The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 42 ค่ำคืนด้วยกัน
บทที่ 42 ค่ำคืนด้วยกัน
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หมอศุกลมาตรวจดูบาดแผลของเขา หัวเราะเสียงต่ำ “คณพศ นายทำตัวเป็นเด็กแบบนี้แล้วเป็นช่วงเวลาที่ดีนะ แผลหายเร็วมากจริงๆ”
คณพศมองจ้องไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเขา แล้วมุมปากก็โค้งขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากที่หมอศุกลไปแล้ว คณพศก็ไม่อยากแต่งตัว หลังจากที่เขาเห็นนาราออกไปก็ลุกขึ้นนั่งแต่งตัว ยืนขึ้นและทำการขยับหน้าแข้ง นอนบนเตียงมาหนึ่งสัปดาห์จนราเริ่มจะขึ้นแล้ว
ไม่นานนาราก็เดินเข้ามา เห็นเขานั่งรถเข็นก็เดินเข้าไปหาทันที “คุณตื่นแล้ว ฉันจะเข็นคุณออกไปสูดอากาศนะคะ”
นาราเข็นรถเข็นของคณพศเข้าไปในสนามหญ้า ชายหนุ่มดวงตาลึกลับ ดูเธอเอาผ้าห่มคลุมหัวเข่าของเขา ยกมือขึ้นและจับมือเล็กของเธอ นาราที่กำลังนั่งยองๆอยู่ที่เท้าของเขาเงยหน้าขึ้นมองเขา
หลังจากหลายเดือนมานี้เขาดูอ่อนโยนขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ได้โกรธใส่เธอหรืออารมณ์เสียแล้ว
“คุณภรรยา ช่วงเวลาที่ดูแลฉันมันลำบาก ฉันมีความสุขมาก ฉันสัญญาให้เธอขออะไรก็ได้ภายในขอบเขตที่ฉันสัญญาได้ ฉันจะสัญญาทุกอย่าง” ชายหนุ่มมองเธออย่างลึกซึ้ง
เธอต้องมีบางอย่างที่อยากจะทำ ตราบใดที่เธอยังอยู่เคียงข้างเขาและเป็นภรรยาของเขา เขาจะสัญญากับเธอ ทำให้เธอมีความสุขด้วย ผู้หญิงคนนี้สวยมากเมื่อเธอยิ้ม
“…….” สัญญาทุกอย่างที่อยากขอ เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างตัดสินใจ “คุณจะสัญญาตามที่ฉันขอจริงๆเหรอคะ”
“อืม ตราบใดที่ไม่ใช่คำขอที่มากเกินไป ฉันจะสัญญากับเธอทั้งหมด”
นาราใจเต้นแรง ถ้าเธอขอกลับไปเรียน เขาจะสัญญาหรือเปล่า ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอก เขาจะสัญญาได้ยังไง
“พูดมาสิ คุณภรรยา อยากทำอะไร” คณพศมองเธอด้วยรอยยิ้ม
“ฉันอยากกลับไปเรียนค่ะ!” นาราโพล่งออกมา
เขาเป็นคนทำให้เธอพูดเอง อย่าโทษเธอนะ
คณพศได้ยินคำพูดของเธอก็ชะงักไป ไม่คิดว่าเธอจะพูดถึงเรื่องเรียน
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธออยากไปเรียนจริงเหรอ”
นาราเห็นใบหน้าหล่อของเขาเปลี่ยนสีหน้าก็รีบหัวเราะกลบเกลื่อน “ล้อเล่นค่ะ คุณคณะพศ ฉันไม่ไปเรียนหรอก ถ้าวันหนึ่งขาของคุณดีขึ้น สามารถยืนขึ้นได้อีกครั้ง ฉันค่อยกลับไปเรียนต่อชดเชยก็ได้ ฉันไม่ได้พูดถึงตอนนี้ค่ะ”
คณพศมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา เธอสวมชุดสีขาวมีผิวที่สดใส ระหว่างคิ้วนวลเนียนกระจ่างใส
เธอยืนหันหลังให้แสงแดด แดดสีทองเคลือบด้านบนของเส้นผมของเธอ
ใช่ เธอเป็นนักศึกษา ยังไม่จบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย จากที่เห็นในตอนนี้เธอชอบวาดรูป เธออาจจะมีความฝัน แต่เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณจึงแต่งงานมาที่เกาะฟ้าแทนพิมมี่
ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของเขาไปตลอดชีวิต เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอทำความฝันให้เป็นจริง
“ได้ ฉันสัญญากับเธอ เธอมีโอกาสที่จะรอกลับไปเรียน” เสียงต่ำของเขาเปล่งออกมาจากลำคอ
