The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 731-732

DND.731 – วันสิ้นโลก
โอสถฟื้นชะตาสามารถชุบชีวิตคนตายและคว่ำกงล้อที่หมุนเวียนของหยินหยางมันคือโอสถที่ขัดต่อสวรรค์ที่เปลี่ยนชะตาของคนตาย
เซี่ยจิงหยูให้โอสถกับเซี่ยนเอ๋อเพื่อที่จะช่วยเซี่ยนเอ๋อกับซือหยูเพราะจะอย่างไรนางก็รักซือหยูด้วย นั่นจึงเป็นเหตุที่เซี่ยนเอ๋อมอบซือหยูให้กับนางก่อนตายและเลือกที่จะเสียสละชีวิตตนเอง
เหมือนกับการที่นางสละตัวเองหลายต่อหลายครั้งเพื่อช่วยซือหยูกับเซี่ยนเอ๋อการกระทำสุดท้ายพิสูจร์ได้ว่านางยังมีหัวใจที่อ่อนแออย่างเคย
ซือหยูทั้งโศกเศร้าและตกใจเขาเข้าใจเซี่ยจิงหยูผิด นางมิใช่คนไร้หัวใจและชั่วร้าย
หัวใจนางจะต้องเจ็บปวดโดยเฉพาะเมื่อซือหยูคิดว่าจะฆ่านางกับมือท้ายสุดนางก็ได้ตายอย่างที่นางได้เห็น…คือการตายในอ้อมแขนของซือหยู นางได้เอนกายลงในกอดของเขาก่อนที่จะตายและหมดลมหายใจไปอย่างสงบสุข
ซือหยูทุบกระโจมหลังน้อยและหยิบโอสถฟื้นชะตาออกมาแสงจากโอสถทะลวงผ่านร่างกายของเซี่ยจิงหยูและเริ่มฟื้นฟูนางอย่างรวดเร็วจนมองเห็นด้วยตาเปล่า โลหิตที่ไหลออกมาได้กลับไปสู่ร่างกายของนาง
โอสถน่าอัศจรรย์โดยแท้จริงเพียงลมหายใจเดียว ร่างของเซี่ยจิงหยูก็ฟื้นฟูกลับมาดังเดิม! นางกลับมาดูมีชีวิตและงดงามอีกครั้ง!
แต่ดวงตาของนางปิดสนิทนางไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย
เมื่อซือหยูมองนางด้วยเนตรวิญญาณก็ไม่พบถึงพลังดวงวิญญาณของนางเลยภายในร่างกายของนางเงียบสนิทและว่างเปล่า แม้ว่าร่างกายของนางจะฟื้นฟูกลับมา วิญญาณของนางกลับหายไปจากโลก มันกลายเป็นพลังและสลายหายไป
ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะชุบชีวิตนางขึ้นมาด้วยโอสถเพียงอย่างเดียวนางต้องกินโอสถเข้าไปด้วย
“ข้าจะเปลี่ยนชะตาและรอดตายหรือไม่ก็ไม่สำคัญแต่ถ้าเจ้าไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว ชะตาของข้าจะเปลี่ยนไปทำไมกันเล่า? สุดท้ายข้าก็ไม่ต่างกับศพเดินได้”
ซือหยูมองเซี่ยจิงหยูด้วยความรัก
เขาวางเม็ดโอสถลงในปากของนางเขารู้ว่าชะตาจะเปลี่ยนไปถ้าหากนางได้กินโอสถนี้
ในความคิดของซือยหูตราบเท่าที่เซี่ยจิงหยูกับฉินเซี่ยนเอ๋อยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่สำคัญว่าเขาจะตายหรือไม่ ตอนนั้นก็เป็นเวลาเดียวกับที่จักรพรรดิโลหิตตะโกนขึ้นมา
“เซี่ยจิงหยูข้าคิดว่าจะแนะนำเจ้าให้กับราชาเขตกลางเพื่อเป็นสนมของท่าน เพราะเจ้ามีกายาวิญญาณ แต่เจ้ากลับหลอกข้าและฮงหลวน”
จักรพรรดิโลหิตสีหน้าหม่นหมองเพื่อพูดกับร่างของเซี่ยจิงหยูที่ไร้การเคลื่อนไหว
เซี่ยจิงหยูแสดงอย่างดีจนเขาและฮงหลวนไม่ได้ระวังตัวจากนางและทั้งคู่ยังไม่รู้อีกด้วยว่าฉินเซี่ยนเอ๋อได้กินโอสถฟื้นชะตาอย่างลับๆ
“ซือหยูเจ้ามันโง่เง่า! คิดรึว่าแค่โอสถเม็ดเดียวจะช่วยพวกมันจากความตายได้? นางปกป้องกระบวนท่าเดียวให้เจ้า แต่นางจะมาขวางกระบวนท่าต่อไปได้เรอะ?”
จักรพรรดิโลหิตพุ่งความสนใจไปที่ซือหยู
เขาจ้องมองโอสถฟื้นชะตาไม่วางตาความโลภปรากฏในดวงตาของเขา
“จะไม่เสียเปล่ารึที่ให้โอสถกับคนที่ตายไปแล้ว?ทำไมไม่ให้มันกับข้าเล่า?”
เขายื่นมือใช้พลังของอสูรเนรมิตรพยายามจะชิงโอสถเข้ามาแต่ซือหยูก็ระวังไว้แล้ว มีสายฟ้าปรากฏรอบตัวซือหยูเมื่อจักรพรรดิโลหิตจะขโมยโอสถ
ร่างสายฟ้าพาตัวซือหยูห่างออกไป
“ฝันไปเถอะ!”
เพราะโอสถนี้คือความหวังเดียวในการช่วยเซี่ยจิงหยูซือหยูจะไม่ยอมให้มันถูกชิงไปแน่! มิเช่นนั้นเซี่ยจิงหยูก็จะตายไปจริงๆ!
