The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 351 ให้ตายเถอะ จะให้แต่งงานกับคนต่างชาตินั่นจริงหรอ

ตอนที่ 351 ให้ตายเถอะ จะให้แต่งงานกับคนต่างชาตินั่นจริงหรอ

เห็นคณพศพูดแบบนั้นแล้ว เจมม่าทำได้แค่พยักหน้าอย่างประหม่า “ได้สิ ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ข้างๆ คุณ ฉันก็จะทำให้คุณเห็นว่าฉันก็มีดีเหมือนกัน”

คณพศไม่ได้พูดอะไร เพราะในหัวเขาตอนนี้นั้นมีแต่นารา แค่อยากจะได้ข้อความของนาราจากเจมม่าแค่นั้น

เห็นคณพศไม่พูดอะไรแล้ว ด้วยความฉลาดเจมม่าก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหาวด้วยความขี้เกียจ และทำ

ยชญ์อยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทน ได้ยินเจมม่าพูดแบบนี้แล้ว เขาดีใจจนคิ้วยกขึ้น “คุณเจมม่าน่าจะเหนื่อยมากแล้ว งั้นพวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ”

คณพศลุกขึ้นตาม ก่อนกลับก็ได้ทิ้งภารกิจไว้ให้กับเจมม่าด้วย “คุณเจมม่าครับ สองวันนี้ก็คงต้องรบกวนคุณออกแบบผลิตภัณฑ์นี้ด้วยนะ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ”

“จะทำให้เต็มที่ค่ะ จะมีปัญหาได้ยังไงล่ะคะ” เจมม่าแววตาสั่นเครือ “วางใจเถอะค่ะ เชื่อในความสามารถของฉันได้เลยค่ะ อีกสามวันฉันจะส่งแบบไปให้นะคะ”

คณพศพยักหน้า “ก็โอเค ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว ผมไม่รบกวนละกัน”

พูดจบ คณพศและยชญ์ก็เดินตามกันออกไป

เจมม่ามองแผ่นหลังของเขาเดินจากไปด้วยสายตาที่อาวรณ์ รู้ว่าตัวเองต้องใช้ความสามารถบางอย่างออกมาใช้ถึงจะทำได้ แต่เรื่องแบบแค่นี้ถ้าเทียบกับความฉลาดของเขาแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก

เจมม่าปิดประตูและทิ้งตัวนอนลงบนเตียง วันนี้เขารู้สึกมึนๆ เพราะดื่มไปนิดหน่อย และนับจากพรุ่งนี้ไปเขาจะงัดทักษะความสามารถมาออกแบบพิชิตใจคณพศให้ได้

ส่วนคณพศและยชญ์หลังออกจากร้านเหล้ามาก็แยกย้ายกลับบ้านตัวเอง

คณพศอารมณ์ไม่ดีนักเพราะไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับนาราเลย เขาค่อยๆ ขับรถกลับบ้าน มองเห็นไฟในห้องของมิรายังสว่างอยู่

ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเด็กนั่นยังไม่นอนอีกนะ

คณพศรู้สึกประหลาดใจ เขาเดินมาที่ห้องรับแขก แล้วก็ค่อยๆ เกาะราวบันไดขึ้นไป

เขาไปถึงหน้าห้องของมิราอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ ผลักประตูออก แสงไฟในห้องสาดลงบนพื้น

มิรายังไม่นอน ในมือของเขาถือหุ่นสีเหลืองที่เก่าและเริ่มพัง และไม่รู้ว่าก้มหน้าคิดอะไรอยู่

“ลูกรัก ทำไมยังไม่นอนล่ะ” ” คณพศค่อยๆ เดินเข้ามา ยื่นมือลูบหัวมิราเบาๆ

“พ่อกลับมาแล้วหรอครับ” มิราเงยหน้าขึ้น สีหน้าเหมือนไม่สบายใจ ปากเล็กๆ ของเขาบึ้งบูด

คณพศรู้สึกแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นกัน ลูกชายของพ่อมีอะไรไม่สบายใจ ใครทำอะไรลูกชายพ่อเนี่ย”

มิราน้ำตาคลอ แล้วพูดด้วยความน้อยใจว่า “พ่อครับ พ่อจะหมั้นกับพี่สาวที่มาจากโรมที่ชื่อเจมม่าจริงๆหรอครับ พ่อจะทิ้งแม่กับมิราแล้วหรอครับ”

คณพศไม่เข้าใจ แล้วก็อุ้มมิรามานั่งบนตักของตัวเอง “มิรา ลูกไปฟังใครมากัน”

มิราส่ายหน้า “พ่อครับ ผมดูจากในทีวี ในนั้นบอกว่าพ่อจะหมั้นกับคุณเจมม่า แต่ว่าพ่อครับ มิราไม่อยากให้พ่อหมั้นกับคนอื่น มิราคิดถึงแม่มากๆ เลยครับ

ฟังคำพูดของมิราแล้ว ความรู้สึกของคณพศค่อยๆ แย่ลง

เขาใช้มือจับไปที่หน้าเล็กๆ ของมิรา และพูดอย่างจริงจังว่า “มิรา นั่นเป็นสิ่งที่เขาพากันเดาไปมั่ว ลูกอย่าไปเชื่อนะ ปากอยู่ที่เขา ลูกจะไปห้ามให้เขาไม่พูดในสิ่งที่เขาอยากพูดไม่ได้หรอก”

“แต่ว่าพ่อครับ ผมได้ยินหลายคนพูดว่าพ่อจะหมั้นกับคนต่างชาติคนนั้น มิราเสียใจมากเลย ถ้าพ่อหมั้นกับเขาล่ะก็มิราจะเกลียดพ่อไปตลอดชีวิตเลย ผมจะเอาหม่ามี๊ของผมคนเดียวเท่านั้น”

แล้วน้ำตาของมิราก็ค่อยๆ กลิ้งไหลลงมา

คณพศรีบกอดเขา “ไม่ร้องนะลูก พ่อจะไม่หมั้นกับผู้หญิงคนนั้น พ่อแค่หาวิธีให้แม่ของลูกปรากฏตัว ถ้าแม่เห็นเรื่องพวกนี้แล้วเขาต้องทนไม่ได้แล้วก็กลับมาแน่นอน เขาก็ไม่ชอบให้พ่อหมั้นกับใครเหมือนกัน แล้วยิ่งไปกว่านั้นก็คือไม่ชอบให้ใครมาเป็นแม่เลี้ยงของมิราด้วย”

“จริงหรอครับ พ่อไม่ได้โกหกผมใช่ไหมครับ” มิราหยุดร้องไห้ แล้วก็จ้องมองไปที่คณพศ เพื่ออยากได้คำตอบที่แน่ชัด

คณพศยกมุมปากแล้วยิ้มจางๆ “เจ้าบื้อ พ่อจะโกหกลูกได้ยังไงล่ะ พ่อก็เหมือนลูกนั่นแหละ ที่รอคอยให้แม่กลับมาอยู่กับพวกเรา หรืออว่าลูกไม่เชื่อใจพ่อล่ะ”

ในตอนนี้มิราจึงค่อยๆ ยิ้มออก ดีใจจนร่างเล็กๆ ของเขาดิ้นไปมาอยู่บนตักของคณพศ “ดีจังเลยครับ ผมคิดว่าพ่อจะหมั้นกับคนต่างชาติคนนั้นจริงๆ ซะแล้ว ผมเชื่อพ่อครับ ต้องเชื่อพ่ออยู่แล้ว”

พูดแล้ว แววตาของมิราก็ดูหม่นหมองอีกครั้ง “แต่ว่าพ่อครับ พ่อบอกผมได้ไหมครับ ว่าแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ เขาไม่ชอบมิราใช่ไหม ถึงทิ้งมิราไป”

คณพศ ถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงมิราเข้ามาในอ้อมกอด พูดด้วยความประหม่าว่า “มิรา บนโลกนี้ มีเรื่องที่ทำให้เราประหม่าและไม่เป็นดั่งใจเรา แม่ของลูกก็ได้เดินออกไปเพราะความที่เลี่ยงไม่ได้ พ่อคิดว่าตอนนี้แม่ก็กำลังคิดถึงเราอยู่ในมุมนึงของโลกนี้”

มิราพยักหน้า ตัวพิงอยู่ในอ้อมอกของคณพศ ในตอนนี้เขาถึงจะหลับตาลงอย่างสบายใจ

สักพักมิราก็ค่อยๆ หลับไปในอ้อมอกของคณพศ คณพศวางมิราลงบนเตียง แล้วเดินไปที่ระเบียงและมองดูท้องฟ้าที่มืดมน

นาราคุณยังไม่กลับมาอีกหรอ มิรากับผมคิดถึงคุณมากนะ

และในตอนนั้น เวลาที่ต่างกัน6ถึง7ชั่วโมงของเมืองธิตกลและกรุงโรม นาราก็กำลังนั่งเหม่ออยู่ข้างเสาตั้งรูป

สมองเขาโล่งขาวไปหมด เขาคิดแบบไม่ออกมาหลายวัน

หลังจากที่คณพศไปจากกรุงโรมแล้ว ก็เห็นข่าวที่เขาเข้าออกโรงแรมกับเจมม่า เขารู้สึกเหมือนโดนลากวิญญาณออกไปครึ่งหนึ่ง นั่งเหม่ออยู่ทั้งวัน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เขาต้องเสียเขาไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม เหอะๆ ถ้าเขาปรากฏตัวแล้วจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ

ในสายตาที่ไร้จิตวิญญาณของนาราเต็มไปด้วยแผ่นเฟรมภาพสีขาว จู่ๆ ก็จินตนาการขึ้น แล้วก็เห็นภาพที่มิรากำลังกอดขาของคณพศร้องไห้อยู่ โวยวายให้คณพศเอาแม่ของเขากลับคืนมา

ตาของนาราเปียกไปด้วยน้ำตา เขารีบยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาที่อยู่ตรงหางตาเขา

หลายวันมานี้ เขาคิดถึงคณพศและมิรามากเหมือนกัน แต่ว่า เขาไม่กล้าปรากฏตัว และไม่กล้ากลับไป เพราะคำพูดที่รุนแรงพวกนั้นจะตกไปอยู่บนตัวของมิรา

และผลที่น่ากลัวนี้ ต่อให้เขาตกนรกที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็ขอไม่เจอผลแบบนั้น

“เหม่ออะไรอยู่ ทำหน้าจริงจังเชียว” เคนโด้เดินออกมาจากห้อง ยื่นแก้วที่เพิ่งเทน้ำผลไม้ลงไปให้นารา

วันนี้มีฝนเล็กน้อย เขาไม่ได้ออกไป เวลาเบื่อๆ ก็จะเอาผลไม้ที่ตั้งใจซื้อมา เตรียมตกแต่งบนแก้วน้ำผลไม้ให้นาราดื่ม และในตอนที่เขากำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว ก็ได้สังเกตเห็นเขาที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว