The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 631

DND.631 – ถูกช่วยอย่างไม่คาดคิด
สิ่งที่ซือหยูทิ้งเอาไว้รึ?
ทุกคนแปลกใจดวงตาเริ่มมีความสงสัย…
ซือหยูคิดไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ก่อนที่จะไปแล้วรึว่าศัตรูจะมาจู่โจม?และเพราะอย่างนั้น…เขาถึงทิ้งบางอย่างเอาไว้ให้พวกเขา?
ฟึ่บ!
ลูกแก้วสูงสิบห้าศอกเปล่งแสงสี่สายออกมาจากกระเป๋าของฉินเซี่ยนเอ๋อมันเริ่มหมุนรอบตัวนาง พวกมันเปล่งแสงที่ต่างกัน ฉินเซี่ยนเอ๋อลูบลูกแก้วด้วยความดีใจ
“สมบัติวิเศษที่ใช้ป้องกันรึ?”
หลงจื้อชิงเริ่มสงสัยเขาคิดว่าสิ่งที่ซือหยูทิ้งเอาไว้ควรจะเป็นสมบัติใช้โจมตีที่ทรงอำนาจ
แม้จะเป็นการร่วมมือจากคนจำนวนมากพวกเขาก็มิอาจปกป้องชั้นเกราะไม่ให้ถูกทำลายได้ เขาจึงต้องสงสัยว่าสมบัติที่ใช้ป้องกันที่ซือหยูทิ้งเอาไว้จะทำอะไรได้
ถ้าหากซือหยูอยู่ที่นี่เขาก็อาจจะพอมีหวัง แต่กับสมบัติจิ๊บจ๊อยเช่นนี้ อย่างมากมันก็ควรจะเป็นสมบัติเทพระดับสูง เขาคิดไม่ออกเลยว่ามันจะป้องกันการโจมตีจากชาวต่างโลกได้อย่างไร
ผู้เฒ่าเฉินแววตาหม่นหมองในไม่นานเขายิ้มอย่างขมขื่น
“ซือหยูคงไม่รู้ว่าชั้นเกราะในผนึกสิบแปดชั้นมีพลังเทียบเท่าสมบัติเทพระดับสูงหากซ้อนทับกันแล้วก็มีพลังไม่น้อยไปกว่าสมบัติกึ่งวิญญาณ สมบัติที่เขาทิ้งเอาไว้คงใช้อะไรไม่ได้”
ถ้าซือหยูทิ้งสมบัติวิเศษที่จู่โจมได้รุนแรงสุดยอดเอาไว้พวกเขาก็อาจจะมีหวังให้จัดการกับศัตรูได้ แต่สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าได้ดับแสงแห่งความหวังของพวกเขาไปจนหมด
ฉินเซี่ยนเอ๋อไม่พอใจกับท่าทางของหลงจื้อชิงและคนอื่นที่เหลือ
“พี่ซือหยูบอกว่าเราจะปกป้องทั้งพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ได้ด้วยสิ่งนี้”
หลงจื้อชิงทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อมองหน้านางมีเพียงคู่หมั้นอันบริสุทธิ์ของซือหยูเท่านั้นที่จะหลับตาเชื่อคำพูดของเขา
“เอาเถอะสมบัตินี้ซือหยูทิ้งไว้เพื่อปกป้องเจ้า เจ้าควรจะเป็นคนใช้มัน”
หลงจื้อชิงเศร้าหมองเขามองเหล่าผู้เฒ่าและทหารด้วยสีหน้านั้น
“พวกท่านโปรดถอนกำลัง ชั้นเกราะจะถูกทำลายในไม่นาน ข้าจะทำให้เรือรบทำลายตัวเอง จงปกป้องยอดฝีมือของมนุษย์ในทวีปนี้และหนีไปในทุกทิศทาง ถ้าทำแบบนี้อาจจะมีคนหนีไปได้ คนเหล่านั้นคือความหวังสุดท้ายของทวีปเฉินหลง”
ทำให้เรือรบทำลายตัวเองรึ?หัวใจของพวกเขาโศกเศร้ายิ่งนักเมื่อได้ยินคำสั่ง สถานการณ์มาถึงจุดที่สิ้นหวังถึงเพียงนี้แล้วรึ?
“ท่านเจ้าพันธมิตร…แล้วท่านล่ะ?”
ผู้เฒ่าเฉินถามถ้าหากเรือรบระเบิดตัวเอง ผู้เฒ่าหลายคนอาจจะหนีไปได้ แล้วตัวเจ้าพันธมิตรเองเล่า?
