The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 624

DND.624 – ราชาอสูร
เสียงกรีดร้องดังสองครั้งผู้เฒ่าสองคนที่เข้าขวางหน่วยกวาดล้างตกตาย อกของทั้งคู่ถูกคมกระบี่ฟันจนเปิดออก! หลี่เจิงสังหารศัตรูสองคนที่มีพลังเท่าเขาในกระบี่เดียว!
แม้จะเป็นการโจมตีโดยไม่รู้ตัวก็แสดงให้เห็นถึงพลังของเขาที่เหนือกว่ากึ่งภูติที่มีแก้วพลังชีวิตสองดวงทั่วๆไป!การฟันกระบี่ของเขาทำให้ผู้เฒ่าที่เข้ามาขวางหลายคนต้องอ้าปากค้าง
หน่วยกวาดล้างกล้าสังหารผู้เฒ่า!
หน่วยกวาดล้างสองคนบินคู่กันไปลากผู้เฒ่าจางออกมาจากกลุ่มคนตลอดทาง ผู้เฒ่าจางอ้อนวอนเสียงดังและตะโกนอย่างโกรธแค้น
แต่ไม่นานเสียงนั้นก็สงบลงหลังจากที่มีเสียงหัวเคาะพื้นทหารคนหนึ่งจากหน่วยกวาดล้างเดินเข้ามา คือถือหัวนั้นไว้และโค้งคำนับต่อซือหยู
“นายท่านเราบั่นคอมันตามคำสั่งแล้ว”
ซือหยูเหลือบมองหัวผู้เฒ่าจางดวงตานั้นยังคงเบิกกว้าง ซือหยูพยักหน้าเบาๆ
“โยนมันทิ้งไป”
หัวกลิ้งไปรอบๆเมื่อทหารคนนั้นโยนมันทิ้งราวกับขยะไม่ว่าจะกลิ้งไปทางใด เหล่าผู้เฒ่าก็จะหลีกทาง…
โหดร้ายเกินไปแล้ว!
เขาฆ่าคนเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ!
ผู้เฒ่าเฉินพูดขึ้นมา
“ซือหยูเจ้าสมคบคิดกับคนจากต่างโลกเพื่อฆ่าคนของเราในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์จริงหรือไม่?”
ซือหยูยืนมือไพล่หลังเขามองทะลวงไปยังทุกคนรวมถึงฟู่กังซานและมองตรงไปยังฟู่หงซื่อ
“ถ้าเจ้าจะเชื่อทุกอย่างที่ฟู่กังซานบอกเจ้าจะเสียเวลามาถามข้าทำไม?”
ผู้เฒ่าเฉินสับสนเขาหมายความว่าอย่างไรกัน?
“ซือหยูเจ้าสมคบกับคนต่างโลก เจ้าต้องการอะไรกันแน่”
ฟู่กังซานรู้ความจริงอยู่แล้วแต่เขาก็ยังอยากจะสังหารซือหยู คงแปลกถ้าซือหยูไม่กลับมาล้างแค้น
ซือหยูตอบอย่างเย็นชาจนเขาแปลกใจ
“ข้าว่าเจ้าถามหลานรักของเจ้าก่อนจะดีกว่า!เรื่องที่เจ้าอยากจะฆ่าพวกข้าห้าคนเอาไว้ทีหลัง! ข้ากลับมาเพื่อเรื่องของหลานฟู่หงซื่อของเจ้า!”
อะไรนะ?เขามาถึงที่นี่เพื่อฟู่หงซื่องั้นรึ?
เขาทำเรื่องอะไรลงไป?
ฟู่กับซานสับสนมีความคิดมากมายแล่นผ่านหัว ทำไมข้าจะไม่รู้จักน้ำใจของหลานตัวเองกัน?
“หงซื่อเจ้าทำอะไรลงไป? บอกความจริงข้ามา!”
ฟู่กังซานเค้นถาม
ฟู่หงซื่อหน้าซีดราวกับหิมะเหงื่อผุดออกมาจากหน้าผาก
“ข้าบังเอิญมีปัญหากับซือหยูข้าไม่ได้ตั้งใจจะ…”
ฟู่หงซื่อพยายามปิดบังเรื่องราว
แต่ก็มีเสียงหัวเราะของหลี่เจิงดังตามมา
“ถ้าเจ้าไม่กล้าพูดความจริงข้าจะพูดเอง! เพราะมันก็ไม่ใช่ความลับยิ่งใหญ่อะไร! ทุกคนก็แค่กลัวที่จะพูดออกมาเพราะกลัวว่าฟู่กังซานอาจจะทำอะไรเรา!”
เขาอธิบายต่อ
“เขาแกล้งส่งสารแทนฟู่กังซานเพื่อให้ผู้เฒ่าฉิวออกจากห้องแล้วเขาก็ทำบางอย่างที่มิอาจพูดได้กับจ้าวยี่หยูที่หมดสติ ถ้าซือหยูกับกังต้าเหล่ยไม่มาเจอเข้า เขาก็คงจะทำเรื่องชั่วร้ายสำเร็จไปแล้ว!”
เขาพูดต่อ
“จากนั้นเขาก็ไปที่คุกและพยายามจะชิงตัวฉีหยุนเซี่ยงโชคดีที่เจ้าพันธมิตรหลงไปที่นั่นทัน! ต่อมาเขาก็นำพวกเราไปรอเจ้าตำหนักฉีกับคนที่เหลือเพื่อที่จะสังหารทุกคน!”
เขาสรุป
“ทุกอย่างอาจจะเป็นเรื่องที่ผู้เฒ่าอย่างพวกท่านไม่รู้แต่กับหน่วยกวาดล้างของข้าที่ต้องทำเรื่องสกปรกรับรู้ทุกอย่าง!”
ผู้เฒ่าหลายคนโกรธแค้นแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าฟู่หงซื่อเป็นคนเช่นไร เขาก็ไม่คิดว่าฟู่หงซื่อจะกล้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนั้น! เขายังกล้าส่งสารปลอมเพื่อที่จะแหวกทางไปสู่จ้าวยี่หยู มันคือการกระทำของคนชั้นต่ำ!
ส่วนเรื่องฉีหยุนเซี่ยงพวกเขาไม่แปลกใจนัก
“นายท่านกลับมาเพื่อกำจัดไอ้สารเลวนี่แทนพันธมิตรผู้คุมสวรรค์!จากที่ข้ารู้ สตรีหลายนางในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ล้วนแปดเปื้อนเพราะมัน อาจจะมีเรื่องที่พวกข้าไม่รู้อยู่อีกก็ได้! คนเช่นนี้ต้องถูกกำจัดทิ้ง!”
เมื่อหลี่เจียงเป็นทหารคุ้มกันเขาได้แอบรายงานทุกอย่างกับหลงจื้อชิงมาก่อน แต่ด้วยเรื่องที่เกิดขึ้น หลงจื้อชิงได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ ตลอดมา เขาพยายามจะอดทน แต่ตอนนี้เมื่อซือหยูกลับมาเพื่อฆ่าฟู่หงซื่อ หลี่เจิงจึงดีใจมาก!
เพราะฟู่หงซื่อเป็นคนที่ข้ามเส้นเขากลายเป็นคนที่หลี่เจิงชิงชังที่สุด! ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะแฮเรื่องของฟู่หงซื่อด้วยตัวเอง
“ฮื่ม!ไร้สาระ จะตัดสินหลานข้าด้วยคำพูดพล่อยๆของเจ้าน่ะรึ?”
ฟู่กังซานถาม
“แล้วก็ยากนักที่จะสืบหาความจริงจากคนหมู่มากได้…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลี่เจิงเงียบและไม่พูดต่อ
“หึหึใครบอกล่ะว่าข้าจะสืบหาความจริง? ข้าจะมาเอาชีวิตมัน เหตุผลง่ายๆก็คือข้าอยากให้มันตาย! ข้าไม่สนว่าใครจะเชื่อเรื่องนี้หรือไม่!”
ซือหยูเริ่มเดินไปข้างหน้า!
การเจรจาจบแล้วมันล้มเหลวไม่เป็นท่า
“ผู้เฒ่าทุกท่านโปรดช่วยกันจับชายหนุ่มผู้นี้ก่อนที่เราจะพูดคุยกันเถอะ! ข้าจะอธิบายเรื่องหลานชายกับทุกคนเมื่อเรื่องนี้จบลง!”
ฟู่กังซานคิดจะยื้อเรื่องไปอีก
ผู้เฒ่าหลายคนไม่เคลื่อนไหวเพราะหลี่เจิงไม่น่าจะโกหก และความตั้งใจของฟู่กังซานที่จะปกป้องหลานนั้นชัดเจนเกินไป
ผู้เฒ่าหลายคนเห็นแก่ภาพลักษณ์ของตัวเองพวกเขาไม่คิดจะมัวหมองเพราะเด็กที่น่าขยะแขยงคนเดียว ดังนั้นหลายคนจึงไม่ได้เข้าไปล้อมซือหยู พวกเขาล้วนหลีกทางให้เขาไปหาปู่กับหลานคู่นั้น
มีเพียงคนของฟู่กังซานที่ตอบรับนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พวกเขาจะได้กอบกู้สิ่งที่มี พวกเขาต้องฆ่าซือหยูเสียตั้งแต่ตอนนี้! เพราะถ้าฟู่กังซานแพ้ พวกเขาจะต้องพบกับจุดจบที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น!
“เราต้องจับจ่าฝูงก่อนเราต้องฆ่าซือหยู!”
หนึ่งในผู้เฒ่าตะโกนมีผู้เฒ่ามากกว่าสิบคนพุ่งเข้าหาซือหยู
หลี่เจิงใบหน้าเคร่งเครียด
“จัดกระบวน!”
สิบคนของหน่วยกวาดล้างรีบล้อมรอบตัวซือหยูทันทีการต่อสู้ครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น!
แต่ละคนของหน่วยกวาดล้างนั้นโดดเด่นเหนือผู้ใดส่วนมากคือผู้เฒ่าที่มีพลังต่อสู้มหาศาล แต่พวกเขาก็ยังคงขาดจำนวนที่มากพอ
กระบวนทัพป้องกันคงรับได้ไม่นานก่อนที่จะถึงตัวซือหยู!
จากนั้นก็มีคนหลายคนพุ่งเข้าใส่ซือหยู!คนเหล่านั้นคือคนของฟู่กังซาน พวกเขาไม่ลังเลเลยเมื่อได้โอกาสจู่โจม!
กระบวนทัพป้องกันแตก!พวกเขาเตรียมจะสู้กับหน่วยกวาดล้างจนตัวตาย! สถานการณ์แจ่มชัดขึ้นมาแล้ว!
พรึ่บ
มีแปดคนเข้าร่วมการต่อสู้และจู่โจมซือหยูกับคนของเขาฟู่กังซานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นใจ ดูเหมือนว่าเขาจะต้านอยู่
แต่อย่างไรก็ตามในที่สุด ซือหยูที่อยู่ตรงกลางได้คลายมือที่ไพล่หลังลง เขามองรอบๆอย่างเยือกเย็นในทุกทิศทาง
“คนที่ควรจะออกมาก็น่าจะออกมาจนหมดแล้วข้าควรจะล้างบางคนทรยศแทนเจ้าพันธมิตรหลิงสินะ?”
ไม้วิญญาณปรากฏในมือซือหยูซือหยูไม่ต้องหันไปมองเลยเมื่อตบไม้ไปทางด้านขวา
โพล้ะ
เสียงที่คล้ายกับแตกโมแตกดังขึ้นมาทันทีคนรอบๆสูดหายใจเข้าลึกเมื่อมองเห็นซือหยูสังหารผู้เฒ่าอย่างง่ายดาย ผู้เฒ่าที่พยายามจะโจมตีซือหยูตายไปแล้ว สมองของเขาแหลกเป็นเสี่ยงๆ!
โลหิตของผู้เฒ่ากระจายเต็มชุดของซือหยูมีหยดโลหิตเปื้อนใบหน้าเขาอยู่บ้าง ใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนเลือดในตอนนี้ดูชั่วร้ายอย่างประหลาด
โพล้ะ
ขณะที่ผู้คนยังสับสนตกใจร่างของซือหยูหายไป จากนั้นก็มีเสียงตบไม้สี่ครั้งดังพร้อมกัน
ผู้เฒ่าสี่คนที่พุ่งเข้าใส่ซือหยูตายในวิธีเดียวกันสมองของพวกเขาแหลกละเอียด!
แม้ว่าจะมีคนมากมายที่นี่…แต่ก็ไม่มีใครเลยว่าซือหยูสังหารยังไง!ตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงตบไม้ ซือหยูก็ดึงมือกลับมาแล้ว!
โพล้ะ
พวกเขายังคงแปลกใจและสับสนอีกครั้งซือหยูฆ่าคนไปอีกแล้ว! แต่เงาของเขายังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
ทุกคนเย็นไปถึงกระดูกดำไม่ว่าจะเป็นใคร จะเป็นผู้เฒ่าเฉินหรือคนที่ไม่ได้ร่วมสู้ คนรอบๆล้วนหนาวไปจนถึงกระดูก!
นี่คือมนุษย์จริงๆรึ?
เหล่าผู้เฒ่าที่นี่มิใช่กึ่งภูติมีบางคนเป็นกึ่งภูติที่มีแก้วพลังชีวิตสองดวง แม้อย่างนั้น ซือหยูก็สังหารได้โดยไม่สนใจเรื่องของฐานพลัง พวกเขาล้วนตายจากการโดนไม้ฟาดหัว!
เหมือนกับซือหยูฟาดแตงโมต่อหน้าต่อตาทุกคนแค่ฟาดครั้งเดียวก็สังหารผู้เฒ่าได้หนึ่งคน! วิธีสังหารนี้น่ากลัวจนไม่อยากมอง!
“อ๊าา!ข้าไม่เอาแล้ว!”
หนึ่งในผู้เฒ่าที่ล้อมซือหยูตะโกนเขารีบวิ่งหนี เขาทำราวกับเจอผี!
ผู้เฒ่าทุกคนรอบๆตัวแข็งราวกับศิลาพวกเขาคิดว่ากำลังร่วมมือกันฆ่าหมาป่า แต่พวกเขาได้รู้ในตอนหลังว่านี่คือราชสีห์ในคราบหมาป่า!
ใจสู้ของพวกเขาแตกสลายคนที่เหลือไม่อยากจะสู้อีกต่อไปเมื่อเห็นหนึ่งคนหนีไปด้วยความกลัว! ผู้เฒ่าหลายคนก็แตกตื่นและเริ่มหนี!
“ฮื่ม!ถ้าเจ้าคิดจะลงมือกับข้า เจ้าก็ต้องชดใช้!”
แสงทองสามสายพุ่งออกจากชายเสื้อซือหยู
เสียงกรีดร้องดังหลายครั้งเหล่าผู้เฒ่าที่ยังหนีไม่ทันไกลถูกสังหารตายหมด แต่ละคนถูกฟันหลายครั้ง เมื่อการล้างสังหารจบลง ทุกคนที่เหลือหัวใจเต้นแรงไม่หยุด!
ท่ามกลางความเงียบกริบโลหิตฉาบเคลือบพื้น กลิ่นโลหิตคละคลุ้งโถงหลัก นี่คือวันนองเลือดที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์พันธมิตรผู้คุมสวรรค์ ผู้เฒ่ามากกว่าครึ่งถูกสังหารด้วยคนคนเดียว!
ซือหยูผู้เป็นมือสังหารยืนอยู่กลางบึงโลหิตไม่มีใครกล้าจะพูดออกมาแม้แต่คำเดียว
ราวกับได้เจอสัตว์ป่าตัวใหญ่ยักษ์เมื่อเผชิญหน้ากับซือหยูแรงกดดันนี้มากพอที่จะทำให้พวกเขาเหนื่อยหอบ
ซือหยูสะบัดโลหิตออกจากตัวซือหยูไร้อารมณ์อย่างเคย ดูเหมือนเขาจะไม่เกิดอารมณ์ใดแม้จะเพิ่งฆ่าคนไปมาก นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตั้งแต่ที่ซือหยูไปบ่มเพาะในกระโจมเทพสวรรค์ เขาได้กลายเป็นคนกร้านโลกขึ้นมากและไม่สนใจในความเป็นความตาย
เขามองไปยังฟู่หงซื่ออีกครั้ง
“เจ้าไม่ควรคิดจะทำเรื่องแบบนั้นกับคนคนนั้น”
ฟู่หงซื่อก้าวถอยหลังเขาตัวสั่นระริก เขามองซือหยูราวกับได้เจออสูรอันน่ากลัว!
เขารู้สึกโศกเศร้าถ้าเขามีโอกาสให้แก้ตัวอีกครั้ง เขาจะไม่มีทางหมายตาจ้าวยี่หยูกับฉีหยุนเซี่ยง! ฟู่กังซานกลืนน้ำลาย เขานั่งบนที่นั่งของเจ้าพันธมิตรและไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา
แต่ซือหยูก็ไม่ลืมเขาถามอย่างเย็นชา
“ฟู่กังซานเห็นแก่ที่เจ้าเป็นผู้เฒ่าของพันธมิตรผู้คุมสวรรค์…ข้าอยากจะถามว่าเราควรจะจัดการกับคนที่ขี้โกงและสร้างปัญหาให้คนอื่นอย่างไร?”
