The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ - ตอนที่ 993 เหตุการณ์ประหลาดในพระราชวังของฮ่องเต้

พวกเขามาถึงประตูพระราชวังอย่างรวดเร็วและจางหยวนก็ถามทหารยามเฝ้าประตู พวกเขาบอกว่าซูจิงหยวนเข้ามาแล้ว ในขณะที่พาองค์ชายแปดเข้าไป ไม่นานหลังจากจางหยวนออกจากพระราชวัง ฮ่องเต้ก็ออกพระราชโองการอีกฉบับหนึ่ง คืนตำแหน่งพระสนมหยวนชูให้กับนางกำนัลหลิว ตอนนี้นางเป็นพระสนมหยวนชูอีกครั้ง
ทุกคนตกใจมากรวมถึงเฟิงหยูเฮงทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ถ้าฮ่องเต้ปล่อยองค์ชายแปด อย่างน้อยก็น่าจะมีเหตุผลพอสมควร หลังจากทั้งหมดนั่นคือบุตรชายของเขา มันจะเป็นที่เข้าใจได้ว่าฮ่องเต้จะไม่สามารถหักใจสั่งประหารเขาได้ในที่สุด แต่ทำไมเขาถึงต้องคืนตำแหน่งให้พระสนมหยวนชู ?
มีบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งนี้! นี่เป็นสิ่งแรกที่เฟิงหยูเฮงคิดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางเข้าไปในพระราชวังโดยไม่รออีกต่อไป
มีคนมากมายในห้องโถงจาวเหอมีองค์ชายหลายคน และรวมถึงฮองเฮาก็ยังอยู่กับสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ แม้แต่จาวเหลียนก็ยังอยู่ข้างฮองเฮาเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
กลุ่มของเฟิงหยูเฮงถือได้ว่ามาถึงช้าเมื่อมาถึง ฮองเฮาก็เดินมารับนางด้วยท่าทางกังวล นางจับมือของเฟิงหยูเฮงและกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “พระสนมหยวนซึ่งเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกครั้งกำลังดูแลฝ่าบาท ฝ่าบาทบอกว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วแต่ไม่สนใจที่จะแสดงความเคารพต่อฮองเฮา และถามว่า “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปหมายความอย่างไร ? องค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดมาถึงแล้วหรือยังเพคะ”
ฮองเฮาชี้ไปด้านหลังตัวเอง“ดูสิ พวกเขายืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่หรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองไปในทิศทางนั้นแน่นอนซวนเทียนหมิงและซวนเทียนฮั่วยืนอยู่ไม่ไกลจากห้องโถง ทั้งสองคุยกัน อาจเป็นเพราะพวกเขารู้สึกว่ามีคนมองพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงหันมาและพบกับการจ้องมองของเฟิงหยูเฮง
“นอกจากพระสนมหยวนชูแล้วมีใครอยู่ข้างในอีกหรือไม่เพคะ ? ” นางถามฮองเฮา “เสด็จพ่อป่วยไม่ใช่หรือ ? สภาพปัจจุบันของเสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
ฮองเฮาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้“ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับอาการของฝ่าบาทเลย นอกจากพระสนมหยวนชูแล้วยังมีหมอหลวงและองค์ชายแปดซึ่งเพิ่งถูกพาตัวกลับมา”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ถามต่อไปในขณะที่นางหันหน้ามาและบอกจางหยวน “รีบเข้าไปข้างใน เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ส่วนพระองค์ของเสด็จพ่อ ไม่ว่าใครจะถูกห้ามไม่ให้เข้า ไป แต่เจ้ายังสามารถเข้าไปได้”
จางหยวนพยักหน้าและรีบเดินไปที่ทางเข้าฮองเฮามองดูจางหยวนด้วยความกังวลเล็กน้อย หลังจากเห็นจางหยวนทำสำเร็จแล้ว นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วกล่าวว่า “ถ้าแม้แต่จางหยวนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ข้าทำได้เพียงทิ้งความอัปยศของข้า และพยายามเชิญพระสนมหยุนมา”
ขณะที่พวกเขากล่าวเสียงร้องก็ดังมาจากข้างในห้องโถง เสียงร้องไห้ดังกล่าวเป็นของพระสนมหยวนและองค์ชายแปด ผู้คนที่รออยู่ข้างนอกก็ตื่นตัว และฮองเฮาก็ปล่อยมือของเฟิงหยูเฮง ขณะที่นางเดินไปที่โถงทางเข้า
ฮ่องเต้ป่วยและเขามีบุตรชายกับพระสนมคอยดูแลเขา สำหรับเสียงร้องไห้ออกมาตอนนี้ หมายความว่าอย่างไร
ทั้งองค์ชายและสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ก็ออกันอยู่รอบๆ ทางเข้าห้องโถงเพื่อพยายามที่จะเข้าไปข้างใน อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่ได้รับอนุญาตให้พวกเขาเข้าไป ฮองเฮาโกรธบ่าวรับใช้ในพระราชวัง “ข้าเป็นฮองเฮา ! โดยไม่คำนึงถึงว่าฝ่าบาทจะมีอะไรที่ซ่อนจากข้า ! เพื่อให้มารดาของทุกคนภายใต้สวรรค์อยู่ที่นี่ ในขณะเดียวกันปล่อยให้พระสนมหยวนชูเข้าไปดูแลฝ่าบาทด้วยเหตุผลอะไร ? มีใครเคยได้ยินเหตุผลเช่นนี้บ้าง”
”ถูกต้อง! แม้ว่าเราจะไม่ได้รับอนุญาตก็ตาม พระองค์ควรได้รับอนุญาตจากฝ่าบาท” คนที่กล่าวคือพระสนมหลี่ เสียงของนางเงียบแต่ก็เต็มไปด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท ? มีคนร้องไห้ข้างใน ? ”
มีใครบางคนได้ยินพระสนมหลี่กล่าวและกล่าวแทรก“คนที่อยู่ข้างในคือพี่สาวของเจ้า งั้นพระสนมหลี่ก็ลองเข้าไป ! จะทำอย่างไรถ้าพระสนมหยวนให้พระองค์เข้าร่วม ? ”
พระสนมหลี่ไม่ใช่นักพูดที่เก่งและไม่รู้วิธีโต้เถียงกับผู้อื่นแม้กระนั้นนางก็ยังมีจุดยืนของนาง นางตอบโต้ด้วยการกล่าวว่า “สิ่งสำคัญคือคนที่จะออกคำสั่งไม่ใช่พระสนมหยวน แต่เป็นฮ่องเต้ ! ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้อีกฝ่ายพูดไม่ออกและไม่มีใครกล้าพูดอะไรได้ซักพักอย่างไรก็ตามการร้องไห้ในห้องโถงจาวเหอเสียงดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขายังสามารถได้ยินเสียงร้องไห้ขององค์ชายแปด ในขณะที่ตะโกน “เสด็จพ่อ ข้ารู้ว่าข้าผิด ! เสด็จพ่อ ! ”
ฮองเฮาเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นและเฟิงหยูเฮงก็เริ่มไตร่ตรองว่านางควรจะใช้มิติของนางเข้าไปข้างในหรือไม่ นางกล่าวกับซวนเทียนเก้อ จากนั้นมุ่งหน้าไปที่ด้านของซวนเทียนหมิง เมื่อนางไปถึง ซวนเทียนหมิงคาดเดาสิ่งที่นางคิดก่อนที่นางจะมีโอกาสพูด เขาโบกมือแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก เมื่อองค์ชายเห็นสิ่งนี้ ทั้งสองด้านจะมีประสิทธิภาพมากที่สุด ! ”
ซวนเทียนฮั่วยังกล่าวอีกว่า“ในฐานะผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ แน่นอนว่าเขาต้องแสดงความคิดที่แท้จริงของเขาต่อเสด็จพ่อ ! ”
ในขณะที่พวกเขากำลังกล่าวหมอหลวงก็ออกมาจากห้องโถงด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเขา ฮองเฮารีบไปถามว่า “พูดมา ! เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
