The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 422 เด็กสาวหมดสติที่ประตูคฤหาสน์

ตอนที่ 422 เด็กสาวหมดสติที่ประตูคฤหาสน์

เขาเดินไปอย่างช้าๆ ในขณะนั้นเองก็มีร่างเล็กร่างหนึ่งชนเข้ามาในวงแขนของเขาอย่างกะทันหัน

“คุณคะ ช่วยฉันด้วย มีคนไล่ตามฉันมา พวกเขาจะจับฉัน ช่วยฉันด้วย!”

เด็กสาวในอ้อมแขนเกาะเสื้อของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ร้องอ้อนวอนเสียงดัง

เคนโด้ผลักเด็กสาวออกด้วยความรังเกียจ มองเธออย่างเย็นชา “ผู้หญิงอย่างเธอฉันเจอมาเยอะแล้ว อย่ามาจับกันง่ายๆ สิ””

เขาผลักเธอออกแล้วก้มหน้าก้มตาเดินไป แต่ทันใดนั้นเบื้องหลังก็มีเสียงคนตะโกนขึ้น “จับเธอไว้ เธออยู่ทางนี้!”

จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาจับเด็กสาวคนนั้นแล้วลากกลับไป “ช่วยด้วย!”เด็กสาวกรีดร้องเสียงดัง

เคนโด้เดินต่อไปโดยไม่หันกลับ เด็กสาวมองแผ่นหลังของเคนโด้ หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

เธอหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋า แทงใส่คอของตัวเองอย่างแรง

แต่เธอกลับถูกจับไว้แล้วปัดทิ้ง “คิดจะฆ่าตัวตายงั้นเหรอ เงินนั่นก็ยังไม่ได้คืน จะตายไปแบบนี้ มันจะสวยงามไปหน่อยล่ะมั้ง!”

เสียง“เพียะ”ดังขึ้น คนคนนั้นตบหน้าของเด็กสาว จนมีเลือดซึมออกมาที่มุมปาก

หลายคนนั่นลากเด็กสาวเดินต่อไป เคนโด้หันกลับมาเล็กน้อย หางตาเหลือบเห็นตอนที่เด็กสาวถูกลากเดินไป ผมยาวแกว่งห้อยอยู่กลางอากาศ

เขาหลับตาลง ก่อนจะเบิกตาขึ้นอย่างแข็งกร้าว หมุนตัวสาวเท้าเดินไปยังคนพวกนั้น “ปล่อยเธอซะ!”

คนพวกนั้นเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองเคนโด้ที่ยืนขวางอยู่ข้างหน้าพวกเขา

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!”คนพวกนั้นลากเด็กสาวเดินต่อไป ก่อนถูกเคนโด้จับข้อมือเอาไว้

“ที่ฉันพูดไม่ได้ยินเรอะ? ฉันบอกให้พวกแกปล่อยเธอ!”นัยน์ตาเคนโด้สะท้อนแสงจันทร์วาบ

คนเหล่านั้นเห็นท่าไม่ดี แต่พวกเขานั้นคนเยอะกว่าจึงไม่กลัวเขา คนที่เป็นผู้นำมองเคนโด้

“พ่อของผู้หญิงคนนี้หอบหนี้ที่ติดกับบอสของเราหนีไป การที่พ่อเป็นหนี้ลูกก็ต้องใช้คืนมันมีมาแต่โบราณแล้ว พวกเราทำได้แค่ให้ผู้หญิงคนนี้คืนเงินมา คุณผู้ชายท่านนี้โปรดอย่าขัดขวางการจับตัวของเราเลย”

เคนโด้มองคนเหล่านั้น “เธอติดหนี้พวกคุณก็บอกให้เธอคืนก็ได้นี่ ทำไมต้องจับไปด้วย?”

“เดิมทีเธอก็ไม่มีเงินจะคืนอยู่แล้ว บอสของเราบอกว่า ให้จับเธอไปที่คาสิโน ให้เธอหาเงินมาให้พอกับที่บอสของเราเสียไป พวกเราปล่อยเธอไปเองไม่ได้หรอก”คนคนนั้นพูดใส่เคนโด้เสียงดัง

ผู้หญิงคนหนึ่งไปหาเงินที่คาสิโน ก็เป็นของเล่นของพวกนักพนันพวกนั้น เด็กสาวคนนี้ดูไปแล้วคงยังอายุไม่เท่าไหร่ เป็นแบบนั้นต่อไปมันจะทำลายเธอ

”เธอติดหนี้เท่าไหร่?”

