The fake แต่งงานหลอกๆ แต่รักฉันของจริง - ตอนที่ 93 ผมล่วงเกินคู่หมั้นของผมมันผิดกฎหมายเหรอ หืม

บทที่ 93 ผมล่วงเกินคู่หมั้นของผมมันผิดกฎหมายเหรอ หืม

พลันก็หันไปจ้องหน้าบุรินทร์แทบจะฉีกฟันพูด ：“บุรินทร์คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ครั้งนี้พิมมี่ของเราได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมาก แล้วคุณไม่เพียงจะไม่ช่วยเธอแถมยังร่วมมือกับคณพศกับนารามารังแกเธออีก！”

“คุณเป็นพ่อประสานอะไรกัน? ฉันเขมินทร์คงจะตาบอดจริงๆ ถึงอยู่กับคุณมาได้ถึงขนาดนี้！”

ยังไงเธอกับพิมมี่ก็คิดเหมือนกัน ตำแหน่งคุณนายของบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ตกเป็นของพวกเธอแล้วก็จะยืนยันได้ว่าเป็นของของพวกเธอ ถึงจะตายก็ต้องคว้ามาเป็นของพวกเธอให้ได้ทั้งหมด

พอคิดถึงอนาคตบริษัทบริษัทตระกูลปัญญาพนต์มีทรัพย์สินของพวกเธออยู่ครึ่งหนึ่ง เธอจะยอมเซ็นหย่าได้ยังไง！

แต่ก็คาดไม่ถึงว่าเป็นเพราะนาราไม่ยอมออกไป แล้วยิ่งคณยศที่ไม่แยแสอะไรจะทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนตอนนี้ได้

บุรินทร์ที่ไม่อยากจะพูดอะไรกับสองแม่ลูกคู่นี้ก็ได้หันหลังจากห้องผู้ป่วย แล้วกลับไปบริษัท

***

ที่ประเทศฝรั่งเศส ในตอนเช้าผิงผิงก็รีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงจากตึก บนโต๊ะอาหารด้านล่างกลับมีชายหนุ่มนั่งกินอยู่อย่างสง่า ผิงผิงอึ้งไปเลย เพิ่งขึ้นนึกได้ว่าเมื่อวานผู้ชายคนนั้นได้กลับมาแล้ว เหอะๆ

เมลี่เห็นเธอลงมาแล้วก็เลยยิ้มต้อนรับขึ้นเล็กน้อย “คุณผิงผิงรีบมาทานข้าวเช้าเถอะ กลัวว่าจะคุณจะไปเรียนสายนะ”

“ไม่เป็นไร เอาขนมปังปิ้งอันนึงกับนมแก้วเดียวก็พอแล้ว” ผิงผิงก็ได้ไปนั่งบนโต๊ะอาหารแล้วก็จับผ้าเช็ดปาก เธอไม่แม้แต่จะมองชายที่นั่งร่วมโต๊ะกับเธอซักนิด

ชายหนุ่มที่ถูกมองข้ามก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วขึ้น “คุณผิงผิง นี่คุณจะไปไหนเหรอ?” เมื่อวานเธออารมณ์เสียใส่เขา วันนี้ไม่คิดว่ายังจะไม่ทักทายกับเขาอีก ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงเกลียดเขาได้ขนาดนี้นะ? นี้ปิดเทอมแล้วยังจะไปเรียนอีก? เมื่อวานยังมีผู้ชายมาส่งเธออีกด้วย ดีจริงๆ แค่ไม่กี่วันก็ไปมาหาสู่กับชายอื่นเสียแล้ว！

“ไปโรงเรียน” ผิงผิงตอบส่งๆ แต่สายตากลับไม่ได้มองไปยังชายหนุ่มแม้แต่น้อย

“โรงเรียนปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ?” ตรัญเหลียวตามองชุดกระโปรงสีฟ้าที่เผยให้เห็นถึงความอ่อนโยนของหญิงสาว

“ฉันลงวิชาเรียนเสริม” ผิงผิงที่กำลังเคี้ยวขนมปังอยู่ในที่สุดก็หันมามองเขา

“ดังนั้นปิดเทอมฤดูร้อนนี้เราคงจะเจอกันน้อยหน่อย คุณไม่ต้องไปแอบที่ไหนไกลแล้ว”

“….” แอบที่ไหนไกล? เธอคิดว่าต้องเองเป็นแม่เสือเหรอ?

“คุณผิง ผมว่าพวกเราต้องคุยกันหน่อย” นี้ยังเข้าใจได้ คุณปู่ได้ส่งเด็กผู้หญิงคนนี้มาฝรั่งเศสมาไม่ใช่เพื่อเอาใจเขาสานสัมพันธ์กับเขาเหรอ? ทำไมเธอยังจะไปเรียนอีกแล้วยังให้ชายอื่นมาส่งเธอที่บ้านอีก！เขาไม่อยู่ที่นี่ไม่กี่วันแต่เธอกลับใช้ชีวิตอยู่ดีมีสุข

“คุยอะไร?” ผิงผิงแหงนหน้ามองใบหน้าอันหล่อเหล่าที่ไม่แยแสอะไร

ชายหนุ่มวางช้อนส้อมลง แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมยืดพักขาทั้งสองข้าง และก็จุดบุหรี่อย่างสบายใจ

“ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ คุณผิงคงจะได้รับคำสั่งของคุณปู่คุณที่ให้มาสานสัมพันธ์กับฉัน เพื่อเราจะได้หมั้นกันเร็ว แล้วจะได้สานฝันของทั้งสองตระกูล！” ตรัญมองใบหน้าเรียวเล็กของหญิงสาว

“แล้วไงต่อ?” ผิงผิงมองชายหนุ่มเต็มตา

“ดังนั้นเรื่องเรียนไม่ต้องไปแล้ว อยู่ที่วิลล่าไม่ก็ไปที่บริษัททำงานที่เลขาส่วนตัวต้องทำกัน ไม่งั้นพวกเราคงจะไม่ได้เจอหน้ากันแน่ๆ แล้วจะเอาเวลาไหนจะมาสานสัมพันธ์ล่ะ?” ชายหนุ่มดูเหมือนจะเลอะเทอะเล็กน้อยในควันไฟบุหรี่

“เลขาส่วนตัวเหรอ?” ผิงผิงหัวเราะก๊ากออกมา

“คุณคิดว่าฉันมีความสามารถด้านนั้นหรอ? คุณตรัญ ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเราไม่เคยพบเจอกันมาก่อน ฉันมาฝรั่งเศสก็เพราะผู้ใหญ่ทั้งสองสั่งมา”

เธอยืนขึ้นแล้วเช็ดปากอย่างอ่อนโยนพร้อมใบหน้าที่ยิ้มออกมา “ฉันคิดว่าพวกเราคงจะสานสัมพันธ์กันไม่ได้อยู่แล้ว แล้วไม่ต้องพูดถึงเลขาส่วนตัวอะไรนั้นเลย ตอนนี้สิ่งที่พวกเราควรทำก็คือไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของอีกฝ่าย รอผ่านไปครึ่งปี ผู้ใหญ่ถามขึ้นมา คุณก็แค่บอกไปว่าพวกเราเข้ากันไม่ได้ บางทีตอนนั้นคุณปู่ของคุณกับคุณปู่ของฉันก็คงไม่บังคับพวกเราแล้ว คุณคิดไง? คุณตรัญ”

ตรัญเหม่อมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มของหญิงสาวที่พูดออกมา อยู่ๆก็รู้สึกเลือดทั้งตัวไหลอย่างพรวดพราด ผู้หญิงคนนี้มาฝรั่งเศสก็เพราะคิดแบบนี้นี่เองสินะ!

เขาที่เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลสิริกันต์ที่สง่า แล้วเป็นที่รู้จักในนามประธานบริษัท แต่กลับถูกทอดทิ้งแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยคิดกับเขาอย่างนั้นจริงๆ แล้วยังจะทำเป็นแสดงตบตาผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลอีก

เขายังตั้งใจไปซ่อนตัวหลบเธออีกด้วย นี่มันช่างเป็นการทำลายความเป็นลูกผู้ชายของเขาจริงๆ ！เขาโตจนตอนนี้แล้วมีเพียงหญิงสาวเขามาเคียงคู่แล้วรอเขาหงายไพ่ แต่คนที่หยิ่งยโสอย่างเขายังไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย！

หน้าของเขาเย็นเยือกราวก็ถูกลมหนาวพัดผ่าน แล้วมองหน้าเล็ก ๆ ที่สดใสที่กำลังพูดประชดอยู่ต่อหน้า！ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนตัวตลกที่ถูกเธอทอดทิ้งอย่างไงไม่รู้

“ที่คุณพูดมาก็ถือว่าไม่เลว ผมก็คิดเหมือนกันว่าพวกเราคงเขากันไม่ได้ แต่ก็เพราะผู้ใหญ่ฝั่งนั้นสั่งมาใครจะขัดพวกเขาไม่ได้ ผมไม่ถือสาอะไรหรอกถ้าผมกับคุณผิงจะลองสานสัมพันธ์กันดูก่อน แบบนี้ก็ไม่ต้องรอถึงปีครึ่ง คุณว่ายังไง?” แววตาของเขาดูนิ่งลึกอย่างทะเล แล้วมองหญิงสาวอย่างเย็นชา

พอได้ยินเขาพูดใจของผิงผิงก็ค่อยๆ เต้นแรงขึ้น “ลอง ลองอะไร?”

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแล้วลุกขึ้นจะโซฟา และเดินมาหาหญิงสาวช้าพร้อมเอามือจับคางของเธอ

สายตาทั้งสองคู่จับจ้องต้องกัน “ก็ลองดูว่าเราจะเขากันได้มั้ย คุณว่ายังไง? ผิงผิง?”ฃ

ตู๊ม！สมองของผิงผิงราวก็ฟ้าผ่าลงมา ใจของเธอก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

อยู่ๆ เขาก็เรียกเธอผิงผิง！

“คุณ…อย่างมาล้อกันเล่นนะ！” ผิงผิงก้าวถอยหลังทันที แล้วก็สะพายกระเป๋าพร้อมจะออกไป

แต่ข้อมือเล็กๆ ก็ถูกมืออุ่นๆ จับเอาไว้เสียก่อน “ทำไมเหรอ? เขินเหรอ?” ชายด้านหลังพูดกระซิบแล้วยิ้มขึ้น

“พวกเราเป็นคู่หมั้นกัน ก็ควรจะทำตามสิ่งที่ผู้ใหญ่ให้เราสานสัมพันธ์กันนะ！” เขาดึงเบาๆ แปบนึงผิงผิงก็ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมอกที่แข็งราวกับเหล็กของเขา แล้วแขนที่แข็งแรงทั้งสองก็ได้โอบร่างเล็กๆ ของเธอเอาไว้

ผิงผิงก็ใช้มือกับเท้าผลักตัวเขาออกทันที่ แต่ตรัญก็ได้มองหญิงสาวที่หน้ากำลังแดงขึ้นแล้วโอบกอดเธอไว้แน่น

ผิงผิงรู้สึกโกรธ เธอแหงนหน้ามองด้วยสายตาที่โมโห “ปล่อยนะ คุณอยากพูดก็พูดแต่มาล่วงเกินฉันทำไม” ผู้ชายคนนี้จริงๆ ก็หน้าหนาไร้ยางอาย

“ผมล่วงเกินคู่หมั้นของผมมันผิดกฎหมายเหรอ? หืม?” ลมอุ่นจากปากของเขาก็ได้กระทบเข้ากับใบหูของผิงผิง

ผิงผิงกลัวจนตัวสั่น “ใครเป็นคู่หมั้นของคุณ? คุณไปซ่อนตัวตั้งสิบกว่าวันไม่ใช่เหรอ? ก็เห็นชัดเจนแล้วว่าคุณไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้ใหญ่คิด แล้วทำไมต้องมาแกล้งทำเป็นคู่หมั้นโง่ๆ ด้วยล่ะ！”

ตรัญได้ยินที่เธอพูด รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆ กระตกกว้างขึ้น “ที่แท้คุณโกรธเรื่องที่ฉันไม่อยู่ช่วงกี่วันนี้แล้วสิ” เขาเห็นความโกรธของหญิงสาวก็พลันดีใจขึ้นมาทันที

“เอาเถอะ ผมขอโทษ ผมไม่ควรจะไม่โผล่ตัวตั้งสิบกว่าวัน ผมผิดเอง” อยู่เขาก็รู้สึกว่าไม่ควรจะทำสิ่งนั้นลงไป！

ในใจของเขามีเสียงเดียวที่ดังขึ้น เขาอยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ให้เธอเชิดชูเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น และก็ชอบเขา….

“ใครอยากได้คำขอโทษ คุณไม่ออกมาครึ่งปีฉันก็ยิ่งดีใจกว่าเดิมอีก ถ้าให้ดีไม่ต้องให้เห็นหน้าเลย!” แรงของชายหนุ่มคนนี้มันเยอะเหลือเกิน แถมเขายังจะหยาบคายมากอดเธอเอาไว้ไม่วางมือเลย

“หึๆๆ….แบบนี้ไม่ได้สิ ผมจะไม่ออกมาตั้งครึ่งปีได้ยังไง ถ้าผมรู้ว่าคุณโกรธขนาดนี้นะ วันนั้นผมต้องไปรับคุณมาแน่ๆ ขอโทษด้วยครับ！” ตรัญยิ้มขึ้นแล้วกอดหญิงสาวเอวไว้