The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 337 ต้นฉบับไปอยู่ในมือของใครอีกคน

บทที่ 337 ต้นฉบับไปอยู่ในมือของใครอีกคน

เมื่อพูดเรื่องนี้จบ คณพศก็ทำเป็นถาม “ใช่แล้ว ผลงานพวกนี้เหมาะกับสไตล์ของผมมาก ผมอยากรู้เกี่ยวกับเจ้าของผลงานที่ออกแบบผลงานเหล่านี้เป็นอย่างมาก รบกวนคุณวิลเลียม ช่วยแนะนำให้ผมรู้จักกับดีไซเนอร์ที่ทั้งฉลาดและมีพรสวรรค์คนนี้หน่อยได้ไหมครับ?”

วิลเลียม พยักหน้าหงึกๆ “ได้แน่นอนครับ นี่ครับ คนนี้คือหัวหน้าดีไซเนอร์ของบริษัทTM คุณ เจมม่า ครับ แรงบันดาลใจในการออกแบบทั้งหมดของบริษัทเราล้วนมาจากฝีมือของเธอคนนี้ครับ”

พูดพลางวิลเลียม ก็ดันผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาให้ออกมา ผู้หญิงผมสีทองนัยต์สีเขียวอำพัน หน้าอกใหญ่สะโพกผายตามแบบฉบับรูปร่างเซ็กซี่ของสาวยุโรป แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่นารา

แสงแห่งความคาดหวังของเขาหายวับไปในพริบตา เขาคิดไม่ถึงว่า คนที่สามารถวาดภาพมากมายได้เหมือนภรรยาของเขาที่แท้เป็นชาวต่างชาติคนนี้เอง

ไม่จริง เขาโดนหลอกแน่ๆ ผู้หญิงชาวยุโรปคนนี้จะรู้เกี่ยวกับดอกแม็กโนเลียได้ยังไง

คิ้วของคณพศขมวดขึ้น ใช้เสียงที่แสดงความไม่ชอบใจอย่างชัดเจน “วิลเลียม คุณแน่ใจใช่ไหมว่าเธอคือหัวหน้าดีไซเนอร์ของพวกคุณ?”

สีหน้าของวิลเลียมนิ่งไป 2 วินาที เพียงฉับพลันก็กลับมาเหมือนเดิม “ประธานคณพศ ผมจะหลอกคุณได้อย่างไรครับ คนนี้คือหัวหน้าดีไซเนอร์ของบริษัทเราจริงๆ ครับ ที่ประเทศจีนมีสำนวนโบราณที่ว่า เวลาไปตีเสือต้องมีความไว้วางซึ่งกันและกันและเชื่อฟังคำสั่ง จริงๆ แล้วเจมม่า เป็นน้องสาวแท้ๆ ของผม ปีนี้เธออายุ 25 ปี จบจากมหาวิทยาลัยการออกแบบ ผลิตภัณฑ์ในบริษัทเราก็มาจากการออกแบบของเธอ”

เมื่อวิลเลียมพูดจบเจมม่า ก็ก้าวขึ้นมา “ประธานคณพศ ฉันคือ เจมม่า ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” คณพศพยักหัวลงเล็กน้อยเป็นมารยาท ความผิดหวังค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเขา ความเหน็บหนาวแผ่ซ่าน

ใจเขาเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว แบบร่างพวกนี้เป็นแบบร่างที่เขาคุ้นเคยกับมันแท้ๆ แต่ทำไมมันไม่ได้มาจากฝีมือของนารากันนะ?

เขามองท้องฟ้าสีครามผ่านกระจกใส เขาเศร้าใจเหลือเกิน นารา เธออยู่ที่ไหนกันแน่นะ? ใจหนึ่งรู้สึกว่าเธออยู่ไม่ไกลจากเขา แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกว่าเธออยู่ไกลจากเขาเหลือเกิน

“ประธานคณพศ คุณมาไกลถึงที่นี่ พวกเราตั้งใจเตรียมอาหารง่ายๆ ให้คุณ เชิญประธานไปสักหน่อยครับ” วิลเลียม ถูมือไปมาแสดงความประจบและเชิญคณพศไปทานอาหาร

คณพศมาไกลถึงที่นี่ เดิมทีคือต้องการมาตามหานารา ไม่มีกะจิตกะใจไปทานอะไรหรอก แบะปากและเตรียมจะปฏิเสธไป แต่โดนยชญ์ที่อยู่ด้านหลังลากไปด้วย

ยชญ์สังเกตมาพักนึงแล้ว รู้สึกว่าผู้หญิงที่ชื่อ เจมม่า ที่สวยได้เพราะเติมแต่งคนนี้ จะทำเกินไปหน่อย จริงๆ แล้วเธอก็แค่คนบ้านนอกที่ฉวยโอกาสยกฐานะตัวเองขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลยจะเป็นดีไซเนอร์ได้ยังไงกัน!

เขาเก่งในการสังเกตสีหน้าและคำพูดของคน เมื่อเห็นแววตาของคณพศที่แสดงความไม่พอใจและคำพูดของเขาที่เกือบจะปฏิเสธออกไป เขารู้ว่าคณพศถูกความจริงตรงหน้าเล่นงานจนอยากจะบอกลา ยชญ์จึงยื่นมือไปห้ามการกระทำของเขาเสียก่อน

ยชญ์ก้าวออกมาจากข้างหลังคณพศ “แต่ไหนแต่ไรชาวจีนอย่างพวกเราให้ความสำคัญเรื่องมารยาทเป็นอย่างมากจะปฏิเสธหรือก็เป็นการแสดงความไม่เคารพ อีกทั้งพวกคุณยังแสดงความเป็นมิตรเช่นนี้ พวกเรามีหรือจะปฏิเสธ แต่ว่าหาห้องให้ประธานคณพศพักผ่อนสักหน่อยได้ไหม คืนนี้ค่อยฉลองกัน”

“ได้เลยครับ ได้เลยครับ” วิลเลียมพยักหน้าหงึกๆ หันไปหาเจมม่า น้องสาวของตัวเอง “เจม เธอรับหน้าที่จัดการเรื่องห้องพักของประธานคณพศ ห้ามให้ขาดเหลือเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เจมม่าหลงความหล่อรวยจนไม่อาจต้านทานได้ของคณพศตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อได้ยินพี่ชายให้เธอรับผิดชอบเรื่องนี้ ก็ดีใจจนเกือบจะกระโดดออกมา “โอเค วางใจได้เลยค่ะพี่”

พูดพลาง เจมม่า ยื่นมือไปทางคณพศหวังจะคล้องแขนเขา “ประธานคณพศ คุณยชญ์ เชิญมากับฉันค่ะ”

คณพศเลี่ยงไม่ให้เธอคล้องแขน พูดอย่างสุภาพ “รบกวนคุณด้วยนะ”

ถึงแม้เจมม่า จะถูกคณพศปฏิเสธ แต่ในใจก็หลงคณพศจนโงหัวไม่ขึ้น เดิมทีประเทศที่มีเสน่ห์อย่างประเทศจีนเป็นประเทศที่เธอใฝ่ฝันไว้อยู่แล้วจนกระทั่งตอนนี้เมื่อได้เจอคนที่สง่างามมีมารยาทอย่างคณพศ ทำให้เธอกลายเป็นแฟนคลับเขาภายในฉับพลัน หลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น

ยชญ์ดีอกดีใจอยู่ในใจอย่างเงียบๆ สิ่งที่ผู้ชายยอมรับไม่ได้คือบุญคุณของผู้หญิง ยังดีที่เจมม่า แค่สนใจคณพศ อันตรายจริงๆ

“ประธานคณพศ เชิญทางนี้ค่ะ” เจมม่า พูดพลางพาคณพศมายังโรงแรมห้าดาวที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัท ดูแลเขาอย่างดี ส่งเขาถึงห้องที่ได้จองไว้เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณครับ” คณพศก้มหัวเล็กหน่อยเพื่อแสดงมารยาท เมื่อยชญ์เข้ามาในห้องแล้ว จึงปิดประตูเพื่อส่งแขก “คุณเจมม่า ทำให้คุณต้องลำบากแล้ว งั้นผมส่งแค่นี้นะ”

เจมม่า มองประตูที่ปิดลงต่อหน้าตัวเอง เธออิ่มอกอิ่มใจเป็นอย่างมาก ผู้ชายคนนี้เท่เหลือเกิน เธอชอบมาก ประธานคณพศทั้งสง่างามและมีมารยาทอีกทั้งยังรักษาระยะห่าง คงเป็นเพราะเธอกับเขายังไม่สนิทกันมาก เธอจะต้องหาโอกาสสร้างความใกล้ชิดกับประธานคณพศให้มากๆ แล้วล่ะ จะต้องทำให้คณพศรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเลิศแค่ไหน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจมม่า เดินย่ำบนรองเท้าส้นสูงออกไปอย่างมีความสุข เธอต้องเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนภาพลักษณ์ของตัวเองในปัจจุบัน

เมื่อปิดประตูห้องพักลง คณพศนั่งขมวดคิ้วอยู่บนโซฟา สีหน้าอ้างว้าง ความหมดหวังปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

ยชญ์รินน้ำ 2 แก้วแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะ ถามด้วยเสียงเบา “คณพศ นายคิดว่าผู้หญิงที่ชื่อ เจมม่า จะเป็นดีไซนเนอร์คนนั้นจริงๆ หรอ?”

“จะเป็นไปได้ยังไง นายไม่เห็นเธอแต่งหน้าหนาขนาดนั้น เหมือนพวกบ้านนอกอวดรวย จะเป็นดีไซเนอร์ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณได้ยังไง ฉันไม่ได้ตาบอดนะ! แบบร่างที่บริษัทTMส่งให้ฉัน ไม่ได้มาจากฝีมือของผู้หญิงคนนั้นแน่นอน” คณพศพูดด้วยความมั่นใจ

ยชญ์ฟังแล้วพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ คณพศ ฉันก็คิดเหมือนนาย ผู้หญิงคนนั้นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วทำไมวิลเลียมไม่แนะนำดีไซเนอร์ตัวจริงกับเราล่ะ?”

“นายคิดว่าไงล่ะ?” คณพศไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับยิ้มอย่างมีเลศนัย คิ้วของเขายังคงขมวดแสดงความกลัดกลุ้มอยู่ไม่คลาย

ยชญ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างหงุดหงิดออกไปว่า “ฉันไปเอง หรือว่าพวกเขากลัวว่าเราจะขุดคุ้ยเรื่องอะไร? ดูถูกเราเกินไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสงสัยว่าดอกแม็กโนเลียจะเกี่ยวข้องกับภรรยานาย ใครจะบินมาในที่ห่างไกลแบบนี้”

“มีความเป็นไปได้สูงว่าอาจจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ เราลองดูไปเรื่อยๆ ก่อน นายรับผิดชอบไปพูดคุยกับเจมม่า ไม่ว่ายังไงจะต้องรู้ให้ได้ว่าแบบร่างพวกนั้นมาจากฝีมือของเธอจริงๆ หรือเปล่า” คณพศพูดด้วยเสียงทุ้ม

ยชญ์มีสีหน้าขมขื่นขึ้นมาทันที “คณพศ ฉันไม่ได้สนใจสาวต่างชาติอะสิ ช่วยเปลี่ยนให้ไปทำเรื่องอื่นได้ไหม? ฉันจะทำแบบทุ้มเทถวายชีวิตเลย!”

คณพศตบบ่าของยชญ์ปุๆ “คนมีความสามารถก็ต้องเหนื่อยมากหน่อย การปฏิวัติยังไม่สำเร็จบรรลุเป้าหมาย พี่น้องร่วมอุดมการณ์ยังต้องมุ่งมั่นดำเนินการต่อ!”