The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1329 - แดนเทพโบราณ

ตอนที่ 1329 – แดนเทพโบราณ

　　นางเงือกตัวน้อยกลัวมากส่วนนางเงือกอีกคนที่อายุมากกว่าจ้องซือหยูอย่างเย็นชา นางพูดบางอย่างที่แปลกออกไป

　　 แปลกนักนี่มันภาษาเทพโบราณหายาก ภาษานี้หายจากธารดาราไปนานมากแล้ว 

　　ซือหยูคิดเขาตอบกลับด้วยภาษาเงือก เขาได้รู้ภาษามากมายจากหยุนหยาซือรวมถึงภาษาที่หายไปแล้วด้วย

　　นางเงือกผงะนางไม่คิดว่าซือหยูจะพูดภาษาของนางได้

　　 ฆ่าพวกเราซะ!เราไม่มีวันยอมให้เจ้าหรอก 

　　ซือหยูลูบคาง

　　 มีคำว่า‘คนเลว’ เขียนอยู่ที่หน้าผากข้าหรือข้าดูเหมือนคนเลวงั้นหรือ? 

　　ซือหยูหล่อเหลาทั้งยังเฉลียวฉลาดแต่นางเงือกที่กำลังกลัวดูจะไม่ทันสังเกต　　 ไม่ต้องมาเสแสร้ง!เผ่ายักษ์ส่งเจ้ามาจับพวกเราให้ไปแต่งงานด้วยใช่ไหม? พวกข้าขอตายดีกว่า! 

　　นางพูดเสียงแข็ง

　　ซือหยูส่ายหน้า

　　 เผ่ายักษ์คืออะไรกัน?แต่ข้าไม่สนใจหรอก ที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่? 

　　นางเงือกทั้งสองมองหน้ากันด้วยความสงสัย

　　เงือกน้อยพูด

　　 ท่านพี่เขาน่าจะไม่ได้มาจากเผ่ายักษ์นะ เขาดูดีกว่าพวกยักษ์ 

　　ซือหยูหน้าหมอง

　　 ถึงข้าจะไม่รู้ว่ายักษ์หน้าตาเป็นแบบไหนข้าก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ 

　　 อย่ารังแกนางมองมาที่ข้า! 

　　เงือกอีกคนมองตรงมาที่ซือหยู

　　 ที่นี่คือน่านน้ำของเผ่าเงือก  　　 ข้าพูดถึงที่ใหญ่กว่านั้น 

　　นางสับสน

　　 ที่ใหญ่กว่า…เจ้าพูดถึงอาณาจักรมืดรึ? 

　　 ข้าพูดถึงทุกที่พวกเจ้าเรียกโลกนี้ว่าอะไรกัน? 

　　นางตกตะลึง

　　 ถามอะไรของเจ้า?ที่นี่คือแดนเทพโบราณ 

　　อะไรนะ?

　　ซือหยูใจสั่นเขาเสียการควบคุมพลังเทพ พลังห้าธาตุเริ่มปั่นป่วนจนทำให้เขาสำลัก

　　 เจ้าพูดว่าที่นี่คือที่ไหนนะ? 

　　นางตอบด้วยสีหน้างุนงง

　　 แปลกพิลึก!เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อแดนเทพโบราณเลยรึ? 

　　ฟู่ว………

　　ซือหยูหายใจเข้าลึก

　　ที่นี่คือ…แดนเทพโบราณ! 　　ตำนานแดนเทพโบราณแห่งธารดาราที่ว่ามีสุดยอดนักรบมากมายอยู่น่ะรึ?

　　ใต้สระสวรรค์มีแหล่งอารยธรรมโบราณที่ซ่อนเอาไว้และสูญหายมานาน!

　　กว่าซือหยูจะใจเย็นลงได้ก็กินเวลาไปนาน

　　ซือหยูมองนางเงือกทั้งสอง

　　 ไม่ต้องกลัวข้าไม่ได้มาทำร้ายพวกเจ้า ข้ามาที่นี่ได้โดยบังเอิญ ข้ากำลังรวบรวมข้อมูล 

　　เขาปล่อยนางเงือกทั้งสองจากโซ่ห้าธาตุในขณะที่อธิบาย

　　หลังจากได้พูดคุยกันนางเงือกทั้งสองรู้แล้วว่าซือหยูไม่ได้คิดร้าย

　　เงือกน้อยซ่อนตัวหลังเงือกอีกคนและยื่นหัวออกมา

　　 จริงๆ แล้ว ท่านพี่กับข้าไม่ได้ซ่อนตัวจากเจ้า 

　　 หืม?ถ้าไม่ได้ซ่อนจากข้า แล้วเจ้าซ่อนจากอะไรกัน? 