เปรี๊ยะ!
ร่างที่โอบล้อมไปด้วยสายฟ้าหายลับไปเขาเพียงต้องการเวลาเพียงวินาทีเดียวในการให้โอสถกับจิงหยู จากนั้นจักรพรรดิโลหิตก็จะชิงโอสถไปไม่ได้แล้ว
แต่สิ่งที่ซือหยูกำลังเผชิญหน้าหาใช่ภูติหรือจ้าวเทวะแต่เป็นอสูรเนรมิตรผู้มีพลังสูงสุด!จักรพรรดิโลหิตยิ้มมุมปาก
“คิดว่าพลังมิติตอ่หน้าอสูรเนรมิตรมันคืออะไรงั้นรึ?อวดดีเหลือเกิน! น่าหัวร่อนัก!”
จักรพรรดิโลหิตไม่แม้แต่ขยับตัวเขาเพียงแค่โบกมือหนึ่งครั้งจนสิ่งรอบข้างล่มสลาย ในตอนนั้นก็เกิดช่องมิติสีดำกว้างใหญ่ที่กลางอากาศ
ซือหยูที่พยายามจะหนีต้องหยุดการยักย้ายลงเพราะพลังมิติปั่นป่วนเกินไปเขาต้องกลับมายังที่เดิม
เอื้อก!
วิชาที่ไม่สำเร็จกลางครันทำให้ซือหยูได้รับผลสะท้อนอย่างหนักสายโลหิตภายในของเขาสั่นสะเทือนอย่าแรงจนเขากระอักเลือดออกมา สายโลหิตสีทองภายในร่างกายขยายและหดตัวลงไม่หยุด
“หืม?เจ้าไม่ถูกพลังมิติกระชากแม้จะยักย้ายไม่สำเร็จ ดูเหมือนร่างกายเจ้าจะพิเศษนะ…”
จักรพรรดิโลหิตมังสายโลหิตสีทองที่ปรากฏขึ้นบนผิวของซือหยู
ซือหยูรีบเรียกมุกบาดาลออกมาขวาง!
นี่คือสมบัติเดียวที่ซือหยูจะใช้มันได้มันคือสิ่งที่จักรพรรดิโลหิตหวาดกลัวเป็นที่สุด! จักรพรรพิโลหิตชักสีหน้าเมื่อเห็นมุกบาดาลและรีบหลบทันที
ซือหยูใช้โอกาสนี้ทะยานสู่นภาเขาบินด้วยความเร็วสูงสุด สิ่งที่เขาต้องการมิใช่การหนีแต่เพื่อการถ่วงเวลาให้มากพอสำหรับเซี่ยจิงหยู เพราะเขารู้ว่าเขามิอาจช่วยเซี่ยจิงหยูที่เสียดวงวิญญาณไปได้นอกจากการให้โอสถกับนางขณะที่เขาต้องต่อสู้ไปด้วย
ซือหยูเต็มใจแม้จะต้องเสียมุกบาดาลไปนี่มิใช่เรื่องแปลก เพราะเขายินดีจะแลกกับทุกสิ่งเพื่อเซี่ยจิงหยู
ความยินดีปรากฏในแววตาจักรพรรดิโลหิตเมื่อรู้เช่นนี้เขารู้ว่ามันจะกลายเป็นสมบัติที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาเมื่อเขาได้มันมา
แต่จักรพรรดิโลหิตไม่ชิงมุกบาดาลในทันทีด้วยสองเหตุผลหนึ่งคือมันหนักอย่างมาก แม้แต่คนอย่างเขาก็ไม่กล้าผลีผลามแตะต้องมันโดยไม่มีการเตรียมล่วงหน้า เพราะความทรงจำที่แขนขาถูกทับจนขาดนั้นยังคงอยู่ในจิตใจของเขาไม่จางหาย
สองคือเขาต้องสนใจกับโอสถฟื้นชะตาเป็นอันดับหนึ่งมันคือโอสถที่ชุบชีวิตคนตายได้ ถ้าเขาเสียเวลากับมุกบาดาลและปล่อยให้ซือหยูมีเวลาสักลบมหายใจ โอสถก็จะถูกป้อนให้กับเซี่ยจิงหยูแน่นอน!
จักรพรรดิโลหิตจึงไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนจะไล่ตามซือหยูไปถ้าจะพูดให้ถูกต้อง เขาไม่ได้บินไล่ตามแต่ยักย้ายตัวเองไปยังซือหยู
มันมีความแตกต่างในด้านพลังมหาศาลระหว่างเขาและซือหยูเมื่อซือหยูออกจากซากใต้ดินมาได้ สิ่งที่ได้พบคือร่างของคนที่สวมเกราะสีเลือด เขาคือจักรพรรดิโลหิต!
“จะหนีไปไหนไอ้หนู?”
จักรพรรดิโลหิตดันฝ่ามือมาที่ซือหยู
ซือหยูเบิกตากว้างแต่ไม่ตื่นตระหนกเขาเตรียมใจรับมือมาแล้ว แสงสีแดงจากตาขวาส่องสว่างออกมา
“วายุมิติ!”
วายุมิติปรากฏที่หน้าซือหยูทันทีในสงครามร้อยดินแดนครั้งที่แล้ว เขาได้ใช้วายุมิตินี้ทำให้ฉีตงไล่หนีไปได้
ซือหยูมีพลังมิติสองแบบนั่นคือการยักย้ายและวายุมิติ พลังแรกใช้เพื่อยักย้ายระยะใกล้ในสถานที่ที่ต้องการ ส่วนอีกพลังเป็นการยักย้ายระยะไกลในพื้นที่สุ่ม
และเมื่อจักรพรรดิโลหิตทุบมิติในระยะใกล้ๆจนแตกหมดแล้วซือหยูก็รู้ว่าเขามิอาจยักย้ายไปในระยะใกล้ๆได้ เขาจึงทำได้แค่ใช้วายุมิติที่จะพาเขาไปในระยะไกล ซือหยูเข้าไปในวายุมิติทันที
ในตอนนั้นฝ่ามือของจักรพรรดิโลหิตไม่พบเจอเป้าหมายนอกจากความว่างเปล่า เขาตะโกนด้วยความตกใจ
“แย่แล้ว!”
แต่เขาก็มิได้ตื่นตระหนกเลยกลับเป็นความเย็นชาที่ปรากฏบนใบหน้า
“เจ้ามันรนหาที่ตาย!”
คำพูดของเขาดังก้องพร้อมกับเขาที่หายตัวไป
ซือหยูที่อยู่ในวายุมิติรู้สึกราวกับได้ผ่านการยักย้ายนับไม่ถ้วนก่อนจะมาถึงที่หมายเมื่อถึงที่นั่นก็พบว่าตัวเองอยู่ในชั้นฟ้าอันกว้างใหญ่
เขาก้มลงมองรอบๆและพบกับดวงดาวสีครามคล้ายโลกเขายังเห็นทวีปรูปฝ่ามือในดาวดวงนี้ด้วย
“โลกเฉินหลง!”
ซือหยูจดจำได้เพียงมองครั้งเดียวเขาเคยเห็นภาพที่คล้ายกันนี้ในตอนที่ออกมาจากกระโจมเทพสวรรค์
โลกเฉินหลงเป็นดวงดาวเขาไม่แปลกใจกับเรื่องนี้
“ข้าออกมานอกโลกหรือนี่?”
ซือหยูแปลกใจดูเหมือนว่าวายุมิติของเขาจะเปลี่ยนแปลงไปมากหลังจากถูกผนึกพลังมานาน
ในอดีตฉีตงไล่ถูกยักย้ายไปไกลถึงทวีปเหนือ แต่ตอนนี้ซือหยูกลับถูกส่งตรงมายังนอกอวกาศ!
ตอนนี้เขาไม่มีเวลาให้รีรอซือหยูไม่คิดถึงสิ่งใดอีกและป้อนโอสถให้เซี่ยจิงหยู แต่ตอนนั้นก็มีพลังมิติระเบิดออกมาพร้อมกัน มันเกิดขึ้นโดยที่ซือหยูไม่ทันระวังตัว
จากนั้นพลังมิติมหาศาลก็สะบัดตัวซือหยูออกจนเขาต้องปล่อยร่างของเซี่ยจิงหยูไปจากนั้นก็มีมือขนาดยักษ์พุ่งออกมาจากวายุมิติและจับตัวเซี่ยจิงหยูเอาไว้ ขณะเดียวกันก็มีชายสวมชุดเกราะสีเลือดเดินออกมาจากวายุมิติ!
“หึหึ…”
จักรพรรดิโลหิตปรากฏตัวออกมาโดยบีบคอของเซี่ยจิงหยูเอาไว้!
เขายิ้มอย่างชั่วร้าย
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าพลังมิติต่อหน้าอสูรเนรมิตรมันไร้ประโยชน์!”
ซือหยูก้าวออกมาจากวายุมิติและปรับตัวด้วยความยากลำบากเขามองเซี่ยจิงหยูที่ถูกจับตัวและใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง
“ปล่อยนางนะ!นอกจากโอสถฟื้นชะตา ข้าจะให้อะไรเจ้าก็ได้”
ซือหยูตะโกนโดยที่ดวงตาจ้องมองเซี่ยจิงหยูไม่ละไปไหน
เขารู้ว่าถ้าร่างนางถูกทำลายเขาจะไม่มีวันได้พบเจอกับนางอีก เขามิอาจทนได้แน่เพราะนางคือรักแท้ของเขา! ขนาดความตายของฉินเซี่ยนเอ๋อยังทำให้หัวใจของซือหยูเยือกเย็นด้านชาได้ถึงเพียงนั้น ความตายของเซี่ยจิงหยูก็คงจะทำให้เขาเป็นทุกข์ทรมานยิ่งกว่า!
จักรพรรดิโลหิตยิ้มอย่างชั่วร้าย
“ข้าต้องการโอสถฟื้นชะตาเท่านั้น!ส่วนสิ่งอื่นที่เป็นของเจ้า ข้าจะเอามาเป็นของตัวเองทีละอย่าง รวมถึงชีวิตเจ้าด้วย!”
ซือหยูรู้แล้วว่าเขามิอาจต่อรองกับศัตรูที่มีพลังสูงสุดเช่นนั้นได้เขารู้สึกถึงความพ่ายแพ้แต่ความมุ่งมั่นยังคงไม่ตายจากไป
“เจ้าหนู…ลานางซะสิ!ฮ่าๆๆๆ!”
จักรพรรดิโลหิตหัวเราะอย่างชั่วร้ายเมื่อเพลิงเริ่มแผดเผาปลายดัชนีของเขาเขากำลังจะใช้เพลิงนั้นเผาร่างเซี่ยจิงหยู
“ไม่นะ!”
ซือหยูบินเข้าไปด้วยความโกรธแค้นหัวใจของเขากำลังจะแตกสลาย
ซือหยูปล่อยหมัดเข้าใส่จักรพรรดิโลหิตโดยไม่สนใจสิ่งใดอีกจักรพรรดิโลหิตถอนหายใจอย่างเยือกเย็นและปล่อยมือ เซี่ยจิงหยูร่วงลงไปราวกับดาวตก
นางตกลงไปยังดวงดาวเบื้องล่างบรรยากาศรอบตัวนางทำให้เพลิงรอบกายนางลุกไหม้แรงขึ้นไปอีก ร่างอันงดงามของนางก็เริ่มละลายหายไปกับเพลิงเหล่านี้
ซือหยูใจสลายดวงตาของเขาแดงดั่งโลหิต
เขาร้องคำรามราวกับคนบ้าและพุ่งไปยังเซี่ยจิงหยูที่ตกลงไปยังพื้นโลกเขาไล่ตามนางด้วยความเร็วสูงสุด จักรพรรดิโลหิตเพียงแค่มองและชี้ดัชนีไปที่ซือหยู เขายิงพลังมิติไปที่ด้านหน้าซือหยูและทำให้มันระเบิดพอดี
ในตอนนี้ซือหยูบ้าคลั่งจนไม่คิดถึงเหตุถึงผล เขาพุ่งตรงไปยังการระเบิดของมิติโดยไม่สนใจชีวิตตนเอง!
ปั้ง!
แขนขวาและแขนซ้ายของเขาแตกสลายไปเมื่อปะทะกับพลังนั้นหน้าอกของเขายังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ กะโหลกของเขาแตก
ทั้งร่างแทบจะแตกสลายความเจ็บปวดเกินมนุษย์จะทานทนได้เกิดขึ้นมา ถ้าหากเป็นคนทั่วไปก็คงจะสลบไปแล้ว! แต่ซือหยูที่คิดแต่เพียงเซี่ยงจิงหยูหาได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด
โอสถฟื้นชะตาในมือเปล่งแสงจ้าพลังชีวิตมหาศาลได้ระเบิดออกมาด้วย พลังชีวิตนั้นเข้าซ่อมแซมร่างกายที่กำลังจะพังทลายของซือหยูและฟื้นฟูอย่างรดวเร็ว ผลของมันเทียบได้กับกายาเงินอมตะของจักรพรรดิโลหิต
จักรพรรดิโลหิตถอนหายใจแรงและชี้ดัชนีไปทางซือหยูอีกหลายครั้งพลังมิติจำนวนมากระเบิดขวางหน้าซือหยู
แต่ซือหยูยังคงปลอดภัยดีแม้ว่าร่างกายจะถูกทำลายร่างแรงระเบิด เขาก็เกิดใหม่ขึ้นมาในเวลาเดียวกัน เรื่องราวเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โลหิตของซือหยูที่ถูกระเบิดกระจายย้อมท้องนภาจนแดงฉาน
ซือหยูไม่สนใจทุกสิ่งและไล่ตามเซี่ยจิงหยูต่อไปแม้ระยะของทั้งคู่จะห่างเพียงหกลี้ แต่มันก็ดูเหมือนระยะห่างไกลราวกับปลายจักรวาลที่อยู่ตรงข้ามกัน!
ซือหยูรู้สึกราวกับเขาไล่ตามนางมาหลายปีและเขาต้องผ่านหลากหลายมิติก่อนจะได้เข้าใกล้นางแต่ตอนนี้เหลือระยะอีกเพียงเอื้อมมือเท่านั้น!
เขากอดร่างของเซี่ยจิงหยูเอาไว้เพลิงที่ล้อมรอบตัวนางได้เผาผิวหนังของเขาก่อนจะที่เพลิงจะกลืนกินเขาไปด้วย
ในตอนที่ร่างทั้งสองได้หลอมรวมกันมันกลายเป็นลูกไฟขนาดยักษ์ที่ตกลงไปทางทวีปเฉินหลง
ปั้ง!
ราวกับว่าอุกกาบาตมนุษย์ได้ตายที่นั่นแรงปะทะมหาศาลได้ทำให้เกิดวายุทรายไปทั้งทวีป หลุมขนาดยักษ์ที่ขนาดพอๆกับทวีปเหนือได้ปรากฏที่ทวีปหลัก
ลาวาแดงเดือดได้พุ่งออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหลุมมันเผาทุกสิ่งทุกอย่างไป มีศิลาก้อนใหญ่ที่ลอยอยู่บนลาวา ซือหยูเรียกเซี่ยจิงหยูที่นั่น
“จิงหยู…”
เสียงแหบพร่าของเขาเรียกนางด้วยแววตาแดงดั่งโลหิต
พลังชีวิตได้พุ่งออกจากร่างของเขาราวกับน้ำหลากมันเข้าดับเพลิงบนร่างของเซี่ยจิงหยู ตราบใดที่ยังมีโอสถฟื้นชะตา ถ้าร่างของเซี่ยจิงหยูไม่ถูกทำลายจนหมดสิ้น เขาก็จะพานางกลับมาจากความตายได้!
“มันยังไม่สาย!”
หัวใจของซือหยูได้ความหวังกลับคืนมา
เขารีบป้อนโอสถฟื้นชะตากับนางเมื่อโอสถเข้าสู่ร่าง บาดแผลที่ถูกเผาไหม้ของนางได้ฟื้นฟูขึ้นมา เพียงแค่รอเวลาเท่านั้นก่อนที่นางจะกลับมามีชีวิต!
“หยุดนะ!ไอ้เด็กบัดซบ!”
จักรพรรดิโลหิตตะโกน
เขาเพิ่งจะมาถึงแต่มันก็สายไปแล้วจักรพรรดิโลหิตตะโกนด้วยความโกรธแค้นและพุ่งเข้าใส่ เขาคิดจะจับตัวเซี่ยจิงหยู
“ต่อให้ต้องผ่าท้องนางข้าก็จะทำเพื่อให้ได้โอสถนั่นมา!”
แต่ทันทีที่เขาพุ่งเข้าหานางร่างของนางได้เริ่มละลาย! ทั้งร่างของนางเริ่มโปร่งใส นางเริ่มจะสลายกลายเป็นเศษเสี้ยวพลังพร้อมๆกับหายไปจากโลกใบนี้!
นางกินโอสถฟื้นชะตาไปแล้วแต่ร่างของนางกลับแตกสลายแทนที่จะกลับมามีชีวิต!
“อ๊ากก!จิงหยู!”
ซือหยูตะโกนอย่างโกรธแค้นและหลั่งรินพลังชีวิตใส่ตัวนาง
เขารู้สึกสิ้นหวังและอยากจะหยุดนางเอาไว้แต่เขามิอาจทำสิ่งใดได้ เซี่ยจิงหยูกำลังมลายหายไปต่อหน้าต่อตา!
ปั้ง!
ในตอนนั้นโอสถฟื้นชะตาที่เซี่ยจิงหยูมิได้ย่อยสลายได้กลิ้งลงมาที่หน้าเข่าของซือหยู
“เจ้าทำอะไรนาง?”
ซือหยูตะโกนไปยังจักรพรรดิโลหิตด้วยน้ำเสียงคุกคามดวงตาสีเลือดของเขาส่องแสงประกายราวกับสายฟ้า
เขาไม่ต่างกับสัตว์ป่ากระหายเลือดที่เสียสติแม้แต่คนอย่างจักรพรรดิโลหิตก็สั่นเทิ้มเมื่อถูกแววตานี้ของซือหยูจ้องมอง มันมิใช่ดวงตาของมนุษย์เสียด้วยซ้ำ!
แต่เมื่อจักรพรรดิโลหิตกลับมาได้สติเขาก็ดีใจอย่างมากและยิ้มเยาะต่อซือหยู
“มันไม่เกี่ยวกับข้าเลย!ร่างของนางสลายไปก็เพราะพิษในตัวนางที่ปะทุออกมา นางจะต้องกินยาพิษมาก่อนหน้านี้เพื่อไม่ให้เจ้าใช้โอสถฟื้นชะตากับนาง!”
เขาพูดต่อด้วยความเหยียดหยาม
“นางนี่มันโง่จริงๆ!”
ซือหยูใจสั่นเมื่อได้ฟังต้องใช้เวลานานกว่าที่เขาจะได้สติกลับมา เขารีบคิดอย่างหนัก…นางกินยาพิษไปตั้งแต่ตอนไหน?
DND.732 – มิติเวลาไหลย้อน
ซือหยูนึกถึงตอนที่เซี่ยจิงหยูอยู่ในตำหนักดยุคเซี่ยนหยูทันทีท่ามกลางหมู่มวลดอกท้อใต้เงาจันทร์ นางได้ดื่มสุราเข้าไป…
นางดื่มยาพิษไปในตอนนั้นรึ?นางคงจะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าซือหยูจะพยายามใช้โอสถฟื้นชะตาชุบชีวิตนาง นางจึงต้องดื่มโอสถที่จะทำให้ร่างกายของนางสลายไปในวันนี้!
“แม้หลังเจ้าตายเจ้าก็ยังเป็นห่วงข้า…”
ความเศร้าโศกเอ่อล้นในหัวใจของซือหยูเขาคิดถึงเพียงแต่นาง
“แต่ข้าไม่ยอมหรอก…”
แสงสว่างจ้ามาจากดวงตาของเขา
พรึ่บ!
ทางช้างเผือกตระการตาปรากฏที่มือขวามันเปล่งแสงดาวที่งดงาม
จักรพรรดิโลหิตตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“นั่นมันอะไร?”
แม้แต่อสูรเนรมิตรอย่างเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ซือหยูวางมือขวาที่มีแสงดาวไปที่ท้องของเซี่ยจิงหยูแสงดาวผ่านทั้งร่างของนางจากฝ่ามือของซือหยู เมื่อแสงนั้นดับลง ผงสีม่วงเข้มก็ได้ปรากฏในมือซือหยู มันคือยาพิษที่สกัดออกมาจากร่างของนาง!
ร่างที่โปร่งใสของเซี่ยจิงหยูเริ่มกลับมาจับต้องได้อีกครั้งเขารักษาร่างของนางเอาไว้ได้ในท้ายสุด!
“เจ้าหนูข้าจะดูแลสมบัตินั่นแทนเจ้าเอง”
จักรพรรดิโลหิตเบิกตากว้างและแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด เขาก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันน่าทึ่งแค่ไหนจากการชำระล้างร่างของเซี่ยจิงหยู!
ซือหยูไม่ได้ยินอะไรเมื่ออุ้มนางเอาไว้เขารีบป้อนโอสถฟื้นชะตากับนาง
“ไอ้เวร!เจ้าคิดว่าจะมีโอกาสได้ทำอย่างนั้นตอนที่ข้าอยู่ที่นี่เรอะ?”
จักรพรรดิโลหิตหัวเราะอย่างชั่วร้ายเมื่อมองเซี่ยจิงหยู
“เจ้าคิดว่ามันง่ายนักรึที่จะกำจัดเพลิงในตัวนาง?”
เขาหมายความว่ายังไงกัน?ซือหยูใจเต้นอย่างรุนแรง เขาไม่เข้าใจว่าจักรพรรดิโลหิตพูดอะไร
พรึ่บ!
ทันใดนั้นก็มีเสียงเพลิงปะทุออกมา
ร่างของเซี่ยจิงหยูร้อนแรงและส่องสว่างขึ้นซือหยูก้มหน้าช้าๆอย่างไม่เชื่อสายตา
เซี่ยจิงอยู่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไหม้เป็นเถ้าถ่านในพริบตาเดียวเถ้าถ่านของนางลอยไปตามแรงของพลังโดยรอบ
นางจากไปแล้ว
เขาเพิ่งจะสูญเสียสตรีงดงามดั่งนางไม้ผู้ที่เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อเขาหลายต่อหลายครั้งความเจ็บปวดที่รุนแรงอยู่แล้วได้เสียดแทงหัวใจเขายิ่งกว่าเดิมเมื่อนางถูกลบหายไป
ปั้ง!
