิ่งผ่านจิตใจ ผู้ที่สามารถตอบสนองคุกเข่าอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเขาเป็นองค์ชาย พวกนางไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าอะไร แต่พวกนางก็คุกเข่าอย่างเคารพ
ในทันทีภายในร้านเย็บปักก็เต็มไปด้วยผู้คนที่คุกเข่าให้ซวนเทียนยี่ซึ่งกอดเฟิงเซียงหรูเขากล่าวอย่างจริงจังกับเฟิงเซียงหรู “อาจารย์ตัวน้อยของข้า ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ ”
ตอนที่ 900 อาจารย์ตัวน้อยของข้าดูดีที่สุด …
ตอนที่900 อาจารย์ตัวน้อยของข้าดูดีที่สุด …
ซวนเทียนยี่มีท่าทางจริงจังตามปกติของเขาและสิ่งที่ขาดหายไปคือให้เขายกมือขึ้นเพื่อเริ่มพูด ในขณะนี้คำถามก็พุ่งเข้ามาในใจของเฟิงเซียงหรู ย้อนกลับไปเมื่อสิ่งนี้ได้มีส่วนร่วมกับคุณหนูตระกูลบุ เขายังปฏิบัติต่อคุณหนูของตระกูลบุเช่นนี้หรือไม่ ?
นางขมวดคิ้วและอารมณ์ของนางก็แย่ลงอย่างกะทันหันด้วยเหตุผลบางอย่างการเสื่อมสภาพนี้เกิดขึ้นจากการกระทำจริง ขณะที่เฟิงเซียงหรูยกเท้าของนาง และกระทืบเท้าซวนเทียนยี่อย่างรุนแรง หลังจากเท้าของนางร่อนลง นางก็ขยี้ไปมาสองสามครั้ง และความเจ็บปวดทำให้ตาของซวนเทียนยี่โต
“ข้าต้องบอกว่าอาจารย์ตัวน้อยของข้าทำไมเจ้าถึงแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ ? ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าไปเรียนศิลปะการต่อสู้จากพี่รองของเจ้า เป็นเรื่องที่ดีสำหรับผู้หญิงที่จะอ่อนโยนเล็กน้อย การใช้เวลาทั้งวันขยับมือและเท้าของเจ้าเพื่อต่อสู้และฆ่า มันค่อนข้างเหน็ดเหนื่อย”
”หุบปาก! ” เฟิงเซียงหรูโกรธ นางกัดฟันของนางอย่างโกรธแค้น อยากจะไปจากเขา น่าเสียดายที่นางยังขาดความแข็งแกร่งและจบลงด้วยการกอดที่แน่นกว่าเดิม “ซวนเทียนยี่ ปล่อยข้าไป ! ถ้าพระองค์ไม่ปล่อยให้ข้า ข้าจะตะโกนขอความช่วยเหลือ ! ”
“อาจารย์ตัวน้อยทิ้งข้าอย่างโหดเหี้ยมและข้าก็วิ่งมาไกลขนาดนี้เพื่อมาหาเจ้าที่มณฑลจี่อัน กว่าข้าจะได้มา ข้าต้องใช้เวลาสามวันสามคืนในคุกเข่าในพระราชวังของฮ่องเต้ เพื่อขอให้เสด็จพ่อทรงอนุญาต ทำไมเจ้าถึงไม่มีความสุขที่จะได้เห็นข้ามา อย่าเป็นคนไร้อารมณ์ ยิ้ม อาจารย์ตัวน้อยของข้าดูดีที่สุด ! ”
เขาเป็นองค์ชายจริงๆ หรือ… ผู้คนคุกเข่าบนพื้นมองหน้ากันและใช้สายตาเพื่อแสดงความคิดของพวกเขา ความคิดที่พบบ่อยที่สุดคือบุตรชายของราชวงศ์เปิดมุมมองของพวกเขาอย่างแท้จริง ! องค์ชายหกมาที่นี่เพื่อเป็นอาจารย์ แทนที่จะเป็นองค์ชายที่เหมาะสม องค์ชายที่ไม่รู้จักองค์นี้มาที่นี่เพื่อไล่ตามหญิงสาว สิ่งนี้… จริง ๆ แล้วเห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ให้กำเนิดบุตรชายที่แตกต่างกัน 9 คน ! การได้เห็นทั้งสองกอดกันแน่นในเวลากลางวัน ไม่ต้องพูดถึงความผิดที่สมควร แต่มันก็… เชิญชวนให้อิจฉาด้วยเช่นกัน !
