The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 350 วันแห่งการเปิดเผย
ตอนที่ 350 วันแห่งการเปิดเผย
เจมม่า ส่ายหัวสลัดความคิด เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรปล่อยโอกาสทองในชีวิตนี้หลุดมือไป จึงจิบไวน์แล้วเดินเข้าหาคณพศ
เธอเดินโซเซไปข้างตัวคณพศ เธอยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากแดง กระซิบเสียงนุ่ม “ประธานคณพศ คุณรู้ไหมว่าหลายวันมานี้ฉันทำอะไร?
คณพศถอยหลังไปเล็กน้อย ถามอย่างไร้อารมณ์ “ทำอะไรเหรอครับ?”
“หลายวันนี้คนเขาเอาแต่คิดถึงคุณน่ะสิ ในสายตา ในใจของฉันมีแต่คุณ ที่นี่สวยงามจริงๆ ฉันไม่อยากกลับไปเลย” เจมม่า ขณะพูดก็แสร้งทำเป็นเมาแล้วเซเข้าหาอ้อมแขนของคณพศ “ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว จากนี้ฉันจะไม่กลับไปแล้ว ฉันอยากอยู่ข้างประธานตลอดไป เป็นลูกแกะตัวน้อยที่น่ารักของคุณ”
คณพศถูกคำพูดของ เจมม่า ทำเอาขนลุกไปหมด เขาเห็นร่างของ เจมม่า ที่เซเข้ามาหาตัวเอง จึงยกแขนขึ้นกั้นผิวเนื้อนั้นเอาไว้
“คุณ เจมม่า คุณเมาแล้วนะ พักผ่อนเถอะครับ!”ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา เหมือนจะอาเจียนกับกลิ่นน้ำหอมน่าแขยงบนตัวเธอ
และ เจมม่า ที่สวมรองเท้าส้นสูงบางๆ นั้น เธอโยนตัวใส่อากาศอย่างน่าอาย แล้วล้มลงบนแขนของคณพศ
“แหมๆๆ ประธานคณพศ ฉันอยากเป็นลูกแกะน้อยที่น่ารักของคุณ”ยชญ์เลียนแบบน้ำเสียงของ เจมม่า เขากุมท้องหัวเราะแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา “โอ้ยไม่ไหวแล้ว ชายสาม ถ้ายังอยู่กับแม่สาวต่างชาติคนนี้ต่อ ฉันต้องตายแน่ๆ !”
คณพศตวัดสายตามองยชญ์ ก่อนหันกลับมามอง เจมม่า ที่นอนอยู่บนแขนของเขา แล้วพูดกับยชญ์ “เลิกหัวเราะแล้วพาเธอไปที่เตียงก่อนค่อยพูด”
ยชญ์ลูบท้องที่หัวเราะจนปวด แล้วส่ายหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ไปได้ไหม?”
“แล้วแต่นาย ถ้านายอยากไปเผชิญความโหดร้ายของธรรมชาติที่แอฟริกา ฉันก็คงขัดขวางนายไม่ได้!”
ฟังน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการคุกคามของคณพศแล้ว ยชญ์ลูบจมูกตัวเองด้วยความคิดว่าตัวเองช่างโชคร้าย เอาเถอะ เรื่องความร้ายกาจใครจะไปเทียบชายสามได้กัน?
“โอเค ฉันช่วย ฉันช่วยก็พอแล้วใช่ไหม?”ยชญ์พูดพลางแบก เจมม่า ขึ้นมาจากแขนของเขา ไปโยนไว้ตรงโซฟาข้างๆ แล้วปัดมืออย่างรังเกียจ
เมื่อเห็นว่า เจมม่า เมาจนหลับไปแล้ว “ฉันว่านะชายสาม ยัยเจ้าเลห์นี่น่ะ ให้ตายก็ไม่พูดเรื่องงานออกแบบหรอก พวกเรารีดเค้นเธอไปก็ไม่ได้อะไรหรอกน่า!”
คณพศพยักหน้า ความอดทนของเขามันหมดไปนานแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับนาราเลย หรือทั้งหมดนี่เขาพลาดไปงั้นเหรอ? ร่างออกแบบพวกนั้นเดิมทีก็เป็นของ เจมม่า อยู่แล้วงั้นเหรอ?
ไม่! เป็นไปไม่ได้
คณพศเชื่อว่าสัญชาตญาณของตัวเองไม่มีทางพลาด ถึง เจมม่า จะไม่ยอมพูดความจริงออกมา แต่สไตล์การวาดที่คุ้นเคยของแบบร่างพวกนี้ จะต้องเชื่อมโยงอะไรกับนาราแน่ๆ
“ช่างเถอะ รอให้เธอตื่นก่อน นายก็พาเธอไปส่งที่โรม ใช้งานต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”คณพศพูดจบก็เตรียมจะเดินไป เดิมทีเขาคิดจะเอาที่อยู่ของนารามาจาก เจมม่า แต่รอมานานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่พบอะไรเลย เขาชักจะเหนื่อยแล้ว
“อือ” เจมม่า ลืมตาขึ้นอย่างสลึมสลือ ถามด้วยความแปลกใจ “ประธานคณพศ ทำไมฉันมานอนอยู่บนโซฟาได้ล่ะคะ?”
คณพศหยุดฝีเท้าที่เตรียมจะเดินจากไปแล้วแสร้งยิ้ม “เอ่อ เมื่อครู่คุณเมาน่ะ ก็เลยหลับไปพักหนึ่งบนโซฟา ตอนนี้รู้สึกมึนหัวไหมครับ”
ก่อนหน้านี้ เจมม่า ดื่มไวน์ไปไม่น้อย จนลืมเรื่องที่ตัวเองเมาจนล้มใส่คณพศไปจนหมด จึงคิดไปจริงๆ ว่าตัวเองเมาแล้วหลับบนโซฟา
เธอใช้มือข้างหนึ่งยันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา รู้สึกเหมือนหัวหมุนติ้ว แล้วพูดพึมพัด “หัวฉันปวดสุดๆ ทำไมมันหนักขนาดนี้เนี่ย?”
“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าครับ?”คณพศพูดเบี่ยงประเด็น เกลี้ยกล่อมให้ เจมม่า กลับไป “จริงสิ คุณ เจมม่า จากบ้านมาหลานวัน พี่ชายคุณคงจะคิดถึงมากแล้ว วันไหนเที่ยวจนเหนื่อยแล้วก็บอกยชญ์นะครับ ให้เขารับหน้าที่ไปส่งคุณกลับโรม”
เมื่อ เจมม่า ได้ยินว่าต้องกลับโรม สมองก็ตื่นตัวทันที หัวไม่ปวดอีกต่อไป
เธอส่ายหน้าจนหัวสั่น “ไม่ๆๆ ประธานคณพศ ฉันชอบอยู่กับคุณที่นี่ ไม่ได้อยากกลับไปเลย”
เจมม่า ราวกับเรียกความกล้าทั้งหมดออกมา พูดอย่างกล้าหาญ “ประธานคณพศ เราอยู่ด้วยกันมาหลายวัน ฉันพบว่าตัวเองหลงรักคุณเข้าแล้ว ฉันรู้ว่าคนในประเทศของคุณชอบกุลสตรีที่รักนวลสงวนตัว แต่ฉันหวังว่าคุณจะให้โอกาสฉันสักครั้ง ให้เราได้อยู่ด้วยกันอีกหน่อยคุณก็จะเข้าใจ ว้าฉันยอดเยี่ยมกว่าผู้หญิงจีนของพวกคุณมากมาย ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานหรือชีวิต ฉันสามารถเป็นเพื่อนร่วมทางที่ซื่อสัตย์กับคุณได้”
คำพูดที่ เจมม่า พูดมานั้นทำเอาคณพศชะงักงัน เขารู้เรื่องความรู้สึกที่เธอมีต่อเขามาตั้งนานแล้ว ไม่นึกว่าเธอจะโผงผางขนาดนี้ คำสารภาพของเธอทำเขารู้สึกเหนื่อยหน่าย แววตาที่เขามองเธอนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา
และยชญ์ที่นั่งอยู่บนโซฟาอยู่ตลอดนั้นยิ้มอย่างมีความสุข หึหึ เด็กน้อยก็คือเด็กน้อย แม้แต่คำสารภาพก็ยังตรงไปตรงมาขนาดนี้
“คุณ เจมม่า ผมเองก็ชอบนิสัยใจคอของคุณมากเหมือนกัน”คณพศฉายประกายในแววตา รีบเอ่ยชื่นชม “ผมก็รู้สึกซาบซึ้งที่คุณชอบผมนะครับ แต่เรื่องของความรักมันไม่มีบรรทัดฐานอะไร คนที่คุณชอบอาจไม่ได้ชอบคุณกลับ สำหรับตอนนี้ ผมคิดแค่ว่าคุณ เจมม่า น่ารักมาก ไม่ได้คิดจะก้าวล้ำเข้าไปเลย”
ดวงตาของ เจมม่า ส่องเป็นประกาย “คุณคิดว่าฉันน่ารักเหรอคะ? ประธานคณพศ งั้นคุณก็ยิ่งต้องให้โอกาสฉันใกล้ชิดคุณ แบบนั้นฉันถึงจะได้แสดงความยอมเยี่ยมของฉันให้คุณได้เห็น ให้คุณเข้าใจฉันดีขึ้น จากนั้นก็ตกหลุมรักฉันไงคะ?”
ต่อหน้า เจมม่า ที่พูดตรงๆ คณพศก็ไม่สบอารมณ์มากทีเดียว แต่เมื่อคิดว่าต้องตามหานาราจากผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะอดทนแล้วเกลี้ยกล่อมเธอต่อไป “คุณ เจมม่า ความรู้สึกนั้น ต้องมีจากทั้งสองฝ่ายจึงจะสวยงาม ในตอนนี้ เรายังไม่ได้ถึงขั้นนั้น”
“ใช่ค่ะใช่ ดังนั้นฉันจึงยิ่งต้องอยู่กับคุณต่อไง! ขอแค่เราได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยก่อนบ่อยๆ ถึงจะได้รู้ว่าพวกเรามีความรู้สึกร่วมกันรึเปล่าใช่ไหมล่ะคะ?” เจมม่า พูดต่อไป พยายามอย่างหนักเพื่อความรักที่ตัวเองฝันถึง
คณพศขมวดคิ้วอีกครั้ง ดวงตากลอกไปมา พร้อมมุมปากที่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย
“งั้นแบบนี้ คุณ เจมม่า ถ้าคุณอย่างจะอยู่ที่นี่ต่อจริงๆ คุณก็ทำผลิตภัณต์ของไตรมาสนี้ออกมา ให้ผมเห็นว่าความสามารถของคุณนั้นเป็นของจริง ส่วนเรื่องอื่น เราค่อยว่ากันที่หลัง ดีไหมครับ?” คณพศพูดจบก็ถอยห่างออกไป คิดวิธีที่จะไม่ให้ เจมม่า มากวนตัวเองอีกออกมาได้ ทั้งยังเป็นวิธีสามารถเปิดเผยได้ว่าเธอเป็นของปลอมอีกด้วย