The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 359 ทำให้จิตวิญญาณเขาเปื้อนมลทิน
- Home
- The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง
- ตอนที่ 359 ทำให้จิตวิญญาณเขาเปื้อนมลทิน
ตอนที่ 359 ทำให้จิตวิญญาณเขาเปื้อนมลทิน
คณพศเพิ่งจะเข้าใจ จริงๆ แล้วตัวเองก็ฉลาดเหมือนกัน ถ้าเขาไม่เปลี่ยนใจล่ะก็ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการจะหานักออกแบบตัวจริงตั้งแต่แรก เขาก็คงไม่ไล่นาราออกเพราะเรื่องแบบงานนี้หรอก เขาไม่ได้โกรธเจมม่า คงเป็นเพราะภรรยาของเขาผิดหวังกับเขาเลยหนีไป
แบบงานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแผ่นนั้น ต้องเป็นแบบที่วาดด้วยความรู้สึกผิดหวังของเขาแน่ๆ
ขอโทษนะที่รัก ผมทำให้คุณผิดหวังอีกแล้ว
“บอกมา ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” คณพศพูดทั้งน้ำตา เขามองดูสองพี่น้องนี้ด้วยสายตาเย็นชา
วิลเลียมส่ายหัว “เรื่องนี้พวกเราไม่รู้จริงๆ หลังจากที่เรายกเลิกสัญญากับเขา เขาก็ย้ายออกจากกรุงโรมวันนั้นทันที”
“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่ พวกคุณยกเลิกสัญญากับเขาเมื่อไหร่” คณพศควบคุมตัวเองไม่ได้และตะคอกออกมา
วิลเลียมก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด “ในวันที่น้องสาวของผมโดนไล่กลับกรุงโรมวันนั้น พวกเราไปหาเขาเพื่อยกเลิกสัญญา แล้ววันต่อมาคุณก็มาที่กรุงโรม”
“ฮ่าๆๆๆ” คณพศหัวเราะ ถึงว่าทำไมภรรยาของเขาถึงไม่ปรากฏตัว ที่จริงคือเขาไปจากกรุงโรมก่อนหน้านี้แล้ว
จริงๆ แล้วเขามีโอกาสที่จะหาภรรยาของเขาเจอ แต่ทั้งหมดเป็นเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเขาพวกนี้ เป็นเพราะจิตใจที่สกปรกของพวกเขา ทำให้ภรรยาของเขาไม่ไปจากที่นี่ไม่ได้
คนพวกนี้สมควรตาย
ต้องชดใช้
คณพศที่กำลังโกรธจนอยากจะฆ่าคน พูดอยากเย็นชาว่า “วิลเลียม คุณตั้งใจโกหก ทำให้เกิดความเสียหายทั้งหมดขึ้น ทางเราจำเป็นต้องยกเลิกสัญญากับบริษัทของพวกคุณ แล้วก็ต้องขอผลิตภัณฑ์BYLนี้คืน เจอกันในชั้นศาลนะครับ”
วิลเลียมเดินขาอ่อน เขารู้จุดจบของเรื่องนี้อยู่แล้ว ในตอนที่เขากำลังพยายามใจเย็นอยู่นั้น จุดจบทุกอย่างก็ถูกวางไว้หมดแล้ว
“อะไรกัน ท่านประธาน คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนแรกเราก็ทำงานด้วยกันได้ดี เพียงแค่นักออกแบบคนเดียว จะหาที่ไหนก็หาได้ไม่ใช่รึไง ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย แล้วฉันก็ชอบคุณมากด้วย พี่ชายของฉันรักฉันแค่ไหน ขอแค่คุณแต่งงานกับฉัน คุณก็จะได้หุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทเรา คุณต้องรู้ไว้นะคะ” เจมม่ารีบพูดพร้อมกับตาแดงก่ำ บ้าไปแล้วรึไง ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ได้
ยชญ์ไม่ชินกับท่าทางที่ก้าวร้าวของเจมม่า เขามองไปที่เจมม่าแล้วส่ายหัว “เห้อ คุณตื่นได้แล้ว บริษัทของคุณเทียบไม่ได้แม้แต่รองเท้าแตะของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ พวกคุณคิดว่าเราต้องการบริษัทพวกคุณจริงๆ หรอ เหอะๆ น่าขำจริงๆ บอกตามตรงนะ นักออกแบบนาราที่พวกคุณพูดถึงน่ะ คือภรรยาของท่านประธาน ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการหาตัวเขา คุณคิดว่าประธานจะมีเวลามาเสวนากับพวกคุณรึไง รีบล้างหน้าให้ตื่นได้แล้ว”
ถ้าจะถามเรื่องที่วิลเลียมคิดอยู่ในใจล่ะก็ ตอนนี้ยชญ์ได้พูดแทนจนกระจ่างหมดแล้วล่ะ
ไม่แปลกที่ผู้ชายส่วนใหญ่จะมองเห็นบริษัทของเขา ที่จริงแล้วก็ทำกิจกรรมธุรกิจเพื่อที่จะตามหาภรรยาของเขานี่เอง
จริงๆ แล้วผลงานนี้เป็นของภรรยาท่านประธาน เขาช่าง : ทางสวรรค์อยู่ขวามือไม่ยอมเดินแต่กลับเดินเข้าประตูนรกจริงๆ ทำไมเข้าต้องไล่นักออกแบบนาราไปด้วย ไม่สิ ภรรยาท่านประธาน
วิลเลียมอดนึกถึงวันแรกที่เขาเจอนาราไม่ได้ ใช่ ตอนนั้นเขาดูเหมือนอ่อนแอ แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เหมือนกับผู้ชายที่เข้าสู่อารมณ์ไฟลุกที่อยู่ตรงหน้าไม่มีผิด เขาพลาดไปได้ยังไงกัน
“ประธานครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นภรรยาของคุณ ผมขอโทษครับ ถ้าผมรู้ว่าเขาเป็นภรรยาของคุณ ผมคงให้เขาอยู่ต่อ ขอโทษจริงๆ ครับ” วิลเลียมขอโทษจากใจ และรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำไปทั้งหมด
ส่วนเจมม่านั้นต่างกับวิลเลียมอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ได้รู้สึกผิดที่ไล่นาราไป แล้วยังตะโกนเสียงดังว่าอย่างเย่อหยิ่งว่า “คณพศ คุณมันคนเลว คุณเล่นกับความรู้สึกของฉัน ฉันคิดว่าคุณยังไม่ได้แต่งงาน แล้วฉันก็ชอบคุณ สมแล้วล่ะที่คุณหาภรรยาของคุณไม่เจอ สมแล้วล่ะที่คุณอยู่คนละซีกโลกกับเขา”
สายตาของคณพศเต็มไปด้วยความอาฆาตแล้วจู่ๆ ก็เดินไปหาเจมม่า
“พัวะ”
เสียงตบดังตามมา เจมม่าโดนตบและล้มลงไปกับพื้น
“อย่าทำตัวน่าเกลียดแบบนี้อีก แค่ผมเห็นคุณจับแบบของภรรยาผมอยู่ก็รู้สึกว่าคุณกำลังทำให้จิตวิญญาณเขาเปื้อนมลทินแล้วล่ะ”
คณพศตาแดงก่ำและเย็นชา
ในแววตาของเจมม่ามีน้ำตาคลอ “พี่ เขาถึงขั้นตบหนูแล้ว เกิดมายังไม่มีใครกล้าตบหนูเลยนะ”
แก้มของเจมม่าที่โดนตบนั้นบวมขึ้น แต่คณพศใช้แรงเพียงนิดเดียวเท่านั้น
วิลเลียมรีบเดินไป ไม่ได้คิดแล้วจบพัวะเข้าไปที่หน้าของ เจมม่า
วิลเลียมมองเห็นสายตาที่อยากจะฆ่าคนของคณพศแล้ว เพื่อช่วยไม่ให้น้องสาวโดนด้วย เขาเลยตบหน้าเจมม่าไปอีกหนึ่งที
แก้มทั้งสองข้างของเจมม่าเริ่มบวมแดงขึ้น ในใจของวิลเลียมรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย
เทียบกับการที่เจมม่าโดนตบเข้าที่หน้า วิลเลียมรู้สึกว่าการรักษาชีวิตไว้สำคัญกว่า
ถึงที่นี่จะเป็นกรุงโรม แต่เขาเชื่อว่าคณพศมีทางที่จะฆ่าเขาและน้องสาวของเขาได้
มองดูน้องสาวที่มีรู้สึกผิดแล้ว วิลเลียมตะคอกด้วยความโมโหว่า “แกดูสภาพแกตอนนี้สิว่าเป็นยังไง ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงมักได้ ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่คิดหน้าคิดหลังของแก เรื่องจะเป็นแบบนี้ไหม”
เจมม่าไม่ได้รู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นเลยสักนิด เขาเอาแต่ใจ คนอื่นจะตบเขา เขาไม่ว่า แต่นี่พี่ชายที่เป็นห่วงเขาตบเขา เขาร้องไห้และผลักวิลเลียมออก วิ่งออกจากห้องทำงาน “พี่ ฉันเกลียดพี่”
มองดูเจมม่าที่วิ่งไปไกล วิลเลียมถึงจะรู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง ให้โทษทั้งหมดตกอยู่ที่เขาคนเดียวก็พอแล้ว ขอแค่ประธานเมตตาและปล่อยน้องสาวของเขาไป
แต่เสียงของคณพศยิ่งทำให้วิลเลียมใจสลายเข้าไปอีก “วิลเลียม คุณคิดว่าผมจะปล่อยน้องสาวคุณไป แล้วเขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้เลยรึไง”
วิลเลียมโดนคณพศพูดแทงใจดำ รู้ว่าตัวเองโดนคณพศจับได้แล้ว ตกใจจนต้องขอร้อง “ประธานครับ ขอร้องล่ะครับ อย่าทำอะไรน้องสาวผมเลย เขายังเด็ก ยังมีอนาคต ขอให้คุณให้โอกาสเขาหน่อยนะครับ”
คณพศหันหลังไป แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แล้วใครให้โอกาสผมล่ะ”
“ประธานครับ ผมขอ……” วิลเลียมยังขอร้องยังไม่ทันจบ ก็โดนยชญ์ลากออกมาก่อน “อย่าพูดให้เสียเวลาเลย เราอยู่ส่วนใครส่วนมันกันดีกว่า”
วิลเลียมโดนยชญ์ลากตัวไป ในห้องทำงานที่ข้าวของแตกกระจัดกระจายไม่มีเสียงใดๆ อีกต่อไป เหลือแค่คณพศที่ยืนเศร้าอยู่ข้างหน้าต่าง
ใช่ เขาให้โอกาสคนอื่น แล้วใครให้โอกาสกับเขากันล่ะ ใครจะช่วยเขาหาภรรยาที่เขายังหาไม่เจอก็ต้องบอกลากันล่ะ