เด็กเหล่านั้นคิดในใจและคิดว่าบุตรสาวของตระกูลเฟิงโชคดีจริงๆ พวกนางทั้งหมดได้รับการคุ้มครองโดยองค์ชาย พวกนางได้ยินมาว่าคุณหนูสี่ได้หมั้นกับองค์ชายห้ามานานแล้ว ด้วยสถานะของนางในฐานะบุตรสาวของอนุ นางได้รับสัญญาในตำแหน่งพระชายาเอกขององค์ชายองค์ที่ห้า แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้เกิดความอิจฉาอย่างมาก !
ตอนนี้สองคนนี้กอดกันอย่างเปิดเผยน่าสงสารพวกนางยังคงคุกเข่าอยู่ตลอดเวลา และพวกนางจำเป็นต้องอดทนต่อการแสดงความรักอันแสนหวานระหว่างทั้งสอง มันเป็นภาพที่น่าขมขื่นจริง ๆ !
ซวนเทียนยี่ไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นคิดแม้แต่น้อยเขากอดเฟิงเซียงหรูและสงสัยว่าอารมณ์ของอาจารย์ตัวน้อยของเขาดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ? นางก็แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน แน่นอนว่าการแข็งแกร่งขึ้นเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าอาจารย์ตัวน้อยของเขาขยันมากขึ้นเกี่ยวกับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เหมือนพี่รองของนางล่ะ? ในอนาคตนางอาจจะทำให้เชื่องได้ยากขึ้น ! ไม่ดี ไม่ดี เขาไม่สามารถปล่อยให้อาจารย์ตัวน้อยของเขาหลุดไปจากสายตาของเขาได้อีกครั้ง ในขณะนี้เขารู้สึกว่าถูกคุกคามอย่างมาก
“ซวน!เทียน ! ยี่ ! ” เฟิงเซียงหรูโกรธมากจนแทบเป็นบ้า นอกจากนี้เขาไม่ใช่คนที่นางเคารพ นางจึงได้ต่อต้าน “พระองค์มาที่นี่ทำไมเพคะ ? ” สถานที่แห่งนี้คือมณฑลจี่อัน! ผู้ชายคนนี้ไม่ถูกสั่งกักตัวโดยฮ่องเต้หรอกหรือ ? เขาออกจากเมืองหลวงมาได้อย่างไร ? ร่างกายของนางสั่น ขณะที่นางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “พระองค์ไม่ได้หนีมาใช่หรือไม่ ? ซวนเทียนยี่ พระองค์กล้าเกินไปแล้ว หากฮ่องเต้ทรงทราบ พระองค์จะถูกตัดสินประหารชีวิต พระองค์ไม่กลัวตายหรือเพคะ พระองค์บ้าไปแล้วหรือ ? ”
“ฮ่าๆๆอาจารย์ตัวน้อยของข้า ! ” ซวนเทียนยี่ตบหลังของเฟิงเซียงหรู “ข้าไม่ได้บอกหรือ ? ข้าได้รับอนุญาตจากเสด็จพ่อหลังจากคุกเข่าในพระราชวังเป็นเวลาสามวันสามคืน สิ่งนี้จะถือว่าเป็นการหลบหนีได้อย่างไร ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล ข้าไม่เป็นอะไร ! ”
เฟิงเซียงหรูถอนหายใจด้วยความโล่งใจอย่างไรก็ตามนางโต้กลับทันที “ข้าไม่กังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพระองค์ ข้าเป็นห่วงว่าฮ่องเต้จะตำหนิและข้าจะติดร่างแหไปด้วย ข้าพึ่งจะเพลิดเพลินไปกับความสงบสุขได้เพียงสองสามวัน ไม่น่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น” หลังจากกล่าวเรื่องนี้ นางพยายามผละออกจากอ้อมกอดและพบว่านางยังไม่สามารถหลุดได้ และนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ ดูเหมือนว่านางจะต้องฝึกมากขึ้น ! หากนางมีความสามารถแบบพี่รอง ซวนเทียนยี่ที่ต่ำต้อยจะถูกพิจารณาว่าเป็นอย่างไร “พระองค์ต้องการอะไรเพคะ ? ” เฟิงเซียงหรูเปล่งน้ำเสียงที่ไร้ความปราณี “ซวนเทียนยี่ เอามือของพระองค์ออกไป พระองค์และข้าเป็นแค่ลูกศิษย์และอาจารย์ นี่เป็นวิธีการดูแลอาจารย์งั้นหรือ ? พระองค์กำลังพยายามรังแกอาจารย์ของพระองค์และทรยศบรรพบุรุษของพระองค์หรือไม่ ? ”
“ข้าไม่ปล่อย! ” คนบางคนเริ่มทำตัวตรงไปตรงมา “ถ้าข้าปล่อยเจ้าจะหนีข้า ในอนาคตข้าจะต้องคอยจับตาดูเจ้า เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่หายไปโดยไม่ต้องบอกข้า”
ทั้งสองเดินกลับไปกลับมาในลักษณะที่มีชีวิตชีวาและพนักงานในร้านรู้สึกว่าการดำเนินการเช่นนี้จะไม่เหมาะสม หัวหน้าของพวกเขายังคงต้องการรักษาชื่อเสียงของนาง ! นอกจากนี้ยังมีผู้คนจำนวนมากคุกเข่าอยู่ที่นั่นในขณะที่ดู มันทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
พนักงานจึงเริ่มไล่คนออกไปตอนแรกคนเหล่านั้นไม่กล้าออกไป ต่อจากนั้นผู้เข้าร่วมของซวนเทียนยี่ก็ปรากฏตัวขึ้นซึ่งทำให้บรรดาฮูหยินและคุณหนูยอมถอย ขณะที่พวกนางจากไป ใครจะรู้ว่าคุณหนูของตระกูลหนึ่งกล่าว “องค์ชายผู้นี้ช่างแสดงความรักจนออกนอกหน้าจริง ๆ ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกคลื่นไส้มากยิ่งขึ้นนางเข้าใจว่าซวนเทียนยี่ตั้งใจมามณฑลจี่อันเพื่อทำลายชื่อเสียงของนาง…เพื่ออะไร? นางสับสนเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่ถามว่า “ซวนเทียนยี่ พระองค์พยายามทำอะไรเพคะ ? ”
เมื่อเห็นทุกคนออกไปและพนักงานปิดประตูก็ถอยกลับไปที่ห้องด้านในจากนั้นเขาก็ปล่อยอาจารย์ของเขาแล้วถอยกลับมาถูจมูกของเขา และกล่าวว่า “ประกาศสิทธิ์ของข้า”
จมูกของเฟิงเซียงหรูเกือบจะบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ“มีอะไรหรือ ? หากพระองค์ต้องการประกาศสิทธิ์ของพระองค์ ให้กลับไปที่เมืองหลวงเพื่อประกาศสิทธิ์ พระองค์มาที่นี่เพื่อทำอะไร ใครเป็นของพระองค์ หากจะพูดไป ข้าเป็นอาจารย์ของพพะองค์ แม้ว่าจะมีประกาศสิทธิ์ก็คงเป็นข้าในฐานะอาจารย์ที่ประกาศ ! ”
“ยังใช้งานได้! ” ดวงตาของซวนเทียนยี่สว่างขึ้น “ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือข้าความหมายก็เหมือนกัน มา อาจารย์น้อยของข้า ไปประกาศมัน ! ข้ากำลังฟังอยู่ ! ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกราวกับว่านางถูกลากไปที่ลงโคลนทำไมถึงไม่เข้าใจ ? นางไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากขอร้องอย่างสุดซึ้ง “พระองค์กับข้าไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าลูกศิษย์และอาจารย์ ข้าแค่ต้องสอนวิธีการปัก พระองค์ไม่มีข้อเรียกร้องใด ๆ จากข้า เช่นเดียวกับที่ข้ามาถึงมณฑลจี่อัน ใครเป็นคนกำหนดว่าข้าต้องอยู่ในเมืองหลวง ? ใครเป็นคนตัดสินว่าอาจารย์ไม่สามารถออกไปท่องเที่ยวได้ ? ในฐานะลูกศิษย์ เหตุใดพระองค์จึงมีปัญหาเช่นนี้ ? ติดตามข้าไปไหน พระองค์ช่วยให้ผู้อื่นรู้สึกอุ่นใจได้อีกเล็กน้อยหรือไม่ ? ข้าจะบอกนะ ซวนเทียนยี่ แม้ว่าเราจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กันมากนักเมื่อสองถึงสามปีที่ผ่านมา แต่ข้าก็ชัดเจนว่าพระองค์เคยหมั้นกับคุณหนูตระกูลบุ ข้าเคยได้ยินจากพี่รองเกี่ยวกับพระองค์ในเวลานั้น ข้าไม่คิดว่าพระองค์เป็นคนแบบนี้ ข้าไม่คิดว่าพระองค์น่ารำคาญหรือ ? เป็นอย่างไรบ้างหลังจากใช้เวลาไม่กี่ปีในพระราชวังของพระองค์ พระองคฺNเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง”
ซวนเทียนยี่พยักหน้าอย่างไม่ลังเล“แน่นอน ! มีใครเคยได้ยินหรือไม่ว่าคนที่เป็นผู้ใหญ่ใช้เวลาทุกวันถูกขังอยู่ข้างในเพื่องานปักทุกวัน ? ใครเคยได้ยินองค์ชายผู้มีเกียรติใช้เวลาทุกวันในการเย็บปักถักร้อย ? นิสัยของข้าเปลี่ยนไปจากการเรียนรู้งานปัก นี่คือความพยายามทั้งหมดของอจารย์ตัวน้อยของข้า สำหรับเรื่องนี้ เสด็จพ่อยกย่องข้าว่านิสัยใหม่ของข้าค่อนข้างดี เสด็จพ่อยังกล่าวด้วยว่าเมื่อมีโอกาส พระองค์จะมอบรางวัลให้เจ้า”
“ลืมไปเถิดข้าไม่ต้องการมัน” เฟิงเซียงหรูหันกลับมาอย่างเงียบ ๆ และนั่งเก้าอี้ “ซวนเทียนยี่ ตราบใดที่พระองค์ไม่ยุ่งกับข้าในลักษณะที่ล่วงเกิน ข้าจะขอบคุณ ดูวันนี้มีคนดูเยอะมาก มันจะมีผลเสียต่อชื่อเสียงของข้ามาก นอกจากนี้ข้าเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้หมั้นหมาย แล้วพระองค์จะให้ข้าแต่งงานได้อย่างไร หรือข้าจะต้องจบลงด้วยความประพฤติที่ผิดศีลธรรมจนกว่าข้าจะตายหรือเพค่ะ”
ซวนเทียนยี่หัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้“ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล ข้าจะตอบแทนเจ้าถ้าชื่อเสียงของเจ้าถูกทำลาย ! ข้าจะรับผิดชอบ ! ไม่ได้หมั้นและไม่ได้แต่งงาน แต่ยังดีกว่า” เมื่อเห็นว่าการจ้องมองของเฟิงเซียงหรูกำลังเต็มไปด้วยความโกรธ ซวนเทียนยี่กล่าวเสริมว่า “ในความเป็นจริงเจ้าไม่ควรกังวลเกี่ยวกับสิ่งนี้ เจ้าไม่ต้องการลอกเลียนแบบพี่สาวคนที่สองของคเจ้าในทุก ๆ ด้านใช่ไหม ทำไมไม่เรียนรู้เล็กน้อยจากนิสัยของนาง ? ดูว่านางทำสิ่งต่าง ๆ อย่างไร นางเคยกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่คนอื่นพูดเมื่อใด ผู้คนสามารถพูดในสิ่งที่พวกเขาต้องการ มันไม่เหมือนว่ามันจะทำอันตรายใด ๆ กับเจ้า มันคืออะไร คำพูดของคนอื่นจะมีผลต่อชีวิตของเจ้าหรือ ? หากเจ้านำคำถามแบบนี้ไปถามพี่รองของเจ้า ข้ารับรองได้เลยว่าเฟิงหยูเฮงจะทุบตีเจ้าแน่นอน”
เฟิงเซียงหรูได้ยินเรื่องนี้และรู้สึกเคลื่อนไหวเล็กน้อยถูกต้องแล้ว ! นางใช้พี่รองของนางเป็นตัวอย่างสำหรับทุกสิ่ง แต่ทำไมนางถึงมองโลกในแง่ดีไม่ได้เหมือนพี่รองของนาง ? ทำไมนางไม่เลียนแบบความกล้าหาญของพี่รองของนาง ?
ซวนเทียนยี่กล่าวเพิ่ม“อย่าใช้ข้อแก้ตัวที่พี่รองของเจ้ามีเสาหลักสนับสนุน ใช่แล้ว นางมีเสาหลักสนับสนุน แต่เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าไม่มี ? เด็กโง่ คนสำคัญที่สุดในการสนับสนุนของเจ้าคือพี่รองของเจ้า ! ”
คำพูดเหล่านี้ช่วยปลุกเฟิงเซียงหรูแต่นางก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมองค์ชายสี่นี้จึงมาที่มณฑลจี่อัน นางถาม “บอกข้าว่าทำไมพระองค์มาที่นี่เพคะ ? ”
“อาจารย์ของข้าหนีไปและไม่มีใครสอนข้าในฐานะลูกศิษย์ที่จริงจัง ข้าจำเป็นต้องไล่ตามอาจารย์ของข้าเป็นธรรมดา นี่คือบางสิ่งที่แม้แต่เสด็จพ่อก็ชมเชย ! ”
เฟิงเซียงหรูเอามือตบหน้าผากฮ่องเต้ผู้นี้จริง ๆ แล้ว… ลืมมัน “เมื่อพระองค์มา พระองค์ก็อาจจะอยู่ต่อไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ข้าจะไม่ไล่พระองค์ออกไป แต่ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะจัดการให้พระองค์อยู่ที่ไหน ตอนนี้ข้ายังอยู่ในคฤหาสน์ของพี่รอง มันไม่สะดวกสำหรับพระองค์ที่จะย้ายเข้าในเรือนที่พี่รองทิ้งไว้ให้ข้าและท่านแม่ แต่ข้ายังไม่ได้ย้ายเข้าไป ข้างในยังไม่ได้รับการตกแต่งหรือทำความสะอาด ไม่เหมาะกับการใช้ชีวิต นอกจากนี้ชายและหญิงไม่ควรอยู่ร่วมกัน ดังนั้นพระองค์จึงไม่สามารถอาศัยอยู่ในเรือนของข้าได้เจ้าค่ะ”
”ทุกอย่างปกติดีข้าจะไปหาน้องหก ข้าจะอยู่กับเขา”
“เอ่อ…”เฟิงเซียงหรูเป็นทุกข์เล็กน้อย “เอ่อ องค์ชายหกอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของพี่รอง ! ”
“แล้วทำไมข้าอยู่ที่นั่นไม่ได้? ” ซวนเทียนยี่เริ่มสูญเสียการควบคุมตัว “แม้แต่เจ้าหกก็สามารถอยู่ที่นั่นได้ แล้วทำไมข้าจึงอยู่ที่นั่นไม่ได้ ? ”