เสียงเบาๆดังขึ้นเมื่อตำราสีดำได้ลอยออกมาจากกระเป๋าของเขามาที่ด้านหน้ามันคือสมบัติเทพระดับต่ำ ตำราจรัสสวรค์
มันคือสมบัติเทพที่ใช้เก็บความทรงจำได้มากมายมันเป็นของเซี่ยจิงหยูที่ฝากมันเอาไว้กับเซี่ยนเอ๋อเพื่อมอบแก่ซือหยูตอนที่นางเจอกับอันตรายร้ายแรงในก้นบึ้งมังกร
ตำรานี้มีเศษเสี้ยวของนางเก็บเอาไว้มันจะถูกทำลายหากถูกคนอื่นฝืนเปิดออก มันจะเปิดออกได้หลังจากที่เซี่ยจิงหยูตายเท่านั้น และเมื่อทั้งร่างกายและดวงวิญญาณของนางสูญสลายและนางได้ถูกลบหายไปจากโลก ตำราก็ได้เปิดออกด้วยตัวเอง!
ซือหยูมองตำราจรัสสวรรค์ที่เพิ่งจะลอยขึ้นมาเปิดให้เขา!แสงสะท้อนได้ส่องประกายออกมาจากตำราให้เขาเห็นเป็นม่านแสง มันคือภายฉายความทรงจำในตำรา!
คนที่ปรากฏในภาพฉายมิใช่ใครอื่นนอกจากเซี่ยจิงหยู!ซือหยูที่แววตาว่างเปล่ากลับมาได้สติ เขาถือตำราจรัสสวรรค์ในมือและมองดูภาพฉายของนางด้วยความตื่นเต้น
ตำรานี้บันทึกชีวิตของนางโดยไม่พลาดแม้แต่รายละเอียดเดียวนางบันทึกทุกสถานที่ที่เคยได้พ้นผ่านและสิ่งต่างๆที่นางเคยเห็น ขุนเขา เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน และวิชาบ่มเพาะทุกอย่าง!
ทุกสิ่งถูกอัดแน่นอยู่ในตำราเล่มนี้!ราวกับว่านางเดินทางสืบค้นโลกเพื่อคนผู้หนึ่ง…บันทึกทุกประสบการณ์ของนางเอาไว้ในตำราเดียว
ซือหยูใจสั่นคลอนเมื่อคิดถึงสัญญาที่เขาเกือบจะหลงลืมไปนั่นคือเวลาก่อนที่เซี่ยจิงหยูจะไปจากเกาะเฉินยี่ นางได้บอกว่าจะมองดูความเจริญรุ่งเรืองของเฉินหลงเพื่อเขา นางจะใช้ดวงตาของนางแทนเขา
นางมิได้ลืมสัญญานั้นนางใช้ตำราจรัสสวรรค์บันทึกทุกสิ่งทุกอย่างที่พบเจอเอาไว้
ภาพฉายส่องแสงต่อไปจนถึงภาพสุดท้ายในก้นบึ้งมังกรเป็นภาพที่นางถือตำราจรัสสวรรค์ขณะที่นั่งเพียงลำพังบนก้อนศิลาและมองไปยังที่ห่างไกล
นางยิ้มเบาๆราวกับได้เห็นซือหยูที่อยู่อีกฟากของภาพฉายนางมองตรงออกมาด้วยความรัก
“พี่ซือหยูหากได้เห็นบันทึกนี้ ข้าคงไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ความหวังเดียวของข้าคือการได้ตายในกอดของพี่”
นางแก้มแดงเมื่อได้พูดนางดูงดงามเหนือกว่าภาพไหนๆที่ซือหยูเคยเห็น
นางกัดฟัน
“พี่ซือหยูข้าไม่รู้ว่าจะได้บอกความรู้สึกที่มีก่อนข้าตายหรือไม่ แต่อย่างไร…ความจริงก็คือข้ารักพี่เสมอมา”
นางถามกลับด้วยความโศกเศร้า
“คำพูดข้าอาจจะทำให้พี่กลัว…สินะ?ข้าอาจจะเห็นแก่ตัวเสียเกินไป ถึงจะรู้ว่าพี่มีเซี่ยนเอ๋อ ข้าก็ยังทำให้พี่ต้องลำบากเมื่อรู้ว่าข้ารักพี่”
เซี่ยจิงหยูหยุดพูดไปและส่ายหน้านางฝืนใจให้พูดต่อ
“แต่ก็เอาเถอะข้าตายไปแล้ว พี่ไม่ต้องสนใจข้าอีกแล้วล่ะ”
รอยยิ้มของนางดูเจ็บปวดและเปลี่ยวเหงา
“ลาก่อนพี่ซือหยูนี่คงเป็นคำพูดสุดท้ายของข้า โปรดอย่าโศกเศร้ากับความตายนี้ เพราะพี่ทำให้โลกของข้ามีสีสันและน่าค้นหายิ่งนัก ข้าใช้ชีวิตโดยไม่ได้เสียใจสักนิด”
เซี่ยจิงหยูยืนขึ้น
“ข้าจะอวยพรอีกเป็นครั้งสุดท้าย…”
“ขอให้พี่กับเซี่ยนเอ๋อแก่เฒ่าไปด้วยกันลาก่อน พี่ซือหยูที่รักของข้า”
เสียงของนางจางหายไปภาพฉายจากตำราจรัสสวรรค์เองก็หายไปด้วย ตำราปิดลงและบินกลับไปหามือซือหยู
ซือหยูพยายามจะคว้าหญิงสาวในภาพฉายที่หายไปโดยไม่รู้ตัวแต่เขาได้แต่คว้าหาความว่างเปล่าของภาพลวงนั้น หยดน้ำตาได้ร่วงหล่นไปยังตำราจรัสสวรรค์เป็นสายขนเปียกชุ่ม
“พวกชั้นต่ำมักจะปลอบกันเองด้วยสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกเสมอหารู้ไม่ว่ามันเสียเวลา!”
จักรพรรดิโลหิตพูดอย่างเยือกเย็นและยกมือขึ้นเรียกโอสถฟื้นชะตาไปที่มือของเขา
แต่เมือ่โอสถเริ่มลอยมันก็ถูกฝ่ามือหนึ่งคว้าเอาไว้! ซือหยูเก็บตำราจรัสสวรรค์ลงในมุกวิญญาณเก้าหยกก่อนจะเงยหน้ามองเถ้าถ่านที่เหลือในมือ เขาคว้าโอสถฟื้นชะตากลับมา!
ผมขาวปิดใบหน้าของเขาพร้อมกับสีหน้าเอาไว้ซึ่งเป็นใบหน้าที่มีแต่จิตสังหารและความเกลียดชัง
“เจ้าต้องตาย!”
ซือหยูตะโกนลั่นฟ้า
การที่เด็กกึ่งภูติอย่างเขาอยากจะเอาชีวิตของอสูรเนรมิตรคงจะเป็นเรื่องตลกต่อใครหลายคนแต่จักรพรรดิโลหิตรู้สึกได้ถึงความอึดอัดใจและร้อนรนทันทีที่ได้ยิน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาหนักอึ้งขึ้นมา
เขาบ่มเพาะพลังมานับไม่ถ้วนขวบปีฎีกาสวรรค์ของเขาหลอมรวมเป็นหนึ่งกับโลก เขาสัมผัสเหตุการณ์ร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นได้เล็กน้อย ความรู้สึกนี้สื่อถึงลางร้าย! เขารู้ว่าจะอยู่ในเฉินหลงนานกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!
“ข้าจะฆ่าเจ้าก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องนี้ทีหลัง”
จักรพรรดิโลหิตแววตาเปลี่ยนไปเขาต้องใช้พลังที่จะสังหารซือหยูได้ในทันทีทันใด
แต่ซือหยูเงยหน้าขึ้นมาและอ้าปากเขากลืนโอสถฟื้นชะตาเข้าไป! โอสถมีพลังชีวิตมหาศาลและไม่ต่างกับพิษร้ายถึงตายต่อคนเป็น ซือหยูที่กินมันเข้าไปจะต้องตายอย่างแน่นอน!
“นี่…เจ้า…”
จักรพรรดิโลหิตตกตะลึงและโกรธแค้นเขาคิดว่าซือหยูบ้าไปแล้ว
ความชิงชังเอ่อล้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผลของโอสถได้แพร่กระจายไปทั่วร่างของซือหยูนั่นทำให้เขาระแวงซือหยูยิ่งกว่าเดิม
เพราะคนที่น่ากลัวที่สุดในโลกหาใช่ศัตรูไร้เทียมทานแต่เป็นคนที่บ้าจนเสียสติ!โดยเฉพาะคนเสียสติที่ไม่สนใจแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง!
จักรพรรดิโลหิตที่เสียโอกาสได้โอสถไปหนักใจยิ่งกว่าเดิมแม้จะรู้ว่าต้องรีบออกจากเฉินหลง แต่ภารกิจสังหารเฉินอี้เจิงที่ยังไม่สำเร็จนั้นได้ฉุดรั้งเขาเอาไว้
“ข้าไม่มีเวลาเหลือแล้วข้าทำลายโลกนี้ไปพร้อมกับเฉินอี้เจิงเลยก็แล้วกัน”
เมื่อพูดจบเขาทะยานขึ้นฟ้ามองดวงดาวสีครามเบื้องล่าง
เขาสูดหายใจเข้าลึกเสียงมังกรคำรามมาจากร่างของเขา พลังอสูรเนรมิตรไร้ขอบยเขตเอ่อล้นออกมาจากตัว แสงจันทร์ตระการตาปรากฏที่มือซ้าย ขณะที่แสงสุริยาไร้คู่ปรับได้ปรากฏที่มือขวา
ฝ่ามือทั้งสองของเขาได้ถือสุริยันแลจันทราเอาไว้มันคือสิ่งที่ควบคุมทั้งหยินและหยางไว้ด้วยกัน พร้อมกันยังมีมงกุฎที่มีเหล่าดาวสลักเอาไว้ปรากฏบนหัว
เขาราวกับเป็นเทพสวรรค์ที่ตระการตาเหนือโลกมนุษย์อวกาศอัดมืดมิดได้สว่างเมื่อมีเขา ราวกับว่าเขาอยากจะท้าทายดวงสุริยาและจันทรา!
“ฝ่ามือเทพดับสวรรค์…”
จักรพรรดิโลหิตตะโกน
นานมาแล้วทวีปเฉินหลงได้พบภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่ทิ้งรอยฝ่ามือขนาดยักษ์ไว้จนถึงวันนี้ รอยฝ่ามือที่ทำลายล้างทวีปเฉินหลงคือกระบวนท่าสุดท้ายของฝ่ามือเทพดับสวรรค์ซึ่งก็คือฝ่ามือเทพแสงกระจ่าง วันนี้ฝ่ามือเดิมได้ปรากฏอีกครั้ง!
ในอดีตจักรพรรดิจิวโจวสร้างทวีปขึ้นใหม่และช่วยโลกเอาไว้ แต่วันนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว
“หายไปซะ!”
จักรพรรดิโลหิตดันฝ่ามือลงไปยังดวงดาวเบื้องล่างฝ่ามือของเขาพุ่งลงไปด้วยความเร็วสูง เหล่าอุกกาบาตนอกโลกในเส้นทางกลายเป็นจุณทั้งหมด
ทุกมุมของเฉินหลงถูกแสงจากฝ่ามือของเขากลืนกินมันคือแสงที่ประกาศวันสิ้นโลก!
ถ้าหากฝ่ามือตกถึงพื้นทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่มหาสมุทรและแผ่นทวีปจะแตกสลาย
ปั้ง!
พลังทำลายล้างปกคลุมโลกทั้งใบทุกอย่างได้มลายหายเป็นความว่างเปล่า ในตอนนั้น โลกเฉินหลงกำลังจะแตกสลายไป อู๋หยาง ราชาแห่งความมืด และคนในก้นบึ้งมังกรก็จะตายหมดไปพร้อมกับโลก ดาวดวงนี้กำลังจะถูกลบหายไปจากจักรวาล ทั้งโลกเงียบงัน
จักรพรรดิโลหิตดึงมือกลับ
“พวกชั้นต่ำตายหมดแล้วสินะ”
แต่ทันทีที่พูดจบเขาเบิกตากว้าง เขาเห็นว่ามีบางอย่างในซากเงียบกริบที่เหลืออยู่ในอวกาศ มีพลังชีวิตสองพลังปะทุออกมาอย่างรุนแรงจากที่นั่น!
เขามองดูใกล้ๆและพบกับคนสองคนที่ตัวติดกันทั้งคู่นั้นลอยอยู่ในจักรวาลจรัสแสง หนึ่งคือหญิงสาวน่ารักที่หลับใหลอย่างสงบ ร่างกายนางมีพลังชีวิตมหาศาล บาดแผลทุกอย่างที่เจอพลังทำลายล้างได้ถูกฟื้นฟูในพริบตา
ส่วนอีกคนคือชายหนุ่มผมขาวที่ลอยอย่างใจเย็นในซากดาวดวงตาสีเลือดของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหารอันน่าหวาดกลัว ร่างกายมีพลังชีวิตที่แม้แต่พลังทำลายล้างของเขามิอาจส่งผลถึง
โอสถฟื้นชะตาสามารถทำให้ทั้งคู่รอดชีวิตจากการทำลายล้างโลกได้!มันไม่ต่างกับที่เซี่ยจิงหยูพูดเอาไว้!
แต่เขาไม่ต้องการให้เขาคนเดียวที่ถูกช่วยเขาก้มหน้ามองเถ้าถ่านในมือและหัวเราะ แม้ว่าโลกของเขาจะถูกทำลายและสิ่งรอบข้างจะเงียบงันไปตลอดกาล เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
เสียงหัวเราะของเขาดังก้องนภาจรัสแสงมันเป็นเสียงหัวเราะที่เด็ดเดี่ยวและเศร้าหมอง
เขาตะโกนราวกับคนคลั่ง
“จิงหยูเจ้าเสียสละให้ข้าเช่นนี้ แล้วใยข้าจะไม่ตอบแทนเล่า ข้าไม่เคยเชื่อในโชคชะตาแม้สักครั้ง ข้าฝืนชะตาทุกครั้งที่ก้าวไปข้างหน้า และครั้งนี้…ข้าจะหมุนกงล้อแห่งโชคชะตาเพื่อเจ้า!”
เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังก้องจักรวาลแววตาของจักรพรรดิโลหิตเริ่มมีความหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว
“หาใช่สวรรค์หรือใครอื่นตัดสินว่าใครจะตายหรือไม่หาใช่โชคชะตาจะมาตัดสิน แต่เป็นแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น”
ซือหยูชี้ดัชนีไปยังสวรรค์และตะโกนลั่นนภา
ดวงตาแดงดั่งโลหิตเปล่งแสงสีม่วงขณะที่อีกข้างเปล่งแสงสีแดงแสงทั้งสองฉาบท้องนภาว่างเปล่า เขาใช้ทั้งพลังมิติและเวลาพร้อมกัน…
“กงล้อความเป็นความตายมิติเวลาไหลย้อน…”
ซือหยูตะโกนเสียงดังทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในพลังมิติเวลา เขากำลังจะทำให้ทุกอย่างย้อนกลับไปในอดีต!
“เป็นไปได้ยังไง?มิติกับเวลาไหลเวียนไปข้างหน้ามิย้อนกลับเป็นนิรันดร์ มันจะไหลย้อนกลับได้ยังไง?”
จักรพรรดิโลหิตมิอาจเชื่อสายตา!
แต่ต่อมาเขาก็ตัวแข็งราวกับหิน เมื่อแสงจากดวงตาของซือหยูปล่อยพลัง โลกที่เพิ่งจะถูกทำลายกลับกลายมาเป็นดังเดิม!
ทวีปเฉินหลงได้เปลี่ยนจากซากทวีปมาเป็นอย่างเดิมการระเบิดดวงดาวหายไป ดวงดาวกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ยอดฝีมือมหาศาลที่เพิ่งจะตายอย่างอู๋หยาง ราชาแห่งความมืด จิวหยวนโจว กลับมาในสภาพก่อนตาย!
ฝ่ามือเทพแสงกระจ่างที่ทำให้เกิดการทำลายล้างได้ถอยกลับไปยังนอกโลกอย่างรวดเร็วทุกอย่างไหลย้อนกลับมาในอดีต
ซึ่งความจริงมิใช่แต่พื้นที่ที่ย้อนกลับมาแต่เป็นทั้งวิติเวลาที่ไหลย้อนกลับ เขากลับมาในอดีตก่อนที่โลกจะถูกทำลายลงได้!
แต่เขายังไม่หยุดเพียงเท่านั้นเวลายังคงไหลย้อนกลับไป! ซือหยูคิดจะย้อนกลับไปจนถึงเวลาก่อนที่เซี่ยจิงหยูจะตาย!