The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 761-762

DND.761 – พี่สาวล้างแค้น
　　หยวนหวังปี่ดีใจและตกใจในเวลาเดียวกัน…ล้างแค้นตระกูลหยวนรึ?
　　หยวนหวังปี่ส่ายหน้าและคิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ตระกูลหยวนทำ
　　“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลหยวนแต่เป็นน้องสาวข้าสมคบคิดกับคนนอกเพื่อจะบงการตระกูลหยวน แม้แต่พ่อข้าก็โดนนางหลอก! ครั้งนี้โทษตระกูลหยวนไม่ได้!”
　　นางรีบพูดเพราะกลัวว่าชางก่วนหยุนซื่อจะระเบิดความโกรธใส่ทั้งตระกูลหยวนชางก่วนหยุนซื่อตอบหลังจากได้ฟังเรื่อนราว
　　“ไปเจอน้องสาวเจ้ากับคนนอกที่รังแกเจ้ากัน”
　　หยวนหวังปี่ดีใจเพราะชางก่วนหยุนซื่อมิได้มีเพียงสถานะสูงส่ง แต่เขาเป็นยอดฝีมือทรงอำนาจที่เป็นภูติระดับเจ็ด นางคิดหาคนที่แข็งแกร่งกว่าเขาในทั้งเมืองนี้ไม่ได้เลย!
　　แม้ซือหยูเซี่ยนจะดูเหมือนจ้าวเทวะแต่นางก็รู้ดีว่าชางก่วนหยุนซื่อก็มิอาจดูแคลน และนางยังมั่นใจด้วยว่าเขาจะต้องมีสมบัติวิเศษที่ทรงพลัง มิเช่นนั้นตระกูลชางก่วนคงจะไม่ยอมให้เขาเดินทางมาคนเดียวถึงเทือกเขาคราม
　　นางแทบคลั่งเมื่อสาบานในใจ…ซือหยูเซี่ยนหยวนหยิงหยิง วันของเจ้าจบลงแค่นี้แหละ!
　　ที่ตำหนักตระกูลหยวน
　　ซือหยูกับหยวนหยิงหยิงถูกส่งมาที่โถงกลางมันถูกจัดแต่งหลากสีสันทั้งยังเต็มไปด้วยโคม ทั้งตำหนักประโคมไปด้วยเสียงผู้คน บรรยากาศน่ายินดีปกคลุมทั้งตำหนัก
　　ความยินดีปรีดาปรากฏบนสีหน้าคนในตระกูลคนที่พบเห็นอาจจะคิดได้ว่านี่คืองานฉลองวิวาห์อันสนุกสนาน
　　“มานี่สิหยิงหยิง”
　　เจ้าตระกูลหยวนมองตำหนักหยวนด้วยความเบาใจ
　　เพราะภัยร้ายที่สุดของตระกูลหยวนอย่างพันธมิตรปรุงยาได้ล่มสลายในข้ามคืนขณะที่บุตรสาวล้ำค่าหยิงหยิงของเขาได้กลายเป็นเด็กสาวทรงพรสวรรค์ในประวัติศาสตร์วงศ์ตระกูล ทั้งไม่นานนางจะได้เข้าสู่ตำหนักชิงวิญญาณ นางกำลังจะประสบความสำเร็จยิ่งขึ้นไปอีก!
　　อีกประการก็คือการปรากฏตัวของนักปรุงยาชั้นกลางของตระกูลเมื่อหลายวันก่อนหากนับรวมนักปรุงยาชั้นต้นของพันธมิตรไปด้วย กำลังผลิตโอสถของตระกูลหยวนก็นับว่าเพิ่มขึ้นอย่างยิ่งยวด พวกเขากำลังจะปกครองได้ทั้งเทือกเขาคราม!
　　“ท่านพ่องานฉลองใหญ่เช่นนี้จำเป็นจริงๆรึ?”
　　หยวนหยิงหยิงถามนางกำลังพูดถึงงานเฉลิมฉลองที่ตระกูลกำลังเตรียมการ
　　เจ้าตระกูลหยวนหัวเราะ
　　“ตระกูลของเราเพิ่งได้เคราะห์ดีถึงสามคราเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน! เหตุใดต้องจัดงานเล็กๆเล่า?”
　　“หยิงหยิงเจ้าคือสตรีและดวงดาราแห่งค่ำคืนนี้ เจ้าควรไปพักเสีย เจ้าต้องเจิดจรัสในค่ำคืนนี้!”
　　เจ้าตระกูลหยวนหัวเราะและกลับไปดูแลจัดงานเลี้ยง
　　ซือหยูมองดูตระกูลหยวนและพบว่าเป็นเวลาที่เขาควรออกเดินทางเขาจะรอให้คนมาร่วมงานมากกว่านี้ จนกว่าเขาจะได้เดินทางโดยที่ไม่มีใครสังเกต
　　ตอนนี้ตระกูลหยวนได้ปกครองเทือกเขาครามโดยสมบูรณ์เส้นทางของหยวนหยิงหยิงคงจะราบลื่น เรื่องเดียวที่ซือหยูไม่พอใจก็คือการที่นางจะต้องไปที่ตำหนักชิงวิญญาณ เพราะซือหยูรู้ว่าเขาจะต้องไปล้างแค้นเจ้าตำหนักชิงวิญญาณที่ทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย
　　ในตอนนั้นก็มีคนวิ่งเข้ามาท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นเสียงตะโกนดังลั่นสั่นสะเทือนไปทั้งตำหนักหยวน
　　“คนตระกูลหยวนจงฟังคำสั่งข้าพาซือหยูเซี่ยนกับหยวนหยิงหยิงออกมาซะ!”
　　เสียงตะโกนแสบแก้วหูทำให้คนตระกูลหยวนไม่พอใจซึ่งควรจะเป็นเช่นนั้น
　　อวดดีนัก!ตระกูลหยวนในตอนนี้มีอำนาจถึงขีดสุด และตระกูลก็กำลังจะจัดงานเลี้ยง!
　　การมาของคนผู้นั้นช่างหยาบคาย…ใครกันกล้าบังอาจตะโกนเช่นนี้?เขาไม่แสดงความเคารพต่อตระกูลเราเลย!
　　ปั่วจินตะโกนตอบ
　　“ทหารจับมัน!”
　　เหล่ายอดฝีมือพุ่งออกไปตามคำสั่ง
　　“เดี๋ยว!อย่าเพิ่งทำอะไร! เขาแข็งแกร่ง!”
　　เจ้าตระกูลหยวนยื่นมือหยุดเหล่าทหาร
　　ซือหยูยืนขึ้นช้าๆมองออกไปด้านนอกเขาขมวดคิ้วเบาๆ
　　“มียอดฝีมือมาที่นี่จริงๆสินะพลังนี้มิใช่ภูติธรรมดา สัมผัสข้าบอกว่าเขาเป็นภูติชั้นสูง”
　　หยวนหยิงหยิงตกใจนางถามยืนยัน
　　“ปู่จะบอกว่า…ภูติชั้นสูงมาที่นี่รึ?”
　　นางพยายามจะคิดว่านางไปดูหมิ่นภูติชั้นสูงตอนไหน…หรือว่าเมื่องานชุมนุมเทือกเขาคราม?
　　“เอาเถอะ…เดี๋ยวเราก็รู้ตอนที่ได้เจอเขาหากเขาประกาศเรียกเสียเองแล้ว คงจะหยาบคายหากไม่ไปเจอมิใช่รึ?”
　　เป็นการดียิ่งนักหากศัตรูจะมาปรากฏตัวตอนนี้เพราะเขาจะได้กวาดล้างเสียทีเดียวก่อนจะออกจากเทือกเขาคราม!
　　เมื่อเห็นซือหยูกับหยวนหยิงหยิงเดินออกมาคนตระกูลหยวนก็หยุดการตกแต่งตำหนักชั่วคราวและออกจากตำหนักตามทั้งสอง แต่เมื่อออกมาถึงข้างนอกก็ตกตะลึง
　　พวกเขาเห็นชายหนุ่มสวมชุดขาวยืนอยู่หน้าประตูตระกูลและยังมีหยวนหวังปี่ยืนอยู่ข้างๆเขา!
　　“หวังปี่เป็นอะไรของเจ้า? เจ้าพาคนอื่นมาที่ตระกูลหยวนทำไม? เจ้าจะก่อเรื่องเรอะ?”
　　ปั่วจินขมวดคิ้ว
　　หยวนหวังปี่ยิ้ม
　　“ผู้เฒ่าปั่วข้ามาด้วยเหตุส่วนตัว ข้าอยากจะคุยกับซือหยูเซี่ยนและน้องสาวข้า ข้าไม่ได้มาก่อเรื่องอันใด”
　　เจ้าตระกูลหยวนมองบุตรสาวและจับจ้องไปยังชายหนุ่ม
　　“เจ้าเป็นใคร?”
　　ชายหนุ่มอายุไม่ควรจะเกินยี่สิบปีแต่เขาก็เป็นภูติระดับเจ็ดแล้ว พรสวรรค์ของเขาน่าตกตะลึงยิ่งกว่าเจ้าตระกูลหยวน
　　“ข้าชางก่วนหยุนซื่ออีกไม่นานอาจจะต้องเรียกท่านว่าพ่อตา…”
　　ชางก่วนหยุนซื่อตอบ
　　ปั่วจินตากระตุก
　　“ชางก่วนหยุนซื่อรึ?เจ้ามาจากตระกูลชางก่วนแห่งทะเลสาบเมฆขาวสินะ? เดี๋ยวก่อน…ทำไมเจ้าจะต้องเรียกท่านเจ้าตระกูลของเราว่าพ่อตาล่ะ?”