　　ซือหยูถาม

　　 เทพต่างถิ่นเก้าหัว 

　　เงือกคนพี่พูดด้วยความกลัว

　　ซือหยูคิดถึงเงาลึกลับที่แล่นผ่านหัวเขาเมื่อครู่และใจสั่น

　　ในขณะที่ไม่มีเทพคนใดที่คอยช่วยเหลือเขาถ้าหากเขาได้เจอกับเทพสักคน ซือหยูจะยังคงรับมือได้

　　แต่เทพต่างถิ่นคืออะไรกัน?

　　ทันใดนั้นเองได้เกิดร่องรอยความเคลื่อนไหวด้านนอกซากเมืองอีกครั้ง

　　สีหน้าเงือกทั้งสองเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเงือกคนพี่กล่าว

　　 แย่แล้วจิตเฝ้าสุสาน! หนีเร็ว! 

　　นางคว้ามือเงือกน้อยที่กำลังจะหนี

　　ก่อนที่จะไปนางหันกลับมามองซือหยูและพูดด้วยความลังเล　　 เจ้าไม่น่าจะคุ้นเคยกับที่นี่ไปกับพวกเรา เราจะพาเจ้าไปยังที่ปลอดภัย 

　　จิตเฝ้าสุสานรึ?มันอะไรกัน?

　　สุดท้ายซือหยูก็ตัดสินใจตามทั้งสองคนไป

　　เงือกเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากในน้ำไม่นานซือหยูก็ถูกทั้งสองทิ้งระยะ

　　ซือหยูพยายามใช้พลังห้าธาตุทั้งหมดเป็นพลังวารีปกคลุมกายและสร้างกระแสน้ำช่วยเขาเดินทาง

　　ความเร็วของเขาพุ่งขึ้นสูงจนตามเงือกทั้งสองทัน

　　เงือกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนเงือกพี่สาวอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

　　 เจ้ามันตัวอะไรกัน?ทำไมถึงว่ายน้ำเร็วเช่นนี้? 

　　ซือหยูขมวดคิ้วคำพูดของเงือกน้อยทำให้เขาไม่พอใจเท่าใดนัก

　　 หยุดพูดซะจิตเฝ้าสุสานเร็วต่อเสียง!  　　เงือกคนพี่พูดเบาๆ

　　ซือหยูหนีกับทั้งสองผ่านซากเมืองใต้น้ำในหนึ่งวัน ทั้งสามก็หนีกินระยะเท่าโลกหนึ่งใบ

　　ซือหยูแปลกใจที่ซากเมืองนั้นไม่ได้เสียหายเลยในทุกที่ที่เขาผ่านมา

　　เห็นได้ชัดว่าที่นี่นั้นเคยเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก

　　 เกือบถึงแล้ว! 

　　เงือกคนพี่กล่าว

　　ซือหยูมองออกไปและเห็นวัตถุมืดอยู่ตรงหน้าเขามองมันไม่เห็นชัดนักเพราะไกลมาก

　　ขนาดของมันไม่ใช่น้อยมันมีขนาดหนึ่งในสิบของโลกหนึ่งใบ!

　　เมื่อเข้าใกล้ขึ้นมันคือเรือลำยักษ์ที่จมอยู่

　　เรือทั้งลำมืดมิดมันปลดปล่อยพลังกดดันออกมา

　　มีสัญลักษณ์ซับซ้อนมากมายเขียนเอาไว้บนเรือแต่จะสัญลักษณ์นั้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่หายไปจากธารดารา!

　　ที่ข้างเรือลำยักษ์มีช่องมืดมากมายซึ่งภายในช่องคือปืนใหญ่ที่กระบอกขนาดใหญ่มาก

　　ปืนใหญ่เก่าแก่รูปร่างเหมือนกับหัวมังกรมันดูยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง

　　ซือหยูมองปืนใหญ่และสั่นไปถึงกระดูกเขาถาม

　　 นี่มันอะไร? 

　　 เรือสวรรค์เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อนรึ? 

　　นางเงือกคนพี่ถาม

　　เรือสวรรค์…มันคือสิ่งที่มีเพียงในแดนเทพโบราณไม่ใช่หรือไงกัน?

