The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 619

DND.619 – ขึ้นชิงตำแหน่ง
เมื่อซือหยูกำลังจะจู่โจมก็เกิดเสียงทื่อๆดังออกมาห้าครั้งพร้อมกับศีรษะมนุษย์ห้าคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดลอยขึ้นมา ใบหน้าของคนเหล่านั้นทั้งตกใจ สับสน และแปลกใจ พวกเขาตายด้วยดวงตาที่ยังเป็นมัน
กลุก!กลุก! กลุก!
หัวทั้งห้ากลิ้งบนพื้นหัวเล่านั้นเลอะเปรอะโคลน จากนั้นหัวทั้งห้าก็กลิ้งตกแท่นประหาร หัวที่เคยติดอยู่กับร่างกายมนุษย์ในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแผล
กังต้าเหล่ยที่โกรธแค้นตกใจหัวทั้งห้าคือหัวของเพชรฆาตที่กำลังจะบั่นคอพวกเขา!
เสียงอันอ่อนโยนของหลงจื้อชิงดังตามมาจากด้านหลังเขาเดินมาเผชิญหน้ากับพวกเขาทั้งห้าคนอย่างช้าๆ ใบหน้านั้นดูรู้สึกผิด
“ขอขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าต้องเป็นทุกข์เช่นนี้”
เขาพูดและโค้งคำนับให้กับทั้งห้าคนการเปลี่ยนท่าทีของเขาทำให้ทั้งห้าคนตกใจ
“ท่านเจ้าพันธมิตรคนพวกนี้คือใครกัน?”
หลินหยุนฮีมองอย่างแปลกใจกับทหารไร้หัวทั้งหมดคือคนที่หลงจื้อชิงไว้ใจ เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมหลงจื้อชิงถึงสังหารจนหมด!
“อาจารย์หลินข้าหวังว่าท่านจะอภัยสิ่งที่ข้าทำลงไปทั้งหมด ห้าคนนี้ถูกฟู่กังซานติดสินบน พวกนั้นพยายามเฝ้าดูข้าอย่างใกล้ชิด ข้าจำเป็นต้องใช้วิธีนี้กำจัดพวกมัน”
หลงจื้อชิงถอนหายใจ
“เป็นเพราะข้าอ่อนแอจนปล่อยให้ฟู่กังซานแอบสร้างฐานอำนาจในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ตอนที่ข้าบาดเจ็บหนักเกือบครึ่งของคนที่ข้าไว้ใจล้วนถูกซื้อตัวไปจนหมด”
ซือหยูกับคนที่เหลือเข้าใจทุกอย่างแล้วเมื่อได้ฟังคำอธิบาย
“ฟู่กังซานวางแผนร่วมมือกับผู้เฒ่าบางคนเพื่อเล็งเป้ามาที่เจ้าตำหนักฉีกับอาจารย์หลินถ้าหากสำเร็จ คงยากที่ท่านสองคนจะรอดตาย ข้าเลยใช้เรื่องซือหยูเป็นข้ออ้างจับขังพวกท่านเพื่อรักษาชีวิตท่านเอาไว้”
หลงจื้อชิงหยิบเอาแก้วสีโลหิตออกมามันคือแก่นกฎสวรรค์
หลังจากที่อัดพลังชีวิตลงไปก็เกิดข้อมูลที่ซ่อนเอาไว้ปรากฏที่ใต้เท้าของแต่ละคนมันคือลำดับยักย้าย!
“นี่คือทางออกที่ไม่ได้ถูกปิดไว้ทั้งแต่อดีตท่านราชาโลกดับสูญทิ้งลำดับเอาไว้ที่นี่ มีแค่เจ้าพันธมิตรรุ่นก่อนๆเท่านั้นที่รู้ ฟู่กังซานจะต้องไม่รู้แน่ พวกท่านทุกคนจงหนีไปด้วยทางนี้ ลำดับนี้จะพาไปไกลได้อย่างน้อยร้อยลี้ ถ้าหากซ่อนพลังเอาไว้ก็จะไม่มีใครเจอตัวได้อีก”
หลงจื้อชิงหยิบเอากุญแจออกมาปลดโซ่ตรวนของแต่ละคน
แต่เมื่อถึงคราวซือหยูจะปลดโซ่เขาก็พบว่าโซ่ตรวจของซือหยูไม่ได้มัดอยู่แล้ว! และโซ่ตรวนที่แข็งอย่างไม่น่าเชื่อยังบิดเบี้ยว มันอ่อนยวบลงราวกับปุยนุ่น
ภาพอันน่าตกใจทำให้หลงจื้อชิงเลยหน้ามองตาซือหยูทันที
“เจ้าปลดตรวนได้ด้วยตัวเองเรอะ?”
หลงจื้อชิงกลั้นหายใจมองโซ่ตรวนที่บิดเบี้ยวต้อมีพลังสัตว์ประหลาดแบบใดกันถึงจะทำลายตรวนขังภูติได้? แม้แต่สมบัติเทพระดับสูงก็ทำลายมันด้วยพลังไม่ได้เลย!
“ถ้าเช่นนั้นนี่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าแค่แสร้งทำเป็นโดนจับรึ?”
หลงจื้อชิงได้สติกลับมาและตระหนักได้ว่าโซ่ตรวนกับคุกมิอาจขังซือหยูได้ถ้าเขาอยากจะหนี ก็ไม่มีใครหยุดเขาได้เช่นกัน
ซือหยูแค่โยนโซ่ตรวนทิ้งไปและยิ้มเบาๆ
“ท่านควรจะดีใจที่ไม่คิดร้ายอะไรกับพวกข้ามิเช่นนั้นคนที่ตายก็คงจะเป็นท่าน!”
เมื่อจิตสังหารปรากฏเมื่อครู่ในตอนที่หลงจื้อชิงพูดว่าจะประหารพวกเขา ถ้าเขาสังหารเพชรฆาตช้าไปกว่านั้นเพียงครู่เดียว…ซือหยูอาจจะฆ่าเขาเพราะความเข้าใจผิดไปลแ้ว!
หลงจื้อชิงเห็นความมั่นใจของเด็กหนุ่มกึ่งภูติตรงหน้าเขาหยุดที่จะถอนหายใจไม่ได้
“ข้าไม่คิดเลยว่าเด็กตัวเล็กๆจะเติบโตจนเป็นชายที่น่าประทับใจเช่นนี้”
เขาพูดด้วยความหดหู่
“ข้าสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งท่านไม่ได้เกลียดข้าหรอกรึ?”
ซือหยูคิดว่าหลงจื้อชิงยังคงบาดหมางใจกับซือหยูเพราะการหายตัวไปของหลงอู๋จือ
หลงจื้อชิงยิ้มออกมารอยยิ้มนั้นดูโศกเศร้า
“ข้าเสียทั้งลูกชายลูกสาว ข้าไม่มีอะไรให้ต้องมองหาอีกแล้ว ข้าแค่หวังให้พันธมิตรผู้คุมสวรรค์อยู่รอดปลอดภัย และข้ายังหวังว่าเจ้าจะเป็นอนาคตของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่จะทำให้การกวาดล้างทวีปจบลง เพราะสิ่งนี้ ข้าถึงก้าวข้ามความชิงชังในอดีตมาได้”
ความโดดเดี่ยวและสิ้นหวังเกิดขึ้นกับหลงจื้อชิงเมื่อเขาบาดเจ็บสาหัสเขายังเสียลูกสาวมาอีกเมื่อไม่นานมานี้ เขามาถึงจุดตกต่ำที่สุดในชีวิต เพราะเหตุนี้ เขาจึงได้เห็นเหตุผลที่จริงแท้ของชีวิตและก้าวข้ามผ่านอดีตมาได้
ซือหยูตกใจคนตรงหน้าข้ายังคงเป็นเจ้าแห่งพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ที่ยโสโอหังหยาบคายที่อยู่ในตำแหน่งสูงและมีอำนาจมากมายอยู่อีกรึ? เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมากจนแทบจะเป็นคนละคน
“เอาล่ะพวกเจ้าทุกคนควรรีบไป ข้าจะประกาศกับทุกคนว่าเจ้าฆ่าทหารห้าคนแล้วหนี แต่ก็ถูกข้าฆ่าตายหมด ข้าจะบอกว่าศพของทหารห้าคนนี่คือศพของพวกเจ้า”
หลงจื้อชิงโบกมือเผาศพทั้งห้าบอกไม่ได้อีกแล้วว่าร่างไร้วิญยาณเหล่านี้เป็นของบุรุษหรือสตรี ไม่ต้องพูดถึงเค้าโครงหน้าตาเลย
“กลลวงไม้นี้คงหลอกพวกมันได้ไม่นานข้าหลอกมันไม่ได้ตลอดไปเพระหนอนบ่อนไส้ของมันตายพร้อมกันห้าคน ถ้าหากไม่มีซากศพให้ตรวจดู ไม่นานเกินรอฟู่กังซานมันก็คงจะสงสัย…”
หลินหยุนฮีพูด
“ท่านเจ้าพันธมิตรเหตุใดไม่หนีไปกับพวกข้าเล่า?”
ไม่มีที่อื่นใดให้ฉีตงไล่กับหลินหยุนฮีในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์อีกแล้วพวกเขาจึงอยู่ต่อไม่ได้ และเรื่องนี้ก็คงจะเกิดขึ้นกับหลงจื้อชิงในอีกไม่นานเช่นกัน เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ถูกวางเอาไว้อย่างดี
“ไม่จำเป็นเลยข้าเป็นคนตระกูลหลง เป็นลูกหลานของเจ้าพันธมิตรคนก่อนๆ ข้ายังคงเป็นเจ้าพันธมิตรในตอนนี้ พวกเจ้าหนีไปเถอะ แต่ข้าจะอยู่ที่นี่และต่อสู้จนหมดแรง จงไป ไม่ต้องเป็นห่วงข้า”
หลงจื้อชิงหันหลังกลับเงาของเขาดูเดียวดายและสันโดษ
“ข้าหวังว่าพวกท่านจะปลอดภัยและเลี่ยงภัยร้ายจากภายนอกได้”
หลงจื้อชิงดีดนิ้วเปิดลำดับยักย้าย
ซือหยูประทับใจในตัวเขาเขาโค้งคำนับให้หลงจื้อชิง
“ผู้อาวุโสหลงเราจะต้องเจอกันอีกแน่”
กังต้าเหล่ยสีหน้าดูอึดอัดเขาโค้งคำนับเช่นกัน
“ข้าหวังว่าท่านจะอภัยที่ข้าว่าร้ายท่านไป”
ฉีตงไล่กับหลินหยุนฮีเศร้าหมองทั้งคู่โค้งให้หลงจื้อชิงพร้อมกัน
“ท่านเจ้าพันธมิตรถนอมตัวด้วย”
แสงหลากสีเปล่งประกายทั้งห้าถูกย้ายออกไป ไม่มีใครเหลืออยู่ที่นี่อีก
“ได้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว…”
หลงจื้อชิงถอนหายใจเบาๆ
ในตอนนั้นเองมีเสียงคนมากมายที่บินเข้ามา หลงจื้อชิงขมวดคิ้ว เขาสงสัยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
ฟึ่บ!ฟึ่บ!
มีคนมากมายบินมาจากระยะไกลหลายคนเป็นผู้เฒ่าที่มักจะไม่ปรากฏตัว ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมารวมตัวกันและบินมาหาเขา
“ท่านเจ้าพันธมิตร!”
ผู้เฒ่าที่อาวุโสที่สุดพูดขึ้นมีผู้เฒ่าหลายคนบินมาที่นี่ รวมทั้งผู้เฒ่าเฉินและคนอื่นๆ
ฟึ่บ!
หลังจากที่มาถึงพวกเขามองลานประหารอย่างเป็นกังวล พวกเขาชักสีหน้าเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณที่เพิ่งจะถูกเผา
“ท่านเจ้าพันธมิตรข้าได้ยินว่าท่านแอบประหารฉีตงไล่กับอาจารย์หลินกับอีกสามคนที่เหลือรึ?”
ผู้เฒ่าเฉินขมวดคิ้ว
หลงจื้อชิงหรี่ตามองผู้เฒ่าคนอื่นเพราะเหล่าผู้เฒ่ามาที่นี่ในทันทีหลังจากที่เขามาถึง นี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่
เมื่อเขามองรอบๆก็พบว่าฟู่กังซานอยู่ที่นี่ด้วยเขาคือคนที่จัดแจงเรื่องนี้!
“ข้าไม่ได้แอบประหารพวกเขาแต่พวกเขาสารภาพว่าสมคบคิดกับต่างโลก ข้าเลยต้องกำจัดทิ้ง ข้าคิดจะเรียกพวกเจ้ามาบอกเรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนี้พวกเจ้าก็มาที่นี่พอดี จะไปตรวจดูซากของพวกมันก็ได้”
หลงจื้อชิงใจเย็นหนักแน่นแต่ในใจนั้นตื่นตระหนก เขาหวังว่าจะไม่มีใครรู้ตัวว่ามีทหารหายไปห้าคน
เขาต้องปิดบังเรื่องนี้จากฟู่กังซานไว้ชั่วคราวและบอกฟู่กับซานว่าพวกซือหยูได้ตายไปแล้วหลงจื้อชิงมองฟู่กังซานด้วยความชิงชัง ถ้าฟู่กังซานไม่ไล่ต้อน เขาก็คงจะไม่มีวันใช้แผนนี้
ผู้เฒ่าหลายคนเริ่มตรวจดูซากศพที่ถูกเผาแต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่ามันเป็นศพของผู้ใด แต่พวกเขาบอกได้ว่ามันคือศพของคนห้าคน
“หัวพวกมันไปไหนล่ะ?”
ฟู่กังซานถาม
หลงจื้อชิงเตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว
“ตอนต่อสู้ข้าตัดหัวพวกมันไปแล้ว”
เขาผายมือกะโหลกที่ไหม้เกรียมห้าหัวลอยขึ้นมา หลายคนใจหายเมื่อเห็นภาพอันน่ากลัวนี้
ผู้เฒ่าเฉินไม่พอใจมาก
“ท่านเจ้าพันธมิตรทำไมท่านรีบร้อนนัก?”
เจ้าพันธมิตรประหารโดยไม่มีหลักฐานใดจะแสดงกับผู้เฒ่าที่เหลือเลย!
“นี่เป็นการตัดสินใจหลังจากที่ตัดสินอย่างถี่ถ้วนแล้วเจ้ากังขากับข้าเรอะ?”
หลงจื้อชิงตอบอย่างเย็นชาเขาเสียใจที่ฟู่กังซานบังคับให้เขาต้องแสดงออกมาแบบนี้
ในตอนนั้นเขาเห็นความตื่นเต้นบนใบหน้าฟู่กังซาน สีหน้านั้นล้ำลึกราวกับคิดอะไรบางอย่าง ราวกับแผนของเขาเพิ่งจะสำเร็จ
หลงจื้อชิงใจเต้นแรงหรือว่าฟู่กังวลรู้ว่าที่นี่มีลำดับยักย้าย? เขาจัดคนไปลอบโจมตีที่ระยะร้อยลี้จากที่นี่แล้วรึ? หรือว่าเขาแอบฆ่าซือหยูกับคนอื่นตั้งแต่ที่ออกไป?
หลงจื้อชิงเริ่มร้อนใจเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้
“เหล่าผู้เฒ่าเอ๋ยพวกท่านยังคิดจะติดตามเจ้าพันธมิตรเช่นนี้อยู่อีกรึ?”
ฟู่กังซานพูดขึ้นมาคำพูดนี้หมายถึงหลงจื้อชิง!
เขาพูดต่อ
“ตั้งแต่ที่เขาเจ็บหนักเขากลายเป็นคนใจเสาะ ไม่กล้าตัดสินใจดูแลพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ให้เหมาะสม แล้วก็ตั้งแต่ที่ลูกสาวตายไป นิสัยเขาก็ได้เปลี่ยนไปเช่นกัน อาจารย์หลินกับเจ้าตำหนักฉีถูกสังหารไปอย่างเข้าใจผิดโดยไม่ไตร่ถามผู้เฒ่าคนอื่นก่อน! เขาแยกไม่ได้แล้วว่าผิดถูกคือสิ่งใด”
“เหล่าผู้เฒ่าเอ๋ยข้าอยากจะถามพวกท่านว่าหลงจื้อชิงเหมาะสมจะเป็นเจ้าพันธมิตรจริงหรือไม่?”
ฟู่กังซานตั้งคำถามขึ้นมาขณะที่มองคนรอบๆ
สถานการณ์เช่นนี้ทำให้หลงจื้อชิงรู้สึกราวกับถูกผลักตกเขากลายเป็นว่าฟู่กังซานไม่ได้เล็งอาจารย์หลินหรือเจ้าตำหนักฉี แต่ฟู่กังซานเล็งตำแหน่งเจ้าพันธมิตรของเขา!
เขาจงใจที่จะข่มเหงผู้เฒ่าทั้งสองเผื่อทำให้หลงจื้อชิงคิดว่าเขาจะกำจัดทั้งสองทิ้ง!ถ้าหลงจื้อชิงไม่สนใจเรื่องนี้ เขาก็จะสังหารผู้เฒ่าสองคนได้อย่างสะดวกใจ!
แต่ถ้าหลงจื้อชิงไม่หวั่นไหวเขาก็คงจะใช้เหตุอย่างการประหารลับออกมา ดังนั้นจึงเป็นผลให้เกิดการไตร่ถามกันถึงอำนาจที่หลงจื้อชิงถืออยู่!
นี่เป็นกับดักที่ฟู่กังซานวางเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม!