The king of War - บทที่ 1036 ป้อนยา
ผู้หญิงคนนี้กินรวบทั้งหญิงชาย เห็นชอบความสวยของเซี่ยเหอ ก็จะเอามาครอบครอง ผลเกือบถูกหยางเฉินฆ่าตาย ดีแต่ซุนซวี่มากราบตีนขอชีวิตไว้ พร้อมจ่ายเงินให้ก้อนใหญ่ ตลอดทั่งยกซิงเฉินมีเดียชดเชยให้แก่หยางเฉิน ถึงได้ปกป้องชีวิตผู้หญิงคนนี้ไว้ได้
ไม่คิดว่า ผู้หญิงคนนี้กลับเอาเรื่องนี้ เก็บมาเป็นความเจ็บแค้นหยางเฉิน ถึงขนาดลงทุนเป็นเงินหนึ่งพันล้านในการจ้างนักฆ่าหงเฉินมาสังหารเขา
เช่นเดียวกันกับที่เขาคิดไม่ถึง อวี๋เหวินปิงก็ยังไม่ละทิ้งความคิดที่จะฆ่าเขา
ถ้าไม่ใช่เห็นแก่บุญคุณที่อวี๋เหวินเกาหยางเลี้ยงดูเขามา หยางเฉินคงฆ่าอวี๋เหวินปิงไปแต่นานแล้ว มาถึงตอนนี้ เห็นทีที่คิดจะเปิดทางชีวิตให้อวี๋เหวินปิง แต่อวี๋เหวินปิงดันไม่คิดจะเอา
“ตระกูลซุนกับคนตระกูลอวี๋เหวิน ใจหมา ๆ ของพวกมันจะกล้าเกินไปแล้ว！”
ต่งจ้านกังได้ยินชื่อของสองคนนี้ โกรธขึ้นมาฉับพลัน สีหน้าเต็มขึ้นมาด้วยแววสังหาร “หาญกล้าจะทำร้ายหมายชีวิตสิ่งสำคัญของชาติ โทษคือตาย！”
“นายท่าน เดี๋ยวผมจะนำคนไปถล่มตระกูลซุนกับตระกูลอวี๋เหวินให้ล่มสลายไปเลย”
หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของข้าเอง คนอื่นอย่าได้เข้ามาเกี่ยวด้วย！”
ได้ยินที่พูด ต่งจ้านกังรีบตอบรับ “ครับผม！”
เมื่อวานนี้ซุนซวี่ก็ได้พาคนในตระกูลไปหาและคุกเข่าขอขมากับเขา เพื่อเป็นการตบหน้าตระกูลคิงเฉา ซุนซวี่แต่เดิมก็หวังเพียงจะขอได้รับการคุ้มครองจากหยางเฉิน
หากแม้นหยางเฉินไม่ยอมให้การคุ้มครองตระกูลซุน ตระกูลคิงเฉาคงไม่ปล่อยตระกูลซุนไปเป็นแน่
สำหรับตระกูลอวี๋เหวินนั้น ก็มีเพียงอวี๋เหวินปิงคนเดียว ที่คอยรนหาที่ตาย
จะถล่มตระกูลอวี๋เหวินทิ้ง หยางเฉินจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอมตกลง
“ท่านนายพลครับ ตอนนี้ให้ผมไปได้แล้วนะครับ？”
ไซมอนสั่นงก ๆ มองหน้าถามหยางเฉิน
“โครม！”
เสียงพูดเพิ่งจบ ขาของหยางเฉินก็ย่ำลง ชีวิตของไซมอนก็ขาดไปทันที คนตายแล้ว แต่ตาทั้งสองยังเหลือกโต ในจอตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เจ็ดผู้แข็งแกร่งสุดยอดฝีมือแดนราชาที่ยังเหลืออยู่ ให้รู้สึกเศร้าสลด ไซมอนผู้เป็นหนึ่งในสามยอดมือฆ่าฝีมือระดับกึ่งแดนเทพ
ถึงกับตายแล้ว
“ฆ่ามัน！”
ในทันใดนั้น หนึ่งในมือฆ่าหงเฉินคำรามลั่น พุ่งโถมใส่หยางเฉิน
ในพริบตาเดียวกันนั้น มือฆ่าที่อยู่อีกหกคนก็พุ่งเข้าใส่หยางเฉินพร้อม ๆ กัน
พวกเขารู้ดีว่า เวลานี้ที่กดดันพวกเขามากที่สุดก็คือหยางเฉิน หยางเฉินไม่ตาย ที่ต้องตายก็คือพวกเขา
“ไม่รู้จักเจียม！”
ในสายตาของหยางเฉินมีแต่ความเหยียดแคลน กระทืบเท้าลงไปในฉับพลัน
“บรึม！”
ได้ยินเสียงดังก้องขึ้น พื้นดินโดยรอบสั่นสะท้าน ข้างหน้าหยางเฉิน มีก้อนหินถูกแรงสะเทือนกระแทกลอยขึ้นมาหลายก้อน
“ฆ่ามัน！”
หยางเฉินตวาดออกไป หินนับสิบก้อนนั้นลอยพุ่งเข้าใส่พวกมือฆ่า
“ผัวะ ผัวะ ผัวะ…..”
นาทีนั้นเอง เจ็ดมือฆ่าสุดยอดฝีมือแดนราชา โดนหินที่ลอยพุ่งใส่ในพริบตานั้นเหมือนโดนต่อหัวเสือรุมต่อย
สุดท้ายนี้ สิบมือฆ่าหงเฉินที่บุกโจมตีมาในครั้งนี้ ตายทั้งหมด！
ในบรรยากาศ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เหล่านักรบในกองยุทธการเยี่ยนตู แต่ละคนตาลุกโพลง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
ไอ้เจ้าพวกมือฆ่าหงเฉินที่ถล่มกลุ่มพวกเขาจนเกือบตายหมู่ กลับตายหมดเรียบ ด้วยเพียงคน ๆ เดียว
การประจันหน้าไซมอนพลังกึ่งแดนเทพนั้น หยางเฉินใช้การบดขยี้
ส่วนพวกเจ็ดยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งแดนราชานั้น วิธีการตายก็แสนง่าย พูดได้ว่าหยางเฉินไม่ได้แตะถูกตัวของพวกเขาเลย เพียงแค่กระทืบตีน ก็มีก้อนหินเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ ตายเรียบทั้งกลุ่มในพริบตา
“นี่……..”
ต่งจ้านกังก็ได้แต่อึ้งเงียบ ในใจยิ่งฝังความศรัทธาหยางเฉินที่ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น
อะไรที่เรียกว่าผู้แข็งแกร่งสุดยอด หรืออะไรที่ว่ากึ่งแดนเทพ ขยะทั้งนั้น
ต่อนี้ไปหยางเฉินก็คือไอดอลของเขา เขาจะต้องเพียรหมั่นในการเพิ่มพูนพลังฝีมือ ใช้ความพยายามเดินตามรอยหยางเฉิน
ถึงแม้เขารู้ดีว่ายากจะเป็นไปได้ แต่ก็เป็นเรื่องที่คิดอยาก
หม่าชาวก็รู้สึกในความคิดไม่ตก เขาเองรู้ดีอยู่ว่าฝีมือที่ห่างจากหยางเฉินนั้นไกลมาก แต่ก็คิดไม่ถึง ความห่างนั้นจะมีไกลมากถึงขนาดนี้
ตัวเขาเองจะฝึกถึงเมื่อไหร่ ถึงจะได้เป็นเหมือนหยางเฉินแบบนี้ แค่เพียงกระทืบตีน ก็ถึงขนาดสังหารหมู่ได้？
ในขณะนี้ หม่าชาวปวดร้าวไปทั้งตัว เดิมที่เฝิงเสียวหว่านได้รักษาก่อนหน้านี้ ความสาหัสที่บาดเจ็บจากแผลกระสุนปืนกำลังจะหาย ตอนนี้กลับปริแตก เลือดไหลอาบเต็มแผ่นหลัง
และในขณะนั้นเอง ความอ่อนล้าหนักหน่วงโถมใส่เข้ามา เขารู้สึกหนังตาของเขาหนักขึ้น หนักขึ้น รู้สึกอยากหลับ
แต่เขาพยายามฝืนไว้ไม่ยอมให้หลับ เพราะเขามีอะไรในความรู้สึก ถ้าเขาหลับไป น่ากลัวจะไม่มีวันตื่นอีกแล้ว
“พลั่ก！”
ทันใดนั้น หม่าชาวกระอักเลือดออกมา ระบบหายใจอ่อนลงไปสุด ๆ
“หม่าชาว！”
หยางเฉินส่งเสียงลั่น รุดเข้ามาข้างตัวหม่าชาวในฉับพลัน
“พี่เฉิน ผมจะทนไม่ไหวแล้ว ฝากพี่ช่วยไปบอกอ้ายหลินด้วย บอกว่าผมรักหล่อนมาก ชาตินี้ทำผิดกับหล่อนไว้มาก หากแม้นชาติหน้ามีจริง ขอเพียงได้อยู่ข้าง ๆ หล่อน จะให้เป็นวัวเป็นม้า ผมก็เต็มใจ”
หม่าชาวหน้าซีดลงไปสุด ๆ เขาแทบจะต้องใช้แรงที่มีเหลืออยู่ทั้งหมดมาใช้พูด ขบกัดปลายลิ้นตัวเอง กระตุ้นให้สติลุกวูบขึ้นมา ขบบดฟันฝืนพูดออกมาอีกว่า “พี่เฉิน ชาตินี้ผมได้เป็นพี่น้องกับพี่ ผมไม่มีอะไรที่ต้องเสียดายแล้ว！”
“แกหุบปากเดี๋ยวนี้！”
หยางเฉินคำรามขึ้นมาลั่น สองตาแดงก่ำมองตะคอกเสียงใส่หม่าชาว “ถ้าแกกล้าตายไปจากพี่ พี่จะไม่อภัยให้แกเด็ดขาด อีกทั้งที่แกฝากให้พี่ไปบอกกับอ้ายหลิน พี่ก็จะไม่พูดแม้สักคำเดียว”
“แกต้องอดทนเอาไว้ ถ้าแกขืนตายที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยแกเด็ดขาด！”
หม่าชาวพาความขี้เล่นขึ้นมาที่มุมปาก หัวเราะออกมา
แต่ทว่า เขาในตอนนี้ หายใจลมออกมากกว่าเข้า นี่เป็นสัญญาณแสดงถึงการใกล้ขาดใจ
เวลานี้เขารู้สึกแต่อยากหลับ ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรได้อีกแล้ว
“เสียวหว่าน！”
ทันทีนั้นหยางเฉินก็ได้ตะโกนใส่เฝิงเสียวหว่าน
เฝิงเสียวหว่านถูกไซมอนตบจนกระเด็นไปตอนที่กำลังช่วยพยาบาลเขานั้น ก็บาดเจ็บสาหัสอยู่
อีกทั้งในช่วงที่พยาบาลช่วยชีวิตเขาอยู่นั้น ก็ได้ใช้พลังของหล่อนเองไปเกือบหมด เวลานี้แม้แต่แรงที่จะพยุงตัวคลานยังไม่มี
แม้ถึงกระนั้น เฝิงสียวหว่านก็ยังฝืนพยายามหยิบเอาขวดยากระเบื้องขาวขวดหนึ่งฝืนแรงยื่นออกไป “พีใหญ่หยาง รีบให้พี่หม่ากินยาเม็ดนี้ลงไป”
หยางเฉินรีบรับขวดกระเบื้องเคลือบขาวนั้นมา เทยาเม็ดสีดำออกมาเม็ดหนึ่ง ยัดใส่เข้าปากหม่าชาวในทันที
“แกรู้สึกดีขึ้นมั้ย？”
หยางเฉินพูดเสียงสั่นเครือ
เมื่อสักครู่ที่สังหารไซมอน ตาทั้งคู่ของเขาไม่มีเห็นการกะพริบ เห็นมีก็ตอนนี้ ดูลมหายใจที่แผ่วลงของหม่าชาว เขาลนลานในความรู้สึกอย่างหนัก ขณะกำลังป้อนยาใส่ปากหม่าชาว มือนั้นสั่นอยู่ตลอด
หม่าชาวพยายามกลืนยาเม็ดลงไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นมีปฏิกิริยาในทางจะดีขึ้น พูดก็พูดไม่ออก หายใจก้อ่อนลงไปเรื่อย ๆ
“ตูม！”
หยางเฉินอัดกำปั้นใส่กับพื้นในทันใดนั้น ฉับพลันก็ให้เห็นรอยยุบลงไปเป็นรอยหมัด เขากัดฟันพูด “แกต้องอดทน แกต้องอดทนไว้ให้ได้！”
“ข้าไม่ยอมให้แกตาย แกลองตายสิ！”
ในขณะนั้น เหล่านักรบกองยุทธการเยี่ยนตู แต่ละนายตาแดงก่ำ มองไปที่หม่าชาว แววตาเปี่ยมด้วยความเคารพนับถือ
ก่อนหน้านี้ที่หม่าชาวปะทุเอาพลังกึ่งแดนเทพออกมา และเข้าปะทะสู้กับไซมอน ทุกคนต่างได้เห็นกันกับตา
หม่าชาวซึ่งเดิมบาดเจ็บสาหัสอยู่ ยังเสี่ยงชีวิตระเบิดจุดสกัดในตัวออก เข้าสู้ศึกกับไซมอนอย่างดุเดือด ทำให้ผู้แข็งแกร่งกองยุทธการทุกคนเห็นความหวัง
พี่น้องร่วมรบอย่างเขา จิตวิญญาณกล้าตายเยี่ยงนี้ สมควรที่นักรบทุกคนต้องฝึกไว้เป็นเยี่ยงอย่าง