　　 เรื่องแค่นี้เจ้าก็ไม่รู้… 

　　เงือกคนน้องหัวเราะ

　　ในตอนนั้นเองคลื่นน้ำเคลื่อนไหวมาจากด้านหลัง

　　เงือกคนพี่ชักสีหน้า　　 มีบางอย่างตามเรามา!จะต้องเป็นจิตเฝ้าสุสานแน่ ๆ! 

　　ซือหยูขมวดคิ้ว

　　 มันไม่ได้มาแค่หนึ่งมันมาหลายพันเลยล่ะ… 

　　ซือหยูระบุจำนวน

　　ในด้านสัมผัสซือหยูเหนือกว่าเงือกทั้งสอง

　　 เจ้าบอกข้าเรื่องจิตเฝ้าสุสานที่พูดถึงกับข้าได้หรือไม่? 

　　ซือหยูถามเขาหนีมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้พบสิ่งที่พวกนางพูดถึงเลย

　　เงือกคนพี่ตกใจกับความไม่รู้อะไรเลยของซือหยู

　　 จิตเฝ้าสุสานเกิดจากสุสานโบราณของนักรบเทพแห่งฟ้าดินไม่ว่าสุสานของนักรบเทพแห่งฟ้าดินจะอยู่ที่ใด ที่นั่นจะต้องมีจิตเฝ้าสุสาน! พวกมันโหดร้ายน่ากลัว หลังจากออกจากสุสาน พวกมันจะอยู่รวมกับเป็นฝูงเพื่อกินทุกอย่างที่มันเห็น 

　　 พวกมันหน้าตาแบไหน? 

　　ซือหยูถามเขานึกถึงบางอย่างที่คุ้นหู

　　 พวกมันไม่เหมือนกันเลย 

　　เงือกคนน้องทำท่ามือ

　　 พวกมันอัปลักษณ์ดีกว่ายักษ์แค่นิดเดียวเท่านั้น 

　　ซือหยูจ้องนางเมื่อครู่ นางเพิ่งจะพูดกับเขาอย่างเดียวกัน

　　แต่ซือหยูเคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อนเขาเริ่มคิดภาพในใจ

　　 แย่แล้ว!เราหนีไม่รอดแล้ว! 

　　เงือกคนพี่สัมผัสการเปลี่ยนกระแสน้ำอย่างรวดเร็วได้นางใจหาย

　　นางหันไปมองซือหยูและกัดฟันผลักเงือกคนน้องให้ซือหยู

　　 เจ้าว่ายเร็วกว่าข้าโปรดพาน้องข้าหนีไป ข้าจะรับมือกับพวกมันเอง!  　　เงือกคนน้องขยับหางนางหันไป

　　 ไม่นะท่านพี่ ไม่มีทางที่จะรับมือพวกมันได้หรอก! พี่ป้าหยียังถูกพวกมันกินเลย 

　　 ไม่มีทางอื่นแล้ว!ถ้าเจ้าสองคนไม่หนีไป จะไม่มีใครรอดแม้แต่คนเดียว! 

　　เงือกคนพี่ตะโกน

　　ในตอนนั้นเองซือหยูใช้แขนแต่ละข้างรัดเอวของเงือกแต่ละคนเอาไว้

　　 พวกเราหนีไปด้วยกันไม่ดีกว่ารึ? 

　　เงือกคนพี่หน้าแดงระเรื่อนางไม่สบายใจกับการใกล้ชิดเช่นนี้ แต่สถานการณ์กำลังอันตราย นางรีบพูด

　　 เจ้าหนีไปกับพวกเราสองคนไม่ได้หรอก 

　　ซือหยูยักไหล่เขาจับทั้งสองและว่ายน้ำไปอย่างรวดเร็ว

　　เรือลำยักษ์ที่อยู่ไกลนั้นต้องใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยามในการว่ายน้ำ　　ผ่านไปครึ่งชั่วยามจิตเฝ้าสุสานไล่ตามพวกเขาทัน มันเป็นกลุ่มก้อนดำมืดที่ไล่ตามมาจากด้านหลัง

　　 เหมือนกับที่เจ้าพูดแบบ! 

　　เขาอ้าปากค้าง

　　ใบหน้าเงือกทั้งสองมีแต่ความสิ้นหวัง!

　　เงือกคนพี่โกรธแค้น

　　 ข้าบอกแล้วว่าถ้าเจ้าพาข้ามาด้วยเจ้ากับน้องข้าจะหนีไม่รอด…นี่ ทำอะไรของเจ้า ทำไมเจ้าถึงหยุดล่ะ? 

　　ซือหยูปล่อยเงือกทั้งสอง

　　 เจ้าพูดเองไม่ใช่รึถ้าหนีไม่รอด แล้วจะหนีไปทำไมกัน? 

　　 นี่เจ้า… 

　　เงือกคนพี่โมโหน้ำเสียงสบายใจของเขาแต่เมื่อนางคิดดูแล้ว มันจะต่างอะไรระหว่างหนีกับไม่หนีเล่า?

　　 เจ้าสองคนรออยู่ก่อนข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุด! 

　　ซือหยูพูดเขาหันกลับและว่ายน้ำออกไปอย่างรวดเร็ว!

　　 อ๊าา!เจ้าบ้าไปแล้ว! 

　　เงือกทั้งสองตกตะลึง

　　สวบ!

　　ไม่นานหลังจากนั้นกลุ่มก้อนโลหิตได้แพร่กระจายออกมาจากฝูงจิตเฝ้าสุสานที่อยู่ด้านหลัง

　　จิตเฝ้าสุสานนับพันถูกสังหารในเกือบจะทันที

　　โลหิตจำนวนมากและเนื้อที่ฉีกขาดถูกพัดพามาพร้อมกระแสวารีต่อหน้าเงือกทั้งสอง

　　หัวจากศพลอยผ่านหน้าทั้งคู่ไปไร้ซึ่งความดุร้ายบนใบหน้าไร้วิญญาณ

　　 เอาล่ะเรียบร้อยแล้ว 

　　ทันใดนั้นก็มีคนเดินออกมาจากกระแสโลหิตด้วยใบหน้าผ่อนคลายเขายิ้มบาง ๆ　　 พวกนี้ก็แค่สัตว์ป่าไม่ได้ต่างจากที่ข้าคิดเท่าใดนัก 

　　จิตเฝ้าสุสานสิ่งที่กลืนกินทุกสิ่งในสายตาคือฝูงสัตว์ป่าที่คล้ายกับพวกที่อาศัยอยู่ในธารดารา

　　ปัญหาก็คือพวกมันเกิดมาจากสุสานของนักรบเทพแห่งฟ้าดิน

　　แล้วพวกที่อยู่ในธารดารากำเนิดมาจากที่ใดเล่า?หรือว่าจะมาจากสุสานของนักรบเทพด้วย?

　　เงือกทั้งสองจ้องซือหยูราวกับมองสัตว์ประหลาด

　　 นี่เจ้า…เจ้าฆ่ามันหมดเลยรึ? 

　　ซือหยูตอบ

　　 ไม่ใช่หรอก 

　　เงือกคนพี่ตัวแข็งทื่อหรือว่าจะมีคนแปลกหน้ามาสังหารพวกมัน? โลหิตเหล่านั้นมาจากไหน?

　　 มีสองสามตัวที่หนีไปได้น่ะ  　　ซือหยูพูดต่อ

　　เงือกคนพี่อ้าปากค้าง

　　เงือกคนน้องหายใจเข้าลึกนางตกใจถึงขีดสุด

　　 เจ้าฆ่าพวกมันเองรึ?แม้แต่พี่ป้าหยีก็ทำแบบนั้นไม่ได้! 

　　 ช่างมันเถอะน่าไปกันได้แล้ว 

　　ซือหยูพูดแต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว เขาก็หยุดและหันกลับไปมอง เขาขมวดคิ้วแน่น

　　 น่ารำคาญเหลือเกินยังเหลือพวกมันอีก! 

　　เงือกทั้งสองคนใจเย็นลง

　　 เจ้าฆ่ามันได้ไหม? 

　　ซือหยูส่ายหน้า

　　 ข้าเคยฆ่ามันได้ตามใจนึกแต่ตอนนี้คงยากล่ะนะ 

　　เงือกทั้งสองสับสนเขาดูน่ากลัวเมื่อครู่ก่อน แต่เขาฆ่าพวกมันอีกไม่ได้แล้วรึ? 　　 ข้าไม่อยากจะสู้กับจิตเฝ้าสุสานระดับเทพในตอนนี้ 

　　ซือหยูพูดเบาๆ เขาคว้าตัวเงือกทั้งสองว่ายน้ำไปยังเรือยักษ์อีกครั้ง

　　อะไรนะ?จิตเฝ้าสุสานระดับเทพรึ? สองเงือกตัวแข็งทื่ออีกครั้ง