The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 280 การหนีออกไปในคืนที่ฝนตก
ตอนที่ 280 การหนีออกไปในคืนที่ฝนตก
มีโลลิต้าที่เดินเป็นเพื่อนไลลาก็ได้เดินเล่นไปทั่วปราสาท
เป็นครั้งแรกที่ไลลาได้ออกมาเดินเล่นหลังจากที่เธอได้ถูกขังอยู่ในปราสาทเป็นเวลานาน เธอถึงรู้ว่าปราสาทแห่งนี้
กว้างใหญ่มาก
ปราสาทได้ตั้งอยู่ที่พื้นที่ที่มีวิวทางธรรมชาติที่สวยงามและเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ที่สวยงามตระการตา
เหมือนกับตัวเองได้อยู่ในโลกที่สมบูรณ์แบบ
ไลลาได้เดินผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยของเก่าที่ล้ำค่า มองไปที่ห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา และได้เดินผ่านส่วนดอกไม้ที่สวยงาม โลลิต้าได้พาเธอมาถึงจุดสิ้นสุดของปราสาท
ข้างหน้าเป็นประตูเหล็ก ภายนอกเป็นป่าทึบ
“ข้างนอกคือที่ไหนหรอ?” ไลลาได้ถามโลลิต้า
โลลิต้าก็ได้มองไปที่ป่า เธอก็ได้รีบพานาราเดินไปที่ประตู และบอกว่า “ที่นี้เป็นป่าภูเขาหลังปราสาท มันเป็นผืนป่าที่ใหญ่มาก
คนที่เข้าไปจะหลงทางง่ายมาก เจ้านายถึงได้ทำรั้วกั้นไว้”
นาราก็ได้มองไปที่ประตูเหล็กนั้นอีกครั้งและได้แล้วก็เดินตามโลลิต้าต่อไป
ถ้าเธอไม่ถูกกักขัง ปราสาทนี้จะทำให้เธอหลงใหลมากเลย
แต่ตอนนี้ ในหัวของไลลามีเพียงคำถามว่าเธอจะหนีออกไปจากที่นี้อย่างไร?
โลลิต้าไม่รู้เลยว่าไลลาคิดจะหนีออกไป เธอก็ได้เดินและแนะนำสถานที่ต่างๆต่อไป “คุณไลลานี้คือบ่อน้ำพุ ถูกสร้างขึ้นตอนยุคกลาง….”
“คือ โทษทีนะ ฉันอยากจะไปห้องน้ำนะ” ไลลาได้พูดแซกโลลิต้าออกมาอย่างลำบากใจ
โลลิต้าก็ได้หยุดพูด “คุณไลลาเดินไปทางนี้จะมีห้องน้ำอยู่ คุณไลลาจะให้หนูไปเป็นเพื่อนมั้ยค่ะ?”
“อ่ะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เดียวฉันเดินไปเองก็ได้” ไลลาก็ได้รีบเดินไปทางที่โลลิต้าชี้ให้
โลลิต้าที่เห็นไลลาที่เดินจากไปนั้น เธอรู้สึกว่าไลลากระตือรือร้นกว่าเมื่อกี้ อย่างกับเป็นคนละคนกันเลย
ใช่ ในโลกนี้ไม่มีพรมลิขิตที่มาด้วยความบังเอิญหรอก ถ้ามีความเคยชินแล้ว ทั้งหมดก็ไม่ใช่ปัญหา
โลลิต้าได้รอไลลาอยู่กับที่ แต่เห็นผ่านไปนานแล้วยังไม่เห็นไลลากลับมา เธอก็เริ่มรู้สึกกังวลกระวายใจ
แย่แล้ว คุณไลลาจะหลงทางหรือเปล่า?
โลลิต้าก็ได้รีบวิ่งไปทางที่เธอได้ชี้ให้ไลลาไป และได้ตะโกนเรียกไลลาเบาๆ “คุณไลลา คุณไลลา”
แต่ตอนที่โลลิต้าได้ไปถึงที่ห้องน้ำ เธอก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น เธอเห็นไลลาได้กำลังปีนขึ้นไปที่ประตูเหล็ก
โลลิต้าที่ตกใจมาก เธอได้รีบวิ่งไปหาไลลา “คุณไลลา คุณจะทำอะไร?”
ไลลาที่ตั้งใจที่จะหนีออกไปจากที่นี้แล้ว เธอจะปล่อยโอกาสที่หาได้ยากขนาดนี้ได้อย่างไง?
ไลลาได้ปีนขึ้นไปอย่างไม่หยุดยั้ง ตอนที่ไลลาได้ถึงจุดบนสุดของประตู โลลิต้าก็ได้มาถึงที่ประตู ไลลาได้กระโดดข้ามไปอีกฝัง
“โลลิต้าที่ผ่านมาขอบคุณที่เธอดูแลฉัน แต่ฉันอยากเป็นคนอิสระ ฉันไม่อยากที่จะถูกขังอยู่แบบนี้ ฉันจะไปแล้ว ลาก่อนนะ”
“ไม่นะ! คุณไลลา! ผืนป่าข้างหลังนี้เป็นผืนป่าที่หนาทึบมาก ถ้าคุณเข้าไปคุณอาจจะหลงทางก็ได้ ที่สำคัญในป่าแห่งนี้ยังมีหมาป่าด้วย คุณอย่าทำเรื่องที่โง่ๆได้มั้ย คุณรีบกลับมา” โลลิต้าใจร้อนจนกระทืบเท้า และตะโกนเรียกไลลา หวังว่าเธอจะกลับมาเร็วๆ
อิสรภาพที่เธอต้องการมานานนั้นมันอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอจะกลับไปกับโลลิต้าเพียงเพราะคำพูดเล็กๆน้อยๆของเธอไม่ได้
นาราได้ส่ายหัว “ถึงฉันจะต้องหลงทางในป่าพืนนี้ฉันก็ต้องลอง โลลิต้าเธอไม่เคยถูกกักขังมาก่อนเธอไม่เข้าใจหรอก
ลาก่อนนะ! อย่าได้เจอกันอีกเลย!”
ไลลาพูดจบ เธอก็ได้เดินเข้าไปที่ผืนป่าหลังเขาโดยที่ไม่หันกลับมามองโลลิต้าเลย
ความอิสระเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!
เห็นไลลาที่เดินจากไป โลลิค้ารู้สึกผิดหวังมาก ถ้าเธอรู้ว่าไลลามีความคิดแบบนี้ เธอจะไม่พาไลลามาที่นี้อย่างแน่นอน
“แย่แล้ว! คุณไลลาไม่ฟังที่เราพูดเลย ต้องไปรายงานกับเจ้านายแล้ว” โลลิต้าใจไม่ดีและพูดอยู่คนเดียว เธอก็ได้รีบวิ่งไปที่ปราสาท
เคลลี่ลั่วที่กำลังเทเหล้าอยู่นั้น ได้ยินโลลิต้ามาพูดว่าไลลาได้ปีนประตูเหล็กและหนีออกไปทางหลังปราสาทแล้ว เคลลี่ลั่วก็ได้โมโหเป็นอย่างมาก เคลลี่ลั่วได้ปาขวดเหล้าไปที่พื้น “เธอให้ไลลาหนีออกไปได้อย่างไง! ไอโง่ ! รีบพาคนไปที่หลังปราสาท แล้วหาไลลาให้เจอ!”
โลลิต้าได้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แค่พยักหน้า “ได้ค่ะๆ เดียวหนูจะให้คนไปตามหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”
ในปราสาทที่วุ่นวายไปแล้วในตอนนี้นั้น แต่ไลลาได้เดินอยู่ในป่าอย่างสบายใจ
เท้าของไลลาได้เหยียบไปที่ใบใม้ที่ทับถมกัน จนเกิดเสียงขึ้น ในป่ามีเสียงนกที่ไม่รู้ชนิดนั้นร้องอยู่บนตนใม้ตลอดเวลา
บางเวลายังมีกระรอกมาแอบมองแขกที่กำลังมาเยือนในป่าแห่งนี้
ไลลาในตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองมีชีวิตชีวามาก รู้สึกเหมือนตัวเองได้อยู่ในโลกของนิยาย ปัจจุบันยังมีที่ที่สวยแบบนี้บนโลกหรอ
ไลลาได้เดินอยู่ในผืนป่าที่มืดมิด เริ่มจากความรู้สึกที่สงสัยกลายเป็นเหนื่อยล้าและสุดท้ายเธอก็รู้สึกกลัว
เพราะเธอได้รู้ตัวว่า ตัวเองได้หลงทางแล้ว
เพราะเธอได้เดินผ่านต้นเฮงยิ้นเงินนี้หลายครั้งแล้ว….
ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง เสียงในผืนป่าก็เริ่มเงียบลง ไม่นาน ผืนป่าแห่งนี้ก็ได้เงียบสนิท ได้ยินแม้กระทั่งเสียงที่เธอเหยียบใบไม้
ไลลาก็อยู่ในความมืด ไลลาในตอนนี้ได้ยินแค่เสียงของหัวใจของเธอที่เต้นแรกมาก
ไม่ไกลจากที่ที่เธออยู่ได้มีเสียงหมาหอนรอยมา เสียงนี้ได้ทำให้ผืนป่านี้น่ากลัวยิ่นขึ้น
นั้นเป็นเสียงของหมาป่าหรอ?
เธอได้เอามือปิดปากของตัวเอง กลัววินาทีต่อไปจะมีหมาป่ามาไล่ล่าเธอ
ไลลาก็ได้วิ่งไปในผืนป่าอย่างไม่มีจุดหมาย ขาของเธอเริ่มอ่อนแรง เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองจะออกไปจากป่าแห่งนี้ได้เมื่อไหร่
หรือที่จริงเธอไม่ควรหนีออกมาจากปราสาทนั้น
เสียงของฟ้าร้องที่ดังกึกก้อง ฝนก็ได้กระหน่ำเทลงมา
ฤดูกาลนี้เป็นฤดูฝน ผืนป่าจะมีความสวยงามมาก แต่ไลลาที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้คงไม่ได้รู้สึกแบบนี้แน่
ไม่นาน ไลลาก็เปียกไปทั้งตัว ลมที่พัดผ่านมาทำให้นารารู้สึกหนาวมาก
ฝนได้กระหน่ำตกลงมาใส่ตัวเธอและหัวเธอและถนนที่เธอมองไม่เห็น เธอที่ไม่ได้ระวัง เธอได้ล้มลงไป
และกลิ้งลงไปจากที่ชันของภูเขา
พื้นที่เต็มไปด้วยขี้โคลนนั้นทำให้ตัวของไลลาได้เลอะไปหมด แต่นี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย
ไลลาที่ได้กลิ้งลงมาจากบนเขาและได้ไปชนกลับต้นไม้ทำให้เธอได้สลบไป
ในปราสาท เคลลี่ลั่วที่กำลังด่าลูกน้องตัวเองที่ไปตามหาไลลาไม่เจอ “หาไม่เจอ? พวกนายยังมีสมองอยู่อีกมั้ย?!
พวกนายมีตั้งหลายคน กับแค่การตามหาคนแค่คนเดียวกลับหาไม่เจอ ไอพวกโง่!”
ลูกน้องคนเขาทุกคนได้ก้มหน้า แต่ละคนถึงจะเหนื่อยแต่ก็ไม่กล้าที่จะหายใจแรง กลัวเคลลี่ลั่วจะไล่พวกเขาออกไป