”พ่อเธอติดหนี้บอสของเราห้าล้าน!”

เคนโด้หยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “ในนี้มีอยู่ห้าล้าน รหัสผ่านคือตัวเลขหกหลักที่ด้านหลังของบัตร เอาไปให้บอสของพวกแก แล้วปล่อยผู้หญิงซะ!”

คนเหล่านั้นรีบหยิบบัตร แล้วไปตรวจสอบที่ตู้ATMฝั่งตรงข้าม และในนั้นก็มีอยู่ห้าล้านจริงๆ

คนเหล่านั้นหันกลับมามองเคนโด้ “ไป พวกเรากลับกันได้แล้ว!”

หลังจากที่คนพวกนั้นไปแล้ว เด็กสาวยืนอยู่บนถนนจ้องมองเคนโด้ โดยที่เคนโด้หมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย

เด็กสาวเดินตามอยู่ข้างหลังเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ จนเมื่อเคนโด้เดินเข้าไปในคฤหาสน์ เด็กสาวคนนั้นก็ยังคงตามหลังเขาอยู่ เคนโด้มองเด็กสาวอย่างไม่พอ

“เงินก็ช่วยคืนไปแล้ว เธอยังจะตามฉันมาทำไม?”

เด็กสาวก้มหน้าลงกำชายเสื้อของตัวเองแน่น “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ เงินพวกนั้นฉันจะคืนให้คุณค่ะ ตอนนี้ฉันยังไม่มีงานทำ ฉันสามารถเป็นคนรับใช้ให้คุณ ทำงานบ้านที่สามารถทำได้”

“ฉันไม่ต้องการคนใช้ เธอไปเถอะ เงินก็ไม่ต้องคืนแล้ว!”พูดจบเคนโด้ก็เดินเข้าประตูไป ปิดประตูลั่นเสียง “ปัง”

เด็กสาวมองประตูที่ถูกปิด ก้มหน้ายืนอยู่ข้างประตู

ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่าน เด็กสาวกอดแขนตัวเองขดตัวอยู่ที่ประตูของเคนโด้

เคนโด้ตื่นขึ้นตอนเช้าเตรียมพร้อมจะไปบริษัท เพียงเปิดประตูออกมา ก็เห็นเด็กสาวที่พิงอยู่ข้างประตู

เสื้อผ้าบนร่างของเธอบางเบา ใบหน้าเล็กเป็นสีม่วงเย็นเฉียบ

“……”เคนโด้เดินเข้าไป “เฮ้! ฉันบอกให้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอยังอยู่ที่นี่อีก?”

เมื่อเด็กสาวเห็นเคนโด้ ก็รีบลุกขึ้นทันที แต่ดวงตาทั้งสองกลับจับมืด แล้วค่อยๆ ล้มลงอย่างช้า เคนโด้เอื้อมมือไปรับร่างบางของเธอเอาไว้

“คุณคะ…ฉันไม่มีที่จะไปแล้ว ฉันอยากตอบแทนคุณ….”ยังไม่ทันได้พูดจบเธอก็หมดสติไปในอ้อมแขนของเคนโด้

เคนโด้ขมวดคิ้วพลางอุ้มเธอเข้ามาในคฤหาสน์ แล้วเปิดเครื่องทำความร้อน

ตัวของเด็กสาวร้อนเหมือนไฟ เขายื่นมือไปแตะหน้าผากของเธอ กำลังมีไข้นี่! ให้ตายสิ อากาศหนาวขนาดนี้ เธออยู่ที่ประตูทั้งคืน

เด็กสาวคนนี้หัวแข็งซะจริง

เคนโด้รีบโทรเรียกหมอมาทันที ไม่นานหมอก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ดูอาการเธอหน่อยครับ เหมือนว่าเธอจะมีไข้”

หมอเร่งตรวจอาการของเธอ “คุณชาย เด็กคนนี้ร่างกายเธอโดนอากาศเย็น กำลังมีไข้”

“งั้นก็ช่วยลดไข้ให้เธอสิ!”เคนโด้ขมวดคิ้ว วุ่นวายจริงๆ

เคนโด้ให้หมอดูเด็กสาวอยู่ทางนี้ เขาขับรถไปบริษัท แล้วให้เลขาไปที่คฤหาสน์เพื่อดูแลเด็กสาว