หลงจื้อชิงมองท้องนภาและยิ้มด้วยความเศร้าใจ
“พันธมิตรผู้คุมสวรรค์มาถึงจุดจบเพราะข้าข้าละอายนักที่ต้องไปพบกับบรรพบุรุษตระกูลหลง ละอายนักที่ต้องไปเจอกับเจ้าพันธมิตรคนก่อนๆกับเหล่าผู้เฒ่า ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อสู้จนท้ายสุดกับราชาโลกดับสูญ ข้าจะสู้ต่อไปตราบเท่าที่มีลมหายใจ ข้าจะยื้อเวลาให้พวกเจ้าได้หนี”
ดวงตาหลงจื้อชิงมุ่งมั่นแม้จะเผชิญหน้ากับความตายทุกคนจะหนีไปได้ แต่เขาที่เป็นเจ้าพันธมิตรจะต้องอยู่และตายไปพร้อมกับราชาโลกดับสูญเพื่อความหวังสุดท้ายของมวลมนุษย์
ผู้เฒ่าเฉินตกใจมากหลงจื้อชิงเป็นเจ้าพันธมิตรของพวกเขา และเจ้าพันธมิตรของพวกเขายังยินดีจะสละชีวิตตัวเองเพื่อคนหมู฿่มาก
“ท่านพ่อข้าจะอยู่กับท่าน”
หลงหวูชิงยิ้มอย่างอ่อนหวานรอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ จิตวิญญาณนักสู้ และความมุ่งมั่นแบบเดียวกัน นางดูราวกับวีรสตรีที่น่าจดจำ
“ข้าจะต้องออกไปที่ใดข้าจะลืมบ้านของข้าได้รึ? พันธมิตรผู้คุมสวรรค์คือบ้านของข้า ข้าไม่มีที่อื่นใดนอกจากที่นี่”
ผู้เฒ่าเฉินหัวเราะและไปยืนข้างหลงจื้อชิง
“นับข้าด้วยสิ”
ผู้เฒ่าอีกคนเดินเข้ามาเขายืนข้างหลงจื้อชิงอย่างใจเย็น
จากนั้นก็มีผู้เฒ่าราวแปดคนที่เลิกคิดหนีและเลือกแบบเดียวกันหลงจื้อชิงรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ส่ายหน้าอย่างหนักแน่น
“พวกเจ้ามิต้องสละชีวิตตัวเองพวกเจ้ามีภารกิจสำคัญที่ต้องทำ นั่นคือการปกป้องและนำเด็กที่มีพรสวรรค์หนีไปอย่างปลอดภัย ถ้าพวกเจ้าไม่ไปด้วย กล้าอ่อนเหล่านั้นคงจะต้องตายแน่”
“ผู้เฒ่าเฉินข้าฝากด้วย”
หลงจื้อชิงโค้งคำนับให้ผู้เฒ่าเฉินและผู้เฒ่าคนอื่น
“ท่านผู้เฒ่าทั้งหลายข้าจะทิ้งลูกหลานของทวีปเฉินหลงฝากไว้กับพวกท่าน”
ทุกคนโศกเศร้าอย่างมากเมื่อได้ฟังคำของหลงจื้อชิงพวกเขาไม่อยากให้เขาจบลงเช่นนี้
“ท่านพ่อ!”
หลงหวูชิงเริ่มกระวนกระวายแต่หลงจื้อชิงก็โบกมือ
“หวูชิงไม่ต้องพูดแล้ว อย่างไรวันหนึ่งทุกคนก็ต้องตาย ข้าแค่เลือกสถานที่ตายของตัวเองเท่านั้น”
เขาหันกลับไป
“ที่ข้าห่วงที่สุดก็คือเจ้าใครกันจะมาดูแลเจ้าแทนข้าตอนที่ข้าจากไปแล้ว?”
เขาเข้าใจแล้วว่าฉีตงไล่รู้สึกอย่างไรตอนที่ถูกกักขังและเป็นห่วงบุตรสาว
“ข้าหวังให้เจ้าอยู่อย่างปลอดภัยเมื่อภัยร้ายสูญสิ้น จงหาคู่ครองที่เหมาะสมและสืบสายเลือดตระกูลหลงต่อไป ถ้าเจ้าทำได้ ข้าก็คงนอนตายตาหลับ”
หลงจื้อชิงยิ้มอย่างขมขื่น
เขาเสียบุตรชายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับภารกิจสืบทอดตระกูลต้องตกไปอยู่บนบ่าของบุตรสาว
“ท่านพ่อ…”
หลงหวูชิงไหล่สั่นดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา
ปั้ง!ปั้ง! ปั้ง!
เรือรบสั่นสะเทือนชั้นเกราะสองชั้นเริ่มจางลง ชั้นเกราะทั้งหมดกำลังจะถูกทำลายในไม่นาน
ต่อมาเรือรบสั่นอย่างแรง การรวมพลังโจมตีจากภายนอกนั้นน่ากลัวมาก
และเมื่อถึงช่วงเวลาสุดท้าย…
“ทุกท่านจงเตรียมพร้อมตอนที่ชั้นเกราะถูกทำลาย ข้าจะทำให้เรือรบทำลายตัวเอง จงดูแลตัวเองให้ดี”
หลงจื้อชิงหยิบเอาแก้วสีเลือดออกมาจากอกและบีบไว้ในมือ
บางคนร่ำไห้บางคนหัวเราะอย่างขื่นขม พันธมิตรผู้คุมสวรรค์จะถูกทำลาย พวกเขาทุกคนหลับตารอให้เวลานั้นมาถึง
ปั้ง!ปั้ง! ปั้ง!
เรือรบสั่นแรงขึ้นชั้นเกราะเริ่มแตกสลาย แก่นกฎสวรรค์ในมือหลงจื้อชิงส่งเสียงแตกเมื่อเขาบีบแน่นขึ้น
เรือรบของพันธมิตรผู้คุมสวรรค์พร้อมจะระเบิดตัวเองได้ตลอดเวลา…
แต่ในตอนนั้นเองฉินเซี่ยนเอ๋อใช้งานลูกแก้วทั้งสี่ได้สำเร็จหลังจากที่อัดพลังลงไปมาก
“ยากนักที่จะใช้ชุดสมบัติที่พี่ซือหยูทิ้งไว้!”
นางเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก
“ผนึก!”
ฉินเซี่ยนเอ๋อชี้นิ้วออกไปลำแสงพุ่งออกจากลูกแก้วทั้งสี่
ลำแสงสี่สายรวมกันเป็นม่านแสงสี่สีชั้นเกราะทั้งหมดถูกม่านแสงปกคลุม
ปั้ง!
เสียงแหลมดังก้องเรือรบสั่นเบาๆ ม่านเกราะสองชั้นที่เหลือถูกทำลายไป แต่แสงหนาแน่นขนาดใหญ่ได้ทะลวงผ่านชั้นเกราะออกมาจากเรือรบ!