The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่169 ความเจ็บปวดอย่างไร้สิ้นสุดที่อยู่ในใจ

บทที่169 ความเจ็บปวดอย่างไร้สิ้นสุดที่อยู่ในใจ

เห็นสภาพเละเทะแบบนั้น แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าคุณชายโกรธอีกแล้ว

เฮ้อ วัยรุ่นใจร้อน เรื่องนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำลายข้าวของ ทำลายง่ายไม่รู้ว่าเงินจะเสียใจบ้างไหม

แต่ก็นั่นล่ะ สิ่งที่คุณชายของเธอมีก็คือเงิน ของพวกนี้ในสายตาของเขา ยังไงก็คงเป็นแค่ขยะล่ะนะ

แต่ว่าคุณผู้หญิงก็ยังท้องอยู่ เกิดเรื่องทะเลาะรุนแรงขนาดนี้จะเป็นยังไงบ้างล่ะนี่?

ป้าป้ายคิด ขยิบตาให้ลุงบีมที่ก้มลงเก็บของ คิดจะให้เขาทำสิ่งที่เห็นสมควร

ลุงบีมได้รับสายตาจากป้าอ้าย แต่กับคุณชายที่อารมณ์ไม่ดี เขาเองก็ทำอะไรไม่ถูก

ทั้งสองคนหมดหวัง ไม่รู้ว่าควรจะปลอบนารายังไงดี

พวกเขาเองก็อายุเกินครึ่งร้อยไปแล้ว รู้กันมานานว่าคุณชายและคุณผู้หญิงห่วงใยกันและกันมาก แต่ไม่รู้ทำไม คุณชายถึงชอบทำให้คุณผู้หญิงร้องให้อยู่เรื่อย

และคุณผู้หญิงก็มักทำให้คุณชายโมโหได้อยู่ตลอด

เฮ้อ โลกของคนหนุ่มสาว เข้าใจยากจริงเชียว

ขณะลุงบีมกับป้าอ้ายพยายามหาวิธีปลอบเธอ อยู่ๆ นาราที่อยู่บนเตียงก็เริ่มรู้สึกปวดที่ท้อง

เธอเจ็บจนหน้าซีด ส่งเสียงครวญครางอย่างทนไม่ไหว

ป้าอ้ายได้ยินเสียงของนาราเหมือนว่าเจ็บปวดมาก เธอเดินเข้าไป เห็นใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของเธอ เหงื่อเย็นซึมผุดบนหน้าผาก

” คุณผู้หญิง? คุณผู้หญิงเป็นอะไรไปคะ?! ” ป้าอ้ายตกใจอย่างมาก รีบยื่นมือไปแตะดู พบว่าหน้าผากของเธอชุ่มเหงื่อและฝ่ามือเย็นเฉียบ

” อย่างนี้ไม่ดีแน่ โทรหาคุณชายเร็วเข้า! ” ป้าอ้ายตะโกนเรียกลุงบีม กลัวว่ามันจะสายเกินไป นาราที่ร่างกายอ่อนแออยู่แล้วอาจเกิดอุบัติเหตุอะไรก็ได้ อีกทั้งยังเด็กในท้องอีก

ลุงบีมพยักหน้าซ้ำๆ รีบเร่งโทรหาคณพศ ” คุณชาย คุณผู้หญิงป่วยครับ มีอะไรผิดปกติ….. ”

รถของคณพศนั้นกำลังมุ่งหน้าไปที่เกาะฟ้า เมื่อได้ยินคำพูดของลุงบีมก็เหยียบเบรคทันที

ลุงบีมพูดไปได้เพียงครึ่งเดียว ก็ถูกกลบด้วยเสียงคำรามของคณพศจากอีกฝั่งของสาย ” ให้พวกคุณดูแลเธอให้ดี! แล้วพวกคุณมัวทำอะไร!? ”

หลังตวาดไปสองสามคำ สายก็ไม่ว่าง คณพศวางสาย

” เอ่อ…. ” ลุงบีมถือโทรศัพท์ไว้ เก้ๆ กังๆ เล็กน้อย พุดกับป้าอ้าย ” คุณชายโมโหมาก อีกเดี๋ยวกลัวว่าคงได้ซวยกันแน่ ”

” ซวยก็ซวยสิ คนเค้าเป็นลมเพราะอารมณ์เขาแท้ๆ คุณชายนี่ก็จริงๆ เลย ฉันต้องคุยกับเขาสักหน่อยแล้ว! ” ป้าอ้ายเห็นสภาพของนาราในใจก็เริ่มสั่น

ถ้าเด็กออกมาไม่สมประกอบ เธอจะอธิบายกับกษาปณ์ยังไง

ขณะที่ป้าอ้ายกับลุงบีมกังวลจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รถของคณพศก็หยุดบนหาดทรายพร้อมฝุ่นลมฟุ้งตลบ

เขารีบเปิดประตูรถ วิ่งกระหอบกระหืดเข้ามา ” เกิดอะไรขึ้น? ตอนที่ผมไปยังดีอยู่เลย เธอเป็นอะไรไป ”

ลุงบีมก้มหน้าไม่กล้าส่งเสียง ป้าอ้ายซึ่งเป็นคนตรงไปตรงมา พูดตอกกลับไปตรงๆ ” คุณชาย คุณผู้หญิงกำลังท้องอยู่นะ จะโกรธมากไม่ได้ ครั้งนี้คุณเป็นฝ่ายผิด ถ้าไม่ได้เห็นหน้าลูกก็จะโทษคุณผู้หญิงไม่ได้นะคะ ”

ป้าอ้ายเพิ่งพูดจบ ก็ถูกลุงบีมดึงชายผ้าเตือนไม่ให้เธอพูดมากไปกว่านี้

ป้าอ้ายเหลือบมองลุงบีมอย่างขัดใจ รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ทำไมล่ะ เธอไม่ได้พูดอะไรผิด คุณชายผิดเองชัดๆ

หากเป็นเมื่อก่อน ป้าอ้ายพูดกับคณพศแบบนี้คงถูกเขาไล่ออกทันทีไปแล้ว แต่ในตอนนี้เพื่อนารา คณพศจึงไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่สั่งให้พวกเขารีบไปเรียกหมอประจำตระกูลมา

เนื่องจากเกาะฟ้าอยู่ไกลจากเมืองธิตกลมาก เพราะอย่างนั้นทั้งเกาะจึงมีแค่หมอประจำตระกูลเขาเท่านั้น

ลุงบีมจึงนึกขึ้นได้ แล้วรีบลงไปเรียกหมอมาทันที

ในชั้นบนในขณะนั้นมีเพียงคณพศและนาราตัวสั่นเทิ้ม

มองท้องน้อยๆ ที่เธออุ้มไว้ นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ความเจ็บปวดที่ราวไร้ที่สิ้นสุดแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจของเขา

ที่รักผมขอโทษ ผมไม่น่าโมโหเลย เธอกำลังท้องร่างกายต้องรับภาระหนักทำไมเขาถึงไม่เอาใจเธอสักหน่อยนะ

แต่ผู้หญิงคนนี้ก็เอาแต่ยั่วอารมณ์เขาอยู่เสมอเลย

ทะเลาะกันใหญ่โตขนาดนั้น ความจริงแล้วก็เป็นความผิดของเขา ไม่รู้ได้ไปทำให้เธอกลัวเข้ารึเปล่า อาจสะเทือนไปถึงลูก

คิดถึงตรงนั้น คณพศก็ย่อตัวเข้าไปใกล้กับนารา ค่อยๆ สัมผัสผมยาวของเธออย่างอ่อนโยน

ผมยาวนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหมือนว่าเธอจะมีไข้อีกแล้ว แต่ทำไมถึงเหงื่อออกได้ล่ะ อยู่ๆ เขาก็เริ่มกระวนกระวาย

ทำไมไอ้หมอเวรนั่นถึงยังไม่มาอีก!

ผมนุ่มสลวยแทรกอยู่ระหว่างนิ้วมือของเขา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัมผัสจากคณพศหรือไม่ นาราที่กำลังสะลึมสะลือคว้ามือของเขาไว้ พูดด้วยเสียงสั่นเครือ ” แม่คะ หนูคิดถึงแม่…..พาหนูไปที…. ”

ฟังนาราที่ไม่ได้สติร้องหาแม่แล้วยังอยากจะหนีไป คณพศก็เหมือนถูกมีดแทง

ผู้หญิงที่เขารัก ขนาดตอนที่ไม่ได้สติ คนที่คิดถึงก็ยังไม่ใช่เขาอีกทั้งยังอยากจะจากเขาไป

ฮ่าฮ่า เขาเพิ่งเคยรักใครหมดใจเป็นครั้งแรก แต่กลับถูกเธอทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีและยังคิดจะหนีไปอยู่ทุกเวลา โชคชะตาช่างเล่นตลกซะจริง!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ลุงบีมพาหมอขึ้นมาแล้วให้เขาเข้ามา

หมอประจำตระกูลที่ถือชุดปฐมพยาบาลเข้ามา ตรวจอาการของนาราอย่างละเอียด พูดกับคณพศที่กำลังวิตกกังวลอย่างมาก ” คุณชาย คุณผู้หญิงแค่มีความเครียดสะสมเท่านั้นครับ ด้วยร่างกายที่อ่อนแอหลังตั้งครรภ์อาจทำให้มีอาการหนาวสั่น ในวันปกติต้องดูแลเธอให้ดี ให้เธออารมณ์ดีไว้ อย่าให้เธอวิตกหรือเสียใจอีก แบบนั้นจะไม่เป็นผลดีต่อทั้งแม่และเด็กครับ ”

” ตอนนี้เธอไม่สามารถทานยาได้ ให้เธอจิบซุปขิงสักหน่อยนะครับ ”

คณพศพยักหน้าเล็กน้อย ส่งสัญญานให้ลุงบีมไปส่งหมอกลับ

ป้าอ้ายเริ่มทำซุปน้ำขิงทันที

ถ้าหากว่าเขาจะทำให้เธอโกรธไม่ได้อีก งั้นเขาก็ควรหายไปจากสายตาของเธอสินะ เธอจะได้ไม่ต้องเห็นตัวเอง และก็คงไม่ต้องร้องไห้อีก

คณพศราวใจจมลงสู่ก้นทะเลลึก นาราไม่รักเขาแล้ว แถมยังอยากจะไปจากเขา เขาควรต้องทำยังไงดี

” พวกคุณต้องใส่ใจดูแลคุณผู้หญิงให้ดี ช่วงนี้ผมจะไม่โผล่มาให้เธอเห็นสักพัก ” คณพศเรียกลุงบีมและป้าอ้านมารับคำสั่งและกำชับไว้ ” เรื่องดูแลคุณผู้หญิง ขอฝากพวกคุณด้วย ถ้าหากเธอไม่สบายอะไรตรงไหน ไม่ว่าจะกลางวันกลางคืน พวกคุณต้องรายงานผมทันที! ต่อให้เรื่องจะเล็กน้อยแค่ไหน เข้าใจไหม? ”

พูดจบเขาก็หันไปมองนาราที่นอนหลับตาอยู่อย่างอาวรณ์ก่อนเดินลงชั้นล่างไปอย่างเปล่าเปลี่ยว…..

หลายวันผ่านไป คณพศก็ไม่กลับมาอย่างที่คาด เขาไม่อยากทำให้นารารู้สึกไม่สบายใจเพราะตัวเอง

เขาให้เวลาให้เธอดูแลลูกอย่างเพียงพอ

ด้วยใจเธอที่ไม่ได้รักเขา งั้นเขาจะหายไปจากหน้าเธอ

แต่ยังไง เขาก็ไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีไปจากเขาแน่นอน!

หลังเหตุการณ์ทำลายข้าวของคราวนั้น หลังจากที่นาราตื่นขึ้นมาก็ยิ่งพูดน้อยลงไปกว่าเดิมมาก แม้แต่รอยยิ้มก็ยากที่จะเห็นมาประดับบนใบหน้าอีก

ทุกๆ วันเธอจะนั่งอยู่ที่ระเบียง ทอดมองทะเลสุดลูกหูลูกตา ฟังเสียงคลื่นลมซัดสาดไปพร้อมกับหัวใจที่หดหู่และท้อแท้