เคนโด้ถึงจะวางใจแล้วเดินเข้าไปในห้องประชุม เพื่อเริ่มประชุม

ในตอนเที่ยงเขาต่อสายถึงเลขา เลขาบอกว่าไข้ของเด็กสาวลดลงแล้ว

เคนโด้พยักหน้า “คุณไปซื้ออะไรให้เธอกินสักหน่อย เธอน่าจะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน”

พ่อแม่ของเด็กคนนั้นไร้ความรับผิดชอบจริงๆ หนี้ของตัวเองก็ยังให้ลูกสาวใช้คืนให้ พ่อแม่แบบนี้สมควรตายจริงๆ ！

ตอนกลางคืนเคนโด้กลับจากบริษัท เขาผลักประตูคฤหาสน์ ก็เห็นเงาหลังหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องครัว

เด็กผู้หญิงคนนั้น! เธอหายดีแล้วงั้นเหรอ?

เคนโด้เดินเข้าไป เด็กสาวเห็นว่าเขากลับมาแล้ว

เธอยิ้มขึ้นทันที “กลับมาแล้วเหรอคะ? อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ”

เคนโด้มองอาหารสามอย่างและซุปอีกหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะอาหาร “ทำไมเธอถึงยังไม่ไปอีก? ร่างกายหายดีแล้วก็ไปซะ ฉันไม่ต้องการคนใช้ที่นี่”

เด็กสาวก้มหน้าลง แล้วจึงพูดอย่างอาจหาญ “คุณคะ ที่นี่คุณไม่มีคนใช้สักคนเลย มีคฤหาสน์ที่ไหนบ้างที่ไม่มีคนรับใช้ ฉันจะอยู่ที่นี่ทำความสะอาดให้คุณ ทำอาหารซักเสื้อผ้าให้คุณนะคะ วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่สร้างความวุ่นวายให้กับคุณ”

เคนโด้เห็นเด็กสาวยืนกรานจะเป็นคนใช้ที่บ้านของเขา เขาก็ไม่ไล่เธอไปอีก

ก็ยังน่ารำคาญจริงๆ “งั้นก็ได้ เธออยู่ที่นี่ กินข้าวเถอะ”พูดจบก็นั่งลงกินอาหารที่เด็กสาวทำ

เด็กสาวนั้นดีใจแทบไม่ไหว เธอรีบเสิร์ฟข้าวให้เคนโด้ เคนโด้เองก็ไม่ได้สนใจ แล้วก้มหน้าลงกิน

เขากินข้าวอย่างเงียบๆ โดยที่รู้สึกว่าอาหารนี้อร่อยอะไรขนาดนี้ แล้วกินอีกถ้วย เด็กสาวเห็นว่าเคนโด้ชอบอาหารที่เธอทำ ในใจก็สุขล้นปรี่

ในขณะที่เคนโด้ที่กินไปสองถ้วยและเตรียมจะเติมอีก ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขากินไปสองถ้วยแล้ว เขาเงยหน้ามองเด็กสาว เด็กสาวกำลังยืนมองเขากินอยู่ตรงนั้น

“ทำไมเธอไม่กินล่ะ?”เธอเพียงแค่มองเขากิน โดยไม่ขยับเขยื้อน

“ฉันรอให้คุณกินเสร็จแล้วค่อยกินค่ะ”เด็กสาวยิ้มและยืนอยู่ตรงนั้น

เคนโด้วางถ้วยลง “เธอมากินเถอะ ฉันกินเสร็จแล้ว”พูดจบก็ลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบน

เดินไปถึงบันไดเขาก็หันกลับมามองเด็กสาวที่มองเขาอย่างตกใจ

“จริงสิ เธอชื่ออะไร?”

“ตามที่คุณชายถาม ฉันชื่อ พริมค่ะ”เด็กสาวมองเคนโด้อย่างเขินอาย

ชายหนุ่มพยักหน้า “โอเค เธออยู่ห้องด้านล่างก็แล้วกัน ทุกวันรับหน้าที่ทำความสะอาดกับทำอาหาร”

“ค่ะ คุณชาย!”เด็กสาวดีใจจนแทบกระโดด

“ในลิ้นชักนั่นมีเงินสดอยู่ เธอเอาไปซื้อของได้”เคนโด้ชี้ไปยังโต๊ะในห้องรับแขก

พริมพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ ไม่รบกวนคุณชายแล้ว