“……..” นารามองเขาด้วยความตกใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะทำตามคำขอนั้น แต่เขาสัญญาจริงๆ
“คุณพูดความจริงเหรอ คุณสัญญาเหรอคะ” เธอค่อยๆย่อตัวลง วางมือลงบนตักของเขา
เห็นหญิงสาวแปลกใจแบบนั้นเขาก็พูดขึ้นทันที “ยังไงก็ตาม ถ้าเธอทำตัวดี เมื่อฉันอยู่ในอารมณ์ที่ดีวันไหนฉันก็จะให้เธอไปเรียน”
“ได้ได้ค่ะ คุณคณพศ คุณวางใจได้ ตราบเท่าที่ฉันสามารถไปเรียนได้ คุณต้องการให้ฉันทำอะไรก็ได้ค่ะ” คณพศจ้องมองไปที่มือเล็กขาวเนียนของเธอบนตักของเขา มือเล็กนี่เช็ดตัวให้เขาทุกวัน
เขากลืนน้ำลายขยับลูกระเดือก “อืม อีกสองวันเราจะไปเมืองธิตกล คืนนี้เราก็พักผ่อนกันเร็วหน่อย” จริงๆแล้วอาการบาดเจ็บของเขาเกือบจะดีขึ้นแล้ว เพียงแค่ว่าเขาต้องการให้หญิงสาวดูแล
ทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว นาราเช็ดตัวให้เขาตามปกติ จากนั้นก็ไปที่ห้องหนังสือเพื่ออ่านและวาดภาพ
วันนี้คณพศเข็นรถเข็นเข้าห้องน้ำ “คืนนี้อยากอาบน้ำ เอาแต่เช็ดตัวมาเป็นอาทิตย์แล้ว ฉันอยากอาบน้ำ”
“แผลของคุณจะไม่เปียกน้ำเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว”
นาราไม่มีทางเลือกได้แต่ช่วยให้เขาเข้าห้องน้ำ ดูในสิ่งที่ไม่ควรเห็น นาราหันตัวและวิ่งออกจากห้องน้ำ เห็นหญิงสาวหนีไป มุมปากก็ยกยิ้มและถอนหายใจ เอาผ้าขนหนูมาและอาบน้ำเอง
เขาลุกขึ้นและปล่อยให้น้ำอุ่นรดลงตั้งแต่หัวจรดเท้า…
จนกระทั่งคณพศออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวไม่ได้อยู่ในห้องนอน
เขาหน้าดำคร่ำเครียด “คุณภรรยา!”
นาราที่อยู่ข้างล่างได้ยินเสียงร้องเรียกของเขาก็เดินขึ้นไปทันที “คุณ…อาบน้ำแล้วเหรอคะ”
“เธอไม่อาบน้ำให้ฉัน ถ้าฉันไม่อาบเอง หรือว่าจะให้ฉันนั่งรอจนถึงเช้าล่ะ” ใบหน้าที่ไม่มีความสุขของชายหนุ่มรูปหล่อดูเย็นชาลงเล็กน้อย
“ฉันจะเช็ดผมให้คุณค่ะ” นารารีบเดินเข้าไป มองดูชายหนุ่มหน้าบึ้ง เอาเครื่องเป่าผมมาเป่าผมให้เขา
“เพื่อเป็นการลงโทษเธอ คืนนี้ต้องนอนกับฉัน” ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงและพูด
นารามึนเบลอไป “เอ่อ…” ถ้าเธอไม่ตกลง เขาก็อาจจะโกรธอีกใช่ไหม
คณพศใส่ชุดนอน จนกระทั่งผมแห้งแล้วก็นอนลงบนเตียงเบาๆ และตบตรงที่ข้างๆ “ขึ้นมา”
“ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน” เธอเอาชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำไป
คณพศหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พวกยชญ์กำลังเรียกเขา
เด่นภูมิ : ช่วงนี้ฉันได้ยินว่านายแกล้งทำตัวเป็นเด็กน้อย เสแสร้งแสดงได้ดีหรือเปล่าล่ะ (ยิ้มแปลก)
ยชญ์ : ดังนั้นคืนนี้กับท่าทางของนาย นายไม่ต้องขยับ ให้น้องน้อยน่ารักนั่งบนมันเอา (ยิ้มร้าย)
ตรัญ : …เขาเจ็บที่ไหล่ ไม่ใช่เอว!
ศุกล : จะขาหรือเอวเขาก็ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น เขาก็แค่แกล้งทำเป็นน่าสงสาร!
เด่นภูมิ : คณพศ หลายปีแล้วที่นายเพิ่งเริ่มกินเนื้อ อ่อนโยนหน่อยนะ อย่าทำให้น้องน้อยน่ารักกลัวล่ะ!
ทุกคน : ฮ่าฮ่าฮ่า
คณพศ : พวกนายไสหัวไปทำอะไรก็ไป!
ปิดโทรศัพท์มือถือ เห็นหญิงสาวในห้องน้ำยังไม่ออกมา
เขาพิงหัวเตียงและมองไปที่ประตูห้องน้ำ สิบนาทีผ่านไปนาราก็ออกมา