　　คนตระกูลหยวนตกใจกับฐานะของเขาเพราะตระกูลชางก่วนเป็นตระกูลใหญ่ที่เทือบได้กับสิบแปดสำนักรวมกัน พวกเขาปกครองเทือกเขาเก้าแห่ง ภูเขาใหญ่อีกเจ็ดลูก ดินแดนพรสวรรค์หกแห่ง และหมู่บ้านอีกห้าหมู่บ้าน!
　　ชางก่วนหยุนซื่อยิ้มเบาๆมองเจ้าตระกูลหยวน
　　“ท่านยังไม่ได้บอกเรื่องการหมั้นของข้ากับหยวนหวังปี่ให้คนอื่นๆรู้อีกรึ?”
　　คนตระกูลหยวนอ้าปากค้างเมื่อได้ฟังคำสั่งเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นมาทันควัน…
　　“อะไรนะ?ตระกูลชางก่วนหมั้นหมายกับตระกูลหยวนของเรารึ?”
　　“เป็นไปไม่ได้!ตระกูลหยวนเล็กๆของเราจะมีทางติดต่อตระกูลชางก่วนได้ยังไง?”
　　เสียงอันยินดีตื่นเต้น และตกใจดังท่ามกลางหมู่คน เพราะถือเป็นเกียรติอย่างมากที่พวกเขาจะได้ผูกสัมพันธ์กับตระกูลใหญ่ หากเป็นเช่นนี้ก็เหลือแค่ไม่กี่สำนักในดินแดนพรสวรรค์ทั้งสิบแปดที่จะกล้าแตะต้องพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงสำนักในเทือกเขาครามเลย!
　　เรื่องนี้น่าตื่นตายิ่งกว่าการที่นายหญิงสองได้เป็นศิษย์นอกของตำหนักชิงวิญญาณ!หยวนหวังปี่พอใจอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าของเหล่าคนในตระกูล นางเปิดเผยความจริงนี้เพื่อที่จะทำให้ทุกคนกลับมาสนใจนางอีกครั้ง เรื่องที่น้องสาวนางได้เป็นศิษย์ตำหนักชิงวิญญาณถือว่าเล็กน้อยไปเลยหากจะเทียบกับการหมั้นหมายของนาง
　　ปั่วจินหัวเราะ
　　“หวังปี่ข้ารู้ว่าชีวิตเจ้าจะต้องพบสิ่งที่ดี ยินดีด้วย!”
　　คนอื่นในตระกูลแสดงความยินดีกับนางเช่นกันขณะที่สายตาแสดงถึงความริษยา พวกเขานับถือนางยิ่งกว่าแต่ก่อน
　　เพราะคงจะเป็นเกียรติยิ่งหากได้เป็นภรรยาของนายน้อยตระกูลชางก่วน!แม้เแต่เจ้าตระกูลหยวนก็อาจจะต่ำต้อยกว่านางแล้ว
　　ทุกคนตกใจเมื่อตระหนักว่านางได้กลายเป็นผู้มีอิทธิพลที่จะมีนามก้องดินแดนพรสววรรค์ทั้งสิบแปดไปหลายร้อยปีสิ่งที่ดีที่สุดก็คือนางเป็นคนของตระกูลพวกเขา นั่นทำให้พวกเขาภูมิใจอย่างมาก
　　แต่ชางก่วนหยุนซื่อได้พูดขึ้นมาก่อนที่เหล่าผู้คนจะดีใจเกินไป
　　“ขอบคุณพวกท่านที่ยินดีกับเราแต่ข้าจะต้องสะสางเรื่องหนึ่งเสียก่อน หวังปี่ถูกหยวนหยิงหยิงกับซือหยูเซี่ยนรังแก เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับศักดิ์ศรีตระกูลชางก่วน ข้ามิอาจมองข้ามได้”
　　เขาพูดต่อไปอีก
　　“เจ้าสองคนออกมาได้แล้วมาหารือกับข้า”
　　หลังพูดจบสีหน้าของชางก่วนหยุนซื่อได้เยือกเย็นขึ้น แท้จริงแล้ว บรรยากาศโดยรอบได้เยือกเย็นขึ้น
　　ชางก่วนหยุนซื่อเด็ดเดี่ยวเช่นนี้คนในตระกูลรู้ว่าคงมิอาจขัดขวางให้เขาไม่ได้สิ่งที่ต้องการ แต่พวกเขารู้ว่าถ้าหากส่งหยวนหยิงหยิงให้ นางก็จะผิดหวัง ต่อให้นางประสบความสำเร็จในอนาคต นางก็จะไม่สนใจพวกเขา!
　　แต่ถ้าหากปฏิเสธนั่นก็จะเป็นการดูหมิ่นหยวนหวังปี่ผู้ที่กำลังจะเป็นภรรยาในอนาคตของนายน้อยตระกูลชางก่วน ด้วยฐานะใหม่นี้เอง นางจะทำให้ตระกูลหยวนยุ่งยากได้ไม่ยาก โดยเฉพาะกับเจ้าตระกูล เพราะถ้าหากนางใจร้าย นางก็อาจจะทำลายทั้งตระกูลไปพร้อมกัน!
　　ถ้าเทียบผลที่ตามมาทั้งสองแล้วการยอมหยวนหวังปี่ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า คนส่วนมากจึงเงียบลงและหันมองไปทางอื่นโดยไม่ต่อต้าน
　　หยวนหยิงหยิงกำหมัดมองพี่สาวแต่มิใช่เพราะความเศร้า นางเพิ่งจะคิด…ใยนางชิงชังข้ามากมายเช่นนี้? เพราะนางไม่เคยตั้งใจที่จะทำร้ายพี่สาวเลยสักครั้ง
　　หลังจากที่ทั้งตระกูลหยวนเงียบลงชายร่างสูงได้ก้าวออกมาข้างหน้า เขาคือเจ้าตระกูลหยวน
　　เขามองคนรอบๆ
　　“นายน้อยชางก่วนที่นี่คือตระกูลข้า มิใช่ตระกูลเจ้า หากคิดว่าจะเข้ามายุ่งเรื่องตระกูลเพียงเพราะการหมั้นหมาย เช่นนั้นพวกเราก็ไม่ต้องการการหมั้นหมายนี้”
　　คำพูดของเขาเป็นดั่งค้อนทุบแก้วหูทุกคนที่ได้ยินทุกคนรู้ว่าเขาจริงจังถึงที่สุด เพราะถ้าหากตระกูลฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายถอนหมั้น มันก็จะถือว่าการหมั้นเป็นโมฆะแน่นอน
　　หยวนหวังปี่ตกใจมาก
　　“ท่านพ่อทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง?นี่เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตข้านะ! แล…”
　　เจ้าตระกูลหยวนตะโกนแทรกด้วยความโกรธเกรี้ยว
　　“หุบปาก!”
　　หยวนหวังปี่เงียบเมื่อได้ยินเสียงตะโกนนางไม่เคยเห็นผู้เป็นพ่อโกรธขนาดนี้
　　“ไม่คิดเลยว่าลูกข้าหวังปี่จะสมคบคนนอกมาถึงหน้าประตูของเราเพื่อรังแกน้องสาวเพราะนางเป็นบุตรสาวที่ดี คนที่ตระกูลเลี้ยงดูมาอย่างยอดเยี่ยม!”
　　ใบหน้าเจ้าตระกูลเต็มไปด้วยความผิดหวังเขามองผู้คนรอบๆและหันไปมองหยวนหวังปี่
　　เจ้าตระกูลหยวนพูดกับหยวนหยิงหยิง
　　“เจ้ามาคุยกับข้าและน้องสาวเจ้าก่อนน้องเจ้าไปทำอะไรให้เจ้านักหนา? อะไรทำให้เจ้าชิงชังนางนัก? พูดมา!”
　　ความหวาดกลัวเอ่อล้นในใจหยวนหวังปี่เมื่อเจอกับพ่อที่โกรธเกรี้ยวนางเริ่มคิดหาเหตุที่นางทำแบบนี้กับหยิงหยิงอย่างหนัก แต่อย่างไรก็ตาม นางพบว่าตัวเองมิอาจหาเหตุผลได้สักข้อเดียว!
　　หยวนหยิงหยิงไม่เคยทำร้ายนางสักครั้งหยิงหยิงมักจะใจดีกับนาง แต่ตัวนางกลับรังเกียจน้องสาวอยู่ตลอด นางอิจฉาที่หยิงหยิงเริ่มประสบความสำเร็จและเสียใจที่หยิงหยิงเหนือกว่านาง เหล่านี้คือเหตุแท้จริงที่นางชิงชังน้องสาว
　　แต่นางมิอาจพูดทั้งหมดต่อท่านพ่อเจ้าตระกูลหยวนถามอีกเมื่อเห็นลูกสาวลังเล
　　“เป็นอะไรของเจ้า?ใครตัดลิ้นเจ้าไปเรอะ?”
　　เจ้าตระกูลหยวนโน้มตัวมองตานาง
　　“เป็นเพราะเจ้าริษยานางใช่หรือไม่?เจ้าทนไม่ได้ที่น้องเจ้าดีกว่าเจ้าใช่หรือไม่?”
　　เขาส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง
　　“เจ้าก็แค่ริษยาความสำเร็จของนาง!เป็นความผิดของผู้เฒ่าในตระกูลที่เอาอกเอาใจเจ้าเกินไป ลงท้ายเจ้าต้องกลายเป็นคนเช่นนี้!”
　　เจ้าตระกูลหยวนกล่าวคำพูดอันคมกริบ
　　“ข้าให้เวลาเจ้าสามลมหายใจจะยอมรับผิด หรือจะไสหัวออกจากตระกูลหยวน! ถ้าเลือกอย่างหลัง เจ้าก็ไม่ต้องกลับมาตระกูลหยวนตลอดไป!”
　　หยวนหวังปี่สั่นไปทั้งตัวนี่มิใช่ผลลัพธ์ที่นางต้องการ! นางแค่อยากจะระบายความโกรธและชิงฐานะเดิมในตระกูลกลับมาเท่านั้น! นางไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำเช่นนี้ เขาถึงกับขู่ไล่นางออกจากตระกูลหยวนตลอดไป!
　　“หนึ่ง…สอง…”
　　เจ้าตระกูลหยวนเริ่มนับ
　　หยวนหวังปี่ลังเลในแววตา…ข้าจะทำยังไง?ข้าจะออกจากตระกูลหยวนไปแต่งงานกับชางก่วนดีไหม? แต่ข้าไม่เป็นตระกูลหยวนอีกแล้ว ข้าจะไม่มีคุณสมบัติแต่งงานกับตระกูลชางก่วนในฐานะคนตระกูลหยวน…
　　เมื่อเจ้าตระกูลหยวนกำลังจะนับครั้งสุดท้ายหยวนหยิงหยิงได้ก้าวออกมาที่ด้านหน้าเจ้าตระกูล
　　“ให้ข้าจัดการเองเถอะท่านพ่อนี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับท่านพี่ ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”
　　เจ้าตระกูลหยวนเงียบไปก่อนจะหลับตาเขาพูดช้าๆ
　　“ข้าให้เวลาเจ้าห้านาทีเท่านั้น”
　　เขาถอนหายใจเมื่อมองหยวนหยิงหยิงเขาทึ่งที่นางยังคงมีจิตใจดีมากพอจนทนเห็นพี่สาวถูกขับออกจากตระกูลไม่ได้
　　แต่ในสายตาหยวนหวังปี่ความใจดีของน้องสาวนางดูเหมือนความสงสารที่ให้กับผู้อ่อนแอ
　　“ข้าไม่ต้องการความย่วงใจที่ไม่จริงใจของเจ้า”
　　ชางก่วนหยุนซื่อมองหยวนหยิงหยิงและถาม
　　“คนนี้สินะ?หวังปี่ เจ้าอยากให้ข้าทำยังไง? ความปรารถนาเจ้าคือคำสั่งข้า ไม่ว่าพูดสิ่งใด ข้าก็จะทำ! ถ้าใครกล้าขวาง คนผู้นั้นก็ถือเป็นศัตรูของตระกูลชางก่วน!”
　　หยวนหวังปี่ยิ่งมั่นใจเมื่อมีคนสนับสนุนนางมองน้องสาวด้วยรอยยิ้มไม่จริงใจ
　　“เจ้าไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงสินะ?ตอนนี้แหละ ข้าจะเอาคืนทั้งหมดที่เจ้าแย่งไปจากข้า!”
DND.762 – องค์กรลับ
　　หยวนหยิงหยิงสีหน้าใจเย็น
　　“ท่านพี่คิดจะทำอะไรข้ารึ?”
　　หยวนหวังปี่ตอบอย่างเยือกเย็น
　　“แน่ล่ะข้าอยาก…”
　　นางชิงชังน้องสาวเป็นอย่างยิ่งแต่นางก็สับสนในตอนนี้ นางไม่รู้ว่าต้องการจะทำอะไรกับหยิงหยิง…ข้าอยากสังหารนางรึ? นางเคยคิดในบางครั้ง แต่ตอนนี้ ตอนที่อยู่ต่อหน้า นางกลับทำให้ตัวเองพูดจาโหดร้ายแบบนั้นออกมาไม่ได้
　　แต่ข้าจะล้างแค้นได้ยังไงถ้าข้าไม่ลบน้องสาวข้าให้หายไปจากโลกนี้?
　　“หวังปี่พูดมาเลย เจ้าอยากจะทำอะไรนาง? ข้าจะทำให้ความปรารถนาเจ้าเป็นจริง”
　　ชางก่วนหยุนซื่อเข้าข้างนางเต็มประตู
　　หยวนหวังปี่เริ่มหนักใจนางมองคนตระกูลหยวนตรงหน้าและเริ่มเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป
　　นางลังเลก่อนจะกัดฟันเค้นคำพูด
　　“แค่ให้นางขอโทษข้าก็พอ”
　　แค่ขอโทษรึ?เจ้าตระกูลหยวนตากระตุก ความผิดหวังในแววลาหายไปทันที
　　คนตระกูลหยวนมากมายตกใจยากที่พวกเขาจะคิดว่านายหญิงแห่งตระกูลจะทำทุกวิถีทางเพื่อคำขอโทษ
　　หยวนหยิงหยิงพูดขึ้น
　　“ท่านพี่อยากจะให้ข้าขอโทษเรื่องอะไรรึ?”
　　หยวนหวังปี่อึ้งกับคำถามนี้
　　ข้าอยากให้นางขอโทษเรื่องอะไรล่ะ?นางทำอะไรให้ข้ากัน?
　　ข้าจะให้นางขอโทษเพราะนางมีพรสวรรค์มากกว่าข้ารึ?
　　หยวนหวังปี่ใจลอยและหนักใจนางเอาแต่ตั้งคำถามในหัว
　　“หวังปี่เจ้าพูดมาเลย เจ้าอยากจะให้นางขอโทษเรื่องอะไร?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อถามนาง
　　หยวนหวังปี่ส่ายหน้าความร้อนแรงในใจได้หายไปแล้ว
　　“ช่างเถอะนางไม่ต้องขอโทษอะไรข้าหรอกนายน้อยชางก่วน ขอบคุณมาก แต่ข้าไม่เป็นไร”
　　“แล้วเขาล่ะ?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อมองซือหยู
　　หยวนหวังปี่มองเขาอย่างลึกซึ้งแต่ก็มิอาจทำใจให้ชิงชังเขาได้อีกแล้ว
　　“ลืมเขาไปด้วยข้าไม่เป็นไร ข้ายินดีกับน้ำใจของนายน้อย แต่ให้มันจบตรงนี้เถอะ”
　　ความโกรธและความเศร้าหมองของนางหายไปแล้ว
　　“มิใช่ว่าเจ้ากังวลว่าน้องสาวเจ้าจะนำหน้าเจ้าต่อไปรึ?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อถาม
　　หยวนหวังปี่ส่ายหน้านางหยิบขวดหยกที่มีโอสถขยายภูติระดับสี่ออกมา
　　“ข้าใช้พลังตัวเองเป็นภูติได้ข้าจะเอาชนะนางอย่างยุติธรรม”
　　ป๊าบ!ป๊าบ!
　　ในตอนนั้นเองชางก่วนหยุนซื่อหัวเราะชอบใจและปรบมือเสียงดัง
　　“ฮ่าๆๆๆ!น่าสนใจนัก! ไม่คิดเลยว่าจะจบเช่นนี้!”
　　หืม?คนตระกูลหยวนตกใจ หยวนหวังปี่รีบถาม
　　“เจ้าพูดถึงจบอะไรกัน?”
　　“ก็จุดจบของเจ้าน่ะสิ!”
　　ชางก่วนหยุนซื่อตอบ
　　“เจ้าคิดจริงๆรึว่าข้าจะมาช่วยเจ้าล้างแค้นโดยไร้เหตุผลเช่นนี้?”
　　หยวนหวังปี่เริ่มหวาดกลัวในใจนางรีบถอยห่างจากเขา
　　“เจ้าจะพูดอะไรกันแน่?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อมองนาง
　　“ข้าเดินทางมาที่นี่เพื่อสังเกตดูตัวตนของเจ้าตลอดสิบวันที่ผ่านมา ข้าแอบอยู่ในเมือง รวบรวมข่าวว่าเจ้าเป็นคนเช่นใด…เจ้าเคยทำอะไรมาบ้าง ชื่อเสียงเจ้า…ข่าวลือจากชางบ้าน ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าหมดแล้ว”
　　หยวนหวังปี่ถอยไปหลายก้าวและเอามือปิดปากนางไม่อยากจะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง
　　“เจ้าแค่ทดสอบข้าเรอะ?”
　　“ข้ารู้ว่าเจ้าแอบนัดพบเฉาหยินและข้าก็รู้ว่าเจ้าพยายามยั่วยวนซือหยูเซี่ยน ข้าเห็นกับตา ข้าต้องพูดสิ่งใดอีกหรือไม่?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อถาม
　　อะไรนะ?เจ้าตระกูลหยวนเบิกตาโพลง เพลิงความแค้นแผดเผาในดวงตา
　　“อับอายขายขี้หน้า!เจ้าแอบสร้างสัมพันธ์กับเฉาหยิน ทั้งๆที่เป็นคู่หมั้นน้องสาวเจ้าเรอะ? เจ้ามันไร้ยางอาย!”
　　เขาโกรธแค้น!เพราะตอนที่เขาเฉินมาขอแต่งงาน นางได้ปฏิเสธเพราะรู้ว่าจะต้องพบเจอกับความยากลำบากหากแต่งเข้าตระกูลนี้ สุดท้ายหยิงหยิงได้เสนอตัวเข้าแทนที่นาง แต่นางกลับกล้าแอบสานสัมพันธ์กับเฉาหยิน!
　　นางต้องการทุกสิ่งที่หอมหวานกับตนเองขณะที่น้องสาวนางต้องแบกรับความทุกข์ทน! นางยังพยายามยั่วซือหยูเซี่ยนอีก!
　　“เจ้ามันลูกหน้าด้านสัปดน!”
　　เจ้าตระกูลหยวนโกรธจนยกมือขึ้นฟ้าเขาตะโกน
　　“ข้า…ข้าจะฆ่าเจ้า!”
　　คนในตระกูลเป็นห่วงความปลอดภัยของหยวนหวังปี่อย่างจริงจังเมื่อเห็นความโกรธแค้นของเจ้าตระกูลเพราะหยวนหวังปี่มีฐานพลังที่อ้อนด้อยกว่าผู้เป็นพ่อ เป็นไปไม่ได้ที่นางจะหลบ นางจึงยกมือขึ้นมาบังกายโดยไม่รู้ตัว ความโศกเศร้าและหวาดกลัวถาโถมในใจ
　　ปั้ง!
　　เมื่อเขาฟาดมือลงมาช่างน่าแปลกใจนักที่นางไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลย
　　“หยิงหยิง!”
　　เจ้าตระกูลหยวนเป็นคนแรกที่รู้สึกตัวหลังจากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
　　เมื่อเขาฟาดมือไปยังหวังปี่หยิงหยิงได้กระโจนเข้ามาระหว่างเขากับนางและรับแรงตบนั้นแทน! หยิงหยิงถูกตบจนกระเด็น มีโลหิตไหลออกมาจากมุมปาก
　　เมื่อรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าตระกูลหยวนรีบวิ่งไปช่วยพยุงตัวนางขึ้น
　　“ลูกรักใยเจ้าหัวทึบเช่นนี้ทุกครั้ง?”
　　แม้พี่สาวจะมาหาเรื่องหยวนหยิงหยิงก็ยังอดทนทุกอย่างตามเดิม นางยิ้มแต่ก็เจ็บปวด นางร้องครางออกมา
　　“ข้าเป็นน้องท่านพี่ข้ามองท่านพี่ถูกรังแกอยู่เฉยๆไม่ได้หรอก!”
　　คำตอบอันเรียบง่ายใจซื่อประทับดวงใจทุกคนในตระกูลหยวนแม้พี่สาวจะปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้าย นางก็ยังเป็นเด็กสาวที่อ่อนหวานไม่เปลี่ยนแปลง
　　พวกเขามองหยวนหยิงหยิงที่บาดเจ็บผู้เฒ่าหลายคนถอนหายใจ พวกเขารู้สึกละอายใจในสิ่งที่ทำกับนางในอดีต
　　หยวนหวังปี่จ้องมองน้องสาวโดยพูดไม่ออกแม้นางจะทำเรื่องทั้งหมดมา น้องสาวนางก็ยังห่วงใยนาง! จุดอ่อนไหวในดวงใจถูกสัมผัสโดยหยิงหยิง ความรู้สึกด้านลบต่างๆที่เป็นพิษต่อหัวใจได้หายไปราวกับหมอกควัน
　　นางรู้สึกละอายใจเมื่อมองหยิงหยิงท่านพ่อ และคนในตระกูลรวมถึงชางก่วนหยุนซื่อ นางมิอาจมองหน้าใครได้เลย นางใช้มือปิดปาก ปลายเท้าแตะพื้น บินหนีไป
　　“นายหญิงรอข้าด้วย!”
　　สาวใช้เสี่ยวเถารีบตามนางไป
　　หยวนหวังปี่หยุดกลางทางร่อนลงพื้นที่นอกเมืองนางหันกลับไป
　　“เสี่ยวเถากลับไปซะ เจ้าไม่ต้องตามข้า ข้าไม่คิดจะกลับตระกูลแล้ว ตระกูลจะดูแลพร้อมหาตำแหน่งใหม่ให้เจ้า”
　　เสี่ยวเถาถอนหายใจ
　　“นายหญิงท่านใจดีกับข้าเสมอมา ข้าจะติดตามไม่ว่าท่านจะไปไหน แต่ถ้าหนีออกมาโดยไร้เงินทองเช่นนี้ ท่านจะไปได้ไกลสักเพียงใดเชียว?”
　　หยวนหวังปี่ยิ้มอย่างขื่นขม
　　“เจ้าลืมแล้วรึว่าข้าเป็นนักปรุงยาชั้นต้นข้าปรุงโอสถระดับสามได้ ข้ายังชำนาญการปรุงโอสถของตระกูลหยวน ข้าขายโอสถหากินได้”
　　เสี่ยวเถาถาม
　　“นายหญิงท่านจำสูตรโอสถทั้งหมดของตระกูลหยวนได้รึ? มันมีสูตรตั้งมาก ท่านจำได้หมดเลยหรือ?”
　　หยวนหวังปี่ส่ายหน้า
　　“ข้าจำได้ไม่หมดอยู่แล้วแต่ข้าจำโอสถสำคัญและสูตรที่ล้ำค่าได้”
　　นางมองเสี่ยวเถาอย่างอบอุ่น
　　“เสี่ยวเถาข้าเหลือแต่เจ้าแล้ว เจ้าติดตามข้ามาตั้งแต่เด็ก เจ้าเป็นดั่งน้องสาวข้า หากคิดจะติดตาม ก็ไปผจญโลกด้วยกัน ข้ามิอาจให้เกียรติยศหรือเงินทอง หรือฐานะสูงส่ง แต่ข้าจะให้เจ้าได้อยู่อย่างสบาย เราสองคนไม่ต้องกลับตระกูลหยวนอีกแล้ว ความทรงจำเลวร้ายมากมายนัก”
　　เสี่ยวเถากล่าว
　　“ข้าจะติดตามท่านอยู่แล้วแต่มีบางอย่างที่ข้าต้องบอก…”
　　“เจ้าอยากพูดอะไร?”
　　หยวนหวังปี่แปลกใจนางคิดว่าเสี่ยวเถาอยากจะเกลี้ยกล่อมให้นางกลับตระกูล
　　เสี่ยวเถาเข้าใกล้และพูดเบาๆทันใดนั้นหยวนหวังปี่ก็รู้สึกเจ็บปวดที่เอว พลังชีวิตทั้งร่างถูกปิดกั้น ราวกับทั้งร่างถูกชิงพลังออกไป นางอ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด
　　นางล้มลงกับพื้นและเห็นเสี่ยวเถาตรงหน้าที่ยิ้มจางๆ
　　“ที่ข้าอยากจะพูดก็คือ…ขอบคุณที่ดูแลข้าดั่งน้องสาวแต่น่าเสียดายนัก เจ้าตาบอดเหมือนค้างคาวจนเข้าใจข้าผิด!”
　　เสี่ยวเถาในตอนนี้ดูไม่เหมือนสาวใช้ที่ภักดีอีกแล้วนางยิ้มอย่างชั่วร้ายและหยิบเอาแหวนมิติของหยวนหวังปี่ออกมา นางเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายในพร้อมกับยินดี
　　“ฮ่าๆๆสูตรโอสถอยู่ในนี้จริงๆด้วย! นายหญิง ท่านไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ!”
　　หยวนหวังปี่ขยับไม่ได้แม้แต่น้อยนางแทบจะพูดไม่ออก
　　“เสี่ยวเถา?จะ…เจ้าเป็นใคร?”
　　ความโลภปรากฏบนใบหน้าเสี่ยวเถาเมื่อมองสูตรโอสถกองโต　　“ข้าเป็นใครน่ะรึ?หึหึ! ข้าเป็นสายลับ! เฉาหยินห่าวส่งข้ามาตระกูลหยวนเพื่อลอกสูตรโอสถ โดยเฉพาะโอสถโบราณวารีผงกลั่นดวงใจ! มันคือสูตรที่พันธมิตรปรุงยาต้องการมาตลอด แต่ข้าก็ไม่เคยขโมยมันได้จนถึงวันนี้!”
　　“อะไรนะ?เจ้ามาจากพันธมิตรปรุงยาเรอะ?”
　　หยวนหวังปี่มิอาจเชื่อว่าสาวใช้ที่เติบโตมาด้วยกันจะเป็นหนอนบ่อนไส้!แต่ความจริงที่มิอาจปฏิเสธก็อยู่ตรหน้าแล้ว
　　หยวนหวังปี่รู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายนางพยายามจะให้เหตุผล
　　“เสี่ยวเถาพันธมิตรปรุงยาล่มสลายแล้ว เจ้าไม่ต้องรับใช้พวกมันอีกแล้ว สูตรโอสถก็ไม่ต้องเอาไปด้วย! ข้าแลกมันกับแก้วพลังก็ได้ ยังไงเจ้าก็ไม่ใช่นักปรุงยา สูตรโอสถไม่มีประโยชน์กับเจ้า”
　　เสี่ยวเถาตอบ
　　“ก็จริงที่ข้าไม่ต้องทำภารกิจของพันธมิตรต่อไปแล้วแต่ข้าก็ยังมีอีกภารกิจที่ยังไม่สำเร็จ”
　　“ยังมีภารกิจอื่นอีกรึ?เจ้าทำงานเป็นสายลับของทั้งสองสำนักเลยเรอะ?”
　　หยวนหวังปี่ฉลาดหลักแหลมนางเดาได้ในทันที
　　เสี่ยวเถาหัวเราะ
　　“ใช่แล้ว!ข้ายังมีอีกฐานะหนึ่ง…ข้าเป็นคนของผาบั่นภูติ!”
　　หยวนหวังปี่เบิกตากว้าง
　　“ผาบั่นภูติหรือ?”
　　ความหวาดกลัวรุนแรงฉายผ่านไปใบหน้านางเมื่อได้ยินนามนี้ผาบั่นภูติเป็นนามที่ทุกคนหวาดกลัว!
　　มันมีอำนาจและกำลังอันยิ่งใหญ่ทั้งยังเร้นกายอยู่ในความมืดเสมอ ไม่มีใครรู้ว่าที่ตั้งหลักของมันอยู่ที่ใด หรือว่ามีคนอยู่กี่คน ทั้งหมดที่รู้ก็คือคนของพวกเขากระจายอยู่ทั่วโลกจิวโจว!
　　ทุกคนเคลื่อนไหวในเงามืดทำงานเป็นมือสังหาร ทหารรับจ้าง ขโมย และปล้น พวกเขายังเกี่ยวข้องกับเงินผิดกฎหมายและบ่อนใต้ดิน พวกเขาเกี่ยวข้องกับทุกอย่างที่ไม่ควรเผยในที่สาธารณะ!
　　มือสังหารของผาบั่นภูติมีชื่อเสียงไปทั่วแผ่นดินตราบเท่าที่รับภารกิจไปแล้ว ต่อให้เป้าหมายเป็นอสูรเนรมิตร เป้าหมายนั้นก็มิอาจหนีจากความตายได้!