เฟิงเซียงหรูไม่มีเหตุผลใดมาหักล้างเรื่องนี้หลังจากคิดมานาน นางกล่าวว่า “องค์ชายหกได้รับเชิญจากพี่รองให้ย้ายเข้ามาอยู่ นอกจากนี้เพระองค์กำลังจัดการมณฑลจี่อัน พระองค์เป็นคนที่มีส่วนร่วมในมณฑล แต่แล้วพระองค์ล่ะ? พระองค์ทำอะไรได้บ้างเพื่อทณฑล นอกจากนี้พี่รองอยู่ในภาคใต้ ข้าตัดสินใจไม่ได้ หากพระองค์ต้องการที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์อย่างแท้จริง ไปหารือกับท่านฮูหยินทั้งสองจากตระกูลเหยาเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินว่าเขาจะต้องขออนุญาตกับสมาชิกของตระกูลเหยาซวนเทียนยี่ก็หน้าย่น สิ่งใดที่อาจมาจากการสนทนากับตระกูลเหยา เขาจะไม่รู้เกี่ยวกับสมาชิกของตระกูลเหยาได้อย่างไร พวกเขาเป็นคนที่ปกป้องตัวเองแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในความผิด ! ไม่เพียงเป็นกรณีนี้ แต่พวกเขาไม่มีเหตุผลมาก แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่สามารถตกลงกันได้กับสมาชิกของตระกูลเหยา เขากล้าที่จะไปพยายามยุ่งกับคนเหล่านั้นได้อย่างไร ลืมมันไปเถอะ ลืมมันไปเถอะ “ถ้าสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปเช่นนั้น ข้าจะไปอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง มันจะดีถ้าข้าใช้จ่ายเงินเพื่ออาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมใช่หรือไม่ ! ”
เฟิงเซียงหรูใจอ่อนเมื่อนึกถึงผู้ชายคนนี้ที่เดินทางมาไกลขนาดนี้ การทิ้งเขาไว้อย่างนั้นจะดูใจร้ายเกินไป “พระองค์อยู่ในลานด้านในของร้านนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ ! ” เรือนด้านในของร้านปักเป็นที่พัก 2 ส่วน เดิมทีเป็นที่ของช่างปักและคนงานคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ แต่คนส่วนใหญ่ที่ทำงานที่นี่อาศัยอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาสามารถกลับบ้านได้ นอกจากนี้เรือนด้านในก็ดูดี เมื่อพนักงานอยู่ที่นั่น พวกเขารู้สึกว่ามันสิ้นเปลืองเล็กน้อย ดังนั้นห้องจึงว่าง การมอบให้ซวนเทียนยี่เพื่อพักอาศัยในตอนนี้ก็ดูดี
ซวนเทียนยี่ได้ยินสิ่งนี้และยิ้มเขายิ้มและดึงเฟิงเซียงหรูเข้ามากอดอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าอาจารย์ตัวน้อยของข้าใจดีที่สุด ! ข้าจะย้ายเข้ามาทันที ! ”
เฟิงเซียงหรูไม่สนใจเขาและพยายามที่จะหลุดพ้นอยากจะพาเขาไปที่ด้านหลังเพื่อดูที่พัก ในเวลานี้เสียงเคาะมาจากประตูร้าน และมีคนกล่าวอย่างเร่งด่วนว่า “คุณหนูสามอยู่ที่นี่หรือไม่ ? มีจดหมายมาจากภาคใต้ และองค์ชายหกให้ผู้น้อยนำมาให้ท่านขอรับ ! ”