หมอหลวงตัวแข็งทื่อและเห็นว่าเป็นฮองเฮาเขาคำนับอย่างรวดเร็วในขณะที่กล่าวว่า “มันไม่มีอะไรมาก มันคือพระสนมหยวนชูและองค์ชายแปดที่มีอารมณ์ มันเป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับองค์ชายแปด ในขณะที่พระองค์กอดฝ่าบาท และร้องไห้ไม่หยุดพะยะค่ะ”
เมื่อหมอหลวงกล่าวอย่างนี้ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก องค์ชายใหญ่ก็สอบถามว่า “เสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
หมอหลวงกล่าวว่า“เมื่อเห็นอย่างนี้อาการป่วยของฝ่าบาทก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ มันเป็นเพียงความโกรธที่ทำให้หัวใจของพระองค์เหนื่อย และพระองค์จะกลับสู่ภาวะปกติภายในไม่กี่วันพะยะค่ะ”
เมื่อฮองเฮาได้ยินสิ่งนี้ความโกรธในใจของนางก็ยิ่งลุกโชติช่วง ขณะที่นางยืนอยู่ที่ประตูและตะโกนด้วยความโกรธ “ฝ่าบาทยังไม่ตาย ! เจ้าจะร้องไห้เพื่ออะไร หุบปาก ! มิฉะนั้นไม่ว่าเจ้าจะเป็นพระสนมหรือองค์ชาย เจ้าจะมีความผิดโทษฐานสาปแช่งฮ่องเต้ ! ”
นางไม่เห็นมันแต่เมื่อนางกล่าวคำว่า “สาปแช่งฮ่องเต้” พระสนมหลี่จู่ ๆ ก็สั่นเทาในฝูงชน แต่นางคืนความสงบอย่างรวดเร็วและเฝ้าดูฮองเฮาที่ด้านหน้าอย่างใจเย็น นางยังถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ โชคดีที่ฮ่องเต้ไม่เป็นไร หากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฮ่องเต้ในเวลาเช่นนี้ เฟิงเอ๋อของนางก็ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความหวังสักเล็กน้อยใช่หรือไม่ ? เมื่อนางนึกถึงเรื่องนี้ นางจึงสั่งจูเอ่อทันที “หลังจากเรากลับไป เตือนข้าให้ส่งจดหมายถึงองค์ชายหกเพื่อให้พระองค์กลับเมืองหลวงทันที”
หลังจากฮองเฮาระบายความโกรธของนางก็ไม่มีปฏิกิริยาจากภายใน เสียงร้องไห้ก็ลดลงในระดับหนึ่ง หมอหลวงยืนอยู่ข้างนอกชั่วขณะหนึ่งก่อนจะจากไป ไม่นานหลังจากนั้นจางหยวนผู้ซึ่งเข้าไปข้างในก่อนหน้านี้ก็กลับมา ด้วยรูปลักษณ์ที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเขา ทุกคนกลายเป็นกังวล…ไอลีนโนเวล
“ฝ่าบาทมีคำสั่งด้วยวาจา”จางหยวนกล่าวอย่างไร้อารมณ์ดึงดูดความสนใจของทุกคนให้กับตัวเอง เขากระแอมแล้วกล่าวว่า “ฮ่องเต้กล่าวว่ากรณีของทางเหนือของเมืองหลวงเรื่องนี้เป็นความผิดของจู้กงซานผู้ซึ่งพุ่งชนเสาและฆ่าตัวตายในราชสำนัก องค์ชายแปดเป็นผู้บริสุทธิ์และต้องถูกปล่อยตัว กองทัพองครักษ์จะถูกส่งกลับไปยังองค์ชายแปด และจะประหารตระกูลจู้ในเป็งโจวทั้งหมด ในเวลาเดียวกันกองกำลัง 30,000 นายจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งประจำอยู่นอกเมืองหลวงจะถูกวางไว้ภายใต้คำสั่งขององค์ชายแปด องค์ชายหกได้รับคำสั่งให้กลับมายังเมืองหลวงในช่วงปีใหม่เพื่อส่งมอบ”
คำสั่งของฮ่องเต้นี้ทำให้ทุกคนที่ได้ยินมีความงุนงงรวมทั้งเฟิงหยูเฮง ซวนเทียนหมิง และซวนเทียนฮั่ว พวกเขามองหน้ากัน ไม่มีใครสามารถเข้าใจ ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของฮ่องเต้ทำให้พวกเขารู้สึกไม่ดี องค์ชายแปด และพระสนมหยวนชูข่มขู่ฮ่องเต้ใช่หรือไม่ ?
การจ้องมองของเฟิงหยูเฮงเปิดเผยความคิดนี้อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “มันเป็นไปไม่ได้ เสด็จพ่อมีองครักษ์เงาอยู่เคียงข้างมากมาย แม้ว่าทั้งสองอยากจะทำอะไร มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้…ควรเป็นความคิดของเสด็จพ่อ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมนางหันกลับมาอย่างเงียบ ๆ และไม่แม้แต่นำหวงซวนเดินไปยังที่ลับตา หวงซวนต้องการติดตามนาง แต่ถูกซวนเทียนหมิงหยุดซึ่งกล่าวว่า “พระชายาของเจ้าสามารถดูแลตัวเองได้ เจ้าเพียงแค่ติดตามองค์ชายผู้นี้” เขาเข้าใจค่อนข้างดีว่าเฟิงหยูเฮงต้องการเข้าไปข้างในเพื่อดู นี่ก็ดีเช่นกัน เฟิงหยูเฮงจะเป็นคนเดียวที่สามารถเข้าไปในห้องโถงใหญ่ในเวลาเช่นนี้ การให้นางได้รับความเข้าใจที่ชัดเจนจะช่วยให้พวกเขาพัฒนาความเข้าใจ สถานการณ์นี้ค่อนข้างแปลกและพวกเขาจำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
บรรยากาศภายในห้องโถงจาวเหอนั้นแตกต่างจากบรรยากาศภายนอกมากเมื่อเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งแล้วมองไปที่คนสามคนรอบแท่นบรรทมของฮ่องเต้ นางก็รู้สึกอบอุ่นใจ ฮ่องเต้เอนกายลงบนเตียง พระสนมหยวนนั่งข้างเขาและองค์ชายแปดก็พิงมันจากพื้น มือข้างหนึ่งของฮ่องเต้ลูบหัวขององค์ชายแปดซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา พระสนมหยวนชูหยุดร้องไห้อย่างเงียบ ๆ กล่าวว่า “โมเอ๋อยากจะเป็นเหมือนฝ่าบาทเมื่อฝ่าบาทยังเด็กและพุ่งไปที่สนามรบเพื่อช่วยเหลือ เขาหวังว่าจะสามารถเรียนรู้จากฝ่าบาทและทำสิ่งเหล่านี้ได้ดี แต่ในที่สุดเขาก็ยังเด็ก ยังมีบางสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ เมื่อฝ่าบาทให้โอกาสเขาในการเปลี่ยนแปลงนี้ โมเอ๋อจะใช้มันเพื่อเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน เขาจะทำงานที่ดีอย่างแน่นอน และเรียนรู้จากฝ่าบาทกับวิธีการจัดการและวิธีการปกครองประเทศ เขาจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังอย่างแน่นอนเพคะ”
องค์ชายแปดยังกล่าวอีกว่า“เสด็จแม่พูดถูก ! ข้ากระตือรือร้นที่จะเห็นผลลัพธ์ และผลประโยชน์ในอดีต ดังนั้นข้าจึงทำผิดพลาดมากมาย แต่ข้าขอให้เสด็จพ่อสบายพระทัย ข้าเกิดมาได้ดี และความตั้งใจเดิมของข้าคือการแบ่งเบาภาระของเสด็จพ่อ ! ”