ฟู่กังซานหัวใจเต้นแรงเขาพยายามจะใจเย็นเพื่อตอบกลับ
“เราควร…ฆ่าพวกมัน!”
“เช่นนั้นเจ้าจะลังเลอะไรอยู่เล่า?”
ซือหยูแววตาเยือกเย็นขึ้น
ฟู่กังซานหนาวสั่นเมื่อมองตาซือหยูซือหยูอยากจะให้เขาฆ่าหลานตัวเอง!
ฟู่กังซานทั้งไม่เต็มใจและเจ็บปวดแต่เพื่อที่จะรักษาชีวิตตัวเอง เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขาต้องโหดร้าย!
“หงซื่อโปรดอย่าโทษปู่เจ้า เจ้าทำผิดกฎ ข้าที่เป็นผู้เฒ่าจำเป็นต้องทำตามกฎ!”
ฟู่กังซานพยายามจะกลืนความเจ็บปวดและแสร้งทำเป็นไร้ความรู้สึก
ฟู่หงซื่อพูดออกมาด้วยความโกรธ
“ท่านปู่จะฆ่าข้าเรอะ?ทั้งหมดข้าทำตามคำสั่งท่านปู่! ท่านอยากจะแทนที่เจ้าพันธมิตร ท่านสั่งให้ข้าแอบวางอุบายใส่ร้ายหลงจื้อชิง คนที่ถลำลึกที่สุดก็คือท่านปู่นั่นแหละ! คนที่ควรตายคือปู่! ไม่ใช่ข้า!”
ฟู่หงซื่อเคยชินกับการถูกประจบเอาใจความเห็นแก่ตัวของเขาพุ่งขึ้นมาอีกครั้งในยามลำบาก เพราะเขาไม่คิดจะสละตัวเองเพื่อคนอื่นอยู่แล้ว!
เหล่าผู้เฒ่าเริ่มคิดหนัก…
หลงจื้อชิงถูกใส่ความรึ?เขาถูกใส่ความยังไงกัน?
ฟู่กังซานหน้าหมองคล้ำ
“เจ้าบัดซบจะตายแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีกเรอะ? ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใจร้าย!”
เมื่อพูดจบเสียงกรีดร้องจากความเจ็บปวดดังลั่น ฟู่หงซื่อโดนปู่สุดที่รักตบจนตาย!
เรื่องนี้ช่างน่าขันฟู่หงซื่อหลีกหนีปัญหาทุกอย่างได้เพราะการคุ้มครองของปู่ สิ่งลักลั่นคือเขาลงเอยด้วยการถูกปู่ของเขาฆ่าด้วยมือตัวเอง!
“ทุกท่านต้นตอของปัญหาถูกจัดการไปแล้ว จากนี้ ข้าจะ…”
ฟู่กังซานรีบโค้งคำนับให้กับทุกคน
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบฟู่กังซานก็พูดไม่ออกอีก นั่นเป็นเพราะว่ามีกระบี่ทองเล่มเล็กทะลวงอกของเขา!
“จะ..เจ้า…”
แววตาของฟู่กังซานว่างเปล่าเขากำลังจะหมดสติ เขาได้ยินคำพูดสุดท้ายใกล้หู มันคือเสียงของซือหยูที่เล่นกระบี่ทองเล่มเล็กในมือ
“เจ้าพูดดีแล้วล่ะต้นตอของปัญหาจะถูกกำจัด…แต่ก็ต่อมเมื่อเจ้าไปอยู่ในนรก!”
ปู่หลานตระกูลฟู่ตายสิ้นหนึ่งคนตายเพราะโทษประหารจากซือหยู ส่วนอีกคนถูกซือหยูฆ่าทิ้งไปเอง! จุดจบเช่นนี้ทำให้เหล่าผู้เฒ่าที่อยู่รอดหัวหมุน
มีผู้เฒ่าหลายคนที่ตายไปเพราะการเอาใจออกห่างโดยเฉพาะคนที่กระโจนตัวออกมาในคราสุดท้าย พวกเขาตายอย่างไม่เป็นธรรม! ถ้าหากพวกเขาข่มความโลภในเกียรติยศและอำนาจ พวกเขาก็คงจะไม่ถูกซือหยูฆ่า
เมื่อมองชายหนุ่มผมสีเงินที่ยืนกลางกองเลือดไม่มีใครละสายตาออกไปได้ พวกเขาต่างคิดอยู่ในใจ…
เขาเป็นตัวตนแบบใดกันแน่?
เขาคือราชา…หรือ…อสูร?