ฮ่องเต้รู้สึกประทับใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้และยังกล่าวอีกว่า“ข้าเข้าใจดี เราเข้าใจความตั้งใจของเจ้าทั้งหมด นอกจากนี้เรายังไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้โมเอ๋อตาย ดังนั้นเราจึงต้องช่วยโมเอ๋อ ลูกรัก มีอะไรผิดปกติกับขาของเจ้าหรือไม่ ? ข้าได้ยินมาว่าคุกเย็นนั้นหนาวมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าเจ็บขา เจ้าจะทำให้ข้าอยู่ต่อจากนี้ได้อย่างไร ! ” ในขณะที่เขากล่าวสิ่งนี้ ฮ่องเต้เช็ดน้ำตาและมองไปที่ขาของซวนเทียนโมเพิ่มความกังวล “บอกข้าเร็ว ขาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
ซวนเทียนโมปลอบใจฮ่องเต้อย่างรวดเร็วโดยกล่าวว่า“เสด็จพ่อไม่ต้องกังวลพะยะค่ะ มันแข็งเล็กน้อย มันจะดีขึ้นหลังจากพักสักครู่ เสด็จพ่อห่วงตัวเอง ข้ากังวลเกี่ยวกับสุขภาพของเสด็จพ่อเท่านั้น เสด็จพ่อต้องไม่ทำร้ายตัวเองโดยการกังวลเกี่ยวกับข้า ! ไม่ต้องกังวลกับขาของข้า ที่แย่ที่สุดข้าจะนั่งรถเข็น ข้าไม่ต้องการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ และต้องการเพียงดูแลเสด็จพ่อกับเสด็จแม่อย่างดี การอยู่เคียงข้างเสด็จพ่อและดูแลเสด็จพ่อในปีต่อ ๆ ไป คือความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้า”
ฮ่องเต้พยักหน้าขณะฟังสิ่งนี้ไม่เพียงแต่เขาจะดึงซวนเทียนโมเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขายังคว้ามือพระสนมหยวนด้วยอารมณ์ด้วยว่า “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้าปล่อยให้พวกเจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน พระสนมหยวนมอบบุตรชายที่ดีแก่ข้า แต่เราไม่สามารถที่จะอุทิศตนได้อย่างเหมาะสม ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าจะรักษาขาของเจ้าอย่างแน่นอน เราจะต้องทำให้บัลลังก์นี้มั่นคงเพื่อให้โมเอ๋อนั่งลง ! ” ในขณะที่เขากล่าวสิ่งนี้เขากล่าวกับพระสนมหยวน “สนมรักรอคอยข้าอย่างลำบากมาหลายปีแล้ว นี่คือความผิดของข้า นับจากนี้เป็นต้นไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี ข้าจะไม่อนุญาตให้ใครกลั่นแกล้งเจ้าอีกต่อไป พระสนมหยวน…ไม่ดีเลย เราจะรอจนถึงปีใหม่ เมื่อถึงปีใหม่ เราจะให้ตำแหน่งพระสนมเอกแก่เจ้า นอกจากนี้เจ้าจะได้รับอนุญาตให้จัดการพระราชวัง ดีหรือไม่ ? ”
ภาพแห่งความสุขเปล่งประกายจากดวงตาของพระสนมหยวนชูนางคุกเข่าอย่างรวดเร็วและขอบคุณ องค์ชายแปดก็ขอบคุณสำหรับพระเมตตา ทั้งสามกอดกันแล้วร้องไห้และหัวเราะกันอีก ภาพนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงเหงื่อออก
สถานการณ์นี้…ผิดปกติ!